Categorie archief: 2012
Gelukkig Nieuwjaar!
Het eerste opvallende nieuws van het nieuwe jaar was voor mij het bericht in de krant dat er een vulkaan dreigt uit te barsten in Duitsland op ongeveer 120 kilometer van de Nederlandse grens. En die uitbarsting werd al vergeleken met de uitbarsting van de vulkaan Pinatubo op de Filipijnen in 1991.
Een vulkaan??? Vlak bij Nederland? Het klinkt ongelofelijk want de regio is nou niet bepaald bekend als een actief vulkaangebied. Ik dacht dat de dichtstbijzijnde nog werkende vulkanen in de buurt van Italië lagen. Nee, dan de Filipijnen, die hebben een heel andere reputatie met een hele serie nog werkende vulkanen.
Een beruchte uitbarsting was bijvoorbeeld die van de Mount Pinatubo, en daar wist ik niks van af dus ik ben maar eens gaan uitzoeken hoe dat zit. Wat blijkt, die uitbarsting in 1991 was de op één na ergste vulkaanuitbarsting van de vorige eeuw! Het schijnt dat een gebied van ruim duizend vierkante kilometer met een dikke laag as werd bedekt en dat zelfs de temperatuur op aarde door de sluier van as in de atmosfeer overal een halve graad omlaag ging.
Het klinkt allemaal nogal griezelig en ik ging dus ook maar eens uitzoeken waar die vulkaan Pinatubo dan wel ligt op de Filipijnen. En wat denk je: die vulkaan ligt net als Manila op het eiland Luzon, op ongeveer drie uur rijden van waar wij wonen….
We zijn vanavond in Amsterdam geweest om daar een hapje te eten met vrienden die we een hele tijd al niet meer hadden gezien. Het restaurant waar we hadden afgesproken zit op de Lijnbaansgracht in de buurt van het Leidseplein en dus in hartje Amsterdam. Aangezien parkeren in de buurt daar nogal problematisch is zochten we een parkeergarage in de buurt en die vonden we, op ongeveer tien minuutjes lopen van onze bestemming.
Na een gezellige avond liepen we terug naar de parkeergarage Q-Park Byzantium en daar kregen we een rekening gepresenteerd van twintig Euro! Nou was dat niet helemaal onverwacht aangezien we de tarieven al bij aankomst hadden gezien, maar dat maakt het niet minder schandalig. Goed, de garage was schoon en vlakbij onze bestemming, maar twintig Euro???
Er was ruimte zat in de garage toen we aankwamen, wat natuurlijk niet gek is met een tarief van vijf Euro per uur, en dat er vrijwel alleen maar dikke auto’s stonden was dan ook niet verwonderlijk. Probleem was wel dat de parkeerplekken allemaal berekend waren op formaatje Fiat Panda en dat betekende dus dat er tussen de geparkeerde auto’s nog net twintig centimeter overbleef om uit te stappen. Ondanks de vele lege plekken was het dus nog een toer om een plekje te vinden waar onze Outlander nog tussen paste.
En om aan te geven hoe idioot die parkeertarieven wel zijn in de duurste stad ter wereld om te parkeren, in Manila betaal ik exact hetzelfde bedrag voor dezelfde parkeertijd, alleen dan wel in Pesos. En dat komt neer op vijfendertig cent…
Onze laatste dag alweer in Nederland want morgen gaan we terug naar Manila. En onze laatste dag was er ook al weer een met regen en wind. Heel veel wind…
Vanmiddag ben ik naar het strand gegaan om daar wat foto’s te maken met mijn nieuwe telelens. Het was droog en er was een waterig zonnetje, maar desondanks was het geen onverdeeld genoegen door de straffe zuid-westen wind. Het strand was vies door rondvliegend schuim, maar toch waren er nog de nodige wandelaars die de kou trotseerden.
De foto’s maakten een heleboel goed, de nieuwe lens bleek prima te voldoen.
Omdat we eigenlijk niet zoveel hebben om mee te nemen hebben we nog niet alles gepakt. Het enige wat al klaar staat is een koffer van Riet die tot de nok toe vol zit met pakken Senseo (Extra Dark) en paprika chips…
Alles is klaar, de koffers staan gepakt en we wachten op dit moment eigenlijk alleen tot het tijd is om naar Schiphol gebracht te worden.
Het weer is echter een onzekere factor voor het vertrek want het is nog steeds bar en boos, al is het lang niet meer zo erg als vannacht. Het stormachtige weer zorgt op Schiphol voor vertragingen en annuleringen, en ook wij ontkomen er niet aan. We lezen net op de website van de luchthaven dat onze vertrektijd drie kwartier later wordt. Hopelijk wordt het niet erger dan dat want de zit is zonder vertraging al lang genoeg, zo’n twaalf uur.
Morgenochtend komen we aan op Ninoy Aquino International Airport in Manila, maar hoe laat is dus nu onzeker vanwege de vertraging op Schiphol. Er is vervoer geregeld om ons naar huis te brengen en als alles goed gaat komt de blog van morgen weer vanaf de Filipijnen, waar de zon op dit moment schijnt en het negenentwintig graden is…
Vannacht was het bar en boos weer en hoewel het vanmorgen wel iets beter was had het weer nog steeds een nadelige invloed op het vliegverkeer op Schiphol. Een uur voor vertrek bleek dat ook wij er niet van verschoond bleven, onze vlucht was drie kwartier vertraagd.
Op zich nog redelijk, maar nadat we ons een uur voor vertrektijd naar de gate liepen kwam eerst het bericht van een gate wijziging. Bij de nieuwe gate aangekomen kwam het nieuws dat we nog een half uur langer vertraging hadden want er moesten twee wielen verwisseld. Daar had die gate wijziging ook mee te maken want er stond op de oorspronkelijke gate zoveel wind dat dat daar niet veilig te doen was.
Nauwelijks stond het vliegtuig aan de nieuwe gate of het werd weer weggereden. Als reden werd opgegeven dat er ook daar te veel wind stond en dat het vliegtuig dus alweer naar een andere gate werd gesleept.
Nog geen half uur later kwam het bericht dat ook daar teveel wind stond en ze gingen het dus toch maar proberen aan de gate waar wij nog steeds zaten. Er kwam een auto met twee wielen op een aanhanger en twee figuren gingen, zo te zien op hun dooie gemak, de wielen verwisselen.
Dat het niet echt opschoot bleek wel toen er na ruim een uur een ander autootje stopte waar een druk gebarend figuur uitstapte die blijkbaar ook vond dat het allemaal wel erg lang duurde.
Afijn, om half vijf, dus twee uur na de geplande vertrektijd, mochten we dan toch instappen en vertrokken we met twee en een half uur vertraging even na vijven. De vlucht zelf verliep soepel en zowel Riet als ik hebben een hele tijd geslapen. Dat was dan wel een meevaller, maar bij die ene bleef het want bij aankomst moesten we dik een half uur blijven cirkelen voor we mochten landen.
Omdat we helemaal voorin zaten waren we het eerst het vliegtuig uit, maar we moesten nog een formaliteit afhandelen: omdat ik nog geen werkvisum heb komen we nog steeds binnen op een toeristenvisum, en als toerist moet je een retour ticket hebben als bewijs dat je het land ook weer gaat verlaten. Wij hadden dat dus niet maar dat is geen ramp want KLM geeft daarvoor een nep-ticket waarmee we allerlei papieren rompslomp en boetes kunnen voorkomen.
Volgens Riet was dat bij haar de vorige keer in een paar minuten gefikst, maar deze keer gingen ze opeens heel erg moeilijk staan te doen. Toen we eindelijk het nep-ticket hadden was iedereen het vliegtuig uit en stonden we dus bij de paspoortcontrole helemaal achteraan. Er was nu nog één ding wat verkeerd kon gaan en dat ging dus ook verkeerd. Onze chauffeur stond er niet en toen ik hem opbelde bleek hij op een ander klusje te zijn. We namen dus maar een taxi naar huis.
Thuis aangekomen was er gelukkig wel weer een meevaller want het huis was dankzij Estela, onze eigen Tippi Wan, keurig en brandje schoon.
We kwamen gisteren dus een paar uur te laat aan in Manila, in de middag in plaats van halverwege de ochtend. Ondanks dat we allebei onderweg toch een flink stuk hadden geslapen waren we bekaf toen we aankwamen en we waren amper thuis of we lagen allebei alweer te pitten.
Tegen de avond werden we weer wakker en hoewel we er eigenlijk niet zo’n zin in hadden besloten we maar ergens wat te gaan eten want anders zouden we gegarandeerd weer in slaap zijn gevallen. We gingen naar de Union Jack Tavern waar we mijn collega’s aantroffen die net aan hun vrijdagavond borrel na het werk bezig waren. Na een uurtje of wat gezellig borrelen en een hapje eten gingen we weer naar huis, waar we met wat televisie kijken nog wat langer wakker probeerden te blijven.
Vergeefse moeite want even na tienen gaven we het op. Maar wat we allebei verwachtten, dat we midden in de nacht klaarwakker zouden zijn gebeurde niet. Sterker nog, ik werd pas om half negen vanmorgen wakker en Riet pas tegen tienen. De rest van de dag hebben we ons gemak ervan genomen, we hebben alleen maar wat boodschappen gedaan en ‘s avonds gegeten bij Outback. Daarna zijn we begonnen aan de DVD box van “Flikken Maastricht”…
Misschien hebben we het wel meegenomen uit Nederland, we hebben in ieder geval de hele dag regen gehad vandaag. Het was vannacht al begonnen en het is de hele dag amper droog geweest. Nou is het hier ook weer niet zo erg dat we niet buiten kunnen zitten, want ons terras is overdekt en Riet heeft dus gewoon lekker buiten gezeten. Het is meer dat je met regen niet zo gauw weg gaat en we hebben dus alweer een dag thuis gezeten.
Niet veel gedaan dus, en als we het telefoonnummer van McDonalds hadden gehad dan hadden we zelfs ons diner thuis laten bezorgen. Nu moest ik toch de deur nog uit om het te gaan halen…
Met onze terugkeer op de Filipijnen zijn we, het uitstapje naar Nederland even niet meegerekend, al weer meer dan drie maanden hier. En dat betekent dat we een potentieel probleem hebben, al schijnt niemand dat zeker te weten. Het gaat hierbij om de rijbevoegdheid.
