Tagarchief: Nederland

Geregel

Geplaatst op door oktober 16, 2015

Vanwege de gebeurtenissen van gisteren had vrijwel niemand echt goed geslapen maar toch moest er vandaag van alles gebeuren. De begrafenisondernemer stond al vroeg op de stoep om de begrafenis te bespreken en voor het uitzoeken van de rouwkaarten. Nadat een kaart was gekozen, het ontwerp was vastgesteld en de tekst was opgesteld kon er een begin gemaakt worden met het schrijven van de enveloppen. Daarvoor wilden we een adressenbestand gebruiken wat Pa op zijn computer had staan, maar dat leek eenvoudiger dan het was.

Er was namelijk een vervelend probleem met de computer en dat was dat de muis niet bleek te werken. Het bleek onmogelijk om de muis aan de praat te krijgen en nu bleek hoe belangrijk een muis eigenlijk is. Het toetsenbord is weliswaar onmisbaar voor het invoeren van tekst maar voor het navigeren heb je toch echt een muis nodig. Uiteindelijk lukte het met veel moeite om de adressenbestanden (er bleken er meerdere te zijn) boven water te krijgen maar het was eigenlijk al te laat, de meeste enveloppen waren tegen die tijd al geschreven.

Opa_Nieuwkoop_met_KleinkinderenTussen alle bezoekers door verzamelde iedereen foto’s waarmee een soort van diashow gemaakt kan worden gemaakt die na de begrafenis dan in het rouwcentrum kan worden vertoond. Er kwamen foto’s uit fotoalbums, uit fotolijsten en vooral heel veel vanaf mobiele telefoons, en nadat de verzameling was samengesteld werd er gecensureerd want niet alle foto’s werden goed bevonden voor de vertoning.

En wat eigenlijk bizar is, dit is niet de eerste keer dat ik betrokken ben bij het verzamelen van foto’s van iemand om vervolgens tot de ontdekking te komen dat er maar bar weinig foto’s zijn waar de betrokkene echt goed op staat.

Gelukkig hebben we toch nog heel wat materiaal bij elkaar kunnen sprokkelen om een mooie selectie uit te maken, met hier en daar wat hulp van Photoshop.

Droevige dag

Geplaatst op door oktober 20, 2015

De lucht was strakblauw vanmorgen en het zonnetje scheen. Het leek erop dat het een mooie dag zou worden maar het pakte heel anders uit.

Vanmiddag om kwart over twee overleed Vader Nic, toch nog onverwacht. Hij is achtenzeventig jaar geworden.

Boottocht_naar_De_Kaag_2015-06-27_042a

Wat ik doe

Geplaatst op door oktober 13, 2015

Een vraag die mijn familie en vrienden al jaren bezig houdt is wat ik nou eigenlijk voor werk doe. Ik geloof dat als iemand anders ze ernaar vraagt dat het standaard antwoord dan altijd is “Iets met computers” of “Hij werkt bij Shell”. Allebei waar maar heel erg algemeen, want iedereen werkt tegenwoordig wel met computers en bij Shell werken mensen met heel veel verschillende beroepen zoals ingenieurs, accountants, advocaten, vrachtwagenchaffeurs, koffiejuffrouwen en zelfs dokters. En dat ik al de nodige keren van baan ben veranderd zonder van werkgever te veranderen maakt het er ook niet eenvoudiger op, dus laat ik maar eens proberen om het uit te leggen.

Ja, ik ben begonnen “in de computers”, of zoals dat tegenwoordig heet in de IT (wat staat voor Informatie Technology). Ik ben me na enige tijd gaan specialiseren in Databanken, oftewel het opslaan van gegevens in hele grote bestanden. Zonder dat je het weet heb je daar iedere dag mee te maken, bel maar eens naar je verzekeringsmaatschappij en je gegevens worden vervolgens opgezocht in zo’n Databank. Vanwege mijn kennis en ervaring op dat gebied ben ik in 1990 bij Shell beland, eerst nog werkend voor Inter Access als inhuurkracht en vanaf 1998 in vaste dienst.

Het bijzondere van die Databanken is dat ze allemaal anders in elkaar zitten, afhankelijk van wat er met die gegevens gedaan moet worden. Zo zit een Databank met klantgegevens anders in elkaar dan bijvoorbeeld een Databank van het KNMI met meetgegevens over het weer. De gegevens die opgeslagen moeten worden moeten eerst worden geanalyseerd om vragen als wat het precies is en wat ermee gedaan moet worden te kunnen beantwoorden. Daarvoor moet je voor het opzetten van zo’n Databank met de mensen praten die met die gegevens moeten gaan werken.

In de goeie ouwe tijd deed je dat allemaal zelf, maar met name die gegevensanalyse, of in eenvoudig Nederlands uitzoeken wat de klant nu eigenlijk wil, is in de loop van de jaren een apart vakgebied geworden en binnen Shell werden daar aparte afdelingen voor opgericht. In 2002 ben ik overgestapt naar zo’n afdeling en werd ik dus werkzaam in wat nu Information Management (of kortweg IM) heet, afdelingen die zich bezig houden met het beheren en verwerken van informatie, in samenwerking met degene van wie en voor wie die informatie is. In gewoon Nederlands noemen we dat onze klanten, in ons dagelijks jargon spreken we van “de Business”. Ik werk nog steeds wel met computers, maar niet meer op hetzelfde technische niveau als Martin en Robin.

In 2004 deed zich een onverwachte ontwikkeling voor, ik kreeg een aanbieding om te gaan werken in een groot Shell project in Rusland. In zulke projecten worden gigantische hoeveelheden informatie in de vorm van documenten, tekeningen en technische gegevens geproduceerd die beheerd moeten worden. Een specialistische tak van Information Management dus, en dat leek me een geweldige uitdaging. Temeer ook omdat die baan voor mij een lang gekoesterde wens in vervulling zou doen gaan, namelijk werken in het buitenland. Riet keurde het goed en zo kwamen we terecht op het eiland Sakhalin, gelegen aan de oostkust van Siberië boven Japan.

Buitenlandwerk voor Shell is altijd gebonden aan een bepaalde contract-periode van drie tot vier jaar, afhankelijk van hoe lang zo’n project duurt. Toen mijn contract erop zat kwamen we dus weer terug naar Nederland waarna ik ruim twee jaar in Rijswijk heb gewerkt. In 2010 deed zich weer zo’n mooie gelegenheid voor en ik werd voor vier jaar de teamleider van het Information Management team van het Filipijnse Malampaya project. Daarbij was ik verantwoordelijk voor het complete beheer en de verwerking van alle gegevens van het Malampaya project. Hoe dat allemaal is gegaan hebben jullie kunnen lezen in de blogs van de afgelopen vijf jaar.

Shell_PT_RijswijkTwee maanden geleden zat mijn contract erop en omdat ik allang wist dat dat eraan zat te komen was ik al geruime tijd daarvoor intern aan het solliciteren. Ik werk nu dus sinds anderhalve maand voor een speciale afdeling binnen Shell die zich bezig houdt met het ondersteunen van projecten, genaamd Shell Projects and Technology in Rijswijk. Mijn nieuwe baan heb ik gekregen vanwege de ervaring die ik heb opgedaan met het werken in de grote projecten, want de bedoeling is dat ik mee ga helpen om de regels op te stellen voor Information Management in grote Shell projecten.

Het betekent in plaats van dingen zelf doen meer denkwerk en dat is even wennen. Tenslotte zei mijn Opa Kerkhoff altijd dat je denken aan een paard moest over laten, dat heeft een veel groter hoofd…

Aardewerk…

Geplaatst op door oktober 12, 2015

Het huis van Robin en Chantal is nu vrijwel helemaal klaar voor de verbouwing die uitgevoerd gaat worden voordat ze erin gaan. Alles wat eruit moest is gesloopt, ze zijn zelfs al hier en daar waar het kan bezig met voorbereidende werkzaamheden voor het opknappen en het wachten is eigenlijk op de aannemer die de uitbouw van de woonkamer moet gaan realiseren.

Tuin_van_Robin_en_ChantalVoor die uitbouw gaat een deel van de tuin gebruikt worden, en voor de rest van de tuin stond er vandaag nog een zwaar klusje op het programma, het weghalen van de tegels van het terras wat halverwege de tuin was aangelegd. Nu ben ik van weinig nut als het gaat om gespecialiseerd werk zoals schilderen en behangen maar bij dit soort werk kan ik altijd wel een handje toesteken dus toen Robin een berichtje stuurde of er nog gegadigden waren om te helpen stapte ik gelijk in de auto.

Het werk was met een goed uurtje gebeurd. En niet alleen de stenen zijn er uit, ook een lastige struik kon nog met enige moeite worden losgewerkt en verwijderd.

Erg moeilijk was het allemaal niet maar het bewees wel weer wat mijn Oma altijd zei, “Aardewerk is paardenwerk”…

Herfstbokken

Geplaatst op door oktober 11, 2015

Riet had een verrassing vandaag, ze bracht drie flesjes Herfstbok mee “om te proberen”. Ik ben al heel lang een liefhebber van dit donkere bier met de prachtige robijnrode kleur wat alleen maar gebrouwen wordt in de herfst, dit overigens in tegenstelling tot de lichtere variant die in de lente wordt gebrouwen en daarom dan ook Lentebok heet.

Bokbier brengt bij mij altijd mooie herinneringen boven. Mijn eerste kennismaking met Bokbier weet ik nog precies, dat was een kleine veertig jaar geleden op een goeie zaterdagmiddag in café De Carindé aan de Voorstraat in Katwijk. In die tijd oefenden we met de Bokkumband op zaterdagochtend in ’t Mallegat, waarna we naar De Carindé gingen waar onze vriendinnen dan al zaten. De rest van de middag werd daar dan doorgebracht met koffie, appeltaart, bier (in mijn geval dus vaak Bokbier), ’s zomers altijd een ijssorbet en niet zelden een spelletje blufpoker.

Riet kon bij de barman en uitbater van De Carindé, Dennis Verplancke, een aardig potje breken en zij hoefde altijd alleen maar te vragen om een “lekker ijsje”. Dennis maakte dan altijd een geweldige sorbet voor haar die regelmatig vanaf andere tafeltjes werd opgemerkt. Vroegen de Duitse toeristen Dennis dan om dezelfde sorbet dan was het antwoord steevast, “Die hebben we niet meer”.

Voorstraat_Katwijk_CarindeHetzelfde flikte Dennis altijd met de appeltaart die we vrijwel altijd bij ons bakkie koffie bestelden. “Met slagroom?”, vroeg Dennis dan, en na ons bevestigende antwoord kregen we een appelpunt die compleet bedolven was onder een dikke laag slagroom.

Vanaf de andere tafeltjes zagen toeristen en dagjesmensen dat dan, maar als zij een appelpunt bestelden kregen ze niet meer dan een toefje. Als ze daarover dan een opmerking maakten dan zei Dennis altijd dat wij extra betaalden (wat natuurlijk niet waar was want we hadden in die tijd erg weinig te makken).

Mooie tijden waar een abrupt einde aan kwam toen De Carindé moest worden afgebroken vanwege de komst van het nieuwe Badcentrum. Maar ach, het waren mooie tijden maar hoe lang dat ook nog zo zou zijn gebleven, zelfs als De Carindé nog had bestaan, is maar zeer de vraag. En ook opvallend is dat toen ik vanavond probeerde op het Internet nog wat informatie te vinden over De Carindé, ik eigenlijk helemaal niets vond. Geen vermeldingen, geen foto’s, helemaal niets, het lijkt wel of het café compleet in de nevelen van de historie van Katwijk is verdwenen!

Bokbier

Wat betreft het Bokbier, er zijn nu veel meer soorten dan in die tijd omdat het bier populairder geworden is en vrijwel iedere brouwerij nu wel zijn eigen variant heeft. Die smaken zeker niet allemaal hetzelfde en daarom is het leuk om ze uit te proberen. Ik kwam vanavond tot het uitproberen van de eerste twee, waarvan ik de een lekkerder vond dan de andere. Welke dat was laat ik in het midden omdat dat een kwestie van smaak is. Zelf uitproberen dus!

Vierendertig jaar…

Geplaatst op door oktober 10, 2015

De afgelopen jaren heb ik iedere keer wel iets geschreven over onze trouwdag maar het bijzondere van vandaag is dat dit de eerste keer sinds 2009 is dat ik met onze trouwdag in Nederland ben. Ik heb de blogs van de afgelopen jaren eens doorgelezen en wat blijkt, we hebben de afgelopen jaren in het buitenland wel iedere keer onze trouwdag samen kunnen vieren, alleen vorig jaar niet want toen was Riet in Nederland.

Omdat ik de afgelopen jaren al aandacht aan onze trouwdag heb besteed en de nodige herinneringen eraan heb opgehaald heb ik weinig nieuws meer te melden. het enige wat eigenlijk heeft ontbroken is een bijgaande foto van de dag zelf, en dat maak ik bij deze vandaag goed.

Trouwdag_19811009

Ik heb expres deze foto gekozen omdat daar onze ouders ook op staan. Wat een jonge bekkies allemaal…

Post perikelen

Geplaatst op door oktober 9, 2015

De overgang van mijn werkplek van de Filipijnen naar Nederland is net als onze verhuizing allesbehalve soepel verlopen en dat is eigenlijk best raar voor een bedrijf waarbinnen met grote regelmaat werknemers verhuizen naar een werkplek het buitenland of terugkeren naar eigen land. Je zou toch zeggen dat zo’n proces inmiddels wel soepel zou moeten verlopen maar dat is dus niet zo, en zeker niet als je zoals ik van de ene regio naar een andere verhuist.

Naast alle problemen rond het verkrijgen van een nieuwe laptop en niet werkende e-mail en telefoon bleek er vandaag ook een probleem te zijn met de interne post. Op de Filipijnen gebruikte ik het kantooradres voor bijvoorbeeld het ontvangen van post van onze bank, simpelweg omdat daardoor de kans groter was dat de post ook daadwerkelijk aankwam.

Asian_Star_Building_201507Op mijn laatste dag op kantoor heb ik de administratieve assistente van onze afdeling gevraagd of ze post voor mij die eventueel nog zou binnenkomen via de interne post kon doorsturen naar mijn nieuwe kantooradres in Nederland.

Ik verwachtte namelijk nog de nodige post van onze bank omtrent de opzegging van onze rekening, de laatste afschriften, de overschrijvingsgegevens van het geld naar onze Nederlandse rekening, en als laatste maar zeker niet het minste, een cheque met daarop het bedrag wat we nog tegoed hadden van onze creditcard rekening.

Toen de problemen speelden met het overschrijven van ons banktegoed naar onze Nederlandse rekening heb ik regelmatig naar Manila gebeld om te vragen of er al post was, want dat had het oplossen van het probleem zeker een stuk makkelijker gemaakt. Er was inderdaad post van de bank voor mij, en er werd beloofd dat zo snel mogelijk op te sturen. Dat is inmiddels vier weken geleden, en het overschrijvingsprobleem is dan gelukkig al wel opgelost maar tot gisteren was er nog steeds geen post voor mij.

In eerste instantie dacht ik dat dat zou kunnen liggen aan het feit dat het dik drie weken duurde voordat ik hier op kantoor een postvak toebedeeld kreeg, maar bij een bezoek aan de postkamer om navraag te doen bleek dat er nog helemaal geen post voor mij was ontvangen. Reden voor mij om er nog maar eens een mailtje aan te wagen naar de charmante administratieve assistente in het Asian Star kantoor in Manila. En wat denk je, krijg ik vanmorgen een mailtje van haar, met excuses want ze had vergeten om mijn post te versturen. Alles lag nog steeds in haar bureaula…

Laat ik niet te hard mopperen, het was tenminste niet weggegooid wat net zo makkelijk had gekund. En het is als het goed is nu dan toch eindelijk onderweg.

