Terugreis met hindernissen

Boracay-20141117-001

De ochtend verliep rustig want omdat we al om half twaalf vanaf het resort zouden vertrekken hadden we niet echt zin meer om nog op strand te gaan liggen. En waarom zouden we, onze suite heeft een balkon bij de woonkamer en een groot dakterras met een zithoek, ligbanken en een jacuzzi. Ik bedoel maar.

Stipt om half twaalf vertrokken we met de shuttlebus naar het haventje van Boracay voor de oversteek naar de luchthaven van Caticlan. Alles ging vlot dus we waren erg vroeg, voor Riet reden om te gaan mopperen over lange wachttijden maar zoals bekend straft God onmiddellijk. Bij het inchecken kregen we namelijk te horen dat onze vlucht was gecanceld en dat we waren overgeboekt op een vlucht die niet alleen pas tegen zevenen in de avond zou vertrekken maar ook nog eens vanaf de luchthaven van Kalibo, op twee uur rijden van Caticlan.

Op mijn vraag of we via een andere maatschappij konden terugreizen werd er naar de mogelijkheden gekeken, maar het enige wat ze konden regelen was dat we werden overgeboekt naar een vlucht om kwart voor vijf, nog steeds vanaf Kalibo. Samen met nog enkele passagiers van de gecancelde vlucht werden we met een busje naar de luchthaven van Kalibo gebracht waar we om kwart voor drie aankwamen. De rit was overigens onder andere omstandigheden waarschijnlijk veel beter bevallen want de route voerde ons langs de mooie kust van het eiland Aklan, met schitterende rijstvelden en rijstterrassen.

Onze hoog gespannen verwachtingen van de luchthaven van Kalibo, die tenslotte het predicaat “International” draagt, werden niet ingelost want het bleek net zo’n gat als alle andere. Het enige was dat we wel een voorrangsbehandeling kregen bij het inchecken en we kregen een “maaltijd” aangeboden. Dat bleek de hier op de Filipijnen gangbare doos te zijn met daarin een stuk krokante kip, een bal rijst en plastic bestek, met daarbij een fles water. Riet begon er niet eens aan…

Tien over vier was de boarding tijd dus tegen die tijd gingen we naar de vertrekhal vanwaar we direct op het platform keken. De twee toestellen die er stonden waren allebei niet van Cebu Pacific dus Riet ging voor alle zekerheid maar even vragen of de vertrektijd nog steeds klopte. Nou, dat was niet zo, we hadden minstens drie kwartier vertraging.

Riet vertrok laaiend terug naar het rokersterras. Ik bleef beneden want de lucht op dat terras was niet te harden, het rook er alsof er een paar afvalbakken vlakbij stonden leeg te rotten en dat was waarschijnlijk ook zo. Ik raakte in gesprek met een Amerikaans stel die met vakantie waren op de Filipijnen, hoofdzakelijk over basketbal maar ook reizen want ze hadden zo saampjes al heel wat van de wereld gezien.

We landden uiteindelijk pas kwart over zes in Manila waarna we door Lito naar huis werden gebracht. En wat dat Cebu Pacific betreft, er moet echt niks anders te krijgen zijn willen we daar nog een keer in trappen…

Alweer een tandartsdag

Doordat we gisteravond zo laat thuis waren heb ik de eerste oefensessie van onze band voor het optreden volgende week moeten missen. Gezien het feit dat we amper twee weken hebben om ons voor te bereiden en dat mijn malloten van bandmaten hebben besloten om vier of vijf nieuwe nummers te gaan spelen is dat een slechte zaak, het wordt allemaal wel erg krap zo.

Vandaag was zowel voor Riet als voor mij weer een tandartsdag. Vorige week is bij ons allebei het voorbereidende werk gedaan voor een paar kronen en die zouden deze week geplaatst worden. Net voor we vertrokken naar Boracay kregen we een text bericht van de tandarts of we dat maandag konden laten doen. Ja, dat ging dus niet want dan zaten we nog op Boracay en dat gaven we dus door. Dan moest het beslist dinsdag worden kregen we als antwoord daarop want hij ging drie weken op vakantie en dan zou het december worden.

Om nou nog drie weken met noodkronen rond te lopen zagen we niet zitten, zeker Riet niet want die had er nogal wat last van gehad de afgelopen dagen. Het werd dus vandaag, ik vanmorgen vroeg en Riet vanmiddag. En zoals gewoonlijk werd het allemaal weer efficiënt afgehandeld door de tandarts, en zo neemt langzamerhand het aantal neptanden bij ons allebei gestaag toe.

De tandarts waarschuwde mij al dat ik “aan de andere kant” ook een aantal zwaar gevulde kiezen heb met gedeeltelijk nog hele ouwe amalgaam vullingen die lekken en dat ik daar vroeg of laat problemen mee ga krijgen. Hij liet me weer met dat ellendige spiegeltje zien waar het probleem zit en ik kan niet anders dan toegeven hij gelijk heeft. Nou kan ik wel eigenwijs zijn en hier gewoon mee door blijven lopen, ik kan ook eieren voor mijn geld kiezen en besluiten om er nog maar een paar centen tegenaan te gooien en er hier wat aan te laten doen.

Het zal hoogst waarschijnlijk wel weer een afspraakje worden begin volgend jaar…

Cadeautjes

Cadeautjes_Cataquis

Riet is op dit moment druk met de voorbereidingen voor de maandelijkse verjaardagsviering met de kinderen van Cataquis. Deze keer is haar de taak toebedeeld om te helpen met het regelen van de cadeautjes. Dat lijkt simpeler dan het is want het bedrag wat mag worden besteed per kind is honderd pesos, ongeveer één Euro vijfenzeventig. Dat lijkt weinig maar duurdere cadeaus hebben geen enkele zin, die zouden of afgepakt worden of verkocht. De cadeautjes moeten dan vooral leuk en als het kan ook nuttig zijn, en dat gaat gelukkig makkelijk.

Met name dingen die wij eigenlijk achteloos in de kast gooien, zoals een toilettas met inhoud die we krijgen tijdens Emirates vluchten, vinden vaak gretig aftrek. Zowel de jongens als de meisjes zijn gek op luchtjes, smeerseltjes en haargel, en bovendien is het natuurlijk machtig interessant om te kunnen pronken met zo’n tasje. En zoals ik op Boracay al had gezien, je koopt voor honderd pesos een namaak Ray-ban of Oakley zonnebril die niet van echt is te onderscheiden en daarmee zijn met name de jongens stikgelukkig.

Ik ben mijn eigen nep-Oakley die ik afgelopen weekend heb gekocht op Boracay ook al kwijt aan de cadeau actie van Riet. Ze vond het wel een stoer model wat vast en zeker wel gewaardeerd gaat worden door een van de jongens en dus werd mijn bril geconfiskeerd. “Jij koopt maar een nieuwe,” was het simpele commentaar.

Verder was vanavond voor mij de eerste oefenavond voor het optreden van onze band volgende week vrijdag, en dat ging wonderwel helemaal niet onaardig. We moeten nog wel wat polijsten hier en daar maar het repertoire staat al redelijk vast, dus het ziet er naar uit dat we ondanks de korte voorbereiding toch nog redelijk voor de dag kunnen gaan komen.

Vliegtickets.ph

Het wordt de laatste tijd steeds rommeliger rond het boeken van onze vliegreizen. Riet en ik vliegen natuurlijk best wel veel en we boeken onze tickets altijd zelf, waarbij we weliswaar bepaalde voorkeuren hebben maar we kijken toch altijd wel wat rond voordat we definitief boeken. Het eerste criterium is voor ons altijd de beschikbaarheid van vluchten op de datums en tijden die wij hebben gekozen en het tweede criterium is uiteraard de prijs van de tickets.

Toen we pas op de Filipijnen woonden was de keuze eigenlijk heel makkelijk want KLM was de enige maatschappij die direct van Manila naar Amsterdam vloog en onze nationale trots was ook nog eens de goedkoopste. Daar kwam al snel verandering in toen KLM, noodgedwongen weliswaar door rare beslissingen van de Filipijnse overheid, stopte met die directe vlucht en een tussenstop ging maken in Taipei op het eiland Taiwan. Maar toch bleven we in eerste instantie nog bij KLM omdat de tickets daar nog steeds een stuk goedkoper waren dan bij de concurrentie.

Na de eerste ervaringen met Emirates werd dit al snel onze eerste keus om naar Nederland te vliegen, temeer omdat anderhalf jaar geleden de ticketprijzen van KLM enorm omhoog gingen en daardoor opeens stukken duurder waren dan verscheidene andere maatschappijen. We waren eigenlijk meer dan tevreden met Emirates, en dat leek alleen maar beter te worden toen de maatschappij het aantal vluchten op Manila nog eens ging uitbreiden ook en dus nog meer keus bood.

Maar zoals altijd is dit ook al weer te mooi om waar te zijn zo bleek al snel. De vluchten vanaf de andere luchthaven Clark International Airport werden even snel weer afgevoerd als ingesteld, en er kwamen weliswaar meer vluchten vanaf NAIA maar met de vertrektijden werd nogal eens geschoven en dat werkte nogal verwarrend want wij moeten namelijk altijd rekening houden met een aansluitende vlucht in Dubai.

Een weekje of wat geleden heb ik mijn vluchten voor het bezoek aan Nederland in december geboekt en daarbij had ik eigenlijk voor een ander vluchtschema willen kiezen dan ik heb geboekt. De reden is simpel, de combinatie van vluchten die ik eigenlijk wilde boeken stond niet in het rijtje van keuzemogelijkheden en ik moest dus met name voor de heenvlucht een latere vertrektijd kiezen dan ik had gepland.

Maar toen ik vandaag nog eens keek op de website van Emirates stond die eerdere vlucht er wel op in combinatie met de door mij gekozen terugvlucht dus ik belde maar eens naar het kantoor van Emirates in Amsterdam om te vragen of mijn vlucht nog veranderd kon worden. Dat heb ik wel meer gedaan en dat leverde nooit enige problemen op, maar ook die tijden zijn blijkbaar veranderd. Ik kreeg een heel verhaal te horen over een speciaal tarief wat ik had gehad en dat de ticketprijs inmiddels veel hoger was en dat het geld zou gaan kosten.

Diepe zucht. “Hoeveel kost dat dan?” vroeg ik. Bleek dat de huidige ticketprijs ruim het dubbele was van wat ik had betaald! “Laat dan maar zitten,” zei ik dus maar de dame was nog zo vriendelijk om even te kijken of er iets geregeld kon worden maar uiteindelijk bleek dat het me toch een paar honderd dollar zou gaan kosten om een paar uur eerder te vertrekken. Ik heb vriendelijk bedankt voor de moeite en zoals het er naar uit ziet kom ik dus op 18 december pas ’s avonds thuis in plaats van vroeg in de middag.

Het ziet er naar uit dat door de hevige concurrentiestrijd in het luchtverkeer nu ook het imperium van Emirates toch de eerste barstjes gaat vertonen…

Evacuatie oefening

Outpost_Borrel_bij_Draft_003

Om even voor negen vanmorgen klonk in ons kantoor opeens het brandalarm en dat betekent dat je alles meteen laat vallen, niks meeneemt maar snel naar het dichtstbijzijnde trappenhuis gaat om naar beneden te gaan. Beneden gekomen moeten we dan verzamelen op het zogenaamde musterpunt, wat in ons geval het grasveld recht voor het gebouw is.

Ik weet eigenlijk niet wat er zou gebeuren als er echt brand is maar aangezien iedereen er van overtuigd was dat dit om een oefening ging liep iedereen ordelijk naar buiten en in dertien minuten was het gebouw ontruimd. Dat is een hele prestatie eigenlijk als je in aanmerking neemt dat er tweeëntwintig verdiepingen zijn en twee smalle trappenhuizen waarlangs iedereen naar beneden moet.

Ons team zit op de zeventiende verdieping en dat betekende dus heel veel trappen naar beneden. Dat is altijd een heel geschuifel omdat er natuurlijk op iedere onderliggende verdieping mensen bijschuiven in de rij. Maar het kan altijd erger, ik sprak buiten met mijn Kazachstaanse collega Andrei die in China had gewerkt in een gebouw waar hij op de vijfenvijftigste verdieping zat tijdens een evacuatie oefening…

Voor vanavond hadden de vrouwen van Shell Outpost een borrel georganiseerd in de Draft Bar in Molito, net aan de overkant van de Village. Het begon om zes uur en er was een hele aardige opkomst, bijna veertig personen in totaal en dus een mooi succesje voor Riet en haar mede-organisatoren.

Zelf was ik er pas om half negen toen de meesten al naar huis waren want ik had eerst nog een oefensessie met de band. Ik kon op de valreep nog een paar Hoegaardens meepikken en uiteraard sta ik ook nog op een paar belachelijke foto’s…

Maandelijks verjaardagsfeest

Cataquis-20141122-001

Riet ging vanmorgen samen met nog een paar vrouwen al vroeg op weg met een volgeladen auto naar Cataquis om daar het maandelijkse verjaardagsfeest voor de kinderen te gaan vieren. Behalve cadeautjes zaten de auto’s ook vol met eten en drinken, en dat was nogal een voorraad want er werden zo’n honderdtwintig kinderen verwacht in totaal.

