Riet liep al lang met het idee rond om een keer op vakantie te gaan met onze hele familie. Met onze huwelijksjubilea zaten we meestal in het buitenland en tussendoor hadden we er ook niet echt veel aan gedaan, dus vond Riet dat het tijd werd om eens wat te gaan doen om dat goed te maken. Wachten op een formele gelegenheid had ze geen zin in en daarom stelde ze voor om met zijn allen naar Curaçao te gaan voor een korte vakantie. Het duurde een tijdje voor het idee uitgekristalliseerd was, mede vanwege het stuklopen van de relatie van Robin, maar uiteindelijk kwamen we uit op negen dagen naar Curaçao in februari 2020.
Ons reisgezelschap zou bestaan uit Riet en mijzelf, Martin, Sandra, Gijsje en Robin. We regelden alles via dezelfde reisagent als bij onze vorige vakantie naar de Antillen, met als reisdoel weer het Kontiki Beach Resort bij Mambo Beach. Het enige verschil (behalve uiteraard het grotere gezelschap) was dat we deze keer zouden vliegen met Tui Fly in plaats van KLM en we zouden de DeLuxe stoelen boeken die enigszins vergelijkbaar waren met business class.
Alles was snel geregeld, inclusief een volwaardige stoel voor Gijsje, maar anderhalve week voor vertrek begonnen we ons een beetje zorgen te maken want we hadden onze reispapieren nog niet ontvangen. Tijd dus voor een telefoontje naar onze reisagent vanmorgen, die ons verzekerde dat de papieren via de post onderweg waren maar dat ze ook online al beschikbaar waren waar we ze konden inzien en eventueel downloaden.
Dat deden we, en maar goed ook want er moest toch nog wel even wat nagecheckt worden. Er was een apart document voor de vliegtuigstoel voor Gijsje maar op die ticket stond een geboortedatum van 21 februari 1980. Grappig, want niet alleen klopt dat natuurlijk niet maar zo zou ze ook nog eens ouder zijn dan haar beide ouders. Het bleek bij navraag toch te kloppen want het was een fictieve geboortedatum die gebruikt werd om de stoel te kunnen reserveren. Een stoel reserveren voor een kleintje van twee jaar bleek namelijk anders niet mogelijk. Ook de foute voorletter “E” op Gijsje’s ticket bleek te kloppen, dat was gewoon de “E” van “Extra Stoel”.
We waren gerustgesteld, we konden gaan pakken!
4 februari – Terug op Curaçao
Vertrekdag! We hadden afgesproken dat ik Martin, Sandra en Gijsje zou ophalen zodat ze niet zelf met de auto naar ons toe hoefden te komen, en onderweg pikte ik ook Robin op in de Collegiantenstraat waar hij inmiddels woonde. De taxibus arriveerde om tien voor half tien om ons naar Schiphol te brengen maar dat ging niet zomaar want het beloofde kinderstoeltje voor Gijsje zat er niet in. We moesten dus nog snel even ons eigen stoeltje beschikbaar stellen en dan maar hopen dat dat inderdaad in de taxi zal zitten als we na de vakantie op Schiphol weer worden opgehaald..
Omdat we Deluxe tickets hadden konden we op Schiphol bij een aparte balie inchecken en mochten we voor vertrek gebruik maken van de Aspire Lounge. Met name dat laatste was natuurlijk wel lekker omdat daar redelijk goeie stoelen zijn en genoeg te eten en drinken om comfortabel het tijdstip van vertrek af te wachten.
De rit naar het vliegtuig ging helaas per bus en dat was niet gepland want we liepen al min of meer in onze vakantiekleren. Die waren duidelijk niet geschikt voor het Nederlandse klimaat van vandaag: het waaide behoorlijk, het was koud en het regende ook nog eens ijswater dus tijdens het wachten bij de vliegtuigtrap raakten we behoorlijk verkleumd.
Eenmaal binnen was het comfortabele gevoel weer snel terug want we hadden luxe stoelen, vergelijkbaar met business class. We werden dan ook de hele lange vlucht (negen uur en drie kwartier) flink in de watten gelegd, en met name voor Sandra en Martin was dat een zegen want er was nu dankzij de volwaardige stoel voldoende speelruimte voor Gijsje en de vlucht verliep dan ook bijna probleemloos. Ik zeg bijna, want een halfuur voor aankomst moest Gijsje toch nog een paar keer overgeven, maar dankzij een flink aantal kotszakjes en de zeer behulpzame stewards en stewardessen werd dat opgelost. Niet helemaal zonder “kleerscheuren” overigens want zowel Sandra als Riet hadden flink wat kots over hun kleren gekregen…
Op de luchthaven HATO op Curaçao werden we opgewacht door het ontvangstcomité van TUI. We moesten nog best lang wachten op de bus omdat er meerdere vakantiegangers voor andere resorts ook meegingen, en het duurde even voordat iedereen was verzameld. Maar gelukkig was het Kontiki Beach Resort, net even buiten Willemstad bij Mango Bay, al de tweede stop en zo arriveerden we daar even na achten in de avond.
