Het stond al een tijdje op het programma en een tweetal pogingen om er naar toe te gaan waren mislukt, simpelweg omdat ik het niet kon vinden, maar vandaag is het dan eindelijk gelukt: ik heb een bezoek gebracht aan het RMAF Muzium, oftewel het museum van de Koninklijke Luchtmacht van Maleisië. Het is niet eens zo groot maar wat er staat is voor de liefhebbers zoals ik om van te smullen.

Zo staan er een werkelijk schitterende Grumman Albatros (een vliegtuig wat op het water kan landen) twee Skyhawks, twee Sabres en een aantal De Havillands (een DHC-4, een Devon en een Heron).

Zegt niet-liefhebbers natuurlijk allemaal niks maar ik heb een heerlijk uurtje doorgebracht met het bekijken en fotograferen van al het moois, en alles op mijn gemak want behalve één gezinnetje waren er geen andere bezoekers.

Wel een kleine kanttekening bij de hele verzameling, en dat is de staat waarin sommige vliegtuigen verkeren. Ik heb gelezen dat er al heel wat verbeterd is en dat het veel erger is geweest, maar er kan nog heel wat verbeterd worden.

Dergelijke historische vliegtuigen worden niet voor niks bewaard, als die verloren gaan doordat er niet zorgvuldig mee om wordt gesprongen, en dat geldt natuurlijk voor alle historische objecten, dan zijn ze voorgoed weg. En dat is doodzonde!

Het schema van de shuttle bussen naar en van het werk werkt nog niet helemaal naar behoren en wordt voortdurend aangepast. Begrijpelijk dat er wat aanpassingsproblemen zijn, vooral nu iedereen is verhuisd en de drukte in de bussen dus groter is dan twee weken geleden, maar het zou toch wel aardig zijn als er af en toe eens een aankondiging werd gedaan.

Zo was ik vorige week vroeg op KL Sentral, om tien over zeven, met de bedoeling de bus van half acht te nemen. Staat er al een bus te wachten, maar ik dacht de tijd te hebben en haalde eerst dus nog een bakkie koffie. Kom ik drie minuten later terug, rijdt de bus voor mijn snufferd weg! Blijkt er opeens een kwart over zeven bus te zijn.

Geeft niet, het komt eigenlijk best uit want voor de zeven uur bus moet ik wel erg vroeg op en de half acht bus is eigenlijk net te laat voor het mooie. De kwart over zeven bus past dus precies in mijn schema. Maar wat gebeurt er vanmorgen om kwart over zeven… geen bus. Misschien te laat door de verkeersdrukte dachten we eerst maar nee hoor, de volgende bus kwam gewoon om half acht. En we wisten ook zeker dat dat de half acht bus was en niet een late kwart over zeven want om half acht rijdt er een grotere bus.

Die grote bus heeft bij aankomst bij ons kantoor een probleem want die kan de oprit niet op vanwege de krappe draai en stopt dus om de hoek. Op zich geen probleem maar veel mensen weten dat niet omdat dat niet is bekend gemaakt ,en die mensen staan dus op de eigenlijk stopplaats te wachten en zien dan de bus tot hun verbazing voorbij rijden. Gelukkig wist ik het wel anders had ik vanmiddag ook deze bus gemist…

Vandaag stond er in de krant een bericht over een maatregel die in Nederland totaal onbestaanbaar zou zijn. De Maleise staat Kelantan overweegt mannen die met meer vrouwen trouwen te belonen, als ze al hun huwelijken registreren en al hun gezinnen naar behoren onderhouden. De maatregel zou niet zijn bedoeld om polygamie te bevorderen, maar om ‘goede mannen’ ten voorbeeld te stellen aan anderen.

Veel getrouwde mannen uit Kelantan gaan nu naar andere staten of naar het buurland Thailand om daar in het geheim met een tweede, derde of zelfs vierde vrouw te trouwen (vier is het maximum) en dat is zorgwekkend want dit zorgt voor problemen. Niet omdat er met meerdere vrouwen wordt getrouwd, maar omdat het nu stiekem moet gebeuren…

Daarom wil de regering van de staat Kelantan, die geregeerd door de Pan-Islamitische Maleisische Partij en is een van de conservatiefste staten van Maleisië is, mannen belonen die meerdere vrouwen hebben en die niet verstoppen maar goed behandelen en goed onderhouden. En het gaat nog verder, de staat wil ook mannen aanmoedigen om er een weduwe of gescheiden vrouw bij te nemen.

