Toen we een iPad kochten als cadeautje voor mijn schoonzus (voor al haar goeie zorgen voor onze jongste zoon die daar zowat iedere avond aan tafel bijschuift) nam Riet hem alvast in gebruik, “om eens te kijken wat of dat ding nou wel was”.

Twintig minuten later was ze al helemaal verkocht en ze heeft het kreng geloof ik alleen maar neergelegd om in bad en naar bed te gaan en dan nog met tegenzin. Ze kwam eind maart na haar tripje naar Nederland dus iPad-loos terug en dat heb ik geweten.

“Ik wil een iPad 2!”

“Maar die is nog niet te koop…”

“Kan me niet schelen, ik wil er een!”

“Ja maar…”

En zo gaat het nu dus al een maand, maar morgen gaat het dan eindelijk gebeuren, de iPad 2 komt in Maleisië in de winkels. Riet gaat doen wat ze nog nooit heeft gedaan in haar hele leven, ze gaat vroeg haar bed uit om op tijd in de Apple winkel te zijn in de hoop er een te pakken te krijgen. Ik heb al gewaarschuwd dat ik een stormloop verwacht en dat de kans dat ze er morgen daadwerkelijk een kan kopen heel erg klein is, maar ze gaat toch.

Ik ben benieuwd, ik hou jullie op de hoogte…

In de speurtocht naar een iPad 2 was Riet vandaag zelfs bereid tot een tochtje naar de Mid-Valley Mall, een reusachtig winkelcentrum aan de andere kant van de stad. Daar waren we pas één keer eerder geweest, bij onze introductiedag, en Riet, die al van nature een hekel aan winkelen heeft, vond het niks.

Er komen was weer een hele toestand want de TomTom had weer eens de nodige problemen. Om bij Mid Valley te komen wilde onze elektronische gids ons weer eens via KL Sentral sturen en aangezien daar zwaar wordt gewerkt zijn er een aantal straten compleet veranderd. Het probleem was dat de TomTom ons een straat in wilde hebben die gewijzigd was in een brede verkeersader die nu eenrichtingsverkeer was, onze kant op en dus precies verkeerd om.

Omdat we inmiddels bekend zijn met de nukken van de TomTom die dan constant aanwijzingen geeft om je weer op die verkeerde weg terug te krijgen reden we gewoon een stuk de verkeerde kant op tot we een andere route kregen.

Bijna ter plekke misten we ook nog eens de afslag wat ons een extra rondje opleverde maar we kwamen er tenslotte toch. Tevergeefs voor wat betreft het uiteindelijke doel want allebei de Apple Stores hadden al een bord neergezet voor de deur met “iPad 2 Sold Out!”.

Toch was de tocht niet voor niks, we vonden een aantal winkels met merkkleding  voor belachelijk lage prijzen vergeleken met Nederland. En het prijzenbeleid is hier af en toe toch al niet te volgen, in positieve zin wel te verstaan. Ik wilde een broek kopen die 120 Ringgit kostte, maar de verkoopster maakte me er op attent dat als ik er een Polo shirt bij kocht dat ik dan vijftig procent korting kreeg op allebei. Zo had ik dus uiteindelijk een broek en een Polo shirt voor 100 Ringgit, minder dan wanneer ik alleen de broek had gekocht…

We hadden een lekker lang weekend want we hadden vandaag een vrije dag. Gisteren was 1 mei, de Dag van de Arbeid, normaal gesproken een vrije dag maar dat was het toch al want het was zondag. Maar omdat ze hier niet kinderachtig zijn wordt zoiets gewoon gecompenseerd door de dag erna vrij te geven.

Een vrije dag dus, en een schitterende warme dag ook nog. Helaas betrok de lucht ook vandaag weer tegen het eind van de middag, net als de vorige dagen, en barstte er in de avond weer een gigantisch onweer los met bliksemflitsen om de paar seconden en overstroomde straten.

Ik was vanmiddag toen het nog zonnig en heet was even in Berjaya Times Square en zag een winkel met een bekende naam erop. Heeft mijn nicht hier een modezaak geopend waar ik niks vanaf weet?

