De auto moest nog steeds worden betaald want we hadden alleen nog maar een kleine aanbetaling gedaan. Dat was genoeg voor het recht tot aankoop maar pas met het betalen van de rest zouden we officieel eigenaar worden. Daarvoor hadden we geld overgemaakt vanuit Nederland en gisteren was dat eindelijk bijgeschreven op onze Pesos rekening.
Vandaag ging ik dus naar de bank om te vragen of ik op korte termijn een flink bedrag in contanten op kon nemen. Dat bleek geen enkel probleem, het kon zelfs meteen, alleen had ik geen zin om met zoveel geld over straat te gaan. Ik sprak dus af op de bank om aan het eind van de middag langs te komen om het geld op te halen, en ik sprak met John, de eigenaar van Calamba Auto Sales, af dat hij zou regelen dat ik opgehaald zou worden en met een auto naar zijn garage zou worden gebracht.
Ondanks dat de chauffeur te laat kwam opdagen was ik nog net voor sluitingstijd bij de bank. Met het geld in een bruine papieren zak (echt waar!) reden we naar Calamba Auto Sales waar allereerst de stapel werd geteld. Dat duurde even, maar nadat alles in orde was bevonden werden de papieren getekend, de verzekering afgesloten en de afspraak gemaakt dat ik de auto volgende week ophaal.
We zijn nu geen miljonair meer maar we hebben wel een auto!
Even nog een aardigheidje: voor de ingang van mijn hotel staat een desk met daarop een bord wat aangeeft dat iedereen zijn tas moet laten inspecteren voordat hij of zij naar binnen mag (is mij trouwens nog nooit gevraagd), en een verbodsbord. En met name dat verbodsbord zul je in Nederland dus echt nergens aantreffen. Het is op de foto niet te zien maar eronder staat ook nog aangegeven “No Guns Allowed”…
En het kwam ook bijna goed. Bijna, want we eindigden weer op een tamelijk roemloze plaats als gedeelde vijfde al moet gezegd dat de verschillen heel klein waren. Zo klein zelfs dat als we niet zo stronteigenwijs waren geweest om vier antwoorden te veranderen die we in eerste instantie goed hadden dan waren we zelfs als tweede geëindigd.
Toen we begin dit jaar vertelden dat we zouden gaan verhuizen naar de Filipijnen waren de positieve reacties vrijwel allemaal vervangen door de opgetrokken wenkbrauwen en de term “hokkie bokkie land” kwam nog nadrukkelijker naar voren. Want de Filipijnen zijn toch een heel arm land, en het is er toch gevaarlijk? Eehhh… ja en nee.
Mijn baas Mike kon er mee leven zei hij maar het moet zuur geweest zijn om te verliezen terwijl het Franse team het beste van het spel had.
De samenwerking met Fluor is nu een paar maanden oud en onze beide managements hadden besloten dat het tijd werd om eens nader kennis te maken met elkaar, en daarom was er vandaag een gezamenlijke teambuilding dag georganiseerd. Het was voor mij een thuiswedstrijd want het gebeuren vond plaats in het Vivere hotel. Ik hoefde vanmorgen dus alleen maar met de lift naar de tweede verdieping naar de grote zaal. Het werd een gezellige dag waarbij ik veel nieuwe mensen heb leren kennen. Uiteraard waren er de onvermijdelijke gezelschapsspelletjes maar het leukste was toch de presentatie over de culturele verschillen tussen “Oost” en “West”.
Het weekend begon zoals iedere zaterdag en zondag met de geluiden van Basketbal, gespeeld op het terrein naast het hotel. Dat begint altijd al heel erg vroeg, even na zessen. Ze starten met een warming up en daarna worden er wedstrijdjes gespeeld wat soms de hele dag doorgaat.
Het is eigenlijk pas morgenavond Halloween maar het is nu al duidelijk te merken dat er aan dit feest op de Filipijnen erg veel aandacht wordt besteed. Je ziet overal versieringen met vooral veel spinrag, doodshoofden en heksen, en vandaag zag je overal kinderen en zelfs ook volwassenen rondlopen die verkleed waren in een Halloween kostuum.
