Tagarchief: Dubai

Terug in het KAZ kamp

Geplaatst op door juni 22, 2018

Nou, met dat hotel in Dubai is het niet helemaal goed gegaan. Na een voorspoedige vlucht was ik even voor zevenen vanochtend in terminal A op de luchthaven waar ik op zoek ging naar het hotel waar ik bij het inchecken gisteren een voucher voor had gekregen. Ik volgde de borden met “Hotel” en via een lift kwam ik op de 6e verdieping uit waar het hotel was, maar bij het tonen van mijn voucher bij de receptie bleek dit niet het hotel te zijn waar ik moest zijn. Ik kreeg te horen dat ik door de douane de luchthaven uit moest en met een taxi naar het “Le Meridien”.

Dat was niet helemaal wat ik had verwacht, want zo lang was mij overstap nou ook weer niet en ik rekende snel uit dat ik dan misschien drie uurtjes in het hotel door kon brengen. Dat leek me erg veel moeite en ik besloot daarom maar naar de Business Lounge te gaan van Emirates waar ik op een lounge-bank nog een tijdje heb liggen pitten, want veel slaap had ik tijdens de vlucht naar Dubai niet gehad. Eenmaal weer wakker besloot ik toch maar even te kijken waar dat “Le Meridien” nou precies was en kwam tot de ontdekking dat het met die taxi-rit wel meeviel. Het hotel bleek tegenover de uitgang van de luchthaven te liggen en misschien had ik dus toch de moeite maar moeten nemen. Nou ja, weet ik dat voor de volgende keer…

De vlucht naar Basrah verliep ook zonder problemen en bij aankomst was ik dankzij mijn visum een heel stuk vlotter door de controles en de douane dan de vorige keer. Het ontvangstcomité stond ook al klaar en na een korte wachttijd, waarin ik kennis maakte met twee Nederlanders die in hetzelfde kamp zitten, vertrokken we per taxi van de luchthaven.

Zoals gebruikelijk brachten de taxi’s ons naar het terrein net buiten de luchthaven waar de busjes stonden te wachten om ons naar het KAZ kamp te brengen. In de busjes hesen we ons in de kogelvrije vesten en tot mijn opluchting kreeg ik daar ook mijn nieuwe Oil Field Pass, een document wat nodig is om de olievelden te mogen betreden. Mijn vorige pas was een tijdelijke die inmiddels was verlopen en zonder nieuwe pas zou ik niet naar het KAZ kamp kunnen reizen. Maar gelukkig was ook dit weer prima geregeld, en zo kwamen we na een rit van iets meer dan een uur aan in het KAZ kamp.

Bij de receptie haalde ik de sleutel op van kamer 116-33, het onderkomen van zowel mijn back-to-back Sachin als mijzelf. In het appartement aangekomen heb ik mijn koffers uitgepakt en mijn eigen kasten ingeruimd, zodat ik nu ben gesetteld voor de komende vier weken. Of eigenlijk moet ik zeggen, voor de komende drie jaar…

Einde van mijn eerste verlof

Geplaatst op door juni 22, 2018

Mijn eerste korte verlofperiode van toe en een halve week zitten er vandaag al weer op. Vanavond vertrek ik vanaf Schiphol naar Dubai om vandaar morgenmiddag door te reizen naar Basrah.

De reis was al geregeld tijdens mijn eerste twee weken in Irak. Ik vlieg deze keer weer met Emirates in plaats van met KLM en dat betekent dat ik weer van een paar voordeeltjes gebruik kan maken. Emirates heeft namelijk voor Business Class passagiers een limousine service om je thuis op te halen, en voor langere overstaptijden wordt er in Dubai een hotelkamer geregeld. Voor Riet betekent dit dat ze me vanavond niet weg hoefde te brengen en na aankomst morgenochtend in Dubai hoef ik niet tot morgenmiddag op de luchthaven rond te gaan hangen in afwachting van de vlucht naar Basrah.

Vanmiddag was er nog even lichte paniek want via e-mail kreeg ik een overzicht van de beveiligingsdienst van Basrah Gas met de namen van de personen die morgen worden verwacht op de luchthaven van Basrah en daar stond mijn naam niet bij. In verband met de extreem hoge beveiligingseisen betekende dat dat ik niet vanuit Dubai naar Basrah zou mogen vertrekken want er werd blijkbaar niet op mij gerekend met het transport van de luchthaven naar het KAZ kamp. Via een snel e-mailtje en een WhatsApp berichtje naar mijn collega in het KAZ kamp kon dit gelukkig snel worden opgelost en op de nieuwe lijst die ik vlak daarna kreeg toegestuurd stond mijn naam gelukkig wel.

