Een bezoek aan Nederland betekent vrijwel altijd een “Boys Night Out” uit met mijn ouwe maten Wessel, Nico en Gijs. Ons gezamenlijke verleden gaat terug tot aan de late jaren zeventig en jongerencentrum ’t Mallegat en de gemeenschappelijke factor is muziek. Dat laatste is eigenlijk altijd zo gebleven en we kunnen nog steeds enorm ouwehoeren over onze verschillende voorkeuren.

We proberen al sinds jaren om regelmatig bij elkaar te komen voor wat je technisch gesproken een reünie zou kunnen noemen, en met name in de zomer doen we dat al de nodige jaren op een vaste plek, een strandrestaurant aan de Kattekse Boulevard wat oorspronkelijk “De Westerkim” heette en sinds twee jaar “Surf & Beach”.

De omstandigheden waren vandaag ideaal want het was een buitengewoon zonnige en vooral hete dag met een maximum temperatuur van boven de dertig graden. Uitstekend weer dus voor een paar lekkere kouwe biertjes en het menu was voor de meesten van ons het inmiddels gebruikelijke, gebakken sliptongetjes.

Na afloop gingen we naar ons huis om daar nog een afzakkertje te nemen. Verscheidene daarvan kwamen uit de mega-fles Russian Standard Vodka die Riet drie jaar geleden heeft gekregen. En de na mee geweest te zijn naar drie feesten en twee Oudejaarsavond vieringen nog steeds half vol is…

Zoals jullie weten loopt over twee maanden mijn huidige contract af, het Malampaya project moet dan klaar zijn en mijn werk op de Filipijnen zit er dan op. Hoewel ik in vaste dienst ben moet ik toch binnen het bedrijf een andere baan zien te vinden en dat is op dit moment niet zo eenvoudig. Vanwege de lage olieprijzen is het crisis in de olie-industrie, veel projecten zijn gestopt of uitgesteld en dat heeft vanzelfsprekend gevolgen voor de werkgelegenheid. Het is op dit moment dan ook heel moeilijk om een nieuwe baan te vinden omdat er simpelweg weinig aanbod is, en dat betekent in principe een onzekere toekomst.

Uiteraard ben ik al begonnen met solliciteren en ik heb een aantal sollicitaties lopen, allemaal overigens voor banen in Nederland want in het buitenland zijn er helemaal geen mogelijkheden meer omdat er nauwelijks meer projecten zijn. Tot vorige week was het resultaat van die sollicitaties één afwijzing, maar daar was ik niet zo rauwig om want dat was de baan die het laagst op mijn lijstje stond.

Vandaag veranderde de hele situatie. Ik heb mijn werk-laptop meegenomen naar Nederland zodat ik op de hoogte kan blijven van mijn sollicitaties en vandaag kreeg ik bericht van mijn baas in Kuala Lumpur dat ik dringend contact op moest nemen met iemand die een vacature had geplaatst waarop ik heb gesolliciteerd. Ik heb gebeld en wat bleek, het was niet eens een sollicitatiegesprek maar ik kreeg meteen de baan aangeboden! Het werd zelfs vrijwel direct daarna bekrachtigd door de officiële e-mail, ik hoef alleen nog maar te accepteren.

Dat is erg goed nieuws dus maar het werd een beetje overschaduwd door een tweede bericht, vanuit de Filipijnen deze keer. In het bericht werd gemeld dat Shell Philippines mijn dienstverband met twee maanden wil verlengen, dus tot eind oktober. Dit plaatst me voor een behoorlijk dilemma, want als ik langer op de Filipijnen blijf dan kan ik de mij aangeboden baan vergeten want die gaat dan naar iemand anders. En dat zou mogelijk kunnen betekenen dat ik eind oktober met lege handen sta.

Ik heb dus snel contact opgenomen met mijn bazin in Manila en de situatie uitgelegd. Normaal gesproken zou ik blij geweest zijn met de mogelijkheid twee maanden langer op de Filipijnen te kunnen blijven maar nu eigenlijk niet meer. Ik heb me al gefocust op de einddatum van eind augustus, we zijn al begonnen met de voorbereidingen voor de verhuizing, en het belangrijkste dus nu, ik heb de mogelijkheid voor een nieuwe baan in Nederland. Gelukkig was er begrip voor mijn situatie en er zal me niets in de weg gelegd worden als ik eind augustus naar Nederland vertrek.