Polygamie is niet ongebruikelijk in Maleisië onder moslims, ondanks protesten van voornamelijk vrouwen voor een betere regelgeving is ongeveer vijf procent van alle moslimhuwelijken een polygaam huwelijk. Begrijpelijkerwijs zijn de grootste tegenstanders van polygamie de eerste echtgenotes en de kinderen daarvan. De voorstanders beargumenteren “dat polygamie zorgt voor minder overspel, meer huwelijkskansen voor ongetrouwde moeders en minder bezoek aan prostituees”…

Vrijwel meteen na het vertrek vanaf de luchthaven van Kuala Lumpur gaf de vluchtinformatie al aan dat de vlucht naar Nederland ruim een uur korter zou gaan duren dan gepland. Plezierig nieuws, maar alles werd onderweg bijna nog in de war gegooid doordat er drie rijen voor ons een passagier hartproblemen kreeg. Gelukkig was er een internist aan boord die er in slaagde de patiënt te stabiliseren want anders hadden we misschien een onverwachte tussenlanding moeten maken.

De aankomst viel een beetje tegen, wat het weer betreft tenminste na al die verhalen over het prachtige weer in Nederland van de afgelopen weken. Misschien komt het ook doordat wij nu verwend zijn met temperaturen die zelfs ‘s nachts niet onder de 26 graden komen, maar het was ronduit koud! Jaja, “niks meer gewend”, het zal wel…

Inmiddels zit onze eerste dag in Nederland er al weer op en die is hoofdzakelijk besteed aan familiebezoek, het eten van een patatje met en een frikadel speciaal en proberen zo lang mogelijk wakker te blijven. Dat laatste is redelijk gelukt tot even na negenen ‘s avonds maar daarna begon toch echt langzaam het licht uit te gaan.

Vorige week toen ik in het ziekenhuis was voor mijn stress test kreeg ik op een gegeven moment bij het invullen van mijn gegevens een vraag waarmee ik in Nederland een aanklacht had kunnen indienen. Er werd me namelijk gevraagd wat mijn ras is…

Nou ben ik wel wat gewend in Maleisië want er wordt daar gediscrimineerd bij het leven tussen de Maleisiërs, de Chinezen en de Indiërs. Ieder overheidsformulier heeft ook standaard een vraag wat je “ras” is met als opties Maleis, Chinees, Indisch en “Other” (anders). Het grappige is dat die Chinezen en Indiërs meestal gewoon autochtoon zijn, geboren en getogen in Maleisië, maar desondanks als inferieur aan de “echte” Maleisiërs worden gezien. Westerlingen zoals ik zijn dus “Other” en die worden niet gediscrimineerd want die staan min of meer buiten de standaard hiërarchie.

Er is nog nooit doorgevraagd als ik “Other” had ingevuld en dat leverde ook meteen een probleem op want wat ben ik? Effe kijken, ik ben blank, of wit, en die stomme Amerikanen noemen dat “Caucasian”. Maar ik kom niet uit het Kaukasus gebergte in Oost-Europa dus ik heb dat altijd een idiote benaming gevonden. We hebben qua lichaamsbouw waarschijnlijk meer overeenkomst met Noren en Zweden maar zijn we dan “Scandinavian”? En waarom zijn zij dan niet “Nederlandian”? Ik wist me eigenlijk niet zo goed raad met deze vraag die ik nog nooit van mijn leven eerder heb gehad, dus ik heb het maar gehouden op “Noord-West-Europees”.

Zolang er dit soort idiote vragen gesteld blijft worden zal het nooit wat worden met deze wereld…

Als trouwe bezoekers van het Hardrock Café in Kuala Lumpur wilden we uiteraard bij ons bezoek aan Nederland ook een bezoek brengen aan het Hardrock Café in Amsterdam. Met behulp van de TomTom was het snel gevonden, en het was maar een paar minuten lopen vanaf de dichtstbijzijnde de parkeergarage. Waar we ons overigens op voorhand al het lazarus schrokken van de parkeertarieven…

Ik had enorm veel bekijks met mijn shirt van het Hardrock Café in Kuala Lumpur. Ik was nog niet eens binnen of er werd van verschillende kanten al geroepen “Nice shirt!”.

En dat was binnen al niet anders, het is namelijk een limited edition die alleen in Kuala Lumpur te krijgen is en het viel blijkbaar nogal op.

Binnen gekomen vonden we een mooi zitplekje achterin aan de kant van de gracht waar we goed uitzicht hadden op de vele boten en bootjes die langs kwamen.

