Vanmiddag om twee uur had ik een afspraak bij de tandarts om de twee kronen te laten plaatsen waarvoor afgelopen maandag al het voorwerk is gedaan. Deze week heb ik rondgelopen met een tijdelijke kroon, een soort van kauwgum wat tijdelijk over de geprepareerde tanden wordt geplaatst en wat inderdaad aanvoelt alsof je een stuk kauwgum in je mond hebt zitten. Niet ongemakkelijk maar meer onhandig omdat je je er voortdurend van bewust bent dat het er zit. De tandarts had beloofd dat dat met kronen beslist niet het geval zou zijn en aangezien dit mijn eerste neptanden worden zal ik hem maar op zijn woord geloven.

De tandarts praktijk is maar een paar minuten lopen van ons huis, en ik geloof niet dat het er nu bepaald storm loopt want toen ik aankwam was de wachtkamer net als afgelopen maandag helemaal leeg. Het is ook niet de hoofdpraktijk van deze tandarts, want hij heeft er nog twee op andere locaties. Deze in onze Village is eigenlijk maar een dependance voor het gemak van de Village bewoners, net zoals de ernaast gelegen dokterspost. Ze zijn allebei klein maar het is in ieder geval geruststellend om te weten dat als je opeens een ambulance, een dokter of een tandarts nodig hebt dat die vlakbij zitten.

De behandeling zelf viel vanmiddag overigens niet mee. Ik dacht dat het meest ingrijpende en pijnlijke werk afgelopen maandag al was gedaan en dat was onder verdoving dus daar heb ik nauwelijks last van gehad. Maar het viel tegen, en dat begon al met het verwijderen van de kauwgum. Er werd een soort van klophamer op mijn kiezen gezet om die kauwgum los te krijgen en dat was tamelijk pijnlijk. Toen dat achter de rug was werden de kronen geplaatst en dat paste allemaal uitstekend, dus ik dacht inpakken en wegwezen.

Nee hoor, de kronen gingen er eerst weer uit want er moest een soort beschermlaagje worden aangebracht en voordat dat gebeurde zei de tandarts dat dat wel koud zou aanvoelen. Koud? Ik dacht dat ik door de grond ging! De zenuw van die kies blijkt dus extreem koudgevoelig te zijn en ik sprong zowat uit de stoel van de pijn. Verbazing bij de tandarts want die had dat niet verwacht, de folielaag zou juist dat effect tegen moeten gaan. Niet dus, en het werd nog dik tien minuten doorbijten, zij het figuurlijk want ik moest mijn mond uiteraard nog een tijdje open houden.

De pijn werd wel langzaam minder maar nadat de kronen dan eindelijk definitief waren geplaatst en de tandarts was uitgeprutst met die klote-haak had ik nog steeds een pijnlijk gezicht. Hopelijk is het waar wat de goeie man me verzekerde toen ik weg ging, dat het tijdelijk is en vanzelf zal verdwijnen.

Op weg naar huis kwam ik langs het „Dinosaurus huis”, bij ons schuin aan de overkant. Je ziet wel waarom het zo wordt genoemd…

Vorige week kreeg ik een onverwacht leuk mailtje uit België. Een Belgisch Media bedrijf maakt een televisieprogramma wat „Beroepen zonder grenzen” heet en wat Belgen naar het buitenland stuurt om daar hun beroep uit te oefenen en op die manier te ervaren hoe het er in andere landen aan toe gaat. Ik ken het programma niet maar het schijnt zijn tweede seizoen al in te gaan dus ik neem aan dat het een redelijk succes is.

Ze willen nu blijkbaar opnamen gaan maken met een Belgische begrafenis ondernemer op de „North Cemetery” (Noord Begraafplaats) hier in Manila, en ze vroegen of ik soms iemand wist die ze in contact kan brengen met mensen die daar werken. Dat was me nogal een vraag want zo iemand ken ik niet, maar het is altijd te proberen om iemand te vinden, nietwaar. Die begraafplaats ligt helemaal aan de andere kant van Manila en is dus ook niet naast de deur, maar eigenlijk dankzij Riet kwam ik erachter dat er rondleidingen over een aantal begraafplaatsen worden gegeven. Riet is zelf al eens naar de Chinese begraafplaats geweest en die blijkt naast de North Cemetery te liggen. Die rondleiding was verzorgd door Riet’s vrouwengroepclub ALIG dus had ik een aanknopingspunt.

Ik vond via via een website van een van de organisaties (er zijn er blijkbaar meer) die die rondleidingen verzorgen en de informatie van die organisatie heb ik doorgegeven aan het Belgische media bedrijf. Ze hebben inmiddels contact opgenomen en ik begrijp dat ze inderdaad zijn doorverwezen, dus ik neem aan dat alles nu geregeld kan worden.

Zelf was ik uiteraard ook nieuwsgierig geworden naar die North Cemetery want ik was op het Internet best veel informatie tegengekomen. Zo is het enorm groot, en dat niet alleen maar het is een toevluchtsoord voor mensen zonder huis die daar tussen de graven en zelfs in de tombes wonen. Op die begraafplaats schijnen dus ruim zesduizend mensen te wonen en ook te werken. Zo kun je ze je graf laten verzorgen, laten bewaken om te zorgen dat er niks gepikt wordt, en als je hulp nodig hebt om een kist te dragen dan doen ze dat voor vijftig pesos de man (nog geen euro).

Riet en ik hebben intussen al besloten dat wij zo’n rondleiding gaan doen over de North Cemetery…

Het schijnt dat er toch schot gaat komen in de afhandeling van onze geannuleerde vakantie door Personeelszaken. Daarvoor was wel eerst weer een por nodig van mijn baas Mike, die vanmorgen kwam vragen of ze me al hadden benaderd. Ik zei dat ik alleen te horen had gekregen dat ze ernaar gingen kijken maar dat ik het heel merkwaardig vond dat ze nog niet eens hadden geïnformeerd hoeveel geld het geintje ons nu eigenlijk heeft gekost. Nog geen uur later kwam een van die gasten van Personeelszaken bij me langs om een gesprek te regelen, en dat gesprek hebben we vanmiddag al gehad. Ik kan alle kosten, met uiteraard alle documenten als bewijs, aan ze doorgeven en dan gaan ze ermee aan het werk. Geen garanties, die kon hij niet geven, maar er gebeurt in ieder geval wat.

Alle voorbereidingen voor onze tweede poging om op vakantie te gaan zijn inmiddels gereed, het laatste was het boeken van een kamer voor onze eerste overnachting in Jakarta en dat heb ik gisteravond gedaan. Riet en ik komen daar aan op zaterdagavond terwijl de rest van het reisgezelschap pas de volgende middag aankomt. Dat kon niet anders geregeld worden omdat er geen beter aansluitende vlucht is vanuit Manila. Wij beginnen daardoor hoogstwaarschijnlijk wel een stuk fitter aan de vakantie dan de rest, want wij zijn uitgeslapen en we zullen ook geen last hebben van jetlag.

Maar zekerheid in het leven heb je nooit en ook nu ben ik er gezien de ontwikkelingen van de afgelopen dagen weer niet helemaal gerust op dat alles uiteindelijk doorgaat zoals gepland. Riet zit zoals gezegd op dit moment onverwachts in Nederland en ze komt weliswaar als alles goed gaat volgende week donderdag op tijd voor ons vertrek terug maar er kan nog steeds van alles mis gaan.

Vanavond bijvoorbeeld kreeg ik rond een uur of tien een onverwachts mailtje van onze reisorganisatie, met een bedankje voor het feit dat we bij hen geboekt hadden en of we maar even snel wilden betalen, binnen vierentwintig uur. En dat terwijl ik ervan overtuigd was dat we allang betaald hadden. Ik probeerde meteen Riet te bereiken wat in eerste instantie niet lukte want ze was niet thuis, maar gelukkig kreeg ik haar toch te pakken; zij snapte er ook niks van en zou het gaan uitzoeken. Nog geen minuut nadat we ons gesprek hadden beëindigd krijg ik een tweede mailtje van de reisorganisatie met alle reisbescheiden en ons werd een fijne vakantie toegewenst.

Waarschijnlijk is dat eerste mailtje dus een foutje geweest want onze betaling bleek allang binnen. Weer paniek dus, de tweede keer al deze week en de zoveelste keer in de afgelopen weken. En zoals Riet opmerkte, het mag na alle ellende die we ermee hebben gehad wel een verrotstraals mooie vakantie worden…

En over Riet gesproken, leuke foto al zeg ik het zelf.

Zoals jullie weten hebben we twee werknemers full-time op de loonlijst, onze chauffeur Lito en onze hulp in de huishouding Estela. Lito werkt alleen overdag en gaat ’s avonds naar huis maar Estela is inwonend gedurende de dagen dat ze bij ons werkt. In het weekend gaat ze naar huis, en dat is een heel eind bij ons vandaan want ze woont in Caloocan. Dat ligt aan de noordkant van Manila en dus helemaal aan de andere kant van de stad. Ze moet dan ook dik vijf uur reizen per Jeepney om bij ons vandaan thuis te komen.

