De eerste kandidaat voor het baantje van onze Tippi Wan kwam vandaag op proef. Om kwart voor zeven werd er gebeld door de beveiliging, ze stond al bij de poort en Riet haalde haar daar dus op. Dat lijkt vroeg, maar de normale werkdag is hier voor de meid van zeven tot negen, met een uurtje pauze tussen de middag. Omdat dit nog geen echte werkdag was mocht ze om zeven uur al naar huis.

Ik was toch wel nieuwsgierig dus ik stuurde Riet ‘s morgens een mailtje om te vragen hoe het ging. Het antwoord was dat ze als een wervelwind door het huis ging. Fiona, onze bemiddelaarster had al gezegd dat ze op hun proefdag enorm hun best zouden doen en dat kwam wel uit ook. Voor Riet was het eigenlijk het moeilijkst om te gaan zitten en zelf niks te doen.

Toen ik om kwart over vijf thuis kwam kon ik ook nog even kennis maken met Maria, vlak daarna door Riet met een extraatje naar huis werd gestuurd. Niet omdat Riet ontevreden was, allesbehalve zelfs, maar ze vond dat de dag voor Maria lang genoeg was geweest en eigenlijk wist ze gewoon niks meer te doen. Een geschikte kandidaat was dan ook het oordeel maar we hebben er nog twee te gaan.

Vanavond was het weer Quiz Night in de Union Jack, en wat denk je: we hebben gewonnen!

Op de foto kun je de score zien, maar misschien moeten we onze teamnaam “Donkey Hotey” even uitleggen. We hebben een Amerikaan in ons team en die spreken de naam van “Don Quichotte” (als je niet weet wie dat is ga dan maar met je pis naar de dokter) ongeveer uit als “Don Kihotie”, en daar hebben we dus “Donkey Hotey” van gemaakt. Laat maar, in de kroeg begreep ook de helft hem niet…

En vandaag was dan de laatste kandidaat bij ons in huis voor een werkdag op zicht. Deze had op Riet blijkbaar al niet veel indruk gemaakt want ze wist niet eens meer hoe ze heette, en ook verder maakte ze vandaag niet dezelfde goeie indruk als de vorige twee kandidaten.

Riet had dus de moeilijke taak om te kiezen tussen Maria en Estela maar besloot uiteindelijk toch voor de laatste te kiezen. Estela had een goeie indruk gemaakt door niet al te veel te vragen maar vooral zelf veel aan te pakken. Ze was ook wat rustiger dan Maria en Riet voelde zich met Estela simpelweg het meest op haar gemak. En dat gaf uiteindelijk de doorslag.

Wat weliswaar niet van invloed was op de beslissing maar wat toch wel de nodige indruk op ons maakte was dat Estela gisteren om drie uur ‘s morgens was opgestaan om om zeven uur bij ons voor de deur te staan. Waar ze precies woont weten we niet maar ze had vijf Jeepney’s, een gewone bus en een bromfietstaxi nodig om in Ayala Alabang Village te komen…

Maar goed, de keuze is dus gemaakt, nu nog even afwachten of Estela zelf ook wel wil en als dat het geval is dan kunnen we gaan beginnen met van alles te regelen. Want hier gaat niks vanzelf of makkelijk…

Nu Riet een besluit heeft genomen over onze huishoudelijke hulp, de “maid”, moesten we als een speer een aantal inkopen gaan doen.

We hadden al het een en ander gekocht maar een bed zonder lakens is niet erg comfortabel en we moesten ook nog gaan kijken voor wat ander meubilair voor de maid zoals een tafel en een stoel. Als dat er eerst maar is dan komt de rest vanzelf wel dachten we.

Het beddengoed was geen probleem, dat vonden we al snel, maar een niet al te grote tafel en een stoel bleek een ander verhaal. Ja. camping-achtige spullen waren er zat maar een fatsoenlijke tafel en stoel bleek niet zo eenvoudig.

Uiteindelijk vonden we wel wat, maar helaas, het stel in de showroom bleek het laatste en dat was beschadigd. Aanstaande vrijdag is er nieuwe voorraad, en daar hopen we dan maar op.

Verder hadden we vandaag onze eerste visite, we zijn uit eten geweest met onze Quiz Night teamgenoten en daarna hebben we bij ons thuis nog een afzakkertje gehaald. En dat klinkt toch wel aardig, “bij ons thuis”…

Riet had vandaag een drukke dag want er moet van alles geregeld worden voor Estela aan papierwerk. Ze moet een medische keuring die verplicht is voor de ziektekostenverzekering, en aangezien je niet zomaar toegang krijgt tot Ayala Alabang Village moet ze een toegangspas hebben. Dat laatste is met name belangrijk omdat ze anders hier niet mag blijven als wij volgende week naar Nederland vertrekken.

Het kantoor waar alles geregeld wordt met betrekking tot onze wijk is vlak bij ons huis dus Riet was er vanmorgen met Estela naar toe gelopen. En daar bleek dus dat het verkrijgen van zo’n toegangspas zoals alles hier heel wat voeten in aarde heeft. Morgen krijgt Estela een drugstest en een cursus over hoe het er hier allemaal aan toe gaat (van het binnenkomen van de wijk tot aan het scheiden van het afval), maar ze moet ook een verklaring hebben van goed gedrag. En die moet ze halen bij het politiebureau in haar eigen wijk en dat kan dus pas aanstaand weekend.