Hoge bloeddruk…

Geplaatst op door oktober 8, 2015

Gezondheidscentrum_RijnsburgVanmorgen was ik voor de tweede keer in twee weken bij de dokter om de uitslag van mijn bloedonderzoek door te nemen met een assistente. Ik had al een aardig vermoeden waar het allemaal naar toe zou gaan, tenslotte hoor ik al een paar jaar niets anders, en dat vermoeden werd inderdaad bevestigd.

In het kort kwam het er op neer dat mijn cholesterol aan de hoge kant was, evenals het suikergehalte in mijn bloed, en er kan wel een paar kilo af. Zoals ik al zei, niks nieuws onder de zon, maar toen ging ze mijn bloeddruk even meten. Dat gebeurde voor de verandering met een armband met daaraan een of nader high-tech apparaat wat met een druk op de knop alles zelf deed: oppompen, leeglopen en de uitslag was vervolgens af te lezen op een schermpje.

En niet te geloven, mijn bloeddruk kwam volgens dat apparaat uit op 165 over 120, veel te hoog dus en zelfs voor mij ongekend hoog. Dat kon niet kloppen dus moest het overnieuw en deze keer kwam er 160 over 110 uit, nauwelijks beter dus. Ik moest even rustig relaxen en daarna werd een derde poging gedaan die uitkwam op 140 over 100. Nog steeds hoog, terwijl ik twee weken daarvoor bij de dokter zelf (met de “ouderwetse” methode) een keurige 130 over 90 kon laten noteren.

Ik denk dat die veel te hoge bloeddruk deels te wijten was aan het feit dat ik vanmorgen mijn pilletje nog niet had genomen. Verder vertrouw ik dat idiote apparaat niet, want op de sportschool hebben ze precies zo’n ding en daar werd ik de eerste keer gemeten met 185 over 135, en ook daarna bleef mijn gemeten bloeddruk veel hoger dan met de traditionele methode.

Maar goed, er kwam een schema op tafel met daarop een heleboel gekleurde vakjes, en afhankelijk van je gegevens zoals leeftijd, gewicht en de uitslag van je bloed-test kon je aflezen hoe het met je gesteld is. Voor mij was er slecht nieuws, ik zit weliswaar nog niet in het rood maar veel scheelt het niet, en het oordeel was dat ik tien tot vijftien procent kans heb om over tien jaar dood te gaan aan een hartaanval. En volgens datzelfde schema is de kans groot dat ik dan al weduwnaar ben want Riet rookt als een schoorsteen en dan maak je helemaal geen schijn van kans.

IK ben blij dat ik even langs geweest ben bij de dokter, ik voel me nu een stuk beter…

Televisie

Geplaatst op door oktober 7, 2015

Gisteren meldde ik al dat we nu een nieuw totaal-pakket hebben bij de KPN met sneller Internet maar juist voor datgene waar we op de Filipijnen graag een snellere Internet-verbinding hadden gehad is die supersnelle verbinding niet echt meer relevant. Want “gewoon” internetten was daar nog wel te doen, waar we die snelheid voor nodig hadden was streaming video oftewel televisie en filmpjes kijken via het Internet.

Het programma-aanbod was op de Filipijnen niet veel soeps. Mij hoorde je niet klagen met vier filmnetten en nog in HD ook, maar verder was het heel veel Filipijnse soaps en van die tv predikers en het enige wat we eigenlijk keken waren de buitenlandse nieuwszenders zoals BBC en Al Jazeera. We misten met name de door ons in Rusland veel gebruikte Nederlandse zender BVN die in het buitenland uitzend voor Nederlanders, met Nederlands nieuws en Nederlandse programma’s. Omdat we dat niet hadden wilde Riet graag via de website “Programma gemist” Nederlandse tv-programma’s kijken en dat ging dus niet vanwege de trage verbinding.

We vulden onze avonden als we tv wilden kijken met het kijken van tv-series waarvan we dan ook zo langzamerhand een kast vol hadden. Veel van die series hebben we zelfs al twee keer gekeken, bijvoorbeeld als we lang hadden moeten wachten op een nieuw seizoen en we niet meer wisten hoe het vorige was afgelopen. Veel van die series zijn in Nederland gewoon op tv, en ook BVN en de computer hebben we niet meer nodig want Riet kan nu gewoon op de televisie weer kijken naar “Boer zoekt Vrouw”, “De rijdende Rechter”, “Een dubbeltje op zijn kant” of hoe die dingen ook allemaal mogen heten die ze graag kijkt.

Reclame_op_TVHet enige waar we toch wel een ernstig probleem mee hebben is die verrekte reclame. Het went maar heel langzaam dat je lekker een programma of film zit te kijken en dan ineens boem, pats, onderbroken wordt door een reclameblok wat ook nog eens een eeuwigheid duurt. Wat we ook (bijna) vergeten waren was hoe irritant die reclames vaak zijn. En het kan gewoon geen toeval zijn dat de meest irritante het meest voorbij schijnen te komen.

Of dat nog niet erg genoeg is doen de zenders er zelf ook nog een schepje bovenop door voortdurend dezelfde vooruitblik te laten zien op een komende uitzending van een programma of film. Iedere keer hetzelfde, en dat dan ook nog eens meerdere keren op een avond!

Heel wat anders dan ongestoord films kijken zonder onderbreking, of een serie waarbij je alleen een onderbreking hebt als er een nieuwe DVD moet worden geladen…

Turtlenet

Geplaatst op door oktober 6, 2015

Eindelijk was het zover, het heeft de KPN behaagd om met ingang van vandaag ons Internet te upgraden van de basisinstellingen naar een pakket met hogere snelheid. Dat is ruim zes weken na de eerste aanvraag maar dat terzijde. In vaktermen, we gaan van een snelheid van 20 Mbit per seconde naar 60 Mbit per seconde en dat is lekentermen dus een drie keer zo snel Internet. Ook ons televisiepakket is veranderd, niet voor wat betreft het aantal zenders maar we hebben nu twee decoders en dat betekent dat we een tweede televisie kunnen aansluiten.

Het lukte zowaar om alles zonder monteur aan te sluiten, en als je de meegeleverde instructies goed opvolgt dan is dat ook goed te doen. Martin had in huis al het nodige voorwerk gedaan want alle benodigde kabels lagen er al en dat maakte de klus nog makkelijker. Het enige probleempje was dat de nieuwe decoder niet werkte in combinatie met onze tv, wat waarschijnlijk aan de tv ligt want die is nog van een vorige generatie televisies. Echt een probleem was het niet, de tv zit gewoon nog steeds aangesloten aan de oude decoder.

Voor Nederlandse begrippen is dit allemaal niet zo spannend maar op de Filipijnen gaat zoiets eenvoudigs als het verkrijgen van Internet en kabel-tv er anders aan toe. Er zijn ook overeenkomsten want je kunt ook daar bestellen via het Internet of telefonisch, en positief ten opzichte van Nederland is dat je daar meestal geen drie weken hoeft te wachten op je aansluiting. Het installeren gaat ook anders want je ontvangt geen pakket om alles zelf te installeren, er komt altijd een autootje voorrijden met meestal twee monteurs die alles aansluiten. Ze bellen dan ter plekke naar het hoofdkantoor en je wordt dan meteen aangesloten.

Dat klinkt nog niet zo slecht zou je zeggen, maar er ook de nodige negatieve verschillen. Het Internet kwam daar net als de tv binnen via een coax-kabel en niet zoals bij de KPN via de telefoonlijn. Dat soort aansluiting heeft als nadeel dat de snelheid van je Internet beïnvloed wordt door het aantal mensen dat er gebruik van maakt. Zitten er veel mensen tegelijk te Internetten dan wordt je verbinding langzamer, en dat is uiteraard altijd ’s avonds. En de snelheid van het Internet was al niet hoog, de maximale verbindingssnelheid was 6 Mbit per seconde en daarmee kun je eenvoudig berekenen dat dat tien keer zo langzaam is als wat we nu in Nederland hebben.

TurtlenetMet name voor Riet was dat bij vlagen erg trage Internet vervelend, want die wilde nog wel eens proberen via de computer “Boer zoekt Vrouw” te kijken maar dat was vanwege de lage Internet snelheid vrijwel onmogelijk. En dan heb ik het nog niet eens over de betrouwbaarheid want de verbinding vloog er ook nogal eens uit. Met name bij zware regenval of onweersbuien was het vrijwel altijd raak.

Nee, dan zijn we hier in Nederland toch behoorlijk verwend met ons Internet wat wereldwijd alleen maar door Singapore en Zuid-Korea wordt overtroffen. Het Internet op de Filipijnen noemen de Filipino’s zelf niet voor niks “Turtlenet”. Voor degenen die dat niet weten, “turtle” is Engels voor “schildpad”…

Sociaal gedrag

Geplaatst op door oktober 5, 2015

De situatie rond onze katten is enigszins verbeterd in die zin dat Paula en Abby blijkbaar na de recente schermutselingen toch maar weer tot een wapenstilstand hebben gesloten. De voorwaarden voor die wapenstilstand zijn zo te zien dat de maaltijd gezamenlijk in de keuken kan worden genuttigd zolang er niet naar elkaar wordt geblazen en niet van elkaars schoteltje wordt gegeten.

Dat laatste hebben ze allebei wel geprobeerd maar de reactie daarop van de ander was dusdanig fel dat ze nu elkaars privacy tijdens het eten respecteren en er zijn daarna geen pogingen meer geweest om daar inbreuk op te maken. Met name voor Abby is dat afzien want die was gewend om zodra ze haar eigen eten op had over te steken naar het bordje van Monster, die dan ook meestal gewillig opzij ging omdat ze toch al niet zo’n liefhebber is van blikjesvoer. Paula is echter geen Monster en heeft dat Abby ook duidelijk gemaakt. Dat betekent overigens niet dat Abby niet op een afstandje gaat zitten wachten totdat Paula weg is, om meteen daarna het bordje van Paula te inspecteren op eventueel achtergebleven kruimels.

Paula_en_Abby_in_de_Keuken

Daar is overigens heel weinig kans op want Paula is net een stofzuiger. Zo gauw het bordje voor haar neus staat begint ze haar eten in sneltreinvaart naar binnen te schrokken. Dat eetgedrag is mogelijk nog het gevolg is van haar ervaringen met Loekie, de kat van Martin en Sandra, waarmee ze noodgedwongen een paar jaar het huis heeft moeten delen en waarmee ze ook al zo’n soortgelijke wapenstilstand had. Het is trouwens ongelofelijk hoeveel Paula eet want ze schrokt ook regelmatig de bak met kattenbrokjes leeg en die moet dan ook veel regelmatiger worden bijgevuld. Desondanks is ze van alle drie de katten veruit de lichtste, zelfs de kleine Monster is zwaarder dan zij!

Wat wel verrassend is is dat Paula nu een heel stuk socialer is dan ze was voordat we weggingen. Ze was altijd tamelijk eenkennig, zeker tegen Riet en mij, en alleen Martin en Robin mochten haar optillen. Riet mag ze duidelijk nog steeds niet, maar ze komt nu wel regelmatig bij mij zitten. En vanmorgen toen we een huis vol visite hadden leek ze het zelfs wel gezellig te vinden, al die mensen in huis, en ze deed zelf dan ook gezellig mee.

Volgens Martin komt dat allemaal door zijn goeie opvoeding in de laatste vijf jaar…

Nieuws van Malampaya…

Geplaatst op door oktober 4, 2015

Eergisteren kreeg ik een interessant bericht van mijn vorige baas, hij had een noodoproep om hulp gekregen van het Malampaya project omdat het werk wat ik heb achtergelaten na mijn vertrek niet helemaal goed schijnt te verlopen. En ik moet zeggen dat me dat niet eens verbaasd want hoewel ik de twee meiden in mijn team die achterbleven om het resterende werk te doen zoveel mogelijk instructies heb gegeven bleef voor mij de vraag of ze het zonder leidinggevende samen zouden redden.

Het blijkt nu dus van niet hoewel ze allebei hun best doen en ik vanuit Nederland probeer om ze zoveel mogelijk van advies te voorzien. Het probleem zit hem ook niet echt bij mijn oude team maar meer bij een aantal andere mensen die in paniek aan het raken zijn nu veel mensen het project hebben verlaten of op het punt staan het project te verlaten. Die mensen zijn bang dat het afronden van alle documentatie en de bijbehorende gegevens niet meer gaat lukken omdat er geen controle meer is nu bijna alle leidinggevenden in het project weg zijn of binnenkort gaan.

Mijn baas en ik hebben voor die situatie gewaarschuwd, dat het mogelijk zou zijn dat er toch nog vertragingen zouden kunnen optreden aan het eind van het project en dat het afrondende werk dus langer zou gaan duren maar daar werd niet naar geluisterd. Er was in juni nog wel een poging gedaan om mijn contract te verlengen, maar toen had ik mijn nieuwe baan al geaccepteerd en ik was niet van plan om dat op het spel te gaan zetten voor twee of drie maandjes extra op de Filipijnen, hoezeer we het daar ook naar ons zin hadden. Ik heb dat aanbod dus vriendelijk afgeslagen en gezegd dat het daarvoor wat mij betreft te laat was.

En nu wordt er blijkbaar al voorzichtig overwogen om me voor een weekje of wat terug te halen naar de Filipijnen om het resterende werk wat er nog ligt alsnog zelf te gaan afronden.

QB-NoordwijkJammer maar helaas, dat zal niet gaan want om met een nog geldig werkvisum de Filipijnen te kunnen verlaten heb ik een verklaring moeten tekenen waarin ik beloofde niet naar de Filipijnen terug te keren zolang dat werkvisum nog geldig was. En dat is tot eind Februari…

Wat betreft vandaag, het was weer een desastreuze voetbalmiddag voor ons aller Quick Boys, maar met name toch voor alle supporters. Door de nederlaag tegen Noordwijk kan dit seizoen al na vijf wedstrijden vrijwel zeker als verloren worden beschouwd. En dat hadden we ons toch echt anders voorgesteld.

Weer gehackt!

Geplaatst op door oktober 3, 2015

Halverwege de ochtend kreeg ik een berichtje van Robin dat mijn website weer was gehackt. Deze keer was het zo te zien een een of andere hackers-bende uit Turkije die ervoor had gezorgd dat mijn site voorzien was van een heleboel onzin-kreten en een groot deel van de tekst was niet langer leesbaar. Heel even had ik het idee om het bijltje er maar definitief bij neer te gooien, het was tenslotte al de derde keer dat dit me overkwam, maar even later bedacht ik dat dat toch mijn eer te na was.

In eerste instantie leek het nog niet eenvoudig om meer te weten te komen over de specifieke hack. Normaal gesproken vind je op het internet wel informatie op het internet over wat er precies voor schade is aangericht en hoe je het eventueel kunt oplossen. Bij zoeken vond ik echter alleen maar een heleboel andere sites die ook waren aangetast en dat moeten er dan wereldwijd toch duizenden zijn.

Niets om vrolijk van te worden dus, totdat ik uiteindelijk toch de informatie vond die ik zocht. Iemand had hetzelfde probleem gehad en had uitgevogeld hoe het kon worden opgelost, en gelukkig bleek dat deze keer nou voor de verandering eens redelijk eenvoudig. Het kostte me dan ook niet meer dan mijn middagpauze om het probleem op te lossen en alles werkt weer.

De vraag blijft hoe dit heeft kunnen gebeuren. Het kan zijn dat ze mijn wachtwoord hebben gekraakt maar gezien de ervaringen van anderen die ik op het internet vond is dat onwaarschijnlijk. Desondanks heb ik mijn wachtwoord maar weer veranderd, iets wat ik eigenlijk toch al meer dan eens per jaar zou moeten doen. En dat is gelijk een advies aan iedereen die dit leest, wees gewaarschuwd!