De limousine stond om even over half zes (ruim een kwartier te vroeg) al voor de deur in de Bankijkerweg en om even over half acht zat ik al in de Business Lounge op Schiphol met een bakkie koffie. En nu maar wachten op het moment van vertrek..

Terug naar Nederland

Geplaatst op door juni 2, 2018

En alweer liep de wekker vroeg af want ik had met Sachin afgesproken dat ik om half zes mijn kast zou komen inruimen in ons gezamenlijke appartement. Dat ging allemaal probleemloos, ik heb wat kleren uit mijn koffer gehaald en in de kast opgehangen en neergelegd, en er was zelfs nog ruimte over voor mijn koffer. Ik kon overigens nog maar de helft van mijn kast gebruiken want van de andere helft is de sleutel weg. De deuren hebben namelijk verschillende sloten, niet erg handig, maar dat probleem los ik wel op als ik weer terug ben.

We liepen het korte stukje naar het restaurant voor het ontbijt waarna we naar de kantoorgebouwen wandelden, langs de fabriek. Het is op dat moment van de dag nog niet zo erg heet dus het was prima te doen. De ochtend hebben we nog zo goed mogelijk besteed want dit was waarschijnlijk onze laatste gelegenheid samen. In de toekomst vertrekt de een op dezelfde dag dat de ander aankomt en de kans bestaat dus dat we elkaar helemaal niet meer gaan zien. Een raar idee wel…

Overigens zagen we toen we langs de fabriek liepen nog een aardig fikkie, waarvan we niet konden zien wat er nu precies aan de hand was. Het kon een lek zijn ergens, maar het rook naar verbrande autobanden. We zijn er ook niet achter gekomen maar bij kantoor aangekomen bedekte de zwarte rook zowat de hele lucht. Wat het ook was, twee uur later was het uit.

Ik was van plan om om elf uur de shuttlebus terug naar het kamp te nemen zodat ik tijd had om mijn spullen op te halen uit mijn kamer, de sleutel in te leveren bij de receptie en dan nog een snelle lunch te nemen voordat om twaalf uur de bus naar de luchthaven vertrekt. Maar al wat er kwam, geen bus om elf uur en ook in het daaropvolgende kwartier niet. De eerstvolgende bus kwam pas om kwart over elf en dat betekende dat ik de lunch moest laten schieten.

De rit naar het vliegveld met de gepantserde bus duurde ruim vijf kwartier, een nogal ongemakkelijke rit over het slechte wegdek en iedereen zat te puffen in zijn kogelvrije vest. Vlak buiten de luchthaven werden we overgezet in taxi’s die ons verder naar de vertrekhal zouden brengen, maar dat ging niet zonder oponthoud. Bij de eerste controlepost moesten we onze paspoorten en tickets laten zien, en niet te geloven, twintig meter verderop bij een andere wachtpost weer!

Meteen daarna moesten we met tassen en koffers de taxi uit en een soort container in waarin een bagageband met röntgenapparaat bleek te staan. Mijn tas moest open maar de soldaat deed niet moeilijk, hij graaide wat rond (voor zover ik kon zien werd er niks gepikt, wat niet vanzelfsprekend schijnt te zijn) en ik mocht door. Aan de andere kant stonden de taxi’s weer te wachten en konden we weer verder.

Aangekomen bij de vertrekhal was er bij de deur weer een bagagecheck met een röntgenapparaat (“Laptop out! laptop out!”) voordat we konden inchecken bij de balie. Er stonden maar vier vluchten gepland dus het was overal erg rustig maar voor de incheckbalie (je gelooft het niet), was er weer een bagagecheck met een röntgenapparaat, nog geen twintig meter na de vorige! En het wordt nog gekker, want toen we na het inchecken doorliepen naar de paspoortcontrole was er weer een bagagecheck met een röntgenapparaat…

Daarna konden we dan toch zonder verder oponthoud doorlopen naar de gates, maar omdat we nog wat tijd hadden hebben we nog een uurtje doorgebracht in de business lounge. Terug bij de gate voor het instappen, je houdt het niet voor mogelijk, weer een bagagecheck met een röntgenapparaat! Gelukkig was dit de laatste en vlak daarna konden we het vliegtuig in.