Het raadsel van de terug gestorte huur is opgelost. Ik had een emailtje gestuurd aan onze agent om raad te vragen over het overmaken van de huur en zij heeft contact opgenomen met onze huisbaas.

En wat bleek, onze huisbaas had wel een correct rekeningnummer doorgegeven voor het overmaken van de huur maar dat was niet de goeie rekening. Dit nummer was namelijk van een Dollar rekening en daar kun je geen Ringgits op storten. Raadsel opgelost, we gaan het opnieuw proberen.

Dit klinkt ons niet onbekend in de oren want wij hebben zelf ook twee rekeningen hier bij de bank, een voor Ringgits en een voor Euro’s. Als ik zeg “wij” dan bedoel ik eigenlijk dat ik twee rekeningen heb en dat Riet daar gebruik van mag maken. Dat zeg ik niet omdat ik me belangrijker voel of zo, maar zo is dat nu eenmaal hier in Maleisië, dit is nog een “mannenland”. Riet kan bijvoorbeeld niet onze gezamenlijke Credit Card rekening betalen, dat moet ik doen, en voor belangrijke bankzaken moet ik opdraven en Riet mag “meekijken”.

Nou ik erover nadenk, in Rusland hadden we ook twee bankrekeningen, maar dan een voor Roebels en een voor Euro’s. En die rekeningen hebben we nog steeds, volgens mij staat er op die Roebel rekening zelfs nog veertig Roebel…

Op de Filipijnen hebben ze een hele merkwaardige gewoonte, vrijwel iedereen wordt daar aangesproken met zijn of haar bijnaam. En dat geldt niet eens voor informele gesprekken maar die bijnaam wordt ook gewoon gebruikt voor de meer formele omgang. En af en toe vraag je je af waarom ze dat doen want een paar van mijn vrouwelijke collega’s hebben prachtige voornamen als Clarissa, Lovella en Fermida, maar die gaan door het leven als Cleng, Lab en Beng…

Hoe het nou werkt met het verkrijgen van zo’n bijnaam, daar ben ik nog niet helemaal achter maar ik heb alvast maar geïnformeerd hoe je aan zo’n bijnaam komt.

Toen we het erover hadden in de kroeg gisteravond kreeg ik van Inna, mijn voormalig collegaatje van Sakhalin, te horen dat ik in Rusland ook een bijnaam had. Dat was nieuws want dat heb ik nooit geweten maar ik was wel nieuwsgierig wat dat dan wel was. Blijkbaar werd ik “Kirkorov” genoemd, naar de in Rusland ontzettend populaire popzanger Filipp Kirkorov. Dat had overigens meer te maken met de overeenkomsten in postuur dan met mijn muzikale kwaliteiten…

De Russinnen gaven iedereen bijnamen die min of meer gerelateerd waren aan je uiterlijk. Zo had ik een collega, klein van postuur met een ringbaardje en bovenop kaal, en die werd dus “Lenin” genoemd…

We krijgen de komende week weer visite over uit Nederland en dus moesten er inkopen worden gedaan. Riet vond dat we dat maar eens moesten doen in Bandar Utama, een winkelcentrum in een van de buitenwijken waar we al eens langs waren gereden maar nog niet waren geweest.

Onze TomTom bracht ons er feilloos naar toe, tenminste, nadat we het goede adres hadden ingevoerd. Ik had namelijk een verkeerde straat opgegeven en na twintig minuten stonden we bijna bij een collega voor de deur…

Dit winkelcentrum verschilt niet veel van de andere grote Shopping Malls hier in KL, maar er was toch iets bijzonders, als je tenminste zoals ik een liefhebber bent van de Star Wars films.

De foto spreekt boekdelen voor deze doelgroep, de rest zal het hoogstwaarschijnlijk niets zeggen…

Dit wordt mogelijk trouwens voor een paar dagen mijn laatste post, want morgenvroeg vertrek ik naar Manila. Woensdagochtend ga ik daar voor de eerste keer huizen bekijken, iets waar Riet heel erg nieuwsgierig naar is en hopelijk heb ik dus bij terugkomst wat te melden, Vrijdagavond ben ik weer terug in Manila, tot dan.