Er is ons beloofd dat de tijdelijke pas die ze nu heeft en die alleen gebruikt mag worden als wij hier zijn op tijd wordt ingeruild voor een permanente, maar het wordt allemaal wel kort dag. Gelukkig kan die medische keuring ook als we terug zijn, anders hadden we dat ook nog. En we moeten ook nog gaan regelen dat we betalen aan het staatspensioenfonds, en daarvoor heeft Riet weer een “werkgeversnummer” nodig…

We beginnen ook de leuke kanten te ervaren van een eigen Tippi Wan. Vanavond wilden we gaan eten en zoals altijd doen we dat volgens de “Studio Sport” methode (met het bord op schoot), maar dat ging niet door. Estela had keurig in de eetkamer de tafel gedekt…

Het werk wat er gedaan moet gaan worden gaat duren tot eind 2015. Dat lijkt een heel erg lange tijd maar het luistert allemaal heel erg nauw. Veel dingen zijn van elkaar afhankelijk en kunnen pas gedaan worden als andere dingen klaar zijn, en daarbij komt nog dat er allerlei factoren meespelen die in feite niets met het project zelf te maken hebben.

Op dit moment zijn we bezig met het aanschrijven van scheepswerven die het nieuwe platform moeten kunnen gaan bouwen. Omdat dit een Filipijns project is is er erg veel politieke druk om dat werk in de Filipijnen te houden, en er zijn dan ook drie Filipijnse werven geselecteerd. Die bedrijven moeten natuurlijk weten wat ze precies moeten gaan bouwen om te weten of ze het überhaupt kunnen en ook nog in de tijd die wij ze geven, en daarom moest er heel veel informatie verstuurd worden

De afgelopen weken zijn we daar erg druk mee geweest, maar het is allemaal ruim op tijd gelukt. Daarnaast wordt er op allerlei fronten al van alles voorbereid. De twee compressoren bijvoorbeeld die nodig zijn moeten speciaal worden gemaakt en dat is een levertijd van ruim anderhalf jaar.

Voor het boren van onderzeese gasputten is er een gespecialiseerd schip nodig en daar zijn er maar een paar van op de wereld. Er moet er dus een gevonden worden die geschikt is en ook beschikbaar wanneer wij het nodig hebben, en we moeten bij die zeeboringen ook nog eens rekening houden met zaken als het orkaanseizoen.

Shell heeft strikte regels ten aanzien van grote projecten zoals Malampaya, en een daarvan is dat er pas iets echt mag worden gebouwd als het totale ontwerp is goedgekeurd en de investering door de grote Shell baas is goedgekeurd. Het goeie nieuws is dat we daar klaar voor zijn en veel eerder dan verwacht. We hopen eind deze maand die goedkeuring te krijgen terwijl de verwachting was dat dat pas in mei volgend jaar zou gebeuren.

Je kunt dus wel stellen dat december een spannende maand is voor onze projecten, maar gezien de huidige stand van zaken verwachten we eigenlijk niet anders dan groen licht…

Het weer was vandaag niet veel soeps. Tegen de middag begon het te spetteren en de rest van de dag hadden we regen. We weten hoe dat komt want zelfs in het Nederlandse nieuws wordt inmiddels gemeld dat het zuiden van de Filipijnen is getroffen door een tropische storm. De storm heeft behoorlijk huisgehouden op het zuidelijke eiland Mindanao en om aan te geven hoe ernstig de situatie is, er zijn al 180 doden te betreuren en er zijn nog minstens 400 vermisten.

Dit toch al zo arme land wordt ieder jaar door zo’n twintig tropische stormen getroffen, in verschillende graden van hevigheid. Ze veroorzaken vrijwel zonder uitzondering grote schade en helaas zijn er ook vrijwel altijd levens te betreuren. Die doden vallen niet alleen door de vaak hevige overstromingen maar ook door modderstromen die veroorzaakt worden door de toenemende ontbossing.

Het zuiden krijgt vrijwel altijd de grootste klappen, die daar altijd dubbel hard aankomen omdat dat toch al het armste deel van het land is. De oogsten worden weggevaagd en hulp is een moeilijke zaak omdat het zuiden ook nog eens geplaagd wordt door een soort van burgeroorlog tussen de regering en Islamitische opstandelingen.

Tot eergisteren stond de teller voor dit seizoen op 19 tyfoons en aangezien het storm seizoen eigenlijk al over is kwam deze tyfoon genaamd Washi eigenlijk onverwacht.

De storm trekt nu over de Chinese Zee richting Maleisië en lijkt over twee of drie dagen Kuala Lumpur te gaan treffen. Gezien de gevolgen tot nu toe zullen wij maar niet gaan klagen over een beetje regen hier in Manila…

Het nieuws van vandaag in zowel binnen- als buitenland maakte melding van de ramp die zich aan het voltrekken is in het zuiden van de Filipijnen. Nadat afgelopen vrijdag de tropische storm Washi daar overheen was getrokken overstroomden dit weekend de rivieren vanwege de hevige regenval. De gevolgen beginnen nu dramatisch te worden en het dodental loopt steeds verder op.

Voor alle duidelijkheid, want we hebben al wat berichtjes gekregen van verontruste familieleden, bij ons in Manila is er niks aan de hand. Het enige wat wij van de tropische storm hebben gemerkt is regen op zaterdag en wat buien gisteren, maar verder niets. Het rampgebied bevindt zich zo’n 800 kilometer naar het zuiden, op het eiland Mindanao.

Het schijnt dat met name het niet tijdig waarschuwen van de bevolking de belangrijkste oorzaak is voor de vele slachtoffers. Vanmorgen stond de teller van het aantal doden al op meer dan 650 en de verwachting is dat dat nog flink gaat oplopen want het aantal vermisten ligt volgens de geruchten rond de 4000. Op dit moment zitten er zo’n 35000 mensen in de noodopvang, en de meesten daarvan zijn waarschijnlijk alles kwijt.