Het eten was voor mij een beetje een tegenvaller. Mijn favoriete gerecht is de Caesar salade met kip, en die was in Amsterdam niet echt lekker. De croutons waren aangebrand, de kip niet maar dan ook maar net niet, en de dressing was ronduit  zuur. Geen succes dus, in tegenstelling tot de steak van Riet die erg goed was, zij het dat dat niet was wat ze besteld had…

En uiteraard moest ik nog even een shirt scoren van het Amsterdamse Hardrock Café. Nadat mijn Kuala Lumpur shirt ook in de shop uitvoerig was bewonderd werd er van onder de toonbank een soortgelijk shirt tevoorschijn gehaald. Dat gaat binnenkort in Kuala Lumpur ongetwijfeld de nodige aandacht krijgen…

Het verwachte telefoontje van de jongedame die al mijn papierwerk in Nederland gereed maakt voor de transfer naar de Filipijnen kwam afgelopen vrijdag al en vanmorgen ben ik naar Den Haag geweest om de laatste documenten op te halen.

Al het nodige papierwerk wat gecertificeerd moest worden door de Filipijnse ambassade is nu compleet en dat betekent dat we alles zo goed als rond hebben voor de aanvraag van een werkvisum voor de Filipijnen. Dat hoeven we gelukkig ook niet zelf te doen en dat gaat pas gebeuren als we er zijn aangekomen maar ik ben toch blij dat we alle papierwerk nu al in orde hebben.

Verder heb ik vanmiddag voor Riet en mijzelf maar weer eens nieuwe Internationale rijbewijzen gehaald. De vorige die we nog hadden voor Maleisië zijn over een poosje al weer verlopen dus nieuwe waren noodzakelijk, die zullen we nodig hebben totdat we een Filipijns rijbewijs hebben.

En zo wordt zelfs de ANWB nog wijzer van onze buitenlandse avonturen want iedere keer als ik nieuwe Internationale rijbewijzen ga halen zijn ze weer duurder geworden…

Gisteravond werden we door zwager Leo en schoonzuster Ans naar Schiphol gebracht waar we na het inchecken tot de ontstellende ontdekking kwamen dat de kroketten op waren in het Café Amsterdam. We hebben het dus bij ons laatste maal in Nederland met bitterballen moeten doen, en dat is toch niet hetzelfde…

Onze vlucht vertrok niet alleen keurig op tijd maar kwam ook nog eens na een overigens hobbelige overtocht (veel turbulentie) ruim twintig minuten voor de geplande aankomsttijd aan op KLIA, de luchthaven van Kuala Lumpur. Dat voordeeltje werd compleet teniet gedaan door de enorme wachtrijen bij de paspoort controle, wat nog werd  verergerd doordat we zelfs in de rij moesten staan voor een taxi, allemaal vanwege de drukte.

Zo druk hebben we het nog niet meegemaakt bij aankomst in Kuala Lumpur en uiteindelijk waren we dus nog pas tegen vijven thuis. De koffers zijn inmiddels al weer uitgepakt, de meegenomen etenswaren (bruine bonen, frietsticks en Wilhelmina pepermunt) zijn opgeborgen in de voorraadkamer en we hebben ons eerste bakkie op het balkon ook al weer op.

En even voor de statistiek, de lucht is strakblauw en het was vanmiddag toen we aankwamen 35 graden Celsius in de stad…

Vanmorgen hebben Riet en ik onze derde en laatste Rabiës vaccinatie gehaald en dat betekent dat we medisch gezien nu klaar zijn voor onze verhuizing naar de Filipijnen. En Sjaak, de hond van Ans, kan ons natuurlijk nu bijten zonder dat we daar last van krijgen, maar dat terzijde.

Het halen van zo’n spuit is hier niet iets wat je “even” doet. We waren om voor negenen al in de Kliniek maar alles bij elkaar heeft het ruim een uur geduurd voor we weer buiten stonden. Eerst melden, dan zitten en wachten op een dokter want die moet het recept tekenen, dan wachten op het klaarmaken van het serum, dan wachten op de spuit, dan weer wachten op de bijgewerkte inentingsboekjes en tenslotte wachten op de rekening.

Riet zat de hele tijd op hete kolen want die moest nog naar de kapper vandaag. Morgenvroeg vertrekken we naar Manila en je moet daar toch een beetje voor de dag komen (zonder uitgroei dus). Ook dat is hier niet iets wat je even snel doet, ze ging om half elf naar binnen en was half drie thuis.

Maar goed, de koffers staan inmiddels weer gepakt (je krijgt er echt handigheid in) en de wekker staat op zes uur. Ik ben razend benieuwd wat Riet van de eerste kennismaking met Manila gaat vinden…

Riet en ik hadden eigenlijk pas maandag naar Manila moeten vertrekken maar het werd een paar dagen eerder omdat er een Teambuilding evenement was van mijn project team en de baas daarvan stond er op dat ik daar ook bij was, en dus werden onze plannen gewijzigd.