Riet, Robin en ik gingen nog snel even wat eten nadat we ons hadden geïnstalleerd maar we lagen allemaal redelijk bekaf vroeg op bed vanwege het tijdsverschil met Nederland van vijf uur.
Morgen gaat de vakantie pas echt beginnen!
5 februari – Zon, zee en strand!
Onze kamer ligt op de eerste verdieping van het blok van vier appartementjes. Martin, Sandra en Gijsje hebben het appartementje naast ons en dat komt dus best uit. Helaas heeft Robin geen appartement in hetzelfde huisje maar hij zit op de eerste verdieping in een naastgelegen blok. Jammer wel dat niemand op de begane grond zit in verband met de directe toegang tot het zwembad tussen de appartementen, maar dat mag de pret niet drukken. Bovendien hadden we ons toch al afgevraagd of dat wenselijk was met Gijsje erbij.
Het eerste wat we ’s morgen deden was gezamenlijk ontbijten in het restaurant van het resort, direct gelegen aan het Cabana Beach. Na het uitgebreide ontbijt haalden we onze handdoeken op en gingen naar het strand van Cabana Beach om daar het grootste deel van de dag door te brengen.
Om tien uur ’s morgens bezochten Martin en ik de vertegenwoordigster van reisbureau TUI die iedere ochtend op het terras aanwezig zou zijn rond die tijd en waarvan we een introductie kregen tot Curaçao. Voor ons allebei was het niet nieuw, iedereen was al eerder op Curaçao geweest maar we hadden een paar vragen die we wilden stellen. Onze eerste vraag bleek al een probleem want het huren van een auto via TUI bleek vrijwel onmogelijk: door de enorme drukte rond Carnaval was er niks meer te krijgen. Ook de excursie die we hadden willen doen kon niet want die was alleen op woensdag en dat is volgende week helaas onze vertrekdag.
We moesten ons dus nog eens bezinnen op verdere plannen maar voorlopig hadden we genoeg aan zon, zee en strand. En Gijsje leek het helemaal naar haar zin te hebben:
Ik had vandaag nog wel een dringende boodschap te doen: ik had namelijk geen zwembroek bij me en dat is toch wel lastig met een strandvakantie. Uiteraard had ik wel een zwembroek maar die lag in mijn kamer in het KAZ-kamp in Basra in Irak waar ik op dat moment aan het werk was. Ik had die uiteraard willen meenemen maar bij de snelle evacuatie uit Irak begin januari had ik alleen het hoognodige meegenomen en daar zat mijn zwembroek helaas niet bij. Omdat ik sindsdien niet meer in KAZ was terug geweest zat ik dus nu zonder zwembroek. Op zich geen probleem met alle winkeltjes op Mango Beach boulevard, maar daar betaal je natuurlijk wel de hoofdprijs zo bleek…
En er moesten nog meer boodschappen worden gedaan want we wilden toch wat voorraad inslaan voor ’s avonds op ons terras. Ik herinnerde me nog het supermarktje op een half uurtje lopen, en samen met Robin en Martin wandelde ik daar halverwege de middag naar toe voor het inslaan van bier (Amstel Bright beviel ons allemaal heel goed), zakken chips en Martin schafte voor zichzelf nog gauw even een duikbril aan om te kunnen snorkelen.
6 februari – Naar Willemstad
Er stond een bezoekje aan Willemstad op het programma, om wat rond te kijken en eventueel nog wat kleine inkopen te doen. We wandelden allereerst naar de Handelskade waar we vanaf een terras een prachtig uitzicht hadden op het water en de Emma-brug. Na een lekker bakkie wandelden we over de brug naar de overkant om daar een kijkje te nemen bij het Fort en de nieuwe winkels daar.
Na de lunch op een terras in het centrum van de stad gingen we terug naar het resort op dezelfde manier als we waren gekomen: met een van de kleine busjes die over het hele eiland reden, allemaal met een min of meer vaste route en spotgoedkoop (een ritje naar Willemstad kostte 3 gulden per persoon, omgerekend net iets meer dan anderhalve euro).