Het was zoals gewoonlijk weer een groot succes, alleen was het een beetje schipperen met het eten want er waren veel meer kinderen gekomen dan verwacht, alles bij elkaar iets van honderdzeventig en dat was dus flink meer dan de vooraf ingeschatte opkomst.

Uiteindelijk kwam alles goed, het enige probleempje was dat er door een schrijffoutje een kindje van een jaar een cadeautje kreeg voor een kind van de leeftijd van elf jaar. Maar beter zo dan andersom en Riet gaat het de komende week goed maken door alsnog iets te kopen voor het kindje.

Het regenseizoen zit er inmiddels op en we zitten in de overgang naar wat hier wordt genoemd het koele seizoen. Wat het regenseizoen betreft, dat was dit jaar veel minder heftig dan vorig jaar en gelukkig voor de mensen hier zijn de sombere voorspellingen over het toenemen van de tyfoon’s in aantal en kracht niet uitgekomen. We hebben zelfs heel wat minder tyfoon’s gehad dan afgelopen jaar, vijftien tot nu toe en dat is gemiddeld genomen zelfs aan de lage kant.

En wat het koele seizoen betreft, daar lijkt het nog niet erg op want de temperaturen liepen de afgelopen dagen steeds op tot rond de drieëndertig graden. Niet echt koel te noemen dus…

Stil op straat…

Pacquiao_Algieri

Afgelopen zaterdag was het verkeer in en rond onze Village een compleet gekkenhuis en dat had alles te maken met de eerste grote Kerstmarkt die in de Village werd gehouden. De Kerstmarkten staan open voor alle publiek en er komen dan ook heel veel mensen van buiten de Village op af, maar omdat iedereen die niet in de Village woont bij de poorten geregistreerd moet worden zaten met name de toegangswegen muurvast.

Vandaag was dat totaal anders, ondanks dat de Kerstmarkt ook vandaag open was. Toen Riet en ik op pad gingen om wat boodschappen te doen verbaasden we ons erover dat het zo stil was op de wegen. Niet gewoon rustig, maar ontzettend rustig, zo rustig zelfs dat we bij de South Supermarket parkeerplekken voor het uitkiezen hadden en dat zijn we niet gewend. Toen we daarna terug naar huis reden ging Riet opeens een licht op, “Het is natuurlijk die bokser!” zei ze.

Ze had natuurlijk gelijk, dat moest het wel zijn. Voor de Filipijnen was vandaag hét sportevenement van het jaar, “hun” Manny Pacquiao verdedigde vanmorgen in Macao zijn wereldtitel in het weltergewicht tegen zijn Amerikaanse uitdager Chris Algieri. Alle Filipino’s zaten vanmorgen dus voor de tv en de straten waren daarom zo goed als uitgestorven want voor hen is dit net zoiets als voor de Nederlanders een wedstrijd om het wereldkampioenschap voetbal.

En het werd alweer een feest voor de Filipino’s want de inmiddels 35-jarige Manny won met overmacht de wedstrijd tegen zijn vijf jaar jongere tegenstander die tot dan toe nog geen wedstrijd had verloren. Daarmee behoud Manny zijn titel, maar waar heel de Filipijnen nog steeds op hoopt is een revanche van Manny tegen Floyd Mayweather van wie hij drie jaar geleden volgens velen (ook niet-Filipino’s) onterecht verloor.

Hoe het ook zei, de nationale sportheld van de Filipijnen staat nog steeds stevig op zijn voetstuk en de Filipino’s hebben weer iets om trots op te zijn.

Vreemd fruit

Persimmon

Een van de geneugten van Zuid-Oost Azië is de verscheidenheid aan fruit, en daar zitten soorten bij die je in Nederland niet zo vaak ziet. Op ons kantoor staat iedere maandag in de keuken een mand met vers fruit op tafel en vandaag stond er een maand met een soort fruit die ik nog niet kende. Volgens Riet hadden we er in China wagonladingen van voorbij zien rijden maar dat is me dan niet opgevallen.

Het zag er een beetje uit als een tomaat, alleen geel-oranje van kleur en met een stevige en tamelijk grote kroon van stug blad. Grappig genoeg wist de eerste de beste Filipina die ik vroeg wat het was het zelf ook niet maar de tweede wist het wel. Het was, zei ze, een Persimmon. Juist ja. Nooit van gehoord dus, en ik vroeg waar het naar smaakte. Ik moest het zelf maar proberen zeiden ze, maar ze verzekerden me alvast dat het geen zure vrucht was want als dat zo was geweest dan was het daarmee voor mij meteen over en uit geweest.

Ik nam de vrucht mee naar huis om hem daar aan Riet te laten zien. “Weet jij wat dit is?” vroeg ik haar, en tot mijn verbazing zei ze meteen “Een Kaki”. En dat klopt want dat is de andere naam van deze vrucht die oorspronkelijk uit China komt. Maar waar het natuurlijk om ging was de smaak en die was (vond ik) verrassend lekker. Het vruchtvlees lijkt een beetje op een appel maar is wat droger en stugger van structuur, en de smaak heeft wel wat weg van een perzik.

Alleen verschillen smaken nu eenmaal, want ik vond het dan wel lekker maar Riet vond er niks aan…

Filipijnse dag…

Riet had het niet naar haar zin vandaag want ze had zoals ze het zelf noemde een “Filipijnse dag”, zo’n dag waarop alles moeizaam verloopt en niks meezit.

Het begon vanmorgen op het bureau van de Filipijnse rijksdienst voor het wegverkeer waar ze haar nieuwe rijbewijs vandaag moest ophalen. Twee weken geleden was ze daar al geweest om alle benodigde formulieren in te leveren en alle noodzakelijke handelingen (onder andere potje piesen onder toezicht) te verrichten. Haar rijbewijs was ingenomen en ze had een vodje papier gekregen wat als tijdelijk rijbewijs dienst moest doen.

Aangekomen op het bureau vanmorgen kreeg ze een heel verhaal te horen waar ze weinig van snapte maar het kwam er op neer dat het rijbewijs er niet was of nog niet klaar was. Normaal gesproken is Lito er voor de broodnodige vertaling maar die kon de auto nergens kwijt en moest dus noodgedwongen rondjes blijven rijden. Wel kreeg Riet een telefoonnummer waar ze volgende week naar toe moet bellen om te informeren hoe het met het rijbewijs staat. De geldigheid van het vodje is wel verlengd tot februari, maar of dat geruststellend is…

Een ander noodzakelijk nieuw document is een nieuw paspoort, wat ze beslist moet hebben voordat ze naar Nederland reist want haar huidige paspoort is als ze terugkomt in januari geen zes maanden meer geldig en dan krijgt ze hier grote problemen als ze terugkomt. Ze was dat effe vergeten en wilde alles vandaag dus even snel regelen.

Het aanvraagformulier kon online worden ingevuld, dat ging gemakkelijk, maar voor de Ambassade moet er een afspraak gemaakt worden. Het nummer op de Ambassade gaf geen gehoor dus probeerde ze het later nog eens. Ook de tweede keer was er geen gehoor en toen ze voor de derde keer belde wilde de telefoniste alweer dat onbereikbare nummer doorgeven maar toen Riet er snel tussendoor opmerkte dat dat nummer onbereikbaar was zei de ambassade-muts dat ze haar dan wel even zou doorverbinden. En dan vinden ze het gek dat je bloeddruk hier hoog wordt!

Een afspraak werd geregeld voor morgenmiddag dus nu kon ze de volgende hindernis gaan nemen, het kopen van een extra bed voor de gasten die we krijgen begin volgend jaar. Ze had al een bed uitgezocht en dacht dus snel de aanschaf te kunnen regelen maar het juiste mannetje was er even niet. Na een bakkie en nog een kwartier wachten kwam het mannetje eindelijk, maar van dichtbij bleek het bed niet meer dan een paar dunne buizen als bodem te hebben en een matras van twee centimeter dik. Kortom, geen geschikte brits voor een persoon van doorsnee Nederlands formaat. Wordt dus vervolgd.

Over de aardappelen die gedeeltelijk wel en gedeeltelijk niet gaar wilden worden vanavond zullen we het maar niet hebben, maar ik heb toch nog wel even stennis geschopt toen ik zag dat ze op het aanvraagformulier voor haar nieuwe paspoort mijn naam als “Willen” had ingevuld. Na bijna zevenendertig jaar, potdomme!

Even weer wat politiek

De kranten op de Filipijnen stonden de afgelopen weken bol van schandalen rond vice-president Binay. De man werd in eerste instantie beschuldigd van corruptie maar gaande het onderzoek gaan er steeds meer beerputten open, met als voorlopig hoogtepunt het bericht gisteren dat hij betrokken zou zijn geweest bij een poging tot een coupe in 2006 met als doel de toenmalige president Arroyo af te zetten. Niet slecht allemaal voor een man die het in zijn hoofd heeft om president van dit land te worden, en niet verwonderlijk dus dat de roep om berechting van deze man steeds luider wordt.

Als je meer over deze persoon gaat lezen dan rijzen de haren je ten berge. Zo was hij ten tijde van die coupe poging burgemeester van Makati, het rijke stadsdeel in het centrum van Manila. Toen zijn derde en laatste drie-jarige termijn erop zat heeft hij zijn vrouw als kandidaat naar voren geschoven voor de burgemeesterspost, en dat werd nog succesvol ook. Zo kon hij drie jaar achter de schermen aan de touwtjes trekken waarna hij “gewoon” zelf weer burgemeester werd voor drie perioden van drie jaar. Tegen de tijd dat de laatste termijn afliep was zijn zoon oud genoeg en nam het burgemeesterschap na een succesvol verlopen verkiezing over. Zo blijft het allemaal lekker in de familie.

Voor ons niet-Filipino’s klinkt dit allemaal verbijsterend, maar hier is dat de normaalste zaak van de wereld, niet alleen voor burgemeesters maar ook voor andere gekozen politici zoals gouverneurs. Het druist natuurlijk allemaal wel in tegen de bedoeling van de wet op ambtstermijnen, maar technisch gesproken is het niet illegaal wat ze doen.

Maar we zijn er nog niet! Binay droeg namelijk zijn totaal niet gekwalificeerde dochter voor voor een zetel in de Senaat, en ook dat lukte. De dochter zit nu in de Senaat, is als senator volkomen waardeloos omdat ze van toeten nog blazen weet, maar zo kan Binay mooi in de Senaat de belangen van de familie behartigen. Het feit dat hij zijn dochter überhaupt kandidaat stelde laat wel merken wat een totale minachting deze man heeft voor alles en iedereen, maar hij heeft nu wel al zijn schaakstukken op hun plaats staan want hij heeft ook nog een dochter die in het Congres van volksvertegenwoordigers zit.

Binair was in de jaren tachtig een felle criticus van het bewind van Marcos en werd als zodanig door president Cory Aquino na de EDSA revolutie naar voren geschoven als burgemeester van Makati. Daarmee werd het paard van Troje binnengehaald want Binay bleek net zo’n machtswellusteling te zijn als Marcus die volk en vaderland opzij schoof voor het belang van zijn eigen familie.

Na drie desastreuze presidenten (Ferdinand Marcos, Joseph Estrada en Gloria Arroyo) gaat het nu wat beter maar er zal toch eens wat moeten gebeuren aan de regentenfamilies die de touwtjes in dit land in handen hebben. Het schijnt dat Binay het zelfs in zijn hoofd heeft gehaald om president te gaan worden, maar hopelijk blijft dat dit arme land bespaard…

Shell in het nieuws

Pandacan_Oil_Depot

Het Hooggerechtshof van de Filipijnen heeft afgelopen dinsdag verordonneerd dat een oliedepot in Manila wat gebruikt wordt door de drie grote oliemaatschappijen Shell, Chevron en Petron moet verhuizen. Dit depot is gelegen aan de oever van de Pasig rivier waar het in de loop van de tijd helemaal omsloten is door bebouwing van de zich uitbreidende stad, waardoor het nu midden in de stad ligt.

De motivatie voor het besluit is niet vervuiling of iets dergelijks maar het verhoogde gevaar dat de bewoners van Manila slachtoffer worden van een terroristische aanslag op het depot. Het Hooggerechtshof maakt daarmee een verordening ongedaan die was uitgevaardigd door de vorige burgemeester van Manila en die het depot ter grootte van drieëndertig hectare toestond te blijven waar het was.

De verhuizing van de faciliteiten zal een aardige onkostenpost zijn voor de drie maatschappijen die te horen hebben gekregen dat ze vijfenveertig dagen de tijd hebben om gehoor te geven aan de nieuwe resolutie. Petron heeft al aangegeven de beslissing te respecteren en dat ze uiterlijk in januari 2016 hun operatie verplaatst zullen hebben. Chevron had het besluit blijkbaar ook al verwacht en is in juni van dit jaar al gestopt met het gebruik van de faciliteiten. Shell heeft vooralsnog alleen aangegeven dat het bedrijf bereid is het besluit op te volgen.

