Na het ontbijt vertrokken we vanmorgen vanuit Kuantan weer terug richting Kuala Lumpur, een rit van zo’n 280 kilometer. Na zo’n 160 kilometer lag op de route plaatsje Lancang waar we al eerder waren geweest voor een bezoek aan het olifantenreservaat Kuala Gandah en we maakten dus van de gelegenheid gebruik om dat nu met Martin en Sandra nog eens te doen.
Het was nog net zo heet als de vorige keer dat we er waren maar het was wel aanzienlijk minder druk, Wel opvallend was dat het publiek deze keer hoofdzakelijk uit buitenlandse toeristen bestond en niet uit Maleisiërs. Het programma was niet veel anders maar nog net zo leuk, het begon met het baden van de olifanten in de rivier, daarna was er gelegenheid tot het voeren met pinda’s.
Na een rondje voorstellen waarbij alle olifanten een kunstje deden was er gelegenheid om zelf ook de rivier in te gaan om de olifanten te baden of een ritje te maken op de rug van een olifant.
We lieten het baden maar voor wat het was nadat we gezien hadden wat de olifanten zoal in het water dumpten en ook het ritje lieten we lopen want dat was niet meer dan een rondje van een paar meter.
We vertrokken rond een uur of drie van Kuala Gandah voor de laatste honderd en nog wat kilometer en waren zo nog net voor de grootste drukte van de avondspits weer thuis na een heel gezellig lang weekend.
We bleven dus allemaal zoveel mogelijk uit de zon, om aan het eind van de dag te constateren dat het wel iets maar toch niet alles had uitgemaakt, we waren allemaal weer een graadje erger verkleurd. Echt ernstig was het niet maar we waren toch hier en daar aardig rood gekleurd.
Dat het vandaag bewolkt was en dus niet echt strandweer kwam best uit want we wilden ook wat van de omgeving gaan zien.
We vertrokken vanmorgen om half tien en kwamen om een uur of half twee aan bij het Hyatt Resort in Kuantan. We waren er eigenlijk al om even over half een maar er blijkt een McDonalds te zijn vrijwel naast het Hyatt.
En we weten eindelijk wat het is, het is het project kantoor voor het bouwproject wat er naast gebouwd gaan worden. Het wordt niet alleen een kantoor maar ook een demonstratie ruimte, potentiële kopers kunnen daar zien hoe de toekomstige appartementen eruit gaan zien. Riet had onder andere bedden en matrassen naar binnen zien sjouwen maar het wordt dus toch geen woonhuis, en ook geen bordeel zoals de heer Nico V. had geopperd…
Ikzelf had een duidelijke voorkeur voor huis nummer drie maar Riet was helemaal weg van nummer 6, een huis wat we al gekscherend het “Sound of Music huis” noemden.
De tyfoon beweegt zich weliswaar langs de oostkust boven zee maar hij sleurt wel een vracht regen met zich mee en een flink deel werd gisteren en vandaag over Manila uitgestort. Riet zat dus vandaag alweer de hele dag in de hotelkamer en tot overmaat van ramp werd er in de naastgelegen kamer ook nog het nodige timmerwerk verricht. Het zit bij haar eerste bezoek aan de Filipijnen dus niet bepaald mee.
Vanmorgen hebben we ons lelijk verslapen. We werden zo laat wakker dat we zelfs voor het ontbijt in het hotel te laat waren, maar een voordeel was wel weer dat we ons niet hoefden te haasten want we waren toch al te laat…
We hoefden eindelijk eens niet vroeg op dus we konden vandaag eens lekker uitslapen. Toch moesten we ons nog haasten toen we rond een uur of negen wakker schrokken want het ontbijt in het hotel van de Country Club was maar tot tien uur. Aan het ontbijt troffen we alle collega’s die net als wij niet waren gaan golfen. Terwijl we zaten eten landde er vlak naast het gebouw een helikopter die iemand kwam afzetten die ook vandaag even een balletje wilde slaan…
Voor mij stond de dag in het teken van de Teambuilding. Het ochtend programma was het officiële gedeelte met veel informatie over ons project, de middag werd gevuld door een programma wat ten doel had elkaar beter te leren kennen. Dat gaat net als in Nederland gepaard met allerlei stomme spelletjes maar het was toch wel leuk, vooral omdat het inderdaad erg leuk was om alle collega’s te leren kennen.
‘s Avonds aten we in het restaurant van het hotel op de 31e verdieping, en we zaten in eerste instantie op het balkon. We hadden net besteld en ons drankje gekregen toen we de eerste spetters voelden.
De foto is gemaakt in 1998 op een terrasje op de Coolsingel in Rotterdam, bij een van de eerste keren dat we voor zo’n gelegenheid bij elkaar kwamen.
Vannacht waren we echter niet zo blij met die bouw, want het was de hele nacht een ongelofelijke kolere herrie. Het leek wel alsof ze met stalen buizen aan het rammelen waren en het ging tot ‘s morgen s vroeg door.
En nu hebben we dikke pech met seizoen 7 van NCIS die we in Chinatown hebben gekocht. Het was nog niet eens de bedoeling want de eerste zes seizoenen hebben we keurig in de gewone videotheek gekocht (daar zijn er ook zat van), maar seizoen 7 is hier simpelweg nog niet uit.
Op de terugweg bleek het een drukte van belang op het grote kruispunt voor het Monorail station en zoals iedere zaterdagavond was het ook heel erg gezellig daar. Het is voor de jeugd van Kuala Lumpur hun favoriete zaterdagavond hangplek, en er zijn vrijwel altijd spontane optredens van skateboarders, dansers en straatmuzikanten,
De eerste was de echt afgrijselijk slechte koffie, waarschijnlijk te danken aan jaren achterstallig onderhoud aan het koffie apparaat, en de tweede bestond uit stickers op de koelkast en de magnetron.
Ieder groot winkelcentrum in KL, en dat zijn er heel wat, doet van alles om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor bezoekers.
Na een half uur bereikte ik dan toch het vliegveld Subang, wat er meteen al verkeerd uitzag: grote vliegtuigen ook waarvan ik zeker wist dat ze nooit van z’n levensdagen op dat kleine vliegveldje zouden kunnen landen. En inderdaad, ook geen museum te bekennen. Omdat ik geen flauw idee had waar ik was besloot ik het maar voor gezien te houden en terug naar huis te rijden.