Voor mezelf ben ik er inmiddels wel uit, ik ga het aanbod accepteren en vanaf begin september zal ik dus weer in Rijswijk werkzaam zijn. Je zou kunnen zeggen dat we op weg zijn naar een nieuwe toekomst in Nederland.

Een regelmatig terugkerend item in mijn blogs is de “Klucht”, oftewel een verhaal over een belachelijke gebeurtenis. Op de Filipijnen kom ik met grote regelmaat (en zonder enige moeite) met zo’n verhaal op de proppen maar als, jullie dachten dat dat soort dingen alleen daar voorkwamen dan heb je het mis. Ook in Nederland kunnen ze er tegenwoordig wat van, lees maar eens wat ons is overkomen.

Zoals jullie weten hebben sinds vorig jaar een nieuwe voordeur. En die nieuwe voordeur is voorzien van nieuw beslag wat alles bij elkaar een behoorlijk bedragje heeft gekost. En dan mag je wat verwachten op het gebied van kwaliteit zou je denken, nietwaar? Nou, dat dachten wij ook maar dat is dus niet zo.

Toen ik in december terug was in Nederland zag ik dat de brievenbus flink begin te roesten. Uiteraard zag ik dat helemaal verkeerd, het was “gewoon een beetje aanslag wat effe schoon gemaakt moest worden”. Maar toen Riet in maart tussentijds terug was in Nederland zag ze dat het probleem een stuk erger was geworden, en nu begonnen ook de bel en de huisnummering te roesten. Ze waarschuwde dan ook meteen degene die de deur en het beslag had geleverd en die zou komen kijken.Er werd snel geconstateerd dat het materiaal ondeugdelijk was en er zou een nieuwe brievenbus worden besteld, met alle andere delen van het beslag die roest begonnen te vertonen.

Begin deze week zou de man langs komen om de nieuwe brievenbus te plaatsen. Maar het ging toch even anders, want de fabriek had gezegd dat het materiaal eerst voorbehandeld had moeten worden. Heel merkwaardig maar het zal wel, en ze zouden nieuw beslag toesturen met het behandelmateriaal.

Helaas, toen de man van de deur vandaag langs kwam om de boel aan te brengen bleek de brievenbus de verkeerde maat en er moet dus weer een nieuwe besteld worden…

En nou heb ik gemengde gevoelens. Niet alleen heb ik het idee dat we besodemieterd worden met die “voorbehandeling” want zo’n “beschermlaag” zal door gebruik ongetwijfeld slijten en dan hebben we over wie weet hoe lang hetzelfde probleem weer. Maar erger nog, dat dit op de Filipijnen gebeurt zijn we inmiddels wel gewend, maar nu hier in Nederland ook???

Nu we weten dat we terugkomen naar Nederland is de grote vraag wat we moeten doen met all spullen die we hebben. Want we hebben namelijk op dit moment twee complete inboedels, in ons huis in Rijnsburg maar ook in ons huis in Manila waarvoor we noodgedwongen alles hebben moeten aanschaffen omdat huizen daar ongemeubileerd worden verhuurd. Dat in tegenstelling tot Kuala Lumpur, onze eerste bestemming in Zuid-Oost Azië, waar huizen en appartementen veelal volledig gemeubileerd zijn, wat de reden was dat we vanuit Nederland vrijwel niets aan meubels hadden meegenomen.

Veel van de meubels die we in Manila hebben zijn bewust aangeschaft met de bedoeling ze mee terug nemen naar Nederland ter vervanging van het meubilair wat we daar hebben. De grote vraag daarbij is of het past (ons bed bijvoorbeeld) en of we plaats genoeg hebben om het kwijt te kunnen. Er zal in ieder geval het een en ander opgeruimd moeten worden in Rijnsburg om plaats te maken voor de spullen die zullen overkomen vanuit Manila.

