Alles was gisteren al in de auto gepakt op wat kleinigheden na dus we konden vanmorgen zonder oponthoud vertrekken naar Frankrijk. We hadden de wekkers gezet op half vier in de ochtend met de bedoeling om om vier uur te vertrekken. Dat lukte ook precies, ondanks twee kleine incidenten bij het vertrek: voor we wegreden ging Riet nog even terug naar binnen omdat ze dacht dat ze wat vergeten was (niet dus), en voordat we de straat uit waren moesten we nog even omkeren omdat bleek dat ik mijn huis sloffen nog aan had in plaats van mijn schoenen…
De reis ging vlot, we passeerden Antwerpen (altijd een druk punt) zonder een enkel probleem en we maakten onze eerste koffie stop net over de Franse grens. Daarna reden we richting Parijs waar we rond half negen aankwamen en meteen de eerste file problemen tegenkwamen. De routeplanner wilde daarop anticiperen en stuurde ons een richting in die zowel Riet als ikzelf absoluut niet herkenden, en een echte verbetering was het niet want we verzeilden in een lange file. Al met al deden we er ruim vijf kwartier over om door Parijs te komen, maar daarna ging het verder als een trein, mede dankzij de vrijwel overal geldende maximum snelheid van 130 km/u.
We hadden nergens oponthoud bij de tolpoorten dankzij onze tol-tokens waarmee we automatisch betaalden in de speciaal daarvoor beschikbare tolpoorten en we zonder zelfs maar te hoeven stoppen meteen door konden rijden. Ook hadden we onderweg in Parijs contact gehad met Martin die met Sandra en de kids gisteren waren vertrokken en onderweg net voorbij Parijs hadden overnacht in een B&B. Ze bleken ruim een uur op ons voor te liggen op dezelfde route. Vanwege die voorsprong hadden we verwacht na hun aan te komen bij Les Grottes de Roffy maar toen wij daar aankwamen om half vier ‘s middags bleken ze er nog niet te zijn. Ze hadden de laatste afslag bij Souillac gemist en moesten daardoor een half uur omrijden waardoor ze uiteindelijk pas een kwartier na ons aankwamen bij de Camping.
Daar bleek er het een en ander veranderd, zo moesten we even zoeken naar de receptie want die zat nu ergens anders dan vijfentwintig jaar geleden. De ontvangst verliep zonder problemen, al konden we ons huisje nog niet in want er werd nog schoongemaakt. Ondertussen waren ook Martin en Sandra en de kids gearriveerd terwijl Riet en ik al aan onze eerste consumptie zaten aan de bar.
Na te zijn gesetteld in onze huisjes die naast elkaar lagen gingen Riet en ik op het terras zitten terwijl de rest een eerste bezoek bracht aan het prachtige grote zwembad. Alles zag er nog steeds vertrouwd uit, ondanks de nodige veranderingen waarvan de grootste (en voor ons vervelendste) verandering was dat het restaurant er niet meer was. Er kon nog steeds gegeten worden, en dat deden we op het terras nadat iedereen uit het zwembad was gekomen. Hamburgers en pizza, geen Périgord salade helaas…
18 juli – Terug op camping Les Grottes de Roffy
Er bleek toch meer veranderd dan we dachten en de belangrijkste was toch wel dat de familie die de camping jarenlang had gerund er nu niet meer was. De camping is overgenomen door Romanée, een camping groep, en die heeft het een en ander aangepast. Het restaurant was er dus niet meer, en ook het gezellige winkeltje was weg. Weliswaar niet helemaal, er was nog steeds wel een winkeltje maar dat was heel beperkt open en had weinig assortiment, en we konden daar ook niet meer terecht voor ons stokbrood en croissantjes. Die moesten we nu bij de bar ‘s avonds bestellen voor de volgende dag en die konden ook pas vanaf half negen worden opgehaald.
Verder zijn er nog een paar plekken voor tenten die veelal waren ingenomen door Campers en er zijn nog een paar stacaravans van Eurocamp, maar het merendeel van de camping staat nu dus vol met chaletjes zoals die waren wij verblijven. Wel een verbetering want we hoeven nu niet meer naar een centraal gelegen toiletgebouw voor douchen en toiletbezoek. En ze zijn comfortabel, wij hebben ook een airco en er is een terras met tafel en ligstoelen. Het mooiste van alles is dat het weer hier op dit moment prachtig is, zonnig en bloedheet (ruim 34 graden), waardoor we vandaag besloten lekker niks te doen en naar het zwembad te gaan, dit uiteraard tot groot plezier van Gijsje en Maas.
