Een van de geneugten van ons nieuwe appartement is dat de huisbaas ons een jaar lidmaatschap van het Fitness centrum van het naastgelegen Renaissance Hotel heeft cadeau gedaan. Dat lidmaatschap geeft ons ook toegang tot het geweldig mooie zwembad van het Renaissance en ook nog een twintig procent korting op alle eten en drinken in de bars en restaurants van het hotel.

Nu heeft ons gebouw zelf ook een zwembad maar dat is lang zo mooi niet als dat van het Renaissance, en er is ook weliswaar een Fitness zaal maar die is veel kleiner dan die van het hotel. Al met al dus helemaal geen verkeerde deal.

Gisteravond ging ik onze lidmaatschapkaarten ophalen, en hoewel ik alle formulieren keurig had ingevuld was het zeker toch niet helemaal goed te lezen. Bij Riet viel het nog mee, daar was allen het “van” weggelaten, maar moet je kijken wat ze van mijn naam hebben gemaakt…

Dat was lachen vanmorgen. Ik sta met een collega te praten over een mogelijke vergadering morgen zegt-ie ineens, “We werken morgen helemaal niet, dan hebben we een vrije dag.”. Ik was stomverbaasd want ik wist nergens van!

Bij navraag bij mijn baas bleek het te kloppen, morgen is een nationale feestdag en hebben we dus vrij.

Ze waren even vergeten mij de kalender toe te sturen met daarop alle vrije dagen in Maleisië. Als ik het toevallig niet had gehoord dan had ik dus morgenochtend gewoon op kantoor gestaan, in mijn eentje…

Het feest van morgen is een Hindoe feest genaamd “Deepavali”. Het wordt ook wel het “feest van de lichtjes” genoemd en het symboliseert de overwinning van het goede op het kwade. Overal zijn lichtjes te zien, meestal “vilakku” oftewel   olielampjes die uit klei worden geboetseerd, of gekleurde elektrische bollen.

Op de ochtend van Deepavali worden veel Maleise Hindoestanen voor zonsopgang wakker en nemen dan een ritueel bad met kruidenolie. Daarna trekken ze nieuwe kleren aan die speciaal voor het feest zijn gekocht, en vervolgens gaan zij naar de tempel waar de plechtige rituelen worden gehouden.

De rest van de dag delen zij zoetigheden uit aan hun buren en vrienden. Velen houden open huis voor hun niet-Hindoestaanse vrienden (meest Moslims), een unieke gewoonte in Maleisië.

Een onverwachte vrije dag dus, en het is niet de enige. Op de kalender zag ik dat er in Maleisië zo’n twintig nationale feestdagen zijn van allerlei religies, en die komen bovenop de normale vakantiedagen die we al hebben. En ze zijn hier niet moeilijk, want als Kerst in het weekend valt zoals dit jaar krijg je hier gewoon de vrijdag ervoor vrij. Is dat mooi of niet…

Ik was vanmiddag uitgenodigd bij mijn maat Mirko en zijn vrouw Danielle. Die wonen in Bukit Damansara, een buitenwijk van Kuala Lumpur op zo’n tien kilometer van waar wij wonen.

Dit was de eerste echte test voor de TomTom applicatie met de kaart van Maleisië die ik op mijn iPhone heb geïnstalleerd. Op de heenweg deden zich geen rare dingen voor en ondanks dat ik voor mijn gevoel een hele verkeerde kant op ging bracht de TomTom me precies tot de voordeur, of liever gezegd het toegangshek, van Mirko’s huis.

Op de terugweg ging er van alles mis, maar dat was ook voor een deel te wijten aan het feit dat het al donker was en ik regelmatig te laat was om een afslag te nemen, simpelweg omdat ik hem te laat zag. De aanwijzigingen op zich waren meestal goed, maar soms werden me ook adviezen gegeven die niet konden. Zo werd me een aantal keren geadviseerd om ergens af te slaan en dan bleek die straat een straat met eenrichtingsverkeer te zijn.

Helemaal alleen de schuld van de TomTom was dat overigens niet want ik was hier al voor gewaarschuwd. In Kuala Lumpur wordt nogal eens wat veranderd aan straten. Ze kunnen van de ene op de andere dag veranderen van richting, of zelfs helemaal worden afgesloten. Nou ja, het was gewoon een kwestie van goed op blijven letten, en met de nodige vertraging kwam ik toch thuis.