Vorige week hadden we het er nog over dat het stormseizoen er hier op zat voor dit jaar, want normaal gesproken eindigt dat eind november. Moeder natuur had daar helaas geen boodschap aan…

Precies op tijd werden we om negen uur opgehaald en vanwege het feit dat het ongewoon rustig op de weg was waren we in een recordtijd van amper een half uur op Ninoy Aquino International Airport. Het inchecken ging ook al er vlot, evenals de rest van de faciliteiten en zo zaten we dus om tien uur al in de Business Lounge aan een bakkie.

Onze vlucht vertrok ruim drie kwartier te laat, ondanks dat alles op het tijdstip waarop we hadden moeten vertrekken helemaal klaar was, maar dit is nu eenmaal de Filipijnen. We moesten bijna een half uur wachten voordat we mochten vertrekken, en aan de mededeling van de piloot te horen wist hij ook niet waarom, en toen we mochten vertrekken stonden we nog dik twintig minuten te wachten aan de kop van de baan want er waren nog twee vliegtuigen voor ons en er kwamen er tussendoor nog zeker zeven of acht landen…

De vlucht zelf verliep voorspoedig, maar veertien uur is gewoon een lange zit, zelfs als je Business Class vliegt. En zeker als je “met de dag mee” vliegt. We vertrokken namelijk rond een uur of een ‘s middags en omdat je met de zon mee vliegt en dus tegen de tijd in vlieg je eigenlijk overdag en heb je dus helemaal geen slaap. Ik benijd altijd mensen die hun luiken kunnen sluiten als de wielen nog niet eens in zijn en ze pas weer open doen als de piloot meedeelt dat het cabinepersoneel moet gaan zitten voor de landing. Ik slaap altijd slecht in vliegtuigen en zeker “overdag”, zoals vandaag, en meer dan wat korte dutjes heb ik dan ook niet gedaan. Zelfs Riet, die thuis altijd kan slapen, heeft er in een vliegtuig moeite mee en heeft ook deze keer weinig geslapen.

Riet heeft zich onderweg hoofdzakelijk vermaakt met haar Ipad, wat echt een werelduitvinding is voor dit soort gelegenheden, en af en toe een film. Ik had mezelf voorgenomen om eens flink bij te spijkeren door het bekijken van de nieuwste films maar het aanbod was teleurstellend. Ik heb er maar drie gezien waarvan twee heel matig en een (gelukkig) verrassend goed. Maar goed dat er ook altijd nog afleveringen zijn van “The Big Bang Theory”…

Verder viel er onderweg van het uitzicht niet veel te zien vanwege bewolking, maar wel zagen we de hoogste toppen van de Himalaya door de bewolking steken (zie foto). Martin haalde ons tegen half acht op van Schiphol waar we toch nog op tijd waren geland want de piloot had onderweg even een spurtje ingezet.

En zo zaten we even na achten plaatselijke tijd en voor ons gevoel twee uur ‘s nachts weer in ons Nederlandse thuis, en alweer aan een bakkie…

Ten opzichte van Maleisië hebben de Filipijnen één voordeel, ze rijden er ook rechts en dat maakt de overgang voor het rijden in Nederland weer heel gemakkelijk. Omdat er in Maleisië links wordt gereden had ik bij terugkeer in Nederland aanpassingsproblemen als ik in de auto stapte en nu dus bijna niet. Ik zeg nadrukkelijk “bijna” want ondanks dat ik nu op rotondes gewoon automatisch weer de goeie kant op ga zonder er over na te denken is de rest van het verkeer toch heel anders. Wat meteen opvalt is dat in het Nederlandse verkeer iedereen zich toch veel meer aan de verkeersregels houdt dan in de beide landen waar we de afgelopen tijd hebben gewoond.

Een paar belangrijke verschillen zijn bijvoorbeeld dat de strepen op de weg hier ook een betekenis hebben, terwijl je in Maleisië en op de Filipijnen de indruk krijgt dat het meer richtlijnen zijn. Rijbaan aanduidingen worden hier niet bepaald strikt opgevolgd want het gebeurt maar zelden dat iemand die op een baan voor rechtsaf toch besluit rechtdoor te rijden. In zowel Maleisië als op de Filipijnen moet je niet gek op kijken als zo iemand niet eens rechtdoor rijdt, maar dwars door alles heen linksaf gaat slaan. En hoewel Nederlanders toch de reputatie hebben dat ze alleen niet door rood rijden als er een camera staat valt ook dat wel mee. In de beide Aziatische landen kun je zelfs bij groen licht nooit zonder meer een kruispunt oversteken.

En toch is niet alles in Nederland positiever, want wat met name opvalt als je weer terug bent in Nederland is de agressie in het verkeer. Er wordt veel harder gereden maar ook agressiever, en dat geldt zowel voor de rijstijl als vaak de bestuurders zelf. Begrijp me goed, ik pas me heel snel weer aan als ik terug ben en daarom merk ik het ook aan mezelf. In zowel Maleisië als op de Filipijnen is het verkeer wel complete chaos vergeleken met Nederland maar het gaat er desondanks gemoedelijker aan toe.