Waar iedereen bang voor is is dat de brandstofprijzen omhoog zullen gaan als gevolg van de kosten die de oliemaatschappijen zullen moeten gaan maken om hun operatie te gaan verhuizen. De huidige burgemeester Joseph Estrada, de voormalige filmster die als president een rampzalig beleid voerde, denkt van niet en dat de brandstofprijs uitsluitend afhangt van de situatie op de wereldmarkt.

De bewoners rondom het depot zijn helemaal niet blij met het besluit. Veel hebben er hun werk en rondom het depot zijn veel winkels en bedrijfjes die profiteren van de aanwezigheid van het grote complex en de vele mensen die er werken, en omwonenden zijn bang dat die straks allemaal gaan verdwijnen.

Ze hebben ook geen angst voor de vermeende terroristische dreiging. Want zoals een bewoner tegen een verslaggever zei, “We hebben toch God die ons beschermt?”…

Optreden op het SPEX eindejaarsfeest

From_The_Chorus_Dec_2014

Vanavond werd het grote Shell Philippines eindejaar feest annex Christmas Party gevierd in het luxe Sofitel, het enige vijfsterrenhotel in Manila, prachtig gelegen aan de baai van Manila. Voor mij was er als extra bijzonderheid dat onze project band tijdens het feest een optreden van een half uur zou verzorgen.

We waren knap zenuwachtig allemaal vanwege de korte voorbereidingstijd die we hadden gehad, twee weken maar waarin we maar vijf keer hadden kunnen oefenen, maar we waren vastbesloten er het beste van te maken. We vertrokken vanmiddag extra vroeg vanaf kantoor omdat onze soundcheck gepland stond voor half vier vanmiddag. Als bijzonder extraatje had het organiserend comité ons allemaal een kamer in het hotel aangeboden om te overnachten en dat kwam best uit want Riet en ik hadden toch al besloten om in het hotel te blijven overnachten.

De soundcheck verliep ronduit rampzalig. Allereerst bleek dat het verdrijf wat het geluid zou verzorgen ons “boodschappenlijstje” niet goed had gelezen want we kwamen een gitaarversterker te kort en het drumstel was ook niet volgens opgegeven specificaties. Bovendien kwam de halve band te laat omdat ze waren blijven steken in de enorme verkeersdrukte die vandaag nog erger was dan normaal. Heel veel mensen waren op pad voor Kerstinkopen want vrijwel iedereen heeft vandaag niet alleen zijn salaris gehad maar ook zijn dertiende maand.

Tijdens de soundcheck probeerden we al onze nummers en ook dat ging met name bij mij hopeloos mis. Ik had voortdurend ruzie met al mijn vingers en ik kreeg ook de instellingen van mijn gitaar niet zoals ik wilde. Kortom, geen goeie generale en de zenuwen namen daardoor nog extra toe.

Nadat de zaal was volgelopen was er eerst een diner met een korte toespraak, waarna het onze beurt zou zijn. Onze grote baas Baste nam uitgebreid de tijd voor zijn eindejaars toespraak en het bleek dat er na de toespraak ook eerst nog een soortement van quiz werd gehouden, en al met al stonden we dus drie kwartier te wachten voordat we konden beginnen.

Eenmaal op het podium waren er nog wat technische problemen met niet werkende snoeren en de professionele geluidsmensen hadden na onze soundcheck nog van alles op het podium veranderd, maar toen we dan uiteindelijk konden beginnen liep het meteen als een trein. De meiden waren prima bij stem vandaag en mijn vingers deden ook gelukkig weer wat ik verwachtte dat ze zouden doen. Ik kreeg zelfs, wat me nog nooit gebeurd is, een applaus na mijn solo in het nummer “Runaway Train”.

De rest van de avond verliep gezellig, de meeste tijd brachten Riet en ik lekker buiten op het terras aan de Baai van Manila door, kletsend met vrienden en collega’s. En aan het eind van de avond hoefden we alleen maar met de lift naar onze kamer op de zesde verdieping…

Op de foto van links naar rechts Donna, Jho, Jomar, Sheila, Melvin, ikzelf en Mark.

Misverstand

Sofitel_Manila_003

Een vroeg begin van de dag in het Sofitel dankzij de iPhone van Riet. Die gebruikt ze ook als wekker en ze had voor vandaag een werktijd gezet van acht uur. Dacht ze, want het kreng ging om kwart voor zeven al af en op een volume dat ook de naastgelegen kamers, getuige de stemmen die te horen waren, vast erg dankbaar waren met deze onplezierige verrassing.

Gelukkig scheen om die tijd het zonnetje en kon ik vanaf het balkon van onze hotelkamer genieten van het schitterende uitzicht over de Baai van Manila en de stad zelf. Jammer genoeg bleef dat niet zo want er kwam meer bewolking en terwijl we aan het ontbijt zaten in de overigens fantastische ontbijtzaal van het hotel viel de eerste bui. En het bleef de rest van de dag buiig, wat voor vrienden en collega’s die besloten hadden om de dag bij het zwembad van het Sofitel te gaan doorbrengen dus een tegenvaller was.

Wij zouden om tien uur vanmorgen opgehaald worden door onze chauffeur Lito en dat ging niet helemaal volgens plan dankzij weer zo’n typisch Filipijns-Nederlands misverstand. We zaten om tien uur buiten bij de hoofdingang van het hotel te wachten maar al wie er verscheen, geen Lito. Omdat het niks voor hem is om te laat te komen stuurde Riet hem een berichtje met de vraag of hij al in de buurt van het hotel was. Meteen kwam het antwoord, “Yes”.

Wij dachten dat dat betekende dat hij ieder moment kon verschijnen en we bleven dus zitten wachten. Maar al wie er verscheen, geen Lito, en ik begon al nijdig te worden want we hadden gevraagd dat als hij in de file stond of om een andere reden later zou zijn om dan even een berichtje te sturen. En omdat er geen bericht kwam begon Riet al te denken dat hij onderweg een aanrijding had gehad of zoiets.

Toen hij er om tien over half elf nog niet was stuurde ik weer een bericht met de vraag of hij nou in de buurt van het hotel was, ja of nee. Er kwam meteen weer antwoord, “Yes. Are you ready?”. Natuurlijk stonden we al klaar, al bijna drie kwartier! En jawel, nog geen minuut later kwam Lito voor rijden en wat bleek, hij stond al vanaf kwart voor tien op het naastgelegen parkeerterrein te wachten…

Wat was nou het geval, toen Riet vroeg of Lito in de buurt was reageerde hij met “Yes” omdat hij er al stond, maar hij verwachtte een berichtje dat we klaar waren om opgepikt te worden. Dat kwam niet dus bleef hij wachten, terwijl wij uit dat “Yes” begrepen dat hij ieder moment kon komen voorrijden en bleven dus wachten zonder een berichtje terug te sturen.

Je ziet, Filipijnse en Nederlandse hersenen hebben een totaal verschillende logica. Onze fout, dat hadden we zo langzamerhand toch wel moeten weten…

Voorbereidingen voor Kerst

Kerstverlichting-20141130-001

Het is al sinds afgelopen vrijdag een complete chaos in en rond de Village en in de winkelcentra. In de Village is er de jaarlijkse St. Martin’s Kerst Bazaar bij de St. Martin’s Kerk achterin de Village en daar komen ieder jaar duizenden belangstellenden op af. Omdat mensen die niet in de Village wonen een toegangspas moeten halen bij de ingang staan er rond de Village de hele dag lange files van binnenkomend verkeer, en aan het eind van de middag staan er ook files van verkeer wat de Village weer uit wil.

Verkeersdrukte in heel Alabang dus maar ook grote drukte in de winkelcentra. Dat is weer te verklaren doordat iedereen vrijdag zijn salaris heeft gehad met de dertiende maand en dat wordt meteen gebruikt om kerstinkopen te doen. Voeg daar nog bij dat het overal uitverkoop is en dan is die drukte ook makkelijk verklaard.

Wij hadden ook de nodige inkopen te doen vanmorgen en gingen daar vroeg voor op pad. Riet bewees weer eens dat zij inderdaad te allen tijde de mazzel heeft een parkeerplekje te vinden want op het inmiddels al overvolle parkeerterrein reed er net vlak voor ons neus een auto weg en konden we gelijk staan.

Het grootste deel van de boodschappen betrof de eerste inkopen voor de kerstpakketten van “ons personeel”. Het is gebruikelijk om iedereen die voor je werkt, dus ook de tuinman en de zwembadman, een kerstpakket te geven en er zijn min of meer ongeschreven wetten voor wat daar dan in moet. Een kaas bijvoorbeeld moet erin, een blik met vruchten, een ham en zo nog het een en ander aan nuttige dingen die bij de meeste Filipino’s beslist niet iedere dag op tafel staan.

Ook voor onszelf deden we de nodige kerstinkopen, maar dat was allemaal om ons huis in kerststemming te brengen. Hoewel Riet zich ook dit jaar weer met handen en voeten probeerde te verzetten tegen iedere vorm van kerstversiering (allemaal onzin want we gaan toch naar Nederland) ben ik er samen met de nodige hints van Estela (die had vrijdag onze kerstman al bij de voordeur gezet) toch in geslaagd om haar zover te krijgen dat binnen de kerstboom wordt opgezet en buiten de lichtjes worden opgehangen.

Toen we eenmaal bezig waren vanmiddag werd Riet zelfs nog soortement van fanatiek en wilde ze de verlichting vanavond al brandend hebben. En ziedaar, dat is gelukt…

Fietsers

Fietser_Manila

Op de Filipijnen zijn ze geen liefhebbers van fietsen. Je ziet af en toe wel een fietser maar feitelijk is dat in het verkeer een zeldzaamheid. De minder bedeelde Filipijn die zich geen auto kan veroorloven rijdt op een motorfietsje, en als dat financieel niet tot de mogelijkheden behoort dan zal hij nog eerder kiezen voor de Jeepney of gaan lopen dan te gaan fietsen.

Daarvoor zijn verschillende oorzaken aan te wijzen. Allereerst is er het klimaat; fietsen is toch wel een redelijk inspannende bezigheid, zeker als het terrein niet vlak is, en dat betekent zwoegen en vooral zweten. Dan is er nog het feit dat fietsen in het verkeer hier niet bepaald zonder gevaar is want niemand houdt rekening met fietsers.

Er is dus geen “fietsklimaat” op de Filipijnen en dat merk je ook wel want wat wij Nederlanders onder normale fietsen verstaan zijn hier niet te koop. De enige fietsen die je hier kunt kopen zijn racefietsen en mountainbikes, die alleen voor sportieve doeleinden gebruikt worden, en kinderfietsen. Het is echt lachwekkend om te zien dat de weinige Filipino’s die wel fietsen zich hoofdzakelijk door het verkeer bewegen op kinderfietsjes. En die zijn voorzien van trappers, een stuur en een zadel en daarmee houdt het meestal wel op. Licht? Remmen? Allemaal optioneel…

En dan is er nog het fietsgedrag zelf, daar gaan je haren ook van overeind staan. Regels of zelfs maar gedragsregels zijn er totaal niet en fietsers rijden hier vrijwel allemaal zo links mogelijk op de weg. Auto’s op de linkerbaan, waar net als in Nederland het hardst wordt gereden, moeten dus naar rechts moeten uitwijken om ze te ontwijken waardoor er levensgevaarlijke situaties ontstaan, meestal gepaard gaand met veel gerem en getoeter. De fietsers rijden zonder uitzondering onverstoorbaar door zonder op of om te kijken, iets wat ze sowieso nooit doen.

Overbodig te zeggen dat fietsers niet bepaald populair zijn, wat misschien ook weer een reden is dat er zo weinig fietsers zijn. Zelfs de buitenlanders uit fietslanden zoals Nederland zul je nooit op de weg aantreffen buiten de Village, veel te gevaarlijk vanwege het verkeer en de wegen zelf. Alleen in de Village wordt wel gefietst maar zelfs dat zijn vaak Filipijnse sportfietsers en dan nog hoofdzakelijk op zondag.

Ik heb een Filipijnse collega die zo’n sportfietser is en die ieder weekend met een groep gaat toeren. Hij is vorig jaar in Nederland geweest en wat hij daar zag deed zijn mond openvallen van verbazing. Volgens hem is Nederland het beloofde land…

Logeerbed

Nieuw_Bed_Dec-20141203-001

Allereerst maar een update over de tropische storm “Hagupit” die we mogelijk over ons heen gaan krijgen. De storm is zich inderdaad aan het ontwikkelen tot een krachtige tyfoon maar er zijn nog steeds wisselende berichten over de route. De computermodellen geven nog steeds verschillende mogelijkheden aan maar in Tacloban, de stad die vorig jaar zo zwaar werd getroffen, wordt al weer rekening gehouden met het ergste. En dat terwijl ze nog aan het opkrabbelen zijn na de ramp van vorig jaar…

Iets heel anders, wij verwachten begin volgend jaar weer gasten en daarvoor zijn we alvast wat voorbereidingen gaan treffen. Een van de meest noodzakelijke dingen was een extra bed want hoewel we een mooie logeerkamer  met een ruim tweepersoons bed hebben zal er behoefte zijn aan meer slaapgelegenheid, en dus zijn we op pad geweest voor een extra bed.