We zijn vandaag alvast begonnen met een begin te maken met de inventarisatie van wat we hier in Rijnsburg hebben wat weg kan. Een belangrijk punt is dat we sinds Martin en Sandra vorig jaar op zichzelf zijn gaan wonen we in ieder geval het hele huis weer voor onszelf hebben. We hebben dus gelukkig al veel extra ruimte beschikbaar maar desondanks zijn we toch begonnen met een grote schoonmaak-actie met als doel zoveel mogelijk op te ruimen.

Zo stond er op een van de nu lege slaapkamers nog een meubelstuk wat was aangeschaft door Robin en wat hij had laten staan toen hij het huis uit ging. We wilden het in eerste instantie laten staan maar bij nadere inspectie bleek dat het toch niet meer in zo’n goeie staat was. Vandaag heb ik het gedemonteerd en de losse delen zullen deze week worden afgevoerd.

We zijn nu bezig door de kasten te gaan en alle dozen en mappen met papieren te bekijken. Daar zal ongetwijfeld ook heel wat tevoorschijn komen waarvan we ons afvragen waarom we dat nog steeds bewaren…

Het goeie nieuws van vandaag was dat Pa van Nieuwkoop weer thuis is uit het ziekenhuis. Het heeft wel tot het eind van de middag geduurd voordat hij naar huis mocht maar uiteindelijk zat hij toch weer aan een bakkie lekker in zijn eigen stoel.

Vanmorgen ging ik naar Den Haag om een paar dingetjes te regelen. De eerste stop was bij een juwelier om mijn Tag Heuer horloge af te geven wat een onderhoudsbeurt en een nieuwe batterij nodig heeft. De volgende stop was bij de T-Mobile shop om een telefoonabonnement te regelen. Allebei waren snel geregeld en ik heb nu dus weer een Nederlands telefoonnummer, 06-38441961 (makkelijk te onthouden voor wie weet wat Riet’s geboortejaar is).

Er waren ook twee tegenvallers in Den Haag. Ik kon geen winkel vinden waren ik twee sleutels bij kon laten maken (een van onze huissleutels is half doormidden) en erger nog, bakkerij Van Maanen was dicht! En dat laatste betekende geen verse gevulde koeken waar ik me zo op had verheugd.

Die extra sleutels kwamen er vanmiddag toch want er zit in Katwijk een prima schoenmaker die ook sleutels bijmaakt. Het winkeltje zit vlak achter de boulevard en onderweg naar huis kon ik vanuit de auto mooi even een paar mooie foto’s maken van de “Wurft” in het zonnetje.

Wat het weer betreft ging het vandaag op en neer zoals dat ook kan in Nederland, fris en zwaar bewolkt in de ochtend maar het werd steeds zonniger en in de loop van de middag werd het gewoon mooi weer. Vanmiddag kwamen dan ook onze nog amper bereden fietsen naar buiten, en dat was de eerste keer sinds bijna een jaar. Er was voor mijn fiets wel hulp nodig van de buren want de banden waren zacht geworden en wij hebben geen fietsenpomp. Dat gaat dus op de boodschappenlijst voor volgende week!

Onze laatste dag in Nederland, van deze vakantie tenminste. En een mooie dag ook met een overwegend blauwe lucht en veel zon, zij het wel aan de frisse kant door (alweer) een stevige wind.

Vanuit Manila kwam er vandaag wat het weer betreft geen opwekkend nieuws want daar schijnt het op het moment ook “koud” te zijn. Dat moet wel ruimschoots genuanceerd worden want daar vinden ze vijfentwintig graden verschrikkelijk koud…

Zoals gebruikelijk werd de laatste dag voor ons vertrek gebruikt om afscheid te nemen van onze familie. Voor sommigen was dat een afscheid voor korte tijd want over een kleine zeven weken komen Martin, Sandra, Ans en Joelle naar Manila. Voor Martin en Sandra wordt het hun tweede bezoek, voor Ans en Joelle wordt het de eerste kennismaking met Zuid-Oost Azië in het algemeen en de Filipijnen in het bijzonder.