Nog wat nieuws van het katten-front, het lijkt erop dat we nu een soort van Zuid Korea versus Noord Korea situatie hebben. Paula verblijft op de benedenverdieping en de beide andere katten controleren de eerste en tweede verdieping. De trap van de begane grond naar boven is de gedemilitariseerde zone waar de katten elkaar argwanend beloeren zonder daadwerkelijk tot vijandelijkheden over te gaan.

De enige die deze status quo onderbreekt is Abby, die komt wel af en toe naar beneden maar alleen als er met de etensbak wordt gerammeld. Dan verplaatst de koude oorlog zich naar de keuken…

Vijf jaar geleden…

Geplaatst op door oktober 1, 2015

KL_Twin_Towers

Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat Riet en ik vertrokken naar Maleisië om daar te gaan wonen in de hoofdstad Kuala Lumpur. We vertrokken die dag rond een uur of negen van huis want onze vlucht vertrok om twaalf uur ’s middags. We vlogen naar Kuala Lumpur met Malaysia Airlines vlucht MH17, een vluchtnummer wat nu iedereen kent want de Boeing 777 van Malaysia Airlines die vorig jaar boven Oekraïne werd neergehaald was ook van vlucht MH17.

Het was begonnen in juni van dat jaar toen ik op de interne vacature-bank van Shell een baan zag staan die me wel wat leek. Er werd gezocht naar een Information Management Lead voor het Filipijnse Malampaya project, een baan die me op het lijf geschreven was en ik besloot eens te gaan informeren. Het bleek dat een voormalige collega in de sollicitatie-commissie zat en ik kreeg te horen dat ik een goeie kans maakte. Na een sollicitatie-gesprek kreeg ik op 25 juni te horen dat de keuze op mij was gevallen en vanaf die dag is het balletje gaan rollen.

Riet had het van het begin af aan al zien zitten, sterker nog, toen ze hoorde dat ik een goeie kans maakte wilde ze bij wijze van spreken al gaan pakken. Waar ik het meest tegenop zag was om het nieuws bij mijn ouders te gaan brengen want ik vermoedde al wel dat ze er gemengde gevoelens over zouden hebben, blij voor ons aan de ene kant maar toch ook minder blij omdat we weer ver weg zouden gaan. De eerste reactie van mijn vader was, “Ik had wel verwacht dat je vandaag of morgen wel weer weg zou gaan als je de kans kreeg”. Mijn moeders eerste reactie had ik al verwacht, “Voor hoe lang?”.

Toen we die dag vertrokken waren we nog in de veronderstelling dat we vier jaar lang in Kuala Lumpur zouden gaan wonen. Het bleek na aankomst echter al snel dat er in de periode tussen mijn sollicitatie en onze aankomst in Maleisië een aantal dingen waren veranderd ten aanzien van de plannen voor het Malampaya project. Op mijn eerste werkdag was er een grote vergadering waarin de plannen uit de doeken werden gedaan, en na afloop kwam mijn nieuwe baas naar me toe. “Tussen haakjes,” zei hij, “we gaan hoogstwaarschijnlijk allemaal verhuizen naar de Filipijnen”…

Verkeer

Geplaatst op door oktober 1, 2015

Ik zit al weer een maand in mijn nieuwe baan in Rijswijk en een vervelende bijkomstigheid daarvan is dat ik nu dus ook al weer een maand dagelijks in de file sta. Het verkeer is er in de tijd dat ik weg ben geweest niet bepaald minder op geworden en dat merk ik iedere dag als ik aan het eind van de middag naar huis ga. In de ochtend valt het gelukkig nog steeds mee, door op tijd weg te gaan ben ik de ergste verkeersdrukte voor en kan ik redelijk doorrijden, maar ’s middags ben ik vrijwel iedere dag de pineut.

Prins_Claus_Plein_ochtend

Het kan natuurlijk ook niet anders dan tegenvallen, want de afstand naar mijn werk bedraagt nu vijfentwintig kilometer terwijl dat in Manila net iets meer dan twee kilometer was. Niet dat ik in Manila nooit in de file heb gestaan, zelfs over dat kleine stukje van het werk naar huis heb ik wel eens drie kwartier gedaan, maar dat waren uitzonderingen.

Terug in Nederland begint het gelazer tegenwoordig al zo gauw ik in Rijswijk de snelweg op draai en het gaat soms door totdat ik vlak bij huis ben.

Toch valt het in vergelijking met de Filipijnen hier nog wel mee, en om dat te illustreren stond er gisteren in de Filipijnse kranten dat volgens een “wereldwijd tevredenheidsonderzoek onder bestuurders”, uitgevoerd in tweeëndertig landen onder vijftig miljoen weggebruikers, Manila nu officieel is aangewezen als de stad met het ergste verkeer ter wereld. De Filipijnen kwamen als geheel overigens als vijfde uit de bus.

Mij verbaast dit nieuws niet want van alle landen waar ik geweest ben is de verkeerschaos in Manila zeker het ergst, al doet Kuala Lumpur er wat mij betreft niet veel voor onder…

Kattenluik

Geplaatst op door september 30, 2015

Riet en ik hebben ons bij de huisarts gemeld om opnieuw te worden ingeschreven. Er is sinds ons vertrek vijf jaar geleden het een en ander veranderd, onze toenmalige huisarts is er mee gestopt en zijn praktijk is overgenomen door een nieuwe huisarts die in een splinternieuw gezondheidscentrum zit.

Riet was daar vorige week al langs geweest, en ze had mij daarbij ook wel gelijk aangemeld maar de dokter wilde toch een kort kennismakingsgesprek. Daat was gistermorgen, en ik was gelijk weer de pineut want ik had nog niet gemeld dat ik een pilletje had voor mijn hoge bloeddruk of het geschrijf begon al. Ik kon gelijk door naar boven om bloed te laten prikken en ik heb al weer een afspraak om nader naar mijn “potentieel levensbedreigende” kwaal te laten kijken. Ben ik mooi klaar mee, wedden dat ze dan ook weer over mijn cholesterol gaan zaniken?

Vanavond was er een echte botsing tussen Monster en Paula. Hoewel Paula nog steeds geen enkel teken van agressie tegen Monster heeft getoond blijft Monster tegen haar blazen met een dikke staart. Vanavond was Paula het blijkbaar ineens zat en besprong Monster die zich uiteraard het apelazarus schrok. Het liep maar net goed af, het bleef hoofdzakelijk bij dreigen ook al omdat Monster veel te schijterig is om terug te knokken. Maar de relatie tussen die twee staat dus onder spanning en dat komt toch hoofdzakelijk door de houding van Monster die nog steeds Paula als een bedreiging blijft zien.

Paula_voor_KattenluikTussen Paula en Abby lijkt het wel goed te gaan. Abby heeft blijkbaar geconcludeerd dat Paula geen kwaad in de zin heeft en heeft Paula alleen een beuk verkocht toen die probeerde van haar schoteltje mee te eten. Logisch, ik zou dat ook niet pikken. Verder scharrelen Paula en Abby samen door de kamer, zonder daarbij elkaar overigens voor de poten te lopen, en als Paula naar buiten gaat dan volgt Abby haar op korte afstand. Tenminste, dat zou Abby wel willen maar ze heeft daarbij een klein probleem. Nu Paula zonder problemen naar buiten kan hebben we het kattenluik opgezet en daar maakt Paula weer regelmatig gebruik van. Abby ziet dat maar snapt er blijkbaar niets van want in plaats van ook door het kattenluik te gaan springt ze miauwend op de vensterbank en kijkt in het rond om te zien of er iemand is die de deur open wil doen.

Riet heeft al een paar keer geprobeerd om Abby de werking van het kattenluik duidelijk te maken maar het kwartje wil duidelijk nog niet vallen…

Spierpijn

Geplaatst op door september 30, 2015

Riet en ik zijn al snel na aankomst in Nederland op zoek gegaan naar een fitness centrum waar we lid konden worden want we waren het over eens dat het zonde zou zijn om wat we hadden opgebouwd in de Gold’s Gym in Manila nu te laten versloffen.

Energiek_Fitness_ValkenburgWe waren aangenaam verrast door de ruime keus, want het bleek dat er in de paar jaar dat wij weg zijn geweest dat er verscheidene nieuwe sportscholen in de omgeving zijn bij gekomen.

Uiteindelijk besloten we om lid te worden bij Energiek Fitness in Valkenburg, na advies van Martin die er ook een tijdje lid was geweest en een bezoekje van Riet die er meteen een goede indruk van kreeg. We zijn inmiddels nu ruim twee weken bezig en het valt ons allebei niet mee!

Bij Energiek zijn de meeste apparaten computer-gestuurd en er is voor ons een programma op maat opgesteld om te trainen. Maar hoewel de apparaten verder redelijk vertrouwd zijn (ze zijn van dezelfde fabrikant als die in Manila) hebben we grote moeite met de manier waarop het apparaat wil dat we trainen.

Het belangrijkste is dat het apparaat het tempo aangeeft waarin je de oefening moet uitvoeren en dat is veel langzamer dan we gewend zijn. Het gevolg is dat dezelfde oefening veel zwaarder aanvoelt dan in onze vorige sportschool, met als gevolg dat we veel minder gewicht tillen met hetzelfde apparaat dan voorheen. En dat is even wennen, want laten we eerlijk zijn, je wilt dat je prestaties vooruit gaan en niet achteruit. En ook niet onbelangrijk, door de andere manier van bewegen hebben we allebei weer overal spierpijn gehad de laatste twee weken maar gelukkig begint dat al weer wat minder te worden nu.

Het is dus effe wennen maar dat ligt aan ons, de sportschool zelf is verder prima. Moderne apparaten, zeker vergeleken met wat we gewend zijn, het is er schoon en netjes, geen oorverdovende house geluiden (ik weiger nog steeds om het muziek te noemen) en ook niet onbelangrijk, er zijn heel wat sporters van onze leeftijd en niet alleen maar jonge strakke topfitte sporters in flitsende outfits. Want daar voelen we ons toch wat minder op ons gemak bij…

Zondag rustdag…

Geplaatst op door september 28, 2015

Een van de dingen waar ik maar slecht aan kan wennen na vijf jaar in het Verre Oosten is dat in Nederland en met name in Katwijk vrijwel alles dicht is. Niet alleen winkels maar ook de supermarkten en vaak zelfs snackbars. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat op zaterdagmiddag de winkels om vijf uur en soms zelfs al om vier uur dicht gaan. Dat zijn we niet meer gewend want in Zuid-Oost Azië is niet alleen alles het hele weekend door open maar zijn de openingstijden zelfs langer in plaats van korter, daar gaan de winkels in het weekend veelal pas om tien uur ’s avonds dicht.

Jaja, ik weet het wel, de zondag hoort een rustdag te zijn en zelfs vanuit niet-Christelijk oogpunt is het wenselijk dat ook de middenstanders in ieder geval een dag in de week rust hebben, maar lastig vind ik het wel. De belangrijkste reden daarvoor is voor mij dat mijn zaterdag al aardig vol zit, ’s morgens ga ik naar de sportschool en ’s middags naar het voetbal. Mocht ik boodschappen doen of iets willen kopen dan kan ik dat eigenlijk voor elf uur doen want daarna is er geen gelegenheid meer. Daardoor moet ik heel vroeg op als ik bijvoorbeeld naar Den Haag of Leidschenhage wil voor een boodschap, en daar ben ik niet blij mee!

Nee, geef mij maar het bruisende Zuid-Oost Azië waar je iedere dag tot minstens negen uur ’s avonds nog terecht kunt in winkels en waar sommige winkels en fastfood restaurants zoals McDonalds zelfs vierentwintig uur per dag open zijn. Maar ja, daar is een werkweek van zes dagen van twaalf uur per dag normaal, dat wel natuurlijk.

Vandaag was een prachtige dag en onze katten zijn alle drie dan ook meerdere keren naar buiten geweest. Het leverde deze mooie plaatjes op van Abby en Monster:

Abby_op_de_Tuinmuur Monster_op_de_Tuinmuur

Waterballet

Geplaatst op door september 27, 2015

Paula_in_de_TuinOnze katten worden nu alledrie regelmatig “gelucht”, oftewel ze mogen naar buiten. We waren een beetje benauwd voor Paula omdat we dachten dat die er misschien vandoor zou gaan zo gauw ze de kans kregen vanwege de nogal vijandige houding van de beide Filipina’s. Het bleek gelukkig mee te vallen, Paula vond het zo te zien weer heerlijk om weer naar buiten te gaan maar ze beperkte toch haar eerste uitstapje tot onze tuin.

Monster moet nog steeds niks van Paula hebben en is duidelijk bang van haar terwijl Paula toch geen enkel teken van agressie heeft getoond.

Abby doet nog steeds niks anders dan op korte afstand naar Paula staren zonder daarbij te laten blijken of ze nu genegen is tot toenadering of niet. Paula laat het allemaal gelaten over zich heen gaan en probeert de andere twee zo veel mogelijk te ontwijken, waar wij een handje bij helpen door ze om de beurt een tijdje af te zonderen.

Vanmiddag besloot ik omdat het wel erg mooi weer was om toch maar af te reizen naar Hendrik Ido Ambacht voor de wedstrijd ASWH-Quick Boys. In eerste instantie had ik er niet veel zin in omdat ten eerste mijn broer niet mee kon vanwege andere verplichtingen en ten tweede omdat het vertoonde spel van Quick Boys van de afgelopen weken niet bepaald om over naar huis te schrijven was. Dat was het vanmiddag weer niet, de wedstrijd eindigde in een teleurstellend 2-2 gelijkspel, en ik had er normaal gesproken dan ook geen woorden over vuil gemaakt als er niet tijdens de rust van de wedstrijd een heel merkwaardig en amusant voorval had plaatsgevonden.

Vlak voor de rust waarschuwde de omroeper dat tijdens de rust de sprinkler installatie rond het veld zou worden ingeschakeld om het kunstgrasveld te bevochtigen. Er leek in eerste instantie niks te gebeuren totdat opeens een enkele sprinklerpaal begon te sproeien die precies in de hoek stond waar de koffietent was en waar op dat moment dus een grote groep toeschouwers verzameld was. Mensen moesten vluchten om niet zeiknat te worden want door de wind waaide het water precies over de verzamelde koffieklanten, en een flink aantal daarvan werd zeiknat.

ASWH-Quick_Boys_Sproeiers

Het werd nog gekker want na een paar minuten stopte de sprinklerpaal met sproeien en op datzelfde moment begon de tweede. Die paal stond echter vlak naast de hoofdtribune, met als gevolg dat ook de daar gezeten toeschouwers weg moesten vluchten voor het water, tot grote hilariteit van de andere toeschouwers.

En nog was de koek niet op want het werd nog gekker. De toeschouwers waren nu gewaarschuwd dus paal drie en vier richten weinig waterschade meer aan, maar net toen de beide ploegen weer het veld op kwamen voor de tweede helft begon sprinklerpaal nummer vijf aan de andere kant van het veld. Iedereen verwachtte dat het sproeien wel stopgezet zou worden om aan de tweede helft te kunnen beginnen maar wat bleek, het proces was blijkbaar automatisch en kon niet worden onderbroken. De beide ploegen en de toeschouwers moesten dus bijna een kwartier wachten totdat ook alle vier de sprinklerpalen aan de andere kant van het veld hun werk hadden gedaan.