Vanaf het balkon van onze woonkamer kun je het net niet zien, maar achter het gebouw van het Renaissance Hotel ligt een heel druk kruispunt. Twee brede lanen kruisen elkaar daar, de Jalan Ampang en de Jalan Sultan Ismail.

Ik moet van en naar mijn werk daar oversteken, en dat valt niet altijd mee. Er zijn wel voetgangerslichten maar de wachttijd nadat de knop is ingedrukt is altijd dusdanig lang dat ik altijd probeer over te glippen wanneer het licht voor de Jalan Ampang op rood staat. Dat lukt altijd vrij goed omdat ik inmiddels redelijk goed weet hoe de volgorde van de lichten is. Maar het blijft altijd uitkijken, want de kleur van een verkeerslicht garandeert hier helemaal niks.

Vanmiddag kwam ik uit mijn werk en zag een meter of dertig voor het kruispunt  twee motoragenten naast hun motor staan op hun gemakje. Aangekomen bij het kruispunt wachtte ik totdat het licht voor verkeer uit de richting KLCC op rood sprong om over te kunnen steken, maar jawel hoor, twee auto’s reden nog net even vlak voor mijn neus door wat al hartstikke rood was en reden de hoek om.

Een beetje pissig keek ik om en zag tot mijn groot genoegen de agenten overeind komen en beide auto’s naar de kant dirigeren. Lachend stak ik over terwijl het voetgangerslicht stond nog steeds op rood stond…

Riet is weer terug na een verblijf van drie weken in Nederland. De reis was voorspoedig, ze landde vanmiddag precies op tijd om tien voor vier plaatselijke tijd na een vlucht van elf en een half uur.

Ik heb haar met de auto opgehaald van het vliegveld, en dat was voor mij meteen een goeie oefening. Tot nu toe had ik alleen nog maar relatief korte ritjes gemaakt in de stad, maar het vliegveld ligt een flink eind buiten de stad, op meer dan een uur rijden. De drukte op de weg viel eenmaal buiten de stad gelukkig mee, desondanks had ik me toch een beetje verkeken op de afstand want ik was toch nog te laat, ze stond al buiten op me te wachten.

Ze had alvast de nodige spulletjes meegenomen en er komt als het goed is volgende week al weer meer want er was gisteren al bericht dat onze luchtvracht morgen al aankomt op de luchthaven.

Vanavond op de bank keek Riet tevreden om zich heen en zei, “Ondanks dat ik hier eigenlijk pas anderhalve week heb gewoond voelt het toch al aan als thuiskomen”. Kijk…

De afgelopen twee dagen hebben we ons alleen maar bezig gehouden met de berichtgeving vanuit Nederland aangaande de toestand van mijn vader en we hadden zelfs al voorzichtig rekening gehouden met een mogelijke snelle terugkeer.

Op zaterdag leek de situatie zodanig dat er een lichte verbetering merkbaar leek doordat de koorts was gezakt, maar de doktoren bleven spreken van een kritieke toestand. Zelfs op zondagmorgen was er weliswaar het bericht dat er geen verbetering was maar ook geen verslechtering.

Zondagavond vroeg kwam dan uiteindelijk het telefoontje wat de doorslag gaf, het verplegend personeel had het advies gegeven om zo snel mogelijk naar Nederland terug te keren. Tussen zeven en acht ‘s avonds ben ik alleen maar bezig geweest met het regelen van tickets, en liefst nog voor dezelfde avond, en dat lukte uiteindelijk bij KLM.

Via de telefoon kon ik tickets regelen voor de KLM vlucht naar Amsterdam die dezelfde avond tegen middernacht zou vertrekken, en zo vertrokken we om acht uur per taxi richting de luchthaven. We hadden alleen een rugzak en een rolkoffer bij ons met daarin eigenlijk niet veel meer dan een paar onderbroeken en alle snoeren voor al onze telefoons en de twee laptops die we bij ons hadden.

En zo waren we vanmorgen om half zes al op Schiphol na een vlucht van twaalf uur. Inmiddels zijn we bij mijn vader geweest in het Ziekenhuis, en helaas, zijn toestand is nog steeds heel kritiek en de vooruitzichten niet goed.

Gisteravond is mijn vader overleden in het LUMC in Leiden zonder nog bij kennis te zijn gekomen. Hij is 78 jaar geworden.