De vlucht met FlyDubai duurde iets minder dan anderhalf uur. We kwamen aan bij Terminal 2, de thuisbasis van FlyDubai, maar voor ons heel ongunstig gelegen aan de andere kant van het vliegveld. Gelukkig bleek er een shuttlebus te rijden naar Terminal 1 waar ik moest zijn, en bij het vertrekpunt aangekomen kon ik gelijk instappen. Ik was toen alleen nog met Chobie die een andere bus moest hebben, dus ik moest snel afscheid nemen.

De bus reed helemaal rond het vliegveld en zette me zo rond half zeven plaatselijke tijd af bij Terminal 1 vanwaar mijn KLM vlucht om kwart voor een vannacht zal vertrekken. Het wordt dus nog een hele zit, en omdat ik niet met Emirates vlieg maar met KLM moet ik genoegen nemen met de KLM business lounge. Jaja, ik hou al op…

Dubai

Geplaatst op door mei 23, 2018

Weer een vrije dag vandaag, want hoewel we eigenlijk moeten wachten op het document met de uitslagen van onze bloedtesten hebben we een collega die toch naar kantoor zou gaan bereid gevonden om alle documenten voor ons op te halen.

Dat gaf ons de gelegenheid om nog een dagje rond te neuzen in Dubai. We wilden eigenlijk naar het oude gedeelte van de stad maar dat werd ons afgeraden om verschillende redenen. Allereerst is het een flinke wandeling er naar toe vanaf het dichtstbijzijnde metrostation en dat is midden op de dag met de huidige temperaturen niet aan te raden, en verder is vrijwel zeker alles dicht vanwege de Ramadan. We besloten over te gaan naar Plan B en dat was een bezoek aan het Aquarium in de Dubai Mall en daarna een kijkje te nemen bij het strand bij de jachthaven, gelegen vlakbij het beroemde Palm Eiland. We begonnen in de Dubai Mall met een bezoek aan het Aquarium.

We waren met zijn vieren, mijn Maleise collega’s Chobie en Munzir met wie ik gisteren ook op stap ben geweest, en onze Egyptische collega Akram die een prima gids bleek want hij heeft vijf jaar in Dubai gewoond. We hebben een uurtje of twee doorgebracht op het strand om daarna per taxi naar Madinat Jumeira te gaan, een soort van souk (een Arabische kruising tussen een markt en een winkelcentrum) waar volgens Akram een restaurant was gevestigd met de beste steaks van Dubai.

We vonden het restaurant genaamd Meat Company waar we plaats namen op het terras met uitzicht op het ook al beroemde zeven-sterren hotel Burj Al Arab. De steaks bleken inderdaad subliem, dit was de lekkerste rib-eye die ik heb gegeten sinds Australië vorig jaar november…

We reden met de metro terug naar het World Trade Center aan de andere kant van de stad waar ons hotel is gevestigd. Terug in het hotel haalden we onze documenten op met de uitslag van onze bloedtest, de door de ambassade van Irak gecertificeerde verklaringen dat we geen infectieziekten onder de leden hebben.

Dit was de laatste dag van ons onverwacht aangename verblijf in Dubai, morgen begint het pas echt want dan vertrekken we naar Irak!

Ramadan

Geplaatst op door mei 21, 2018

Woensdag vertrekken we naar Basrah maar tot dan hebben we geen verplichtingen, wacht betekent dat we twee dagen kunnen doorbrengen zoals we dat zelf willen. Dat klinkt misschien raar maar het punt is dat we hier eigenlijk alleen maar moeten verblijven om de verplichte door de Iraakse Ambassade goedgekeurde bloedtest te ondergaan en te wachten op de uitslag daarvan. Die bloedtest hebben we dus gisteren gedaan en de schriftelijke uitslag komt pas morgen, dus mogen we twee dagen “naar eigen inzicht besteden”.

Vrijwel niemand heeft meer een laptop, de nieuwe krijgen we pas in Basrah, en een tijdelijke laptop heeft ook niet veel zin omdat van iedereen op dit moment alle gegevens worden overgezet van oude baan naar nieuwe baan en tijdens dat proces (wat twee tot drie dagen duurt, als je geluk hebt) kun je niet inloggen en dus niet werken.

Goed, twee min of meer vrije dagen dus, en de eerste begon met uitslapen wat wel nodig was na de zeer korte vorige nacht. Het eerste wat ik deed na het ontbijt was kijken of het probleem met mijn niet werkende bankpas was opgelost en dat bleek het geval, ik heb weer contant geld. De rest van de ochtend heb ik een beetje in en rond het hotel rondgehangen, me bezig houdend met mijn laptop terwijl ik luisterde naar muziek.