Officieel mag je als je de Filipijnen binnenkomt drie maanden rijden met een rijbewijs uit een ander land, op voorwaarde dat je ook een internationaal rijbewijs hebt. Blijf je langer dan drie maanden in het land dan moet je een Filipijns rijbewijs regelen. Die drie maanden zijn nu dus om, en ik heb nog geen Filipijns rijbewijs. Maar ben ik nu in overtreding of niet, want de vraag is of er nu weer een nieuwe periode van drie maanden is ingegaan bij onze terugkeer afgelopen vrijdag. Het merkwaardige is dat niemand dat zeker schijnt te weten.
Natuurlijk heb ik dit niet zomaar laten versloffen. Het aanvragen van een Filipijns rijbewijs is zoals alles hier een enorme rompslomp. Allereerst is er maar één plaats waar je dat kunt regelen en dat is aan de andere kant van de stad. Omdat het natuurlijk hartstikke druk is ben je er een dag mee kwijt, en je moet er allerlei documenten voor regelen, een drugstest doen en een medisch onderzoek ondergaan. En omdat het zo’n toestand is en er vele mensen bij ons bedrijf werken die zo’n rijbewijs moeten hebben had Shell besloten er wat aan te gaan doen en ons allemaal verzocht tot zolang zelf geen actie te ondernemen.
Het schijnt nu dat er eindelijk wat is geregeld. Er is een bedrijf in de arm genomen wat het proces voor ons gaat begeleiden en hopelijk hebben we dus gauw een geldig rijbewijs. Is het dan geen probleem om zonder een Filipijns rijbewijs rond te rijden zul je vragen. Nou, allereerst is er dus het dilemma van de periode van drie maanden, en daarnaast heb ik ook een Filipijns gezegde geleerd: “Rijden zonder rijbewijs is geen probleem. Rijden zonder geld is een doodzonde”…
Gisteren was het 9 januari en dat is op de Filipijnen een hele bijzondere dag. Ieder jaar is er namelijk op die dag een enorme processie in het centrum van de stad waar dit jaar meer dan drie miljoen (ja, je leest het goed!) mensen naar toe zijn gekomen vanuit het hele land.
De processie start als de enorme deur van de Quiapo Kerk open gaan en het beeld van de Zwarte Nazarener zichtbaar wordt. Onder het schreeuwen van “Viva Señor!”, wat letterlijk betekent “Leve de Heer!”, wordt dan het beeld op een vergulde kar gezet en vervolgens door processie-gangers in bordeauxrode shirts aan twee lange touwen voortgetrokken. Alle gelovigen lopen op blote voeten en velen proberen onderweg het beeld aan te raken.
De Zwarte Nazarener is de beschermheilige van Quiapo, het oude centrum van Manila, al eeuwen bekend als het handelscentrum van de stad.
Het beeld is een zwarte beeltenis van Jezus die een kruis draagt en het staat al sinds 1787 in de Sint Johannes de Doper Kerk in Quiapo. Het is echter al veel langer op de Filipijnen want het is al in 1607 naar Manila gebracht.
Het verhaal gaat dat het beeld vervaardigd is door een Azteekse kunstenaar in Mexico en dat het zwart is doordat het schip waarop het door Spaanse missionarissen het meebrachten in brand was gevlogen en het beeld zou daarbij verbrand zijn. Dat verhaal schijnt niet te kloppen want het is aangetoond dat het hout van het beeld van nature zwart is. De filipino’s geloven dat het beeld magische krachten bezit omdat het in de loop der eeuwen branden, natuurrampen en oorlogen heeft overleefd.
Niet zelden vallen er tientallen doden door het gedrang van de enorme menigte, en gisteren is er nog een ander aspect bijgekomen want men was bang dat de islamitische afscheidingsbeweging uit het zuiden zou proberen aanslagen te plegen tijdens de processie. De dag is overigens zonder noemenswaardige incidenten verlopen, er is nog geen melding gemaakt van slachtoffers, alleen van ongeveer vijfhonderd licht gewonden.
Voordat we naar Nederland vertrokken hadden we nog gauw een tweede bed besteld, want de verwachting is dat we wel wat bezoekers zullen krijgen. En die moeten natuurlijk ergens slapen.
Het bed zoals we dat wilden hebben was niet op voorraad. Het moest dus nog gemaakt worden en het kon pas eind december geleverd worden.
Omdat we dan in Nederland zouden zijn hadden we afgesproken dat de bezorging daarom zou worden uitgesteld tot de tweede helft van januari. Echter, in de week tussen Kerst en Nieuw ging opeens mijn telefoon, mijn Filipijnse welteverstaan. De meubelzaak, of ze op 2 januari het bed konden afleveren…
Ach ja, je gaat eraan wennen. Hoewel ze hier vrijwel allemaal wel Engels spreken is uiteraard de vaardigheid bij de een groter dan de ander, en soms heb je het idee dat ze je maar half begrijpen. En dat is wat er hier waarschijnlijk ook is gebeurd, want waarschijnlijk hebben ze van “second half of January” alleen het eerste en het laatste woord verstaan.
Het misverstand kon gelukkig via de telefoon worden opgehelderd en na aankomst in Manila hebben we meteen een nieuwe afspraak gemaakt. Gistermiddag is het logeerbed bezorgd en dat betekent dat er vanaf vandaag bij ons gelogeerd worden…
Hebben we gisteren gemeld dat ons logeerbed is gearriveerd, de eerste bezoekers hebben zich al aangemeld: in maart komen Robin en Chantal twee weken naar ons toe. Helemaal onverwacht is dat niet want ze hadden al aangegeven dat ze graag die tijd naar de Filippijnen wilden komen maar dat moest natuurlijk allemaal nog wel even geregeld worden. Vakantie van het werk bleek gelukkig geen probleem en vandaag zijn de vluchten geboekt, dus in principe is alles al rond. We zijn benieuwd hoe ze het hier gaan vinden.
Riet is vandaag voor het eerst naar de koffieochtend voor de vrouwen geweest die georganiseerd werd bij een van de dames hier in de Village. Ze is daar gelijk lid geworden van de Alabang Ladies International Group (ALIG) en ze heeft zich ook opgegeven voor vrijwilligerswerk.
Naast vrouwen uit alle hoeken van de wereld (onder andere uit Duitsland, Finland, Barbados en Amerika) heeft ze een Nederlandse leren kennen die hier al 50 jaar woont. Die was met haar man na diens pensionering teruggegaan naar Nederland maar na twee jaar waren ze het daar al zat en zijn rap weer hier naar toe verhuisd…
Mijn werkgever heeft voor sommige landen waarin de post niet zo formidabel werkt de mogelijkheid voor werknemers uit sommige landen de mogelijkheid om vanuit hun thuisland post te laten versturen via het bedrijf. Op zich een mooi systeem, want het enige wat je hoeft te doen is je post te laten adresseren met een postbusnummer van het bedrijf, daar wordt alles verzameld en dan via DHL naar het gastland verstuurd.
Wij hebben toen we in Rusland zaten ook veelvuldig gebruik gemaakt van dit Expat Mail systeem en onze familie ook. Post voor ons werd naar een postbusnummer in Den Haag verstuurd en eens per week ging er dan een postzak met post van alle Nederlanders naar Rusland. Dat werkt dus bijvoorbeeld ook met tijdschriften die je op die manier kunt laten opsturen, of boeken van Bol.com.
In Maleisië hadden we die mogelijkheid niet omdat dat land geacht wordt een goed postsysteem te hebben. Hier op de Filippijnen kan het weer wel en daar wilden we dus weer gebruik van maken, Robin en Chantal hadden zelfs alvast de mogelijkheid te baat genomen om ons langs deze weg een Kerstkaart te sturen. Die was alleen nog steeds niet aangekomen en ik ben dus maar eens gaan informeren hoe dat zit.
Eerst heb ik geïnformeerd hier in Manila maar die zeiden beslist niets ontvangen te hebben uit Nederland. En zoveel Nederlanders zitten hier niet dus dat konden ze vrij makkelijk nagaan. Toen maar eens contact opgenomen met Nederland en daar kreeg ik vrij snel een antwoord van. “U zit volgens ons systeem in Rusland,” kreeg ik te horen…
Bij verdere navraag bleek dat er een registratie systeem bestaat voor Expat Mail en ik had dus blijkbaar een adreswijziging moeten doorgeven. En dat had ik ook beslist gedaan als ik van het bestaan af geweten had, en dat kon eigenlijk niet want er staat nergens dat dat systeem bestaat. Sterker nog, de enige instructies voor Expat Mail zijn die ten aanzien van de adressering en dan zou alles goed moeten komen. En dat hadden Robin en Chantal gedaan, dus ergens is er toch iets niet goed gegaan.
Mijn gegevens zijn nu dan wel in dat systeem veranderd, maar voor die Kerstkaart is dat te laat. Die is dus opgestuurd naar Sakhalin…
Net als toentertijd in Rusland heb ik weer een teller meelopen met mijn website die bijhoudt hoeveel bezoekers ik iedere dag krijg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eigenlijk bar weinig mee doe, eens in de zoveel maanden kijk ik eens of er überhaupt nog wel iemand kijkt want als dat niet zo is kan ik er net zo goed mee nokken, nietwaar.
Vandaag heb ik eens gekeken naar de cijfers van het afgelopen jaar en daaraan is te zien dat ik een regelmatige groep bezoekers heb en dat het bezoek aan mijn site redelijk constant is. Er zijn voorspelbare mindere maanden, de zomermaanden en december, en dat zal enerzijds te maken hebben met vakanties en de feestdagen en anderzijds vanwege het feit dat we die maanden meestal zelf in Nederland zijn. Ruwweg heb ik iedere maand gemiddeld toch wel meer dan vijfhonderd bezoekers en dat komt neer op een gemiddelde van rond de vijftien per dag. En daarmee ben ik op zich niet ontevreden want het betekent toch dat mijn verhaaltjes af en toe gelezen worden.
Wat wel een beetje teleurstellend is ten opzichte van de statistieken van Sakhalin is de verspreiding van de bezoekers. Had ik op de berichten van Sakhalin regelmatig bezoekers uit vreemde oorden verspreid over de hele wereld, mijn huidige website wordt maar in twee landen gelezen en dat zijn Nederland en de Filipijnen. De enige uitzondering is een verdwaald bezoek vanuit België, waarschijnlijk van een vaste bezoeker die daar een paar dagen in een Centerparcs zat. En aangezien ik precies weet wie mijn site hier op de Filipijnen leest kan ik rustig aannemen dat al mijn bezoekers uit Nederland komen en dus vrienden en bekenden zijn.
Jammer, want dat betekent dat er dus vrijwel niemand meer bij toeval op mijn site komt of omdat hij ergens op Google of zo opduikt. Het aantal bezoeken wat via een zoekmachine op mijn site terecht kwam is dan ook bijzonder stabiel. Namelijk nul…
De afgelopen twee dagen waren hier bijzonder mooi en heet. We hadden dan ook niet veel puf om er op uit te trekken maar besloten maar eens te genieten van het feit dat we weer een tuin hebben.