Dat evenement was vandaag en we moesten er weer vroeg voor op want we moesten om zeven uur ‘s morgens al verzamelen bij het gebouw waar ons kantoor in Manila is gevestigd. We vertrokken met een bus naar de Mount Malarayat Country Club, gelegen op ongeveer anderhalf uur rijden ten zuiden van Manila.

Voor mij stond de dag in het teken van de Teambuilding. Het ochtend programma was het officiële gedeelte met veel informatie over ons project, de middag werd gevuld door een programma wat ten doel had elkaar beter te leren kennen. Dat gaat net als in Nederland gepaard met allerlei stomme spelletjes maar het was toch wel leuk, vooral omdat het inderdaad erg leuk was om alle collega’s te leren kennen.

Het enige wat jammer was was dat we door een plotselinge regenbui genoodzaakt waren binnen te blijven, maar dat mocht uiteindelijk de pret niet drukken.

Het dagprogramma van Riet en de andere eega’s was heel anders, die kregen een tour in de omgeving met veel bezoeken aan culturele plekken, net wat voor Riet maar het werd allemaal goed gemaakt doordat ze alvast een aantal van de andere vrouwen heeft leren kennen. Ze heeft in ieder geval heel veel adviezen en goeie raad gekregen, en ook een flink aantal uitnodigingen.

En in de avond was er een feest met een kalf aan het spit, een buffet, een bandje en een voorstelling van en lokale dansgroep. Jammer genoeg was ons onderkomen voor de nacht niet geweldig, we zaten in een wat afgelegen gebouw van de club waar de kamers veel weg hadden van een kazerne, en de onze stonk ook nog eens naar schimmel. Maar al met al mocht dat de pret niet drukken, we hebben een geweldige dag gehad.

Vanmorgen hebben we ons lelijk verslapen. We werden zo laat wakker dat we zelfs voor het ontbijt in het hotel te laat waren, maar een voordeel was wel weer dat we ons niet hoefden te haasten want we waren toch al te laat…

Rond het middaguur namen we een taxi van het hotel om ons naar de luxe wijk Makati te laten brengen. De chauffeur zette ons af bij de Greenbelt, een soort parkje waaromheen een aantal winkelcentra liggen.

Het parkje zelf heeft rondom gezellige bars en restaurantjes en het is daar dus zelfs zonder te winkelen aangenaam vertoeven. We vonden weer het een en ander aan meubelzaken maar niet van die praktische, het waren eigenlijk allemaal van die dure trendy zaken en dus ze hadden niet echt veel van onze gading.

Na een uurtje of drie rondneuzen kregen we behoorlijk lamme poten en gingen we voor een afzakkertje naar het Hardrock Café. Daar was ik al eens eerder geweest en ik vond het dan ook vrijwel zonder problemen terug. Dezelfde taxi pikte ons om vijf uur weer keurig op op dezelfde plaats waar we waren afgezet.

Waar we wel aan zullen moeten wennen is de bewaking die je overal ziet. In Kuala Lumpur is dat ook wel het geval maar in Manila zijn ze tot de tanden gewapend. Ieder winkelcentrum wat je binnenkomt heeft een detectie poort en de meeste bewakers hebben behalve een pistool ook pepper spray, handboeien een knuppel en een riotgun…

Gisteren was een regenachtige dag, tot groot ongenoegen van Riet want die is de hotelkamer amper uit geweest. Het is vannacht nog slechter geworden en vandaag was het vooral ‘s ochtends ook bar en boos. Aangekomen op kantoor werd al vrij snel duidelijk waarom want iedereen had een email gekregen waarin gewaarschuwd werd voor een tyfoon die langs de Filipijnen aan het trekken is.

De tyfoon beweegt zich weliswaar langs de oostkust boven zee maar hij sleurt wel een vracht regen met zich mee en een flink deel werd gisteren en vandaag over Manila uitgestort. Riet zat dus vandaag alweer de hele dag in de hotelkamer en tot overmaat van ramp werd er in de naastgelegen kamer ook nog het nodige timmerwerk verricht. Het zit bij haar eerste bezoek aan de Filipijnen dus niet bepaald mee.

Hopelijk is het weer morgen een beetje opgeklaard want dan gaan we op huizenjacht.

Er is een bizar ongeluk gebeurd in Manila en het schijnt dat het zelfs de Nederlandse kranten heeft gehaald. Er loopt vanaf Manila een gloednieuwe “Skyway” van het centrum naar Alabang, de wijk waar wij komen te wonen, en eergisteren is daar een bus vanaf gereden en twaalf meter naar beneden gestort. Er waren twee doden te betreuren waaronder de chauffeur, en het is nog een volkomen raadsel hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren.