De rest van de middag brachten we door bij het zwembad tussen de appartementen. En aan het eind van de middag vonden we aan het andere eind van Mango Beach boulevard een prima ijstentje:
8 februari – Hazes
Gisteren brachten we de hele dag door op het strand en rond de appartementen. Een lekkere luie dag met veel niksdoen en lekker in het zonnetje liggen, want daarvoor kom je tenslotte in hoofdzaak naar Curaçao…
Toen we aankwamen in het Kontiki Beach Resort zagen we al op alle tv-schermen het bericht dat André Hazes vandaag zou optreden op het strand van Cabana Beach.
De afgelopen twee dagen zagen we al wat voorbereidingen en vandaag was een deel van het strand afgesloten omdat daar het podium voor het optreden werd opgebouwd. Ondanks dat Riet en Sandra toch wel nieuwsgierig waren zouden we niet naar het optreden gaan, maar er werd wel de nodige drukte verwacht.
We hadden al de nodige beroering gemerkt want het gezelschap was een dag na ons gearriveerd en we hadden ze al zien zitten voor de lunch aan een lange tafel in het restaurant. En blijkbaar een pikant detail (zo hoorden we later), we hadden gisteravond de ex van Hazes met hun kind gezien toen die het restaurant “Hemingway” verderop aan het strand verlieten terwijl wij daar net aankwamen om wat te eten. Het hele gebeuren ging compleet langs me heen want ik ken die lui allemaal niet, maar Sandra had de ex herkend en fluisterde opgewonden, “Daar gaat Monique!”. En het bleek dat ook de Nederlandse roddelpers er lucht van had gekregen, zo bleek vandaag uit de kranten.
Hoe dan ook, we merkten in eerste instantie niet zoveel van het gebeuren zelf totdat om kwart over tien vanavond (Gijsje lag uiteraard allang op bed) het optreden begon. We hadden vooraf al gespeculeerd over de mogelijke geluidsoverlast maar de verwachting van iedereen, behalve mijzelf, was dat het wel mee zou vallen want we zaten tenslotte in een familie-resort met heel veel kleine kinderen. Ik had echter de soundcheck gehoord en al geconcludeerd vanuit mijn eigen ervaring dat het wel eens een stuk luider zou kunnen zijn dan verwacht, en dat bleek ook het geval.
Niet alleen begon het festijn erg laat (kwart over tien) maar het geluid was inderdaad hard. Tot onze verbazing sliep Gijsje er in eerste instantie doorheen maar toen tijdens het afsluitende nummer (het was inmiddels bijna half een) werd er vuurwerk afgestoken en daar werd ze uiteindelijk toch wakker van. Het werd na het optreden niet echt minder wat de herrie betreft want er was blijkbaar nog een soort van “after-party” dus het bleef tot de vroege uurtjes rumoerig.
Voor het eerst waren we dankbaar voor de jetlag waar we allemaal nog steeds last van hadden, want we zijn er toch nog grotendeels doorheen geslapen…
9 februari – Jeep Safari
Omdat we de door ons uitgezochte excursie (een snorkeltocht) niet konden doen en we toch nog wel een excursie wilden doen viel de keuze op een Jeep Safari. We konden kiezen uit twee mogelijkheden, een route naar de westkant van het eiland en een route naar de oostkant, en we kozen voor de eerste. Omdat een Jeep Safari niet echt iets was voor Gijsje besloten we dat ik met Robin en Martin de Jeep Safari zouden doen terwijl Riet, Sandra en Gijsje naar het vlakbij het resort gelegen dolfinarium zouden gaan.
Wij werden om kwart over acht met de Jeep opgehaald bij de receptie van het resort opgehaald. Er was nog een jong stel aan boord en het bleek dat met ons het gezelschap al compleet was. Onze chauffeur en gids Sylvian reed ons in eerste instantie naar een parkeerterrein bij de luchthaven HATO waar we de benodigde formulieren invulden en vandaar vertrok de Jeep voor de eigenlijke tocht.
Het eerste deel van de route voerde over de vlakte van Hato, gelegen aan de noordkant van het eiland. De zee had daar in de loop van miljoenen jaren een plateau uitgesleten wat tussen de ruwe Caribische Zee en een rotswand ligt. De natuur was indrukwekkend en al hobbelend reden we richting de westpunt van Curacao. Onderweg stopten we nog om een kijkje te nemen in een van de grotten die onder in de rotswand waren uitgesleten, waarbij het interessant was om overblijfselen te zien van de inheemse bevolking die de grotten als schuilplaatsen hadden gebruikt tegen de Spaanse slavenhalers. Tegenwoordig worden die grotten nog steeds gebruikt voor voodoo-rituelen waar we ook nog wat bewijzen van zagen, en de grot die we bezochten heette dan ook heel toepasselijk de Heksengrot.