Wat onszelf betreft, onze koffers staan inmiddels al zo goed als klaar en dat betekent dat we weer klaar zijn voor vertrek. Het inchecken is ook al gebeurd via het Internet dus we hoeven morgen alleen nog maar op tijd klaar te staan voor de taxi die ons om kwart voor twaalf oppikt.

Nog even een herinnering aan mijn boek met de titel “Min Vijfendertig” over ons verblijf op Sakhalin, klik op de optie “Bestanden” bovenaan deze pagina, dan kom je op een pagina waar je de link vindt naar het boek. Je kunt het boek openen door op de link te klikken, maar je kunt het boek ook downloaden via de rechtermuisknop en dan te klikken op de optie “Download Linked File”. Veel plezier met het lezen!

De eerste “normale” dag van het jaar was een dag met een stralend blauwe lucht maar helaas ook met een geniepige en harde koude wind die je tot op je botten verkleumde. Desondanks besloot ik vanmiddag een korte strandwandeling te maken, hoofdzakelijk om een paar foto’s te maken van het drastisch veranderde Katwijkse strand.

Die verandering bestaat uit het aanleggen van een enorme ondergrondse parkeergarage aan de zeekant van de Boulevard waarvoor het eigenlijke strand een heel stuk is opgeschoven. Dat levert de rare gewaarwording op dat het strand ineens een heel stuk verder van de Boulevard af ligt. Mooi is het wel geworden, dat is inmiddels al wel duidelijk ondanks dat de werkzaamheden nog niet helemaal klaar zijn.

Het was op het strand jammer genoeg erg koud, en hoewel er best veel wandelaars waren besloot ik het na een kwartiertje toch maar voor gezien te houden. Ik heb nog wel een paar foto’s kunnen maken, onder andere van een paar parasurfers wat dankzij de harde wind en de ruige zee een spectaculair gezicht opleverde.

Mijn laatste blog van 2014 wil ik gebruiken om terug te kijken op het jaar 2014, ons derde volle jaar op de Filipijnen.

Eind januari kregen we al voor de eerste keer bezoek dit jaar, Robin en Chantal kwamen voor de tweede keer naar de Filipijnen. Samen met hen brachten we een lang weekend door op het eiland Panglao bij Bohol. Ook in februari kregen we bezoek, deze keer maar voor een paar dagen, mijn ouwe collega Karel kwam met zijn Filipijnse vriendin bij ons langs.

In mei gingen we dan eindelijk op vakantie naar China. Dat land stond al een paar jaar op ons lijstje maar het was er nog steeds niet van gekomen. We maakten een rondreis van drie weken die begon in Shanghai en eindigde in Beijing. China bleek een land wat veel moderner was dan we hadden verwacht, maar we hebben gezien wat we graag wilden zien: de Grote Muur, het Terracotta Leger en de Verboden Stad.

In juli waren we voor een bezoek van ruim twee weken in Nederland, wat eerder in het jaar dan gewoonlijk maar dat had alles te maken met het feit dat Martin en Sandra uit ons huis verhuisden naar hun eigen splinternieuwe appartement. We hielpen met de verhuizing en begonnen met het maken van plannen voor ons eigen huis, zoals een nieuwe voordeur en een nieuw toilet. Tussendoor namen we afscheid van Riet’s ouwe Starletje wat nu zoveel mankementen begon te vertonen dat reparatie niet meer rendabel was en het trouwe karretje werd dan ook naar de sloop gebracht.

In september had ik een cursus in Maleisië en dat betekende dus een aangenaam weekje in mijn favoriete stad Kuala Lumpur, waar ik overigens in februari ook al een paar dagen was geweest voor een zakenbezoek. Ook kregen we weer bezoekers in september. Gillian, de dochter van Riet’s Australische vriendin Pat, bracht samen met haar vriend Heinrich aan de Filipijnen en ze hebben bij ons gelogeerd toen ze in Manila waren.

