Maleisië bestaat uit twee stukken die niet met elkaar verbonden zijn. Het eerste deel, waarin ook Kuala Lumpur ligt is het Schiereiland Maleisië wat de rest van Azië vast zit. Het heeft maar één “vaste” grens, in het noorden met Thailand. Het tweede deel van Maleisië is het noordelijk deel van wat vroeger het Indonesische eiland Borneo was en heet Oost-Maleisië.
Maleisië is verdeeld in dertien Staten en drie zogenaamde Federal Territories. Die dertien Staten zijn allemaal voormalige Maleise Koninkrijkjes en negen daarvan hebben nog hun Koninklijke families. Het Staatshoofd van het land wordt gekozen uit die negen Koningen voor een periode van vijf jaar.
Een eenheid is het land niet echt. Zo hebben de Staten Sabah en Sarawak (Oost-Maleisië dus eigenlijk) hun eigen immigratie wetten en zelfs Maleisiërs hebben een visum nodig om tussen deze twee en de andere Staten te reizen. Veel inwoners van Oost-Maleisië beschouwen de andere Maleisiërs dan ook als buitenlanders…
Nou, laat ik het maar meteen vertellen: Riet heeft een iPad. In twee en een halve week tijd is “Wat mot ik met zo’n ding” veranderd in “Wat een super ding is dit!”.
En zelfs dat bleek niet eenvoudig want geen enkele straat in die wijk stond erin!
‘s Ochtends merk ik er weinig van maar toen ik vanmiddag thuis kwam was het huis toch wel leeg. Dat Riet is aangekomen in Nederland wist ik al want ik had een sms-je gehad dat ze was geland toen ik nog op mijn werk was, om een uur of een in de middag.
Tenslotte was vandaag “Earth Hour”, en ook hier in Kuala Lumpur wordt daar terecht veel aandacht aam besteed.
Gisteravond was er onze gebruikelijke bezoek aan de “7AteNin9” waar niet alleen de vaste klanten maar ook een paar van mijn collega’s uit Manila aanwezig waren. Erg leuk want nu kon Riet gelijk even kennis maken met mijn nieuwe baas Mike, met onze grote baas Antoine en met nog een paar mensen die we in Manila vast en zeker meer gaan zien.
Het ene na het andere parkeerterrein was al afgesloten en uiteindelijk moesten we parkeren helemaal aan de andere kant van het circuit. We moeten een wereldrecord hebben gelopen maar desondanks waren we toch te laat voor de start. We kwamen dik onder het zweet aan terwijl de derde ronde al was ingegaan. Erg jammer natuurlijk maar uiteindelijk hebben we ons toch heel best vermaakt.
Zelf ben ik altijd te porren voor een goeie curry maar omdat Riet er niet van houdt komt het er eigenlijk nooit van. Ik had vooraf geïnformeerd voor een goed restaurant en dat het werd dus Bombay Palace aan de Jalan Tun Razak.
De geplande reisduur was een uur of vier, en omdat we onderweg nog een keer stopten werd dat ruim vier en een half uur.
We waren blijkbaar veel te vroeg, om half zes, er waren pas een paar tentjes open en de meeste kooplui waren net begonnen om hun kraam op te zetten. We besloten dus eerst maar een biertje te gaan doen in het Holiday Inn hotel.
Ik trof de Chinese tempel nog net zo aan als zes jaar geleden, en ook de straatjes waren niets veranderd.
Desondanks bereikten we de noordgrens van de stad halverwege de middag met inmiddels weer schitterend weer en dat kwam goed uit want we wilden voordat we naar huis terug zouden rijden eerst nog een bezoek brengen aan de Batu Caves.
De rest van het programma zal me eigenlijk een zorg zijn. Thin Lizzy is misschien nog wel leuk omdat het jeugdsentiment is, maar laten we eerlijk zijn, na het verscheiden van Phil Lynott (God hebbe zijn ziel maar ik denk het niet) is dat toch niet meer hetzelfde. Ik ga dus alleen maar op zondag, de andere twee dagen geloof ik wel, al had ik op zaterdag graag de Ringo Starr band gezien. Ook al weer jeugdsentiment ja, en wat dan nog???
Had ik in Rusland regelmatig bezoekers in exotische streken (Brunei, België, de Verenigde Staten, Thailand), hier dus alleen maar Nederland en Maleisië. En als ik de Maleisische gegevens bekijk zie ik dat we dat dus zelf zijn geweest. Niks geen onbekenden dus.