Sinds enige tijd staan er overal in het centrum vuilnisbakken op de stoep, nogal plastiekerig uitziende opvallend geel met blauwe gevallen. Het meest verbazende voor ons Nederlanders is eigenlijk wel dat ze hoewel ze helemaal los staan ook gewoon op hun plek blijven staan. Die op de foto boven ziet er trouwens wel redelijk intact uit, in de zin dat de blauwe deksel er nog gewoon opzit. Meestal hangt die er half naast of zit in ieder geval scheef op de gele bak, want er wordt dankbaar gebruik van gemaakt door de zwervers als voedselvoorziening.
Nou zijn er hier niet zo veel zwervers, maar er zijn er in ieder geval drie die je regelmatig ziet. Zo staat er in de buurt van de Hawker stalletjes halverwege mijn werk altijd een die altijd in zichzelf loopt te praten en daarbij drukke gebaren maakt. Het ziet er vervaarlijk uit maar hij doet verder geen kwaad. Iedere morgen als ik naar mijn werk loop ligt hij languit op de stoep te slapen. Er is er ook een die huisvesting heeft gevonden bij een bushalte vlak bij KLCC. We zien hem altijd, meestal languit slapend op de bank, als we die kant op gaan. We vroegen ons tot een paar dagen geleden zelfs af of hij ooit wel bewoog maar volgens Riet was hij er een keer ‘s middags niet en hij zat ‘s avonds een keer rechtop.
De derde is helemaal een raar geval, dat is een jonge man die rondloopt in een volkomen aan flarden gescheurde spijkerbroek en een baseball pet achterstevoren op zijn hoofd. Die heeft altijd een plastic tas bij zich waar al zijn hebben en houden in zit en gisteren was hij een maaltijd aan het samenstellen toen hij bij een van die gele vuilnisbakken de restjes uit weggegooide yoghurt bekertjes bij elkaar aan het gooien was…
Toen we het erover hadden in de kroeg gisteravond kreeg ik van Inna, mijn voormalig collegaatje van Sakhalin, te horen dat ik in Rusland ook een bijnaam had. Dat was nieuws want dat heb ik nooit geweten maar ik was wel nieuwsgierig wat dat dan wel was. Blijkbaar werd ik “Kirkorov” genoemd, naar de in Rusland ontzettend populaire popzanger Filipp Kirkorov. Dat had overigens meer te maken met de overeenkomsten in postuur dan met mijn muzikale kwaliteiten…
Onze TomTom bracht ons er feilloos naar toe, tenminste, nadat we het goede adres hadden ingevoerd. Ik had namelijk een verkeerde straat opgegeven en na twintig minuten stonden we bijna bij een collega voor de deur…
En dat is jammer, want van de vijf huizen die ik gezien heb waren er twee absolute toppers, en een derde was ook niet gek. Het wordt wel even wennen denk ik want de huizen zijn echt gigantisch voor onze begrippen. En we moeten dat nog met meubels gaan vullen ook want ze zijn allemaal ongemeubileerd.
Het was er bloedheet maar het was heel erg indrukwekkend om de olifanten van zo dicht bij te kunnen zien. Het was zelfs mogelijk om te helpen de olifanten te wassen en er een ritje op te maken maar van allebei hebben we maar afgezien. Het wassen vond plaats in de rivier en we hadden geen zwemkleding bij ons (en bovendien zagen we wat de olifanten zoal in het water dropten) en voor het ritje was zoveel belangstelling dat we waarschijnlijk de rest van de middag in de rij hadden moeten staan.
Na een ontbijtje op een terras in het zonnetje achter het KLCC besloten we dan maar naar de Menara Tower te gaan. Voor mij al de vierde keer geloof ik, maar och, het blijft toch altijd leuk.
Gisteren bij het bezoek aan de Menara Tower kreeg ik een verrassing en ik ben er nog steeds niet uit of ik er nu blij mee moet zijn of niet. Een schok was het wel aangezien het de eerste keer was dat het me overkwam.
Er was alleen een probleempje, de regen plonsde namelijk naar beneden toen we op weg wilden gaan en we besloten in eerste instantie maar even te wachten. Op een gegeven moment leek het minder te worden dus we waagden het erop, we hadden tenslotte allemaal een paraplu.