Er is rond het zwembad ruim plek met ligstoelen en parasols dus het is daar goed uit te houden. Het enige wat wel noodzakelijk was was boodschappen doen en daarvoor reden we vanmorgen eerst naar de plaatselijke LeClerc. De locatie was een beetje een verrassing want er bleek een enorme en zo te zien splinternieuwe supermarkt te zijn in plaats van die we ons herinnerden, maar we vonden alles wat we nodig hadden en voor het middaguur weer terug waren. Martin kookte voor het avondeten macaroni met vanmorgen gekochte ingrediënten en dat viel bij iedereen prima in de smaak. Laat werd het niet want de beide kleinkinderen waren na het eten helemaal versleten en wij hadden zelf ook allemaal redelijk bekaf.
19 juli – Het Aquarium Périgord
Na het rustige dagje gisteren om bij te komen van de reis gingen we met zijn allen naar het plaatsje Le Bugue om daar het Périgord Aquarium te bezoeken. Alleen Riet ging niet mee, dus we konden met één auto wat wel zo makkelijk was. De rit duurde dik drie kwartier en het was even wennen om over de bochtige wegen door de heuvels te rijden.
Aangekomen in Le Bugue bij het aquarium vielen twee dingen meteen op: het was ondertussen al knap heet geworden en er was behoorlijk wat veranderd in vijfentwintig jaar. Behalve het aquarium waren er nu meerdere attracties maar daarvoor waren de kleinkinderen veel te klein dus die hielden we voor gezien. We vielen met ons neus in de boter want vlak na aankomst was er het voeren van de vissen in de bassins op het centrale pleintje. Na een inleidend verhaaltje van een medewerker van het aquarium kon je een handje gekookte mosselen krijgen en dat zelf aan de vissen voeren. De grote karpers hadden vervaarlijk grote bekken maar je kon toch gerust je handen in het water steken want ze beten niet maar zogen de mosselen uit je hand. Martin deed dat, voor Gijsje was het toch net een brug te ver en zij gooide de mosselen in het water.
Het rondje door het aquarium voerde ons langs prachtige aquaria, niet alleen met vissen maar ook met bevers, langs een alligator farm met vervaarlijke alligators, een gekko farm en aan het eind een reptielenhuis. Helemaal aan het eind was er de mogelijkheid om met een enorme python om je nek op de foto te gaan maar dat lieten we maar aan ons voorbijgaan. Tenslotte was er voor iedereen een ijsje voordat we terug reden naar de camping, waar iedereen afkoeling ging zoeken in het zwembad.
Na de gezamenlijke maaltijd gingen de kleinkinderen nog wat spelen met nieuwe vriendjes voordat ze naar bed moesten, en de grote mensen brachten de rest van de avond door met meegebrachte spelletjes.
20 juli – Markt in Sarlat-la-Canéda
Het eerste wat Riet deed na aankomst was opzoeken wanneer het marktdag was in Sarlat en dat bleek vandaag. We verwachtten de nodige drukte dus we gingen vroeg op pad met de bedoeling te parkeren net buiten het centrum. We vonden het parkeerterrein maar we waren duidelijk niet de enigen die hetzelfde plan hadden. Het was een beetje chaos bij de betaalautomaat wat door Martin soepel werd opgelost want hij had een tweede automaat ontdekt waar vrijwel niemand stond.
Het was alweer erg heet ondertussen, maar gelukkig ging de wandeling hoofdzakelijk via paden en trappen naar beneden waar we aankwamen in de drukste winkelstraat van de het stadje. We wandelden over de gezellige maar heel erg druk bezochte markt, waarbij met name Maas toch wel last had van de hitte. En tot overmaat van ramp waren we zijn buggy vergeten wat we probeerden op te lossen door hem om de beurt af en toe stukjes te dragen. Gijsje was helemaal in haar element en kocht met haar vakantie centjes onder andere een hoed en een waaier.