Riet had ergens al een bed zien staan, voorzien van een extra onderschuifbed en voor erg weinig, maar bij nadere inspectie afgelopen zondag bleek dat dit bed hoogstwaarschijnlijk niet geschikt is voor Europeanen. De bodem bestond uit een raamwerk van dunne latjes wat er niet bepaald stevig uitzag en we besloten dus om toch maar even verder te kijken. Gelukkig stond er een bed wat er niet alleen veel steviger uitzag maar wat ook nog eens een stuk praktischer was omdat het ook als zitbank gebruikt kan worden.

De aankoop was snel geregeld al was er nog wat onderhandelen nodig om een wat dikkere matras erbij te krijgen want de standaard diktemaat is hier drie centimeter, alweer niet erg geschikt voor Europeanen. En in tegenstelling van wat we hier gewend zijn kon het bed ook nog eens vrij snel geleverd worden. Wat heet, ze stonden maandagochtend al op de stoep!

We hebben er dus twee slaapplaatsen bij en kan de tweede logeerkamer worden ingericht. Moeten we wel even Estela verkassen want die gebruikte die kamer als strijkkamer. Ook geen probleem want we hebben nog een slaapkamer over…

Vijfenzeventig procent kans…

ASB_21ste_2014-12-04_004-006

Het gaat er toch wel een beetje somber uitzien als de laatste weersvoorspellingen kloppen. De tyfoon “Hagupit” is inmiddels binnen het verantwoordelijkheidsgebied gekomen van de Filipijnen en heeft dan ook nu de lokale naam “Ruby” gekregen. Inmiddels is het kreng aangewakkerd tot een supertyfoon en de kans dat het kreng recht over het land komt wordt op dit moment geschat op vijfenzeventig procent.

Je kunt nergens meer een tv aan zien staan zonder regelmatig een helemaal blauw scherm te zien waarop een ronde knalgele vlek op te zien is die in het midden een gemene knalrode cirkel heeft. Alle weerstations laten de voorspellingen zien en hoewel de kans steeds kleiner wordt kan de storm nog steeds besluiten om af te buigen naar het noorden. Als dat niet gebeurt dan is de vraag hoe de koers over het land zal zijn. Is die recht zo die gaat dan wordt weer dezelfde regio getroffen als vorig jaar, wordt de koers iets meer noordelijk dan krijgen wij de storm hier in Manila recht over ons heen.

We hebben nog een paar dagen de tijd want de storm is op dit moment nog ver weg. De verwachting is dat hij aanstaande zondag het vasteland van de Filipijnen bereikt, en de vraag is hoe sterk de storm dan nog zal zijn. Op dit moment worden er al weer windstoten gemeten tot tweehonderdzeventig kilometer per uur en de verwachting is dat dat nog gaat aanwakkeren tot ruim driehonderdtwintig kilometer per uur. En om dit even in het juiste perspectief te plaatsen, de allerzwaarste storm in Nederland ooit gemeten had windstoten van iets van honderdvijftig kilometer per uur…

Vandaag was er overigens nog weinig te merken van een naderende tyfoon. Het beeld vanaf ons kantoorgebouw was zelfs vanmorgen bijzonder fraai want het was een beetje heiig, iets wat weinig voorkomt. Ik heb er een paar foto’s gemaakt en thuis met een plakprogramma het bovenstaande panorama wat je als je hier klikt in het groot kunt zien.

Rechts onderaan zie je de weg die vanaf ons kantoor naar de de Villaga loopt en hoewel ons huis niet op de foto te zien is ligt het ergens achter het flatgebouw met de tinten bruin, helemaal rechts op de foto. Ervoor zie een gebouw met een rood dak wat een beetje op een zittende kikker lijkt, daar heb ik tussen de middag wat gegeten in een Belgisch restaurant waar ze (je gelooft het niet) BITTERBALLEN hebben!

En verder was er vandaag nog een leuk nieuwtje te melden, want een collega die vanaf de luchthaven NAIA naar Maleisië zou vliegen plaatste een foto op Facebook van, jawel, een Starbucks Coffee! Niet te geloven, eindelijk doet de beschaving dan toch zijn intrede op de luchthaven NAIA. Het moet niet gekker worden, als het zo doorgaat staat de luchthaven straks helemaal niet meer in de Top Tien van allerslechtste luchthavens.

Het goeie nieuws had overigens wel weer meteen een keerzijde, want de Starbucks zit in Terminal 1. Vier jaar lang zijn we via dat rattenhol in en uit zijn gevlogen, en laat nou Emirates net een maandje of wat geleden besloten hebben om naar Terminal 3 te verhuizen…

Spannende dagen

pagasa_2014_10_07

Voor het weerbericht kijken we hier altijd naar de website van de Philippine Atmospheric, Geophysical & Astronomical Services Administration, kortweg PAGASA, het Filipijnse equivalent van het Nederlandse KNMI. PAGASA heeft een speciale website pagina voor topische stormen en die is al een paar dagen helemaal leeg op een geruststellend regeltje na wat zegt dat er op dit moment “geen tropische storingen zijn binnen het verantwoordelijkheidsgebied van de Filipijnen”.

Dat lijkt mooi en het is op dit moment ook waar, maar of het zo gaat blijven is maar de vraag. Het regenseizoen zit er weliswaar op maar dat betekent niet dat we tot eind december geen tyfoons meer hoeven te verwachten. Dat hebben de afgelopen jaren wel aangetoond, en met name twee jaar geleden was de hevigste tyfoon van het jaar in december. Het lijkt een trend te worden dat de zwaarste stormen zich juist voordoen aan het eind van het regenseizoen.

Gisteren verschenen de eerste berichten over een tropische storm die zich op dit moment in een verontrustend tempo aan het ontwikkelen is boven de Stille Oceaan, weliswaar op dit moment nog ver van de Filipijnen maar wel onderweg hier naar toe. De storm, die inmiddels de internationale naam “Hagupit” heeft gekregen, bevind zich op dit moment op ruim drieduizend kilometer ten zuid-oosten van het zuidelijke eiland Mindanao maar zal waarschijnlijk in de loop van donderdagavond of –nacht de Filipijnse regio bereiken.

Ik zeg “waarschijnlijk” omdat verschillende computermodellen andere uitkomsten laten zien. Het ene model geeft een route aan die afbuigt naar het noorden voordat de Filipijnen bereikt worden, het andere model stuurt de storm recht op de Filipijnen af. Wat het gaat worden weten we dus nog niet maar spannend wordt het wel want de voorspellingen geven vrijwel allemaal aan dat de storm zich weleens zou kunnen gaan ontwikkelen tot een super-tyfoon met dezelfde kracht als “Yolanda” vorig jaar. En dat is iets waar beslist niemand hier op zit te wachten.

We gaan de komende dagen het weerbericht dus met meer dan de normale belangstelling in de gaten houden want als de storm ons gaat treffen dan zal dat het komende weekend gebeuren. Vanavond werd er tijdens het Aziatisch weerbericht van de BBC ook al melding van gemaakt dus de hele regio houdt zogezegd zijn adem in.

Die rotstormen komen trouwens vrijwel allemaal in het weekend langs, dat riekt toch sterk naar een werkgevers complot!

Emmers voor de Kerst

Emmers_voor_Kerst

Het is hier letterlijk de stilte voor de storm. We volgen nog steeds angstvallig alle weerberichten en moeten daaruit concluderen dat die nog steeds geen consensus hebben bereikt over de te volgen route van de storm. Het meest aannemelijke scenario is op dit moment dat de storm enigszins aan het afzwakken is van supertyfoon naar gewone tyfoon, maar er wordt nog steeds heel veel ellende van verwacht want de huidige koers is recht op de Filipijnen af.

Het pad van de storm gaat hoogstwaarschijnlijk weer over Visayas, het centrale deel van de Filipijnen en volgt daarmee hetzelfde pad als de supertyfoon “Yolanda” vorig jaar. Dat betekent dat Manila niet direct getroffen zal worden maar dat bij ons de gevolgen beperkt zouden kunnen blijven tot zware regenval. Dat zal overigens voor genoeg problemen gaan zorgen met overstromingen in de lager gelegen delen van de stad en het zal ongetwijfeld ook weer gevolgen hebben voor het verkeer.

Uit voorzorg worden op dit moment alle evenementen die voor het wekend gepland stonden afgelast. Het Outpost feest wat wij morgenavond zouden hebben valt daar ook onder want we krijgen net bericht dat ook dat niet doorgaat.

Ondertussen gaat het gewone leven wel zo veel mogelijk door en dat staat hier op dit moment vrijwel helemaal in het teken van de Kerst. De versieringen hangen hier en daar al weken maar het begint nu allemaal pas echt menens te worden. Ons huis is ook versierd met verlichting maar vergeleken bij sommige huizen is die van ons ronduit armzalig. En het is in de winkelcentra overal een gekkenhuis.

Riet en de andere vrouwen van ALIG zijn al weer druk in de weer met het regelen van kerstcadeau’s voor de kinderen van de Dampsite en Cataquis. Zoals ieder jaar krijgen ze een soort van kerstpakket met allemaal handige dingen voor het hele gezin, met behalve snoepgoed en ander lekkers ook andere etenswaren en hygiënische producten. Een van de ALIG vrouwen kwam een jaar of wat geleden op het lumineuze idee om dat alles niet in een tas of zak te verpakken maar in een emmer, want daar heeft het gezin ook nog wat aan.

De ALIG vrouwen zijn dus bezig geweest met het kopen en vullen van in totaal tweehonderdzeventien emmers. Dat vergt natuurlijk het nodige shoppen en Riet is voor haar aandeel van twintig emmers dan ook al verscheidene keren in de supermarkten gesignaleerd met een overvolle boodschappenkar, met daarin een stapel emmers en grote hoeveelheden blikken, zakken en flessen.

Onze chauffeur Lito vond het helemaal geweldig en was een bijna onmisbare hulp, al was het alleen maar omdat hij de taal spreekt. Maar hij duwt ook de kar en dirigeert het winkelpersoneel alle kanten op om de juiste boodschappen te krijgen. Hij regelt zelfs het inpakken bij de kassa, alles wat hetzelfde is moet apart worden verpakt want anders raken hij en Riet volgens hem in de war bij het vullen van de emmers.

En het mag wel even gezegd dat er geen ALIG fondsen aangesproken worden voor de actie, de dames betalen alles uit eigen zak.

Voorbereidingen voor de storm

madrigal_gate-20141213-001

De tyfoon “Ruby”, of zoals hij in de internationale media wordt genoemd “Hagupit”, beweegt langzamer dan verwacht. Dat leverde vanmorgen een beetje een bizarre ochtend op want in plaats van wakker te worden met regen en wind zoals we hadden verwacht was het vanmorgen windstil, het zonnetje scheen en de vogeltjes zongen in de tuin.

De weerberichten moesten vandaag door het trage tempo van de storm allemaal worden bijgesteld ten aanzien van het moment waarop de tyfoon de oostelijke eilanden van de Filipijnen gaat bereiken. Dat wordt in plaats van vannacht nu de komende nacht, en dat heeft als groot voordeel dat de evacuaties die in volle gang zijn meer tijd hebben om mensen in veiligheid te brengen. Met name kerken, scholen en andere grote stenen gebouwen in en rond Tacloban zitten op dit moment stampvol met evacuees.

De hele dag bleef het vandaag mooi en rustig weer en werkelijk niets wees op een naderende tyfoon. Het was overal zelfs uitzonderlijk druk met winkelende mensen, mogelijk omdat iedereen er van uit gaat dat er morgen misschien geen mogelijkheid meer is om de deur uit te gaan, of omdat winkels vanwege de storm gesloten zullen zijn.

En ook hier worden overal voorzorgsmaatregelen getroffen voor de naderende tyfoon, en dat betreft hoofdzakelijk de al weken geleden aangebrachte kerstversieringen. De poort bij de Madrigal Gate, de grootste toegangspoort tot onze Village, is vannacht helemaal gestript van alle kerstdecoraties die er op waren aangebracht en ziet er nu weer vervelend kaal uit.

Wij hebben ook wat maatregelen genomen rond ons huis. De kerststerren die ik vorige week aan de gevel heb opgehangen heb ik weer naar beneden gehaald, op het terras hebben we alle kussens opgeborgen en de beide tuinstellen in de luwte geschoven. Dat alles voor het geval dat de storm ons vannacht zal bereiken, maar dat is allerminst zeker.

Wel hebben we zoiets van “Laat het kreng nou maar komen want dan hebben we het gehad”. Want traag of niet, dat de storm eraan komt is een ding wat zeker is.

Harry’s verjaardag

Weer een onverwacht rustige en zelfs bij vlagen mooie dag vandaag! De tyfoon heeft onze regio nog steeds niet bereikt en dat komt omdat hij zich voortbeweegt met een snelheid van maar tien tot vijftien kilometer per uur. Gisteravond bereikte “Ruby” de oostkust van de Filipijnen en heeft daar voor heel erg veel overlast gezorgd.