Ze heeft een dochter, Sophia, die is nu tien jaar oud en gaat naar school. Wij stimuleren dat zoveel mogelijk want zeker in dit land is iedere vorm van opleiding belangrijk om later een wat beter betaalde baan te krijgen. Dat is in Nederland ook zo zul je zeggen maar hier wordt onder een beter betaalde baan al verstaan dat je in een restaurant of winkel werkt. Omdat Sophia in Caloocan naar school gaat en Estela de hele week bij ons in woont moet Estela altijd voor oppas voor doordeweeks zorgen. Tot voor kort deed een zus van haar dat, want die was toch werkeloos en die mocht dan als tegenprestatie in Estela’s appartementje wonen.

Er is echter een paar weken geleden een kink in de kabel gekomen want Estela’s zus vond plotseling een baan. We hebben Estela toen geadviseerd om voor Sophia dan een school hier in de buurt te zoeken. Overdag zou Sophia dan naar school gaan en ’s avonds hier bij Estela overnachten, een regeling waar wij geen enkel probleem mee hebben. Sophia is tijdens de schoolvakanties ook altijd hier en je hoort of ziet het kind niet. Ze schijnt het hier trouwens helemaal geweldig te vinden en zeker Riet kan wel een potje bij haar breken want die heeft haar met haar verjaardag twee weken geleden voor Filipijnse begrippen schandalig verwend.

We dachten dat alles met die school wel voor elkaar zou komen maar op het allerlaatste moment hoorde Estela dat er toch geen plaats op de betreffende school was voor Sophia. Er was ook geen tijd meer om een andere school te zoeken en dus moest Sophia weer naar haar oude school, maar dan moest er wel weer een oppas gevonden worden. En er kwam nog een tweede probleem bij want die school wilde Sophia in eerste instantie niet terug nemen omdat Estela had geprobeerd om haar naar een andere school te transfereren.

Kortom, allemaal heftige problemen en veel tranen bij Estela, en hoewel het in feite ons probleem niet is zaten we er toch wel een mee want we zijn heel erg tevreden met Estela en we willen haar in principe niet kwijt. Gelukkig lijkt alles inmiddels alsnog opgelost want Sophia gaat weer naar haar oude school en is doordeweeks onder dak bij een broer van Estela.

Na een vroeg vertrek vanmorgen en een voorspoedige vlucht was ik voor het eerst sinds september vorig jaar eindelijk weer eens terug in Kuala Lumpur voor een bezoek van een paar dagen. Bij aankomst op de luchthaven was het gevoel van thuis te komen er nog steeds maar dat veranderde toen ik later op de dag rondliep in die delen van de stad waar we de meeste tijd doorbrachten toen we hier nog woonden.

Het begon al toen ik uit het raam van mijn hotel kamer op de zestiende verdieping van het Renaissance Hotel keek. Mijn kamer is gelegen aan de achterkant van het hotel en ik kijk dus pal op het Cendana gebouw waar we een jaar hebben gewoond. Ons vroegere appartement is zelfs bijna recht tegenover mijn hotelkamer. Alles lijkt nog hetzelfde maar dat is het niet: de omgeving van het Cendana gebouw is nu één grote bouwput. De twee hoge gebouwen met appartementen aan de achterkant zijn nog steeds niet klaar, en er zijn nu meer bouwprojecten aan de gang. Met name op het open stuk waar we uitzicht hadden op de stad wordt nu gebouwd en dat zorgt ervoor dat het Cendana gebouw straks helemaal ingesloten zal staan.

Toen ik vanmiddag de stad in ging vielen me nog veel meer veranderingen op. De werkzaamheden op de bouwplaats tegenover het  Renaissance Hotel waar jarenlang geen activiteiten hadden plaatsgevonden waren al weer begonnen vlak voor ons vertrek, maar waar toen nog alleen een paar kale betonnen palen stonden staan nu twee hoge gebouwen. Verderop zag ik vanuit de Monorail dat het prachtige Crown Plaza Hotel, waar ik op verscheidene business trips naar KL nog had gelogeerd, wordt afgebroken om plaats te maken voor een nieuw bouwproject. En ik zag onderweg nog meer gebouwen die werden afgebroken, wat toch altijd een beetje een troosteloze aanblik biedt.

Bij Bukit Bintang was gelukkig weinig veranderd en ook Low Yat was nog steeds hetzelfde, druk als altijd. Ook het grote winkelcentrum Pavillion vertoonde nog steeds dezelfde vertrouwde aanblik, maar toen ik van daar uit naar de Petronas Towers wandelde kon ik deze keer gebruik maken van een heel net overdekte loopbruggen (met airconditioning!) wat helemaal tot aan het park achter de Petronas Towers reikte. Plezierig, maar of het de stad nou zoveel fraaier maakt…

Aangekomen bij de Petronas Towers bleek daar uiterlijk weinig veranderd maar wel zag ik veel andere winkels, en toen ik door Isetan ( de Bijenkorf van Maleisië ) liep verdwaalde ik want er was ook daar blijkbaar verbouwd, met als resultaat dat uitgangen niet meer daar waren  waar ik ze verwachtte. Onze vroegere stamkroeg Malones was ook nog hetzelfde maar had allemaal nieuw personeel. Nou maakt dat weinig uit want ik denk niet dat als het oude personeel er nog had gewerkt dat ze me nog zouden herkennen na meer dan anderhalf jaar. Teruglopend naar het hotel zag ik onderweg dat verscheidene van onze favoriete restaurantjes ook verdwenen waren, al zijn daar dan wel weer nieuwe restaurants voor in de plaats gekomen.

Relatief veel veranderingen dus, en daardoor was dit de eerste keer dat bij terugkomst in Kuala Lumpur niet alles meer even vertrouwd aanvoelde zoals ik gewend was. Ik moet zelfs toegeven dat ik wat tijd nodig had om weer aan het straatbeeld te wennen, de ouwe taxi’s, de talloze motorfietsjes, de vrouwen met de hoofddoeken en de overal aanwezige toeristen met rugzakken. Toen ik een winkel binnenkwam kreeg ik in plaats van het op de Filipijnen gebruikelijke vrolijke “Goodafternoon, Sir!” een norsige blik. En dat ben ik zeker niet meer gewend…

Vanmorgen was de reis naar kantoor dus wat langer dan gepland; het werd geen wandeling naar het Maxis gebouw bij het KLCC maar een korte wandeling naar Metrostation “Dang Wangi”, met de metro naar station KL Sentral en vandaar met de Shell shuttlebus naar Shell House. Eigenlijk was het een beetje een “Trip down Memory Lane” want ditzelfde stuk legde ik de laatste drie maanden dat we in KL woonden iedere dag af. Ik heb zelfs mijn Touch and Go kaart nog, het Maleise equivalent van de Nederlandse OV kaart, en daar kon ik de afgelopen dagen dus mooi nog gebruik van maken voor het openbaar vervoer.

Vanavond, mijn laatste avond alweer in KL, ging ik traditiegetrouw naar het Hardrock Café om een hapje te eten. Dat was in de tijd dat Riet en ik hier woonden ook al een vaste gewoonte en er bleek daar weinig veranderd. De menukaart was weliswaar nieuw maar vrijwel al dezelfde gerechten stonden er nog op en de keuze was dus snel gemaakt, het werd de Nasi Goreng.

Twee dingen die wel veranderd waren: al het personeel was nieuw (ik herkende tenminste geen mens) en het uitzicht is iets anders. Die laatste verandering had van mij overigens wel wat eerder gemogen want daar hadden wij flink baat bij gehad. Ze hebben namelijk langs het voetpad wat langs het Hardrock Café loopt een halve overkapping gemaakt en als dat er was geweest toen we daar woonden had ons dat de nodige natte pakken gescheeld…

Riet is gisteren vroeg in de avond Nederlandse tijd weer vertrokken voor de terugreis naar Manila waar ze naar verwachting vanavond om kwart over zes ’s avonds zou landen. Dat leek een gunstige tijd want dan zou ik gelijk uit mijn werk door kunnen rijden naar de luchthaven en haar daar oppikken.

Zoals altijd hield ik haar vlucht in de gaten via het Internet en rond een uur of vier, na de tussenstop van het vliegtuig in Taipei op Taiwan, bleek dat de aankomsttijd veel vroeger zou zijn dan verwacht, namelijk even over half zes. Het zag er dus naar uit dat Lito en ik nog haast zouden moeten maken om op tijd te komen en we vertrokken dus een kwartiertje eerder vanaf kantoor richting Ninoy Aquino International Airport.