Na een bakkie op een terras in de schaduw (Riet vindt om onverklaarbare maar erg handige reden altijd ergens een lege tafel) wandelden we wat meer naar het centrum. Lang hielden we het vanwege de hitte en de drukte niet vol maar vlak bij het centrale plein vonden we (alweer dankzij Riet) een terras met een lege tafel waar we wat konden eten. We keken de gezellige drukte een tijdje maar gingen toen terug naar de auto. Onderweg vond Oma een prachtige jurk voor Gijsje die zich dat natuurlijk geen twee keer liet zeggen en de rest van de dag paradeerde ze zo trots als een pauw met haar nieuwe jurk. Het was een hele klim naar boven in de hitte en de auto was ook nog eens zo heet als een bakoven maar gelukkig was het maar een kort ritje terug naar de camping. Waar iedereen alweer snel in het zwembad dook…
21 juli – Een dag met regen
Onverwacht was het niet want het weerbericht had het al voorspeld: halverwege de avond begon het te stortregenen en dat bleef het vrijwel de hele nacht doen, af en toe met enorme onweersklappen. In de ochtend was het nog steeds druilerig maar ik had de mazzel dat ik tussen de buien door het bestelde brood bij de bar van de camping kon ophalen.
Het bleef de hele dag met tussenpozen regenen en het was ook een heel stuk koeler dan de afgelopen dagen waardoor ‘s avonds de vesten en truien zelfs tevoorschijn gehaald moesten worden. Veel deden we niet, Riet en ik hielden aan het eind van de middag toen het droog was geworden het zwembad voor gezien en de rest kwam ook al gauw terug want het water was veel te koud. Gelukkig is de regen vanavond definitief weggetrokken en de verwachting is dat het vanaf morgen weer mooi weer gaat worden.22 juli – Grotten en een dierentuin
Het reisdoel voor vanochtend was het mooie stadje Domme, gelegen op een heuvel met een prachtig uitzicht aan alle kanten over de Dordogne vallei. Het was maar een half uurtje rijden vanaf de camping en we parkeerden de beide auto’s (Riet ging deze keer ook mee) op een parkeerterrein net beneden de stadspoort.
Het was een stevige klim langs het steile pad naar boven maar het was dik de moeite waard. We wandelden door een prachtig (wel erg toeristisch) winkelstraatje en bovenaan bij het centrale plein gekomen gingen we gelijk naar het gebouwtje van de plaatselijke VVV om daar tickets te boeken voor de rondleiding door de onder het stadje gelegen druipsteengrotten. We hadden geluk want we konden met de volgende rondleiding mee en die ging al over vier minuten.
In de prachtige druipsteengrotten ging het pad vrij steil naar beneden en af en toe was er een stop waarbij de gids in rap Frans uitlegde wat we zagen en de geschiedenis van de grotten. De jongeman bleek overigens een Ier te zijn die dus een samenvatting in het Engels aan zijn commentaren toevoegde. De rondleiding duurde ongeveer drie kwartier wat voor Gijsje en Maas toch wel aan de lange kant was, maar het tochtje met de glazen lift langs de rotswand terug naar boven maakte veel goed.
We lunchten in Domme op een terras van een onverwachts leuk tentje wat in eerste instantie meer op een koffietentje leek. De crèpes, de wafels, de broodjes en de koffie smaakten echter voortreffelijk. Na de lunch wandelden we terug naar de auto want we hadden voor de middag nog iets op de planning gezet. Halverwege de weg terug naar Sarlat was er een kleine dierentuin, de Réserve Zoologique de Calvijn.
Deze dierentuin had alleen kleinere dieren maar wel van alle continenten en heeft voor alle dieren een kweek programma. De dieren bevinden zich in zo natuurlijk mogelijke ruimtes, wat prachtig is maar er waren twee nadelen: sommige dieren waren niet te zien vanwege de natuurlijke schuil plekken en de dierentuin zelf liep tegen een heuvel op en de paden omhoog waren vrij steil. Desondanks vermaakten we ons prima, met name bij het voeren van de Maki’s van Madagascar die gewoon om de mensen heen liepen en soms zelfs eroverheen…
Aan het eind van de middag waren we bekaf van al dat geklim en geklauter en gingen we terug naar de camping.