De titel van deze blog hebben de kenners al herkend, die komt uit de James Bond films en geeft aan hoe 007 zijn Vodka-Martini’s drinkt. Ik moest eraan denken ton we vandaag terug vlogen vanuit Nederland naar Maleisië. Na een uur of twee kregen we namelijk behoorlijk last van turbulentie en het vliegtuig werd af en toe flink door elkaar geschud.

We hielden er de hele reis last van maar we zijn uiteindelijk veilig en wel aangekomen op de luchthaven KLIA van Kuala Lumpur. Pluspunt was dat zowel Riet als ik gedurende de hele reis redelijk veel hebben kunnen slapen, en dat was maar goed ook want het grote minpunt was dat het video systeem van het toestel ondanks herhaald herstarten niet aan de praat kon worden gekregen en we hebben het dus de hele reis zonder entertainment moeten doen.

We zijn inmiddels weer terug in ons appartement wat we twee weken in grote haast hadden achter gelaten, en dat bleek ook wel bij aankomst.

Het brood lag beschimmeld op het aanrecht en in de koelkast stonden pakken met melk en vers geperst sinaasappelsap wat we zo door de gootsteen hebben kunnen spoelen.

Allemaal natuurlijk betrekkelijk onbeduidende ongemakken die volkomen in het niet vallen bij wat we de afgelopen twee weken hebben meegemaakt. En ook nu werden we er mee geconfronteerd dat toen we hier voor het laatst waren mijn vader nog leefde.

Het aanpassen aan de nieuwe situatie is dan wel begonnen maar het gaat langzaam. Zoals verwacht…

De eerste werkdag zit er al weer op. Behalve de paar honderd emails van het werk zelf waren er ook een paar over andere zaken die afgehandeld moesten worden. Zo was er de melding dat onze luchtvracht inmiddels is opgeslagen en ligt te wachten op aflevering. Ik heb daarvoor een afspraak kunnen maken voor morgen en dat komt heel best uit. Het betekent dat we onze belangrijkste spullen morgenochtend dus al in huis hebben als alles goed gaat.

Verder was ik al begonnen met het regelen van een auto en dat moet ook maar snel worden afgehandeld worden want onze huurauto is tijdens onze afwezigheid opgehaald. En nu die er niet meer is blijkt maar weer hoe handig het hebben van een auto is…

En tenslotte moeten onze Hollandse rijbewijzen omgezet worden naar Maleise rijbewijzen. Daarvoor moeten eerst onze Hollandse rijbewijzen vertaald worden op de Nederlandse ambassade, waarna er nog een stapel papierwerk nodig is voor de officiële aanvraag. Gelukkig wordt de aanvraag zelf voor ons geregeld, maar we moesten vanavond nog wel snel even speciale pasfoto’s laten maken op het juiste formaat (2,5 bij 3 centimeter).

Je ziet, we zijn nog steeds van alles aan het regelen maar we maken inmiddels flinke vorderingen…

We zitten weer zonder auto want de huurauto is opgehaald in de week dat we naar Nederland terug kwamen. We hebben inmiddels wel twee dingen in de gaten, ten eerste dat een auto toch wel erg handig is, ondanks goed openbaar vervoer, en ten tweede dat een auto kopen hier een veel te kostbare zaak is.

Buitenlandse auto’s zijn in Maleisië buitensporig duur doordat er 300% belasting op zit. Zelfs een eenvoudig karretje kost hier dus al gauw een fortuin, en dat doen ze expres om de binnenlandse automerken te beschermen. Er zijn twee autofabrieken, Proton en Perodua, de eerste timmert al jaren aan de weg met hoofdzakelijk nagebouwde Japanse modellen en de tweede maakt in feite Koreaanse Daihatsu’s.

Omdat Perodua een betere reputatie heeft dan Proton hebben we in eerste gekeken naar een tweedehands Perodua. Ik had zelfs al een aardige gevonden, een Kembara (wat in feite een Daihatsu Terios is) maar na wat gesprekken met collega’s bleek dat een eigen auto veel te veel rompslomp geeft. Je verliest enorm op de prijs, verzekeringen, wegenbelasting en keuringen zijn vervelend lastig, om nog maar te zwijgen van wat er gebeurt als je onderhoud nodig hebt, of erger nog, een ongeluk krijgt.

We kregen wel een hele goeie tip, er is hier een bedrijfje wat betrouwbaar is waar je voor een redelijke prijs een auto kunt leasen en dan wordt alles behalve de brandstof voor je geregeld. Na wat heen en weer bellen heb ik gisteren de knoop doorgehakt en heb ik besloten een Perodua Myvi EZi te gaan leasen. Hij wordt besteld en afgeleverd zodra we in januari terug zijn uit Nederland.