Het is zeker niet de eerste keer dat ik meemaak dat er onverwacht oponthoud is bij de aanvang van een wedstrijd of de tweede helft van een wedstrijd, maar dit scoort erg hoog op de lijst van meest idiote…

Welkom in Nederland…

Geplaatst op door september 27, 2015

Er is nog een collega die ik ken van mijn tijd op de Filipijnen die nu in Den Haag werkt en dat is Sandeep, die overigens geen Filipino is maar uit India komt. Eigenlijk ken ik Sandeep niet eens zo heel goed omdat hij in een ander team zat in het Malampaya project waar ik niet zo veel contact mee had maar Riet kent zijn vrouw wel want die was ook lid van Outpost, de Shell’s vereniging voor expats.

Shell_AlaskaIk had voor vanmiddag met Sandeep afgesproken om samen met onze andere voormalige Malampaya collega’s Abby en Dustin te gaan lunchen in de bedrijfskantine. Sandeep kwam naar me toe en het eerste wat hij zei is, “Hoe kunnen jullie leven in dit land?”.

Ik dacht natuurlijk dat hij het weer bedoelde maar nee, hij had net zijn eerste Nederlandse salarisafschrift gehad en hij was totaal verbijsterd over hoeveel er van zijn bruto salaris was ingehouden.

Hij had zelfs Personeelszaken al gebeld met de vraag om eens uit te zoeken wat er niet klopte, maar hij had tot zijn afgrijzen te horen gekregen dat er helemaal geen fout was gemaakt en dat die achtenveertig procent aan inhoudingen echt klopte.

Het punt is namelijk dat Sandeep hier in Nederland werkt onder een contract met “lokale condities”. Dat betekent dat hij gewoon dezelfde arbeidsvoorwaarden heeft als iedere andere Nederlandse werknemer en dus ook een Nederlands salaris krijgt wat onderhevig is aan Nederlandse inhoudingen en belastingen.

Dit in tegenstellingen tot een contract met “expat condities” zoals wat ik had voor mijn buitenlandse banen waarbij het bedrijf alles regelt, zoals de verhuizing en de overtocht van je huisraad, en je een salaris krijgt naar de normen van je thuisland waarover je ook nog eens geen belasting betaald.

Sandeep heeft die expat voordeeltjes dus allemaal niet en heeft dus veel kosten die Riet en ik niet hadden, en logisch dat hij zich het apelazerus schrok toen hij zijn salarisafschrift zag. Ik kon alleen maar zeggen, “Welcome in The Netherlands”…

Nieuws over onze container

Geplaatst op door september 25, 2015

Er is gisteren nieuws binnengekomen van de container met onze spullen die per schip onderweg is van Manila naar Nederland. De verwachting is dat de container op 8 oktober zal arriveren in de opslagplaats van het transportbedrijf, en dat is veel sneller dan we hadden verwacht. Je weet nooit hoe lang een container onderweg zal zijn van Zuid-Oost Azië naar Europa omdat de vaarroute van het schip van tevoren nooit helemaal vast ligt. We hadden gerekend op twee tot drie maanden maar zoals het er nu naar uit ziet kunnen onze spullen dus, zelfs rekening houdend met het inklaren door de douane, zelfs binnen twee maanden afgeleverd worden.

Voor dat inklaren door de Nederlandse douane is zoals gewoonlijk weer een stapeltje documenten nodig en ik ben op dit moment bezig die allemaal bij elkaar te krijgen. Een van die documenten is een formulier wat ik moet invullen en dat heb ik vandaag alvast gedaan. Moeilijk zijn de vragen niet maar sommige werkten bij mij behoorlijk op de lachspieren.

Vraag 2 ging over je woonsituatie in de Europese Unie. Vraag 2a was of ik daar nu woon of ga wonen. Ja dus, en de logische volgende vragen 2b en 2c waren dan ook in welk land en vanaf wanneer. Tot zover redelijk logisch, maar toen kwam vraag 2d en die was al wat lastiger, namelijk tot welke datum denkt U daar te blijven wonen. Want wat zeg je daar in mijn geval nou op? “Weet ik niet”? “Tot ik eventueel weer een leuke baan in het buitenland vind”? Of “Tot Magere Hein me komt halen”? Lastig om daar allemaal een datum aan te hangen lijkt me.

Volgende vraag, die niet zo verwoord is maar eigenlijk gewoon is, “En wat kommie hier doen?”. Wat nou, ik ben hier toch gewoon geboren, dan mag ik er toch in? Er werd ook nog naar mijn werkgever gevraagd, daar kon ik gelukkig wel een eenvoudig antwoord op geven.

Vraag 2f was helemaal een mooie, of mijn familie en/of partner ook naar de Europese Unie komt. Ik kon kiezen uit “Ja” en “Nee”, maar wat moet ik nou antwoorden? Ik heb maar “Nee” gezegd en bij de gevraagde verklaring daarvoor “Ze wonen hier allemaal al”.

Laatste vraag in deze categorie en de meest lachwekkende van allemaal was 2g, “Hoe veel keer per jaar verwacht U uw familie en/of partner te bezoeken”. Eens zien hoor, mijn partner nooit want dat hoeft niet, die woont in hetzelfde huis als ik. En de rest van mijn familie is moeilijk in te schatten, maar dat zal best wel regelmatig zijn aangezien ze allemaal zo’n beetje op loop- of fietsafstand wonen. Echt jongens, serieus? Moet ik hier nou echt een zinvol antwoord op geven?

Het is duidelijk, dit formulier is bedoeld voor buitenlanders die naar Nederland komen en er is totaal geen rekening gehouden met Nederlanders die terug naar hun land komen. Het is ook wel heel erg veel moeite om daar een apart formulier voor te maken met aangepaste vragen. Nou ja, ik heb weer effe kunnen lachen en hopelijk heeft het douane-personeel wat mijn formulier leest gevoel voor humor. Maar aangezien het ambtenaren zijn zal dat wel niet. Nou, jammer dan.

Forbidden_goodsOh ja Riet, ik moest opgeven of er “Verboden goederen” in onze zeevracht zaten en in die lijst stonden ook sigaretten. Ik heb “Nee” ingevuld, maar als er moeilijkheden komen doordat ze al die verstopte sloffen van jou vinden dan ga jij maar de bak in. Ik wist van niks, dan weet je dat alvast…

Update over de kattensituatie

Geplaatst op door september 24, 2015

Het gaat nog niet helemaal lekker met onze nieuwe kattenpopulatie. Er zijn geen verregaande vijandigheden in de vorm van vechtpartijen maar de beide partijen, Abby en Monster aan de ene kant en Paula aan de andere kant, zijn duidelijk nog niet aan elkaar gewend.

Het lijkt er zelfs op dat er een zekere territoriumvorming heeft plaatsgevonden. Paula hangt rond in de woonkamer terwijl de andere twee boven hun gebied hebben, afgebakend door een wachtpost op de trap die door de openstaande kamerdeur Paula in de gaten houdt. Alleen om te eten komt Abby naar beneden wat in de keuken meteen leidt tot een ongemakkelijke situatie waarbij Paula en Abby zenuwachtig en op een afstandje om elkaar heen draaien tot het eten is geserveerd. Incidenten doen zich daarbij verder niet meer voor nadat Paula door mij duidelijk is gemaakt dat de bak van Abby voor Abby bedoeld is en niet het onderdeel van een lopend buffet.

Monster laat zich helemaal niet zien in de buurt van Paula, zelfs niet in de keuken als er eten is. Zij is duidelijk als de dood voor Paula ondanks dat die nog steeds geen enkel teken van agressie heeft geuit. Maar zo gauw Monster Paula in het oog krijgt, en dat is altijd per ongeluk, dan begint ze fel te blazen om vervolgens te maken dat ze wegkomt.

Paula durft op haar beurt niet naar boven te gaan, en dat levert een praktisch probleem op want we hebben weliswaar twee kattenbakken in huis nu maar die staan op de eerste verdieping en op zolder. Paula loste dat vannacht en vanmorgen op door respectievelijk op de vloer in de woonkamer en op de deurmaat te gaan zitten schijten, dit tot afgrijzen van Riet die meteen besloot om Paula een tijdje naar de zolderkamer te verbannen.

Er zit overigens ook nog een diepere gedachte achter deze maatregel, Riet heeft namelijk op het internet het een en ander gevonden over manieren waarop je katten aan elkaar kunt laten wennen. Afzonderen is daar een onderdeel van, de katten gaan om de beurt een tijdje in isolatie zodat de andere partij overal rond kan lopen. Op die manier schijnen katten aan elkaar’s geuren in huis te gaan wennen, en aangezien dat redelijk klinkt leek het Riet het proberen waard.

Het lijkt trouwens tussen Abby en Paula wel iets beter te gaan want vanavond waren ze allebei in de kamer, ogenschijnlijk op hun gemak maar de aandachtige toeschouwer zag meteen dat ze elkaar door de oogharen voortdurend in de gaten hielden. Wordt dus vervolgd…

Onze eigen klucht…

Geplaatst op door september 22, 2015

Het kon natuurlijk niet uitblijven, het zat er in dat we vroeg of laat ook een keer zelf de mist in zouden gaan en daarmee de oorzaak zouden worden van een klucht. Dat is vandaag dan eindelijk gebeurd, met dank aan mijn financieel adviseur die ik niet met name zal noemen omdat ik al bijna vierendertig jaar met haar getrouwd ben. Hier is dus onze eigen klucht.

Standard_Chartered_LogoOp de Filipijnen hadden we een bankrekening voor onze pesossen bij de Standard Chartered bank, een gerenommeerde internationale bank die we overigens niet zelf hadden uitgezocht maar die voor ons een verplichte keuze was. Vlak voor ons vertrek hebben we die bankrekening opgezegd en het resterende bedrag zou in Euro’s worden overgemaakt naar onze Nederlandse rekening bij de Rabobank.

De verwachting was dat het ongeveer tien werkdagen zou duren voordat het bedrag op onze Nederlandse rekening zou staan, maar anderhalve week geleden werden we toch wat zenuwachtig want hoewel Riet het iedere dag checkte en er inmiddels drie weken waren verstreken stond het geld nog steeds niet op onze rekening. Via een telefoontje naar de Rabobank kwamen we er achter dat er nog niets was ontvangen en dat het geld zelfs nog niet in Nederland was aangekomen (het schijnt dat het een dag of wat kan blijven “zweven”).

Vorige week maandag belde ik naar de Standard Chartered bank in Manila en kreeg te horen dat de overschrijving wel degelijk was uitgevoerd en als bewijs kreeg ik een transactienummer. De Rabobank kon echter ook met dat transactienummer geen geld traceren, mede omdat bij aankomst in Nederland een internationale transactie van buiten Europa een ander, Europees nummer krijgt (handig, jongens!).

Weer bellen naar Manila dus, waar vervolgens de hele transactie aan hun kant werd nagelopen. Het enige wat ze me konden meedelen was dat er aan hun kant geen fout was geconstateerd en dat het geld al bij de Rabobank binnen moest zijn. De Rabobank hield echter bij navraag vol dat er niets binnen was maar ging toch voor alle zekerheid opnieuw op onderzoek uit. Zonder resultaat, geen spoor van ons geld en ze raadden ons aan nog maar een keer naar Standard Chartered te bellen want die konden volgens hen in ieder geval uitsluitsel geven waar het geld via hun transactie was aangekomen en dus waar het nu zou moeten zijn.

Gistermorgen heb ik weer naar de Standard Chartered bank in Manila gebeld en die gaven aan dat het geld te traceren was tot aan hun filiaal in Frankfurt, want al hun transacties naar Europa gaan blijkbaar via Frankfurt, en als het niet in Nederland was aangekomen zouden ze daar in ieder geval meer moeten weten. Dus maar even naar Frankfurt gebeld maar ik kwam niet eens verder dan de telefoniste. Er werd mij keurig verteld dat er geen mededelingen over transacties werden gedaan aan personen, alleen maar aan de banken die erbij betrokken waren.

Rabobank_LogoRiet heeft vervolgens hemel en aarde moeten bewegen om ze bij de Rabobank zover te krijgen dat ze met de Standard Chartered bank in Frankfurt wilden bellen om navraag te doen. Het leverde geen antwoord op, er waren meer gegevens nodig waarvoor ik weer naar Manila moest bellen. Ik begon zo langzamerhand het idee te krijgen dat we wel eens al ons geld kwijt konden zijn, en het gaat toch om een bedrag waar je een redelijke tweedehands Twingo van kunt kopen. Vanmorgen toen ik weer naar Manila belde konden ze me daar niets nieuws vertellen want ze hadden me alle benodigde gegevens al verstrekt. Ik was maar half overtuigd maar kon inderdaad ook niets meer bedenken, dus ik mailde maar door naar Riet dat ik het ook niet meer wist en of ze het maar weer eens bij de Rabobank wilde proberen.

Om kwart over twaalf kwam er een antwoord terug van Riet, “Het bedrag staat allang op onze rekening 🙁 lekker slim, staat alleen jou naam bij dus heb ik het gemist, alle gezeik voor niks”…

En weer de KPN…

Geplaatst op door september 22, 2015

Ik dacht dat na mijn telefoontje van vorige week de zaak met de KPN over mijn veranderde Alles-in-1 pakket was opgelost maar niets bleek vandaag minder waar. Omdat er nog steeds geen meneer (of mevrouw) van PostNL aan de deur was geweest om de verwachte pakketten af te leveren besloot ik namelijk maar weer eens te bellen. En jawel, de klucht kreeg een vervolg!

De eerste dame die ik aan de telefoon kreeg snapte er niets van, want er stond niets in het systeem over een bestelling. Wel vond ze aantekeningen van een telefoongesprek van vorige week maar er werd blijkbaar totaal niets bij vermeld van de gemaakte afspraken over alsnog te leveren pakketten. Ze zou het even navragen.

Al snel werd ik doorverbonden met een nogal sacherijnige dame die in eerste instantie niet van plan was om mij aan het woord te laten komen want volgens haar viel er namelijk niks te bespreken, zij zag in het systeem he-le-maal niets wat wees op een bestelling. Het lukte me toch haar aan het verstand te praten dat ik wel degelijk op 28 augustus een bestelling had geplaatst en toen dat was gelukt kon het volgens haar niet anders of iemand, en mogelijk zelfs meerdere personen, hadden flink geblunderd.

Uiteindelijk moest mijn hele bestelling opnieuw worden ingevoerd en alles wordt nu met drie weken vertraging alsnog opgeleverd. Tenminste, dat hopen we. In ieder geval krijg ik nu wel de draadloze tv set die ik had besteld voor niks als tegemoetkoming voor het ongemak.

Even een update op de katten-situatie, er is nog steeds min of meer een wapenstilstand. Vannacht hebben de twee Filipina’s zoals gewoonlijk op ons bed, Paula hield zich blijkbaar ergens anders op want de situatie is geen enkele keer geëscaleerd. Vanmorgen bij het ontbijt ging het wel bijna mis omdat Monster zich het apelazarus schrok toen Paula ineens de keuken in kwam wandelen maar na een enorme luchtsprong vergezeld van een hoop geblaas blies ze de aftocht. De rest van de dag werd volgens Riet in betrekkelijke rust doorgebracht omdat de katten elkaar opzichtig ontliepen.

Tot zover gaat het dus beter dan verwacht. Effe afkloppen…

En toen waren er drie…

Geplaatst op door september 28, 2015

Nu onze beide allochtone katten gewend zijn en zelfs al regelmatig naar buiten gaan werd zo langzamerhand de tijd rijp om onze derde (eigenlijk eerste) kat Paula terug naar huis te laten komen. Martin en Sandra hebben haar de laatste jaren verzorgd maar met name toen die naar hun nieuwe appartement gingen verhuizen vorig jaar werd de moeizame verhouding tussen Paula en hun eigen kat Loekie toch wel een probleem. Die twee hebben van het begin af aan niet echt goed met elkaar op kunnen schieten, de karakters van de veel speelsere en ook veel grotere en zwaardere Loekie en Paula verschilden te veel.