23 juli – Boottocht over de Dordogne
Voorafgaand aan de vakantie hadden we al voorpret over een mogelijke kanotocht over de Dordogne. Riet, Martin en ik wisten daar alles van, wij hadden dat al twee keer gedaan, en we wisten zeker dat Sandra en de kids het ook geweldig leuk zouden vinden. Jammer genoeg kwamen we hier al snel tot de ontdekking dat er geen enkel kano verhuurbedrijf was dat kinderen onder de vijf jaar toestond en dat betekende dat Maas niet mee kon.
Er was wel een andere mogelijkheid en dat was een tochtje te maken met de grotere rondvaartboten van Cabarres in Beynac. We hadden niet gereserveerd maar omdat er ieder half uur een rondvaart vertrok gokten we erop dat we nog wel mee konden. Riet bleef weer thuis dus we waren met zijn vijven toen we aankwamen bij het stadje Beynac. Beynac staat bekend om het mooie kasteel bovenop de heuvel boven het stadje en het uitzicht op het stadje alleen al was schitterend tijdens de wandeling van het parkeerterrein naar de aanlegplaats van de rondvaartboot. We konden inderdaad nog mee met de rondvaart van half twaalf, en het half uurtje wachten besteedden we aan het eten van milkshakes bij een tentje daar vlakbij.
Eenmaal op de boot zaten we op het dek, achteraan tegen de campagne waar de kapitein de boot stuurde. De boot was een replica van de vrachtboten die vroeger op de Dordogne voeren, maar had gelukkig wel zonneschermen boven het dek dus we zaten niet in de volle zon. Het tochtje duurde ongeveer drie kwartier en ging in eerste instantie stroomopwaarts richting het kasteel van Castelnaud. Onderweg kwamen we tientallen kano’s tegen die bezig waren met hun tocht stroomafwaarts. We kregen weer veel uitleg onderweg van onze Franse gids, uiteraard in het Frans maar er was deze keer overal aan gedacht want we kregen vooraf de informatie in geplastificeerde mappen in het Nederlands. Ook dit tochtje duurde voor met name Maas net effe te lang, maar leuk vonden de beide kids het toch wel.
Terug aan wal wandelden we (het was ondertussen knap heet geworden) terug naar het parkeerterrein maar voordat we terug naar de camping reden lunchten we nog even in een leuk restaurantje waar het gelukkig niet zo druk was als in het centrum van het stadje. Weer op de camping bleven Riet en ik op ons eigen terras terwijl de rest van de familie zoals gewoonlijk naar het zwembad ging. En ‘s avonds bleven Gijsje en Maas nog lang buiten spelen met een paar vriendjes die ze intussen hebben gemaakt.
24 juli – Een poging tot Geocachen…
Ik ben door Robin en Astrid enthousiast gemaakt voor Geocachen, een soort wereldwijd schatzoeken voor volwassenen. De “schat” is in feite een verstopt object wat van alles kan zijn maar het bevat in ieder geval een logboekje waarin je kunt aangeven dat je het object hebt gevonden en wanneer. Er is een app voor je telefoon waar alle Geocaches op staan en waarin je je eigen resultaten kunt registreren.
Ik had uiteraard ook gekeken in de app of er hier in de buurt ook Geocaches verstopt waren en dat bleek het geval, twee stuks in de nabij gelegen dorpjes Ste. Nathalène en St. Vincent Le Paluel. Vanmorgen ging ik op zoek naar de eerste, die volgens de opmerkingen van andere Geocahers in de app makkelijk te vinden zou moeten zijn. Ik vond de plek inderdaad vrij snel maar werd daar ter plekke opgevreten door de muggen en gestoken door brandnetels, en al snel hield ik het dus voor gezien zonder de Geocache gevonden te hebben.
Terug op de camping moest ik niet minder dan twaalf muggenbeten verzorgen, en de conclusie was dus dat de korte broek in combinatie met niet Deeten geen goed idee was geweest. Halverwege de middag besloten we om met zijn allen even naar Sarlat te gaan om wat rond te kijken en daar een hapje te eten. Dat rondkijken lukte prima, maar dat hapje eten was in eerste instantie een probleem: we waren veel te vroeg want alle restaurants gaan hier om zeven uur pas open.