Dat bleek geen overbodige luxe want we kwamen meteen na het verlaten van de Skyway, de snelle tolweg die vlak langs de luchthaven loopt, al meteen in een dikke file terecht. Schuifelend reden we om de luchthaven heen, want de internationale terminal is helemaal aan de andere kant en de wegen om de luchthaven behoren tot de drukste van Manila. Dankzij Lito’s doorduwen waren we wonder boven wonder precies om kwart voor zes ter plekke en naar ik dacht dus ruim op tijd. En dat bleek ook, we hadden ons blijkbaar voor niks gehaast want ondanks de berichten was het vliegtuig nog niet eens geland. Dat gebeurde pas om vijf over zes, weliswaar nog steeds tien minuten vroeger dan de geplande aankomsttijd maar dik een half uur later dan verwacht.

Riet was snel buiten en we dachten dus lekker op tijd thuis te zijn. Een misrekening bleek weer eens want we hadden al meer dan een half uur nodig om het parkeerterrein af te komen. Alles moet over dezelfde weg langs twee loketten en het stond muurvast. Ruimte geven doen ze hier niet aan, ze blokkeren nog liever elkaar, en dat deden ze dan ook. Toen we eindelijk buiten waren leek het vlot te gaan, het eerste stuk ging snel genoeg maar verderop kwamen we alweer in een gigantische file terecht. In dat laatste stuk van ruwweg drie kilometer naar de oprit van de Skyway zitten twee rotondes, de weg gaat van drie rijstroken naar zes en ook weer terug, en het hele stuk stond muurvast.

Het was alweer schuifelen, en we deden er dik twee uur over om thuis te komen, waarbij gezegd moet worden dat het toen we eenmaal op de Skyway zaten nog maar een dik kwartier rijden was. Je kunt dus wel nagaan, meer dan anderhalf uur in de file over een stukje van drie kilometer.

Welkom op de Filipijnen, zullen we maar zeggen. Of zoals ze het zelf zeggen, „It’s more fun in the Philippines”…

De dag was vanmorgen amper begonnen of ik had al weer genoeg stof om twee blogs vol te schrijven. Toen ik vanmorgen mijn tanden wilde gaan poetsen bleek er geen water uit de kraan te komen, en bij nadere inspectie bleek dat na het doortrekken van de wc de stortbak ook niet meer vol liep. Een probleem met de watervoorziening dus, maar dat is hier niet ongewoon want er zijn nogal eens kapotte waterleidingen en om die te repareren moeten ze dan een straat of een wijk afsluiten.

Beneden gekomen zat Riet al in de tuin, wat ik in eerste instantie weet aan jetlag, maar het bleek wat anders. „Heb jij de bel vanochtend om vijf uur niet gehoord?” vroeg ze. Nee, dat had ik niet, daar ben ik dus dwars doorheen geslapen blijkbaar.

Er was aangebeld door de beveiliging om te melden dat er een waterleiding was gesprongen, en wel die van ons, vlak buiten ons hek. Volgens Riet was er een flinke fontein zichtbaar en de hele straat stond blank.

Daarmee was de afwezigheid van water dus wel verklaard, want ze waren inderdaad nog druk bezig het lek te repareren. Ik tapte dus maar een fles drinkwater want ik wilde toch mijn tanden gaan poetsen, maar toen ik met de fles boven in de badkamer kwam begon net op dat moment de stortbak van de wc luid te sputteren en ik hoorde weer water stromen.

En inderdaad, ook de kranen deden het nu weer. Toen ik weer beneden was en even wilde gaan kijken was het gat al weer dicht en waren de mannen weg.

Terug in de tuin om dit bij Riet te gaan melden zag ik op het terras een grote kikker zitten. Of liever gezegd, hij was zwembewegingen aan het maken liggend op zijn buik en dat leek weinig succesvol. Onze kat Monster zat er met een verveelde blik naar te kijken en dat kon maar één ding betekenen, de arme kikker had ’s nachts blijkbaar als speelmakkertje voor Monster gefungeerd. Monster was blijkbaar uitgespeeld want de kikker kon haar niet meer bekoren. Het arme beestje was ondanks geen zichtbare verwondingen toch blijkbaar behoorlijk gehavend want pogingen om vooruit te komen leverden weinig resultaat op. Ik heb het arme beest maar opgeschept en over de muur gezet in het naast ons huis liggende grasveld, maar of het nog goed komt met het beestje weet ik niet. Normaal gesproken vergaat het speelmakkertjes van Monster niet echt best…

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we overigens in de Business Lounge van Philippine Airlines te wachten op onze vlucht naar Jakarta. Alles is deze keer dus zowaar zonder noemenswaardige problemen verlopen, al hadden we voortdurend die kriebels van wat kan er nu nog mis gaan. We vertrekken voor het eerst sinds we hier zijn vanaf Terminal 2 en daar waren we vooraf door verscheidene vrienden voor gewaarschuwd. Het grote probleem daar schijnt de drukte te zijn die ervoor zorgde dat voor die vrienden alles heel erg lang duurde en sommigen misten daardoor zelfs bijna hun vlucht. Een gewaarschuwd mens telt voor twee dus we waren erg vroeg vertrokken richting de luchthaven, ook al gezien de ervaringen met het verkeer van eerder deze week.

Er was nog wel een tussenstop nodig bij de supermarkt want we hadden vrijwel geen kattenbakvulling meer. Stom natuurlijk en we wilden Estela niet met die zware zakken laten sjouwen, dus we moesten zelf nog gauw even inslaan onderweg. Er was ook nog wat file oponthoud maar al met al waren we ruim op tijd, nog voor zessen, bij Terminal 2.

Daar aangekomen bleek de drukte mee te vallen, we waren vrij vlot door alle procedures heen. We liepen alleen in eerste instantie verkeerd voor de paspoortcontrole, voor buitenlanders met een visum is een speciaal loket want wij moeten ieder keer als we het land willen verlaten een “uitreisbelasting” betalen van ruwweg dertig euro (vijftig als we naar Europa gaan). We waren al achterdochtig omdat we nergens een loket zagen waar we moesten betalen (Riet dacht zelfs al dat ze ons gratis zouden laten gaan hier, haha!) maar we stonden dus gewoon aan de verkeerde kant van de hal. Eenmaal aan de andere kant was alles zo opgelost en nadat we aan de legale diefstal hadden voldaan konden we doorlopen.

En zo zitten we nu te wachten totdat we gaan instappen, en het volgende bericht zal dus vanuit Indonesië zal komen…

De dag van onze terugkeer naar Manila werd een drama in een aantal bedrijven, en je zou zelfs kunnen zeggen een waardige afsluiting van een vakantie waarmee toch al van alles mis ging.

Het begon al bij aankomst op de luchthaven van Manila na een overigens goede vlucht vanaf de luchthaven Denpasar op Bali. De auto die ons zou moeten oppikken stond er niet, en pogingen de chauffeur telefonisch te bereiken hadden geen resultaat. Aangezien we allebei bekaf waren na het missen van vrijwel een complete nacht slaap besloten we dan in vredesnaam maar een taxi te nemen. Dat werd een kostbaar grapje want we moesten daarvoor het onvoorstelbare bedrag aftikken van 2550 pesos (voor het juiste perspectief, dat is hier voor de meeste mensen een half maandloon), maar veel keus hadden we niet.

Thuis gekomen dachten we dat Riet’s ongerustheid over de katten onterecht was geweest want we waren nog niet uit de taxi gestapt of daar kwam Abby al aangelopen. De kleine Monster was spoorloos maar we dachten dat die ook wel snel zou opduiken. Riet installeerde zich met een kop koffie in de tuin toen ze opeens een kat luid hoorde miauwen en het leek erop dat het Monster was. Het geluid leek van het dak van de buren te komen maar we zagen niks. Desondanks bleef het ge-miauw aanhouden en als het Monster was dan zat ze duidelijk ergens vast, en het meest waarschijnlijk leek ons de dakgoot van het dak van onze buren.

Omdat we geen idee hadden wat we moesten doen belde Riet eerst maar de Village beveiliging. Die kwam al snel en beloofde de onderhoudsdienst te sturen met een ladder. Toen die er na een uur nog niet waren belde Riet maar eens naar het administratie kantoor van de Village, en die stuurden binnen een kwartier inderdaad een onderhoudswagen met een ladder. De mannen gingen het dak bij de buren op maar konden tot onze stomme verbazing niks vinden. Het was ondertussen stil geworden dus we konden ook niet meer op het geluid af gaan, en tot overmaat van ramp begon het te regenen en te onweren. De mannen zagen zich dus genoodzaakt van het dak af te komen en gingen dus weg zonder een spoor van Monster gevonden te hebben.