Deze nieuwe Skyway is gebouwd bovenop de oorspronkelijke weg die verouderd was en iedere dag compleet vast stond door het vele verkeer. Er zijn betonnen pijlers geplaatst in de middenberm van de oude weg en daar bovenop is een nieuwe zes-baans snelweg aangelegd. Er moet een stevige tol worden betaald voor het gebruik van die Skyway wat ervoor zorgt dat de meeste auto’s nog steeds de “beneden weg” prefereren, maar dat garandeert dus wel een supersnelle trip van Manila naar Alabang via de Skyway.

Voor ons is die nieuwe Skyway een gigantische verbetering want de tocht naar het vliegveld duurt nu zelfs met files op het laatste stuk in de stad hooguit drie kwartier terwijl tot voor kort datzelfde tochtje minstens anderhalf uur duurde en meestal nog langer…

Het viel een beetje tegen dat het vanmorgen regende in KL na een dikke week regen te hebben gehad in Manila. Gelukkig duurt het hier nooit lang en in de loop van de ochtend kwam de zon terug.

De ochtend werd trouwens nuttig besteed want na een afwezigheid van ruim een maand was ons appartement nodig aan een schoonmaakbeurt toe. Riet en ik zijn dus flink in de weer geweest met zwabbers, swiffers, dweilen en poetsdoeken, en ondertussen draaiden de wasmachine en droger overuren. Er moesten ook nog de nodige boodschappen worden gedaan want er was praktisch niets meer  te eten in huis en maandag krijgen we al weer logees.

Een nuttige dag dus waarbij er ook nog een groot raadsel werd opgelost. Het gebouw wat op de hoek van de straat gebouwd wordt is eindelijk af. Het was al zo goed als klaar toen we uit Nederland terug kwamen maar nu schijnt het ook in gebruik genomen te zijn, te oordelen aan het grote aantal auto’s wat er parkeerde in de loop van de dag.

En we weten eindelijk wat het is, het is het project kantoor voor het bouwproject wat er naast gebouwd gaan worden. Het wordt niet alleen een kantoor maar ook een demonstratie ruimte, potentiële kopers kunnen daar zien hoe de toekomstige appartementen eruit gaan zien. Riet had onder andere bedden en matrassen naar binnen zien sjouwen maar het wordt dus toch geen woonhuis, en ook geen bordeel zoals de heer Nico V. had geopperd…

Ik heb vandaag maar eens een snipperdag genomen om lekker een dagje met onze visite op stap te gaan in Kuala Lumpur. Aangezien ik nog een riant saldo aan vrije dagen heb staan en dat toch ook een keer op moet leek me dat wel een goed idee.

Martin is hier aangekomen met een vrijwel lege koffer, iets wat ik hem ook had aangeraden, want als je toch van plan bent kleren te kopen kun je dat net zo goed hier doen. Vooral sommige kledingmerken zoals Diesel zijn hier spotgoedkoop en Martin heeft dan ook een hele boodschappenlijst: dertig shirtjes, vier korte broeken en een lange, en twee paar schoenen.

Gisteravond bij het eerste bezoek aan het KLCC heeft hij meteen al een paar schoenen (Converse) gescoord, en vanmorgen zijn we naar Bukit Bintang geweest met als resultaat de eerste tas met kleren. De score is tot nu toe vier shirtjes en drie korte broeken, en nog twee weken te gaan…

Bijna gooide een fikse onweersbui roet in het eten maar we hebben het er vanavond toch maar op gewaagd om Sandra en Martin kennis te laten maken met Chinatown. De rit er naar toe ging dan wel niet met de metro, wat eigenlijk veel makkelijker is, maar met de auto. Dat viel uiteindelijk erg mee omdat we vrij snel een parkeerplaats vonden vlak bij Petaling Street, en dat is waar het uiteindelijk allemaal gebeurd…

Zoals we al hadden verwacht keken Sandra en Martin hun ogen uit en ze kregen van Riet een eerste les in afdingen. Riet is daar inmiddels een ware meester in en dat wordt door de kooplieden ook gewaardeerd want ik kreeg regelmatig te horen dat “the lady” een taaie onderhandelaarster is.

Voor Sandra kreeg ze bijvoorbeeld een horloge wat begon op 180 Ringgit voor 75, en Sandra heeft dus nu ook eindelijk een “Rolex”. Martin probeerde het zelf en dat ging ook helemaal niet slecht, hij scoorde onder andere twee stropdassen met manchetknopen (Gucci en Montblanc) voor samen 35 Ringgit wat helemaal niet slecht is.

Een beetje een tegenvaller was dat Sandra geen enkele tas naar haar zin kon vinden. Niet een, en dat in Chinatown??? We zullen dus nog een keertje terug moeten…

We besteedden zo’n beetje de hele dag aan het strand, lekker in de zon. Het enige wat daar mis mee was was dat we aan het eind van de dag alle vier tot de ontdekking kwamen dat er stukken vel waren waar we blijkbaar toch niet zo goed of in ieder geval niet voldoende hadden gesmeerd want we waren alle vier enigszins verbrand.