Nauwelijks was ik op kantoor vandaag of ik kreeg een sms-je van het lease bedrijf van onze auto, er was een bekeuring binnengekomen. Te hard gereden in de buurt van Ipoh, en dat was dus toen we samen met Robin en Chantal terugkwamen van Penang.

Het zal best wel kloppen en het was nog een forse ook, voor Maleise begrippen tenminste: 150 RM. En ik kan deze keer Riet niet de schuld geven want ik ben de enige die dat tripje heeft gereden.

Niet te geloven eigenlijk, de topsnelheid van een Myvi ligt amper boven de maximum toegestane snelheid wanneer hij volgeladen is met vier volwassenen met volle bepakking, maar ik heb me er blijkbaar toch behoorlijk op verkeken.

Op de foto staat trouwens ons kantoor in Manila, gezien vanuit mijn hotelkamer op de 29e verdieping van het Vivere Hotel. Op de achtergrond ligt de wijk waar we komen te wonen en waar ik morgen een kijkje ga nemen.

Vandaag komen onze vrienden Nico en Anja weer aan in Kuala Lumpur voor wat hun tweede bezoek gaat worden. Hopelijk verloopt het deze keer voorspoediger dan de vorige keer in februari toen ze vanwege droeve familieomstandigheden al na drie dagen weer naar huis terug moesten.

Omdat ik nog steeds in Manila zit is Riet degene die ze is gaan ophalen met de auto, en dat heeft ze prima gedaan. Zonder problemen bereikte ze KLIA, de luchthaven van Kuala Lumpur, wat toch zo’n zestig kilometer rijden is, en als ze niet een parkeerplaats voor bussen was opgereden in plaats van de parkeergarage voor auto’s in dan was het zelfs foutloos geweest.

Ook de terugweg ging soepel, en jammer genoeg ook hier toch weer een schoonheidsfoutje toen ze er nota bene al bijna waren, ze ging op Jalan Ampang rechtsaf in plaats van linksaf. Kan gebeuren, die twee Petronas Towers aan je linkerhand zie je tenslotte vrij makkelijk over het hoofd…

Maar zonder gekheid, aangezien Riet alleen nog maar korte ritjes in de stad had gemaakt vind ik dit een hele prestatie. En dat bovendien zonder de TomTom te gebruiken. Chapeau!

Na een rustige zaterdag besloten we de zondag te besteden aan een dagtripje. Na wat zoeken in de diverse boeken en boekjes vonden we een olifanten reservaat op zo’n anderhalf uur rijden van KL.

Na de nodige problemen met de TomTom, die ons weer eens een weg op wilde sturen die afgesloten was en wat ons een half uur vertraging opleverde, vonden we het reservaat uiteindelijk toch vrij makkelijk. Het is gelegen in de buurt van het plaatsje Lancang, ergens midden in de jungle.

Het was er bloedheet maar het was heel erg indrukwekkend om de olifanten van zo dicht bij te kunnen zien. Het was zelfs mogelijk om te helpen de olifanten te wassen en er een ritje op te maken maar van allebei hebben we maar afgezien. Het wassen vond plaats in de rivier en we hadden geen zwemkleding bij ons (en bovendien zagen we wat de olifanten zoal in het water dropten) en voor het ritje was zoveel belangstelling dat we waarschijnlijk de rest van de middag in de rij hadden moeten staan.

Onderweg terug naar KL werden we nog overvallen door een enorme plensbui. Nico en Anja wilden graag eens zo’n echte tropische onweersbui meemaken hadden ze gezegd dus die kregen vandaag twee attracties…

Vandaag was een vrije dag in Maleisië vanwege Wesak Day, een Boeddhistisch feest. We wilden toch eens gaan proberen om kaarten te krijgen voor een bezoek aan de Petronas Towers. Vervelend genoeg zijn die blijkbaar alleen te krijgen op de dag zelf en wordt er maar een bepaald aantal per dag verkocht, en dat betekent ‘s morgens in de rij gaan staan.

We kwamen om half negen vanmorgen aan bij het verkooppunt onder de torens, waar we een enorme menigte zagen voor het loket. En in de rij staan hoefde al niet meer want de bewaking had al een koord opgehangen om de wachtenden af te scheiden van diegenen die geen kans meer hadden op een kaartje. Waaronder wij dus…

Na een ontbijtje op een terras in het zonnetje achter het KLCC besloten we dan maar naar de Menara Tower te gaan. Voor mij al de vierde keer geloof ik, maar och, het blijft toch altijd leuk.

