Het mag weer

De regering heeft aangekondigd dat de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus met betrekking tot de horeca zijn versoepeld. Met inachtneming van restricties zoals anderhalve meter afstand houden en een beperkt aantal gasten mogen kroegen en restaurants weer open, en daar hebben we vandaag voor het eerst weer gebruik van gemaakt.

Het was een prachtige dag vandaag met strandweer dus het leek ons wel een goed idee om uit eten te gaan bij een strandtent en waar beter dan bij een waar we connecties hebben zodat we bij het reserveren verzekerd konden zijn van een mooi plekje.

Riet stuurde dus een textje naar neef Niels die tegenwoordig in The B.E.A.C.H. werkt en toen we aankwamen vanavond kregen we dus wat mij betreft het beste plekje op het terras, een tafel in een hoek aan het strand.

Een lekker koud biertje, goed eten en een prachtige ondergaande zon, het kon slechter ter afsluiting van een gewone werkdag…

Nieuwe oude hobby

Het was vandaag Vaderdag en dat leverde me een onverwacht maar erg leuk cadeau op van mijn kinderen. Ik had al een paar keer laten vallen dat ik een oude hobby uit mijn jonge jaren wel weer wilde oppakken, het maken van vliegtuigmodellen. Het idee had ik gekregen toen ik een tijd geleden op het Internet mooie plaatjes tegenkwam van modellen van vliegtuigen die ik in mijn jeugd vrijwel dagelijks zag overvliegen, vliegtuigen van de Marine Luchtvaart Dienst die gestationeerd waren op vliegbasis Valkenburg. Die basis ligt op fietsafstand van Katwijk dus daar had ik als jonge vliegtuigspotter heel wat tijd doorgebracht op de plekken vanwaar je het toen nog veelvuldige vliegverkeer van dichtbij kon zien.

Nummer een op mijn verlanglijstje was dan ook een model van een Lockheed Neptune maar hoewel er op het Internet veelvuldig mee werd geadverteerd bleek het nog niet zo eenvoudig om aan zo’n model te komen. Overal waar ik het probeerde kreeg ik de melding “Uitverkocht” of zelfs “Wordt niet meer geleverd”. Het leek onbegonnen werk, en ook mijn zoons bleken op zoek te zijn geweest met de bedoeling me met een Lockheed Neptune model te verrassen met Vaderdag. Het was hun ook niet gelukt maar het werd een prima alternatief, een model van een Lockheed Starfighter., een ook nog eens voorzien van alle toebehoren zoals lijm en de verschillende kleuren verf.

Deze straaljager had in de tweede helft van de vorige eeuw dienst gedaan bij de Koninklijke Luchtmacht. Het model zelf kwam weliswaar met het kleurenschema van de Duitse Luftwaffe maar ik weet toevallig dat er het een en ander te koop is om er een Nederlandse versie van te maken. Ik heb weer wat te doen na deze shift, en wie weet gaan er nog wel meer modellen volgen!

Volgende thuis-shift

Twee dagen geleden ben ik begonnen aan mijn shift en ook deze zal ik weer helemaal van thuis uit moeten doen. De berichten uit Irak zijn onverdeeld ongunstig, het aantal besmettingen neemt daar nog steeds snel toe waardoor de regering zich nog steeds gedwongen ziet internationaal vliegverkeer te verbieden en een straatverbod te handhaven voor het grootste gedeelte van de dag en nacht. Het probleem zit hem simpelweg in het feit dat de Irakezen de media nu eenmaal wantrouwen (en terecht) en veel mensen geloven dan ook niet dat het probleem zo groot is of dat er überhaupt een probleem is. En die categorie mensen blijft dus gewoon handen schudden, omhelzen en kussen, en aangezien dat in Irak niet alleen aan familie en vrienden is voorbehouden verspreidt het virus zich moeiteloos en snel.