Aan het eind van de middag gingen we het stadje in om wat te shoppen en wat te eten.

Het shoppen begon al problematisch omdat we de Mega Mall waar we naar toe wilden in eerste instantie niet konden vinden.

Nadat dat uiteindelijk toch was gelukt brachten we eerst het min of meer verplichte bezoek aan Starbucks, waarna er nog wat noodzakelijke inkopen (After Sun) werden gedaan.

Er zijn in Maleisië vrijwel altijd in en rond de grote winkelcentra restaurantjes met voor elk wat wils, maar tot onze verbazing bleek dat bij de Mega Mall in Kuantan niet het geval. Er waren alleen de bekende fastfood restaurants en verder helemaal niets, ook in de omliggende straten niet! En omdat we helemaal nog geen informatie hadden over Kuantan zat er niets anders op dan terug te gaan naar het hotel om wat te eten.

Daar aangekomen bleken alle restaurants zo’n beetje vol en we moesten dus in de buurt rondneuzen. Daar zijn een MacDonalds en een KFC maar daar hadden we (behalve Martin) geen zin in. We kwamen dus uiteindelijk terecht bij een typisch Maleis straatrestaurant, waar het eten (op dat van Riet na) heel goed te eten bleek. En de rekening voor vier personen was ook heel schappelijk, 26 Ringgit (voor Euro’s delen door vier)…

Onze laatste volle dag in Kuantan besteedden we weer aan het strand. Het was wel uitkijken geblazen want we waren allemaal ondanks dik smeren twee dagen geleden toch allemaal enigszins verbrand, zij het de een erger dan de ander.

We bleven dus allemaal zoveel mogelijk uit de zon, om aan het eind van de dag te constateren dat het wel iets maar toch niet alles had uitgemaakt, we waren allemaal weer een graadje erger verkleurd. Echt ernstig was het niet maar we waren toch hier en daar aardig rood gekleurd.

Die avond tijdens het diner in een tentje langs het strand werden we overvallen door een hevige onweersbui. We bleven droog al was het maar net want het spetterde behoorlijk.

Lang duurde het ook hier niet en we sloten onze laatste avond af in de cocktailbar met de barkeeper die door Sandra “Mister Double Fris” was gedoopt omdat hij sprekend leek op de man uit de reclame…

Omdat ik nog wat vrije dagen op moet maken had ik vandaag nog een extra dagje vrij genomen om met Martin en Sandra op stap te gaan. Aangezien ze allebei nog het nodige te shoppen hadden zijn we dus naar het shopping walhalla van KL gegaan, Mid-Valley. Mid-Valley bestaat eigenlijk uit twee naast elkaar gelegen winkelcentra en is een van de grootste van Zuid-Oost Azië.

Genoeg te beleven daar dus als je zoals Martin nog de nodige kleding in wil slaan en dat lukte dan ook zonder problemen. Hij heeft dus nu een aantal shirts met de naam van het Amerikaanse kledingmerk BUM (in het Nederlands betekent dat dus bips) levensgroot erop en dat vindt hij wel grappig. Ook Sandra slaagde in haar speurtocht naar All Stars schoenen. Ze kon alleen niet kiezen tussen drie verschillende paren en nam ze uiteindelijk dus maar alle drie.

Mid-Valley heeft ook twee mega bioscopen met als bijzonderheid dat ze allebei een Gold Card zaal hebben. En toevallig draaide in een daarvan de nieuwe Harry Potter in 3D en aangezien we die alle drie wilden zien besloten we die te gaan zien.

Het was voor mij ook de eerste keer naar de bioscoop in KL en dus ook mijn eerste kennismaking met de Gold Card. Het blijkt een hele aparte zaal te zijn en niet zoals ik dacht een gedeelte van een grotere zaal. Er is een aparte ingang, net als de business class bij luchtvaartmaatschappijen, en als je binnenkomt vragen ze wat je wilt drinken. Je moet dan even wachten in de luxe lounge en dan wordt je naar je plaats gebracht.

De ongeveer vijftig zitplaatsen zijn luxe leren leunstoelen die twee aan twee staan opgesteld, ze zijn elektrisch verstelbaar en er liggen een deken en een kussen op je stoel. Je drankje staat al klaar op het tafeltje tussenin waar een rode knop op zit waarop je kunt drukken als je nog meer wilt bestellen.