En we hadden een extraatje in de vorm van een bezoek aan de kleine dierentuin naast de toren die we eigenlijk nog niet eerder hadden gezien. Er waren hoofdzakelijk heel veel slangen, spinnen (hele grote), wat vogels en een paar apen te zien, maar het was toch wel een bezoekje waard.

Aan het eind van de middag gingen we naar Jalan Petaling, beter bekend als Chinatown, waar Anja haar eerste lessen van Riet kreeg in afdingen…

Ons bezoek is inmiddels ook behoorlijk gecharmeerd van ons favoriete Chinese restaurant “Hakka”, en dat vinden wij natuurlijk geen probleem. We waren er maandag ook al geweest maar toen was onze bestelling van “Hong Kong Style Duck” niet doorgekomen en we vonden dat moesten we dat vandaag maar eens goed moesten maken.

Er was alleen een probleempje, de regen plonsde namelijk naar beneden toen we op weg wilden gaan en we besloten in eerste instantie maar even te wachten. Op een gegeven moment leek het minder te worden dus we waagden het erop, we hadden tenslotte allemaal een paraplu.

Bij het eerste het beste kruispunt begon het echter weer te stortregenen, en dat was nog tot daar aan toe maar er viel opeens zoveel water dat het water over onze schoenen spoelde.

Dankzij de monorail kwamen we toch nog redelijk droog ter plekke, zij het dat Nico en ik natte broekspijpen hadden. Het eten (Black Pepper Beef, Lemon Chicken en de Hong Kong Duck) maakte zoals gewoonlijk alles weer goed. Het bleef echter wel regenen en dat had zo zijn invloed op het verkeer. Daardoor was het vrij zinloos een taxi terug te nemen en werd het dus weer lopen met de plu op. En gelukkig is er nog altijd de monorail…

Meteen na het ontbijt gingen we met z’n vieren op verkenning in Melaka. Ver hoefden we niet te lopen voor de eerste attractie want vlak bij het hotel was een uitkijktoren waarmee je in een soort gondel omhoog werd gehesen en van waaruit je een prachtig uitzicht had over de stad. Zo konden we ook gelijk bekijken waar de plekken waren die we wilden bezoeken.

Het volgende doel was het historische centrum waar nog steeds een aantal historische Hollandse gebouwen staan. Melaka is namelijk een tijdje door de Hollanders bezet geweest nadat ze de Portugezen eruit hadden gegooid. De Hollandse gebouwen zijn makkelijk te herkennen want toen Melaka ingenomen werd door de Engelsen wilden die eerst alle Hollandse gebouwen afbreken maar besloten later onder druk van de lokale bevolking om ze rood te verven.

En dat zijn ze dus nog steeds, met als bekendste het Stadthuys wat waarschijnlijk het oudste Hollandse gebouw is in Zuid-Oost Azië.

Na deze min of meer verplichte bezichtiging (we zijn tenslotte nog steeds Hollanders) maakten we een boottochtje over de rivier door de stad. Daarna, het was inmiddels al ver in de middag, bezochten we de drukste straat van Melaka, Jonker Street. Zo heet die overigens niet meer, vandaar dat we wat moeite hadden gehad om hem te vinden, maar iedereen noemt hem nog steeds zo. Daar vonden we een prima cafeetje waar we onder het genot van een koel biertje een beetje konden bijkomen want het was een drukke maar ook een bloedhete dag geweest.

Terug in het hotel fristen we ons op en wandelden weer terug naar het centrum om wat te gaan eten. Tenslotte bezochten we nog de avondmarkt aan de andere kant van de weg bij het hotel, met de bekende toeristische rommel maar wel leuk. We eindigden op het terras van het hotel. Met een biertje, inderdaad…

Het was de bedoeling dat we na het ontbijt rustig aan de koffers weer zouden gaan pakken om vervolgens terug te rijden richting Kuala Lumpur. Dat ging ook allemaal volgens plan, alleen toen Riet en ik bij de liften stonden om naar beneden te gaan deden de liften het niet.