Na de onweersbui ging Riet de tuin in en hoorde meteen het miauwen weer. Terwijl Riet zich vertwijfeld af begon te vragen wat we nou moesten doen zag ik vanuit onze tuin plotseling Monster, ze zat niet op maar onder het dak. De overhangende dakrand is aan de onderkant betimmerd en ze zat tussen in de ruimte tussen de betimmering en het dak. Die ruimte loopt rond het hele huis en er is tussen de betimmering en de muur een uitsparing open voor ventilatie; op de een of andere manier was Monster daar blijkbaar door naar binnen geklommen en kon er nu niet meer uit.

We belden weer de beveiliging en die kwamen deze keer wel snel met een ladder. Het gammele ding (Gamma kwaliteit huishoudladder) werd tegen de muur gezet maar het naar boven klimmen ging niet zo best doordat de ladder vervaarlijk slingerde. Totdat Riet het niet meer kon aanzien en zelf de ladder op stormde. En inderdaad, ze vond Monster maar kon het doodsbange beestje niet door de opening krijgen omdat ze geen goeie grip kon krijgen en omdat Monster zich uit angst uiteraard verzette. Drie pogingen leverden geen resultaat op en we moesten de reddingspoging dus afbreken.

Wat nu was de vraag, en de enige oplossing leek een timmerman een stuk van het dak open te laten maken om een grotere opening te maken, maar daar hadden we dan natuurlijk de toestemming van de huiseigenaar voor nodig en die moesten we eerst te pakken zien te krijgen. En er was natuurlijk ook nog de vraag van de kosten die we dan voor onze rekening zouden moeten nemen maar we waren allang zover dat dat ons eigenlijk weinig meer kon schelen, we wilden gewoon onze kleine Monster terug. Bijkomend probleem was dat het inmiddels vijf uur was en een volgende reddingspoging zou dus zeker niet meer vandaag plaatsvinden.

Onder de muggenbulten, want die hadden zich tussen de struiken natuurlijk flink aan ons tegoed gedaan, waren we ons aan het beraden op hoe we dit moesten gaan aanpakken toen Riet voor de tuindeur miauwen hoorden, en uiteraard dacht ze dat het Abby was die naar binnen wilde. Maar nee hoor, wie zat daar voor de deur, nog magerder dan ze al was… Monster! Stomverbaasd deed Riet de deur open waarop het kleine kreng meteen naar de keuken wandelde en naar ons keek met een blik van, „Krijg ik hier nog wat te eten, ik stik van de honger”…

Een pak van ons hart, dat snappen jullie wel, en dus toch een goed einde van een dag vol drama. En een afsluiting in stijl van een vakantie waarbij dus van alles mis ging en die daarom niet erg hoog zal eindigen in onze top tien…

Allereerst moet ik een correctie plaatsen want ik ben te vlug geweest met mijn oordeel. Gisteren had ik het over een kabeltje om foto’s direct te laden vanaf mijn camera op mijn iPad wat ze in Indonesië in de Apple Store niet hadden, en ik zei dat dat me aan de Filipijnen deed denken. Onterecht, want ik ben vanmiddag even naar de Apple Store hier geweest en daar hadden ze het bewuste snoertje wel degelijk. Volledige excuses krijgen ze echter niet want er was nog iets wat ik wilde hebben en daarop was het antwoord toch weer „Sorry Sir, we have no stock” (niet op voorraad)…

De rust is weliswaar weergekeerd hier in huis maar we hebben toch nog een probleem, zij het dat er al een noodoplossing is. Ons Senseo apparaat vertoond kuren en weigert herhaaldelijk dienst, en dat is een zeer kwalijke zaak. We zijn inmiddels zo gewend geraakt aan de Senseo dat we eigenlijk alleen maar gewone koffie zetten als we visite hebben. Zelfs het feit dat we de koffie pads vanuit Nederland moeten overslepen omdat ze hier niet te krijgen zijn nemen we voor lief.

En daarmee is de kern van het probleem meteen aangeduid, want Senseo is hier niet bekend. Nespresso en alle varianten daarop inclusief de versie van de Coffee Bean, het is hier allemaal ruim te krijgen maar van Senseo hebben ze nog nooit gehoord. Dat was overigens in Maleisië ook al het geval en in de rest van Zuid-Oost Azië ook, alleen in Singapore schijnt het systeem ook te koop te zijn. Dat betekent dat een kapot Senseo apparaat voor ons een regelrechte ramp is want een nieuwe zullen we uit Nederland mee moeten nemen.

We hoeven gelukkig niet meteen op de „ouderwetse” koffie over te gaan want er is een noodoplossing in de vorm van een reserve Senseo apparaat. Toen we een nieuwe kochten om mee te nemen naar Maleisië hebben we onze oude voor alle zekerheid ook maar meegenomen. Ja, we zijn niet gek…

Op het moment ben ik nog steeds druk bezig met de vakantiefoto’s en ik ben inmiddels zover dat ik een eerste serie klaar heb staan op mijn website.

Tijdens het bekijken en bewerken van de foto’s krijg je altijd een goeie indruk van hoe de vakantie is geweest. Aan de foto’s is bijvoorbeeld te zien dat we toch best veel regen hebben gehad en beslist niet uitsluitend zonnige dagen. De problemen die ik heb gehad met de belichting zijn achteraf veroorzaakt door de grote luchtvochtigheid op met name Bali. Veel water in de lucht wordt door het menselijk brein gecorrigeerd en je hebt het daarom zelf niet in de gaten, maar de camera lens heeft dat correctie vermogen uiteraard niet en wordt er wel door belemmerd. Dat resulteert in veel „grijze” en dus vlakke foto’s terwijl het voor je eigen gevoel helemaal niet zo erg was.

De indruk die we van Indonesië in zijn algemeenheid hebben gekregen is dat het weinig verschilt van de rest van Zuid-Oost Azië, en dat met name de overeenkomsten met de Filipijnen erg groot zijn. Er is ook een heel groot verschil tussen arm en rijk en nauwelijks een middenklasse, maar zoals Riet opmerkte, zelfs de allerarmsten hebben in Indonesië nog wel een huisje van steen met op zijn minst golfplaten op het dak waar dat op de Filipijnen vaak muren van bedbodems opgevuld met karton en zeildoeken daken zijn. Er is ook veel overeenkomst met Maleisië en dat heeft dan weer hoofdzakelijk te maken met het feit dat ook Indonesië grotendeels islamitisch is en dat merk je op straat aan de kledij van de vrouwen.

Over Bali waren we toch wat minder enthousiast dan we hadden verwacht en dat had alles te maken met het massatoerisme in met name het stadje Kuta waar wij zaten. Er zitten met name heel veel Australiërs, en blijkbaar gelden er daarvoor reisbeperkingen. Zo moeten Australiërs minstens 110 kilo wegen om naar Bali te mogen, ze mogen geen nek hebben maar wel weer minstens drie tattoo’s hebben (en dat zijn alleen nog maar de vrouwen…). Voor Australische mannen geldt dat het verplicht is om bij de eerste de beste souvenir shop een hemd te kopen van het plaatselijke biermerk Bintang en daar dan de hele vakantie in te blijven lopen.

Nederlanders vind je ook heel veel op Bali, en samen met die Australiërs kun je op je vingers natellen wat dat doet voor het geluidsvolume. Maar gelukkig is er ook nog veel te genieten op Bali al moet je daarvoor dan wel de binnenlanden in. Over de stranden kunnend we kort zijn, die zijn smerig en liggen vol met stenen, van die stukken koraal waardoor je als je er op stapt meteen een wond aan je voet hebt. Waar die verhalen over die „prachtige stranden” vandaan komen snappen we echt niet want de Filipijnse stranden zijn vele malen mooier; en dat is geen chauvinisme, vergelijk mijn foto’s van deze vakantie maar eens met de foto’s die ik gemaakt heb op Boracay.

Er is echter één ding wat Indonesië onverslaanbaar maakt, en dat is het eten. Op een schaal van een tot tien krijgt het eten tijdens deze vakantie absoluut een vijftien. We hebben zelden een vakantie gehad met zulk lekker eten en het beste bewijs is dat Riet drie maaltijden per dag at. Ik mag niet zeggen hoeveel ze is aangekomen, maar ze zegt dat de weegschaal niet deugt…

Oh ja, mijn foto’s. Je kunt de eerste foto’s bekijken via deze website. Veel plezier en laat even weten wat je er van vindt.

Op het werk kregen we vandaag een verheugend bericht want voor een van onze projecten is een heel belangrijk stuk werk afgerond. De twee nieuwe putten die geboord moesten worden en waarvoor het werk in maart was begonnen zijn opgeleverd, op tijd en voor wat de kosten betreft ruim binnen het budget. Met name dat laatste is een opmerkelijk feit en als je dan ook nog in ogenschouw neemt dat het allemaal is verlopen zonder verlies aan manuren door ongelukken en zonder incidenten dan kun je rustig van een groot succes spreken.