In oktober ging Riet, net als eerder dit jaar in maart, voor een paar weekjes terug naar Nederland voor een tussentijds bezoek. Toen ze weer terug was begonnen we al met het plannen van ons volgende bezoek aan Nederland in december, maar we wilden tussendoor ook nog een lang weekend weg. Dat weekendje weg werd ons derde bezoek aan het prachtige eiland Boracay, in november. We verbleven weer in ons favoriete hotel “Discovery Shores” waar we deze keer een suite hadden van twee verdiepingen met een groot dakterras met naast een fantastisch uitzicht ook een jacuzzi.

Ondertussen waren overal de voorbereidingen voor het vieren van de Kerst al in volle gang en werd zo’n beetje het hele land opgevrolijkt door feestelijke verlichting. Ook wij deden daaraan mee en versierden ons huis met kerstverlichting, sterren en een kerstman voor de deur.

Voor het kerstfeest van ons bedrijf werden we op het laatste moment gevraagd om met onze band “From the Chorus” een kort optredentje te verzorgen. Ondanks de korte voorbereidingsperiode van maar twee weken lukte het ons om redelijk voor de dag te komen. Dit was overigens ons tweede optreden al dit jaar want in mei hadden we ook al een optreden verzorgd tijdens een personeelsfeest in de exclusieve club “Republiq”.

Riet heeft zich ook dit jaar weer met haar vriendinnen ingezet voor het vrijwilligerswerk, maar ze had het af en toe moeilijk want in een tijdsbestek van een paar maanden vertrokken er niet minder dan vier van haar beste vriendinnen.

We hebben dit jaar veel overlast gehad van langskomende tyfoons. In juli, vlak voor mijn vertrek naar Nederland, raasde tyfoon “Glenda” over Manila waarbij veel schade werd aangericht en onze tuin in een slaatje werd veranderd. Daarna volgden meerdere tyfoons die wel veel regen veroorzaakten maar ons niet direct troffen.

Totdat het land in december werd opgeschrikt door de naderende supertyfoon “Ruby”. Met de supertyfoon “Yolanda” nog in gedachten werden er uitgebreide voorzorgsmaatregelen getroffen en dat hielp de schade en het aantal slachtoffers drastisch te beperken. Onderweg boette de storm aan kracht in en veranderde ook nog eens van koers waardoor de gevolgen voor Manila beperkt bleven tot twee dagen met heel veel regen.

Halverwege december vertrokken we, Riet een weekje eerder dan ik, weer naar Nederland om Kerst te vieren met vrienden en familie en het jaar uit te luiden. En dat laatste deden we vandaag bij Nico en Anja op een rustig verlopen oudejaarsavond…

Echt lekker geslapen heb ik nog steeds niet sinds ik weer in ons Nederlandse thuis ben. In eerste instantie was de oorzaak natuurlijk de jetlag maar dat had met een paar dagen toch wel over moeten zijn. Desondanks slaap ik nog steeds onrustig en wordt iedere nacht nog wel een paar keer wakker waarna ik moeilijk weer in slaap kan komen.

Dat werd vannacht bepaald niet beter. Het leek erop dat ik eindelijk eens door zou slapen toen de nachtrust wreed werd verstoord door drie opeen volgende luide piepen. Uiteraard gaf ik een van Riet’s mobieltjes de schuld maar toen die, ook wakker geworden, keek was dat niet het geval.

De logische andere optie leek ons een van de rookmelders, die gaan met tussenpozen piepen als de batterij leeg begint te raken. Het bleek dat een van de rookmelders zonder batterijen los in een kast lag, dus het moest de andere zijn. Die hangt in het trapgat en nadat ik hem van de muur had gehaald en de batterijen had verwijderd was het probleem opgelost.

Tenminste dat dacht ik, maar lang duurde de rust niet want amper een uur later klonk er weer een paar seconden lang luid gepiep. Deze keer konden we, omdat we allebei nog wakker waren, het geluid traceren en het leek van de zolder te komen. Maar toen we gingen kijken was het ons een raadsel waar het vandaan kwam, we checkten de wasdroger, de wasmachine en de verwarmingsketel maar zagen niks vreemds.