Gelukkig vonden we een terras vlak bij het centrum waar we wat konden drinken en waar we konden blijven zitten totdat we wat te eten konden bestellen. Het menu bestond hoofdzakelijk uit gerechten met eend en foie gras, maar voor mij werd het de Salade Perigourdine omdat ik dacht dat dat dezelfde salade was die we vroeger in het restaurant op de camping hadden. Het bleek niet helemaal hetzelfde in mijn herinnering maar wel erg lekker, zeker de bijkomende toast met een plak foie gras. Dat laatste betekent waarschijnlijk wel dat ik bij de Partij voor de Dieren nooit meer door de ballotagecommissie kom…
Tijdens de wandeling door het stadje vonden we een ijssalon met zitjes buiten en daar maakten we dankbaar gebruik van. De ijsjes waren heerlijk, en enorm! Martin had voor Maas misschien niet helemaal verstandig een hoorn genomen met chocolade-ijs, maar gelukkig kwam door hem zo ongeveer helemaal in te pakken in servetjes alleen zijn gezicht onder te zitten. Ook kwamen we op een plein wat ik herkende van vroeger en waarachtig, de draaimolen die er vijfentwintig jaar geleden al stond was er nog steeds en hij was nauwelijks veranderd! Uiteraard moesten Maas en Gijsje een paar ritjes maken. Ze hadden de hele draaimolen op dat moment voor zichzelf en we kregen ze er met moeite weer uit.
Terug op de camping dronken we nog wat op ons terras nadat de kids op bed waren gelegd, waarbij we konden meegenieten van de band die op het centrale terras van de camping speelde. Er kwamen heel veel klassiekers voorbij waarbij de kwaliteiten van de band en met name de zangeres niet teleurstelden. Wel ontstond er enige discussie over de repertoirekeuze, maar dat hou je toch. Verschillende generaties hè…
25 juli – Het treintje van Martel
We hadden al een paar dagen een rit met het stoom treintje in het plaatsje Martel op de planning staan maar het was er nog niet van gekomen. Dat kwam hoofdzakelijk omdat de ochtend rit om 11 uur vertrekt en het werd aangeraden om drie kwartier van te voren aanwezig te zijn in verband met de beperkte hoeveelheid kaartjes. Omdat het dik drie kwartier rijden was hadden we gisteren nog besloten niet te gaan omdat we anders dik te laat zouden aankomen. Ook vandaag waren we aan de late kant met het vertrek vanaf de camping maar we besloten het te gokken, mede omdat we nu een plan B hadden in de vorm van het Prehistorisch Park wat daar niet ver vandaan was.
Ondanks dat we maar vijfentwintig minuten voor vertrek bij het leuke stationnetje arriveerden konden we nog mee, maar we hadden wel een paar van de laatste kaarten en we konden vrijwel gelijk instappen. Daarbij was er nog even paniek want Maas moest nog even plassen…
We vonden in een van de achterste wagons gelukkig nog een paar vrije banken waar we allemaal bij elkaar konden zitten. De rit zelf was schitterend, met name het gedeelte waarbij de trein over een hoge rotskam rijdt langs de Dordogne vallei, wat een adembenemend uitzicht opleverde. Het spoor voerde door tunnels en over een hoge brug, en onderweg werd er twee keer gestopt waarbij we konden uitstappen om van het prachtige uitzicht te genieten (de tweede keer was bovenop de hoge brug).
Aan het eindpunt gekomen reed het treintje over hetzelfde spoor terug naar Martel waar we op het stationnetje nog een broodje aten op het terras aan de voorkant. Onderweg terug viel iedereen op de achterbank (Sandra, Gijsje en Maas) in slaap…
Voor Riet en mijzelf was er vanavond nog een uitje, wij gingen samen uit eten in Sarlat. We hadden daar gisteren een ontzettend leuk restaurantje gezien waar we gingen eten. Het was wel even worstelen met het menu wat weliswaar Engelse vertalingen had van de gerechten maar dat maakte ons niet altijd veel wijzer.
Als bonus was er ook de wekelijkse Avondmarkt, dus al met al werd het een hele gezellige avond saampjes.