Gelukkig kan ik het grootste gedeelte van mijn werk nog steeds vanuit thuis doen maar het ontbreken van het directe contact met collega’s maakt het wel steeds moeilijker op het persoonlijke vlak. Effe lekker een praatje met een bakkie koffie en face-to-face gesprekken om even te “klankborden” is er niet bij en dat begin ik zo langzamerhand toch wel erg te missen.

Verder is het in Nederland op dit moment prachtig weer en dan valt twaalf uur per dag op een kamer zitten niet mee, ook al is die nog zo comfortabel. Zeker niet als je uit het raam alle buren in de tuin ziet zitten en de vele bootjes voorbij ziet varen…

Abby en Monster

Onze beide katten hebben het zo te zien helemaal naar hun zin aan de Bankijkerweg, met name de tuin vinden ze geweldig. Wij zijn daarover gematigd enthousiast want het is natuurlijk leuk dat ze zoveel bewegingsruimte hebben maar ze gebruiken de perken veelvuldig als “buitenbak”. Dat is bij het tuinieren niet altijd aangenaam…

Maar beter zo dan dat ze het in de tuinen van de buren doen en het lijkt er vooralsnog op dat ze dat niet doen. We hebben tenminste nog geen klachten gehad. Dat ze af en toe naar de buren oversteken dat weten we, met name Monster dwaalt nog wel eens een paar tuinen verder rond, maar de meeste tijd brengen ze met goed weer toch in onze eigen tuin door.

Slapen doen ze natuurlijk heel erg veel, zoals het goeie katten betaamd. Ik heb weleens ergens gelezen dat zelfs actieve katten tot wel twintig uur per dag kunnen slapen. Abby en Monster hebben de nodige vaste plekken in en om het huis om te gaan slapen, en dat zijn meestal wel voorspelbare plekken. Abby heeft een duidelijke voorkeur voor het voeteneind van ons bed terwijl Monster als ze de kans krijgt in het ledikantje van Gijs duikt.

Maar af en toe vind je ze op plekken waarvan je je afvraagt of het nou wel zo lekker ligt. Zo lagen ze vandaag samen op de rolkoffer van Riet in de inloopkast. Dat ziet er helemaal niet comfortabel uit maar ze lagen er toch een groot deel van de dag dus het zal toch wel een betere ligplek zijn dan wij denken. Schoonzus Ans gaf echter een heel andere verklaring bij het zien van de foto, volgens haar willen ze aangeven dat we hier nu lang genoeg geweest zijn en dat het tijd wordt om terug te gaan naar de Filipijnen…

Robot stofzuigers

Toen we zo’n drie jaar geleden naar ons huidige huis aan de Bankijkerweg verhuisden namen we al snel de beslissing om een robot-stofzuiger aan te schaffen voor met name de parketvloeren op de eerste en tweede verdieping. Riet was al snel enthousiast toen de aangeschafte stofzuiger zonder verder toezicht prima zijn werk bleek te doen.

Er kwam een kink in de kabel toen een van de voor ons belangrijkste functies van stofzuiger toch niet goed bleek te werken. Omdat er nu eenmaal trappen lopen naar de eerste en tweede verdieping was een verkoopargument van het door ons aangeschafte model dat het in staat moest zijn om trappen te “herkennen” en bij de randen dus om te keren. Dat leek in eerste instantie goed te gaan totdat na een aantal weken de stofzuiger een paar keer van de trap van de eerste verdieping af flikkerde en daarbij zichzelf en de pas behangen muur beschadigde.

Na de zoveelste val van de trap bleek het apparaat geheel overleden en moesten we noodgedwongen over tot de aanschaf van een nieuwe, maar wel van een ander merk want ons vertrouwen in de toch vrij dure Neato was tot nul gereduceerd.

De nieuwe werd een Philips met een los detectie systeem wat na plaatsing bij de trap ervoor moest zorgen dat de stofzuiger niet naar beneden zou kukelen. Het leek te werken maar helaas, ook deze stofzuiger flikkerde regelmatig de trap af, zij het minder frequent. Het lijkt er dus op dat de fabrikanten dus flink de hand lichten met de beloofde functies en massaal hun klanten belazeren (sorry, ik heb er geen ander woord voor).