Wij verwachten eerlijk gezegd dat ook de kennismaking van Paula met Abby en Monster niet helemaal soepel zou verlopen gezien de ervaring die we hebben met de houding van die twee ten opzichte van iedere kat die het waagde over het terrein van ons huis in Manila te lopen. Met name Abby gedroeg zich daarbij als een soort van waakhond, maar toch hebben we er wel hoop op dat het na de kennismaking en het aftasten wel goed zal gaan omdat Paula van nature nogal op zichzelf is en de beide andere katten opgegroeid zijn in een grote kattengemeenschap.

Abby_Monster_Paula_005We moesten het maar ondervinden en daarom werd Paula vanmiddag keurig door Martin en Sandra bij ons thuis afgeleverd. En zoals verwacht, de kennismaking verliep stroef maar toch heel anders dan we verwachtten. Het was namelijk niet Abby die verontwaardigd reageerde op de verschijning van de “indringer”, het was Monster die met een dikke staart naar Paula begon te blazen. Paula reageerde ogenschijnlijk stoïcijns en nam een afwachtende houding aan. En wat we niet hadden verwacht, ook Abby reageerde afwachtend en ging zonder vertoon van enige agressie naar de nieuwkomer zitten staren.

Deze situatie veranderde niet, Paula bleef afwachtend zitten buiten bereik van de beide andere katten terwijl Abby en Monster in de buurt bleven om haar in de gaten te houden. En het was iedere keer Monster die de meeste problemen met de komst van Paula leek te hebben, zij bleef voortdurend naar Paula blazen, maar wel op een afstandje.

Tot confrontaties is het nog niet gekomen, ook niet toen we ze alle drie tegelijk te eten gaven. Paula schrokte haar eten in een mum van tijd naar binnen, waarschijnlijk van de zenuwen, en Monster weigerde in de buurt van haar etensbakje te komen omdat dat naast dat van Paula stond.

Voorlopig hebben we een soort van wapenstilstand waarbij zowel Abby als Paula een afwachtende houding lijken aan te nemen, maar Monster moet nog even niets hebben van de nieuweling…

Liefdadigheidswerk

Geplaatst op door september 20, 2015

Iedereen die onze dagelijkse blogs van de Filipijnen heeft gelezen weet dat Riet daar heel veel tijd heeft besteed aan liefdadigheidswerk. Toen duidelijk werd dat we weer terug zouden gaan naar Nederland besloot ze dan ook meteen om  daar de draad weer op te pakken want ook voordat we uit Nederland vertrokken hielp ze waar mogelijk al mee met diverse projecten en initiatieven.

Vandaag ging ze om acht uur de deur al uit om te helpen met een actie van Werkgroep de Ruyter in samenwerking met de plaatselijke Albert Heyn om voedselpakketten te maken voor Kosovo en Albanië. Er werden bij de supermarkt folders uitgedeeld waarin mensen werd gevraagd bepaalde producten te kopen, Albert Heyn leverde die producten dan tegen inkoopsprijs en van al die producten werden dan mandjes gemaakt met allemaal dezelfde inhoud. Die inhoud bestond bijvoorbeeld uit zonnebloemolie, spaghetti, meel, suiker, zout, afwasmiddel en ook wat luxere dingen zoals aardbeienjam, chocopasta, muesli crunchy en rijstwafels.

Als mensen dat liever deden dan de afzonderlijke producten kopen konden ze ook meteen een van tevoren ingepakt compleet mandje kopen, totale kosten voor een compleet mandje waren 11 euro en 12 eurocent. Tegen zessen in de avond strompelde Riet bekaf maar voldaan weer binnen, de hele actie had vandaag in totaal achthonderd mandjes opgeleverd. Ik had graag een fotootje geplaatst van de actie maar toen ik Riet vroeg of er nog foto’s waren gemaakt kreeg ik als antwoord, “We zijn hier niet op de Filipijnen”…

Voor mijzelf was er vanmorgen de tweede les bij de Sportschool en vanmiddag uiteraard weer de gebruikelijke gang naar Nieuw-Zuid. Dat laatste werd een behoorlijke deceptie, Quick Boys verloor toch wel onverwacht van Ter Leede, maar het meest ontluisterende was de manier waarop. Het voorspelt weinig goeds voor deze competitie, ook al is die pas net begonnen.

Filipino’s in Den Haag

Geplaatst op door september 19, 2015

Malampaya_horlogeEr zijn twee collega’s van mij van de Filipijnen die allebei een nieuwe baan hebben gevonden in Nederland. We zitten niet in hetzelfde gebouw maar ze zitten allebei wel vlakbij, in een kantoorgebouw aan de overkant van de straat. De ene is al twee weken in ons land en de andere is begin deze week aangekomen. Het werd dus hoog tijd om even met ze af te spreken en dat hebben we vandaag gedaan door middel van een gezamenlijke lunch.

Het was ontzettend leuk om Abby en Dustin weer te zien, en Abby had nog een verrassing voor me. Vlak nadat ik was vertrokken kreeg het hele project team een cadeau in de vorm van een video van ons project en een horloge met op de wijzerplaat het logo van het Malampaya project. Blijkbaar was er voor mij ondanks mijn vertrek ook gedacht en de beide meiden van mijn team hadden mijn cadeau aan Abby meegegeven om aan mij te overhandigen.

We hebben onder het eten lekker zitten kletsen over het leven in Nederland, want Abby en Dustin zijn hier helemaal nieuw (al is Dustin eerder in Nederland geweest voor het project) en ze hebben duizend-en-een vragen. Abby was bijvoorbeeld helemaal ontdaan dat ze hier en daar niet met contant geld kan betalen maar alleen met een bankpas, iets wat op de Filipijnen onbestaanbaar is. Ook wilden ze weten wat het meest noodzakelijke was wat ze moesten aanschaffen en ik raadde ze een fiets aan. En uiteraard een dik slot om die fiets vast te leggen.

Ze zijn allebei nog op zoek naar huisvesting en ze zijn alvast aan het kijken naar winkels waar ze spullen kunnen kopen. Ikea in Delft was een openbaring, net als Blokker voor Abby die dat beoordeelde als een ware schatkamer voor huishoudelijke artikelen.  Wel hebben ze nog wat problemen met de Nederlandse taal, maar het lijkt dan ook wel boze opzet op Abby te huisvesten in een tijdelijk appartement aan de Benoordenhoutseweg en Dustin in Bezuidenhout. Hoe dan ook, ik heb ze alle hulp aangeboden die ze nodig hebben om in te burgeren.

Onze beide katten gaan nu niet alleen naar buiten maar gaan ook daadwerkelijk op avontuur. Ze springen al op de tuinmuur en ze hebben vandaag ook een kijkje genomen in de tuin van de buurman die gelukkig niet thuis was of in ieder geval niks in de gaten had want ze zijn door zijn schuurtje heen gestruind…

Abby_en_Monster_op_de_Tuinmuur_004

Geen telefoon…

Geplaatst op door september 18, 2015

Het kantoor waar ik nu zit zorgt voor mij nog steeds voor verrassingen en die zijn lang niet altijd aangenaam, met andere woorden ik moet heel erg wennen aan deze “Amerikaanse” manier van werken waarbij niemand een eigen bureau heeft (behalve de hoge bazen natuurlijk) en belangrijker nog, niemand heeft meer een vaste telefoon want we worden allemaal geacht te bellen met een Skype-achtige applicatie op onze computers.

Dark_Clouds_over_RijswijkDe problemen waar ik regelmatig tegenaan loop is dat ik iemand zoek die ik dan niet kan vinden. Want omdat niemand meer een vaste plek heeft kan iemand de ene dag hier zitten en de andere dag daar. De beste plaatsaanduiding die je krijgt van iemand die je zoekt is meestal, “ik zit daar ergens in die vleugel”. Nou is het wel zo dat omdat mensen toch gewoonte-dieren zijn veel mensen (zoals ik) toch iedere dag aan hetzelfde bureau gaan zitten. Die mensen zijn dan ook het probleem niet, veel lastiger zijn die figuren die er lol in hebben om elke dag ergens anders te gaan zitten.

Wat betreft die “softphone”, zoals dat computerprogramma wordt gecategoriseerd wat we moeten gebruiken in plaats van een echte telefoon, dat lijkt handig maar wat als het niet werkt? Dat was vandaag bij mij het geval, vanmorgen werkte het opeens niet meer en dat betekende niet alleen dat ik niet meer kon bellen of gebeld worden, maar het programma wordt ook nog eens gebruikt als communicatiemiddel voor alle vergaderingen. Ik was dus vandaag virtueel blind, doof en stom.

En het werd nog gekker, want toen ik de technische mensen via email (het enige wat nog werkte) op de hoogte bracht van het probleem vroegen ze naar mijn telefoonnummer. Ik zei dat ik dat wel kon geven maar dat dat niet veel nut had omdat ik daarop niet gebeld kon worden. Dat was juist het probleem, zei ik nog. Het antwoord was dat dat ze me niet konden helpen als ze me niet konden bellen…

Nog een illustratie van hoe frustrerend dit alles kan zijn: vanmiddag moest ik even naar het gebouw aan de overkant voor een vergadering, zit er bij terugkomst iemand anders aan “mijn” bureau…

De Klucht van de KPN

Geplaatst op door september 17, 2015

De vorige klucht is net twee dagen oud dus het begint er toch ernstig op te lijken dat Nederland qua belachelijke voorvallen de Filipijnen naar de kroon gaat steken! Wat is er nou weer gebeurd zul je vragen, nou dit dus!

KPN_Alles_in_1_StandaardOmdat we de laatste jaren weinig in Rijnsburg waren hebben we ons All-in-1 abonnement van de KPN naar het goedkoopste niveau laten zetten, het Instap pakket. Meteen na aankomst heb ik dat laten veranderen in een Standaard pakket, met name voor de hogere Internet snelheid en nog wat andere voordeeltjes zoals een tweede decoder en gratis Spotify.

Dat kon allemaal makkelijk via het Internet geregeld worden en ik had nog niet op de verzend-toets gedrukt of ik kreeg al een orderbevestiging waarin stond dat alles op 16 september (vandaag dus) aangesloten zou worden door een monteur en dat we voor die tijd het hele pakket via de post zouden krijgen.

Jullie raden het al, er was niets gearriveerd en toen Riet vanmorgen de KPN belde om te vragen hoe laat die monteur zou komen wisten ze van niets. Ik heb dus zelf maar eens gebeld, en wat bleek, er was niets verstuurd en er kwam geen monteur. Waarom niet? Nou meneer, alles werkt ook gewoon met uw bestaande apparatuur dus we hoeven allen maar uw verbinding aan te passen. Ja maar wacht even, ik heb ook een draadloze tv aansluiting besteld, die is dus ook niet verstuurd? Eehhh, daar moet ik even naar informeren.

Na een kwartiertje kreeg ik een sms-je, complimenten van de KPN, het pakket was verstuurd. Naar een adres aan de Bandijk in Purmerend! Net toen ik terug wilde bellen ging mijn telefoon, de KPN met de vraag of alles nu in orde was. Nee, eikel, want het adres klopt niet. Maar U belt nu toch van dat adres? Hoe kom je daar nou bij, ik zit op dit moment in Rijswijk! Oh, dat zal ik dan even corrigeren, maar uw draadloze tv apparaat komt er aan.

Ja, maar wacht eens even, hoe zit het met die tweede decoder die in het pakket zit. Die heeft U toch al? Nee, malloot, hoe kom je daar nou weer bij, ik had toch gezegd dat ik nu een Instap pakket heb met één decoder? Oh, nou dan doen we wel een tweede decoder in het pakket. Dankjewel! En nog een vraag, ik heb net de afgelopen week een brief gekregen waarin stond dat ik voor een betere Internet verbinding een nieuw modem moest aanvragen. Dat heb ik nog niet gedaan want ik verwachtte die ook in het pakket. Ja, maar U heeft toch een werken modem? Dat wel, maar waarom sturen jullie me dan een brief dat ik die moet laten vervangen? Even stilte. Nou, dan sturen we U ook wel een nieuw modem, maar dat moet in een ander pakket want ik kan geen twee pakketten op dezelfde dag versturen…

Over twee (of drie) dagen hebben we alles in huis. Hopen we. Maar wel alles zelf aansluiten. Diepe zucht…

De Klucht van de Laptop

Geplaatst op door september 14, 2015

Ik dacht het met ons vertrek van de Filipijnen achter me te kunnen laten maar ik had het mis. Ook hier in Nederland doet zich af en toe iets voor wat zich laat kwalificeren als een heuse klucht. Wat is namelijk het geval, het zit me vanaf de eerste dag in Rijswijk niet mee voor wat betreft alles wat te maken heeft met computers, en ik geef eerlijk toe, daar kan ik slecht tegen.

Bij mijn vertrek van de Filipijnen heb ik al mijn spullen moeten inleveren, dus ook mijn laptop. Uiteraard zou ik bij aankomst in Rijswijk een nieuwe uitgereikt krijgen maar dat liep niet helemaal zoals gepland. Mijn nieuwe baas had alle aanvraagformulieren keurig ingediend, met als gevolg dat mijn nieuwe laptop op mijn eerste werkdag weliswaar klaar lag maar de IT Heren hadden geen tijd om hem uit te leveren. Of ik maar even een tijdelijke laptop wilde gaan halen bij de service desk om te gebruiken totdat de Heren tijd hadden om mijn nieuwe laptop uit te leveren.

Dat duurde een week maar bij de uitlevering bleek er iets mis. De laptop stond klaar maar bij het opstarten, ter controle dat alles goed was, kwam er een foutboodschap in beeld en het ding vertikte het verder om fatsoenlijk te functioneren. De fout was hardnekkig in de zin dat opnieuw starten hetzelfde resultaat opleverde, en erger was dat de Heren geen flauw idee hadden wat eraan gedaan kon worden. Sterker nog, er stonden nog twee nieuwe laptops met hetzelfde probleem dus er werd besloten om een andere laptop voor me gereed te maken. Over twee dagen zou hij klaar staan.

Werk_LaptopMijn nieuwe nieuwe laptop bleek geen opstartproblemen te hebben dus opgetogen ging ik ermee aan het werk. Totdat ik op onregelmatige tijdstippen opeens tegen een zwart scherm zat aan te kijken wat een seconde of vijf, zes bleef staan waarna het beeld terugkeerde met een foutboodschap.

Er was iets mis met de videokaart, en ik ging dus weer terug naar de IT Heren. Het moet gezegd, ze namen meteen actie en installeerden nieuwe software voor de videokaart in de hoop dat dat beter zou werken.

Eenmaal terug achter mijn bureau, het was inmiddels al afgelopen vrijdag, werd ik snel uit de droom geholpen want het probleem was er niet alleen nog steeds maar de zwarte schermen kwamen nu ook nog eens veel frequenter voor! Vanmorgen ging ik dus maar weer terug naar de IT Heren, waar al een diepe zucht over de afdeling klinkt als ik met mijn laptop binnen kom lopen.

Er is weer nieuwe software geinstalleerd en wat denk je, nog steeds zwarte schermen. Ik denk dat het wel weer zal uitdraaien op een nieuwe laptop en dat wordt dan de derde in amper twee weken tijd. Kwaliteitje…

Katten naar buiten

Geplaatst op door september 14, 2015

Onze katten Abby en Monster zijn inmiddels al aardig ingeburgerd. Ze zijn redelijk gewend en hebben het hele huis al van onder tot boven doorgesnuffeld. Ze zijn nog steeds overal nieuwsgierig naar maar dat is niet anders dan in ons huis in Manila, toen doken ze ook al iedere kast of la in die open stond en vaak slaagden ze er zelfs in om zelf een kast open te krijgen om erin te kunnen kruipen en rond te neuzen.