26 juli – Kanoën en toch Geocachen
Het werd tijd voor de kanotocht waar we al een tijdje naar uitgekeken hadden maar we moesten wel nog een logistiek probleempje oplossen. Omdat Maas niet mee kon moest er iemand op de camping blijven en Riet bood zich als vrijwilliger aan. Ik bood aan om ook achter te blijven zodat Martin en Sandra samen met Gijsje in één kano konden, wat de meest praktische oplossing leek. Gisteravond hadden Martin en Sandra overlegd over de te maken tocht, met name over de lengte want de vraag was hoe lang Gijsje het vol zou houden. Gekozen werd voor een tocht van anderhalf uur van Vitrac tot net voorbij de brug bij Castelnaud, een mooi tripje qua tijdsduur en afstand. Martin boekte vanmorgen nog gauw even online en daarna gingen ze op pad.
Wij vermaakten ons prima met Maas en we konden mooi even de nodige boodschappen doen. Het kano-gezelschap was rond twee uur weer terug op de camping en ze hadden het allemaal prachtig gevonden, ook Gijsje. Martin bevestigde alleen wel wat we al min of meer hadden geconstateerd tijdens ons bezoek aan Beynac, dat het veel drukker op de rivier was met kano’s dan vijfentwintig jaar geleden. Op sommige plekken was het zelfs zowat file varen…Halverwege de middag besloten Martin en ik om gezamenlijk nog een poging te wagen om de Geocache in Ste. Nathaléne te vinden wat mij twee dagen geleden niet gelukt was. Deze keer met lange broeken en onder de muggenspray reden we naar de plek waar na enig speurwerk Martin degene was die de Geocache vond. Wat hielp was dat ik een foto had gevonden waarop we konden zien wat we nu eigenlijk zochten: een soort jampot, waar zo bleek niet alleen een logboek je maar ook een levende spin in zat. Het leverde Martin overigens ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch drie dikke muggenbulten op…
27 juli – Een dagje op de camping
Voor vandaag hadden we niks bijzonders gepland want de kleinkinderen wilden dolgraag weer eens een dagje naar het zwembad op de camping. Ikzelf wandelde vanmorgen de camping rond om wat foto’s te maken. Als we weer thuis zijn kunnen we ze dan vergelijken met de foto’s van vijfentwintig jaar geleden. Ook ging ik nog even alleen met de auto naar Sarlat om te kijken of ik nog wat Geocaches kon vinden maar omdat het marktdag was kon ik in de wijde omtrek van het centrum nergens meer een parkeerplek vinden en tot overmaat van ramp had ik ook nog eens geen Internet op mijn telefoon.
Dat Internet is een voortdurende bron van ergernis hier. Op de camping is geen Wifi behalve rond het centrale pleintje, en dat zou geen probleem hoeven zijn als de telefoonverbindingen fatsoenlijk zouden werken. En als het Internet er helemaal niet is dan is dat een gegeven, maar het is er af en toe wel en meestal niet, en dat laatste is uiteraard altijd als je het net effe nodig hebt. Martin vermoedt dat het probleem veroorzaakt wordt door een gebrek aan zendmasten in de omgeving waardoor de wel aanwezige masten voortdurend overbelast zijn. Klinkt logisch, maar hoe dan ook, omdat je voor Geocachen nu eenmaal afhankelijk bent van een app op je telefoon is het onbegonnen werk als je geen data verbinding hebt.
Het was vanavond de beurt aan Martin en Sandra om saampjes uit te gaan in Sarlat. Wij pasten op Gijsje en Maas die ook bij ons in het huisje bleven slapen. Maar eerst gingen we naar Sainte-Nathaléne waar een prima restaurant zou zitten. Dat klopte, de pizza’s waren heerlijk en het was er erg gezellig op het terras. De drie oudere heren van de bediening deden dat op een gemoedelijke manier, met een praatje (uiteraard in het Frans) en op hun gemak. Erg leuk restaurant dus, alleen het formaat van de kinderpizza’s deed ons wel afvragen hoe groot de kinderen hier zijn…
28 juli – Heet!