In Kuala Lumpur hadden we dan wel een balkon maar dat is toch niet hetzelfde. En in het gebouw waar we daar woonden was ook wel een zwembad met een terras maar daar zaten we eigenlijk zelden.
We hadden in Kuala Lumpur ook wel een lidmaatschap voor de fitness in het naastgelegen Renaissance Hotel waarmee we ook van het zwembad van het hotel gebruik mochten maken, wat we dan ook regelmatig deden.
Maar het is toch anders wanneer je gewoon je woonkamer uitloopt en lekker kan gaan zitten in je eigen stukje gras…
We hebben al een paar weken een eigen Tippi Wan en dat bevalt tot nu toe uitstekend. Riet kan het inmiddels redelijk goed met haar vinden, ze gaat zo’n beetje haar eigen gang in de zin dat ze zelf werk ziet en niet de hele dag bezig gehouden hoeft te worden.
Nu zouden we eigenlijk ook nog een chauffeur moeten hebben, net als iedereen, maar daar hikken we toch nog een beetje tegenaan. De vraag is namelijk wat we zo’n kerel de hele dag moeten laten doen. Ik bedoel, ik ga ‘s morgens naar kantoor en kom tegen de avond weer terug, dat zijn dan twee ritjes. Misschien dat Riet als ze in een dolle bui is nog boodschappen gaat doen maar dat is het dan ook wel. En in de tussentijd zit de goeie man het grootste deel van zijn werktijd in het chauffeurskamertje van ons huis want je kunt de auto wel de hele dag wassen maar daar zien we ook het nut niet echt van in.
We hebben andere mensen wel eens gevraagd wat die hun chauffeur de hele dag laten doen en dan komen ze met allerlei klusjes zoals in de rij laten staan om rekeningen te betalen of boodschappen te doen. Nou, betalen doen wij grotendeels online en boodschappen doet Riet liefst zelf want dan beweegt ze tenminste nog wat 🙂
Daar tegenover staat dat een fulltime chauffeur natuurlijk wel weer erg handig is als je visite hebt. Je kunt je bezoekers dan de hele dag op pad sturen met de auto, met professionele begeleiding die bovendien ook nog kan fungeren als gids.
Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit maar op dit moment zien we het nut er nog niet van in…
Vanmorgen kreeg ik een ontzettend stompzinnig mailtje van Crown Relocations, het bedrijf wat hier op de Filipijnen onze “inburgering” regelt. Naast het helpen zoeken naar een huis valt daar ook onder het regelen van een werkvisum, en daar zijn ze dus nu al zo’n drie maanden mee bezig.
Ik had al verteld dat de hele procedure officieel zes weken duurt maar dat dat een lachertje is. Sommige collega’s zijn hier al meer dan acht maanden en hebben hun werkvisum nog steeds niet. Dat heeft verschillende oorzaken, allereerst is daar natuurlijk het overheidsapparaat wat zonder de juiste “smeer” werkt met de snelheid van dikke stront in een vergiet. Daarnaast is er het euvel dat we af en toe het land verlaten en daar kan de procedure niet tegen want in feite betekent dat dat het hele proces overnieuw moet als je weer terug bent.
In mijn geval komt de grootste vertraging door stomme fouten en door de afgelopen feestdagen, want de overheid schijnt hier een week of drie voor de Kerst niks te doen en daarna ook nog geruime tijd niet (bijkomen van alle vermoeienissen, denk ik). Maar hoe het ook zei, ik zit nu dus aan het begin van het tweede stadium en dan mag ik eigenlijk het land niet meer uit totdat de procedure is afgerond. En laat ik nou over twee weken een week naar Kuala Lumpur moeten.
Dat mailtje van vanmorgen deelde mij mee dat er vanwege die trip nu een kink in de kabel zit, met de vraag hoe ikzelf dacht dat het nu verder moest! Ja hallo, wie moet er nou voor zorgen dat dat visum er komt? Mailtje dus maar weer naar Personeelszaken en jawel, even later bleek het allemaal toch weer een misverstand. Ik mag dus gewoon naar KL (hoera!), alleen gaat de procedure dan pas weer verder als ik terug ben. En dan moet ik wel zes tot acht weken in het land blijven want anders gaat het alsnog mis.
Er zit inmiddels de nodige druk van het bedrijf zelf op die werkvisums, want eigenlijk zijn ik en al mijn collega’s die er nog geen hebben illegaal bezig. Veel mensen waaronder ik zijn hier nog steeds op een toeristenvisum en daarmee mag je eigenlijk niet werken. Dat wordt wel tijdelijk gedoogd maar natuurlijk geen maanden, en dat kan het bedrijf weer op een heleboel gesodemieter (lees: kosten) komen te staan. En uiteraard is het nooit de schuld van de overheid dat deze situatie is ontstaan.
Wat dat tripje naar KL betreft, Riet gaat lekker met mij mee. Pavilion, Mid Valley, Malones, Hakka…
Woensdagavond is onze inmiddels traditionele Quiz Night in de Union Jack Tavern. Het begint alleen steeds moeilijker te worden om gegadigden te vinden die met ons mee willen doen, en zonder een team begin je nu eenmaal niet zoveel. Door omstandigheden is het enige vaste teamlid wat nog over is mijn Maleise collega Farah.
De quizmaster is een Engelsman en het is hem dus niet kwalijk te nemen dat veel vragen voor Engelsen veel gemakkelijker te beantwoorden zijn dan voor ons Nederlanders, al was het maar omdat we het antwoord vaak wel in het Nederlands weten maar niet in het Engelands. Zo zijn vragen over dieren altijd een probleem, want ik weet bijvoorbeeld wel hoe een kerkuil eruit ziet maar niet wat de Engelse benaming is (barn owl dus). En omdat we hier nu eenmaal op de Filipijnen zitten zijn er ook regelmatig vragen over de Filipijnen en daar weten we ook niet echt veel van.
Het is dus zaak om naast vaste teamleden Farah, Riet en mij minstens één teamlid te hebben wat geboren Engelstalig is en op z’n minst één Filipino (of Filipina natuurlijk). Dat is een tijdje goed gegaan maar iedereen heeft inmiddels afgehaakt. Mijn Amerikaanse collega Quincy kon niet tegen de rook en het stikte in ons team nou eenmaal van de rokers, en voor de Filipina’s wordt het vaak simpelweg te laat. En nu ook mijn maatje Fairuz afhaakte omdat hij voortaan op woensdagavond gaat voetballen hadden we een personeel probleem.
Vanavond werd ons kleine team gelukkig aangevuld met mijn Filipijnse collega Lab (die eigenlijk Lovella heet), en het werd zowaar een redelijk succes. Veel vragen over films en muziek, en we werden daardoor zowaar tweede na zelfs de helft van de tijd nog aan de leiding te hebben gestaan. En dat betekent dus weer 1500 pesos en een fles wijn in de knip!
Van sommige dingen zou je in dit land af en toe spontaan gaan gillen, en een daarvan is het gedoe rond bankzaken. In Maleisië ging alles niet vlot maar wel zo goed als probleemloos, hier is het constant gezeik en de meest gehoorde klachten zijn dan ook over banken.
Laat ik voorop stellen dat we geen keus hadden wat bank betreft, ik kreeg op kantoor te horen dat mijn salaris overgemaakt zou worden naar een bepaalde bank en dat ik dus daar een rekening moest openen. Dat ging op zich zonder noemenswaardige problemen maar moeilijker werd het al meteen toen de betaalkaart niet bleek te werken. Het duurde uiteindelijk drie weken voordat dat was opgelost.
De laatste nieuwe is mijn aanvraag voor een credit card, daterend van eind oktober. Nu is een aanvraag van zo’n kaart hier voor buitenlanders altijd een probleem omdat de Filipijnse Nationale Bank daar goedkeuring voor schijnt te moeten geven. Twee weken stond er voor maar na twee maanden was er nog niks in zicht. Een dag voor we naar Nederland vertrokken kreeg ik een telefoontje dat mijn kaart gereed was voor aflevering. Omdat ik dus niet aanwezig zou zijn om de kaart aan te nemen vroeg ik de levering uit te stellen tot na onze terugkeer uit Nederland. Na thuiskomst twee weken geleden heb ik gelijk gebeld naar de bank en die zouden de boodschap doorgeven aan de creditcardmaatschappij.
Begin deze week was er nog steeds geen bericht. Via een telefoontje naar de bank hoorde ik dat de kaart al een keer was geprobeerd te overhandigen maar ik was “niet aanwezig” geweest. Ik moest een telefoonnummer bellen om een nieuwe afspraak te maken. Na een flink aantal pogingen kreeg ik eindelijk op dat nummer iemand aan de telefoon en wat denk je, ze konden niets van mij terugvinden in hun systeem! Of ik wel zeker wist dat ik een kaart had aangevraagd…
Mijn middagpauze is dus alweer besteed aan een bezoek aan de bank en dat leverde niets op. Of ik nog wist wie mij had gebeld dat de kaart klaar lag voor bezorging? De aanvraag moest helemaal opnieuw en dit verhaal wordt dus vervolgd.
De werkweek zit er al weer op en we hebben een lang weekend voor de boeg. Aanstaande maandag is het namelijk Chinees Nieuwjaar en dat wordt overal in Zuid-Oost Azië uitgebreid gevierd. Hier op de Filipijnen weliswaar niet zo uitgebreid als in Maleisië maar we krijgen er wel een vrije dag voor.
Vanavond gingen we zoals gewoonlijk op vrijdagavond uit eten en deze keer wilden we eens gaan kijken bij een gloednieuw Chinees restaurant wat nog geen week open is.
We zijn allebei gek op Chinees en er zijn er ook wel twee in de buurt maar de ene is weliswaar goed maar erg duur en de andere voldoet niet aan de strengen eisen van Riet (die alle Chinese restaurants vergelijkt met Hakka in Kuala Lumpur en dat is vrijwel altijd een verloren zaak).
Deze zaak, van de restaurant keten P.F.Chang voldeed heel redelijk. Het was gezellig, de bediening geweldig en het belangrijkste, het eten, was behoorlijk. Goed, over de gebakken rijst heb ik dan nog wel wat sacherijnigs te melden (veel te klef) maar over het geheel genomen toch niet onaardig. En het ligt ook nog eens op loopafstand van ons huis in het Ayala Alabang Town Centre. Dat levert Manila in het bijzonder en de Filipijnen in het algemeen toch een paar extra punten op…
De eerste dag van ons lange weekend! En we hadden op deze dag een bezoek gepland aan de Mall of Asia, een enorm groot winkelcentrum wat volgens veel van mijn collega’s een must-see is. Een klein vooronderzoekje was nodig om uit te vinden waar het precies was en dat bracht ook aan het licht dat dit winkelcentrum het grootste op de Filipijnen is en het op drie na grootste van de wereld!