De volgende stop was bij een van de achtendertig nog bestaande historische landhuizen op Curacao: het landhuis Savonet, wat nu een museum is. Daarna maakten we nog een stop bij een “Boca”, een plek waar de ruwe zee een sleuf in de kust heeft geslagen waar de golven nu in grote fonteinen van spetters uiteen slaan. Aangekomen bij de westpunt reed de Jeep een stijle helling op naar de verlaten vuurtoren die daar staat, een spectaculaire klim en een bijna even spectaculaire afdaling terug naar de kustweg.
Voordat we naar onze lunchbestemming reden namen we eerst nog een kijkje bij Playa Grandi waar we zeeschildpadden zouden moeten kunnen zien vanaf een steiger. Die zagen we, maar het plezier werd behoorlijk vergald door de vele toeristen die daar gedropt waren vanuit de drie cruiseschepen die die dag in de haven van Willemstad lagen. We reden dan ook al snel door naar Playa Lagun waar de lunch op ons stond te wachten (onderweg al besteld door onze gids) in het bovenop de klif gelegen restaurant Bahia. Daarna was er anderhalf uur de tijd om even bij te komen op het strand beneden en de mogelijkheid om te snorkelen in de kleine baai. Ik had daarbij pech want mijn snorkelmasker functioneerde niet goed en ik kreeg al snel een tranend oog door het zoute water en ik hield het dan ook al snel voor gezien. De jongens hadden meer geluk en zagen nog heel wat vis.
Na Playa Lagun reden we terug naar Willemstad waarbij we onderweg alleen nog stopten om bij de zoutmeren bij de Jan Kok Baai flamingo’s te spotten. Op de eerste locatie waren ze er niet maar bij de tweede stop verderop in de buurt van St. Willibrordus hadden we meer succes. Onderweg kregen we overigens verscheidene hevige plensbuien over ons heen waarbij we maar ternauwernood droog bleven onder de overkapping van de Jeep. Om kwart voor vier ’s middags werden we weer afgeleverd bij het resort waar het weer prima was en we tot onze verbazing van de meisjes hoorden dat er daar alleen maar een paar spatjes regen waren gevallen…
Gijsje had zich overigens prima vermaakt bij het Dolfinarium, met de walrussen, zeehonden en natuurlijk de dolfijnen.
10 februari – Op pad met de huurauto
We hadden al gehoord dat het niet makkelijk zou zijn om een huurauto te bemachtigen zoals we van plan waren. Er waren vanwege het Carnaval blijkbaar vrijwel geen huurauto’s meer in omloop op het eiland. Tenminste, dat vertelde de hostess van TUI ons bij onze introductie-bijeenkomst en ook weer toen we de Jeep Safari gingen bespreken. Ze raadde ons aan het eens bij de balie van het resort te proberen; dat deden we en wat denk je, geen enkel probleem!
Het enige was dat we een tamelijk grote auto nodig hadden want we waren met vijf volwassenen en een peuter die in een autostoeltje moest. De mini-van die we op het oog hadden konden we niet krijgen maar wel een Nissan Qashqai die ook groot genoeg zou moeten zijn.
Vanmorgen om negen uur werden Martin en ik opgehaald bij de balie van het resort vanwaar we naar het autoverhuurbedrijf werden gebracht. Daar werd na enige discussie tussen de dame achter de balie en een service-monteur niet een Qashqai maar een X-Trail voorgereden, een flinke SUV met achterin een opklapbare bank zodat er plaats is voor zeven personen en dus groot zat voor ons.
Terug bij het resort laadden we onze strandspullen in en vertrokken in eerste instantie naar het Playa Porto Marie waar varkentjes los op het strand lopen. Eerst stopten we nog even bij de supermarkt waar we al eerder waren geweest. Die lag op de route en we konden nu we de beschikking hadden over een auto mooi het een en ander aan drank, snacks en water inslaan voor de komende dagen. Het kraanwater is overigens wel te drinken op Curaçao maar echt lekker is het niet, vandaar dat we toch meestal water uit flessen dronken.
Na een mooie rit kwamen we aan bij Playa Porto Marie en we zagen meteen de varkens al liggen in de modder vlak bij de parkeerplaats. Varkentjes was niet de juiste benaming want het waren twee grote varkens, al liepen er ook wel wat kleine varkentjes rond. Met het strand zelf waren we gauw klaar want dat was overvol, er was geen enkele schaduwplek meer vrij en het leek ons geen goed idee om de hele dag in de volle zon te gaan zitten.