Onverwacht was het niet want we waren er door diverse weerberichten al voor gewaarschuwd, het zou vandaag en de komende twee dagen zo heet worden dat er zelfs een weerswaarschuwing was uitgegaan voor “Extreme hitte”. En heet werd het, in de loop van de middag liep de temperatuur plaatselijk op tot 34 graden.Desondanks was er in de ochtend toch nog het een en ander gepland: Martin, Sandra en de kids zouden een bezoek brengen aan het kasteel Puymartin (let op de naam) want Gijsje wilde graag nog een kasteel van binnen zien, en Riet en ik hadden nog een bezoek aan de supermarkt ingepland want er moest nodig weer het een en ander worden ingeslagen (water!). Ik liet het bezoek aan kasteel Puymartin aan me voorbijgaan want ik was daar al eens geweest. Het leek ons voor met name Gijsje het interessantst omdat dit kasteel nog helemaal ingericht is, in tegenstelling tot de meeste kastelen hier die toch veelal ruïnes zijn (al dan niet gedeeltelijk gerestaureerd). Het bleek een leuk bezoek, al was een groot deel van het kasteel niet toegankelijk; de wandeling door de tuinen was vanwege de hitte jammer genoeg wat minder leuk.
Riet en ik kwamen in de supermarkt terecht in wat wel leek op de Dolle Dagen van de Bijenkorf. Het was gigantisch druk, mogelijk vanwege de sluitingstijd van half een vanmiddag. We reden continue in de file tussen de schappen, het was een gedrang van jewelste. Maar we vonden alles wat we nodig hadden en konden snel weer terug naar de camping. Daar hebben we de rest van de dag zitten puffen op ons terras en vanmiddag bij het zwembad.
Morgen kunnen we onze lol op want dan wordt het als de verwachtingen kloppen zeven- of achtendertig graden. Er staat dus niks op de planning…
29 juli – Nog heter…
Het was vanmorgen bij het opstaan al benauwd en zevenentwintig graden, en in de loop van de dag liep dat snel op. Halverwege de middag werd een piek temperatuur bereikt van zevenendertig graden, en het zal duidelijk zijn dat de activiteiten vandaag alleen bestonden uit zo min mogelijk bewegen en in het zwembad liggen.
Riet en ik bleven in de ochtend bij ons huisje, waar we in de schaduw op het terras de tijd doorbrachten met lezen en af en toe koelden we binnen af want daar stond de air conditioning aan. Het is echt een gouden idee geweest van Martin om hun boeking van een huisje zonder airco om te zetten naar een huisje met airco want anders waren met name de nachten niet om uit te houden geweest.
Het zwembad was gek genoeg niet eens helemaal vol toen Riet en ik daar vanmiddag gingen afkoelen, waarschijnlijk omdat veel mensen toch de voorkeur gaven aan de airco in hun huisje (als ze die hadden). Bovendien was er een schrijnend gebrek aan parasols, ook toen wij kwamen waren er alleen nog ligstoelen vrij in de volle zon. Riet vond twee stoelen naast elkaar waarvan een in de schaduw en al snel wist ze een vrijgekomen parasol te roven zodat we alsnog allebei uit de zon konden zitten. Net toen wij op het terras naast het zwembad gingen zitten aan een tafel die ook voldoende schaduw had zagen we Martin en de rest weer teruggaan naar het zwembad.
Rond kwart over zes verzamelden we om ergens te gaan eten en we besloten om dat te doen bij het restaurant L’Escale waar we eergisteren met de kleinkinderen pizza hadden gegeten. Hoewel het ook te lopen was reden we er toch maar met de auto’s naar toe want we verwachtten dat Gijsje en Maas moeite zouden hebben met de tamelijk steile klim terug naar boven. We vonden vrij makkelijk een tafel, wat een mazzeltje was want al snel liep het terras vol. Het eten werd wisselend ontvangen (Riet kreeg een salade met een gigantische portie eend en bovenop nog een stuk toast met een plak Foie Gras en Sandra kreeg een salade met een gigantische hoeveelheid half gebakken spekjes) maar verder viel alles wel in de smaak. Alleen waren ook nu voor iedereen de porties weer veel te groot…
Terug op de camping waren Gijsje en Maas nog absoluut niet in de stemming om al naar bed te gaan en uiteindelijk lagen ze dus pas na tienen. Martin en Sandra hopen nu op een ochtendje uitslapen…
30 juli – Laatste dag alweer
Ook vandaag was het weer een erg warme dag dus Martin, Sandra, Gijsje en Maas brachten de meeste tijd door in het zwembad. Tussendoor deden Martin en ik nog wat boodschappen en ik gebruikte de gelegenheid om mijn auto vol te tanken want het was vandaag onze laatste dag op Les Grottes de Roffy.