De verwachtingen waren dus redelijk hoog gespannen al moet gezegd dat we in Kuala Lumpur wat grote Mall’s betreft al het een en ander gewend zijn. Maar er was niets teveel gezegd, het was groot! De Mall of Asia is gelegen aan de baai van Manila en alles is er ruim van opzet. De toegangsweg alleen al is zes rijbanen breed en er is enorm veel gelegenheid om te parkeren. En dat is wel nodig ook want zoals verwacht was het er enorm druk.
Tijdens onze wandeling door de Mall hoorden we voortdurend dezelfde muziek, van Kate Perry (heeft die nou echt maar drie plaatjes gemaakt?) die morgen in de concertzalen van de Mall optreedt en ze was zelf ook nog in het winkelcentrum aanwezig om haar eigen parfum merk “Purr” te promoten.
We konden haar door de enorme drukte niet zien maar ze was er wel want dat konden we zien op een groot scherm.
Verder heeft Manila alweer pluspunten gescoord want we zagen een Belgische patatkraam met echte friet in een puntzak!
Het enige wat altijd weer jammer is van het bezoeken van Mall’s is dat ik daarvoor beslist de verkeerde vrouw heb getroffen…
Het enige wat voor vandaag op het programma stond was het doen van een aantal noodzakelijke boodschappen. En ja, dat kan hier op zondag want de winkels zijn iedere avond tot negen uur open en ook op zondag.
Het doen van boodschappen is op zich geen probleem want er zijn een aantal grote supermarkten en die hebben vrijwel alles. De ellende begint meestal pas bij de kassa’s. Dat zou je in eerste instantie niet verwachten als je de gigantische rijen kassa’s ziet, maar dat is misleidend. Voor iedere kassa staan namelijk al meerdere mensen in de rij en die hebben zonder uitzondering allemaal een kar vol. En als ik zeg vol dan bedoel ik met een kop erop.
Filipino’s, zo hebben we ontdekt, kopen namelijk alles groot in maar wel allemaal losse pakjes. In plaats van bijvoorbeeld een paar grote zakken chips kopen ze dertig kleintjes. En die kleine verpakkingen liggen allemaal los in de kar en moeten allemaal apart langs de scanner. Ja, want de moderne scanners om de boodschappen langs te halen zijn hier ook aanwezig, alleen werkt het om de drie producten niet. Dan gaat de kassajuffrouw eerst heel aandachtig naar de barcode staan kijken, vervolgens gaat ze een nummer intikken of ze loopt weg. Dat weglopen gebeurt gemiddeld ongeveer drie tot vier keer per klant.
Je raadt het al, het afrekenen van een overvolle kar met boodschappen is een werkje wat de nodige tijd kost. En tijd hebben ze hier zat, want alles gaat ook nog eens in een tempo waar een Nederlandse hoogbejaarde zich voor zou schamen. En als alles dan eindelijk is afgerekend krijg je de volgende hindernis, het inpakken. Heb je pech, dan moet de juffrouw die afrekent ook alles inpakken en dan kun je je borst wel nat maken. Is het beter geregeld (gelukkig is dat bijna altijd het geval) dan staat er een jongeman die alles voor je inpakt. Alles gaat in dozen en in bruine papieren zakken, en ook weer met grote zorgvuldigheid. Enorme hoeveelheden plakband en paklint worden gebruikt om alles te verpakken, en ook daar nemen ze weer alle tijd voor.
Laat ik nou niet de indruk wekken dat alles gebeurt met dezelfde desinteresse die we in Nederland gewend zijn, integendeel zelfs. Ze zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam, en als alles dan eindelijk in een kar ligt dan staan ze onmiddellijk klaar om alles naar je auto te brengen en alles in te laden. Eigenlijk wil ik met dit verhaal dus eigenlijk alleen maar zeggen dat wij in sommige opzichten nog niet zo goed aan Zuid-Oost Azië zijn aangepast als we wel dachten. Zeker waar het geduld betreft…
En nog een vrije dag als bonusje aan het begin van de week, dankzij de viering van Chinees Nieuwjaar! Vandaag hebben we een kijkje genomen bij het Taal meer, vlakbij het plaatsje Tagaytay wat ligt op zo’n veertig kilometer zuidelijk van waar wij wonen. Het Taal meer is een vulkanisch meer met daarin een nog actieve vulkaan.
Deze vulkaan laat nog steeds af en toe van zich horen maar op dit moment is de krater gevuld met water. Dat geeft dus een heel merkwaardig effect want nu ligt er dus een meer in een meer.
Op de foto is de vulkaan het langgerekte eiland midden in het meer.
Tagaytay is een hele populaire bestemming, niet alleen bij de toeristen maar ook bij de Filipino’s en die waren vandaag dan ook massaal in de auto gestapt voor een ritje naar het Taal- meer.
Het was een groot deel van de rit dus stapvoets file rijden op zowel de heen als de terugreis, en het was op de terrasjes vanwege het prachtige weer ook behoorlijk druk.
De nationale munteenheid op de Filipijnen is de Peso. Eén peso is honderd Centavo of Sentimo. Er zijn munten van 1, 5, 10 en 25 Centavo en 1, 5 en 10 Peso, waarbij het opvalt dat de munt van 10 Peso sprekend lijkt op een 2 Euro munt. Naast de munten heb je biljetten van 20, 50, 100, 200, 500 en 1000 Peso.
Het teken voor de Peso is ₱ en bedragen geef je aan met PHP. Vergeleken met het formaat van de Euro biljetten valt op dat de Peso biljetten lang en smal zijn, zo lang zelfs dat ze niet helemaal in een doorsnee Europese portemonnee passen. Riet moet dan ook altijd flink frommelen om ze in haar portemonnee te persen.
Het omrekenen viel in het begin niet mee want de waarde van de Peso ligt ten opzichte van de Euro op ongeveer 60 Peso voor een Euro. Het fluctueert nogal want toen we hier kwamen was de omrekenwaarde 62 Peso voor een Euro en vandaag was dat nog maar 56 Peso, met dank natuurlijk aan de crisis in Europa die ervoor gezorgd hebben dat de Euro de laatste maanden een flinke val in waarde heeft gemaakt ten opzichte van andere munteenheden.
Ik heb trouwens ontdekt dat Riet op monetair gebied blijkbaar steeds een land achter loopt. In het jaar dat we in Maleisië woonden had ze het bij ieder bedrag altijd over Euro’s in plaats van de Maleise munteenheid de Ringgit. En waarachtig, nu wonen we op de Filipijnen en nu heeft ze het steevast over Ringgit’s in plaats van Peso’s…
We zijn weer eens tegen een niet onoverkomelijk maar wel vervelend probleem aangelopen. Het gaat om een consequentie van het nog steeds niet hebben van een geldig werkvisum. Het zit zo, Riet en ik vertrekken aanstaande zondag naar Kuala Lumpur. Ik moet daar volgende week zijn voor mijn werk en het leek ons een leuk idee als we dan samen zouden gaan. We hebben dus voor Riet een retourticket gekocht en voor mij wordt alles via de zaak geregeld.
Wat wil echter het geval: omdat we nog steeds allebei alleen een toeristenvisum hebben mogen we de Filippijnen alleen maar in als we in het bezit zijn van een ticket die bewijst dat we het land ook weer gaan verlaten. En dat hebben we dus niet want we hebben een ticket wat ons van Manila naar Kuala Lumpur brengt en terug, maar daar houdt onze reis logischerwijs op. Dus wat we nodig hebben (je gelooft het niet) is naast onze gewone retourticket een extra ticket voor een vlucht vanuit de Filippijnen en waar naar toe maakt niet uit als het maar het land uit is.
Ik kan via mijn werk zo’n extra ticket regelen zonder extra kosten maar voor Riet zullen we een extra ticket moeten kopen. Dat moet dan wel weer een ticket worden die je kunt afzeggen zodat je het geld grotendeels terug krijgt, want we gaan die ticket tenslotte niet echt gebruiken. Je krijgt alleen nooit de volledige ticketprijs terug en we zitten bovendien met de extra rompslomp. Kortom, een hoop gedoe waar je niet op zit te wachten.
En dat allemaal omdat ik na bijna vier maanden nog steeds geen werkvisum heb…
Na alle ellende van gisteren waar we allebei behoorlijk depressief van waren geworden was vandaag een dag van meevallers.
De belangrijkste was dat het gedoe met de tickets nu toch is opgelost. Wat blijkt namelijk, het ticket waarmee we hier naar toe zijn gekomen in oktober vorig jaar was een retourtje en dat had een open ticket moeten zijn, geldig tot het moment waarop we ons visum zouden krijgen. De stommelingen van Personeelszaken hebben echter al na vier weken de terugreis van het ticket verzilverd waardoor die dus verviel. De fout wordt hersteld, wat op zich al goed nieuws is, maar beter nog is dat we voor Riet nu dus niet zelf een ticket hoeven te gaan kopen.
Een tweede meevaller was dat we vandaag al een bevestiging kregen van het tripje wat we in maart gaan maken met Boracay, samen met Robin en Chantal. En dat terwijl we gisteren pas hadden geboekt! We denken dat de gekozen locatie wel in de smaak zal gaan vallen. We moeten alleen nog wel effe betalen en ze houden van opschieten want de boeking is maar geldig tot morgen…
En dat was nog niet alles, het bedrijf waarbij ik informatie had opgevraagd voor een navigatiesysteem voor in de auto mailde vanmorgen eindelijk terug. We hoeven niet naar ze toe, wat aan de andere kant van de stad is, ze komen het systeem hier voor deur inbouwen. De afspraak is gemaakt voor de week dat we terugkomen uit Kuala Lumpur.
En de laatste meevaller was weliswaar niet zo’n spectaculaire maar toch. Riet had voor het avondeten rundvlees gekocht, alleen bleken het bij thuiskomst geen runderlapjes te zijn maar een soort hachee vlees. Met champignonnetjes kwam er toch nog wat onverwacht smakelijks op tafel.
Een betere dag dus dan gisteren zullen we maar zeggen. De foto hiernaast is trouwens in onze tuin gemaakt met mijn nieuwe telelens.
Vanmorgen hadden we op het werk een ontbijtsessie met het hele project team over veiligheid. Daar wordt ook bij Shell heel erg veel aandacht aan besteed en dat geldt niet alleen voor de werkplekken met een hoge risicofactor maar voor iedereen.