Het vinden van de bak was na aankomst Abby_en_Monster_in_de_Tuin_012geen enkel probleem, zelfs niet met de Nederlandse bak die ten opzichte van de bak die ze op de Filipijnen hadden volledig overdekt is en een klapdeurtje heeft. Het eten was een ander verhaal, om de een of andere reden was voor met name Monster het eten flink wennen en pas de laatste week is ze het blikvoer gaan eten in plaats van alleen de saus eraf te likken. De kattenbrokjes waren op de Filipijnen niet aan te slepen want daar waren ze allebei gek op, maar pas de laatste dagen is de bak weer regelmatig leeg zoals we gewend waren.

Op de Filipijnen waren de katten overdag vrijwel de hele dag buiten. In Nederland hebben we ze tot vorige week binnen gehouden om ze eerst aan het huis te laten wennen, maar Riet besloot dat ze onder toezicht wel af en toe even gelucht mochten worden.

Het is begrijpelijk dat ook buiten alles vreemd is, al was het alleen maar de temperatuur. Omdat ze allebei rustig in de tuin bleven rondsnuffelen mochten ze iedere dag wat langer in de tuin, en uiteindelijk kwam het onvermijdelijke moment dat ze op de schutting en de muur sprongen. Abby heeft zelfs al een bezoek gebracht aan de tuin van de buurman en had daarbij wat problemen om terug naar onze tuin te springen, maar de verkenningstochtjes zijn tot nu toe niet verder gegaan dan dat en het dak van onze schuur.

De volgende stap zal worden het open zetten van het kattenluik maar we wachten daar toch nog maar een tijdje mee, waarschijnlijk totdat Paula terug komt.

Internet

Geplaatst op door september 13, 2015

Waar we heel erg snel weer aan gewend zijn is de snelheid van het Internet. De Filipijnen zijn niet bepaald gezegend met algemeen beschikbaar snel Internet, waarmee ik bedoel dat het er wel is maar tegen heel erg hoge kosten. De gangbare Internet verbinding is niet veel sneller dan 6Mb en die snelheid wordt nog maar heel zelden gehaald. Ter vergelijking, wij hebben op dit moment nog de langzaamste verbinding die onze provider aanbiedt en die is zelfs nog 20 Mb, dus meer dan drie keer zo snel maar in de praktijk waarschijnlijk zelfs veel meer.

Riet had er altijd last van in Manila als ze via het Internet op de PC “Programma gemist” wilde kijken. Dat was bijna niet te doen omdat de verbinding om de paar seconden vastliep, een euvel wat de ene keer erger was dan de andere keer omdat de snelheid van het Internet daar ook nog eens afhing van hoeveel mensen er op dat moment tegelijk van de verbinding gebruik maakten. Het mist geschikte moment was dan ook ’s morgens vroeg, maar dat is voor Riet weer niet zo’n geschikt moment.

Over het Internet gesproken, tijdens de reis van de Filipijnen naar Nederland was er in het vliegtuig WiFi beschikbaar. Erg handig voor de verslaafden onder ons maar persoonlijk zie ik er het nut niet van in. Wie gaat er nou zijn Facebook zitten bekijken als er tientallen films beschikbaar zijn om onderweg te kijken, en dan heb ik het nog niet eens over complete seizoenen van diverse series.

En nog even over de terugreis, zoals gezegd werden we op de tweede helft van de reis van Dubai naar Amsterdam ge-upgrade van Business Class naar First Class, en dat ziet er ongeveer zo uit:

Onderweg_van_Dubai_naar_Schiphol_20150825_007-010

Behang stomen

Geplaatst op door september 12, 2015

Behang_AfstomenRobin en Chantal hebben afgelopen maandag de sleutels gekregen van het huis wat ze hebben gekocht in Lisse.

Ze zijn meteen begonnen met de werkzaamheden om het huis volgens hun eigen plannen te gaan aanpassen en Riet had zich als vrijwilliger aangeboden als klusser, en dan met name voor het afstomen van het behang.

Riet ging vandaag dan ook enthousiast aan de slag, maar het viel haar toch wel een beetje tegen want het bleek zwaarder werk dan ze had gedacht. Ze heeft nu overal spierpijn.

Ik ben gisteren meegesleept naar een kledingzaak om de nodige nieuwe kleren in te slaan. Ik had met name een gebrek aan overhemden met een lange mouw, want ja, in Manila loop je nou eenmaal het hele jaar door met korte mouwen. En de meeste van mijn kleren die geschikt zijn voor het Nederlandse klimaat zijn inmiddels vijf of meer jaar oud en het meeste daarvan is door Riet afgekeurd voor verder dragen in het openbaar.

De kledingzaak was denk ik wel blij met ons als klant…

Sportschool

Geplaatst op door september 11, 2015

Ik heb weer te vroeg gejuicht, mijn computerproblemen op het werk zijn nog steeds niet opgelost en ik begin zo langzamerhand te denken dat die gasten die het moeten oplossen geen idee hebben wat het is. Dit bewijst maar weer eens wat een geweldig idee het is om al je IT diensten uit te besteden aan bedrijven in India, maar goed.

Iets heel anders, zoals jullie weten waren zowel Riet als ikzelf in Manila lid van de Gold’s Gym, en we waren daar allebei best fanatiek in want we gingen allebei drie keer in de week. We willen dan ook nu we in Nederland terug zijn die draad weer oppakken en we zijn dan ook op zoek naar een geschikte sportschool. En er is keuze zat want er zitten in de omgeving nu minstens drie nieuwe sportscholen, tenminste voor ons nieuw want die waren er nog niet toen we vijf jaar geleden vertrokken.

Ikzelf was van plan om weer terug te gaan naar de sportschool in Voorhout waar ik jaren lid ben geweest. Maar na het bekijken van de website zag ik op de foto’s dat er nog steeds dezelfde ouwe apparatuur staat die er vijf jaar geleden ook al stond, en bovendien zitten er nu verscheidene sportscholen dichterbij. De dichtstbijzijnde zit zelfs net over de Sandtlaanbrug maar die werd ons afgeraden, wel goedkoop maar geen beste begeleiding. En met name dat laatste is wat Riet erg belangrijk vindt want die heeft nog steeds een beetje extra “push” nodig, dat was de toegevoegde waarde van haar persoonlijke trainer in Manila.

Vanmiddag is Riet wezen kijken bij een nieuwe sportschool in Valkenburg en ze kwam enthousiast terug. Mooi, schoon, modern en goeie begeleiding met een persoonlijk programma. Ze heeft al een proefles besproken en ik ga morgen ook even langs om een afspraak te maken. Alleen even rekening houden met het feit dat het de jaarlijkse Paardenmarkt is in Valkenburg.

Ik begin overigens weer te wennen aan het woon-werk verkeer. Het rijdt tot nu toe allemaal redelijk door en ik heb nog niet echt in een file gestaan. Maar ik hoef dan ook niet iedere dag van Den Haag richting Utrecht…

Luchtvracht gearriveerd

Geplaatst op door september 10, 2015

Later dan verwacht is gisteren tussen de bedrijven door onze luchtvracht afgeleverd. Dat kwam heel best uit want daarin zaten nogal wat dingen waar we met smart op zaten te wachten, zoals bijvoorbeeld de computer van Riet. Nu er op dit moment van alles geregeld moet worden komt die computer heel best van pas want een iPad is wel leuk maar niet voor alles even handig.

De aflevering was laat, want normaal gesproken duurt het oversturen van luchtvracht, inclusief alle afhandelingen zoals het inklaren bij de douane, toch niet langer dan een week. We hebben geen idee waarom het deze keer zo lang duurde maar het past wel in het plaatje van een verhuizing waarbij weinig gaat zoals het gaan moet.

Ik kreeg begin vorige week bericht dat de luchtvracht in Manchester in Engeland was aangekomen en dat het de volgende dag naar Schiphol gevlogen zou worden. Vervolgens hoor ik drie dagen later dat de luchtvracht is aangekomen in Rotterdam (?) en dat het ingeklaard gaat worden. Uiteindelijk kon dus gisteren alles worden afgeleverd en gelukkig bleek alles verder in orde.

Reiger_KesslerparkVanmorgen kwam er een mailtje binnen van mijn collega Scott die vanuit Manila over was voor een werkbezoek. Ik wist al dat hij zou komen en we hadden afgesproken dat als er gelegenheid was dat we elkaar zouden gaan zien. Die gelegenheid was vanavond dus Riet en ik reden naar het Hilton in Den Haag waar Scott logeert deze week. We namen hem mee naar een Italiaans restaurant (het is tenslotte woensdag) waar we gezellig onder het eten hebben bijgepraat en we zijn nu dus weer op de hoogte van het laatste nieuws uit Manila.

Last but not least, vandaag lijken eindelijk de computerproblemen op het werk te zijn opgelost, fingers crossed. En vanmiddag spotte ik de reiger op de foto in de binnentuin van ons kantoor.

Nieuwe auto voor Riet

Geplaatst op door september 13, 2022

Het zat vandaag voor de verandering eens mee! Vanmorgen werkte mijn communicatie-programma opeens weer en kon ik bellen en gebeld worden en dat scheelde een heleboel ellende. Mijn nieuwe laptop werd ook vanmorgen afgeleverd en dat ging deze keer ook eens redelijk soepel. Wel was er nog een nieuw probleem, mijn email deed het op de nieuwe laptop opeens niet meer maar ook dat leek op een gegeven moment opgelost. Allemaal goeie berichten dus van het werkfront, en dat werd een keer tijd.

Ook voor Riet was er goed nieuws vandaag al heeft ze daarvoor wel zelf de nodige actie moeten ondernemen. De garage kon nog steeds haar nieuwe auto niet registreren bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer dus besloot Riet om die instantie eens te gaan bellen. Het bleek dat wij volgens hun laatste gegevens nog steeds niet in “het systeem” staan, maar de dame aan de telefoon bleek heel inschikkelijk. Ze nam genoegen met Riet’s uitleg en toen bleek dat we al een andere auto geregistreerd hadden staan was de zaak helemaal snel beklonken, Riet’s nieuwe karretje werd met de hand geregistreerd waarna ze meteen contact opnam met de garage en al snel daarna kon ze haar auto afhalen.

En zo staat er dus sinds vandaag een rode Mitsubishi Space Star op de Kamperfoelie…

image

Nog steeds een zootje

Geplaatst op door september 8, 2015

Je zou toch verwachten dat bij een bedrijf waarbij zoveel mensen internationaal verhuizen in ieder geval alle IT-gerelateerde zaken goed zouden moeten gaan. Nou, vergeet het maar, het is in mijn ervaring iedere keer weer een puinhoop en het is deze keer niet anders. Sterker nog, geheel in lijn met de blunderende Filipijnse kant wilde de Nederlandse kant zeker niet achterblijven en ook daar zijn de problemen dan ook groter dan ik bij vorige gelegenheden heb mogen ervaren.

Nadat vrijdag helemaal niets meer werkte was het advies, “Probeer het maandag nog maar eens”, en dat heb ik vanmorgen gedaan. En oh wonder, mijn e-mail werkte nu maar alle andere communicatie mogelijkheden niet. En dat is lastig want zoals gezegd hebben we geen telefoons meer, we worden geacht via onze computer met een koptelefoon te bellen. Dat werkt op zich prima, maar als dat niet werkt ben je vrijwel machteloos. Dat schijnt ook de helpdesk, die geacht wordt je problemen op te lossen, maar niet te begrijpen want die bleven maar vragen op welk telefoonnummer ik te bereiken was. Hallo!

Ook het probleem met mijn nieuwe laptop was nog steeds niet opgelost. Wel kreeg ik te horen dat ze toch maar besloten hadden om een hele nieuwe laptop te gaan optuigen, maar dat kost uiteraard weer tijd en dat zou vandaag niet meer gaan lukken. Kortom, het was weer zo’n dag van nutteloos navelstaren want meer dan wachten op contact met de helpdesk kon ik vandaag niet.

Govert_Finckstraat_28_LisseOok Riet was op zijn zachtst gezegd niet blij, want de garage bleek nog steeds niet in staat om haar auto te registreren. Het computersysteem van de Rijksdienst voor het Wegverkeer bleef maar volhouden dat haar gegevens nog steeds niet in de Basisregistratie Personen stonden en dan houdt het op. Hoe dat mogelijk is is voor ons een raadsel want we kunnen zelf via de computer constateren dat onze gegevens er sinds afgelopen zaterdag wel degelijk in staan. In welk land je ook bent, overheden zijn blijkbaar overal hetzelfde; alleen de gradatie van de ergernis is verschillend.

Gelukkig was er ook nog wat positiefs vandaag en dat was dat Robin en Chantal eindelijk de sleutel (ik mag wel zeggen sleutels want het was een hele bos) van hun nieuwe huis hebben gekregen. We zijn natuurlijk gelijk gaan kijken en dat was even zoeken want we zijn niet zo bekend in Lisse. Maar we hebben het gevonden en het zag er prima uit.

Er gaat nog het nodige verbouwd worden om het te krijgen zoals ze het willen hebben maar het huis biedt ruime mogelijkheden, en dat bedoel ik letterlijk want ze hebben een zee van ruimte.

En toen was er hutspot. Nog niet koud genoeg, zeg je? Voor ons wel…

Geen twee maar drie

Geplaatst op door september 6, 2015

Het leven begint langzaamaan weer zijn gewone Hollandse gangetje weer te gaan voor ons, en op zondag betekent dat “bakkie doen”. Dat is een traditie die volgens mij al dateert van minstens twee generaties geleden, het was al zo bij mijn familie maar ook bij die van Riet. Het principe is simpel, na kerkestijd komt iedereen bij elkaar bij Oma en Opa voor koffie, boterkoek en cake, gevolgd door een biertje of een borreltje of een advocaatje (frisdrank mag ook tegenwoordig) en een schijnbaar eindeloze aanvoer van chips, worst en kaas.

Het enige wat in de loop van de jaren is veranderd is dat het niet iedere zondag meer bij Opa en Oma van Nieuwkoop is maar per toerbeurt bij iemand anders. Gezellig, want zo zie je elkaar tenminste regelmatig en je komt nog eens bij lekaar over de vloer. Het is iets wat wij in het buitenland vanzelfsprekend hebben moeten missen, maar telkens als we terug in Nederland waren voor een bezoek pikten we altijd meteen de draad weer op. En nu we helemaal terug zijn lopen we meteen weer in het gareel.

Een vraag die we niet alleen vanochtend op de “koffie ochtend” kregen maar ook eerder deze week regelmatig na mijn stukje over de zieke Monster is hoe het met onze katten gaat. We kunnen wel zeggen prima, ze lijken hun draai steeds meer te vinden. Ze snuffelen voortdurend het hele huis door, hebben al een paar favoriete plekjes en de inzinking van Monster was gelukkig kortstondig want ze is weer helemaal de oude.

Abby_en_Monster_20150906_003

Toch hebben we nog een mogelijk probleem want we hebben nog een derde kat. Toen we naar het Verre Oosten vertrokken hebben we Paula uiteraard thuis gelaten waar Martin en Sandra de zorg voor haar overnamen. Toen die vorig jaar naar een eigen appartement verhuisden kon Paula natuurlijk niet alleen in het lege huis achter blijven en ging ze met Martin en Sandra mee. Probleempje daarbij was dat Martin en Sandra ondertussen een eigen kat hadden, Loekie, en die kon het niet zo erg best vinden met Paula. Of eigenlijk is het andersom denken wij want Paula is nogal een eenkennig en tamelijk sacherijnig beest.