Het verkeer heeft hier veel weg van Kuala Lumpur maar er zijn ook verschillen. De chaos en het feit dat iedereen maar lijkt te doen waar ze zin in hebben zijn exact hetzelfde, maar in plaats van de talloze brommertjes in KL heb je hier de Jeepney’s. Deze “stadsbussen” lijken eigen verkeersregels te hebben: ze rijden nooit in hun rijbaan, ze voegen in wanneer het ze uitkomt, er zijn geen echte haltes dus ze stoppen overal te pas te onpas, en ‘s avonds is verlichting optioneel.
Af en toe worden deze regels aangepast maar op dit moment mag ik op donderdag tussen zeven uur ‘s morgens en zeven uur ‘s avonds niet rijden in de stadsdelen Makati en Las Pinas.
Terug in het huis kwamen de eigenaars, de Heer en Mevrouw Santiago, binnen met alle sleutels van het huis, een mooie gelegenheid dus om gelijk even kennis maken. Terwijl we bezig waren met de afhandeling van alle papierwerk werd er nog van alles gedaan in het huis.
Meneer Santiago, mijn huisbaas, kwam in de loop van de ochtend samen met zijn vrouw even langs om nog wat kleine klusjes in huis op te knappen, zoals een nieuwe deurknop hier en daar, en hij wilde ook aanwezig zijn bij het aansluiten van het gas. Dat werd ook nog ‘s morgens gedaan en alles leek te werken.
Het nieuwe super king size bed slaapt heerlijk, dat was de conclusie toen ik vanmorgen voor het eerst wakker werd in ons nieuwe huis. Erg belangrijk want er is naar mijn idee niks erger dan een beroerd bed, en je weet pas of een bed goed is als je er in hebt geslapen.
Nu heeft iedere kamer hier in huis een slot, en iedere kamer heeft ook een vergrendeling op de deur waarmee je van binnen uit de deurknop kunt blokkeren. En dat was dus blijkbaar gebeurd met de slaapkamerdeur, en al heb ik geen idee hoe en wanneer, ik zal toch zelf dat knopje wel hebben omgedraaid zonder het te beseffen. Punt was dat de slaapkamerdeur op slot zat, en de sleutels lagen… juist, in een la in de slaapkamer. Ik heb van alles geprobeerd, met andere sleutels, maar niks werkte.
Eenmaal in Ayala Alabang Village gekomen kon Riet op verkenning in ons nieuwe huis, want dat had ze sinds de bezichtiging begin vorige maand niet meer gezien. Dat leverde de nodige verrassingen op (“We hebben drie logeerkamers, ik dacht maar twee”, “He, er is hier ook een badkamer”, “Waren al die kasten hier de vorige keer ook al?”) maar de conclusie was toch wel dat het er goed uitzag allemaal. Ja, alleen is alles nog een beetje leeg want we hebben nog steeds onze spullen niet en er is ook nog geen nieuws daarover. Morgen maar weer eens vragen…
Onverrichter zake wilden we terug naar huis maar omdat we er toch vlakbij waren besloten we maar naar de Greenbelt in de luxe wijk Makati te gaan, een soort park omgeven door een aantal winkelcentra.
Vandaar was het een makkie. Het vrachtwagentje bleek weliswaar een vehikel wat Riet in haar wildste dromen niet voor de verhuizers had aangezien maar alles was er en de mannen waren buitengewoon behulpzaam. Alleen weet iedereen die Riet een beetje kent dat ze het liefst had gehad dat ze na het uitladen van de dozen meteen weer “op zouden rotten” maar dat deden ze niet. Nu liepen ze alles uit te pakken en voortdurend te vragen waar dit en waar dat naar toe moest, Riet werd er zowat dol van.