Wat was het geval, er was die ochtend een brandweer oefening aangekondigd, en die was al aan de gang toen we wilden vertrekken. De aankondiging had wel gezegd dat de liften “even” uitgeschakeld zouden zijn maar dat even bleek een rekbaar begrip. Na tien minuten tevergeefs op de knoppen te hebben gedrukt gingen Riet en ik dus maar terug naar onze kamer vanwaar we door het raam de evacuatie van het personeel en de aankomst van de brandweerwagens konden zien.

Nico en Anja waren net beneden toen de liften uitgeschakeld waren en die kregen de hele oefening in de hal, compleet met zogenaamde gewonden, van nabij te zien. Na een minuut of twintig deden de liften het weer en konden wij ook naar beneden.

De terugreis verliep vlot, en voor we naar het appartement terug reden maakten we eerst nog een stop bij de Batu Caves. Riet en Anja vertikten het om die 258 traptreden op te lopen, maar ik kon Nico niet alleen laten gaan en dus klom ik voor de tweede keer in vier weken die vermaledijde trap op…

‘s Avonds hadden we weer een gescheiden programma. Nico en ik wandelden door het KLCC park naar het Indiase restaurant Bombay Palace terwijl Riet en Anja de metro namen naar Chinatown voor nog meer inkopen. En jawel, ook Riet kwam weer thuis met twee nieuwe tassen. Ze had nog geen witte en ze kon niet kiezen…

Vandaag zijn Nico en Anja weer vertrokken na twee weken bij ons te hebben gelogeerd. Gelukkig is hun bezoek deze keer heel wat voorspoediger verlopen dan in februari toen ze na drie dagen al weer terug moesten in verband met droeve familie omstandigheden.

Gelukkig waren ze in de gelegenheid om redelijk snel weer terug te komen en aan hun enthousiasme te merken hebben ze hebben het deze keer naar hun zin gehad. Ze waren in ieder geval al vast van plan om volgend jaar ook naar Manila te komen. Wij vonden het erg leuk om ze de afgelopen twee weken Kuala Lumpur en nog wat van de rest van Maleisië te laten zien, maar vandaag was dus al weer de vertrekdag.

Hun vlucht naar Nederland vertrok een uur eerder dan we gewend zijn, om kwart voor elf in plaats van kwart voor twaalf, maar dat komt omdat Maleisië in tegenstelling tot Nederland niet aan zomertijd doet. Ja, waarom zou je, als het altijd zomer is…

Ik had weer eens niet goed op de datum gelet van een uitnodiging van een feestje. Nou ja, de datum had ik wel goed gezien, ik had alleen min of meer automatisch aangenomen dat het op zaterdagavond zou zijn maar vanmorgen toen ik de uitnodiging nog eens doorlas zag ik dat het vanavond was. Gelukkig kon ik Riet via email nog op tijd waarschuwen zodat ze nog gauw een nieuwe garderobe kon aanschaffen.

Het feest was overigens het afscheidsfeest van mijn vorige manager Sandor, degene die mij voor deze baan heeft aangenomen maar die sinds februari een andere baan heeft. Die baan gaat hem in eerste instantie in juni terug brengen naar Nederland dus voor hem en zijn gezin tijd om afscheid te nemen van Kuala Lumpur.

Het was weer een hele uitdaging om op het feest te komen want Sandor woont in de buitenwijk Bangsar en het centrum uit komen per auto op vrijdagavond is om maar eens een understatement te gebruiken buitengewoon lastig. We deden dan ook dik drie kwartier over het stukje van amper tien kilometer. Om het verschil aan te geven, ‘s avonds terug deden we er net twintig minuten over en toen reed ik nog een stukje verkeerd ook…

Riet vond het een mooie dag om bij het zwembad te liggen vandaag, ik had meer zin om iets te gaan doen wat ik al weken van plan ben en dat is een wandeling maken door het park achter het KLCC, vlak achter de Petronas Twin Towers dus.

Kuala Lumpur heeft veel parken en de mensen maken daar zeker in het weekend heel veel gebruik van. Het zijn de plaatsen waar iedereen graag wandelt, waar jonge mensen elkaar ontmoeten en waar kinderen de gelegenheid hebben om te spelen, kortom, een plek waar je zeker in het weekend heerlijk kunt vertoeven.