Een paar hoogtepunten zijn dat er een boortechniek is gebruikt die nog niet eerder was toegepast in diep water en dat zowel boorwerk als het plaatsen van de apparatuur meteen allemaal de eerste keer gelijk goed ging. Met name dat laatste maakt de geleverde prestatie helemaal uitzonderlijk. Dit deel van het project loopt dus helemaal op schema en dat betekent dat de twee nieuwe putten tegen het eind van dit jaar operationeel moeten kunnen worden.

Logisch dus dat onze bazen zo trots als apen rondlopen. Wij niet, want er moet nog steeds een heleboel werk gedaan worden. Een succes als dit is leuk maar we zijn er nog lang niet…

Er is lang op gewacht maar vandaag is officieel bekend gemaakt dat na vijftien jaar de Europese Gemeenschap de ban van Philippine Airlines opgeheven heeft en dat de maatschappij weer op Europa mag vliegen. Die ban was opgelegd omdat Philippine Airlines, of kortweg PAL, niet meer voldeed aan de Europese veiligheidsnormen. Vorig jaar had de luchtvaartmaatschappij al aangetoond dat de zaken een stuk beter voor elkaar waren, niet alleen door een vernieuwde vloot maar ook door te voldoen aan de normen voor onderhoud.

De maatschappij heeft meteen plannen bekend gemaakt om mogelijk al in september lijnen te gaan openen op onder andere Londen, Parijs, Madrid, Rome en jawel, Amsterdam. Dat zou betekenen dat er eindelijk weer rechtstreekse vluchten mogelijk zijn op Europa want door allerlei maatregelen van de Filipijnse regering is er geen enkele Europese maatschappij die nog rechtstreeks op de Filipijnen vlucht. KLM was de laatste, die heeft het nog tot eind 2011 volgehouden maar is er toen ook mee gekapt.

Dit geeft Philippine Airlines een goeie concurrentie positie en men hoopt hier dan ook dat met name het toerisme er een boost door krijgt. Over passagiersaantallen zitten ze niet zo erg in gezien het enorme aantal Filipino’s wat in het buitenland werkt. En andere Filipijnse maatschappijen zouden in principe ook van dit akkoord moeten kunnen profiteren maar de belangrijkste andere gegadigde, Cebu Pacific, heeft door een ongeval vorige maand (waarbij overigens niemand gewond raakte) zijn eigen glazen ingegooid en is weer in de wachtkamer gezet.

Voor ons betekent het mogelijk weer een extra reisoptie want als Philippine Airlines direct op Amsterdam gaat vliegen scheelt dat in vergelijking met de concurrentie toch gauw vier uur reizen of meer. En we hebben met onze vakantie naar Indonesië alvast ervaring op kunnen doen met deze maatschappij, en er was in principe niks mis mee dus waarom niet. We wachten vol spanning af wat er nu gaat gebeuren, misschien gaan de andere maatschappijen nu wel met hun prijzen stunten om concurrerend te blijven. Het ziet er naar uit dat we er in ieder geval niet slechter van gaan worden…

Het was niet veel soeps vandaag al zag het daar vanmorgen in eerste instantie nog niet naar uit. Het begon namelijk zonnig en er leek letterlijk geen vuiltje aan de lucht, totdat tegen elven de lucht begon te betrekken. Al snel daarna begon het te hozen en dat bleef zo tot het eind van de middag. Een beetje een verregende zaterdag dus terwijl het de afgelopen week toch heel aardig weer was geweest.

Ik had nog een vervelend klusje vanmorgen want ik moest even langs de Healthway Kliniek in het Alabang Town Center. Naar aanleiding van mijn jaarlijkse keuring vond onze bedrijfsarts dat ik naar aanleiding van de uitslag daarvan maar een nieuw bloedonderzoek moest laten doen. Het resultaat van de keuring leverde namelijk op dat mijn suikerniveau wat aan de hoge kant was. Dat kon allerlei oorzaken hebben volgens de dokter maar om zeker te weten dat het geen incident was vond ze het nodig dat ik even opnieuw bloed liet prikken.

In de kliniek kreeg ik te horen dat het juiste tijdstip hiervoor twee uur na mijn laatste maaltijd was. Mijn ontbijt was te lang geleden vonden ze en bovendien was ik in de tussentijd ook wezen sporten, dus ik moest twee uur na mijn lunch maar even terugkomen. En dus zat ik om drie uur ’s middags weer in de kliniek voor mijn bloedprik. Ik heb toch al een ontzettende hekel aan bloed prikken, als het de bedoeling was geweest om voortdurend bloed af te tappen hadden mensen vast wel ergens een tapkraantje gehad. Dat geprik vind ik altijd vervelend, en zeker hier want het is achteraf altijd pijnlijk, wat volgens Riet komt omdat ze hier dikkere naalden gebruiken. Maar goed, het is weer gedaan en morgen kan ik de uitslag ophalen.

En ik ben weer wat opgeschoten met mijn vakantie foto’s, met een beetje mazzel staat alles dit weekend op mijn website.

Voordat ik mijn nieuwe Macbook Pro laptop had gebruikte ik een los scherm wat ik aan de laptop koppelde. Dat vond ik handig omdat een laptop scherm toch wat aan de kleine kant is als je foto’s aan het bewerken bent. Mijn nieuwe Macbook Pro heeft echter zo’n goed scherm dat het gewoon zonde zou zijn om dat losse scherm er aan te hangen, simpelweg omdat de beeldkwaliteit van dat scherm veel minder is dan van de laptop.

Ik miste het grotere scherm toch wel, vooral als ik veel foto’s moest bewerken zoals bijvoorbeeld van de laatste vakantie. Bovendien had Apple mijn probleem van de mindere beeldkwaliteit inmiddels opgelost door een nieuwe versie uit te brengen van Apple’s eigen beeldscherm waar je een Macbook Pro aan kunt koppelen. En ik besloot uiteindelijk om toch maar overstag te gaan en zo’n LED Thunderbolt Display aan te schaffen. Daarvoor ga je natuurlijk naar de Apple Store en dat deed ik dus ook.

In de eerste keken ze me glazig aan, ondanks het feit dat ze een beeldscherm hadden staan. Toen ik ze daarop wees kreeg ik te horen dat ze alleen het oude model met het LCD scherm hadden. Toen ik naar het nieuwe model vroeg was het antwoord, jullie raden het al, „Sorry Sir, we don’t have”. Ik weet inmiddels dat ik dan geen stap verder kon dus ik naar de volgende Apple Store. Die hadden het nieuwe model in de winkel op display staan dus vol goeie moed vroeg ik om een exemplaar. De behulpzame verkoper ging naar achteren en kwam even later terug met de mededeling (het wordt eentonig), „Sorry Sir, we have no stock”. Niet op voorraad dus, maar deze knaap was wel erg on-Filipijns behulpzaam want hij bood aan om wat filialen af te bellen. Het was goed bedoeld maar het resultaat bleef hetzelfde, geen enkele winkel had er een op voorraad.

Nou zou je in Nederland gewoon een bestelling plaatsen en dan regelen ze dat voor je, maar hier werkt dat dus echt niet. Ik besloot om dan maar via het internet te bestellen want de Filipijnse Apple Online Store deelde mede dat er ruim voorraad was en dat mijn bestelling de volgende dag nog verzonden zou worden. Dat gebeurde ook, mijn bestelling ging de volgende dag vanuit Singapore naar Hong Kong en twee dagen later arriveerde het pakket in Manila bij de douane om te worden ingeklaard.

En daar gingen we weer. Drie dagen achter elkaar las ik op de website waar ik het spoor van mijn bestelling kon volgen dat er vertraging was bij het afhandelen door de Filipijnse douane. Kijk, en daar word ik dus niet goed van, want in feite is het een kwestie van een stempel erop en doorsturen. Maar nee, hier moet zoiets altijd problemen opleveren en heel veel tijd kosten. Vandaag, vijf dagen na aankomst, was het dan toch eindelijk zover, een van de douanebeambten had zich er bij neergelegd dat er toch geen extra pesosen te ritselen waren met deze lading, legde zijn van knoflook vergeven kippenpoot neer en tekende het formulier af.

En nu staat het fraaie apparaat dus eindelijk op mijn bureau.

Nou, we staan er weer gekleurd op hoor, ons Malampaya project heeft de voorpagina gehaald van wat we rustig de Filipijnse Telegraaf mogen noemen, de Inquirer. Dat is niet voor het eerst want ons project komt regelmatig in het nieuws en zelden in positieve zin. Waar dat precies aan ligt weet bij Shell Philippines niemand maar het wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de hoge energieprijzen en aangezien Malampaya zorgt voor bijna de helft van de energievoorziening op het eiland Luzon worden wij daar waarschijnlijk mede verantwoordelijk voor gehouden.