We krijgen allemaal met grote regelmaat informatie over incidenten die kunnen variëren van kleine ongelukjes tot ongevallen met fatale afloop, allemaal natuurlijk met de bedoeling dat er van geleerd wordt.
Vorige week werd de olie en gas industrie opgeschrikt door alweer een ernstig ongeval, dit keer op een gasplatform van Chevron voor de kust van Nigeria waar een gasexplosie het hele platform in brand zette. Van de 154 man aan boord zijn er nog steeds twee vermist en het zoeken naar hen is inmiddels gestaakt. Weer twee slachtoffers bij een ernstig ongeval in onze tak van industrie, en dat terwijl de ramp in de Golf van Mexico nog vers in het geheugen ligt.
Veiligheid voor alles is dus altijd de hoogste prioriteit en dat werkt overal door, ook op betrekkelijk “veilige” plekken zoals een kantoorgebouw. Je staat er soms verbaasd van hoeveel ongelukken, en ook soms ernstige, er gebeuren in een doodnormaal kantoorgebouw. Mensen die van een trap af flikkeren omdat ze de leuning niet vast houden, maar ook idiote dingen zoals iemand die struikelt over een lade die iemand anders open heeft laten staan. Het klinkt af en toe te stom voor woorden maar als je de foto’s van de gevolgen ziet en het lijstje van ongelukken dan ga je daar snel anders over denken.
Shell hanteert een lijstje van “Life Savings Rules”, levens reddende regels, waar iedereen zich strikt aan dient te houden en je komt bij overtredingen niet makkelijk weg. En het zijn niet eens echt sensationele dingen: gordel om in de auto, niet bellen onder het rijden, niet te hard rijden, maar ook dingen als een valhelm op constructie locaties, niet onder takelwerkzaamheden gaan staan, stroom uitschakelen voordat je aan elektrische installaties gaat werken.
Allemaal logisch zul je zeggen, maar als je de ziet hoe vaak iets door dit soort zaken mis gaat dan realiseer je je dat het helemaal geen kwaad kan er voortdurend aan herinnerd te worden.
De komende week zitten we in Kuala Lumpur, ik voor mijn werk en Riet gaat voor de gezelligheid mee. We hebben er allebei heel erg veel zin in want het is al weer vier maanden geleden dat we daar zijn vertrokken maar we zijn die mooie stad nog niet vergeten.
Morgenvroeg vertrekken we, en we hopen dan rond het middaguur in KL te zijn zodat we lekker het grootste gedeelte van de zondag nog hebben om in de stad door te brengen. We hebben al een lijst gemaakt van wat we allemaal gaan doen: het Hardrock Café, Malones, Chinees restaurant Hakka, Bukit Bintang, en nog wel een paar plekken waar we goeie herinneringen aan hebben. Riet zal wel meer gelegenheid hebben dan ik maar dat maakt niet uit.
Omdat we morgen een drukke en vooral lange dag verwachten hebben we er vandaag ons gemak van genomen. Het wordt morgen namelijk wel een vroegertje want de taxi staat om kwart over vier morgenochtend al voor de deur. Onze vlucht vertrekt al om tien voor zeven…
Het was een vroegertje vanochtend. Om half vier stonden we op, want de auto om ons naar het vliegveld te brengen zou om kwart over vier voor de deur staan. En maar goed dat we op tijd waren opgestaan want de auto stond om vijf voor vier al voor de deur. Jammer alleen dat de collega die we daarna moesten ophalen daar niet op gerekend had en moesten we daar een half uur voor de deur wachten tot ze klaar was. De reis zelf verliep verder voorspoedig en zonder enige vertraging, dus we arriveerden nog voor het middaguur bij het Hilton Hotel in Kuala Lumpur.
Na onze koffer te hebben gedropt in onze hotelkamer gingen we de stad in, en het voelde als thuis komen.
We misten allebei Kuala Lumpur heel erg maar we hadden eigenlijk nu pas door hoe erg.
We hebben tenslotte een fantastische tijd gehad in deze geweldige stad, en alles was natuurlijk nog steeds vertrouwd want per slot zijn we net pas vier maanden weg.
Uiteraard gingen we eerst naar het KLCC, we hebben wat gegeten bij de Dôme (die hebben we in Manila helaas niet) en daarna wandelden we nog wat rond voordat we naar het hotel terug gingen. ’s Avonds gingen we naar het Hardrock Café, een van onze vaste stekken toen we nog in KL woonden. Ze herkenden ons meteen al bij de deur: “Long time no see!”…
Het was vorige week Chinees Nieuwjaar en dat wordt in Kuala Lumpur altijd groots gevierd want er is een enorm grote Chinese gemeenschap in de stad. Overal waren nog steeds de versieringen te zien met als thema het Jaar van de Draak, zoals op de foto gemaakt in het winkelcentrum van het KLCC.
Van te voren hadden we al een lijstje gemaakt van dingen die we zouden gaan doen als we in Kuala Lumpur zouden zijn en hoog op ons lijstje stond Chinees eten.
Niet dat er in Manila geen Chinese restaurants zijn, er is er zelfs pas weer een bij gekomen, maar wat we missen is simpelweg de kwaliteit van het eten die we in KL gewend waren. En onze favoriete stek in KL voor “Chinese food” was een restaurant genaamd “Hakka”. Het ligt tussen de hoge kantoren en appartementen complexen in, het heeft veel weg van een veilinghal, de stoeltjes en tafeltjes zijn van plastic, maar dat geeft allemaal niks want het eten is er fantastisch. We hebben iedereen die ons in KL heeft bezocht dan ook meegesleept naar deze tent, want daar moet je gewoon geweest zijn vinden wij.
Het viel bij binnenkomst meteen op dat het bier er was veranderd. In plaats van de Tiger Girls, de meisjes die rondliepen om iedereen van Tiger bier te voorzien, waren er nu Carlsberg girls. Minpuntje vind ik persoonlijk want ik vind Tiger lekkerder dan Carlsberg, maar dat is een kwestie van smaak. Er waren ook nieuwe menu’s, maar verder was alles hetzelfde. Ook het feit dat we weer niet konden kiezen, dus veel te veel bestelden en toch vrijwel alles opvraten. De broeken moesten weer op de vreethaak…
Door een merkwaardige constructie heb ik op dit moment twee bazen. In het project waar ik voor werk heb ik een baas voor de dagelijkse gang van zaken, maar voor de personeelsadministratie heb ik een andere baas. Die laatste heeft helemaal niets te maken met ons project en is niet eens gestationeerd in Manila, hij zit in Kuala Lumpur. Mijn “administratieve” baas in Kuala Lumpur is mijn ouwe maat Robbie, en wij kennen elkaar inmiddels al een heel poosje. Robbie’s Russische vrouw Inna kennen we ook al lang want zij was een collegaatje van mij op Sakhalin.
We waren voor vanavond uitgenodigd bij Robbie en Inna thuis voor een barbecue. Hun huis, gelegen in de wijk Bangsar op een paar minuten van het Hilton Hotel, is nogal bijzonder. Om te beginnen is het gigantisch, met zeven slaapkamers en een woonkamer die twee verdiepingen hoog is, met zo’n ronde Dynasty trap erin naar de bovenverdieping. Het beslaat de bovenste tweeverdiepingen van het gebouw en heeft daarom ook twee lifttoegangen, een op de dertiende en een op de veertiende verdieping. Maar het meest bijzondere is het dakterras, wat qua oppervlakte ongeveer net zo groot is als de oppervlakte van een doorsnee Nederlands huis inclusief de tuin.
Jammer genoeg barstte er halverwege de avond een enorme onweersbui los waardoor we ondanks dat we in het paviljoentje zaten te eten noodgedwongen naar binnen moesten verkassen. Dat was overigens nadat Riet tot de ontdekking kwam dat haar tas nog ergens op het terras lag. In de regen. Met de klep open…
Het was vandaag een vrije dag in Maleisië, Federal Territory Day. Als je wilt weten wat dat is moet je maar kijken op de blog van 1 februari van vorig jaar. Voor mij was het echter geen vrije dag, ik moest gewoon werken. Alleen kon ik het kantoor niet in, niet omdat het gesloten is maar omdat ik er zonder begeleiding niet in mag. Terwijl ik notabene zelf van Shell ben! Aangezien niemand die ik ken van plan was om vandaag naar kantoor te komen had ik geen chaperonne, en dat betekende dat ik moest werken vanuit de hotelkamer.
Toen de werkdag erop zat gingen we naar de volgende favoriete stek uit onze KL tijd, de Ierse pub Malones, maar onderweg moesten we nog iets anders doen. Toen we hier vertrokken heb ik uiteraard mijn telefoon abonnement opgezegd, en dat moest tot gevolg hebben dat ik de gestorte borg voor mijn iPhone terug zou krijgen. Dat is best nog een aardig bedrag, maar tot op heden was er nog steeds niets overgemaakt. Tijd dus voor een bezoekje aan het kantoor van mijn voormalige provider DiGi.
De gegevens van mijn ouwe telefoon kwamen daar vrij snel boven water en wat bleek, er was een check naar mij verstuurd. Op 7 december jongstleden, per adres Cendana Condominiums in Kuala Lumpur. Maar, beste man, daar woon ik sinds eind september vorig jaar niet meer, de hele reden voor het opzeggen van mijn abonnement was dat ik naar de Filippijnen zou verhuizen per 1 oktober!
Een typisch geval weer van “Oeps!”, zoals in deze hoek van de aardbol blijkbaar onvermijdelijk is. We waren al bijna vergeten dat het in Maleisië in dat opzicht echt net zo erg is als op de Filipijnen. Maar goed, er wordt een rapport opgemaakt en morgen krijg ik een telefoontje met wat er nu gaat gebeuren.
Aangekomen bij Malones bleek dat al het personeel was vervangen en dus liepen er weinig ouwe bekenden meer rond. Er was er uiteindelijk toch nog één, Amadadul uit Bangladesh, die nu in het naastgelegen restaurant werkt. Hij kwam meteen naar ons toe kwam toen hij ons zag zitten en we hebben even een praatje met hem gemaakt. Al die personeelswisselingen hebben overigens als je het mij vraagt ook de kwaliteit van het eten aangetast, want de Irish Stew was niet meer wat het geweest was…
De kranten in Nederland staan er op dit moment bol van, er is een Nederlander ontvoerd op de Filipijnen. En om iedereen maar meteen gerust te stellen, Riet en ik zijn het niet. En de kans op een ontvoering is ook niet echt groot waar wij wonen.