Het KLCC park is aangelegd op de vroegere bouwplaats achter de Twin Towers, bovenop de enorme ondergrondse parkeergarage.

De fonteinen zijn alleen al de moeite waard om te gaan bekijken en er is tegenwoordig zelfs een zwembad met een grote speeltuin. Hoewel je om je heen altijd herinnerd wordt aan het feit dat je nog steeds in het centrum van de grote stad bent is het toch een oase van rust, weg van het drukke verkeer.

Laat ik vandaag mijn werkgever eens in het zonnetje zetten. Ik las vandaag in de kranten het bericht dat Shell het meest waardevolle Nederlandse merk is met een waarde van 18,6 miljard dollar. Wereldwijd staat Shell op de dertigste positie van de Brand Finance Global 500, een lijst van de 500 waardevolste merken.

Zelf had ik verwacht dat Heineken wel de hoogste ogen zou gooien want je vindt zelfs in de meest afgelegen holen en gaten nog wel een Heineken uithangbord, meestal naast dat van Coca Cola. Maar eerlijk is eerlijk, het Shell logo heb ik ook al op heel wat afgelegen plaatsen op de wereld gezien.

De Nederlandse lijst telt overigens vijftig merken waarbij Heineken de tweede plaats inneemt met een merkwaarde  van “slechts” 11,108 miljard dollar. In de top vijf staan verder nog Philips met 9,03 miljard dollar, de ING met 8,7 miljard en de bank met onze centen, de Rabobank  als vijfde met een schamele 7,4 miljard dollar. Het is de rotmoeite…

Je komt er bijna  niet meer onderuit als je niet als een sociale outcast gezien wilt worden, je moet op Facebook (“Wat? Zit jij nog niet op Feesboek?”). Ik zit er dus ook op, voornamelijk omdat ik op een gegeven moment van vrienden foto links toegestuurd kreeg die ik alleen kon bekijken via Facebook.

Heel af en toe zet ik er zelfs ook wat op. Soms is het wel leuk, je komt nieuwtjes aan de weet en je weet waar mensen uithangen. Maar wat de laatste tijd een probleem wordt is dat naarmate je meer mensen toevoegt het steeds moeilijker wordt om nog wat te volgen. En hoe meer informatie je in dat Facebook zet over jezelf, hoe meer diarree je over je uitgestort krijgt.

Zo heb ik eens aangeven dat ik graag NCIS kijk en de film Lord of the Rings fantastisch vindt, krijg ik dus iedere dag een hele lading “officiële” informatie die mijn hele Facebook volstampt. Zelfs van Lord of the Rings, waar dus volgens mij al jaren niks meer over te melden valt omdat dat klaar en af is, krijg ik nog iedere dag berichten. En dat dus ook voor vrijwel alles wat ik heb aangegeven als interesse, hobby of leuk.

En ook, hoe meer “vrienden”, hoe meer boodschappen, en ik hou helemaal niet zo van zinloze kletspraat als “Ben moe” en “Super avond” en meer van die niks zeggende zinnetjes van een paar slecht gespelde woorden. Daar hebben we toch Twitter voor? En ja, daar heb ik ook een account, want ik wil ook wel eens ergens volkomen zinloze kletspraat posten…

Omdat er een parade zou zijn op het Merdaka Plein gingen we daar tegen het middaguur naar toe, maar we waren duidelijk te laat, het plein lag er redelijk verlaten bij en de tribunes waren al bijna afgebroken.

Jammer, maar we konden nu wel even rustig rondkijken op het plein want dat is een bijzondere bezienswaardigheid. Op dit plein is namelijk op 31 augustus 1957 om middernacht de onafhankelijkheid uitgeroepen van Maleisië.

De naam betekent dan ook Onafhankelijkheidsplein. Op het plein is een enorm groot grasveld met aan een van de uiteinden een vlaggenmast van negentig meter hoog, een van de hoogste ter wereld, waaraan de Maleise vlag wappert als monument voor de onafhankelijkheid.