Omdat de Philips het ook na verscheidene valpartijen nog steeds doet hebben we deze nog steeds in gebruik, zij het dat er een klein ongemak opgelost moest worden. Door de laatste valpartij sluit het deksel van het compartiment voor de vuilcontainer niet goed meer en dan doet het apparaat het niet. Riet heeft daar gelukkig een hele praktische oplossing voor gevonden, zoals op de foto is te zien…

Verandering van spijs

Riet houdt wel van een beetje verandering af en toe voor wat betreft de inrichting van onze woonkamer en een van haar wensen was al een hele tijd om de meubels in het zitgedeelte eens “andersom” te zetten. Haar bedoeling was de televisie tegen de tegenoverliggende muur te plaatsen zodat het bankstel anders gerangschikt zou kunnen worden.

De belangrijkste vereiste daarvoor was om een tv-kabel aansluiting te maken in de betreffende muur. Alle voorzieningen daarvoor, zoals leidingen en aansluitpunten, waren al aanwezig dus het enige wat nog diende te gebeuren was het trekken van een coax-kabel van de meterkast naar het aansluitpunt. Ik had al een hele tijd geleden een keer een poging daartoe gedaan met hulp van Martin maar dat liep spaak omdat de kabeltrekker die ik had niet lang genoeg was.

Zoals zo vaak met dat soort activiteiten duurde het een eeuwigheid (een jaar of twee) voordat het pas weer werd opgepakt toen Riet het oorspronkelijke plan weer ter sprake bracht. Zelfs na de aanschaf van een nieuwe draadtrekker van vijfentwintig meter (dat moest dik genoeg zijn) duurde het nog even maar een paar dagen geleden kwam het er dan toch eindelijk van. En wonderwel lukte het allemaal met de eerste poging: de kabel kon nu wel en zelfs redelijk snel worden getrokken ondanks de wat stroef geworden leiding, en bij de eerste test bleek dat de aansluiting al meteen perfect werkte.

Riet ging meteen aan de slag met de meubels en nadat ik alle tv-apparatuur weer had aangesloten en de draden had weggewerkt was ze tevreden met het resultaat. De twee zitbanken staan nu wat dichter op elkaar waardoor er achter een van de banken een doorloop is naar de tuin, waar we eerst nog dwars door de zithoek moesten banjeren om daar te komen.

Het resultaat is wat knusser en Riet is dan ook dik tevreden met het resultaat. Ikzelf wat minder want mijn lekkere leunstoel staat nu zodanig dat de beeldhoek ten opzichte van de televisie te groot is en om tv te kijken moet ik dus noodgedwongen op de bank gaan zitten…

Familie-barbecue

Na weken, zeg maar maanden, van weinig contact vond Riet het mede door de versoepelingen van de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus hoog nodig om weer eens met de familie bij elkaar te gaan zitten. En wat was er nou een mooiere gelegenheid dan een barbecue bij ons op Tweede Pinksterdag.

Voorwaarde was uiteraard wel dat het weer mee zou zitten en dat deed het. Daardoor konden we onze tuin zelfs redelijk Corona-proof maken want we konden alle aanwezigen verspreiden over de drie terrassen en zo toch redelijk afstand van elkaar houden. 

Het weer zat mee, Björn ontfermde zich tot mijn opluchting over de barbecue en voor Robin’s vriendin Astrid was het een mooie gelegenheid om in een keer vrijwel de hele Nieuwkoopse kant van de familie te leren kennen.

Vrijwel iedereen bleef de hele middag, vrijwel al het vlees ging op, de taarten van Astrid gingen erin als koek, kortom het was een hele geslaagde middag.

Ook de twee kleintjes, Gijsje en Zoë, en Max, de hond van Ans, hadden het uitstekend naar hun zin. Voor de meisjes hadden we een tent opgezet op het gras en Max bleef onvermoeibaar de hele middag achter een tennisbal aanrennen als die door wie dan ook werd weggegooid…