Deze keer gaat het om een regelrecht schandaal want er schijnt 900 miljoen pesos, dat is omgerekend bijna zestien miljoen Euro, aan royalties van het Malampaya project verdwenen te zijn. Het geld was bedoeld voor het bekostigen van agrarische hervormingen maar blijkbaar is het in plaats daarvan naar schimmige instanties gegaan. Op zich is dat niet verbazend want er blijft hier altijd heel veel geld aan de strijkstok hangen, maar de referentie naar het Malampaya project bezorgt ons wel weer een slechte naam.

En het vervelende is dat het helemaal niet terecht is dat Malampaya hierbij wordt vermeld. Shell Philippines betaald namelijk die royalties niet direct aan instanties maar overhandigt dat geld direct aan de overheid. En zowel Shell als de andere partners in het Malampaya project hebben geen enkele invloed op wat de overheid vervolgens met dat geld doet. Vervelende negatieve publiciteit dus dankzij suggestieve koppen in de krant, het is inderdaad net de Telegraaf.

De foto van vandaag heeft met dit alles overigens niks te maken, ik vond die lucht gewoon mooi…

Tijdens mijn laatste keuring kwam er uit de uitslag naar voren dat ik een iets verhoogd niveau aan suiker had in mijn bloed. Niet echt verontrustend maar voor de bedrijfsarts reden genoeg om een nieuwe test voor te stellen. Dit was voor mij een hele nieuwe want ik was tot nu toe gewend dat er hoofdzakelijk gezeik was over mijn verhoogde bloeddruk en mijn veel te hoge cholesterol, maar nee hoor, deze keer niet. Mijn bloeddruk is al meer dan anderhalf jaar keurig onder controle door een klein pilletje wat ik iedere dag slik en die verhoogd cholesterol is blijkbaar niet echt verontrustend omdat het in de familie zit en er daarom toch niks aan te doen is.

Maar die verhoogde suiker, daar moest ik toch maar eens opnieuw naar laten kijken. Afgelopen zaterdag ben ik dus weer naar de Healthway Clinic geweest om opnieuw bloed af te laten nemen en ik kreeg de volgende dag de uitslag al. En jawel hoor, nog steeds een te hoge waarde aan suiker in mijn bloed constateerde onze bedrijfsarts, en omdat dit de tweede keer op rij was met dik anderhalve maand ertussen was het een aanwijzing dat er iets mis moet zijn. De vraag alleen is wat er nu precies mis is want ik vertoon geen enkele van de symptomen van suikerziekte, het zit ook niet in de familie en aangezien het onmogelijk overdraagbaar is van Riet’s kant de familie vroeg zelfs de bedrijfsarts zich af hoe ik in vredesnaam aan dat verhoogde niveau van suiker in mijn bloed kwam.

Of ik veel vlees at. Volgens mij valt dat wel mee maar ik ben beslist geen vegetariër, ik ben dol op een flinke steak en mijn ribbetjes iedere zaterdagavond bij Outback. De conclusie van de dokter was dus maar dat ik op dieet moet en over een maand of zo weer een nieuwe test moet laten doen. Leuk, een dieet! Ook lekker praktisch als je met Riet getrouwd bent. Allereerst kan die verschrikkelijk lekker koken en eet ik dus altijd veel te veel van wat ze me voor zet, en als we uit eten gaan besteld ze regelmatig een schnitzel van een halve meter doorsnede waarvan ze de helft op mijn bord kiept zo gauw ik dat leeg heb. En het vervelende is dat ik uit een familie kom van wat je rustig „grage eters” mag noemen. Mijn Oma en Opa gingen regelmatig midden in de nacht uit bed om even lekker een restje bruine bonen weg te werken en mijn moeder heb ik eens ondanks haar eveneens te hoge cholesterol zeven verse haringen achter elkaar naar binnen zien schuiven. Ik bedoel maar, ik heb het dus van geen vreemde.

Waaruit dat dieet dat ik zou moeten volgen precies uit zou moeten bestaan werd me overigens verder niet verteld, ik moet blijkbaar gewoon minder vlees eten de komende maand. En dan weer gezellig bloed prikken. Jippie…

Tijdens ons bezoek aan Indonesië hebben we een Batik fabriekje bezocht. Nou vind ik de term „fabriekje” niet echt passend want het is meer een atelier waar schilderijen gemaakt worden volgens het Batik proces. In feite is het kunst wat er wordt gemaakt, en we vonden het zo mooi dat we een paar van die kunstwerken hebben gekocht.

We hadden in eerste instantie twee schilderijen uitgekozen van orchideeën, gemaakt door een van de Batik meesters, maar omdat we twee stukken kochten mochten we ook nog een stuk uitzoeken wat gemaakt was door een van de leerlingen. Wat erg leuk was, het meisje wat het stuk wat we uitzochten had gemaakt was die dag aanwezig dus we konden een foto van haar maken met haar werkstuk. Ze was zichtbaar trots dat we een stuk van haar hadden uitgezocht.

Terug in Manila gingen we op zoek naar een lijstenmaker die de Batik schilderijen voor ons zou kunnen inlijsten, want wat je koopt is in feite alleen het doek. Gelukkig zitten er verscheidene kunstgalerieën in het Alabang Town Center en bij een daarvan kun je ook schilderijen laten inlijsten. Riet was er naar toe geweest om een mooie lijst uit te zoeken en toen ze daarover een besluit had genomen kreeg ze te horen dat het inlijsten ongeveer een week zou gaan duren.

Dat was gisteren al ruim twee weken geleden en we hadden nog niks gehoord dus we gingen gisteren tijdens het boodschappen doen maar eens even langs om te informeren. De dame in de winkel was niet degene die Riet had geholpen en ze wiste duidelijk van niks. In ieder geval waren onze schilderijen niet aanwezig in de winkel, en ze ging dus maar eens bellen. Er volgende een heel gesprek wat we niet konden volgen omdat het in rap Tagalog werd gevoerd maar als je tot vier keer toe de naam „Nieuwkoop” hoort dan weet je al dat er iets mis is. We kregen te horen dat de schilderijen mogelijk afgeleverd waren in een andere winkel in het ATC en daar zou naar worden geïnformeerd. Wij zouden een sms-je krijgen wanneer ze dat hadden gedaan, maar ik moet zeggen dat ik er al geen warm gevoel meer van kreeg, ik was er van overtuigd dat onze bestelling ergens tussen de wal en het schip verdwenen was.

Maar gelukkig had ik het mis. Ik heb echt te weinig vertrouwen, al kun je je natuurlijk ook afvragen hoe of dat nou toch komt. We kregen tegen mijn verwachting in al snel een sms-je dat onze bestelling opgehaald kon worden en dat heb ik vanmorgen gedaan. En ik moet zeggen, het resultaat mag er zijn, het is erg mooi geworden. Restte alleen nog het probleem waar we ze moesten ophangen maar daar had Riet al een idee over. Na een heleboel gesleep met meubels hadden we in de kamer een mooie witte lege muur en het was de bedoeling dat ik de schilderijen daar zou ophangen.

Helaas, dat is niet gelukt. Of het aan mijn gebrekkige gereedschap ligt of dat de muren hier gemaakt zijn van een bijzonder hard materiaal, ik weet het niet, feit is dat ik met mijn boormachine niet in staat bleek om een fatsoenlijk gat te boren in de muur. Ik wilde de boel niet forceren en besloot tot drastische maatregelen. Riet laat Estela morgen een „handyman” bellen, een klusjesman, en dan mag die het klusje opknappen.

Van alle landen in Zuid-Oost Azie is de Filipijnse keuken wel zo ongeveer de minste. Het is een beetje een allegaartje van Maleis, Spaans, en zelfs Amerikaans. Dat laatste is voornamelijk te merken aan de grote hoeveelheid fastfood restaurants. Er zijn wel wat typische Filipijnse gerechten en die kenmerken zich voornamelijk door vet varkensvlees en veel knoflook. Dat wil overigens niet zeggen dat sommige dingen niet goed smaken, zoals Chicken Adobo (kip die gemarineerd is in onder andere azijn en ketjap) en mijn persoonlijke favoriet Pork Tocino (zoet varkensvlees met rijst als ontbijt).

Er zijn ook net als in andere landen in deze buurt de straatstalletjes waar ze snacks oftewel “streetfood” verkopen en daar ga ik wat over vertellen maar als je geen sterke maag hebt kun je denk ik beter niet verder lezen. Op de Filipijnen eten ze behalve varkensvlees ook veel kip en daar wordt vrijwel alles van gebruikt, met name in streetfood. Hier zijn een paar smakelijke voorbeelden:

Helmet (Helm) – Dit ziet er uit als een sateetje maar in plaats van stukjes vlees zitten er gegrilde kippekoppen op het stokje. De koppen zijn wel zonder kam, dat dan weer wel.

Isaw – Dit zijn in feite gegrilde darmen van een kip of een varken, op een stokje gedraaid.