Er rijden volgens mij duizenden Myvi’s in Kuala Lumpur, dus Riet had er vandaag dus al snel een gezien in de kleur die we hebben besteld. Het zag er wel aardig uit zei ze, voor een hondenhok…

Maleisië mag dan een Moslim land zijn, we zien overal de tekenen van Kerstmis. Overal zijn de winkelcentra versierd met Kerstbomen en Kerstversieringen want Kerst is hier een belangrijk feest.

Zo heeft het Ascott Hotel waar we twee weken hebben doorgebracht toen we hier aankwamen in het grasveldje voor de hoofdingang de figuren van de Kerststal staan, inclusief de os en de ezel.

Het KLCC is de afgelopen week helemaal in Kerstsfeer omgetoverd, en in het winkelcentrum Pavilion waar we vanmorgen waren hadden ze zelfs al een heuse kerstman waarvoor ze in de rij stonden om met hem op de foto te gaan.

Het doet allemaal wel erg Amerikaans aan maar gezellig is het wel!

Er wordt rondom Cendana nogal wat gebouwd. Vlak naast het gebouw, voor ons gelukkig aan de andere kant, worden nog twee grote appartementen complexen gebouwd, en wij kijken vanaf ons balkon op een bouwplaats aan de voorkant.

Net toen wij hier kwamen wonen begon de bouw en we weten nog steeds niet wat het gaat worden. Het lijkt wel duidelijk dat het geen groot flatgebouw gaat worden, daarvoor is het te kleinschalig.

De bouw gaat vrijwel dag en nacht door, en alles wordt gedaan door een klein groepje bouwvakkers. Ze werken zonder helmen, zonder handschoenen, zonder beschermende kleding, kortom een ware nachtmerrie voor de ARBO wet in Nederland.

Maar ja, die hebben ze hier dan ook blijkbaar niet…

Het is hier nog steeds regentijd, maar de laatste weken hebben we erg weinig regen gehad voor deze tijd van het jaar. De afgelopen dagen lijkt het er echter op of moeder natuur de schade wil inhalen. Iedere middag zo rond een uur of drie, vier barst het opeens los, en dan bedoel ik ook losbarsten…

Riet wil eigenlijk niet dat ik dit vertel maar ik doe het toch. Eergisteren was ze boodschappen gaan doen in het KLCC, hier een kwartiertje lopen vandaan. Op de terugweg kon ze de verleiding niet weerstaan om een kortere weg te zoeken. Er zijn namelijk twee routes vanaf het KLCC naar huis, de ene route loopt zeg maar met een boog linksom en de andere route is vrijwel een rechte weg maar je moet dan eerst een stukje terug en dan de hoek om.

De bedoeling was om dat hoekje terug af te snijden door eerst de linksom route te volgen en dan dwars over te steken naar de rechtstreekse route. Ondanks dat ik al herhaalde malen gezegd had dat er nergens zo’n doorgang was probeerde ze het toch… en liep vast. En toen begon het te stortregenen.

Eigenwijs als ze is ging ze niet terug, maar probeerde ze toch een doorgang te vinden, en uiteindelijk kwam ze na vele paadjes, hekken en een parallel lopende weg uit op de linksom route. Soppend kwam ze thuis, na meer dan een half uur…

Zelf heb ik deze week al een paar keer regen gehad onderweg naar huis en ondanks dat ik een paraplu bij me had ben ik toch maar gaan schuilen. Het is namelijk gewoon onbegonnen werk, nat wordt je toch en de wegen en stoepen veranderen in stromende rivieren…

Riet wilde vandaag weer even naar Chinatown omdat ze daar de vorige keer een aantal groentestalletjes had gezien met mooie groente en fruit.

Aangekomen bleek echter dat er alleen nog een paar fruitstalletjes waren en geen groente te bekennen, alles stond in het teken van de toeristen. Dus werden we voortdurend aangesproken voor het kopen van illegale DVD’s en tassen, horloges en kleding van bekende merken maar uiteraard allemaal nep.

We hebben daarna de vlakbij gelegen Central Market bezocht. Maar ook daar zoals ik eigenlijk verwachtte geen groente maar allemaal winkeltjes met souvenirs. Er was wel een verschil met de normale snuisterijen winkeltjes, er was heel veel authentiek spul wat met de hand was gemaakt, iets om te onthouden dus.