De rest van de nacht bleef het gelukkig stil maar de oorzaak van het gepiep was vanmorgen nog steeds onbekend. Totdat ik me realiseerde dat we op de zolder nog ergens een oude rookmelder hadden hangen die we ’s nachts over het hoofd hadden gezien. En jawel hoor, die bleek de oorzaak te zijn. Het probleem kon nu simpel worden opgelost door het vervangen van de batterij.

Rest nu alleen nog de vraag waarom dat piepen om aan te geven dat de batterijen leeg beginnen te raken altijd midden in de nacht optreedt…

Een witte verrassing vanmorgen want er lag sneeuw! Een dun laagje weliswaar maar toch de eerste sneeuw die we gezien hebben sinds een lange tijd. En er viel ook nog sneeuw maar dat was natte sneeuw en dat zorgde jammer genoeg weer voor een druilerige dag.

Vanavond stond er weer een etentje op het programma, deze keer met mijn ouwe maten Wessel, Gijs en Nico. Gijs had een nieuw Japans restaurant voorgesteld aan de Boulevard in Katwijk en dat leek ons wel wat. Rauwe kouwe vis en nog “all you can eat” ook, “what’s not to like”…

Nico en ik zouden traditiegetrouw op de fiets gaan maar dat idee ging me aan het begin van de avond tegen staan toen de temperatuur buiten naar het vriespunt zakte en de natte straten begonnen op te vriezen. Een taxi leek een veel betere oplossing en afgezien van het feit dat die door de weersomstandigheden twintig minuten te laat arriveerde was het dat ook.

Het eten in het restaurant was, vooropgesteld dat je van sushi houdt, prima en je kon er van eten zoveel je wilde. De manier van bestellen was wel bijzonder, op iedere tafel lag een lijst waarop je per bestelronde en per persoon vijf items van het menu kon bestellen. Dat veroorzaakte natuurlijk de nodige hilariteit maar de kennis van Japans eten die ik had opgedaan dankzij een Japanse collega, die tot vorig jaar iedere maandag een “Japanse” werklunch organiseerde, kwam hierbij mooi van pas.

Na het restaurant ging het hele gezelschap richting het huis van Gijs voor een afzakkertje, waarbij Nico en ik konden profiteren van het feit dat Wessel met de auto was gekomen. En zoals gewoonlijk werd het weer laat. Of eigenlijk meer vroeg…

Eerste Kerstdag was tamelijk herfstachtig en het weer droeg dus niet bepaald bij aan een gezellige kerstsfeer. Gelukkig maakte het weinig uit want de gebruikelijke familie bijeenkomst bij ons thuis was heel erg gezellig! We hadden een huisje vol en iedereen bleef lekker lang zitten.

De afwasmachine draaide erna wel overuren…

Een verblijf in het buitenland, of je er nu voor een tijdje gaat wonen of alleen maar voor een weekje of wat vakantie, betekent dat je even moet uitzoeken of je voor het land van bestemming vaccinaties nodig hebt. Dat kan behoorlijk verschillend zijn per land en het is vaak ook afhankelijk van de duur van je verblijf.

Bij Shell is dat normaal gesproken allemaal prima geregeld, er is voor ieder land een lijst en je kunt je vaccinaties halen bij de eigen Medische Dienst. Als je voor een langdurig verblijf naar het buitenland vertrekt dan maakt een controle van je inentings-boekje onderdeel uit van de keuring en worden vooraf alle vaccinaties in orde gemaakt.

Wat je wel zelf moet doen is tussendoor bijhouden of alles nog bij is, en dat heb ik een maandje of wat geleden weer eens gedaan. En wat bleek, zowel van Riet als van mij waren een paar vaccinaties verlopen en aangezien die op het Shell-lijstje staan van verplichte vaccinaties moesten die dus worden vernieuwd.

Normaal gesproken geen probleem maar de Medische Dienst in Manila bleek een gebrek aan serums te hebben. Met name de verlopen vaccinatie tegen Tyfus zat me dwars, en ik besloot men tot de Medische Dienst in Den Haag te wenden en die vonden het geen enkel probleem om ons van de vereiste vaccinaties te voorzien tijdens ons verblijf in Nederland.