Doordat de bevolking ruim van te voren was geëvacueerd zijn er voor zover op dit moment bekend nog geen slachtoffers gevallen. De schade is hoofdzakelijk beperkt gebleven tot afgewaaide daken en omgewaaide bomen, maar daarbij moet wel worden gezegd dat er van de woningen die niet van steen zijn gebouwd (en dat zijn er heel veel) net als vorig jaar na “Yolanda” weinig meer overeind staan.

In de getroffen gebieden is vrijwel overal de stroom uitgevallen waardoor er op dit moment miljoenen mensen zonder stroom zitten. Uit voorzorg zijn in het hele land vrijwel alle vluchten gecanceld en ook veerdiensten varen niet waardoor binnenlandse reizen op dit moment vrijwel onmogelijk zijn. Er worden nog steeds windsnelheden gemeten van boven de tweehonderd kilometer per uur.

Het grootste probleem van deze tyfoon is de enorme hoeveelheid neerslag die er valt, en dat wordt met name veroorzaakt doordat de tyfoon zo langzaam beweegt. Het water zorgt voor overstromingen en aardverschuivingen en dat vormt op dit moment het grootste gevaar. Het pad van de storm voert zoals verwacht dwars over de Filipijnen en zal net onderlangs Manila passeren, waardoor ook bij ons grote hoeveelheden neerslag worden verwacht vanaf de komende nacht.

Harrys_verjaardag_2014-12-08Vandaag was er echter letterlijk nog geen vuiltje aan de lucht en daarom ging de viering van de eerste verjaardag van Harry gewoon door. Harry is het tijdelijke pleegkind van vrienden van ons die zelf geen kinderen hebben en zich daarom hebben aangeboden als pleeggezin in de hoop dat ze een pleegkind krijgen toegewezen wat ze mogen houden.

Normaal gesproken is daar weinig kans op hier op de Filipijnen maar Harry is een bijzonder geval. Hij is een jaar geleden als baby van een paar dagen oud te vondeling gelegd bij een kerk en er is dus helemaal niets bekend van zijn ouders of van eventuele familie die het kind zouden kunnen claimen. Met name dat laatste is een groot obstakel bij adoptie, maar omdat dat hier niet van toepassing is hoopt iedereen dat Michelle en Colin Harry mogen houden.

Vanmiddag werd Harry’s eerste verjaardag in ieder geval groots gevierd, al is de juiste datum een beetje een gok want zijn precies geboortedatum is niet bekend. Het feest was er niet minder om…

Het is begonnen

ruby_shelter-20141208

Vanmorgen vroeg zag de lucht er zwaar bewolkt en tamelijk dreigend uit maar het was nog steeds droog, de tyfoon had ons blijkbaar de afgelopen nacht nog niet bereikt. En omdat onze chauffeur Lito gewoon naar zijn werk was gekomen besloot ik zijn voorbeeld maar te volgen en liet me om zeven uur bij ons kantoor afzetten.

Het kantoor was nagenoeg leeg, we waren maar met zijn zevenen en tegen acht uur kwam de crisis manager van Shell langs die ons vriendelijk doch dringend verzocht om naar huis te gaan in verband met de naderende storm. Om half negen was ik dus al weer thuis en hebben we ook Lito gelijk naar huis gestuurd zodat hij voor de naderende storm thuis kon zijn.

Om negen uur is het gaan regenen en het is de hele dag niet meer droog geweest. De wind viel nog wel mee omdat de tyfoon ons pas laat in de avond gaat bereiken. Tegen die tijd is hij overigens na het passeren van drie grote eilanden afgezwakt tot een tropische storm, wat wil zeggen dat de wind gelukkig mee zal gaan vallen (windkracht tien tot elf) maar dat er wel zware regenval wordt verwacht.

En juist die regen is waar iedereen zo bang voor is omdat met name de lagere gedeelten van de stad zullen overstromen en het hele wegennet in en rond de stad zo goed als onbegaanbaar zal worden. Daarop anticiperend hebben we inmiddels al een tekstbericht van Shell gekregen dat we ook morgen van thuis uit moeten proberen te werken en vooral niet moeten proberen naar kantoor te komen. De verwachting voor morgen is dat ook na het passeren van de tyfoon het nog de hele dag zwaar zal regenen.

De eerste berichten van de toestand op de oostelijke eilanden beginnen binnen te druppelen. Heel veel materiële schade weer, overal is de stroom uitgevallen en helaas, er zijn volgens de laatste berichten toch al weer eenentwintig slachtoffers te betreuren. Dat aantal is relatief laag dankzij de tijdige evacuaties van de afgelopen dagen. Op dit moment worden ook in Manila zelf duizenden mensen uit de laag gelegen wijken geëvacueerd. Op de foto van vandaag zie je zo’n opvangplek.

Goed nieuws was er vandaag wel voor Riet want de Nederlandse Ambassade belde op om te vertellen dat haar nieuwe paspoort klaar ligt om opgehaald te worden, en dat is dus mooi op tijd voor haar vertrek aanstaande zaterdag. Het enige punt is nog even wanneer dat ophalen precies moet gaan gebeuren want de Ambassade is in het centrum van de stad en gezien de omstandigheden is er op de bereikbaarheid op dit moment geen peil te trekken…

De tyfoon is gepasseerd

Onze_Tuin-20141209-001

De verwachting was dat de tyfoon “Ruby” vannacht Manila zou bereiken en in de loop van de ochtend gepasseerd zou zijn. Wel werd er de rest van de dag dan nog veel regen verwacht en vandaar dat de baas alvast maar had aangegeven dat iedereen maar beter van thuis uit kon proberen te werken. De tweede opeenvolgende thuiswerkdag dus.

En de tyfoon passeerde inderdaad vannacht, met de nodige wind en heel veel regen maar echt extreem werd het niet. De tyfoon was inmiddels afgezwakt tot een tropische storm en gelukkig bleef dus de verwachte schade door harde windstoten vrijwel uit. Wel viel er zoals gezegd ontzettend veel regen en het bleef ook regenen tot een uur of vier in de middag, maar de conclusie is toch wel dat Manila voor het ergste is gespaard.

Er zijn nog weinig berichten uit de stad over de toestand van de wegen en mogelijke overstroomde stadsdelen, wel is er in het nieuws het nodige gesteggel over het aantal slachtoffers van deze tyfoon. Volgens de regering zijn dat er namelijk maar twee, terwijl het Rode Kruis heeft aangegeven dat er minstens vierentwintig slachtoffers zijn gevallen. CNN maakt zelfs melding van zevenentwintig, maar hoe het ook zij, de voorzorgsmaatregelen die deze keer genomen werden hebben toch ruimschoots afbetaald al is ieder slachtoffer er natuurlijk een teveel.

Er is overigens wel een bericht van de school die met Katwijks en Rijnsburgs geld is herbouwd na de tyfoon “Yolanda”, en het nieuws is heel positief, de nieuwe school heeft de storm met een minimum aan schade doorstaan. Er is dus niet alleen een nieuwe school gebouwd maar ook eentje die bestand is tegen zware stormen, met andere woorden er is een goed stuk werk afgeleverd daar dankzij alle bijdragen.

De huishoudelijke dienst van Shell had blijkbaar vandaag zij taken weer opgepikt want die stonden onverwacht voor de deur om een probleem wat we hadden gemeld op te komen lossen. De aanvoerpijp van onze heetwaterketel die buiten achter de bijkeuken staat lekte en dat werd veroorzaakt doordat de pijp is doorgeroest. Met het uitermate vochtige klimaat hier is dat geen wonder en er was een nieuw pijpje besteld.

Vandaag kwamen ze dus al langs om dat nieuwe pijpje aan te brengen ter vervanging van her roestige exemplaar, maar het beoogde doel, het stoppen van het lekken werd niet bereikt. De nieuwe pijp lekte namelijk ook, en waar dat precies aan lag weten we niet maar er is weer een nieuw pijpje besteld…

Oh ja, en de weerdiensten houden op dit moment al weer een hogedrukgebied boven de Stille Oceaan in de gaten want dat lijkt zich te gaan ontwikkelen tot een zware tyfoon. En raadt eens welke kant die op komt…

Paspoort voor Riet

Vandaag was voor mij de eerste gewone werkdag van de week na twee dagen thuis gewerkt te hebben, en ik moet zeggen dat het toch wel merkwaardig is om op woensdag een maandaggevoel te hebben.

Navraag bij collega’s leerde dat iedereen de tyfoon redelijk goed had doorstaan, er was weinig schade en ook de wateroverlast was meegevallen, zelfs de verwachte problemen op de wegen waren er niet. Al met al dus een goeie afloop van wat toch wel een spannende week is geweest.

Afgelopen maandag was het bericht al binnengekomen dat het nieuwe paspoort van Riet klaar lag op de Nederlandse Ambassade om opgehaald te worden, maar vanwege de tyfoon kon dat gisteren niet dus werd het vandaag. Riet heeft nu haar nieuwe paspoort en daarmee zijn mogelijke problemen rond haar reis naar Nederland opgelost.

Het punt was namelijk dat Riet’s ouwe paspoort weliswaar nog tot 2 juni volgend jaar geldig was, maar aangezien we op 6 januari uit Nederland terug zouden komen betekende dat dat bij aankomst in Manila haar paspoort net geen zes maanden meer geldig was. Dat is wel een vereiste om het land binnen te mogen komen en aangezien we niet wisten hoe moeilijk ze hier zouden doen over die paar dagen (waarschijnlijk heel erg moeilijk) leek het ons verstandiger om van te voren een nieuw paspoort te regelen.

Het werd nog even spannend omdat de levertijd voor een nieuw paspoort opeens geen vijf dagen meer was zoals bij mij maar twee weken, en daar kwam natuurlijk al die heisa met die tyfoon ook nog eens tussendoor. Maar het is uiteindelijk toch gelukt en Riet kan zaterdag met een gerust hart op pad, ook al omdat de weerberichten geen onaangename verrassingen voor het weekend in petto hebben.

Het is wel te hopen voor mij dat die nieuwe tyfoon niet besluit om de Filipijnen uitgerekend volgende week donderdag met een bezoek te vereren…

Kaaskop…

Mindanao_Gate

Complete chaos op de weg vanmorgen vroeg vanwege de wegwerkzaamheden aan Commerce Avenue, de weg die van onze Village naar het kantoor loopt. Op het laatste stuk waren van de drie rijbanen er twee afgesloten en moest de hele ochtendspits dus over een enkele rijbaan geperst worden, vlak voor een van de drukste kruispunten bij ons in de buurt. Er is hier zoals ik al eerder vertelde geen enkele consideratie voor automobilisten op weg naar hun werk zoals in Nederland waar dergelijk werk voor de ochtendspits zou worden onderbroken.

Af en toe ga ik met collega’s tussen de middag ergens een hapje eten en vanmiddag gingen we naar een Filipijns restaurant. Ik schrijf weinig over het Filipijnse eten en dat is hoofdzakelijk omdat er weinig goeds over te melden is. Van alle landen in deze regio is de Filipijnse keuken beslist de minste en daarom eten we ook niet vaak “echt” Filipijns maar zoeken we ons heil bij restaurants met een“buitenlands” menu.

Deze keer dus een Filipijnse lunch, en aangezien het restaurant er op zich prima uitzag en het menu ook ging ik er toch gematigd optimistisch voor zitten. Bij het bestellen ging het meteen al mis want het visgerecht wat ik op het oog was leverde (ik was niet eens verbaasd) het gebruikelijke “Sorry Sir, that is not available” op. Het werd dus een gerecht wat volgens het menu bestond uit stukjes mals rundvlees zonder bot (dat staat er hier altijd uitdrukkelijk bij) met een pittige kokosnootsaus, met vooraf een soep die op het menu stond als “Binakol”, een soort kippensoep ook met iets van kokosnoot en mais.

Mijn hoofdgerecht kwam als eerste op tafel, niet eens zo heel vreemd want het was tenslotte een Filipijns restaurant, en het bestond uit twee saté-stokken met op elk drie enorme hompen rundvlees. Daarna kwam de soep die op zich smakelijk was maar er dreef een stuk maiskolf in. Wat doe je daar nou mee, vis je dat eruit met je vingers om af te kluiven, of probeer je de mais eraf te peuteren terwijl het in de soep drijft? Je ziet, Filipijns eten is nog niet eens zo eenvoudig…

Toen de soep op was begon ik aan het rundvlees en dat was ronduit koud. Het kon nooit zo erg afgekoeld zijn in die paar minuten dus het moet al koud geweest zijn toen het op tafel kwam. Op mijn opmerking dat het ook wel een beetje veel was kreeg ik te horen dat de meeste gerechten op het menu goed waren voor twee tot drie personen. Nou gaan Filipino’s altijd uit eten in groepen en worden gerechten altijd door iedereen gedeeld, maar wat als je nou de enige bent die dat gerecht wilt bestellen? Het rundvlees was daarbij ook nog eens niet bepaald smakelijk, zo taai als wat en zoals ik al had geconstateerd veel te veel.