Voor we terug gingen hebben we in Chinatown nog wel even een biertje gedaan op een terrasje…

Trouwe lezers weten dat ik voor Shell in Maleisië werk, maar wat of ik daar nou eigenlijk doe…

Het is vandaag een werkdag dus laat ik het even over mijn werk hebben. Ik werk dus weliswaar in Maleisië maar ik werk voor een project van Shell Philippines, op de Filippijnen dus. Het project heet “Malampaya” en is een gaswinningsproject in de Zuid-Chinese Zee tussen Maleisië en de Filipijnen.

Het project is genoemd naar een groot gasveld wat daar is gevonden en wat nu wordt geëxploiteerd. Het plaatje hierboven laat zien hoe het project eruit ziet. Je ziet onder andere bovenaan een plaatje van ons kantoor in Manila. Links onderaan zie je een gasplatform, vlak bij het Malampaya gasveld in ondiep water. De gasputten waaruit getapt wordt zitten verderop in het diepe deel van de zee. Het gas wordt via verscheidene tappunten gewonnen en vandaar naar het platform gepompt. Vanaf het platform loopt een vijfhonderd kilometer lange pijplijn naar een verwerkingsfabriek op het vasteland van het eiland Luzon, waarop ook de hoofdstad Manila ligt.

Het huidige project bestaat uit verbeteringen aan en uitbreidingen van de bestaande installaties. Zo gaat er een tweede platform gebouwd worden wat gas uit een tweede aangrenzend gasveld met grote compressors pompt naar het Malampaya veld vanwaar het dan via grotendeels al bestaande installaties kan worden gewonnen.

Het hele klusje gaat tot ongeveer 2015 duren…

Misschien vragen sommigen zich af wat Riet nu zoal de hele dag doet hier. Nou, die gaat inmiddels ook lekker haar eigen gangetje. Het huishouden kost hier natuurlijk niet zo heel veel tijd maar dat komt wel goed uit want het is de hele dag heerlijk toeven op het balkon. Boekje, sigaretje…

Nee gekheid, uiteraard doet ze wel meer dan dat, zoals boodschappen. Daar was ik in eerste instantie wel wat huiverig voor en dat had alles te maken met haar ontzettend beroerde richtingsgevoel. Ik bedoel, als we op onze verdieping uit de lift komen loopt ze na ruim twee maanden nog steeds steevast de verkeerde kant op…

Het winkelcentrum bij het KLCC gaat nog wel, dat is vrij rechttoe rechtaan,  als je tenminste niet probeert kortere routes te vinden die er niet zijn. Maar ik stond echt verbaasd dat ze een paar weken geleden al helemaal alleen met de Monorail naar Bukit Bintang was geweest.

“Ben je zowaar helemaal in één keer goed gegaan op de terugweg?”, vroeg ik toen ze die avond vertelde waar ze geweest was. “Ja hoor”, was het antwoord, “Ik wist toch hoe het station heet, iets met Nasi”. Het station heet dus Bukit Nanas, maar het heeft blijkbaar gewerkt…

Shell heeft in ieder land een soort vereniging voor Expats, meestal gerund door Expat vrouwen, die van alles organiseert en als vraagbaak dient voor van alles. Op het moment dat ik dit schrijf realiseer ik me dat misschien niet iedereen weet wat een Expat is, het is een afkorting voor “Expatriate”, een Engelse term voor iemand die in een ander land woont en werkt. Riet en ik zijn dus Expats.

Die vereniging voor Expats heet “Outpost”. We hebben al verscheidene uitnodigingen gehad van Outpost Malaysia voor bijeenkomsten, maar door de omstandigheden zijn we nog niet in de gelegenheid geweest om er een te bezoeken.

Zulke bijeenkomsten zijn altijd goed om mensen te ontmoeten, en vandaag was er weer een en daar zijn we dus naar toe geweest. Het was deze keer een informeel hapje en drankje in een restaurant bij het KLCC en het begon om zes uur vanavond. Aangekomen bij restaurant “Santini” bleek de opkomst heel mager, wat hoofdzakelijk te wijten is aan het feit dat heel veel mensen al met Kerstvakantie zijn.

Niettemin was het gezellig, er was een Nederlands stel en een Zuid-Afrikaans stel en we hebben gezellig zitten kletsen. Vooral voor Riet was het een succes, want Vassi, de vrouw van het Zuid-Afrikaanse stel doet veel vrijwilligerswerk en daar was Riet meteen in geïnteresseerd. Er werden email adressen uitgewisseld en Riet zal dus in januari wel benaderd worden.