Zo wordt er op de Filipijnen voortdurend geclaxonneerd, niet zozeer als teken van verontwaardiging maar om de andere weggebruikers attent te maken op je aanwezigheid. Als een ander voertuig weer eens een rare manoeuvre maakt dan toeter je om hem te laten weten dat jij hem hebt gezien en je maakt hem op jouw aanwezigheid attent. Klinkt idioot maar gek genoeg werkt het wel, want ik moet na vijftien maanden Aziatische verkeerschaos de eerste opgestoken middelvinger nog zien…

Gisteren vierden we Eerste kerstdag thuis, met familie op bezoek en met een kerstdiner met onze wederzijdse ouders en jongste zoon en schoondochter. Dat is mijn favoriete kerstdiner, gewoon lekker in de huiselijke kring met niet al te veel poespas en lekker eten.

Vandaag zijn we uit eten geweest met onze oudste zoon en schoondochter, een inmiddels jaarlijks terugkerende traditie die hoofdzakelijk bedoeld is om ervoor te zorgen dat Riet niet de hele Kerst in de keuken hoeft door te brengen. Wat mij betreft, ik ben er niet echt een liefhebber van en dat heeft alles te maken met Nederlandse restaurants.

Laat ik nou even niet gaan zaniken over de prijzen, want dat is een gegeven en iedereen schijnt het nou eenmaal normaal te vinden dat je als je met Kerst uit eten gaat met z‘n vieren, dat je dan een bedrag kwijt bent wat zomaar rond de duizend ouderwetse guldens kan liggen. En ja, ik weet wel dat ik niet meer moet omrekenen na al die jaren maar dat verandert niks aan de simpele feiten. Nee, wat mij hoofdzakelijk stoort is wat je krijgt voor dat geld.

Neem bijvoorbeeld gisteravond, in het restaurant “Koetjes & Kalfjes” in Noordwijk. Het menu was veelbelovend, het eten bleek uiteindelijk acceptabel maar niet echt fantastisch (ik spreek hier overigens voor mezelf). De bediening was wat in Nederland tegenwoordig de norm schijnt te zijn in restaurants: personeel wat aan hun taalgebruik te horen (met die vreselijke Gooische “R”) bestaat uit studenten die een centje bijverdienen, en daar is op zich niks mis mee (behalve die “R” dan) maar het resultaat is een soort “Popie Jopie” bediening met veel gooi- en smijtwerk.

Normaal is het met Kerst altijd wat chaotischer dan normaal vanwege de drukte, maar dat was in dit geval geen excuus want het restaurant zat lang niet vol. Desondanks werden bestellingen vergeten, moesten ze voortdurend vragen wie er ook al weer wat had besteld, vlogen messen en vorken je af en toe om de oren als er werd afgeruimd, en alles werd op een laconieke manier afgedaan die je in een McDonalds zou verwachten maar niet in een restaurant waar je, ik moet het toch weer zeggen, een vorstelijk bedrag neertelt voor een gezellig avondje uit.

Wat een verschil met Zuid-Oost Azië waar je in hotels en restaurants behandeld wordt als een geëerde gast. Vertel mij nou eens, wat is daar eigenlijk mis mee?

De week is al weer om en ons laatste weekend in Rijnsburg staat voor de deur. Op zich wel een bijzonder weekend natuurlijk want het is Oud en Nieuw, maar persoonlijk vind ik het een van de vervelendste, zo niet het vervelendste, evenement van het jaar.

Met name het vuurwerk is iets waar ik me altijd kapot aan erger. Het was vandaag ook de hele dag bal, de omliggende buurjongens veranderden de omgeving in een soort oorlogsgebied met constant dom geknal.

Kijk, ik heb geen problemen met siervuurwerk en dan specifiek rond de klok van twaalf uur in de Nieuwjaarsnacht, maar dat achter elkaar rondstrooien van dom knalvuurwerk werkt me op mijn zenuwen.

Onze kerstboom heeft het nieuwe jaar niet gehaald. Volgens de traditie blijft de kerstboom altijd staan tot na Nieuwjaarsdag maar dit jaar heeft dat niet zo mogen zijn. De takken hingen al een paar dagen slap en gisteren was al duidelijk dat het einde nabij was. Vandaag is de boom afgetuigd en nu ligt hij in de voortuin te wachten op transport naar de versnipperaar. Hij hoeft alleen nog maar door een paar kinderen ontdekt te worden…

Het eerste opvallende nieuws van het nieuwe jaar was voor mij het bericht in de krant dat er een vulkaan dreigt uit te barsten in Duitsland op ongeveer 120 kilometer van de Nederlandse grens. En die uitbarsting werd al vergeleken met de uitbarsting van de vulkaan Pinatubo op de Filipijnen in 1991.

Een vulkaan??? Vlak bij Nederland? Het klinkt ongelofelijk want de regio is nou niet bepaald bekend als een actief vulkaangebied. Ik dacht dat de dichtstbijzijnde nog werkende vulkanen in de buurt van Italië lagen. Nee, dan de Filipijnen, die hebben een heel andere reputatie met een hele serie nog werkende vulkanen. 

Een beruchte uitbarsting was bijvoorbeeld die van de Mount Pinatubo, en daar wist ik niks van af dus ik ben maar eens gaan uitzoeken hoe dat zit. Wat blijkt, die uitbarsting in 1991 was de op één na ergste vulkaanuitbarsting van de vorige eeuw! Het schijnt dat een gebied van ruim duizend vierkante kilometer met een dikke laag as werd bedekt en dat zelfs de temperatuur op aarde door de sluier van as in de atmosfeer overal een halve graad omlaag ging.

Het klinkt allemaal nogal griezelig en ik ging dus ook maar eens uitzoeken waar die vulkaan Pinatubo dan wel ligt op de Filipijnen. En wat denk je: die vulkaan ligt net als Manila op het eiland Luzon, op ongeveer drie uur rijden van waar wij wonen….