We kozen dus toch maar voor eerlijkheid en vertelden de verkoper wat ons probleem was, dat we net zo’n machine hadden en dat er iets niet goed ging. Maar wat vertelt ons de brave borst, de machine doet helemaal niets fout, er zit helemaal geen verwarmingselement in! No Sir, in geen enkele toplader zit dat…
De reparateurs kwamen deze keer wel maar het probleem met het fornuis is nog steeds niet opgelost. Het blijkt namelijk toch niet aan het gasfornuis te liggen maar aan de verdeler op de gasfles. En daarvoor moet er weer iemand anders op komen draven want die gasflessen worden weer door een ander bedrijf geleverd. Er kan dus nog steeds niet gekookt worden.
Toen begon een hevige discussie, waarbij uiteindelijk de verdeler voor op de gasfles die Tina van zichzelf had meegebracht uitsluitsel bracht. Het bleek dat de gasfles zelf het probleem was en onze verdeler was ook niet in orde. We hebben nu een nieuwe gasfles, een nieuwe verdeelkop en een werkend gasfornuis.
Een douche nemen in ons nieuwe huis was iedere keer weer een verrassing, want de vraag was of het water heet was, warm, lauw of koud, en als het warm was hoe lang dat dan zou duren. We hebben namelijk geen geisers hier maar een watertank en die staat buiten achter de bijkeuken. Het was al een oud beestje zo te zien maar hij leek het wel te doen, althans de leidingen werden warm.
De Amerikanen vieren het de hele dag door met eten met veelal hetzelfde menu, bestaande uit kalkoen met als bijgerechten zoete aardappelen, aardappelpuree, veenbessensaus, sperciebonen, pecannotentaart en pompoen taart. Wij deden het uiteraard ook met kalkoen, maar erbij hadden we pompoensoep (erg lekker), spruitjes, bloemkool, worteltjes, zoete aardappelen en een soort pudding (de Engelse invloed waarschijnlijk). Als dessert was er appeltaart.
De markt zelf viel een beetje tegen, wat de grootte betreft tenminste. We kochten wel een flinke hoeveelheid vers fruit maar deden de rest van onze boodschappen toch gewoon in de supermarkt. Bij thuiskomst bleek overigens dat we onze meest noodzakelijke aankoop (een afwasborstel) alweer waren vergeten.
De markt zelf was eigenlijk wat we al verwachtten, de gebruikelijke markt met kraampjes die niet alleen Kerstspullen verkochten maar ook heel veel “gewone dingen”, zoals kleding, sieraden en andere prullaria.
Ik weet niet of het voor alles geldt maar als je een aanmaning van de elektriciteit hebt gehad moet je de rekening op het kantoor van het elektriciteitsbedrijf gaan voldoen. En uiteraard had ik geen idee waar dat kantoor ergens was.
Dat vonden we erg vreemd omdat met name de Filipino’s altijd en overal voor te porren zijn en dit soort dingen zeker niet ongemerkt voorbij zouden laten gaan.
Bonifacio was een Filipijnse revolutionaire leider in de opstand tegen de Spaanse overheersing en bekend als de “Vader van de Filipijnse revolutie”. Er wordt nogal wat nadruk gelegd op het feit dat hij ongeschoold was en zichzelf opleidde door het lezen van boeken, dit in tegenstelling tot de andere nationale held van de revolutie, Jose Rizal, die een intellectueel was. Bonifacio was in eerste instantie lid geworden van “La Liga Filippina” van Rizal, die een vreedzame revolutie wilde.
Het wijkkrantje van Ayala Alabang Village bood uitkomst bij de vraag wanneer nu precies die kerstboom bij de Madrigal Gate zou worden aangestoken, en het bleek dat dat vanavond was.
Het winkelcentrum was over het geheel genomen niet echt veel soeps (geen Starbucks!) en de supermarkt was helemaal niks, dus het was een beetje teleurstellend, en we moesten nog terug door diezelfde verkeerschaos. Het verkeer in Kuala Lumpur is erg, maar helaas is het in Manila minstens zo erg. Er zijn minder brommers maar die er zijn vertonen hetzelfde gedrag, en we hebben hier de Jeepneys oftewel de goedkope stadsbussen. Er is ook een gezamenlijke factor bij alle bestuurders en dat is een ongelofelijke hufterigheid.