Adidas – Leuk gevonden naam voor gegrilde kippenpoten op een stokje. En met poten bedoel ik het onderste stuk wat je normaal gesproken juist niet aan een kippenpoot hebt zitten, de voet met klauwen en nagels en al. Het taaiste stukje vel is er dan wel afgehaald.

Betamax – Nog zo’n leuke, dit zijn vierkante blokjes gedroogd kippenbloed op een stokje.

One-day Chick (Eendagskuiken) – Letterlijk een kuiken van een dag oud, en altijd een mannetje want de vrouwtjes laten ze opgroeien voor de eieren. Ze worden gefrituurd en zitten ook weer aan een stokje, helemaal compleet met alles er nog in, Geen nood, de botten zijn nog zacht en er is een sausje naar keuze bij.

Walkman – Alweer zo’n originele naam, en jawel, dit zijn gegrilde varkensoren aan een stokje.

Balut – (zie foto) De lekkerste heb ik bewaard voor het laatst, het toppunt van de Filipijnse lekkernijen en voor de meeste  Filipino’s een ware traktatie. Dit is een gekookt ei met daarin een volgroeid kuiken. Een beetje zout er op en weg gaat-ie…

Of wij deze lekkernijen al geproefd hebben? Nog niet één en ik denk dat dat ook wel zo blijft. Ik heb al heel wat gekke dingen in mijn leven gegeten, zoals slang, rat en zelfs gefrituurde vogelspin, maar ik denk dat ik toch hier de grens trek…

Riet heeft vandaag eindelijk gedaan waar we eigenlijk al een behoorlijke tijd te laat mee waren. Onze katten moesten nodig naar dierenarts voor herhalingsspuiten, en we wilden ook van de gelegenheid gebruik maken om ze te laten chippen. Het kleine dierenhospitaal waar we altijd met de katten naar toe gaan doet dat allemaal, al vraag je je af waar het chippen hier eigenlijk goed voor is want er is nergens apparatuur aanwezig om zo’n chip uit te lezen, zoals in Nederland. Voor ons is het dan ook uitsluitend om het alvast geregeld te hebben voor als de katten te zijner tijd met ons mee terug gaan naar Nederland.

De vorige keren dat we naar de dierenarts zijn geweest met Monster en Abby gingen ze eigenlijk zonder problemen mee, we hoefden weinig moeite te doen om ze in de kooi te krijgen en ook bij de dierenarts zelf waren ze wel zichtbaar bang maar toch redelijk rustig. Dat was deze keer dus heel anders want de problemen begonnen al om ze in de kooi te krijgen, dat ging deze keer beslist niet van harte. Onderweg begonnen ze al te jammeren, en zelfs Abby wist een redelijk geluid te produceren terwijl ze normaal gesproken niet eens fatsoenlijk kan miauwen.

De behandeling bestond behalve uit het chippen een injectie tegen de kattenziekte, iets waar je hier met al die wilde katten (er zitten er een paar duizend in de Village alleen) gerust voorzichtig mee mag zijn, en een ontworming. Tot verbazing van de dierenarts waren ze allebei vrij van vlooien, ook iets wat hier een zeldzaamheid is vanwege al die wilde katten waar ze hoe dan ook mee in aanraking komen als ze naar buiten gaan. Ook Riet was trouwens verbaasd want ook met het vlooienspuitje waren we niet echt zorgvuldig geweest de laatste tijd. Blijken zorgen de dames dus toch goed voor zichzelf.

De behandeling ondergingen ze erg onrustig, de kleine Monster zat te beven als een rietje en had bij temperatuur meeting, van de opwinding waarschijnlijk, dik negenendertig graden koorts. Maar gelukkig is alles goed afgelopen voor ze, al heeft Monster de verdere dag nijdig rondgelopen, Riet overduidelijk vermijdend. Abby was zoals altijd wat rustiger, en die ging tot onze stomme verbazing ’s avonds zelfs helemaal uit zichzelf in de kooi liggen…

Vandaag maar eens een foto van onze straat, Molave Drive in Ayala Alabang Village. Wij wonen in een straat, of eigenlijk meer een laan, die iets meer dan een kilometer lang is. Het is een tamelijk drukke straat omdat helemaal aan het eind ervan een paar scholen zijn en dat zorgt voor het nodige verkeer als de scholen beginnen of uit gaan. Verder ligt Molave precies tussen twee drukke toegangswegen van de Village en hebben we dus wat sluipverkeer maar op zich hebben we daar weinig last van. Op de foto zie je het laatste kruispunt voordat je bij ons huis komt, het ligt aan de linkerkant ongeveer ter hoogte van de zilvergrijze auto midden op de foto.

Verder was het vandaag een rustige zaterdag. Het enige bijzondere wat er is gebeurd is dat ik vanavond al voor de tweede keer een biefstuk naar de keuken heb laten terugsturen bij restaurant Outback, en zo langzamerhand krijgen we het idee dat we maar eens naar een alternatief moeten gaan uitkijken voor onze zaterdagavonden. De kwaliteit van het eten is niet meer constant, en zo goedkoop is het daar nou bepaald niet. Vorige week had ik exact dezelfde soort biefstuk besteld en die was heerlijk, het exemplaar van deze week was dus niet te nassen. Ik kreeg overigens wel een andere biefstuk maar ook die was van slechte kwaliteit, en dat gecombineerd met de matige bediening van de laatste twee weken betekent dat flinke minpunten voor restaurant Outback. Als ik Westerse prijzen voor mijn eten moet betalen dan mag ik daar toch ook wel wat van verwachten, toch?

We hielden het dus tegen onze gewoonte in gauw voor gezien bij Outback en gingen voor een afzakkertje naar de “San Mig” pub, erg gezellig en met live muziek. Werd het toch nog laat…

Het is haast niet te geloven maar Filipino’s kunnen zo arm nog niet zijn of ze hebben wel een mobiele telefoon. De rijken onderscheiden zich alleen maar van de armen doordat ze er twee of zelfs drie hebben: een iPhone, een Samsung en een Blackberry, hoe kan een mens leven zonder, nietwaar. Wat ze wel gemeen hebben is dat ze er allemaal hetzelfde mee doen, en dat is niet bellen maar SMS-jes versturen.

Dat gaat de hele dag door, als ik aan het zwoegen ben in de sportschool dan zit er op het apparaat naast me vrijwel altijd een Filipino of een Filipina op zijn gemakje te peddelen, met een van hun telefoons in hun hand (de andere ligt of liggen op de handdoek die over het stuur ligt) en ze zijn aan één stuk door berichtjes aan het versturen. Bellen doen ze vrijwel niet, het is alleen maar berichtjes versturen, de hele godganselijke dag door. Ze doen dat ook onder het lopen waardoor je op straat maar met name in de winkelcentra voortdurend op je hoede moet zijn voor aanvaringen want ze kijken echt niet op of om.

De Filipijnen staan dan ook één met stip als het land wat de meeste SMS-jes verstuurd. Er zijn iets van 35 miljoen mobieltjes in omloop en daarmee worden per dag tussen de 350 en de 400 miljoen berichten verstuurd. Om aan te geven hoe groot dat aantal is, het is meer dan de Verenigde Staten en Europa bij elkaar! De reden voor de voorkeur voor deze vorm van communicatie is overigens simpel, SMS-jes kosten vrijwel niks terwijl bellen met mobieltjes schrikbarend duur is.

Op zich is het wel lekker rustig, het betekent in ieder geval dat je niet voortdurend in het openbaar naar andermans gewauwel hoeft te luisteren…

Misschien hebben jullie er nog iets van meegekregen uit de Nederlandse kranten, vorige week maandag was een demonstratie in Manila even wereldnieuws. Niet omdat die demonstratie zo bijzonder was, die zijn er regelmatig, maar omdat er beelden te zien waren van een agent die aan het huilen gebracht was door een demonstrant. En die demonstrant was, jawel, een Nederlander.

De beelden waren te zien op de Filipijnse televisie en ze stonden ook in een mum van tijd op het Internet. En daarna ging het de hele wereld over en het haalde uiteraard ook de Nederlandse kranten. Er was alom sympathie voor de huilende agent, niet alleen in het buitenland maar ook hier op de Filipijnen want iedereen was het erover eens dat nu eens werd aangetoond dat agenten van de oproerpolitie toch uiteindelijk ook maar mensen zijn.

De demonstratie was er weer eens een tegen de regering, tegen de armoede en de corruptie en blijkbaar waren er deelnemers uit verschillende landen, waaronder dus die Nederlander. Volgens de nieuwsberichten in het buitenland ging hij pal voor de agent staan toen de politie op de vreedzame demonstranten begon in te slaan en vroeg aanhoudend schreeuwend aan de agent waarom ze begonnen te slaan. De agent werd het op een gegeven moment teveel en hij barstte, naar eigen zeggen ook door vermoeidheid en te weinig eten en drinken, in snikken uit. De actievoerders omhelsden de man voordat hij door zijn collega’s werd afgevoerd. De Nederlander heeft na het voorval een open brief geschreven aan de agent om hem te prijzen en hem opgeroepen zich de volgende keer aan de zijde van de demonstranten te plaatsen.