Ze heeft alleen niet zoveel trek in brei- en haakwerk, want “dan gaat ze wel koffie schenken of zo”…

Morgenavond laat vertrekken we naar Nederland voor de Feestdagen. Vanavond, dertig uur voor vertrek, konden we online alvast inchecken en dat hebben we dan ook gedaan. Het voordeel van vroeg inchecken is dat je dan met een beetje mazzel je stoelen nog kunt veranderen naar betere plaatsen als je niet tevreden bent met de gereserveerde plaatsen.

Het is tegenwoordig bij KLM zelfs mogelijk om tijdens het inchecken een bedrag bij te betalen voor speciale plaatsen, met meer beenruimte bijvoorbeeld. Als die mogelijkheid er nog is, en dat hangt af van beschikbaarheid, dan doen we dat tegenwoordig, voor een beetje meer comfort op zo’n lange lucht.

Het andere voordeel van online inchecken is dat je je Boarding Passes al hebt en dus op het vliegveld niet meer in de rij hoeft te staan. Alleen de bagage moet dan nog worden afgegeven. En in ons geval is dat maar een enkele koffer want veel hebben we natuurlijk niet mee te nemen.

Volgens de laatste berichten uit Nederland kunnen we al onze zomerkleren met een gerust hart hier in KL laten, en onze winterkleren zijn allemaal nog in Nederland want die hebben we hier weer niet echt nodig. Een paar schone onderbroeken in de koffer en dan hebben we het eigenlijk wel gehad…

De week is grotendeels besteed aan familiebezoek, wat boodschappen (nieuwe software voor de Mac’s) en last but not least een avondje “Albatros” met de maten Nico, Gijs en Wessel. We zien elkaar tegenwoordig zo’n beetje eens per halfjaar en het is altijd weer leuk om bij te praten.

De feestdagen staan voor de deur en die zullen dit jaar uiteraard heel anders verlopen dan we hadden gedacht. En hoewel ik normaal gesproken een pesthekel heb aan de feestdagen ben ik deze keer toch blij dat ik in Nederland ben en niet zoals eigenlijk mijn bedoeling was in zonniger streken te overwinteren.

De vraag is nu alleen: krijgen we nou een witte Kerst of niet? Het ziet er hier niet goed uit, het lijkt toch te dooien en er is helemaal nog geen sneeuw bij gevallen. Wel staat er een bar koude wind, en ik beweer nog steeds dat met die wind het hier kouder voelt dan ooit op Sakhalin. Echt waar.

Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om tijdens dit verblijf in Nederland wat aankopen te doen die in Maleisië toch wel een probleem zijn. En dan heb ik het niet over hagelslag (wat overigens overal een probleem is want dat hebben ze dus echt nergens) maar over schoenen.

In Kuala Lumpur zijn schoenen te kust en te keur, dat is het probleem niet, het probleem is de maat. Wij Nederlanders staan officieel te boek als de langste mensen ter wereld, en hier kijkt ook helemaal niemand op van een schoenmaat 44 of 45. In Maleisië zijn de mensen echter een stuk kleiner en ze leven daar, letterlijk, op veel kleinere voet. De grootste gangbare maat daar is 43, als je geluk hebt 44, maar daar houdt het dan ook wel mee op.

Misschien dat je met lang zoeken iets kan vinden, maar zelfs dan is de keuze hoogst waarschijnlijk heel beperkt. En dus is de makkelijkste optie gewoon de gelegenheid te baat nemen en alvast hier maar een extra paar schoenen kopen.

Misschien een beetje een rare dag maar het kwam toevallig zo uit dat Martin en ik op deze Oudejaarsdag een bezoek brachten aan het splinternieuwe Louwman Museum in Den Haag.

Dit museum zal bij Groenlinksers en milieuextremisten niet bepaald in de smaak vallen maar voor iedereen die van mooie auto’s houdt is het een absolute must.

We waren jaren geleden al een aantal keren in het voormalige Autotron in Rosmalen geweest maar dit nieuwe museum is beslist een waardige opvolger.

Een prachtige en unieke collectie, een schitterend gebouw en dus een heel goed besteedde middag. En voor degenen die ook de laatste Cadillac van Elvis, de originele Aston Martin DB5 van James Bond en nog veel meer schitterende auto’s willen zien is hier de website van het Museum:

http://www.louwmanmuseum.nl