Nu we weer terug zijn is het logisch dat Paula weer bij ons terugkomt, want ze is tenslotte onze kat. Eigenlijk is het zelfs mijn kat want ik heb haar in 2004 voor mijn verjaardag gehad. Het zal Paula wel bevallen want bij ons kan ze weer naar buiten, wat in het Appartement van Martin en Sandra op de tweede verdieping niet mogelijk is (het balkon telt eigenlijk niet). We hebben alleen geen idee hoe Paula op onze twee Filipina’s zal reageren, en eerlijk gezegd ook niet hoe het andersom zal zijn. Met name Abby is tot nu toe niet echt verdraagzaam geweest tegen “indringers” zoals die arme Sjaak, de Jack Russel van Ans, al heeft moeten ondervinden.

We gaan het in ieder geval proberen met alle drie en we zien dat wel hoe het gaat.

Natte bedoening

Geplaatst op door september 6, 2015

Het is de afgelopen dagen bar en boos geweest voor wat betreft het weer, er is bakken met regen gevallen en dat is tot vanochtend nog doorgegaan. Daar was ik niet zo blij mee want vanmiddag was de eerste competitie-wedstrijd van Quick Boys van het nieuwe seizoen en daar had ik me nogal op verheugd. Het leek erop dat de regen mogelijk roet in het eten zou gooien, als het niet was via een afgelasting door de voetbalbond dan wel doordat het een natte bedoening zou worden.

Het viel mee, het werd in de loop van de ochtend droog en er verscheen zelfs af en toe een stukje blauwe lucht met zon. Samen met mijn broer en mijn neef bezocht ik de wedstrijd die de hoge verwachtingen na de wedstrijd van vorige week geen moment kon waarmaken. Een kwartier voor tijd kwam Quick Boys op voorsprong, maar vlak daarvoor was het begonnen te regenen. Met z’n drieën onder één paraplu ging maar net en we hielden het niet helemaal droog. Sterker nog, thuis gekomen kon ik me helemaal verschonen want ik was toch natter geworden dan ik in eerste instantie dacht.

QB_Jodan_Boys_20150905

Het was vanmiddag mijn eerste officiële wedstrijd in vijf jaar en blijkbaar was er in de tussentijd iets veranderd. Aangezien ik lid ben van Quick Boys heb ik een lidmaatschapskaart waarmee ik toegang heb. Toen mijn broer mijn kaart zag vroeg hij al of ik de nieuwe nog niet had. Nieuwe? Weet ik niks van, maar bij de elektronische toegangscontrole werkte inderdaad mijn kaart niet. Ik mocht er wel in maar ik kreeg het advies om toch maar even langs het secretariaat te gaan om mijn nieuwe kaart op te halen. Dat deed ik, na de koffie in de rust, en ik ben nu weer bij.

Vanmorgen ontdekten we via pogingen om een DigiD aan te vragen dat we sinds vandaag weer ingeschreven staan in de Basisregistratie Personen. Dat was goed nieuws want nu kan de auto op naam worden gezet en had Riet hem in principe vandaag zelfs af kunnen halen, ware het niet dat we de verzekering niet konden regelen en wordt het dus alsnog maandag op zijn vroegst. Balen dus, maar helaas niks aan te doen.

Korte werkdag

Geplaatst op door september 5, 2015

Het zat vanmorgen op mijn werk niet bepaald mee. Gisteren had ik bericht gekregen dat al mijn gegevens zouden worden overgezet vanuit Manila naar Rijswijk, een exercitie die doorgaans nooit zonder slag of stoot gaat. En dat bleek ook maar weer want vanmorgen werkte er niets meer. Ik had geen toegang tot mijn email en kon niet bellen of gebeld worden, kortom, ik was zo goed als blind.

Ook mijn nieuwe toegangskaart waarmee ik op mijn computer moet inloggen werkte niet, en er zat dus niets anders op dan even naar de helpdesk te lopen. Het eerste probleem wat ze zouden oplossen was dat van de toegangskaart, maar daar had ik mijn nieuwe laptop voor nodig. Ik had een tijdelijke laptop gekregen en vandaag zou mijn eigen exemplaar worden uitgereikt dus dat kwam best uit.

Mijn nieuwe laptop lag inderdaad klaar, het probleem van de toegangskaart werd daarmee opgelost en ik dacht dat ik “back in business” was. Helaas, dat was niet zo. De nieuwe laptop weigerde met de nieuw ge-initialiseerde kaart op te starten, gaf een foutboodschap en deed verder niets meer. “En nu?”, vroeg ik de techneuten. “We moeten een andere laptop regelen, maar dat wordt niet meer vandaag” was het antwoord. Ik moest de leen-laptop maar blijven gebruiken.

Uitzicht_Werkplek_Kesslerpark_001-002

Terug bij mijn bureau bleek het probleem met mijn email en communicatie-mogelijkheden niet opgelost dus belde ik maar weer eens met de helpdesk. Ik werd na een uur teruggebeld vanuit Manila! “Waarom bel je vanuit Manila?”, vroeg ik. Het antwoord was dat ik volgens “het systeem” nog steeds in Manila zat. Lekker dan, en mijn probleem? Ja, dat was niet helemaal duidelijk, maar probeert U het maandag nog eens…

Je ziet, zelfs bij de grootste bedrijven van de wereld kunnen ze dit soort dingen, waarvan je zou denken dat die daar aan de orde van de dag zijn, nog steeds niet fatsoenlijk regelen. Ik had er in ieder geval genoeg van, ik kon helemaal niks doen en ben dus naar huis gegaan.

Riet had ook geen beste dag. Die zit met smart op haar nieuwe auto te wachten en die kon ook vandaag nog steeds niet afgeleverd worden omdat we blijkbaar nog steeds niet in de Basisregistratie Personen staan en dus officieel nog steeds niet in Nederland geregistreerd staan. Een telefoontje naar de Gemeente Katwijk leverde helemaal niks op behalve de mededeling dat we volgens hen wel in “het systeem” stonden.

Wat zou dat “systeem” toch zijn waar iedereen het toch over heeft? Leven we soms toch in de Matrix??

Ongerust

Geplaatst op door september 3, 2015

De kleine Monster was al sinds gisteravond niet in goeie doen. Het was ons al opgevallen dat ze de laatste dagen erg weinig at, zelfs kattenbrokjes liet ze staan en van haar blikjesvoer likte ze vaker alleen de saus op dan dat ze er van at. Wehebben diverse soorten blikvoer en brokken geprobeerd en af en toe probeerde ze wel wat maar het bleef allemaal bij kleine beetjes. Het enige wat ze met smaak at waren de kattensnoepjes, maar dat is natuurlijk geen maal.

Monster_20150902Het leek op zich niet problematisch aangezien ze levendig genoeg was, maar gisteravond begon ze zich opeens anders te gedragen. Ze ging helemaal in elkaar gedoken op de grond zitten midden in de kamer, en toen Riet haar probeerde te paaien met snoepjes gaf ze totaal geen sjoege en dat is een teken aan de wand. Ze ging in de kattenmand liggen en kwam daar de hele avond niet meer uit.

Vanmorgen lag Monster niet op ons bed en toen werd ik toch wel een beetje ongerust. Beneden gekomen lag ze nog steeds in de mand en reageerde apathisch toen ik haar aaide.

Ook kwam ze niet naar de keuken toen ik het blikjesvoer klaarzette en toen ik haar er naar toe bracht rook ze er alleen aan en at niks. Ik probeerde haar naar boven te brengen maar ze sprong meteen weer van het bed af en ging weer in elkaar gedoken in de andere slaapkamer op de grond zitten.

Riet hield Monster dan ook vandaag goed in de gaten en slaagde er uiteindelijk toch in om haar wat snoepjes te laten eten.

Bij de supermarkt moeten ze zo langzamerhand wel denken dat we tien katten hebben want Riet heeft alweer ander voer gehaald om te kijken of er iets bij zat van Monster’s gading. En zowaar, ze heeft van een de blikjes toch wat gegeten en of het er nou mee te maken heeft of niet, ze was daarna weer een stuk levendiger. Wat de oorzaak nu is weten we niet, misschien hebben katten ook wel jetlag (al lijkt Abby er alleen een enorme eetlust aan over te hebben gehouden) of mogelijk zijn het de veel lagere temperaturen waar Monster last van heeft.

Voor mij was vandaag eigenlijk mijn eerste echte werkdag want afgelopen dinsdag was meer een introductie-dag. Mijn baas heeft me een lange lijst met namen gegeven van mensen waarvan hij vindt dat ik er een praatje mee moet gaan maken. Daar heb ik een begin mee gemaakt en dat heeft een aantal leuke gesprekken opgeleverd.

Tussen de bedrijven door moet er nog steeds het een en ander geregeld worden ten aanzien van onze verhuizing, er moesten de nodige formulieren worden ingevuld voor het inklaren van onze lucht- en zeevracht. Wat onze luchtvracht betreft was er slecht nieuws want die heeft onderweg vertraging opgelopen en zal dus later dan verwacht worden afgeleverd. En Riet kon ook vandaag haar auto nog niet ophalen want onze inschrijving in het Nederlandse Bevolkingsregister is nog steeds niet geëffectueerd. Effe geduld nog dus…

Registratie

Geplaatst op door september 2, 2015

Toen we Nederland verlieten hebben we ons zoals gebruikelijk is uit laten schrijven uit het Nederlandse bevolkingsregister en werden we expats. Nu we weer terug zijn moeten we ons opnieuw laten registreren en daarvoor moesten we naar het Gemeentehuis in Katwijk. Blijkbaar moet dat op afspraak dus hadden we vooraf gebeld en een afspraak gemaakt voor vanochtend.

Net als de vorige keer in 2008 toen we terugkeerden van ons verblijf op het Russische eiland Sakhalin moesten Riet en ik een formulier van zes kantjes invullen waarin ruwweg alle gegevens werden gevraagd die als je het mij vraagt nog steeds te vinden moeten zijn in het Nederlandse bevolkingsregister. Zoals bijvoorbeeld wat mijn nationaliteit is en waar ik geboren ben, wie mijn vader en moeder zijn en wanneer die geboren zijn. En waar ze geboren zijn, en of ik gehuwd ben en met wie. Goed, goed, dat laatste kan in die vijf jaar veranderd zijn maar waarom vragen ze niet gewoon wat er veranderd is, dan waren we veel eerder klaar geweest. Hoe dan ook, de gegevens worden gecontroleerd en alles goed gaat krijgen we over pakweg twee dagen bericht dat we weer in Nederland staan ingeschreven. En zowaar, dat leverde vandaag nog een probleempje op.

Vanmorgen werd Riet gebeld door de garage dat haar auto klaar stond om afgeleverd te worden, ze kon hem op half twee vanmiddag ophalen. Maar we waren net onderweg naar huis van het Gemeentehuis toen de garage weer belde, de auto kon niet worden afgeleverd want het kenteken kon niet worden geregistreerd. Riet staat namelijk niet ingeschreven in het Bevolkingsregister…

En dat klopt natuurlijk, daar waren we net voor naar het Gemeentehuis geweest. Het betekent dat we zullen moeten wachten totdat we weer ingeschreven staan en we moeten maar hopen dat dat niet al te lang duurt. De garage beloofde om te blijven proberen en zo gauw de registratie lukt dan kan de auto alsnog worden afgeleverd. Riet moet dus nog wat geduld hebben, hopelijk niet langer dan de beloofde twee dagen.

Vanmiddag ben ik nadat het weer was opgeklaard nog even op de fiets naar Katwijk geweest en daar maakte ik het onderstaande plaatje.

Boulevard_Oude_Kerk

Eerste werkdag

Geplaatst op door september 2, 2015

Vandaag was het dan zover, de eerste september en dat betekende voor mij de eerste officiële werkdag in mijn nieuwe baan. Eigenlijk hoefde ik me pas de derde september te melden volgens het mij toegestuurde arbeidscontract maar ik had met mijn nieuwe baas afgesproken dat ik alvast langs zou komen om kennis te maken en om de nodige administratieve zaken te regelen.

Ik vertrok later dan gewoonlijk van huis omdat ik pas om half negen werd verwacht en zoals ik al verwacht had reed ik bij het oprijden van de A44 al na een kilometer de file voor Wassenaar in. Gelukkig was ik bijtijds van huis gegaan en leverde de vertraging van ongeveer een kwartier niet genoeg problemen op om niet op tijd te komen. Het was weer even wennen aan het verkeer, en ik zat niet meer achterin maar gewoon weer zelf achter het stuur…

Er was gelukkig toegang tot de parkeergarage voor me geregeld en ook toegang tot het gebouw met een bezoekerspas. Ik had eigenlijk verwacht dat de beveiliging mijn Shell pas weer zou activeren maar dat kon niet, het model van mijn pas was te oud en niet meer in gebruik. Ik werd keurig opgehaald door mijn baas en aangekomen bij de kantoorruimte waar ik zal gaan werken volgde een rondje voorstellen. Erg leuk om een paar collega’s tegen te komen die ik nog ken van dik twintig jaar geleden, nog leuker was dat zij mij ook nog kenden.

Het kantoor zelf zal wel even wennen worden. Het was recent opnieuw ingericht en de voorzieningen zijn dan ook hypermodern en volgens de normen voor een goede en gezonde werkplek, heel anders dus dan in de Filipijnen waar we ook wel de video’s te zien kregen over ergonomisch kantoormeubilair maar waar vrijwel niets aan die normen voldeed. Erg vreemd is dat niemand een eigen bureau heeft, je komt ’s morgens binnen en je gaat gewoon aan een leeg bureau zitten. Er staat dan ook niets persoonlijks op de bureau’s en dat geeft alles een beetje een kale indruk alhoewel er duidelijk aandacht aan is besteed om dat niet zo te laten lijken.

Ook voor je spullen heb je geen eigen kast of locker. Er zijn wel lockers overal maar je moet er een zien te vinden die leeg is en dat valt niet mee want iedereen wil natuurlijk toch wel een eigen opbergplek omdat je anders geacht wordt al je spullen mee te nemen naar huis. En vrijwel niemand heeft zin om zijn laptop iedere dag mee naar huis te slepen. Telefoons zijn er ook niet, alleen in de vergaderkamers is en toestel te vinden en bellen vanaf je werkplek moet allemaal gebeuren via een Skype-achtig programma op je computer. Op ieder bureau staan alleen een computermonitor, een docking station voor je laptop, een toetsenbord, een muis en een kastje met twee stopcontacten.

Een eigen laptop heb ik nog niet gekregen, die lag wel klaar bij de ICT afdeling maar ze hadden nog geen tijd om hem uit te leveren, dat wordt aanstaande vrijdag. Dat klinkt wel weer heel erg Filipijns maar gelukkig kon er snel een tijdelijke laptop geregeld worden. En dat is dan weer niet echt Filipijns…

Avondlucht_Rijnsburg

Vrije dag met klusjes

Geplaatst op door september 1, 2015

Vandaag had ik een vrije dag, niet omdat ik pas per 1 september met mijn nieuwe baan ga beginnen maar omdat ik tot en met vandaag officieel nog in dienst ben van Shell Philippines and de 31e augustus is een nationale feestdag op de Filipijnen. Het is namelijk “National Heroes Day” and ik profiteer daar dus nog net van.

Het kwam eigenlijk wel goed uit want ik had nog een paar klusjes te doen, die overigens niet allemaal met onze verhuizing naar Nederland te maken hebben. Het eerste klusje wel, het opzeggen van onze Filipijnse credit cards. Ik had daar drie weken geleden al over opgebeld (het schijnt alleen telefonisch te kunnen), maar er waren wat kleinigheden waardoor het opzeggen was uitgesteld.

Het is namelijk zo dat je voor iedere transactie met deze credit cards bonuspunten spaart, en aangezien we nogal wat transacties hadden gedaan de afgelopen jaren (waaronder het kopen van vliegtickets wat gigantisch veel bonuspunten oplevert door de hoogte van het bedrag) hadden zowel Riet als ikzelf flink wat van die punten gespaard. De punten van Riet’s credit card konden worden overzetten in de vorm van een bedrag naar mijn credit card en mij werd aangeraden dat geld eerst nog te besteden voordat ik de beide kaarten liet cancellen.