Onze laatste dag alweer in Nederland want morgen gaan we terug naar Manila. En onze laatste dag was er ook al weer een met regen en wind. Heel veel wind…

Vanmiddag ben ik naar het strand gegaan om daar wat foto’s te maken met mijn nieuwe telelens. Het was droog en er was een waterig zonnetje, maar desondanks was het geen onverdeeld genoegen door de straffe zuid-westen wind. Het strand was vies door rondvliegend schuim, maar toch waren er nog de nodige wandelaars die de kou trotseerden.

De foto’s maakten een heleboel goed, de nieuwe lens bleek prima te voldoen.

Omdat we eigenlijk niet zoveel hebben om mee te nemen hebben we nog niet alles gepakt. Het enige wat al klaar staat is een koffer van Riet die tot de nok toe vol zit met pakken Senseo (Extra Dark) en paprika chips…

Vannacht was het bar en boos weer en hoewel het vanmorgen wel iets beter was had het weer nog steeds een nadelige invloed op het vliegverkeer op Schiphol. Een uur voor vertrek bleek dat ook wij er niet van verschoond bleven, onze vlucht was drie kwartier vertraagd.

Op zich nog redelijk, maar nadat we ons een uur voor vertrektijd naar de gate liepen kwam eerst het bericht van een gate wijziging. Bij de nieuwe gate aangekomen kwam het nieuws dat we nog een half uur langer vertraging hadden want er moesten twee wielen verwisseld. Daar had die gate wijziging ook mee te maken want er stond op de oorspronkelijke gate zoveel wind dat dat daar niet veilig te doen was.

Nauwelijks stond het vliegtuig aan de nieuwe gate of het werd weer weggereden. Als reden werd opgegeven dat er ook daar te veel wind stond en dat het vliegtuig dus alweer naar een andere gate werd gesleept.

Nog geen half uur later kwam het bericht dat ook daar teveel wind stond en ze gingen het dus toch maar proberen aan de gate waar wij nog steeds zaten. Er kwam een auto met twee wielen op een aanhanger en twee figuren gingen, zo te zien op hun dooie gemak, de wielen verwisselen.

Dat het niet echt opschoot bleek wel toen er na ruim een uur een ander autootje stopte waar een druk gebarend figuur uitstapte die blijkbaar ook vond dat het allemaal wel erg lang duurde.

Afijn, om half vijf, dus twee uur na de geplande vertrektijd, mochten we dan toch instappen en vertrokken we met twee en een half uur vertraging even na vijven. De vlucht zelf verliep soepel en zowel Riet als ik hebben een hele tijd geslapen. Dat was dan wel een meevaller, maar bij die ene bleef het want bij aankomst moesten we dik een half uur blijven cirkelen voor we mochten landen.

Omdat we helemaal voorin zaten waren we het eerst het vliegtuig uit, maar we moesten nog een formaliteit afhandelen: omdat ik nog geen werkvisum heb komen we nog steeds binnen op een toeristenvisum, en als toerist moet je een retour ticket hebben als bewijs dat je het land ook weer gaat verlaten. Wij hadden dat dus niet maar dat is geen ramp want KLM geeft daarvoor een nep-ticket waarmee we allerlei papieren rompslomp en boetes kunnen voorkomen.

Volgens Riet was dat bij haar de vorige keer in een paar minuten gefikst, maar deze keer gingen ze opeens heel erg moeilijk staan te doen. Toen we eindelijk het nep-ticket hadden was iedereen het vliegtuig uit en stonden we dus bij de paspoortcontrole helemaal achteraan. Er was nu nog één ding wat verkeerd kon gaan en dat ging dus ook verkeerd. Onze chauffeur stond er niet en toen ik hem opbelde bleek hij op een ander klusje te zijn. We namen dus maar een taxi naar huis.

Thuis aangekomen was er gelukkig wel weer een meevaller want het huis was dankzij Estela, onze eigen Tippi Wan, keurig en brandje schoon.

Misschien hebben we het wel meegenomen uit Nederland, we hebben in ieder geval de hele dag regen gehad vandaag. Het was vannacht al begonnen en het is de hele dag amper droog geweest. Nou is het hier ook weer niet zo erg dat we niet buiten kunnen zitten, want ons terras is overdekt en Riet heeft dus gewoon lekker buiten gezeten. Het is meer dat je met regen niet zo gauw weg gaat en we hebben dus alweer een dag thuis gezeten.

Niet veel gedaan dus, en als we het telefoonnummer van McDonalds hadden gehad dan hadden we zelfs ons diner thuis laten bezorgen. Nu moest ik toch de deur nog uit om het te gaan halen…

Gisteren was het 9 januari en dat is op de Filipijnen een hele bijzondere dag. Ieder jaar is er namelijk op die dag een enorme processie in het centrum van de stad waar dit jaar meer dan drie miljoen (ja, je leest het goed!) mensen naar toe zijn gekomen vanuit het hele land.

De processie start als de enorme deur van de Quiapo Kerk open gaan en het beeld van de Zwarte Nazarener zichtbaar wordt. Onder het schreeuwen van “Viva Señor!”, wat letterlijk betekent “Leve de Heer!”, wordt dan het beeld op een vergulde kar gezet en vervolgens door processie-gangers in bordeauxrode shirts aan twee lange touwen voortgetrokken. Alle gelovigen lopen op blote voeten en velen proberen onderweg het beeld aan te raken.

De Zwarte Nazarener is de beschermheilige van Quiapo, het oude centrum van Manila, al eeuwen bekend als het handelscentrum van de stad.