Aan het plein ligt ook het gebouw van de Royal Selangor Club, oorspronkelijk de cricket club die daar door de Engelsen was gesticht in 1884. Het veld op het plein wordt behalve voor allerlei evenementen zoals concerten nog steeds af en toe gebruikt voor een cricketwedstrijd.

Het mooiste gebouw aan het Merdaka Plein is echter het Abdul Samad Gebouw. Ondanks dat dit gebouw is gebouwd in 1897 door de Engelsen zijn duidelijk Moorse invloeden zichtbaar. Oorspronkelijk werd het gebruikt door de Engelsen als hun Koloniale Secretariaat maar na de onafhankelijkheid werd het gebruikt voor de hogere Gerechtshoven van Maleisië. Momenteel wordt het gebouw gebruikt door het Ministerie van Informatie, Communicatie en Cultuur. Op de klokkentoren werd tijdens de onafhankelijkheidsverklaring de Engelse vlag gestreken.

Zoals ik een paar weken geleden al heb gemeld gaan we verhuizen, en ik bedoel niet onze aanstaande verhuizing naar Manila maar de verhuizing van ons kantoor. Het nieuwe pand bij KL Sentral is nog steeds niet klaar (sterker nog, er schijnt nog niet veel meer te zijn dan een gat in de grond) maar ons Management heeft desondanks in zijn wijsheid besloten dat we dan maar tussentijds met zijn allen moeten verhuizen naar ons andere kantoor.

Als ik zeg “met zijn allen” dan bedoel ik iedereen van Shell die in de kantoren Etiqa Towers en de Petronas Twin Towers werkt, en dat zijn zo’n zevenhonderd personen. En die moeten allemaal “tijdelijk” in het Shell House in de wijk Damansara gehuisvest worden, totdat het nieuwe kantoor klaar is. Het moet zo ongeveer voelen als inwonen, teveel mensen in een veel te kleine ruimte met alle ongemakken van dien.

En als klap op de vuurpijl ben ik ook nog eens uitgeloot voor het krijgen van een parkeerplaats en dat betekent dat ik er met openbaar vervoer naar toe moet in plaats van met de auto. Mijn enige troost is dat het voor mij maar voor drie maandjes is…

Het belangrijkste nieuws van vandaag is dat ik vandaag mijn “handshake” heb getekend. Een “handshake” is in feite een arbeidscontract waarmee je binnen Shell van de ene naar de andere baan over gaat. En hoewel ik eigenlijk dus helemaal niet van baan ga veranderen verandert wel het bedrijf van Shell waar ik voor ga werken. Nu werk ik voor Sarawak Shell, de Maleise tak van Shell, en ik ga met mijn verhuizing over naar Shell Philippines. En dat betekent dus weer een nieuw contract.

Met het tekenen van de “handshake” gaat ook de procedure in werking gaat die ons gaat verhuizen van Kuala Lumpur naar Manila, en dat we binnenkort het hele circus weer door moeten van medische keuringen, verblijfsvergunningen, huis uitzoeken, verhuizing van onze spullen regelen, enzovoort.

Nieuw is wel dat we nu ook allerlei dingen moeten gaan regelen voor het opzeggen van van alles aan deze kant: de huur van onze flat, het lease contract van de auto, telefoonabonnementen, watervoorziening en nog veel meer. Gelukkig krijgen we overal uiteraard weer hulp bij, alleen hoop ik dat het een en ander wat soepeler gaat dan met onze verhuizing van Nederland naar hier.

Maar het contract is gelukkig rond, we gaan voor vier jaar naar Filipijnen.

Vandaag was de laatste werkdag in toren 1 van de Etiqa Twin Towers, de eerste Twin Towers van Kuala Lumpur. Aanstaande maandag is de eerste werkdag in het Shell House in de wijk Damansara en dat betekent dat dit weekend alle spullen verhuisd moeten gaan worden.

Shell heeft zes verdiepingen gehuurd in de Etiqa Twins en die gaan niet allemaal tegelijk over maar groepsgewijs, en nu zijn wij dus aan de beurt. Deze week is iedereen op de afdeling dus druk bezig geweest om alle spullen in dozen te pakken, wat voor mij een makkie was aangezien ik net genoeg had om één doos te vullen. De computers blijven echter tot het laatst staan, die worden apart verhuisd want die moeten maandag allemaal weer paraat staan om iedereen te kunnen laten werken. Vanmiddag vanaf drie uur werd er door de IT afdeling begonnen met het loskoppelen en inpakken van alle computerspullen en dat betekende voor ons een vroeg weekend.