Dat was weliswaar niet helemaal gelukt maar ik vond het wel welletjes, ook al omdat ik geen zin had om uit te zoeken hoe ik de bestedingen met die credit cards kon betalen. Dat gebeurde namelijk altijd via onze Filipijnse bankrekening en die hebben we sinds vorige week niet meer. Het bleek geen probleem, het ging eigenlijk verbazend vlot en ik krijg zelfs het nog openstaande tegoed uitgekeerd via een cheque.

Er moest ook nog een afspraak gemaakt worden met de Gemeente Katwijk om ons opnieuw te laten inschrijven. Die afspraak is nodig omdat we geacht worden in persoon te verschijnen, en die is nu gemaakt voor aanstaande woensdagochtend. Gelukkig heb ik voor dit soort zaken twee compensatiedagen in mijn nieuwe baan dus ik hoef er niet speciaal voor vrij te nemen.

Niet alles ging goed. Ik ben naar Den Haag geweest om mijn Tag Heuer horloge op te halen wat ik meer dan twee maanden geleden had ingeleverd bij een juwelier voor onderhoud (inclusief nieuwe batterij) maar er was een achterstand vanwege de vakantietijd. Ik kon dus onverrichterzake terug naar Rijnsburg en het kan nog wel twee weken duren zeiden ze bij de juwelier. Tot zover de beroemde Zwitserse precisie…

Ook het versturen van een pakje naar Duitsland leverde problemen op. Het postagentschap in Rijnsburg heeft maar één loket en daarvoor stond op het moment dat ik er aankwam een dame van zo te zien een garagebedrijf want er werd een enorme stapel kentekenbewijzen verwerkt. Dat zou nogal wat tijd gaan kosten werd mij verteld, en even tussendoor was natuurlijk niet mogelijk dus als ik niet wilde wachten moest ik een uurtje of wat later maar terug komen voor een nieuwe poging.

En ik maar denken dat alles hier veel efficiënter gaat dan op de Filipijnen. Nou ja, onze beide Filipina’s zijn in ieder geval aan het inburgeren…

Riet_en_Abby

Voetbal op zaterdagmiddag

Geplaatst op door augustus 31, 2015

Ik heb best wel naar deze dag uitgekeken want vanmiddag ben ik voor het eerst sinds vijf jaar weer naar een wedstrijd van Quick Boys geweest. Nou ja, eigenlijk klopt dat niet helemaal want ik ben twee jaar geleden nog naar twee oefenpotjes geweest tijdens een vakantie in Nederland maar dat was niet “voor het echie” en dat telt dus niet.

Zonder mijn vader maar met mijn broer ging ik vanmiddag naar Valkenburg want de wedstrijd ging tegen Valken ’68. Eigenlijk een wedstrijd tussen twee buren dus want Valkenburg behoort tegenwoordig ook tot de Gemeente Katwijk. Van enige naastenliefde was echter geen sprake want de hoofdklasser Quick Boys liet geen spaan heel van de eersteklasser Valken ’68 want bij rust was de stand al 0-7. Het is dat Quick Boys in de tweede helft wat gas terugnam, daardoor bleef het uiteindelijk bij 1-9. Overbodig te zeggen dat dit niet bepaald het resultaat was waar de Valkenburgers op hadden gehoopt maar voor ons Quick boys supporters was het een mooie middag, dat zal duidelijk zijn.

Valken68_QuickBoys_1-9

Riet ging vanmiddag met haar zus op pad om te gaan kijken voor een nieuwe auto voor Ans, wiens huidige karretje niet door de APK heen is gekomen en dus nodig vervangen moet worden. Ans vond iets van haar gading, maar ook Riet had haar ogen de kost gegeven want ook zij wil weer een autootje ter vervanging van de vorig jaar aan de sloop verkochte Starlet.

Mitsubishi_Space_StarZe had ook wel een leuk autootje gezien maar dat vond ze eigenlijk een “ouwe wijven autootje”. Het leek mij eerlijk gezegd een mooi autootje, een soortgelijk model als de Starlet en dus prima vervanging leek mij. Riet ging overstag nadat ze zelf tot de conclusie was gekomen dat het toch eigenlijk wel een heel erg praktische auto was (in vergelijking met de Fiat 500 die ze veel leuker vond maar die niet erg praktisch en veel duurder was).

Riet ging dus snel terug naar de garage en als alles goed gaat staat er vanaf volgende week een rode Mitsubishi Space Star op de Kamperfoelie.

Eerste dag thuis

Geplaatst op door augustus 29, 2015

Onze katten Monster en Abby waren gisteren toen we thuis kwamen een beetje van slag maar het lijkt erop dat dat kwam door de onverwachte drukte in huis. Ze hielden zich dus veelvuldig schuil onder ons bed en kwamen tegen de avond pas weer naar beneden. Vanmorgen waren ze al een stuk relaxter en volgden ons zoals we gewend zijn bij alles wat we deden door het hele huis. Ze hebben ook de beste plek voor een dutje ontdekt, op ons bed op de donzen dekbedden.

Monster_en_Abby

Na alle vermoeienissen van de afgelopen weken en de lange reis terug naar Nederland hadden Riet en ik besloten om er vandaag een lekker rustig dagje van te maken. Desondanks lagen er toch de nodige klusjes op ons te wachten en daar hebben we er toch maar een paar van opgepakt omdat ze niet lang konden blijven liggen. Boodschappen zijn nou eenmaal geen dingen die je lang kunt uitstellen, zeker niet als je zonder tandpasta en wc-papier zit.

Er waren ook nog wat andere dingetjes die urgent waren. Zo had de garage een berichtje voor ons achter gelaten dat ze bij de laatste onderhoudsbeurt van de auto twee weken geleden het onderhoudsboekje niet konden vinden. Ja, als het niet in het dashboard-kastje ligt zoeken ze blijkbaar niet verder want het zat gewoon in het opbergvak van het portier aan de bestuurderskant en daar zit het volgens mij al zo lang als we deze auto hebben. Een verplicht ritje naar de garage dus maar het “probleem” is opgelost.

Monster_en_RietGisteren had ik al een ander probleem afgehandeld, ik bleek namelijk geen internet te hebben op mijn Nederlandse telefoonnummer. Gek genoeg kon ik wel bellen en gebeld worden dus heb ik via hun website even contact opgenomen met T-Mobile.

De medewerker van de helpdesk zag in het systeem dat mijn nummer niet geactiveerd was, end dat was vreemd want ik heb dit nummer al twee weken zonder problemen gebruikt toen we twee maanden geleden in Nederland waren. En het klopte ook niet dat ik wel kon bellen, dus mijn helper vermoedde dat er iets administratief mis was gegaan. Hij vertelde me dat hij dat ging rechtzetten en dat het mogelijk wel vierentwintig uur kon duren maar dat alles dan zou moeten werken.

Vandaag bleek dat het inderdaad zo was en ja, ik ben daar verbaasd over, mag dat na vier jaar Filipijnen?

Er moet nog van alles gebeuren de komende dagen, en een van de belangrijkste dingen is dat we opnieuw in Nederland moeten worden ingeschreven. Daarvoor moet een afspraak gemaakt worden bij de gemeente dus ik belde vanmiddag even op. Toen de vriendelijke dame hoorde waar het over ging vertelde ze me dat ik maandag maar even terug moest bellen want ze kon geen afspraak voor me maken. Dat moest het betreffende team zelf doen en dat kon nu niet want ze waren allemaal op cursus!

En dat, beste vrienden, is volgens mij weer typisch Nederlands…

Aankomst in Rijnsburg

Geplaatst op door augustus 28, 2015

We vertrokken vrijwel op tijd even na middernacht voor de eerste etappe van onze terugreis, de vlucht van Manila naar Dubai. Dankzij een chronisch slaapgebrek in de afgelopen twee weken gingen zowel ikzelf als Riet vrijwel meteen na het sein dat de veiligheidsriemen los mochten onder zeil en we hebben het grootste deel van de vlucht heerlijk geslapen. Zelfs ik werd wakker gemaakt voor het ontbijt anderhalf uur voor de landing dus je kunt wel nagaan.

De tussenstop in Dubai duurde iets van drie en een half uur waarvan het eerste half uur bestond uit de busrit van het vliegtuig naar de terminal want het toestel werd geparkeerd aan wat zo ongeveer het allereerste uiteinde van het vliegveld moet zijn. We brachten de resterende tijd door in de Business Lounge, helaas die van terminal B en niet de veel mooiere van terminal A, maar vooruit.

Aangekomen bij de balie bij de Gate voor het boarden liep het grondpersoneel nogal zenuwachtig heen en weer te rennen en toen wij aan de beurt waren bleek waarom, het toestel was overboekt. Voor ons had dat een zeer plezierig effect want wij kregen een upgrade van de Business Class naar de First Class en dat was dus wat je noemt een afsluiter in stijl. In eerste instantie hadden we geen twee plaatsen naast elkaar (wat wij overigens geen enkel punt hadden gevonden) maar eenmaal ingestapt bleek de passagier die naast mij zat bereid met Riet te ruilen en zo hadden we dus toch twee plaatsen naast elkaar in het midden.

Onderweg_van_Dubai_naar_Schiphol_20150825_007

Het tweede deel van de reis verliep dan ook zeer aangenaam. Riet kreeg haar champagne en kaviaar, ikzelf maakte een andere keuze uit het à la cartmenu waaruit we konden kiezen wat we wilden en zelfs wanneer we het opgediend wilden krijgen. We hebben zelfs nog wat geslapen, wat eigenlijk een beetje zonde van de First Class ervaring is maar we zullen het nodig gehad hebben.

Aankomst_in_Rijnsburg_001Nog voor de landing op Schiphol zagen we via de buitencamera’s op het vliegtuig dat het bar en boos weer was en dat was toch wel een onaangename verrassing.

Aangekomen op Schiphol leek het waarachtig wel herfst, en daar kwam nog bij dat de taxi van Emirates deze keer ergens buiten stond en niet in de parkeergarage.

Dat kwam nu juist vandaag erg slecht uit omdat we vijf koffers bij ons hadden, wat veel passen en meten betekende om alles in de toch niet bepaald kinderachtige Mercedes te krijgen en dat moest dus nu tot overmaat van ramp in de zeikregen.

Thuis gekomen zagen we op de gevel van ons huis de vlag al uithangen en tot onze grote verrassing zat een groot deel van onze familie ons met bloemen en een enorme taart op ons te wachten. En dat was eigenlijk nog het mooiste van onze hele terugreis.

Aankomst_in_Rijnsburg_002

Dat en het weerzien met onze katten Abby en Monster natuurlijk…

Rommelig vertrek

Geplaatst op door juli 6, 2015

Vertrekdag! En een hele bijzondere want als er niet iets heel drastisch verandert dan wordt dit de laatste keer dat we vanuit Nederland terugreizen naar de Filipijnen.

En het was een beetje een rommelig vertrek. Vanmorgen gingen we met onze eigen auto met de gepakte koffers erin naar Ans die haar verjaardag vierde. Normaal gesproken zouden we een taxi hebben geregeld via de taxi-service van Emirates maar die halen je altijd drie uur van tevoren op en dat zou betekenen dat we amper de tijd zouden hebben om bij Ans langs te gaan. In plaats daarvan heeft Robin ons nu weggebracht en konden we op ons gemak nog een bakkie doen.

Schiphol_20150705_001Aangekomen op Schiphol werden we onaangenaam verrast door de enorme verbouwing die daar gaande is. We moesten dus even zoeken waar alles nu was, mede omdat ook lang nog niet alle borden waren aangebracht. We wilden naar de Business Lounge maar die konden we in de doolhof in eerste instantie niet vinden. Toen we na vragen in de juiste richting werden gezet moesten we door een ware doolhof met halverwege nog een lift naar een uithoek waar inderdaad de Lounge bleek te zijn.

Helaas, eindelijk aangekomen konden we alleen maar constateren dat er nog net tijd was voor een sanitaire stop want we moesten alweer door naar de Gate om op tijd te zijn voor het boarden. Zoals gewoonlijk stond de A380 van Emirates aan Gate G9 en dat is helemaal achteraan, op dik een kwartier lopen vanaf de Lounge.

Schiphol_20150705_002En onderweg moest er nog even een korte noodstop worden gemaakt. We kwamen gelukkig voorr Riet langs een rokersplek waar ze alsnog gauw nog even haar “laatste-peuk-voor-vertrek” kon wegpaffen.

Weinig voorpret deze keer dus voor de vlucht, maar dat werd weer goedgemaakt doordat we op tijd vertrokken. We zijn dus onderweg naar Dubai waar we als alles goed gaat tegen half een vannacht zullen aankomen.

En wat denk je, er is tegenwoordig WiFi aan boord. Gratis!

De dag voor vertrek

Geplaatst op door juli 5, 2015

Ons vertrek nadert en het werd dus tijd om de koffers te pakken en afscheid te nemen. Dat pakken van de koffers was heel snel gebeurd want er gaat vrijwel niks in. We hebben veel kleren en spullen meegenomen hier naar toe die we hier laten en omdat we deze keer ook niet beladen met Senseo en pindakaas en dat soort dingen teruggaan gaan de koffers op wat noodzakelijke kleren en wat cadeautjes na met zowat leeg terug. De inhoud van Riet’s grote koffer bestaat zelfs vrijwel alleen uit haar rolkoffer (waar dan wel weer haar spulletjes in zitten).

Verder was er vandaag afscheid van familie en vanavond lekker uit eten met onze zoons en schoondochters. Daarvoor gingen we naar dezelfde strandtent als waar ik woensdag met mijn vrienden al was wezen eten, “Surf & Beach”. Gelukkig zaten we binnen achter glas want er was in de loop van de middag een straffe frisse wind opgestoken. Op het overdekte terras was het gelukkig goed toeven en de zonsondergang was prachtig.

Katwijk_Zonsondergang

Niet zo mooi als die van Boracay maar toch…

Het schiet al weer op

Geplaatst op door juli 5, 2015

Het was al weer vrijdag vandaag en dat betekent dat onze vakantie in Nederland er al weer bijna op zit. Aanstaande zondagmiddag vertrekken we weer naar de Filipijnen voor de laatste twee maanden van ons verblijf daar. Echt bezig met ons vertrek naar Manila zijn we nog niet want daarvoor is het veel te mooi weer. En eerlijk gezegd nemen we deze keer door ons aanstaande vertrek van de Filipijnen zo weinig mee terug dat onze koffers zo gepakt zijn.

Weer een schitterende dag dus, en ik heb vanmiddag ook maar weer van de gelegenheid gebruik gemaakt om een lekker eind te gaan fietsen. Het tochtje ging deze keer via Noordwijk en vandaar door de duinen naar Noordwijkerhout, vandaar via Sassenheim richting de A44, en via het fietspad langs de snelweg richting Warmond. Daar nam ik het pad langs het Oegstgeester Kanaal terug naar Rijnsburg.

Fietstochtje_Noordwijk_Noordwijkerhout_2015-07-03_010

Ik had mijn kleine camera meegenomen om onderweg wat foto’s te maken. Dat lukte op het eerste deel van het traject prima maar ergens in de buurt van Sassenheim moet er iets mis zijn gegaan want vanaf een bepaald moment waren alle foto’s zwaar overbelicht. Waarschijnlijk heb ik weer onbewust aan de verkeerde knop gezeten met voor de foto’s desastreuze gevolgen. Het was dus niet echt een onverdeeld succes en dat is toch jammer van alle moeite.

Wel een succes was het avondmaal, wat zoals gewoonlijk op vrijdagavond bestond uit patat…