Kortom wat mij betreft was deze lunch geen reclame voor de toch al niet geweldige Filipijnse keuken. En ik ben al niet zo van het buiten de deur lunchen, in dat opzicht ben ik nog steeds heel erg Nederlands. Mijn collega’s zien het vrijwel iedere dag grijnzend aan, “Zit-ie weer met zijn brood met kaas”…

Voorbereidingen voor Riet’s vertrek

Kerstpakket_2014-20141213-001

Morgen vertrekt Riet naar Nederland en daar gaat de nodige voorbereiding aan vooraf. Niet zozeer het pakken van de koffer want dat is in feite een makkie, in Nederland is het winter en winterkleren hebben we hier niet dus wat er mee gaat is hoofdzakelijk schoon ondergoed en cadeautjes. Nee, het meeste werk gaat zitten in het afhandelen van haar lopende zaken hier want Riet is tenslotte een werkgeefster.

Dat is geen geintje hoor, Riet is degene die geregistreerd staat als de werkgeefster van Estela en Lito en daarnaast maken we natuurlijk ook nog gebruik van een zwembadman en een tuinman. Iedereen wordt hier twee keer per maand betaald en alles gaat contant. Aangezien Riet altijd alles regelt moeten er dus de nodige geregeld worden voor haar vertrek, want het is vandaag de twaalfde en we komen pas de zesde terug dus dat zijn twee salarisrondes, normaal gesproken op de 15e en de 30e van de maand.

Als ze alleen naar Nederland gaat maakt Riet altijd enveloppen met afgepast geld voor mij klaar zodat ik de betalingen kan verrichten, waarbij het enige probleem altijd het afgrijselijke handschrift van Riet is waar ik af en toe echt geen kaas van kan maken. Gelukkig kan ik aan het bedrag in de envelop zien dat het bijvoorbeeld voor de tuinman is. Deze methode werkt altijd prima maar nu ben ik er natuurlijk zelf ook niet. Maar alles is geregeld met Estela en Lito en de rest handelt Estela af, die heeft dat al eerder gedaan en dat ging prima.

Een ander punt waar Riet ruim aandacht aan heeft besteed zijn de kerstpaketten voor “ons personeel”. Ze heeft vier grote tassen gevuld en die allemaal op vrijdag aan iedereen uitgereikt, alleen de tuinman krijgt die van hem aanstaande maandag nog en dan is alles geregeld. Kan ik volgende week met een gerust hart vertrekken…

Riet is weer onderweg

Riet_vertrekt-20141213-001

Riet’s eerste vlucht van vandaag, van Manila naar Dubai, vertrok vanmorgen om kwart voor negen en dat betekende dus vroeg op om op tijd op de luchthaven te zijn. We hadden de vertrektijd van thuis gepland om zes uur dus had Riet haar wekker gezet om vijf uur.

Dat was in principe ruim op tijd om rustig aan te kunnen doen maar zoals gewoonlijk ging het anders. De wekker ging inderdaad klokslag vijf uur af, ging vervolgens om de paar minuten nog vier keer af en toen ik gewassen, geschoren en gekleed uit de badkamer kwam om vijf over half zes moest Riet haar alsnog wakker maken…

We waren nog maar net beneden om kwart voor zes met de koffers toen er al een berichtje kwam van onze chauffeur Lito dat hij al stond te wachten op de afgesproken plaats. Lito kan namelijk niet om die tijd naar ons huis komen omdat er dan nog geen openbaar vervoer onze kant op is. Hij wacht dan altijd bij het parkeerterrein van de South Supermarket, vlak bij waar de Skyway begint en ook gunstig gelegen vlak bij de Jeepney halte waar hij uitstapt.

Ik reed het eerste stukje vanaf huis en gaf bij het rendez-vous punt het stuur over aan Lito, net terwijl er een flinke stortbui los barstte. Het zag er even vervelend uit maar halverwege de rit naar Terminal 3 van de luchthaven werd het al weer droog en achterom kijkend konden we zien dat de bui precies boven Alabang bleek te hangen. Het verkeer zat ondanks kort oponthoud door de grote werkzaamheden recht voor Terminal 3 verder redelijk mee en we konden Riet dan ook ruim op tijd af zetten.

Het bleef gelukkig de rest van de dag redelijk goed weer op een enkele bui aan het begin van de middag na maar toen was de vlucht van Riet allang vertrokken. Om half zeven, net toen ik op het punt stond om een hapje te gaan eten, kreeg ik een berichtje van Riet dat ze was aangekomen in Dubai en tegen de tijd dat ik weer thuis was zag ik dat haar vlucht naar Amsterdam mooi op tijd was vertrokken.

Ze komt als alles goed gaat om half negen in de avond in Amsterdam aan maar voor mij is dat morgen ochtend half vier…

Kerstverlichting

Madrigal_Gate-20141213-001

Gisteravond ben ik onderweg naar restaurant “Outback” door het Alabang Town Center gewandeld en deze keer had ik een camera meegenomen om het een en ander vast te leggen van de feestelijke en vooral sfeervolle kerstverlichting. Alles baadt de maand voor de Kerst in een zee van licht en hoewel het misschien wat overdadig mag lijken, ik vind het altijd ontzettend gezellig.

Vorige week was een heleboel van de feestverlichting voor de aankomende storm in veiligheid gebracht maar gelukkig is deze week alles weer in volle glorie terug. Ook op de grote poortboog bij de Madrigal Gate, de hoofdingang van onze Village, is de afgelopen week weer een begin gemaakt met het opnieuw aanbrengen van de kerstverlichting en dat is blijkbaar nogal een hoop werk want ze waren er zelfs gisteravond nog aan bezig.

Maar zeg eerlijk, het resultaat maar er zijn, of niet soms. Vergelijk maar eens met de foto van vorige week zaterdag.

Verder had ik een “Hobbit” weekend. Gisteren heb ik de eerste film opnieuw bekeken want ik was het verhaal al weer zo’n beetje kwijt, en vandaag heb ik de deel 2 gekeken. De laatste was van een niet zo heel erg officiële Blueray kopie die ik een week of wat geleden heb aangeschaft, en de kwaliteit daarvan was nagenoeg perfect! Een hele zit alles bij elkaar maar ik ben nu tenminste weer bij en klaar voor deel 3…

Kerstcadeautjes

Kerstcadeautjes-20141215-001

Ging het gisteren over de kerstverlichting, vandaag gaat het over kerstcadeautjes. Het is namelijk niet alleen traditie hier om met de Kerst cadeautjes te geven (die naar goed Amerikaans voorbeeld onder de al weken klaar staande kerstboom worden gelegd), op de Filipijnen is het ook gebruikelijk dat je in de dagen voor Kerst cadeautjes geeft aan al je vrienden en daartoe worden ook de collega’s in je team gerekend.

Het gaat niet om het geven van grote cadeaus maar meer om een aardigheidje. Iets kleins of goedkoops is helemaal geen probleem want het is de bedoeling dat je laat merken dat je hebt gedacht aan degene die je het cadeautje geeft. Meestal bestaat het cadeau uit iets eetbaars, snoepgoed of een pak koekjes, of zomaar iets wat de gever zelf heeft gemaakt.

Ik heb vorige week al een paar van die attenties gekregen en daar kwamen er vandaag nog een paar bij. Ik moet er zelf natuurlijk ook aan geloven, wat normaal gesproken door Riet geregeld zou worden maar dat gin deze keer niet want die zit in Nederland. Ik moest dus zelf op pad, en dat in een tijd dat je in alle winkels over de hoofden kunt lopen en de rijen voor de kassa’s ellenlang zijn…

Maar het is gelukt, ik heb voor mijn klantjes een cadeautje geregeld en het is nog een puur Nederlands cadeau geworden ook. Filipino’s zijn gek op kaas en ik had al vermeld dat een kerstpakket geen kerstpakket is als er geen kaas in zit, dus kwam ik op het idee om Hollandse kaas te geven. Want jawel, dat is hier gewoon te koop.

Op de foto zie je links de oogst van vandaag, met als absoluut toppertje de doos “Cupcake Chocolates”, echte Belgische bonbons. De rode tasjes aan de rechterkant zijn de cadeautjes die ik morgen zelf ga uitdelen, met als inhoud dus elk twee stukken echte Hollandse kaas!

Kerstlunch

IM_Team_ASB-20141216-001

Na de kerstverlichting en de kerstcadeautjes was er vandaag de kerstlunch. Het was al weer een aardig tijdje geleden dat ik met mijn team ben wezen lunchen en het werd dus hoog tijd om dat weer eens te doen. En wat is er een betere gelegenheid dan met de Kerst, nietwaar.

Het was nog niet echt om sentimenteel over te worden maar dit was de laatste kerstlunch die we met elkaar zullen hebben want volgend jaar om deze tijd zal dit team niet meer bestaan. Fairuz gaat ons eind januari al verlaten en ergens midden volgend jaar zal het project klaar zijn met als gevolg dat niet lang daarna ook de rest van het team zal worden ontbonden en zal een ieder zijns weegs gaan zoals dat zo mooi heet.

Al met al zijn een paar van ons al een behoorlijke tijd bij elkaar. Fairuz was er al toen ik begin oktober 2010 in Kuala Lumpur met deze klus begon en ook Cleng was er al, zij het dat ik die het eerste jaar niet zoveel zag omdat ze al in Manila gestationeerd was. Die twee maken dus voor mij al vanaf het begin deel uit van mijn team en daar kwam vorig jaar Gennie bij. Eigenlijk bestaat mijn team uit nog vier mensen, twee IT-ers die overal in het project rondlopen en twee man op de Keppel Scheepswerf, maar deze drie zijn degenen waar ik dagelijks mee werk.

De beide dames hadden een duidelijke voorkeur aangegeven voor restaurant “Chili’s” en het werd dus Mexicaans. Er moesten uiteraard ook foto’s gemaakt worden en voor de gelegenheid had ik deze keer zelf ook een camera meegenomen. Gennie liet een van de obers een foto maken met haar iPhone en zo stond ik al op Facebook getagd voordat ik de rekening had betaald. Op de foto zie je van links naar rechts Fairuz, ik zei de gek, Cleng en Gennie.

En vanavond ben ik ook maar eens begonnen met het inpakken van mijn koffer want ik vertrek aanstaande donderdag ’s morgens al heel vroeg en het zou toch wel leuk zijn als mijn koffer dan klaar stond. Er gaat zoals gewoonlijk weer een halflege koffer mee maar daar zit voor Martin wel een verrassing in…

Kerstvakantie

ASB_gebouw_2014-12-17

En vandaag is dan het rijtje compleet, kerstverlichting, kerstcadeautjes, kerstlunch en vanaf vandaag kerstvakantie! De laatste werkdag van het jaar zit er op, en zoals altijd lijkt het wel alsof iedereen zoveel mogelijk werk probeerde af te krijgen op mijn laatste werkdagen van het jaar dus het was nog een soortement van druk ook.

De stroom cadeautjes hield ook vandaag niet op, er waren er ook voor mij weer een paar van collega’s en van onze werkgever was er het jaarlijkse “kerstpakket”. En dit jaar hebben ze eens aardig uitgepakt want naast de gebruikelijke kalenders was er een mooie sporttas die heel best van pas gaat komen en het geheel zat ook nog eens verpakt in een buitenmodel boodschappentas waar we denk ik ook nog wel het nodige plezier van zullen gaan hebben.

Dan waren er uiteraard nog de nodige activiteiten ten aanzien van mijn vertrek morgen. Ik kon vanmorgen al online inchecken via de website van Emirates dus de boardingpassen zijn al geprint. Wat de bagage betreft, mijn rugzak staat al gepakt klaar, alleen de koffer is nog niet helemaal ingepakt maar ook daarvoor ligt alles al klaar.

Het gebouw op de foto heb ik voor bijna drie weken gedag gezegd, nog maar één nachtje slapen en dan morgen vroeg op om op tijd op de luchthaven te zijn. Ik ben er klaar voor!

Van Manila naar Amsterdam

Van_Manila_naar_Dubai_2014-12-18_31

Het was maar goed dat ik extra vroeg was opgestaan want hoewel ik om zes uur had afgesproken met onze chauffeur Lito kreeg ik om vijf voor half zes al een berichtje van hem dat hij op het afgesproken punt stond te wachten. Door dit vervroegde vertrek van huis en het feit dat letterlijk alles meezat onderweg was ik al om vijf over zes op de luchthaven. Voor mij was dit de eerste keer dat ik vertrok vanuit de internationale kant van Terminal 3 ging ook daar alles zo vlot dat ik om half zeven al een een bakkie in de lounge zat.

Het vliegtuig vertrok keurig op tijd en landde ook op tijd op de luchthaven van Dubai. Deze keer had ik net als Riet een iets ander vluchtschema dan de vorige keren dat we met Emirates reisden maar dit schema had als voordeel dat de toch al redelijk korte overstaptijd in Dubai nog korter was, namelijk maar twee en een half uur. Mijn vervolgvlucht vertrok vanaf dezelfde terminal als de vlucht waarmee ik aankwam dus ondanks de vrij korte overstaptijd kon ik er nog even mijn gemak van nemen in de lounge op Dubai Airport.