Ik heb al eens uitgelegd dat er op de Filipijnen al jaren een conflict aan de gang is tussen regeringstroepen en Islamitische opstandelingen in het zuiden. Dat gebied is hemelsbreed meer dan achthonderd kilometer zuidelijk van Manila en die eilanden worden onveilig gemaakt door de Islamitische terreur beweging Aby Sayyaf, die banden heeft met Al Quaida. Ontvoeringen van buitenlanders gebeuren daar regelmatig en het gebied is dan ook voor westerlingen dan ook absoluut “No Go”.
De ontvoerde Nederlander was blijkbaar vogels aan het spotten op het eiland Tawi Tawi, en heeft behalve het negeren van alle waarschuwingen blijkbaar ook nog eens geen gewapend escorte meegenomen op zijn avontuurlijke uitstapjes op het eiland. Ja, sorry hoor, je kunt het ook opzoeken, al zitten er nog zulke mooie vogeltjes.
Dus Gijs, weg blijven daar!
En alweer moesten we vroeg op vandaag want onze terugvlucht naar de Filipijnen zou om kwart over tien vertrekken vanaf Kuala Lumpur International Airport oftewel KLIA.
De reis naar de luchthaven ging niet per taxi maar met de KLIA Express, een snelle treinverbinding tussen Kuala Lumpur en het vliegveld die er precies achtentwintig minuten over doet. Deze trein vertrekt vanaf KL Sentral en dat is gunstig gelegen precies naast het Hilton Hotel. Een bijkomend voordeel is dat je daar bij vertrek ook gelijk kunt inchecken voor je vlucht en je je bagage dus niet verder mee hoeft te slepen.
We vertrokken wat later dan gepland maar landden toch redelijk op tijd in Manila.
Toen we buiten aankwamen bij de plek waar onze chauffeur op ons zou moeten staan wachten zagen we niemand, en gezien onze slechte ervaringen daarmee vreesde ik al dat we weer een taxi zouden moeten nemen. Gelukkig zag Riet aan de overkant van de straat iemand staan met een papier waarop mijn naam leek te staan. Dat bleek gelukkig te kloppen, het was inderdaad onze chauffeur en zo waren we ruim een half uur later weer thuis.
Toen we ‘s avonds aankwamen in de Union Jack Tavern om een hapje te eten bleek er al een hele groep collega’s met aanhang te zitten en daar schoven we bij aan. Het werkt een erg gezellige avond en dus de perfecte afsluiting van een geweldige week.
We hebben zowel in Maleisië als nu op de Filipijnen een traditie voortgezet die begonnen is toen we op Sakhalin woonden. We hebben namelijk overal wel een kabel tv aansluiting en daar maken wel ook wel gebruik van, maar wat we het liefst kijken zijn series, en dan van DVD zodat we alle afleveringen achter elkaar kunnen kijken.
Op Sakhalin hebben we alle afleveringen van de Gilmore Girls gekeken, en terwijl Riet tussendoor ook nog House en Grey’s Anatomy volgde, keek ik tussendoor naar afleveringen van Jag. In Maleisië hebben we de eerste acht seizoenen van NCIS gekeken, en terwijl Riet doorging met House en Grey’s Anatomy keek ik de eerste vijf seizoenen van Dexter.
Hier op de Filipijnen volgt Riet nog steeds Grey’s Anatomy (hoeveel seizoenen zijn daar eigenlijk van?), en samen keken we naar de eerste twee seizoenen NCIS Los Angeles. In de Kerstvakantie in Nederland hebben we een box aangeschaft met de eerste vijf seizoenen van Flikken Maastricht, en ondanks dat we wel wat commentaar hadden op de authenticiteit van het politiewerk (het kan toch niet bestaan dat het in het echt ook zo gaat) zijn we daar inmiddels ook al weer met veel plezier doorheen.
We kijken zo’n beetje iedere avond dat we thuis zijn wel een of twee afleveringen van de serie van het moment, en in het weekend soms wel meer. Alleen hebben we nu een probleem want we zijn zo’n beetje door de bekendere series heen.
We kijken dan ook regelmatig in de video winkels wat er nog meer te koop is, en vorige week in Kuala Lumpur vonden we een serie genaamd “Life Unexpected”. Er werd een vergelijking getrokken met de Gilmore Girls dus de eerste twee seizoenen zijn meteen aangeschaft.
De serie heeft inmiddels een dikke voldoende gekregen alleen hebben we daarmee gelijk weer een probleem want er zijn van die serie maar twee seizoenen gemaakt. Hoog tijd dus voor seizoen 6 van Dexter, seizoen 9 van NCIS, seizoen 3 van NCIS Los Angeles, seizoen 6 van Flikken Maastricht…
Vannacht werden Riet en ik gewekt door een ontzettend lawaai. zo te horen van een feestje met luide muziek. Nou is een feestje wat laat doorgaat al bijzonder hier omdat er in de Village na elf uur geen geluidsoverlast meer mag zijn, dus we waren verbaasd over het tijdstip. Het was namelijk kwart over vier!
In eerste instantie dachten we aan een feest vlakbij maar dat bleek helemaal niet het geval, sterker nog, het was helemaal niet in onze Village maar daarbuiten. Nu had ik ‘s middags toen we door Alabang reden al wel langs de drukke doorgaande Zapote Road kisten zien staan die ik ken als kisten waar geluidsapparatuur van bands in zit, maar er verder geen aandacht aan geschonken.
Tot vannacht dus, want blijkbaar was er dus wel degelijk ergens een live concert. Nou gebeurt dat in Nederland ook wel, zij het hoogstwaarschijnlijk niet midden in een woonwijk, en anders zeker niet midden in de nacht. Nou, in dit idiote land kan dat dus blijkbaar wel, en sterker nog, je kunt dat feest om half vijf in de ochtend ook nog gewoon afsluiten met een donderend vuurwerk.
Gelukkig hebben we een kast vol met toilettasjes van de KLM en die brachten uitkomst: daar zitten namelijk oordopjes in…
We zitten nu ruim vier maanden op de Filipijnen en een heel belangrijk aspect voor ons verblijf hier is nog steeds niet geregeld, ik heb nog steeds geen werkvisum. Ik heb daar al uitgebreid over verteld in de blog van 17 januari.
Vanmorgen zijn onze paspoorten opgehaald door het bedrijf wat onze visa moet regelen en nu kunnen we dus alleen maar wachten totdat dat inderdaad is gebeurd. Het proces gaat zes tot acht weken duren en al die tijd mogen we dus in principe het land niet uit. In noodgevallen kan het natuurlijk altijd, maar dan wordt de procedure bij terugkomst helemaal opnieuw gestart en dat betekent dat het weer maanden gaat duren. En dat willen we liever niet dus zitten we de komende weken als het ware in quarantaine…
Een positief nieuwtje is er gelukkig ook. Ik had ook al eens geschreven dat niemand schijnt te weten hoe het nu precies zit met het Filipijnse rijbewijs en wanneer je dat nu eigenlijk moet hebben. De regels zeggen namelijk dat je binnen drie maanden “na aankomst” op de Filipijnen je een Filipijns rijbewijs moet hebben geregeld. Maar wat is nu “bij aankomst”, is dat voor ons het moment waarop we hier arriveerden, of het moment waarop we voor het laatst hier aankwamen, op 6 januari dus.
Er is duidelijkheid, en het zit nog anders dan we dachten. Het misverstand zit hem inderdaad in de term “bij aankomst”, want er wordt niet bedoeld het moment van arriveren maar het moment waarop je je werkvisum krijgt. Dan pas ben je namelijk een ingezetene en dan pas is het mogelijk om een Filipijns rijbewijs aan te vragen. In de tussentijd is een Internationaal rijbewijs voldoende. We rijden dus gelukkig niet illegaal rond…
De Filipijnen waren vandaag alweer wereldnieuws en alweer was het nieuws niet goed. Gisteren werd het zuidelijke Filipijnse eiland Negros opgeschrikt door een aardbeving die minstens 14 maar waarschijnlijk zelfs 43 mensen het leven heeft gekost. Reddingswerkers zijn nog steeds bezig mensen onder het puin vandaan te halen.
De aardbeving veroorzaakte aardverschuivingen. Er zijn ongeveer 40 vermisten en er zijn honderden gewonden, onder wie veel schoolkinderen. De beving had een kracht van 6,8 op de schaal van Richter en vond plaats op 570 kilometer ten zuidoosten van Manila, op 46 kilometer diepte onder de zeestraat van Tañon. In de loop van de dag werd de regio getroffen door een serie naschokken. De zwaarste naschok had een kracht van 6,2 op de schaal van Richter. Het leger is naar het rampgebied gestuurd om hulp te bieden.
Weer een natuurramp dus op de Filipijnen, maar ook deze keer weer ver bij ons vandaan. Wij hebben er dan ook helemaal niets van gemerkt, behalve dat ik vanmorgen op mijn werk meteen een email kreeg met instructies van hoe te handelen bij een aardbeving. Dat heb ik toch maar eens goed gelezen, want ik zit tenslotte sinds deze week op de 21e verdieping van het gebouw en dat is behoorlijk hoog als er een aardbeving komt.
Ach, het gebouw moet er tegen kunnen want het zal de eerste niet zijn, en het uitzicht mag er zijn, of niet…
De afgelopen dagen hebben we een mierenplaag in de keuken. Niet de zwarte mieren die we in Nederland hebben, of de grote rooie mieren die venijnig bijten, maar minuscule kleine mieren.
We hadden ze al buiten maar daar heeft Riet dankzij een voortdurende spuit campagne een eind aan weten te maken. We hebben ze ook binnen gehad waar ze uit een paar schakeldozen naar buiten kwamen, met als resultaat dat de schakelaars nu bijna niet meer werken, maar ook daar zijn ze nu blijkbaar weg. En nu zitten ze dus in de keuken.
Het gekke is dat drie weken geleden de bestrijdingsdienst van ons bedrijf is langs geweest en de hele tent heeft doorgespoten. Dat het weinig had geholpen hadden we al door toen een vermaledijde mug die ons al dagenlang teisterde doodleuk weer vlak voor onze neuzen langs kwam vliegen, maar dat de mieren er ook schijt aan zouden hebben hadden we niet verwacht.
De aanrecht zit de laatste dagen onder, mijn broodjes die ik op een hoge plank had gelegd zaten ook helemaal onder, en vanmorgen kwam het pak hagelslag bijna uit zichzelf naar me toe lopen. Alleen de pindakaas bleef gespaard, dat lusten ze blijkbaar niet. Gelukkig stond er voor vandaag weer een servicebeurt van de bestrijdingsdienst op het programma, en deze keer hebben ze ons verzekerd dat alle mieren zijn uitgemoord en voorlopig niet meer terug zullen komen. Wij wachten af….