Ik ben nu wel mijn dagelijkse loopje naar en van het werk kwijt want het nieuwe kantoor ligt veel verder weg, in een wijk met nauwelijks openbaar vervoer. Maar eens zien volgende week wat de beste manier is om er te komen, ik probeer maandag eerst de metro in combinatie met de shuttle bus.

Vandaag was dus de eerste werkdag in het Shell House in Damansara, en de eerste uitdaging was om er te komen.

Met de auto was een optie, ook al had ik geen plaats in de parkeergarage toegewezen gekregen en zou ik in de buurt een parkeerplek moeten zoeken. Openbaar vervoer was sowieso geen optie want dat is daar niet, het kantoor ligt namelijk in een buitenwijk. Gelukkig had de baas daar rekening mee gehouden en vanaf vandaag was er dan ook een shuttlebus service ingesteld vanaf het station KL Sentral.

Nou is KL Sentral bij ons appartement vandaan heel makkelijk te bereiken. Het metro station Dang Wangi is vrijwel om de hoek en vandaar is het een ritje van acht minuten naar KL Sentral. Om echter de eerste bus van zeven uur te halen moest ik dus wel een half uur eerder op. Dat lukte, in de metro kwam ik mijn maat Brian tegen en ruim op tijd stonden we dan ook bij de bus.

We hadden een stormloop op de shuttlebussen verwacht maar wat denk je, we vertrokken om zeven uur met zijn vieren (de chauffeur niet meegerekend) in een touringcar met 45 zitplaatsen…

Amper tien minuten later waren we op kantoor, waar tot onze verrassing onze spullen op de juiste plek stonden en bovendien ook alles nog meteen werkte ook. We moeten nog steeds een beetje onze weg vinden in het nieuwe gebouw maar dat komt de komende dagen wel.

Ook de terugreis met de bus en de metro ging heel vlot, iets drukker in de bus zoals verwacht maar heel goed te doen. Met een half uurtje was ik thuis, en daar kan voorlopig het schuifelen in de avondfiles niet tegen op…

Ieder groot winkelcentrum in KL, en dat zijn er heel wat, doet van alles om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor bezoekers.

Er wordt ten aanzien van promoties altijd flink uitgepakt, voor de Formule 1 en de Moto GP bijvoorbeeld, maar ook voor parfum merken en nieuwe films.

Dat laatste is het geval in de Mid-Valley Mall waar op dit moment een grote promotie is voor de nieuwe film van “Pirates of the Caribbean”.

In de centrale hal ligt nu dus een compleet nagebouwd piratenschip en er lopen fraaie dames rond verkleed als piraten. Wel piraten op hoge hakken natuurlijk…

Ons nieuwe kantoor heeft een aantal verrassingen. Zo zijn er een redelijk gevulde Shell Shop, een cafetaria en een tennisbaan, en in het naastliggende kantoor is een Food Court, een soort markt maar dan met allemaal eetkraampjes. Op onze eigen verdiepingen vonden we twee verrassingen in het keukentje.

De eerste was de echt afgrijselijk slechte koffie, waarschijnlijk te danken aan jaren achterstallig onderhoud aan het koffie apparaat, en de tweede bestond uit stickers op de koelkast en de magnetron.

Op de stickers staat namelijk “Halal”, en dat betekent dat de koelkast en de magnetron alleen gebruikt mogen worden voor voedselwaren die Halal zijn. Vrijwel alle groente en alles wat uit zee komt is Halal, maar varkensvlees dus beslist niet. En dat is lastig voor de collega’s die gewend zijn om hun lunch bestaande uit brood met ham in de koelkast te bewaren.

En omdat het voor ons ongelovigen sowieso erg lastig is om te bepalen wat nu wel Halal is en wat niet bewaren wij voor alle zekerheid ons eten dus maar op de koelkast in plaats van erin.

Of in een bureaula, wat voor mij geen probleem is want dat deed ik toch altijd al…