We vertrokken ook vanaf Dubai op tijd en bereikten Amsterdam op de aangegeven tijd, maar een vlotte landing was het niet. Door de bewolking zat alles potdicht tot vlak boven de grond en er stond een hele sterke zuid-westelijke wind waardoor we daalden als een aangeschoten eend. Schommelend en slingerend kwamen we met wat horten en stoten aan de grond en zo was ik na ruim zes maanden dus weer op Nederlandse bodem.

Ondanks de lange reis van alles bij elkaar bijna vierentwintig uur had ik onderweg vrijwel niet geslapen. Dat was op de vlucht naar Dubai natuurlijk niet zo gek aangezien die helemaal overdag plaatsvond, maar het hoopje wat ik had om op de vlucht naar Amsterdam mijn ogen nog even dicht te doen werd teniet gedaan door de twee luidruchtige heren op de stoelen voor me.

Die twee Nederlanders maakten zeven uur lang alle vooroordelen van buitenlanders ten opzichte van Nederlanders helemaal waar. Ze kenden elkaar van te voren blijkbaar niet maar maakten dat ruimschoots goed door de hele reis met elkaar te converseren op een volume wat de rest van de cabine wakker hield. Hun harde stemmen en luide gelach kwam zelfs boven mijn noise-cancelling koptelefoon uit en daardoor kon ik de slaap niet vatten. En om me heen kijkend zag ik dat ik niet bepaald de enige was.

Het cabinepersoneel vond het allemaal heel vermakelijk een mengde zich af en toe ook gezellig in het gesprek. Het leek me, net als enkele medepassagiers trouwens, toch niet zo handig om er opmerkingen over te maken want ik ga geen discussies aan met kaalhoofdige figuren die onder tattoo’s zitten en een boordmaat hebben van zesenvijftig.

Al met al was ik dus toen ik thuis kwam tamelijk bekaf. Waar Riet ook nog eens verlangde dat ik gezellig lang opbleef om wat te drinken en om bij te kletsen. En wat denk je, toen ik eindelijk naar mijn bed lag kon ik de slaap niet vatten…

Terug in Rijnsburg

Terug_in_Rijnsburg_2014-12-19

Ondanks dat ik gisteravond pas tegen half twaalf en tamelijk bekaf naar mijn bed ging was ik vanmorgen om half drie al weer klaarwakker. Niet zo heel gek natuurlijk omdat het volgens mijn biologische klok al half tien in de ochtend was maar wel vervelend want echt uitgeslapen was ik niet bepaald. En wat doe je dan, je gaat je bed maar uit en zet beneden een bakkie koffie. En valt vervolgens een half uur later op de bank alsnog weer in slaap tot half zes ’s morgens.

Het weer was gisteravond al meer herfstachtig dan winters en dat was er vanmorgen nog niet beter op geworden. Maar wat me bij terugkeer naar Nederland in deze tijd van het jaar altijd het meest tegenvalt is dat het zo laat licht wordt. Ik ben inmiddels gewend op de Filipijnen dat het iedere dag om zes uur in de ochtend licht wordt en hier is dat pas tussen acht en half negen. Het geeft mij het gevoel dat het Acht Uur Journaal al midden in de nacht wordt uitgezonden…

Er staan altijd drie vaste items op het programma voor de eerste dag terug in Nederland: bezoek aan mijn schoonouders, bezoek aan mijn moeder en patat eten met onze zoons en schoondochters. Vandaag was dat niet anders, en tussendoor heb ik ook alvast een paar kleine klusjes in huis gedaan waardoor alle lampen het weer doen en een paar stopcontacten weer geschikt zijn voor gebruik.

Al met al een goed bestede eerste dag terug in Rijnsburg, en zelfs het weer werkte daar aan mee want vanmiddag was het weliswaar nog steeds behoorlijk winderig maar de zon scheen en het was droog…

Gezellige tweede dag

Vanmiddag kregen we bezoek van twee vakantievrienden die we ontmoet hadden tijdens onze vakantie in China eerder dit jaar. We hadden Leo en Marco tijdens die reis verteld over ons huidige thuisland en ze met onze verhalen min of meer overgehaald om eens naar de Filipijnen op vakantie te gaan. Een paar weken geleden mailden ze ons dat ze in januari naar de Filipijnen wilden komen en graag van ons aanbod gebruik wilden maken om bij ons te komen logeren.

Dat lijkt ons hartstikke leuk en we hadden dan ook voor vandaag afgesproken bij Leo in Zoetermeer om bij te praten en om ze zoveel mogelijk informatie te verschaffen voor hun reisplannen. Door omstandigheden werd op het laatste moment besloten om de bijeenkomst bij ons thuis te houden en daarom kwamen ze naar Rijnsburg in plaats van dat wij naar Zoetermeer gingen.

Het werd een gezellige middag met als belangrijkste gespreksonderwerp natuurlijk de Filipijnen. Riet en ik vertelden zoveel mogelijk over wat er allemaal in en rond Manila te doen is, en wat de mogelijkheden zijn om andere eilanden te bezoeken. Met die informatie gaan Leo en Marco aan de slag om hun vakantie te plannen en wij hebben uiteraard aangeboden om een handje te helpen waar nodig.

Enige haast van hun kant is wel geboden want het is de bedoeling dat ze vandaag over drie weken al bij ons op de stoep staan…

Eindelijk gelukt!

Van_Manila_naar_Dubai_2014-12-18_34

Riet en haar zus Ans zijn enorm close met elkaar, ondanks dat ze qua karakter hemelsbreed van elkaar verschillen. Het zal wel zoiets zijn als met magneten, tegengestelde polen trekken elkaar aan en dat gaat bij hen beslist op. Als wij op de Filipijnen zijn dan belt Riet haar zus minstens één keer per week, ook als ze eigenlijk niks nieuws te vertellen hebben, maar gewoon om even met haar zus te kletsen.

De liefste wens van Riet is dan ook al zolang als we in het buitenland wonen dat Ans een keer naar ons toe komt. Dat is er door allerlei omstandigheden nog steeds niet van gekomen maar het ziet er naar uit dat dat nu toch echt gaat gebeuren, tot grote vreugde van Riet.

Het belangrijkste beletsel, de lange vliegreis met overstap, is weggenomen doordat Ans en nicht Joëlle (want die komt ook mee) op de heenweg kunnen meereizen met Martin en Sandra die tegelijk overkomen, en op de terugweg reist Riet met ze mee naar Nederland. Het was dus alleen nog een kwestie van de datums vaststellen en dat hebben we vandaag gedaan. We hebben bij Martin en Sandra thuis vanmiddag de vliegreizen geboekt bij Emirates, waarbij er dus een overstap wordt gemaakt in Dubai.

Het was voor Martin en Sandra trouwens nog een heel gepuzzel want die blijven niet hun hele vakantie bij ons, die wilden van de gelegenheid gebruik maken om ook nog een ander land in de regio te bezoeken. Na wat wikken en wegen werd gisteren besloten dat het Indonesië zou worden, maar daarvoor moesten er voor hen nog meer vluchten geboekt worden en dat moest uiteraard ook nog eens allemaal passen.

Maar het is gelukt om alles rond te krijgen en eind februari komt er dus alweer visite, hartstikke leuk!

Crisis? What Crisis?

Een van de dingen die ik altijd graag doe als ik in Nederland ben is rondscharrelen in de binnenstad van Den Haag. Zomaar rondbanjeren in de winkelstraten, niet eens noodzakelijk om wat te kopen maar overal rondneuzen en kijken. Uiteindelijk koop ik toch altijd wel wat, al is het maar een zak gevulde koeken.

Vandaag ging ik met dat idee naar Den Haag, en ook omdat ik een paar dingetjes wilde kopen, maar daar is weinig van terecht gekomen. Het was in het centrum van de stad namelijk niet gezellig druk maar bizar druk. Nou kun je zeggen dat dat logisch is in de dagen voor de Kerst maar hoe is die enorme drukte in de winkels te rijmen met alle berichten die ik lees en hoor over een crisis in Nederland?

Alle winkels waren overvol, en niet alleen de “goedkope” winkels maar ook de dure winkels, en de straten waren stampvol met mensen die vrijwel allemaal rondliepen met tassen vol luxe goederen. De electronica winkels puilden uit en in de nieuwe Apple Store in de passage kon je als je geholpen wilde worden je naam op een lijst laten zetten en misschien dat je vandaag dan nog aan de beurt kwam.

Onnodig te zeggen dat mijn bezoek van korte duur was en ik kon niet nalaten te denken aan de titel van dat album van Supertramp, “Crisis? What Crisis?”…

Spuit

Een verblijf in het buitenland, of je er nu voor een tijdje gaat wonen of alleen maar voor een weekje of wat vakantie, betekent dat je even moet uitzoeken of je voor het land van bestemming vaccinaties nodig hebt. Dat kan behoorlijk verschillend zijn per land en het is vaak ook afhankelijk van de duur van je verblijf.

Bij Shell is dat normaal gesproken allemaal prima geregeld, er is voor ieder land een lijst en je kunt je vaccinaties halen bij de eigen Medische Dienst. Als je voor een langdurig verblijf naar het buitenland vertrekt dan maakt een controle van je inentings-boekje onderdeel uit van de keuring en worden vooraf alle vaccinaties in orde gemaakt.

Wat je wel zelf moet doen is tussendoor bijhouden of alles nog bij is, en dat heb ik een maandje of wat geleden weer eens gedaan. En wat bleek, zowel van Riet als van mij waren een paar vaccinaties verlopen en aangezien die op het Shell-lijstje staan van verplichte vaccinaties moesten die dus worden vernieuwd.

Normaal gesproken geen probleem maar de Medische Dienst in Manila bleek een gebrek aan serums te hebben. Met name de verlopen vaccinatie tegen Tyfus zat me dwars, en ik besloot men tot de Medische Dienst in Den Haag te wenden en die vonden het geen enkel probleem om ons van de vereiste vaccinaties te voorzien tijdens ons verblijf in Nederland.

Er was voor vanmorgen een afspraak om tien uur een afspraak gemaakt dus vertrokken we om een uur of negen richting Den Haag. We hadden een meevaller want de vaccinaties tegen hondsdolheid hoefden niet te worden vernieuwd en dat scheelde een paar prikken. Wel kregen we de Tyfus vaccinatie en nu kunnen we er weer drie jaar tegen.

Een vervelend prikje was het trouwens wel, en voor het geval jullie denken dat ik kleinzerig ben, Riet zei precies hetzelfde. Auw…

Drukke dag voor Kerst

50jarigHuwelijk003

Wat ik vanmorgen had weet ik niet precies maar ik was om negen uur al op pad met een enorme boodschappenlijst die ik voor mezelf had opgesteld.

De eerste stop was op het Gemeentehuis in Katwijk voor een beetje een merkwaardige boodschap, ik moest daar namelijk een “Nee-Nee” sticker halen. Voor diegenen die dat niet weten, als je niet wilt dat je brievenbus wordt volgepropt met allerlei reclameblaadjes en gratis krantjes dan kun je een sticker op je brievenbus plakken waarop staat dat je daar niet van gediend bent. Wij hadden al jaren zo’n sticker op onze brievenbus maar we hebben sinds een paar weken een nieuwe voordeur en dus ook een nieuwe brievenbus, en je raadt het al, niet alleen lag de deurmat vol met die reclame troep maar stond er ook om de haverklap een bezorger van die rotzooi aan de voordeur die zijn of haar hand ophield. “Gelukkig Nieuwjaar”, jaja…

De tweede stop was bij de Gamma om alweer een lading vervangende lampen te kopen, want om de haverklap knalt er een lamp kapot de afgelopen week. Daarna door naar Garage Dijksman daar vlak om de hoek want Meneer Mitsubishi had ons een brief gestuurd dat hij een foutje had gemaakt bij het monteren van ons model Outlander en dat er een kleine reparatie moest plaatsvinden. En daar moest een afspraak voor worden gemaakt en dat kwam best uit want dan kunnen gelijk de winterbanden erop, dat lijkt nu toch eindelijk nodig te gaan worden.

Daarna waren er nog wat kleine boodschappen maar het belangrijkste vandaag was een bezoek aan mijn moeder vanmiddag, want vandaag was de dag dat mijn ouders zestig jaar getrouwd zouden zijn geweest. Helaas heeft mijn vader dat niet mee mogen maken maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we zo’n dag niet moeten gedenken. Met een mooi boeket voor mijn moeder uiteraard.

En daarom vandaag ook een foto van het 50-jarig huwelijksfeest van mijn vader en moeder, vandaag precies tien jaar geleden.

Gezellige Eerste Kerstdag

Afwas_Eerste_Kerstdag

Eerste Kerstdag was tamelijk herfstachtig en het weer droeg dus niet bepaald bij aan een gezellige kerstsfeer. Gelukkig maakte het weinig uit want de gebruikelijke familie bijeenkomst bij ons thuis was heel erg gezellig! We hadden een huisje vol en iedereen bleef lekker lang zitten.