We besloten terug te lopen naar het restaurant bij de ingang van het strand om daar een bakkie te doen en dan verderop te gaan kijken bij de stranden van Grote Knip. Het probleem vandaag was hetzelfde als gisteren op Playa Grandi bij de schildpadden, er waren heel veel toeristen van Cruise-schepen gedropt en daarmee hadden we dus gewoon pech. Tijdens het koffiedrinken vermaakte Gijsje zich met de loslopende katten en de vele vogeltjes in de bomen die op een neergezet schoteltje suiker afkwamen. Geen wonder dat die kleine gele vogeltjes Suikerdiefjes werden genoemd…
Na een korte rit kwamen we aan bij het parkeerterrein van Grote Knip maar ook daar was het overvol, zij het dat dat daar ook kwam omdat een groot deel van het parkeerterrein wegens werkzaamheden was afgesloten. Robin kwam met wat achteraf een gouden tip bleek, we reden een stukje terug en namen de afslag naar Kleine Knip. Daar konden we niet alleen de auto redelijk eenvoudig kwijt maar er was ook nog plek op het strand.
Daar bleven we tot halverwege de middag, waarna we terug reden naar Mango Beach.
11 februari – Met de auto naar Jan Thiel
Deze dag ging de rit naar het strand van Jan Thiel, waar Robin al eerder was geweest en waar volgens hem leuke restaurantjes waren en een mooi strand met ook een heel mooi zwembad. Dat laatste bleek inderdaad het geval en we vonden mooie ligplekjes er vlakbij. Gijsje had het helemaal naar haar zin in het zwembad, meer dan in de zee die ze nog steeds wat “spannend” vond.
We brachten de dag door met lekker liggen op de comfortabele strandbedden, af en toe een wandelingetje en kijken naar de rondwandelende leguaan die iedere keer kwam opdraven als er iemand wat zat te eten, om te kijken of er nog wat voor hem (of haar) overbleef. Aan het eind van de middag aten we op het strand in een van de restaurantjes waar we ook al weer makkelijk een plekje vonden omdat het bij Jan Thiel wel druk was maar niet zo druk als op de andere stranden gisteren. Misschien dat de Cruise-schepen weer waren vertrokken…
Hier een paar foto’s van deze dag:
12 februari – Terug naar de regen
Martin en ik moesten ’s morgens vroeg de auto terugbrengen naar het verhuurbedrijf, wat geen problemen opleverde behalve dat we ruim tien minuten moesten wachten voordat er iemand van de administratie kwam opdraven bij wie we de auto daadwerkelijk konden inleveren.
Het was vertrekdag vandaag en dat betekende dat we om elf uur uit de appartementjes moesten. Gelukkig hadden een van de appartementjes (dat van Robin) langer kunnen aanhouden (tot twee uur ’s middags) zodat we wat langer onze spullen konden opslaan en Gijsje nog een tijdje naar bed kon voordat we zouden vertrekken.
We brachten de ochtend en een deel van de middag weer lekker door op het strand van Cabana Beach, direkt aan het resort. De meeste koffers hadden we in bewaring gegeven bij de receptie, en we hadden ook geregeld dat we voor vertrek tussen half vijf en kwart over vijf gebruik konden maken van de douches bij de receptie om ons daar op te frissen en om te kleden voor de reis.
De bus die ons naar de luchthaven bracht was er om half zes en na een rit langs verscheidene andere resorts om ook daar mensen op te pikken arriveerden we bij de luchthaven. Daar hadden we enig oponthoud voordat we konden uitstappen omdat de bus van het gezelschap van André Hazes net voor ons was gearriveerd. Dat hele gezelschap ging nog even uitgebreid op de foto voordat hun bus wegreed en wij eindelijk konden uitstappen.
We hadden weer de “luxe” incheckbalie waar geen rij stond dus dat was zo gebeurd. Toevallig stond André Hazes met zijn vriendin Bridget Maasland ook net in te checken aan de balie naast ons, en op dat moment leek alles nog koek en ei met die twee want ze waren vrolijk en maakten nog een praatje met het personeel. De volgende dag lazen we in de krant dat ze uit elkaar waren….
We hadden geen loungetoegang op de luchthaven van Curaçao, dat was wel effe een tegenvaller maar gelukkig was het er niet zo heel druk dus vonden we toch nog een leeg tafeltje waar Gijsje een portie poffertjes kon opeten en wij ons bakkie koffie opdrinken. Het vliegtuig vertrok op tijd en weer zaten we comfortabel in onze “Deluxe” stoelen.
Einde van een fantastische vakantie, morgen zijn we weer terug in de kou en de wind en de regen…