Mijn enige verplichting vandaag was een tweede gesprek met mijn baas en dat was vroeg in de middag. Dat liep wat uit dus vanuit kantoor ging ik rechtstreeks naar de Dubai Mall, achter mijn twee Maleise collega’s aan die alvast vooruit waren gegaan. We vonden elkaar daar vlot dankzij WhatsApp, waarna we een tijd rondwandelden door het gigantische winkelcentrum.

Wat me opviel was dat alle eetgelegenheden, tot aan Starbucks aan toe, allemaal gesloten waren. Natuurlijk, bedacht ik, de Ramadan is vorige week begonnen. Dat leek in eerste instantie geen probleem maar het begon knap irritant te worden toen ik dorst kreeg. Ik was dan ook heel blij toen ik een Starbucks vond die open leek maar die vreugde was van korte duur toen bleek dat ik wel iets kon kopen maar alleen “to go”, oftewel ik mocht het er niet opdrinken! Er mag tijdens de Ramadan namelijk niet in het openbaar worden gegeten en gedronken, dus zelfs als je iets te eten of drinken hebt bemachtigd dan kun je het nog nergens opeten of opdrinken, behalve misschien achter een gesloten deur van het openbare toilet…

Ik heb het nog een tijdje geprobeerd uit te zingen maar toen was ik het zat, ik had geen zin om te wachten tot zonsondergang om zeven uur. Ik heb mijn Maleise makkers gedag gezegd en wilde eigenlijk terug naar het hotel gaan toen ik een zijgang zag met een afzetting, met daarin een doorgang met daarnaast het bericht dat “hierachter gekochte etenswaren ook alleen achter deze afzetting mochten worden genuttigd”.

Ik liep snel naar binnen en kreeg spontaan het gevoel wat Alice moet hebben gehad toen ze Wonderland binnenging. Ik bevond mij in een gigantisch Food Court vol met buitenlanders, van Europeanen tot Filipino’s, met een KFC, ijstentjes, pizza-tentjes en jawel, een McDonalds! Het leek mij volkomen gepast om bij wijze van protest een Big Mac naar binnen te werken met een grote Milkshake, en dat is dan ook precies wat ik heb gedaan…

Naar mijn werk…

Geplaatst op door mei 20, 2018

Vandaag was mijn eerste werkdag voor de Basrah Gas Company en zoals dat altijd gaat met buitenland-postings is de eerste werkdag de dag dat je naar je bestemming vertrekt. En dat was ook dit keer het geval want om half drie vanmiddag vertrok ik vanaf Schiphol naar Dubai waar ik de komende dagen zal doorbrengen. Woensdag vertrek ik vandaar als alles volgens plan verloopt door naar Basrah.

Riet bracht me even na elven naar Schiphol waar ik eerst wat Dirhams heb gewisseld want ik wilde toch wel wat contant geld hebben als ik in Dubai aankwam. Daarna nam ik er mijn gemak van in de business lounge van KLM, want inderdaad, ik vloog deze keer niet met Emirates maar met KLM. Op zich had ik wel met Emirates kunnen vliegen want hoewel ik zelf mijn tickets niet meer mag boeken bood het reisbureau van het bedrijf me twee opties aan, waaronder ook Emirates. Het probleem was echter dat die vlucht pas om middernacht in Dubai zou aankomen en daarom besloot ik toch maar te kiezen voor de KLM-vlucht omdat die een uur eerder zou arriveren en me dus simpelweg wat meer nachtrust zou geven.

In de praktijk viel dat behoorlijk tegen. Met de vlucht zelf was niks mis (KLM heeft zijn toestellen qua inrichting behoorlijk geüpgrade, het cabine-personeel doet tegenwoordig zijn best om sympathiek over te komen en het eten was zonder meer uitstekend) maar het bij KLM bestelde vervoer van de luchthaven naar het hotel was er mooi niet toen ik aankwam. Het was ondertussen al aardig laat omdat ik erg lang op mijn koffer had moeten wachten, en nu moest ik dus ook nog eens aansluiten in de lange rij wachtenden voor een taxi.

Gelukkig bleek de wachttijd mee te vallen maar vervolgens zette de taxi-chauffeur (die overigens onderweg nog een keer stevig zijdelings tegen een stoeprand bonkte) me vervolgens voor het verkeerde Ibis-hotel af waardoor ik met mijn koffer slepend moest lopen naar het Ibis-hotel waar ik wel moest zijn, om de hoek…

Uiteindelijk lag ik pas rond een uur of een in bed…