In Maleisië hebben we met de auto veel plezier gehad van de TomTom. Er is een kaart van Maleisië, en hoewel die blijkbaar al jaren niet is bijgewerkt en met name in Kuala Lumpur soms voor verrassingen zorgde zijn we altijd overal gekomen waar we naar toe wilden. Het lag dus voor de hand om hier op de Filipijnen ook de TomTom te gebruiken, maar dan moet er dus wel een kaart beschikbaar zijn. Volgens een persbericht van TomTom was dat ook inderdaad het geval, maar dat bleek valse voorlichting: er is helemaal geen kaart voor de Filipijnen.
We rijden nu al een tijdje rond zonder routeplanner en we merken het gemis toch wel behoorlijk. Met name in het drukke verkeer in het centrum is het gewoon erg handig als iemand zegt hoe je rijden moet zonder dat je naar straatnamen hoeft te gaan zitten gluren of een kaart moet raadplegen terwijl je je bril bent vergeten.
Tijd dus voor een andere oplossing en die heb ik een tijdje geleden al gevonden in de vorm van een bedrijfje wat kant en klare carkits levert en inbouwt. Via een paar emailtjes kwam ik aan de weet dat de prijs zeer vriendelijk is, en dat de inbouw niet alleen gratis is maar dat ze dat ook nog eens bij je voor de deur komen doen. Een bestellinkje per email, een telefoontje voor de details van de afspraak en de zaak was geregeld.
Gistermiddag kwam er een monteur die het hele systeem installeerde en nu hebben we dus in de auto een state-of-the-art multimedia systeem, inclusief Garmin routeplanner (zelfs met Nederlands!) en met onder andere aansluitingen voor iPad en iPhone, bluetooth, een achteruit-rij camera en we kunnen er zelfs televisie op kijken.
En dat allemaal voor ruwweg vijftien procent van de prijs die ze bij de Mitsubishi dealer in ‘t Heen wilden rekenen voor het inbouwen van iets soortgelijks.
Alleen nou nog uitvinden hoe die routeplanner werkt…
Eergisteren is de ongedierte- bestrijdingsdienst langs geweest maar veel heeft dat niet geholpen want gisteren waren de mieren al weer terug. We besloten ze definitief de oorlog te verklaren en het ultieme wapen in de strijd te gooien.
Het was een tip van onze buurvrouw, vergelijkbaar met de lokdoosjes die we in Nederland hebben, alleen is het doosje hier van doorzichtig plastic. Riet heeft een flinke voorraad gekocht en gisteravond hebben we de eerste twee geplaatst op de grootste slagvelden, het aanrecht en het pannenkastje.
Het effect was duidelijk merkbaar want de mieren kwamen er op af als vliegen op de stroop (een aardige vergelijking, vind ik zelf ook). Het is nu de bedoeling dat al die mieren in aanraking komen met het vergif uit de doosjes, dat meenemen naar hun nest en zo vervolgens zichzelf uitroeien. Vanmorgen waren er al duidelijke signalen te zien dat het middel werkt, er waren talloze slachtoffers gevallen onder de invasie troepen en er was al aanmerkelijk minder beweging bij hun infanterie.
Tevreden stapte ik dan ook in de auto om naar mijn werk te gaan, maar helaas, die weigerde dienst. De accu had niet meer voldoende fut om de startmotor in beweging te krijgen, en ik was daar zelf de schuld van. Gisteravond heb ik een tijdje zitten spelen met de nieuwe carkit, maar zonder de auto te starten. De airco stond daarbij wel lekker al die tijd te loeien en bovendien vergat ik de binnenverlichting uit te doen die dus de hele nacht heeft gebrand. Tel daarbij op dat we vrijwel alleen maar kleine stukjes rijden en de accu sowieso al niet echt lekker oplaadt en vervolgens kun je lopend naar je werk.
Gelukkig kwam al na tweehonderd meter een collega langs rijden die me een lift aanbood naar kantoor. En dankzij de garage doet de auto het inmiddels weer.
Een van mijn collega’s had voor vandaag een hiking trip georganiseerd naar Mount Pinatubo, een vulkaan gelegen ten noorden van Manila. Ik heb over die vulkaan in mijn blog van 2 januari al het nodige over geschreven dus lees dat nog maar eens na.
We moesten voor de trip heel erg vroeg op want we zouden om half vier in de ochtend al vertrekken vanaf het verzamelpunt, ons kantoorgebouw hier in Alabang. Met een groep van achttien vertrokken we in twee minibusjes vanuit Manila naar de streek waar de vulkaan ligt, een rit van ongeveer drie en een half uur. Daar aangekomen was het inmiddels licht geworden en een drukte van belang, we waren duidelijk niet de enigen die deze trip vandaag gingen maken.
Ons groepje stapte over in vier jeeps waarmee we vertrokken naar een punt ergens aan de voet van de vulkaan vanwaar we verder zouden gaan lopen naar de krater. De jeeptocht duurde ruim een uur, waarbij we over de bedding reden die in 1991 was uitgeslepen door de stroom hete lava, als gevolg van de uitbarsting. Het landschap was onvoorstelbaar veranderd, waar eens vruchtbare rijstvelden waren geweest was nu een vaak honderden meters brede geul bestaande uit gestolde lava, as en stenen en dat zo’n vijfentwintig kilometer lang. De wandeling zelf begon op het punt waar de jeeps niet verder konden.
De volgende twee uur liepen we door het uitgesleten ravijn richting de krater. Het was een moeizame wandeling door as, over rotsen en stenen en door beekjes, totdat we na anderhalf uur vlak onder de top waren. Tot voor kort was dat punt zelfs met de jeeps bereikbaar geweest maar regenval had een aantal aardverschuivingen veroorzaakt waardoor je de laatste zeven kilometer alleen te voet kon afleggen.
Vanaf dat punt was het nog een klim van twintig minuten naar de krater, maar uiteindelijk bleek het meer dan de moeite waard. Het uitzicht in de krater was verbluffend, een schitterend kratermeer met een groenachtige kleur, omgeven door begroeide kraterwanden.
Behalve genieten van de schitterende omgeving was er gelegenheid om te zwemmen of om een tochtje in een roeiboot te maken vanaf een strandje, waarvoor je via een steile stenen trap naar beneden moest de krater in. We genoten ongeveer een uur of twee van de prachtige natuur, waarna we terug gingen naar het punt waar de jeeps op ons stonden te wachten, weer een wandeltocht dus van ruim twee uur.
Na de terugreis per jeep was er een Filippijnse lunch. Nou ja, “lunch”, het was inmiddels vier uur in de middag en we hadden allemaal inmiddels behoorlijk honger na de inspannende tocht.
Rond een uur of vijf werden we met de minivans teruggebracht naar Manila. Door de verkeersdrukte in de stad waren we vanavond pas om half negen thuis, bekaf maar voldaan na een schitterende dag.
We hebben gisteren bij onze tocht naar Mount Pinatubo ontzettende mazzel gehad want vannacht is het begonnen te regenen en daar is het vandaag de hele dag niet mee opgehouden. Het werd ook wel eens tijd want het is de afgelopen tijd ontzettend warm en droog geweest en de grond kon wel een druppeltje water gebruiken.
Het gaf me mooi de gelegenheid om mijn gisteren gemaakte foto’s te bewerken en op mijn foto website te plaatsen. Ik heb er heel wat gemaakt, je kunt het resultaat bekijken op de Foto pagina.
We hebben vanavond samen met onze buren Larry en Niki zelf ook de foto’s bekeken op onze tv en het resultaat mag er eigenlijk best zijn, al zeg ik het zelf. Larry en Niki zijn ook mee geweest met de tocht want Larry is behalve onze buurman ook een collega van mij.
Wat op de foto’s erg goed is te zien is de ontzettende verwoesting die de lavastroom heeft aangericht. Mijn Filipijnse collega Joel woont op zo’n veertig kilometer van de vulkaan en die vertelde dat het aan de andere kant van de berg nog veel erger is. Daar was de hoofdstroom van de uitbarsting en de verwoesting was daar zo erg dat het gebied zelfs na twintig jaar nog volkomen ontoegankelijk is…
Het zat er natuurlijk wel in. Gisteren viel het alles mee maar vandaag had ik behoorlijk stijve kuiten. Gelukkig was ik niet de enige, want behalve mijn maatje Fairuz die zo’n beetje de hele week voetbalt had iedereen wel last van de tocht van zaterdag.
Desondanks was iedereen behoorlijk tevreden over de tocht, en er werd vandaag de nodige tijd besteed aan het bekijken van elkaars foto’s waarbij uiteraard door iedereen het nodige over en weer werd gekopieerd.
Fairuz vond de mijne zelfs zo mooi dat hij ze allemaal op zijn Facebook pagina heeft gezet samen met die van hemzelf. En ook mijn Pools-Australische collega Ziggy wilde al mijn foto’s hebben omdat ze, zoals hij zei, precies het sfeertje weergaven wat hijzelf graag had willen vastleggen.
Sinds vorige week maandag ben ik ook weer lid van een sportschool, de Gold’s Gym net buiten de poort van onze Village. Toen ik er voor het eerst binnenkwam vroeg ik me af waar ik verzeild geraakt was want het zag er uit als zo’n gym die je altijd in Amerikaanse gangsterfilms ziet, compleet met boksring, maar het valt alles mee. Ze gaan er zelfs grondig te werk want mijn hele medische doopceel werd gelicht om een persoonlijk programma samen te stellen.
Ik heb er vorige week twee lichte trainingen op zitten met mijn persoonlijke trainer die mij vanaf deze week een training in de week gaat begeleiden, en vandaag had mijn eerste echte beproeving moeten worden. Nou wordt voorafgaand aan iedere training mijn bloeddruk gemeten omdat die standaard aan de hoge kant is en dat had ik ook eerlijk gezegd. Blijkt bij de meting vanavond voor de training dat ik te hoog zit, 160-100. In plaats van te trainen moest ik dus rustig blijven zitten waarbij met tussenpozen mijn bloeddruk werd gemeten.
Na tien minuten zat ik op 140-100, wat voor mij volkomen normaal is. Mijn trainer keek twijfelend maar besloot toch dat we maar eens wat moesten gaan doen. Na een rondje krachttraining moest er eerst weer gemeten worden voor ik verder mocht, en ja hoor, 170-110. Op zich niet gek na al die inspanning maar ik kreeg te horen dat het maar klaar moest zijn voor vandaag. En ik zweette nog niet eens!