Het beeld is een zwarte beeltenis van Jezus die een kruis draagt en het staat al sinds 1787 in de Sint Johannes de Doper Kerk in Quiapo. Het is echter al veel langer op de Filipijnen want het is al in 1607 naar Manila gebracht.

Het verhaal gaat dat het beeld vervaardigd is door een Azteekse kunstenaar in Mexico en dat het zwart is doordat het schip waarop het door Spaanse missionarissen het meebrachten in brand was gevlogen en het beeld zou daarbij verbrand zijn. Dat verhaal schijnt niet te kloppen want het is aangetoond dat het hout van het beeld van nature zwart is. De filipino’s geloven dat het beeld magische krachten bezit omdat het in de loop der eeuwen branden, natuurrampen en oorlogen heeft overleefd.

Niet zelden vallen er tientallen doden door het gedrang van de enorme menigte, en gisteren is er nog een ander aspect bijgekomen want men was bang dat de islamitische afscheidingsbeweging uit het zuiden zou proberen aanslagen te plegen tijdens de processie. De dag is overigens zonder noemenswaardige incidenten verlopen, er is nog geen melding gemaakt van slachtoffers, alleen van ongeveer vijfhonderd licht gewonden.

Hebben we gisteren gemeld dat ons logeerbed is gearriveerd, de eerste bezoekers hebben zich al aangemeld: in maart komen Robin en Chantal twee weken naar ons toe. Helemaal onverwacht is dat niet want ze hadden al aangegeven dat ze graag die tijd naar de Filippijnen wilden komen maar dat moest natuurlijk allemaal nog wel even geregeld worden. Vakantie van het werk bleek gelukkig geen probleem en vandaag zijn de vluchten geboekt, dus in principe is alles al rond. We zijn benieuwd hoe ze het hier gaan vinden.

Riet is vandaag voor het eerst naar de koffieochtend voor de vrouwen geweest die georganiseerd werd bij een van de dames hier in de Village. Ze is daar gelijk lid geworden van de Alabang Ladies International Group (ALIG) en ze heeft zich ook opgegeven voor vrijwilligerswerk.

Naast vrouwen uit alle hoeken van de wereld (onder andere uit Duitsland, Finland, Barbados en Amerika) heeft ze een Nederlandse leren kennen die hier al 50 jaar woont. Die was met haar man na diens pensionering teruggegaan naar Nederland maar na twee jaar waren ze het daar al zat en zijn rap weer hier naar toe verhuisd…

Net als toentertijd in Rusland heb ik weer een teller meelopen met mijn website die bijhoudt hoeveel bezoekers ik iedere dag krijg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eigenlijk bar weinig mee doe, eens in de zoveel maanden kijk ik eens of er überhaupt nog wel iemand kijkt want als dat niet zo is kan ik er net zo goed mee nokken, nietwaar.

Vandaag heb ik eens gekeken naar de cijfers van het afgelopen jaar en daaraan is te zien dat ik een regelmatige groep bezoekers heb en dat het bezoek aan mijn site redelijk constant is. Er zijn voorspelbare mindere maanden, de zomermaanden en december, en dat zal enerzijds te maken hebben met vakanties en de feestdagen en anderzijds vanwege het feit dat we die maanden meestal zelf in Nederland zijn. Ruwweg heb ik iedere maand gemiddeld toch wel meer dan vijfhonderd bezoekers en dat komt neer op een gemiddelde van rond de vijftien per dag. En daarmee ben ik op zich niet ontevreden want het betekent toch dat mijn verhaaltjes af en toe gelezen worden.

Wat wel een beetje teleurstellend is ten opzichte van de statistieken van Sakhalin is de verspreiding van de bezoekers. Had ik op de berichten van Sakhalin regelmatig bezoekers uit vreemde oorden verspreid over de hele wereld, mijn huidige website wordt maar in twee landen gelezen en dat zijn Nederland en de Filipijnen. De enige uitzondering is een verdwaald bezoek vanuit België, waarschijnlijk van een vaste bezoeker die daar een paar dagen in een Centerparcs zat. En aangezien ik precies weet wie mijn site hier op de Filipijnen leest kan ik rustig aannemen dat al mijn bezoekers uit Nederland komen en dus vrienden en bekenden zijn.

Jammer, want dat betekent dat er dus vrijwel niemand meer bij toeval op mijn site komt of omdat hij ergens op Google of zo opduikt. Het aantal bezoeken wat via een zoekmachine op mijn site terecht kwam is dan ook bijzonder stabiel. Namelijk nul…

We hebben al een paar weken een eigen Tippi Wan en dat bevalt tot nu toe uitstekend. Riet kan het inmiddels redelijk goed met haar vinden, ze gaat zo’n beetje haar eigen gang in de zin dat ze zelf werk ziet en niet de hele dag bezig gehouden hoeft te worden.

Nu zouden we eigenlijk ook nog een chauffeur moeten hebben, net als iedereen, maar daar hikken we toch nog een beetje tegenaan. De vraag is namelijk wat we zo’n kerel de hele dag moeten laten doen. Ik bedoel, ik ga ‘s morgens naar kantoor en kom tegen de avond weer terug, dat zijn dan twee ritjes. Misschien dat Riet als ze in een dolle bui is nog boodschappen gaat doen maar dat is het dan ook wel. En in de tussentijd zit de goeie man het grootste deel van zijn werktijd in het chauffeurskamertje van ons huis want je kunt de auto wel de hele dag wassen maar daar zien we ook het nut niet echt van in.