Morgenvroeg gaan we weer op weg naar huis, maar voor die tijd moeten onze beide huisjes nog worden schoongemaakt. Bij aankomst kwamen we tot de ontdekking dat we de schoonmaak service vergeten waren bij te boeken en dat kon achteraf niet meer worden geregeld, dus we moeten het zelf doen. Op zich geen groot probleem maar sommige dingen zoals wc en badkamer kun je natuurlijk pas op het laatste moment doen en bovendien konden we in principe pas vertrekken als de huisjes waren geïnspecteerd. Ik had een afspraak gemaakt voor morgenochtend half negen, dus voor die tijd moest alles geregeld zijn.
Riet en ik gebruikten een deel van de dag om alvast te pakken en zoveel mogelijk al op te ruimen zodat we morgenochtend niet veel zouden hoeven te doen. Voor vanavond hadden we als afscheidsmaal pannenkoeken gepland want dat vind iedereen lekker en is makkelijk te maken. Zin om nog een laatste keer naar een restaurant te gaan hadden we eigenlijk toch niet. Overigens was het vandaag ook weer een erg warme dag met een drukkende hitte wat waarschijnlijk veroorzaakt werd doordat het vrijwel de hele dag bewolkt was. Eigenlijk dus weer een dag om zo weinig mogelijk te doen maar we wilden niet alle inpak- en schoonmaakwerk op morgenochtend laten aankomen want dan zouden ew ons rot moeten haasten. Veel is dus al gedaan en het meeste staat al in onze auto gepakt.
En zo zat vandaag onze vakantie er al weer op, na een laatste gezellige avond op ons terras. Alleen jammer dat Riet erop stond om Yahtzee te gaan spelen…
31 juli – Terugreis naar Nederland
Al voor zevenen waren Riet en ik op om de laatste dingen voor ons vertrek te regelen en dat zorgde ervoor dat al om kwart over zeven het zweet op onze rug stond. Ik hielp Martin nog even mee met het verslepen van wat tassen naar hun auto en om even over half acht namen we afscheid.
Wij legden de laatste hand aan het schoonmaken van het huisje en het pakken van de spullen in de auto, en daarna was het wachten op de inspectie om half negen. Die was klokslag op tijd en binnen tien minuten was dat ook afgerond. Het enige wat bij ons was gevonden was dat er nog een koffiecupje in het Nespressoapparaat zat en de stop van het doucheputje zat nog vol haren (Riet had gedacht dat ze dat toch niet zouden controleren), bij Martin en Sandra vond de inspecteur een dienblad wat vuil was (hadden ze nooit gezien want ze hadden dat dienblad niet gebruikt). Verder was alles prima in orde en we krijgen dus onze borg terug.
De reis zelf ging erg vlot tot aan Parijs. Dat is altijd spannend maar we besloten de route te volgen die Google Maps ons aanraadde. Martin had al bericht gestuurd dat ze vlot door Parijs waren gekomen dus wij hoopten hetzelfde, maar al snel liepen we vast. De routeplanner had ons regelrecht naar de Périferique gestuurd en vandaar ging het langzaam rijdend dwars door Parijs. Uiteindelijk deden we een uur over de afstand van vliegveld Orly in het zuiden naar luchthaven Charles de Gaulle in het noorden en volgend Riet was dat heel redelijk.
Daarna ging het weer vlot maar merkwaardig genoeg stuurde de routeplanner ons halverwege de A1 via Brussel naar Antwerpen in plaats van via Lille. Prima wat ons betrof, maar meteen bij aankomst bij Antwerpen hadden we pech: een ongeluk verderop zorgde voor dik een half uur vertraging. Met veel langzaam rijden en stilstaan konden we uiteindelijk verder richting Breda waarna we vlot de grens met Nederland bereikten. Bij grensovergang Hazeldonk gingen we eerst naar de McDonald daar want we hadden vrijwel de hele dag nog amper wat gegeten. Na een half uurtje reden we weer verder en stapten een paar minuten na negenen in de avond ons huis weer binnen na een fijne vakantie en een plezierig weerzien van Les Grottes de Roffy bij Sarlat.