Er was voor vanmorgen een afspraak om tien uur een afspraak gemaakt dus vertrokken we om een uur of negen richting Den Haag. We hadden een meevaller want de vaccinaties tegen hondsdolheid hoefden niet te worden vernieuwd en dat scheelde een paar prikken. Wel kregen we de Tyfus vaccinatie en nu kunnen we er weer drie jaar tegen.

Een vervelend prikje was het trouwens wel, en voor het geval jullie denken dat ik kleinzerig ben, Riet zei precies hetzelfde. Auw…

Riet en haar zus Ans zijn enorm close met elkaar, ondanks dat ze qua karakter hemelsbreed van elkaar verschillen. Het zal wel zoiets zijn als met magneten, tegengestelde polen trekken elkaar aan en dat gaat bij hen beslist op. Als wij op de Filipijnen zijn dan belt Riet haar zus minstens één keer per week, ook als ze eigenlijk niks nieuws te vertellen hebben, maar gewoon om even met haar zus te kletsen.

De liefste wens van Riet is dan ook al zolang als we in het buitenland wonen dat Ans een keer naar ons toe komt. Dat is er door allerlei omstandigheden nog steeds niet van gekomen maar het ziet er naar uit dat dat nu toch echt gaat gebeuren, tot grote vreugde van Riet.

Het belangrijkste beletsel, de lange vliegreis met overstap, is weggenomen doordat Ans en nicht Joëlle (want die komt ook mee) op de heenweg kunnen meereizen met Martin en Sandra die tegelijk overkomen, en op de terugweg reist Riet met ze mee naar Nederland. Het was dus alleen nog een kwestie van de datums vaststellen en dat hebben we vandaag gedaan. We hebben bij Martin en Sandra thuis vanmiddag de vliegreizen geboekt bij Emirates, waarbij er dus een overstap wordt gemaakt in Dubai.

Het was voor Martin en Sandra trouwens nog een heel gepuzzel want die blijven niet hun hele vakantie bij ons, die wilden van de gelegenheid gebruik maken om ook nog een ander land in de regio te bezoeken. Na wat wikken en wegen werd gisteren besloten dat het Indonesië zou worden, maar daarvoor moesten er voor hen nog meer vluchten geboekt worden en dat moest uiteraard ook nog eens allemaal passen.

Maar het is gelukt om alles rond te krijgen en eind februari komt er dus alweer visite, hartstikke leuk!

Ondanks dat ik gisteravond pas tegen half twaalf en tamelijk bekaf naar mijn bed ging was ik vanmorgen om half drie al weer klaarwakker. Niet zo heel gek natuurlijk omdat het volgens mijn biologische klok al half tien in de ochtend was maar wel vervelend want echt uitgeslapen was ik niet bepaald. En wat doe je dan, je gaat je bed maar uit en zet beneden een bakkie koffie. En valt vervolgens een half uur later op de bank alsnog weer in slaap tot half zes ’s morgens.

Het weer was gisteravond al meer herfstachtig dan winters en dat was er vanmorgen nog niet beter op geworden. Maar wat me bij terugkeer naar Nederland in deze tijd van het jaar altijd het meest tegenvalt is dat het zo laat licht wordt. Ik ben inmiddels gewend op de Filipijnen dat het iedere dag om zes uur in de ochtend licht wordt en hier is dat pas tussen acht en half negen. Het geeft mij het gevoel dat het Acht Uur Journaal al midden in de nacht wordt uitgezonden…

Er staan altijd drie vaste items op het programma voor de eerste dag terug in Nederland: bezoek aan mijn schoonouders, bezoek aan mijn moeder en patat eten met onze zoons en schoondochters. Vandaag was dat niet anders, en tussendoor heb ik ook alvast een paar kleine klusjes in huis gedaan waardoor alle lampen het weer doen en een paar stopcontacten weer geschikt zijn voor gebruik.

Al met al een goed bestede eerste dag terug in Rijnsburg, en zelfs het weer werkte daar aan mee want vanmiddag was het weliswaar nog steeds behoorlijk winderig maar de zon scheen en het was droog…