We keken dus lekker onderuit liggend onder een deken met een kussentje in je nek naar de film, lurkend aan een colaatje. Ik ben bang dat “gewoon” naar de bioscoop nu nooit meer hetzelfde wordt…

We hebben vandaag maar eens een ouwe gewoonte in ere gesteld. Voor de verhuizing van ons kantoor naar de buitenwijk Damansara gingen we iedere vrijdagmiddag naar de naast ons toenmalige kantoor gelegen bar “7AteNin9”, en daar hebben we Martin en Sandra vanavond dus ook mee naar toe genomen. De 7AteNin9 is zoals de naam al doet vermoeden een trendy bar, heel modern ingericht met meubels die er leuker uitzien dan praktisch zijn, en het was er altijd heel gezellig.

We waren er een tijdje niet meer geweest en er is nogal wat veranderd. Allereerst zijn alle Shell collega’s er niet meer vanwege de verhuizing van ons kantoor, maar ook de bar zelf is veranderd. De buren hadden geklaagd over de herrie, die vooral werd veroorzaakt doordat de bar vrijwel helemaal open was. Er was alleen een glaswandje zodat je overal vrij uitzicht had en de bomen hingen daar overheen tot in de bar. Nu is er aan de kant van de buren een metershoge, afzichtelijke geluiddichte wand gemaakt tot aan het plafond, en aan de voorkant is de glaswand nu ook opgetrokken helemaal tot aan het glazen dak. Geen overhangende bomen dus meer en alles is nu potdicht.

Het is dus niet helemaal meer wat het was, zoals eigenlijk met alles als dingen gaan veranderen, maar gezellig was het er gelukkig nog wel en we bleven dus redelijk lang hangen. We moesten zelfs nog wat langer blijven dan gepland want Sandra had door haar korte rokje de plastic noppen van de zitting van de stoelen in haar benen staan en ze wilde zo niet over straat…

Ja, ik weet het, het is een van de grote bezienswaardigheden van Kuala Lumpur. En daarom wil iedereen die hier komt er dan ook naar toe. Vandaag was het de beurt aan Martin en Sandra om de trappen van de Batu Caves te gaan beklimmen. En ik ging dus ook weer mee, ik geloof inmiddels voor de vijfde keer…

Toch was er nog iets nieuws deze keer want er is nu bijna bovenaan de trappen een nieuwe attractie, de Dark Caves.

Deze grotten zijn blijkbaar pas open voor het publiek en zijn alleen toegankelijk met een rondleiding. De grotten worden namelijk bewoond door vleermuizen en nog een heleboel andere dingen die vliegen en kruipen en de meeste daarvan hebben een heleboel poten.

Dat laatste ontdekte Sandra pas toen we al op het donkere pad achter de gids aan hobbelden terwijl we met onze kleine zaklantaarntje het pad voor onze voeten verlichtten en de kakkerlakken vlak voor onze voeten langs renden.

En dan was er nog de doordringende lucht van guano, de vleermuizenmest. Desondanks was het de moeite waard, onze jonge gids wist boeiend te vertellen over het kwetsbare eco-systeem in de grotten en voor we het wisten was de drie kwartier durende rondleiding al weer om.

‘s Middags doken we weer onder de grond maar deze keer in een kunstmatige omgeving: het Aquarium onder het Conferentie Centrum achter het KLCC. Hier was ik zelf ook nog niet geweest en ook dit bleek een bezoek ruimschoots de moeite waard. Al met al dus goed besteedde dag!

Langs de snelwegen van Maleisië zijn we al veelvuldig borden tegengekomen met het opschrift “IKUT KIRI”. We dachten even aan een nieuw product van Apple maar dat blijkt niet zo te zijn, het betekent gewoon “Links houden”. Het komt voor in een aantal varianten, zoals op de foto waar op het bord staat “Vrachtwagens links houden”.

Waarom die borden er staan weten we niet want er is niemand die zich er aan houdt. Links inhalen ja, maar dat is nou net weer niet de bedoeling. Vrijwel iedereen rijdt op de snelwegen, die toevallig ook vrijwel altijd drie rijstroken hebben, op de middelste baan. Sterker nog, ongemerkt doe ik dat inmiddels zelf ook vaak. Eigenlijk rij je altijd in het midden, ook in de stad, altijd makkelijk als je opeens besluit dat je linksaf dan wel rechtsaf wilt…

Maar het “keep your lane” principe geldt dus net als in Nederland ook niet in Maleisië en dat doet dan ook niemand. Iedereen verandert voortdurend van rijstrook en zwalkt over de weg als een dronken matroos. Of er nou een andere auto in de weg zit of er net aankomt, niks mee te maken, hupsakee naar de andere baan!