Voordat iedereen in Nederland zich nu op de borst gaat slaan over hoe goed wij Nederlanders toch maar weer bezig zijn met het bestrijden van het onrecht in de wereld even een paar feiten vanuit Manila zelf. De demonstratie begon vreedzaam maar dreigde uit de hand te lopen toen de demonstranten door afzettingen wilden breken, waarop de oproerpolitie probeerde ze tegen te houden. Toen de “vreedzame” demonstranten met stenen en allerlei rotzooi begonnen te gooien sloeg de oproerpolitie terug. Die Nederlander heeft overigens als je het mij vraagt enorme mazzel gehad die dag dat hij juist die agent op zijn pad vond. Die jongens van de oproerpolitie hier zijn niet bepaald sociaal werkers en voor hetzelfde geld had die malloot er een getroffen die hem gewoon met zijn knuppel op zijn kop had geslagen.

De reacties op het gedrag van de Nederlander zijn heel verschillend. Het buitenland reageert overwegend positief op zijn actie, de meeste Filipino’s echter niet en het maakt gek genoeg niet uit of ze nu voor of tegen de regering zijn. Veel Filipino’s vinden dit een ongewenste inmenging van buitenlanders in hun eigen binnenlandse zaken en zijn diep verontwaardigd. Zelfs degenen die tegen de regering zijn vinden dit totaal ongewenst, het gaat dan wel over armoede en corruptie maar het is wel hun eigen rotzooi en ze willen die zelf oplossen. Filipino’s zijn trotse mensen en ze willen hun eigen zaakjes opknappen, daar hebben ze geen wijsneuzige schreeuwlelijken uit het buitenland bij nodig.

Een paar citaten uit een open brief van een Filipino in de krant als reactie op de open brief van de Nederlander:

“Ik waardeer je zorgen over de slechte omstandigheden van mijn minder bedeelde en gemarginaliseerde landgenoten. In je open brief aan de agent lijk je aan iedereen duidelijk te willen maken dat je alles weet van het diep-gewortelde kwaad dat dit land, mijn moederland, teistert en alle sociale, politieke en economische probleemgebieden begrijpt. Maar ik heb ernstige twijfels of dat zo is”.

“Omdat je toevallig een paar hartelijke gesprekken hebt gehad met een paar van Manila’s armste mensen of misschien zelfs wel bent opgenomen in hun leefomgeving voor een paar dagen, weken, maanden of misschien zelfs wel een jaar of twee betekent niet dat je nu weet waar je het over hebt”.

“Ik ben een Filipino, een erg trotse ook nog, die hier al meer dan dertig jaar leeft. Mijn familie en ik hebben niet één revolutie overleefd maar drie, nog afgezien van de verscheidene coup pogingen van de laatste dertig jaar. We zijn ondanks alles door dik en dun gegaan zonder de straat op te gaan, iets wat jij zo trots demonstreert en propageert. Wij hebben zware tijden meegemaakt die jij je persoonlijk niet kunt voorstellen en die jij ook nooit zult ervaren.”

Op dit moment zijn ze druk bezig om die Nederlander het land uit te flikkeren. De Filipino’s vinden dat iemand die hier te gast is zich als een gast met gedragen en zich niet met de binnenlandse zaken moet bemoeien. Die Filipino’s toch, het zijn soms net Nederlanders; niet van die wereldverbeteraars, maar doodgewone Nederlanders…

Het was me de laatste al een paar keer opgevallen dat als ik ’s morgens voordat ik naar mijn werk ging mijn laptop gebruikte, dat ik dan niet altijd hetzelfde zag als wat ik ’s avonds had achtergelaten. Pietje Precies als ik ben weet ik meestal exact hoe ik alles heb achtergelaten dus dat valt me altijd meteen op.

Ik had al een paar keer aan Riet gevraagd waarom ze ’s avonds mijn laptop gebruikte terwijl ze zelf een prima computer heeft staan, in de veronderstelling dat het Riet was die nog even mijn laptop had gebruikt. Niet dat het een probleem is want dat doet ze wel vaker, maar ik wil het altijd graag effe van tevoren weten. Ik laat ’s avonds nog wel eens half afgemaakte dingen staan met de bedoeling daar dan de volgende dag mee verder te gaan en het zou vervelend zijn als ik dingen kwijtraak zoals bijvoorbeeld een half afgemaakte set foto’s. Maar ze gebruikte mijn laptop helemaal niet zei ze, en dat maakte de zaak er niet duidelijker op.

Gisteravond kwam Riet er stomtoevallig achter hoe het zat. Voordat ik mijn nieuwe beeldscherm had sloot ik mijn laptop simpelweg af door de klep dicht te doen. Nu ik er een beeldscherm aan heb hangen gebruik ik dezelfde “sleep” functie maar moet nu geactiveerd worden via het toetsenbord want de laptop is immers al dicht als het beeldscherm eraan hangt. De laptop schakelt zichzelf verder op dezelfde manier uit door in slaaptoestand te gaan, maar het verschil is nu dat zo gauw ik een toets op het toetsenbord of de muis aanraak alles meteen weer aan gaat. En uiteraard is het zo dat als die slaaptoestand ingeschakeld wordt dat dan ook het beeldscherm “op zwart” gaat.

Gisteravond zat Riet laat nog even achter haar eigen computer en zag dat allebei de katten in mijn stoel naast haar gingen zitten. Een van de katten sprong op het bureaublad, op mijn toetsenbord waardoor mijn laptop zichzelf weer inschakelde en daarmee ook het beeldscherm. Vervolgens ging de kat die dat had veroorzaakt weer naast de andere zitten op mijn stoel en samen gingen ze naar het beeldscherm zitten kijken. Toen de laptop zich na een paar minuten weer automatisch uitschakelde omdat er verder niks gebeurde werd uiteraard ook het beeldscherm weer donker. Meteen herhaalde een van de katten het spelletje, en dat ging zo een poosje door, waarschijnlijk tot ze er genoeg van kregen.

Het raadsel van mijn veranderende instellingen en beeld lijkt dus opgelost…

Hier op de Filipijnen zijn ze helemaal wild van basketbal. Erg merkwaardig misschien als je de gemiddelde lengte van de mensen hier in ogenschouw neemt maar misschien ook weer niet als je weet dat de Amerikanen het hier jarenlang voor het zeggen hebben gehad. Blijkbaar hebben ze als erfenis niet alleen Starbucks’en en McDonalds’en achtergelaten maar ook de liefde voor een sport die toevallig ook een van mijn favoriete sporten is.

Op ons kabelnet hebben we dan ook en aanzienlijk aantal netten met basketbal, variërend van de lokale competitie tot de NBA uit de Verenigde Staten, die hier uiteraard mateloos populair zijn. In de sportschool waar ik kom lopen heel wat jonge gasten rond met basketbalshirts en niet alleen van Amerikaanse sterren zoals LeBron James maar ook met namen van de “local heroes”. Op dit moment is basketbal helemaal iedere dag in het nieuws want de Aziatische kampioenschappen zijn hier in Manila dit jaar. Voor mij als Westerling is het bizar om te zien dat landen als Iran en Jordanië blijkbaar ook een basketbalteam hebben, en helemaal bizar is het om te zien dat er bijvoorbeeld bij Jordanië een speler meedoet met de naam Jimmy Baxter.

Afgelopen vrijdag zaten we in de San Mig pub waar het volhangt met tv schermen en op allemaal was de wedstrijd van de Filipijnen tegen Jordanië te zien. Het was komisch om te zien dat er heel veel passerende Filipino’s voor een van de ramen bleven staan om zo de wedstrijd te kunnen volgen op een van de grote schermen binnen. Sommigen stonden daar vrijwel de hele wedstrijd, door het raam naar binnen glurend. De Filipijnen wonnen die wedstrijd overigens redelijk ruim na toch na het tweede kwart achter gestaan te hebben met bijna twintig punten. Gisteravond in restaurant Outback (waar we ondanks een minder goeie ervaring vorige week toch maar weer naar toe waren gegaan) zagen we alweer een wedstrijd van de Filipijnen en deze liep minder goed af, ze verloren met vijf punten verschil van Taipei (waar overigens een speler in rond liep met de niet zo typisch Chinese naam Davids).

Opvallend was dat de wedstrijd in de stampvolle San Mig wel intensief werd gevolgd maar dat er gedurende de wedstrijd nauwelijks reacties waren. Na afloop was er weliswaar een klaterend applaus maar verder ging de feestvreugde niet. Als ik dat vergelijk met Nederland en voetbal dan is het hier maar een tamme bedoening…