De afwasmachine draaide erna wel overuren…

Kerstdiner bij Sapori D’Italia

Kerstdiner_Sapori_D-Italia_Den_Haag_2014-12-26_006-007

Het is inmiddels al een paar jaar traditie dat we met onze zoons en schoondochters op Tweede Kerstdag uit eten gaan en die traditie hebben we ook dit jaar in ere gehouden. We gingen daarvoor deze keer naar een Italiaans restaurant in de Javastraat in Den Haag genaamd “Sapori D’Italia”.

Dat was niet onze eerste keus want we wilden eigenlijk naar een ander Italiaans restaurant, “Villa Rozenrust” in Leidschendam, maar toen we wilden reserveren bleek dat al vol te zitten. De eigenaar had echter wel een goeie tip voor ons, hij verwees ons door naar het restaurant van zijn broer en zo kwamen we dus in Den Haag terecht.

De avond begon met een grappig voorval. Nadat we ons door een taxi hadden laten afzetten was er even paniek bij het personeel van het restaurant want onze reservering stond niet op de lijst. Wat bleek, we stonden in het verkeerde restaurant, “Sapri D’Italia” was er pal naast en we waren dus de verkeerde voordeur binnengestapt…

“Sapri D’Italia” had voor de gelegenheid een speciaal kerstmenu met als gangen achtereenvolgens een amuse, een voorgerecht, een soep, pasta gerechten, een hoofdgerecht, een toetje en afsluitend nog koffie met bonbons. En dat was nog niet eens alles want na het betalen van de rekening kregen we ter afsluiting nog een glaasje limoncello citroenlikeur.

De enige keuzes die we moesten maken was tussen twee soorten soep en vier hoofdgerechten (wilde eendenborst, kalfsoester, zeebaars of kreeft) en verder was het genieten van alles wat ons werd voorgezet. En genieten was het, vanaf de eerste hap tot de laatste slok!

Zoals ik al had verwacht gezien een eerdere ervaring bij “Villa Rozenrust” was het eten meer dan overvloedig. Maar de sfeer was gemoedelijk en er waren ruim pauzes tussen de gangen dus al met al hebben we dik vier uur zitten tafelen, met naast het heerlijke eten ook nog een paar flessen uitstekende rode wijn.

Een meer dan geslaagde avond dus die werd afgesloten met een afzakkertje bij ons thuis, luisterend naar de Top 2000…

En weer eten…

Collage

Een witte verrassing vanmorgen want er lag sneeuw! Een dun laagje weliswaar maar toch de eerste sneeuw die we gezien hebben sinds een lange tijd. En er viel ook nog sneeuw maar dat was natte sneeuw en dat zorgde jammer genoeg weer voor een druilerige dag.

Vanavond stond er weer een etentje op het programma, deze keer met mijn ouwe maten Wessel, Gijs en Nico. Gijs had een nieuw Japans restaurant voorgesteld aan de Boulevard in Katwijk en dat leek ons wel wat. Rauwe kouwe vis en nog “all you can eat” ook, “what’s not to like”…

Nico en ik zouden traditiegetrouw op de fiets gaan maar dat idee ging me aan het begin van de avond tegen staan toen de temperatuur buiten naar het vriespunt zakte en de natte straten begonnen op te vriezen. Een taxi leek een veel betere oplossing en afgezien van het feit dat die door de weersomstandigheden twintig minuten te laat arriveerde was het dat ook.

Het eten in het restaurant was, vooropgesteld dat je van sushi houdt, prima en je kon er van eten zoveel je wilde. De manier van bestellen was wel bijzonder, op iedere tafel lag een lijst waarop je per bestelronde en per persoon vijf items van het menu kon bestellen. Dat veroorzaakte natuurlijk de nodige hilariteit maar de kennis van Japans eten die ik had opgedaan dankzij een Japanse collega, die tot vorig jaar iedere maandag een “Japanse” werklunch organiseerde, kwam hierbij mooi van pas.

Na het restaurant ging het hele gezelschap richting het huis van Gijs voor een afzakkertje, waarbij Nico en ik konden profiteren van het feit dat Wessel met de auto was gekomen. En zoals gewoonlijk werd het weer laat. Of eigenlijk meer vroeg…

Winter!

Winter_in_Rijnsburg-20141228-001

Eindelijk, het is winter in Nederland. En met “winter” bedoel ik natuurlijk dat het vriest, er ligt een laagje sneeuw op de daken en plaatselijk ijs op de stoepen en straten, en de zon schijnt in een strakblauwe lucht. En het mooiste, het is windstil want anders was het guur geweest in plaats van mooi.

Het was verder een rustige, lekker luie dag waarbij we vanmiddag de deur zijn uit gegaan om bij schoonzus Ans thuis de vierenvijftigjarige huwelijksdag van Vader Niek en Moeder Greet te vieren. Met zoals Riet dat zei, een “happie” en een “drankie”…

Onderweg kon ik nog wel even een mooie foto maken van het winterse landschap.

Verstoorde nachtrust

Echt lekker geslapen heb ik nog steeds niet sinds ik weer in ons Nederlandse thuis ben. In eerste instantie was de oorzaak natuurlijk de jetlag maar dat had met een paar dagen toch wel over moeten zijn. Desondanks slaap ik nog steeds onrustig en wordt iedere nacht nog wel een paar keer wakker waarna ik moeilijk weer in slaap kan komen.

Dat werd vannacht bepaald niet beter. Het leek erop dat ik eindelijk eens door zou slapen toen de nachtrust wreed werd verstoord door drie opeen volgende luide piepen. Uiteraard gaf ik een van Riet’s mobieltjes de schuld maar toen die, ook wakker geworden, keek was dat niet het geval.

De logische andere optie leek ons een van de rookmelders, die gaan met tussenpozen piepen als de batterij leeg begint te raken. Het bleek dat een van de rookmelders zonder batterijen los in een kast lag, dus het moest de andere zijn. Die hangt in het trapgat en nadat ik hem van de muur had gehaald en de batterijen had verwijderd was het probleem opgelost.

Tenminste dat dacht ik, maar lang duurde de rust niet want amper een uur later klonk er weer een paar seconden lang luid gepiep. Deze keer konden we, omdat we allebei nog wakker waren, het geluid traceren en het leek van de zolder te komen. Maar toen we gingen kijken was het ons een raadsel waar het vandaan kwam, we checkten de wasdroger, de wasmachine en de verwarmingsketel maar zagen niks vreemds.

De rest van de nacht bleef het gelukkig stil maar de oorzaak van het gepiep was vanmorgen nog steeds onbekend. Totdat ik me realiseerde dat we op de zolder nog ergens een oude rookmelder hadden hangen die we ’s nachts over het hoofd hadden gezien. En jawel hoor, die bleek de oorzaak te zijn. Het probleem kon nu simpel worden opgelost door het vervangen van de batterij.

Rest nu alleen nog de vraag waarom dat piepen om aan te geven dat de batterijen leeg beginnen te raken altijd midden in de nacht optreedt…

Reunies

Tramstraat_Katwijk

Mijn moeder gaat iedere dinsdagochtend een bakkie doen bij Tante Jo en als ik in Nederland ben ga ik als het even kan met haar mee. Voor mij betekent het een weerzien met het huis en de familie waar ik de eerste jaren van mijn leven zo’n beetje ben opgegroeid.

Tante Jo woont namelijk nog steeds in haar ouderlijk huis wat pal naast het huis ligt waar ik ben geboren. Voor diegenen die dat niet weten, mijn oma en de moeder van Tante Jo waren zussen die naast elkaar woonden, en mijn moeder en Tante Jo zijn dus volle nichten.

En dat betekent dat Tante Jo eigenlijk mijn achter-tante is, maar voor mij is ze gewoon mijn tante, net als haar zussen Tante Corrie, Tante Cobie, Tante Lenie en Tante Annie die vanmorgen ook allemaal langs kwamen voor een bakkie. En omdat Ome Dirk, Ome Piet en Ome Arend ook nog langs kwamen was het voor Tante Jo een huisje vol. Ik kijk nu al uit naar de volgende keer, al zal dat wel weer even gaan duren.

Naar aanleiding van deze reünie een ouwe foto waar mijn geboortehuis op staat. De man rechts die over het hek hangt is mijn Opa en als ik me niet vergis is de vrouw links die in de deuropening staat Tante Jo.

Vanavond was er nog een kleine reünie, want als ik in Nederland ben probeer ik altijd met mijn ouwe maat Willem af te spreken om naar de film te gaan en een happie te eten. Ook deze keer was het weer gelukt een datum te prikken en we spraken af in Den Haag. De film die we zagen was “Exodus” en het restaurant werd (zoals eigenlijk altijd) “La Lanterna”. Ook voor herhaling vatbaar wat mij betreft…

Terugblik op 2014

Nieuwjaar_2014

Mijn laatste blog van 2014 wil ik gebruiken om terug te kijken op het jaar 2014, ons derde volle jaar op de Filipijnen.

Eind januari kregen we al voor de eerste keer bezoek dit jaar, Robin en Chantal kwamen voor de tweede keer naar de Filipijnen. Samen met hen brachten we een lang weekend door op het eiland Panglao bij Bohol. Ook in februari kregen we bezoek, deze keer maar voor een paar dagen, mijn ouwe collega Karel kwam met zijn Filipijnse vriendin bij ons langs.

In mei gingen we dan eindelijk op vakantie naar China. Dat land stond al een paar jaar op ons lijstje maar het was er nog steeds niet van gekomen. We maakten een rondreis van drie weken die begon in Shanghai en eindigde in Beijing. China bleek een land wat veel moderner was dan we hadden verwacht, maar we hebben gezien wat we graag wilden zien: de Grote Muur, het Terracotta Leger en de Verboden Stad.

In juli waren we voor een bezoek van ruim twee weken in Nederland, wat eerder in het jaar dan gewoonlijk maar dat had alles te maken met het feit dat Martin en Sandra uit ons huis verhuisden naar hun eigen splinternieuwe appartement. We hielpen met de verhuizing en begonnen met het maken van plannen voor ons eigen huis, zoals een nieuwe voordeur en een nieuw toilet. Tussendoor namen we afscheid van Riet’s ouwe Starletje wat nu zoveel mankementen begon te vertonen dat reparatie niet meer rendabel was en het trouwe karretje werd dan ook naar de sloop gebracht.

In september had ik een cursus in Maleisië en dat betekende dus een aangenaam weekje in mijn favoriete stad Kuala Lumpur, waar ik overigens in februari ook al een paar dagen was geweest voor een zakenbezoek. Ook kregen we weer bezoekers in september. Gillian, de dochter van Riet’s Australische vriendin Pat, bracht samen met haar vriend Heinrich aan de Filipijnen en ze hebben bij ons gelogeerd toen ze in Manila waren.

In oktober ging Riet, net als eerder dit jaar in maart, voor een paar weekjes terug naar Nederland voor een tussentijds bezoek. Toen ze weer terug was begonnen we al met het plannen van ons volgende bezoek aan Nederland in december, maar we wilden tussendoor ook nog een lang weekend weg. Dat weekendje weg werd ons derde bezoek aan het prachtige eiland Boracay, in november. We verbleven weer in ons favoriete hotel “Discovery Shores” waar we deze keer een suite hadden van twee verdiepingen met een groot dakterras met naast een fantastisch uitzicht ook een jacuzzi.

Ondertussen waren overal de voorbereidingen voor het vieren van de Kerst al in volle gang en werd zo’n beetje het hele land opgevrolijkt door feestelijke verlichting. Ook wij deden daaraan mee en versierden ons huis met kerstverlichting, sterren en een kerstman voor de deur.

Voor het kerstfeest van ons bedrijf werden we op het laatste moment gevraagd om met onze band “From the Chorus” een kort optredentje te verzorgen. Ondanks de korte voorbereidingsperiode van maar twee weken lukte het ons om redelijk voor de dag te komen. Dit was overigens ons tweede optreden al dit jaar want in mei hadden we ook al een optreden verzorgd tijdens een personeelsfeest in de exclusieve club “Republiq”.

Riet heeft zich ook dit jaar weer met haar vriendinnen ingezet voor het vrijwilligerswerk, maar ze had het af en toe moeilijk want in een tijdsbestek van een paar maanden vertrokken er niet minder dan vier van haar beste vriendinnen.

We hebben dit jaar veel overlast gehad van langskomende tyfoons. In juli, vlak voor mijn vertrek naar Nederland, raasde tyfoon “Glenda” over Manila waarbij veel schade werd aangericht en onze tuin in een slaatje werd veranderd. Daarna volgden meerdere tyfoons die wel veel regen veroorzaakten maar ons niet direct troffen.

Totdat het land in december werd opgeschrikt door de naderende supertyfoon “Ruby”. Met de supertyfoon “Yolanda” nog in gedachten werden er uitgebreide voorzorgsmaatregelen getroffen en dat hielp de schade en het aantal slachtoffers drastisch te beperken. Onderweg boette de storm aan kracht in en veranderde ook nog eens van koers waardoor de gevolgen voor Manila beperkt bleven tot twee dagen met heel veel regen.

Halverwege december vertrokken we, Riet een weekje eerder dan ik, weer naar Nederland om Kerst te vieren met vrienden en familie en het jaar uit te luiden. En dat laatste deden we vandaag bij Nico en Anja op een rustig verlopen oudejaarsavond…