En zelfs lopend is het voor Maleisiërs volkomen onmogelijk om ergens in een rechte lijn naar toe te lopen, en dat merk je dan vooral op drukke plekken zoals winkelcentra en stations. Als je ze wilt inhalen lopen ze opeens voor je voeten en probeer je het dan aan de andere kant, lopen ze opeens weer daar. En het mooiste is, ze hebben er geeneens erg in dat ze het doen…

John Lennon zei het al lang geleden, het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen aan het maken bent. Dat zinnetje schoot me weer eens door het hoofd toen ik gisteren plotseling een mailtje van mijn baas kreeg met het dringende verzoek om volgende week aanwezig te zijn op ons kantoor in Manila.

Niet dat ik daar problemen mee heb maar het is meestal een heel geregel om dat op zo korte termijn voor elkaar te krijgen en ik had ook eigenlijk gehoopt op eindelijk weer eens een “normale” werkweek. Vanaf de 1e juli zijn we in Nederland geweest, vrijwel meteen na thuiskomst in KL door naar Manila, en bij thuiskomst stonden Martin en Sandra al weer op de stoep. Nu die weer thuis zijn dachten we dus even “bij te komen” van al die vermoeienissen maar het loopt dus toch weer anders….

En ik had eigenlijk een bezoek gepland aan Manila in de tweede week van september maar dat ga ik afzeggen want er is volgende maand ook nog even een verhuizing te regelen en daar blijft anders wel erg weinig tijd voor over.

Hoewel er al een bezoek aan de Filipijnen gepland stond voor de tweede week in september kreeg ik deze week nogal onverwacht het verzoek om de komende week in Manila te zijn in verband met een aantal zaken die daar geregeld moeten worden met het bedrijf wat aan een van onze projecten gaat werken.

Dat bedrijf, Fluor Daniel, zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, het zit zelfs maar een verdieping lager dan waar ik normaal zit. Erg handig dus en nu het contract eindelijk rond is kunnen er spijkers met koppen worden geslagen. Om wat van de achterstand die is ontstaan door de langdurige contract onderhandelingen in te halen hebben sommige dingen haast gekregen en vandaar dus dat mijn bezoek twee weken naar voren is gehaald.

Vanmiddag om half zes vertrekt mijn vlucht en dat betekent dat ik om een uur of half drie van huis moet vertrekken. Ik neem de metro naar station KL Sentral, hier maar drie stops vandaan en daar is een incheck balie van Malaysia Airlines. Ik kan daar dus mooi ook mijn bagage droppen voordat ik de KLIA Express neem naar het vliegveld.

De KLIA Express is een directe treinverbinding die je binnen exact 28 minuten van KL Sentral naar het vliegveld brengt. In combinatie met de metro is het zelfs vaak een snellere verbinding met het vliegveld dan met de auto, alleen zeul je natuurlijk tot aan de trein wel met je koffers. Vandaag valt dat wel mee, ik neem voor een week een handzame rolkoffer mee en dan is het goed te doen.

Mijn Mac laat ik thuis dus de rest van de week tot aan vrijdag geen logs, ik zet wel af en toe een berichtje op Twitter.

Vanmiddag om twaalf uur stond mijn vervoer gereed, een auto van het hotel bracht me naar het vliegveld waar mijn terugvlucht naar Kuala Lumpur om drie uur zou vertrekken.

Onderweg had ik een babbeltje met de chauffeur, die uiteraard de standaard vragen stelde als “Waar kom je vandaan” en “Hoe lang ben je hier geweest”. Ik antwoordde op die laatste vraag dat het nu nog maar voor een week was geweest maar dat mijn volgende bezoek een stuk langer zou gaan duren. Toen hij hoorde dat ik over een maand naar de Filipijnen kom voor een verblijf van vier jaar was zijn vraag meteen of ik dan een chauffeur nodig had en bood zich meteen aan!

Dit was al de tweede keer al dat iemand dit deed want ook de chauffeur die me ophaalde van het vliegveld solliciteerde meteen naar de “vacature” toen hij hoorde van mijn toekomstige verblijf. Ik nam dat toen niet zo heel serieus maar dat is het dus blijkbaar wel.

Het is inderdaad de gewoonte op de Filipijnen om een chauffeur te hebben. Dat klinkt heel snobistisch maar het schijnt zowel praktisch als goedkoop te zijn. Zelf rijden in het verkeer van Manila is een regelrechte ramp en bovendien schijnt iedere agent meteen spontaan het bonnenboek tevoorschijn te halen als hij een wit gezicht achter stuur ziet. De meeste collega’s hebben al geconcludeerd dat je voor het maandelijkse bedrag aan bekeuringen beter een chauffeur kunt huren…

Maar goed, of dat gaat gebeuren moeten we nog zien maar mocht het zover komen dan heb ik alvast het telefoonnummer van Marcos, en of ik maar beslist wil bellen want hij wil de baan heel erg graag…