We hebben andere mensen wel eens gevraagd wat die hun chauffeur de hele dag laten doen en dan komen ze met allerlei klusjes zoals in de rij laten staan om rekeningen te betalen of boodschappen te doen. Nou, betalen doen wij grotendeels online en boodschappen doet Riet liefst zelf want dan beweegt ze tenminste nog wat 🙂

Daar tegenover staat dat een fulltime chauffeur natuurlijk wel weer erg handig is als je visite hebt. Je kunt je bezoekers dan de hele dag op pad sturen met de auto, met professionele begeleiding die bovendien ook nog kan fungeren als gids.

Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit maar op dit moment zien we het nut er nog niet van in…

Woensdagavond is onze inmiddels traditionele Quiz Night in de Union Jack Tavern. Het begint alleen steeds moeilijker te worden om gegadigden te vinden die met ons mee willen doen, en zonder een team begin je nu eenmaal niet zoveel. Door omstandigheden is het enige vaste teamlid wat nog over is mijn Maleise collega Farah.

De quizmaster is een Engelsman en het is hem dus niet kwalijk te nemen dat veel vragen voor Engelsen veel gemakkelijker te beantwoorden zijn dan voor ons Nederlanders, al was het maar omdat we het antwoord vaak wel in het Nederlands weten maar niet in het Engelands. Zo zijn vragen over dieren altijd een probleem, want ik weet bijvoorbeeld wel hoe een kerkuil eruit ziet maar niet wat de Engelse benaming is (barn owl dus). En omdat we hier nu eenmaal op de Filipijnen zitten zijn er ook regelmatig vragen over de Filipijnen en daar weten we ook niet echt veel van.

Het is dus zaak om naast vaste teamleden Farah, Riet en mij minstens één teamlid te hebben wat geboren Engelstalig is en op z’n minst één Filipino (of Filipina natuurlijk). Dat is een tijdje goed gegaan maar iedereen heeft inmiddels afgehaakt. Mijn Amerikaanse collega Quincy kon niet tegen de rook en het stikte in ons team nou eenmaal van de rokers, en voor de Filipina’s wordt het vaak simpelweg te laat. En nu ook mijn maatje Fairuz afhaakte omdat hij voortaan op woensdagavond gaat voetballen hadden we een personeel probleem.

Vanavond werd ons kleine team gelukkig aangevuld met mijn Filipijnse collega Lab (die eigenlijk Lovella heet), en het werd zowaar een redelijk succes. Veel vragen over films en muziek, en we werden daardoor zowaar tweede na zelfs de helft van de tijd nog aan de leiding te hebben gestaan. En dat betekent dus weer 1500 pesos en een fles wijn in de knip!

De werkweek zit er al weer op en we hebben een lang weekend voor de boeg. Aanstaande maandag is het namelijk Chinees Nieuwjaar en dat wordt overal in Zuid-Oost Azië uitgebreid gevierd. Hier op de Filipijnen weliswaar niet zo uitgebreid als in Maleisië maar we krijgen er wel een vrije dag voor.

Vanavond gingen we zoals gewoonlijk op vrijdagavond uit eten en deze keer wilden we eens gaan kijken bij een gloednieuw Chinees restaurant wat nog geen week open is.

We zijn allebei gek op Chinees en er zijn er ook wel twee in de buurt maar de ene is weliswaar goed maar erg duur en de andere voldoet niet aan de strengen eisen van Riet (die alle Chinese restaurants vergelijkt met Hakka in Kuala Lumpur en dat is vrijwel altijd een verloren zaak).

Deze zaak, van de restaurant keten P.F.Chang voldeed heel redelijk. Het was gezellig, de bediening geweldig en het belangrijkste, het eten, was behoorlijk. Goed, over de gebakken rijst heb ik dan nog wel wat sacherijnigs te melden (veel te klef) maar over het geheel genomen toch niet onaardig. En het ligt ook nog eens op loopafstand van ons huis in het Ayala Alabang Town Centre. Dat levert Manila in het bijzonder en de Filipijnen in het algemeen toch een paar extra punten op…

Het enige wat voor vandaag op het programma stond was het doen van een aantal noodzakelijke boodschappen. En ja, dat kan hier op zondag want de winkels zijn iedere avond tot negen uur open en ook op zondag.

Het doen van boodschappen is op zich geen probleem want er zijn een aantal grote supermarkten en die hebben vrijwel alles. De ellende begint meestal pas bij de kassa’s. Dat zou je in eerste instantie niet verwachten als je de gigantische rijen kassa’s ziet, maar dat is misleidend. Voor iedere kassa staan namelijk al meerdere mensen in de rij en die hebben zonder uitzondering allemaal een kar vol. En als ik zeg vol dan bedoel ik met een kop erop.

Filipino’s, zo hebben we ontdekt, kopen namelijk alles groot in maar wel allemaal losse pakjes. In plaats van bijvoorbeeld een paar grote zakken chips kopen ze dertig kleintjes. En die kleine verpakkingen liggen allemaal los in de kar en moeten allemaal apart langs de scanner. Ja, want de moderne scanners om de boodschappen langs te halen zijn hier ook aanwezig, alleen werkt het om de drie producten niet. Dan gaat de kassajuffrouw eerst heel aandachtig naar de barcode staan kijken, vervolgens gaat ze een nummer intikken of ze loopt weg. Dat weglopen gebeurt gemiddeld ongeveer drie tot vier keer per klant.

Je raadt het al, het afrekenen van een overvolle kar met boodschappen is een werkje wat de nodige tijd kost. En tijd hebben ze hier zat, want alles gaat ook nog eens in een tempo waar een Nederlandse hoogbejaarde zich voor zou schamen. En als alles dan eindelijk is afgerekend krijg je de volgende hindernis, het inpakken. Heb je pech, dan moet de juffrouw die afrekent ook alles inpakken en dan kun je je borst wel nat maken. Is het beter geregeld (gelukkig is dat bijna altijd het geval) dan staat er een jongeman die alles voor je inpakt. Alles gaat in dozen en in bruine papieren zakken, en ook weer met grote zorgvuldigheid. Enorme hoeveelheden plakband en paklint worden gebruikt om alles te verpakken, en ook daar nemen ze weer alle tijd voor.