Het volgende doel was het historische centrum waar nog steeds een aantal historische Hollandse gebouwen staan. Melaka is namelijk een tijdje door de Hollanders bezet geweest nadat ze de Portugezen eruit hadden gegooid. De Hollandse gebouwen zijn makkelijk te herkennen want toen Melaka ingenomen werd door de Engelsen wilden die eerst alle Hollandse gebouwen afbreken maar besloten later onder druk van de lokale bevolking om ze rood te verven.
Daarna scheidden onze wegen want de beide dames wilden naar Jonker Street en Nico en ik wilden het Portugese oorlogsschip bezoeken. Dat bezoek werd uitgebreid met twee maritieme musea want ons kaartje gaf toegang tot alle drie. We vonden elkaar weer in een gezellig cafeetje in Jonker Street.
Er moesten wel boodschappen gedaan worden maar dat hebben we gecombineerd met een laat ontbijt, of een vroege lunch, net hoe je het noemen wilt, bij de Dome in het winkelcentrum Pavilion.
Het KLCC park is aangelegd op de vroegere bouwplaats achter de Twin Towers, bovenop de enorme ondergrondse parkeergarage.
Zelf had ik verwacht dat Heineken wel de hoogste ogen zou gooien want je vindt zelfs in de meest afgelegen holen en gaten nog wel een Heineken uithangbord, meestal naast dat van Coca Cola. Maar eerlijk is eerlijk, het Shell logo heb ik ook al op heel wat afgelegen plaatsen op de wereld gezien.
Hoewel er nog heel wat motorfietsjes rondrijden zie je toch nauwelijks meer dat ze, zoals in Vietnam nog steeds, als een soort muilezel gebruikt worden. Motorfietsjes die vijf hoog beladen zijn of met vier of vijf personen erop zie je bijna niet meer.
De rol van de koning is voornamelijk ceremonieel, de eigenlijke macht ligt net als in Nederland bij het Kabinet geleid door een Premier. De huidige Koning werd gekozen op 13 december 2006 door de Conference of Rulers en zijn kroning was op 27 april 2007.
Omdat er een parade zou zijn op het Merdaka Plein gingen we daar tegen het middaguur naar toe, maar we waren duidelijk te laat, het plein lag er redelijk verlaten bij en de tribunes waren al bijna afgebroken.
Ik bekeek dus de eerste aflevering van “Dexter” en eerlijk gezegd, ik vond het niet echt sensationeel. Ik dommelde zelfs halverwege op de bank weg, dus dat zegt wel genoeg denk ik. Het begon ook al meteen grof, met wat de hoofdpersoon bleek te zijn die iemand om zeep hielp met wat op een boormachine leek.
Na een half uur bereikte ik dan toch het vliegveld Subang, wat er meteen al verkeerd uitzag: grote vliegtuigen ook waarvan ik zeker wist dat ze nooit van z’n levensdagen op dat kleine vliegveldje zouden kunnen landen. En inderdaad, ook geen museum te bekennen. Omdat ik geen flauw idee had waar ik was besloot ik het maar voor gezien te houden en terug naar huis te rijden.
Ieder groot winkelcentrum in KL, en dat zijn er heel wat, doet van alles om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor bezoekers.
De eerste was de echt afgrijselijk slechte koffie, waarschijnlijk te danken aan jaren achterstallig onderhoud aan het koffie apparaat, en de tweede bestond uit stickers op de koelkast en de magnetron.
Op de terugweg bleek het een drukte van belang op het grote kruispunt voor het Monorail station en zoals iedere zaterdagavond was het ook heel erg gezellig daar. Het is voor de jeugd van Kuala Lumpur hun favoriete zaterdagavond hangplek, en er zijn vrijwel altijd spontane optredens van skateboarders, dansers en straatmuzikanten,
En nu hebben we dikke pech met seizoen 7 van NCIS die we in Chinatown hebben gekocht. Het was nog niet eens de bedoeling want de eerste zes seizoenen hebben we keurig in de gewone videotheek gekocht (daar zijn er ook zat van), maar seizoen 7 is hier simpelweg nog niet uit.
Vannacht waren we echter niet zo blij met die bouw, want het was de hele nacht een ongelofelijke kolere herrie. Het leek wel alsof ze met stalen buizen aan het rammelen waren en het ging tot ‘s morgen s vroeg door.