Ik was dus vroeger thuis dan verwacht maar toch nog niet vroeg genoeg: de pannenkoeken waren al bijna koud…
Al snel nadat we ons huis hadden betrokken warden we soms ‘s nachts wakker van herrie op het dak, en het gebeurde alleen wanneer er een heleboel wind stond. De eerste keer dat Riet het hoorde schrok ze zich het apelazerus want ze dacht aan inbrekers die met het meubilair aan het slepen waren. Gelukkig realiseerde ze zich al snel dat inbrekers hun werkzaamheden niet gewoonlijk niet gepaard laten gaan met een heleboel herrie…
Wat was het geval, ons huis is niet bedekt met dakpannen maar met dakplaten en ik dacht dat de wind onder die platen kwam waardoor ze gingen rammelen. Die theorie bleek echter niet te kloppen, de echte oorzaak lag heel anders. In de tuin van onze buren Larry en Niki staat namelijk een boom die takken heeft die boven ons dak hangen. Aan die takken hangen grote langwerpige zaden en bij harde wind spelen die zaden, die dus keihard zijn, een drumsolo op onze dakplaten.
Toen we dat eenmaal door hadden heb ik buurman Larry gevraagd of hij het goed vond dat ik de plantsoendienst van de Village er naar zou laten kijken. Dat bleek niet eens nodig want Larry heeft zelf spullen in huis om bomen te snoeien, en vorige week heeft hij daarmee de takken die over ons dak hingen gesnoeid. Dat was overigens nog wel even lachen want de boom bleek vol te zitten met grote rooie mieren, en die bijten venijnig. Terwijl hij stond te snoeien kropen de mieren over hem heen, in zijn kleren en al, en terwijl hij stond te snoeien leek het wel alsof hij aan het breakdancen was. En we hoorden van achter de muur ook Niki gillen want die stond de ladder vast te houden en werd ook door die krengen te grazen genomen.
Ondanks dat ongemak is ons probleem nu opgelost en dankzij Larry slapen we weer als een roos, zelfs als het waait…
Om te beginnen vandaag eerst maar eens de groepsfoto van onze tocht naar Mount Pinatubo.
Verder het nieuws dat ik gisteren toch maar eens langs de bedrijfsdokter ben geweest om eens te praten over de problemen met mijn bloeddruk. Die was hoogst verbaasd dat ik nog steeds geen pilletje slikte, want volgens haar was mijn bloeddruk dus duidelijk structureel te hoog. En zeiden ze in Nederland en in Maleisië nog dat ik maar heel goed moest uitkijken met wat ik at en veel moest sporten, hier greep de dokter meteen haar pen.
En jullie raden het al, ik zit vanaf vandaag dus aan de medicijnen tegen de hoge bloeddruk. Nou nog een pilletje tegen de hoge cholesterol en een ouwe-van-dagen kaart voor het openbaar vervoer en ik ben helemaal klaar voor Huize Salem.
Nou ja, gekheid natuurlijk, het zat er al een tijd aan te komen en ik ben eigenlijk opgelucht dat er eindelijk iets aan gedaan wordt, anders dan zeiken over mijn eetgewoonten of mijn gewicht. En of dat pilletje nou zo snel al kan helpen weet ik niet maar in de sportschool vanmiddag leverde de meeting 120-90 op! Mijn bloeddruk lijkt dus op dit moment in orde maar voor de rest doet op dit moment alles zeer. Ik heb voor het eerst meegedaan aan een Spinning klas, en dat viel heel zwaar tegen. Ik dacht, een beetje fietsen is nog nooit een probleem geweest, maar dit was erg!
Gelukkig heb ik een beetje een zware voet want ik had na afloop geeneens geen puf meer om het gaspedaal nog in te drukken…
Geen leuk nieuws van de KLM, ze gaan stoppen met de directe vlucht van Amsterdam naar Manila. KLM was de laatste Europese maatschappij die nog een directe vlucht naar de Filipijnen had maar dat is dus binnenkort afgelopen en dat betekent voor ons een aanzienlijk langere reis wanneer we terug naar Nederland willen. De vlucht op zichzelf blijft namelijk wel bestaan maar er gaat een tussenlanding gemaakt worden.
Er zijn meerdere oorzaken die er samen voor gezorgd hebben dat KLM tot dit besluit is gekomen. Allereerst is er het teruglopende aantal passagiers wat ervoor heeft gezorgd dat er al met een kleiner toestel werd gevlogen. De KLM wijdt die terugloop aan de concurrentie van maatschappijen uit het Midden-Oosten die vrijwel allemaal een vlucht hebben op Manila en vanuit hun thuishaven een verbinding met Europa. Die maatschappijen hebben ten opzichte van de Westerse maatschappijen het voordeel van ontzettend goedkope brandstof.
De andere oorzaak is de Filipijnse regering. Die hebben het bevoordelen van de eigen bedrijven tegenwoordig erg hoog in het vaandel staan en buitenlandse bedrijven worden dan ook geconfronteerd met steeds wijzigende belasting- maatregelen. Buitenlandse luchtvaartmaatschappijen moesten opeens veel meer belasting gaan betalen, en dat had alle andere maatschappijen uit Europa al weggejaagd. Een andere maatregel was het opleggen van het hoge BTW tarief voor hotelovernachtingen voor het KLM personeel. En om dat even in perspectief te zetten, KLM had ongeveer 11.000 overnachtingen in Manila per jaar.
De eersten die hier last van gaan krijgen zijn Robin en Chantal die in maart naar ons toe komen, Hun heenvlucht is nog direct maar de terugvlucht is nu via Taipei op Taiwan en dat levert een vier uur langere terugvlucht op. Toch is niet alles negatief, want KLM heeft aangegeven dat door de tussenstop de vlucht goedkoper kan worden gemaakt, en we hebben nu veel meer keus. Tot nu toe was KLM het aantrekkelijkst vanwege de directe vlucht maar als die nu ook een tussenstop gaan maken is er ineens een veel ruimer aanbod.
Er zitten overigens geen Filipijnse maatschappijen tussen dat ruimere aanbod want die mogen niet op Europa vliegen. Ze staan namelijk allemaal op de zwarte lijst van de EU…
Vanmiddag stond de postbezorging opeens naast mijn bureau met de mededeling dat er expat mail voor mij bezorgd was. En ik kreeg tot mijn verbazing een enorme paarse envelop en de LINDA overhandigd. Niet te geloven, het is uiteindelijk dus toch gelukt!
Een week of wat geleden had ik al geschreven dat er in Den Haag bij de postafdeling iets niet helemaal goed was gegaan waardoor onze post in plaats van naar de Filipijnen naar Rusland werd gestuurd. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een kaart van Robin en Chantal en de LINDA van januari (tenminste, laten we het hopen dat dat de enige post was).
Er is overigens geen spoor van die zending teruggevonden, navraag in Rusland leverde niks op ondanks de hulp van een paar ouwe vrienden daar. Het probleem zou in Den Haag wel opgelost moeten zijn maar bewijs daarvan hadden we nog niet, tot vandaag dus.
Riet is dolblij dat het nu goed gaat want de uitgever van de LINDA had beloofd dat als deze maand het februari nummer goed zou aankomen, ze ook januari nog zouden nasturen. En nu we weten dat het proces werkt kunnen we ook gaan denken aan meer abonnementen en boeken bestellen bij bol.com en dat soort dingen.
En die grote paarse envelop? Daar zat een Valentijnskaart in voor Riet en mij van mijn schoonzusje Ans, zwager Leo, mijn drie nichtjes en Schoonpa en Schoonmoe. Wat ontzettend leuk, allemaal hartstikke bedankt! En hoewel ik niet zo zoenerig ben toch allemaal een dikke kus.
Ja, jullie zien het goed, dit is precies wat het lijkt… kroketten! Puur toevallig vonden we die vanmiddag tijdens het winkelen.
Omdat we er al een tijdje niet waren geweest en we een paar dingetjes nodig hadden die we in het Alabang Town Centre niet hadden kunnen vinden gingen we vanmiddag weer eens naar Makati.
We reden naar het winkelcentrum de Greenbelt, en daar vonden we inderdaad de dingen die we zochten: een paraplubak, schoonmaakborsteltje voor mijn camera en nog wat kleine dingetjes. Na het winkelen gingen we wat drinken op een terrasje en wat zagen we tot onze verbazing op het menu staan, kroketten!. Die moesten we natuurlijk wel bestellen, want we hebben het al vaak gezegd, een van de dingen die we missen als we uit Nederland weg zijn is een echte Hollandse kroket.
Nou, dat waren deze dus niet. Ze waren een beetje melig en eigenlijk erg aardappelkroketterig, maar ondanks dat ze de vergelijking met de echte Kwekkeboom niet konden doorstaan waren ze toch redelijk goed te eten. Echt helemaal snappen doen ze het dus nog niet, want anders hadden ze er ook niet een bakje met knoflookmayonaise bij gedaan maar mosterd. Een beetje surrogaat dus maar toch…
Nog even over die kroketten van gisteren, er was nog een aardig voorval. We wilden na de kroketten nog even naar het Hardrock Café en ik vroeg dus de langslopende ober om de rekening. Die bleef nogal lang weg, vijf minuten, tien minuten, en al die tijd geen ober te zien. Nog een paar minuten later zag ik onze ober omgekleed aan de rand van het terras staan praten met ik denk de bedrijfsleider. Blijkbaar zat de ober zijn dienst er op en die rekening was hij blijkbaar straals vergeten.
De bedrijfsleider keek toevallig net onze kant op en toen ik mijn hand op stak kwam hij gelijk aanlopen. Een beetje gepikeerd vroeg ik weer om de rekening, met de mededeling dat ik daar een kwartier eerder ook al om had gevraagd. Toen hij amper een minuut later met de rekening kwam aanlopen zag hij zeker aan mijn gezicht dat ik nog steeds niet blij was en meteen zei hij, “ Wacht, ik geef U korting, twintig procent!”…
Vandaag was het schitterend weer en dus een mooie dag om lekker in de tuin te zitten. Dat kwam goed uit want er zou vanmiddag iemand komen kijken naar onze splinternieuwe carkit want het navigatie systeem werkte niet goed. Het enige wat er eigenlijk gebeurde was dat het ding voortdurend naar satellieten stond te zoeken en van een fatsoenlijke routeplanning was dus totaal geen sprake. Als het ding het al een keer deed dan viel gegarandeerd het satelliet signaal na vijf minuten weg, zoals gistermiddag nog in het drukke Makati.
De monteur stond stipt op de afgesproken tijd bij ons voor de deur, hij verving het hele systeem en de antenne (wat achteraf de oorzaak bleek) en nu werkt het als een zonnetje…