Laat ik nou niet de indruk wekken dat alles gebeurt met dezelfde desinteresse die we in Nederland gewend zijn, integendeel zelfs. Ze zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam, en als alles dan eindelijk in een kar ligt dan staan ze onmiddellijk klaar om alles naar je auto te brengen en alles in te laden. Eigenlijk wil ik met dit verhaal dus eigenlijk alleen maar zeggen dat wij in sommige opzichten nog niet zo goed aan Zuid-Oost Azië zijn aangepast als we wel dachten. Zeker waar het geduld betreft…

De nationale munteenheid op de Filipijnen is de Peso. Eén peso is honderd Centavo of Sentimo. Er zijn munten van 1, 5, 10 en 25 Centavo en 1, 5 en 10 Peso, waarbij het opvalt dat de munt van 10 Peso sprekend lijkt op een 2 Euro munt. Naast de munten heb je biljetten van 20, 50, 100, 200, 500 en 1000 Peso.

Het teken voor de Peso is ₱ en bedragen geef je aan met PHP. Vergeleken met het formaat van de Euro biljetten valt op dat de Peso biljetten lang en smal zijn, zo lang zelfs dat ze niet helemaal in een doorsnee Europese portemonnee passen. Riet moet dan ook altijd flink frommelen om ze in haar portemonnee te persen.

Het omrekenen viel in het begin niet mee want de waarde van de Peso ligt ten opzichte van de Euro op ongeveer 60 Peso voor een Euro. Het fluctueert nogal want toen we hier kwamen was de omrekenwaarde 62 Peso voor een Euro en vandaag was dat nog maar 56 Peso, met dank natuurlijk aan de crisis in Europa die ervoor gezorgd hebben dat de Euro de laatste maanden een flinke val in waarde heeft gemaakt ten opzichte van andere munteenheden.

Ik heb trouwens ontdekt dat Riet op monetair gebied blijkbaar steeds een land achter loopt. In het jaar dat we in Maleisië woonden had ze het bij ieder bedrag altijd over Euro’s in plaats van de Maleise munteenheid de Ringgit. En waarachtig, nu wonen we op de Filipijnen en nu heeft ze het steevast over Ringgit’s in plaats van Peso’s…

Na alle ellende van gisteren waar we allebei behoorlijk depressief van waren geworden was vandaag een dag van meevallers.

De belangrijkste was dat het gedoe met de tickets nu toch is opgelost. Wat blijkt namelijk, het ticket waarmee we hier naar toe zijn gekomen in oktober vorig jaar was een retourtje en dat had een open ticket moeten zijn, geldig tot het moment waarop we ons visum zouden krijgen. De stommelingen van Personeelszaken hebben echter al na vier weken de terugreis van het ticket verzilverd waardoor die dus verviel. De fout wordt hersteld, wat op zich al goed nieuws is, maar beter nog is dat we voor Riet nu dus niet zelf een ticket hoeven te gaan kopen.

Een tweede meevaller was dat we vandaag al een bevestiging kregen van het tripje wat we in maart gaan maken met Boracay, samen met Robin en Chantal. En dat terwijl we gisteren pas hadden geboekt! We denken dat de gekozen locatie wel in de smaak zal gaan vallen. We moeten alleen nog wel effe betalen en ze houden van opschieten want de boeking is maar geldig tot morgen…

En dat was nog niet alles, het bedrijf waarbij ik informatie had opgevraagd voor een navigatiesysteem voor in de auto mailde vanmorgen eindelijk terug. We hoeven niet naar ze toe, wat aan de andere kant van de stad is, ze komen het systeem hier voor deur inbouwen. De afspraak is gemaakt voor de week dat we terugkomen uit Kuala Lumpur.

En de laatste meevaller was weliswaar niet zo’n spectaculaire maar toch. Riet had voor het avondeten rundvlees gekocht, alleen bleken het bij thuiskomst geen runderlapjes te zijn maar een soort hachee vlees. Met champignonnetjes kwam er toch nog wat onverwacht smakelijks op tafel.

Een betere dag dus dan gisteren zullen we maar zeggen. De foto hiernaast is trouwens in onze tuin gemaakt met mijn nieuwe telelens.

De komende week zitten we in Kuala Lumpur, ik voor mijn werk en Riet gaat voor de gezelligheid mee. We hebben er allebei heel erg veel zin in want het is al weer vier maanden geleden dat we daar zijn vertrokken maar we zijn die mooie stad nog niet vergeten.

Morgenvroeg vertrekken we, en we hopen dan rond het middaguur in KL te zijn zodat we lekker het grootste gedeelte van de zondag nog hebben om in de stad door te brengen. We hebben al een lijst gemaakt van wat we allemaal gaan doen: het Hardrock Café, Malones, Chinees restaurant Hakka, Bukit Bintang, en nog wel een paar plekken waar we goeie herinneringen aan hebben. Riet zal wel meer gelegenheid hebben dan ik maar dat maakt niet uit.

Omdat we morgen een drukke en vooral lange dag verwachten hebben we er vandaag ons gemak van genomen. Het wordt morgen namelijk wel een vroegertje want de taxi staat om kwart over vier morgenochtend al voor de deur. Onze vlucht vertrekt al om tien voor zeven…