Terug op Boracay

aankomst_op_caticlan

Vanmorgen vroeg werden we door onze chauffeur Lito afgezet bij Terminal 3 van de luchthaven NAIA. We vertrokken om half tien met Cebu Pacific naar het kleine vliegveldje Boracay Airport, wat vreemd genoeg helemaal niet op Boracay ligt maar bij het plaatsje Caticlan op het naastgelegen eiland. We landden daar om half elf en werden in de aankomsthal al opgewacht door een hostess van ons hotel. Met een busje werden we naar de boot van het hotel gebracht voor de oversteek naar Boracay eiland, waar we overstapten in een shuttlebusje wat ons naar ons hotel ”Discovery Shores” aan de andere kant van het eiland bracht.

Het was schitterend weer toen we daar aankwamen maar we waren er nog geen half uur of de lucht betrok en de eerste spetters vielen. Ons plan om meteen door te gaan naar het strand viel dus in eerste instantie een beetje in het water en we besloten daarom eerst maar wat te gaan lunchen. Het klaarde gelukkig al gauw op al bleef het wel bewolkt, maar we brachten toch de rest van de middag lekker lui op het strand door.

Het hotel was zoals verwacht geweldig, maar dat mag dan ook wel voor een hotel wat bekroond is als het beste Spa-Beach hotel van Azië. Sandra kon af en toe haar lachen niet inhouden als er alweer een schaaltje met vochtige doekjes voor ons werd neergezet om ons op te frissen, en ze lag helemaal in een deuk toen ze zag hoe het strand voor het hotel werd aangeharkt.

In de avond wandelden we naar Station 2, een klein kwartiertje verderop langs het strand, de plaats waar de winkels, restaurants en bars te vinden zijn. Na op het strand gegeten te hebben bij een Mexicaans restaurant wandelden we nog wat rond en kwamen uiteindelijk terecht bij een bar met live muziek. Daar hebben we aan de cocktails gezeten totdat we rond een uur of elf terug wandelden over het strand naar ons hotel. De voor alle zekerheid meegenomen paraplu’s bleken overbodig…

Dagje strand

discovery_shores_2012

De dag begon niet echt goed vandaag. Toen ik opstond om een uur of zeven wilde ik even op ons balkon gaan zitten maar ik zat nog niet of de eerste spetters vielen. Er vielen achter elkaar korte spetterbuien en dat was nog steeds zo toen we gingen ontbijten. Daarna leek het droog te zijn geworden en gingen we ligbedden uitzoeken op het strand, maar helaas, alle bedden met een parasol waren al bezet. We moesten dus genoegen nemen met een paar bedden zonder parasol (lastig bij zowel zonneschijn als regen) maar we lagen nog niet of er barstte alweer een stortbui los en moesten we gaan schuilen.

Gelukkig bleef het daarbij wat de pech betreft. Toen de bui ophield dreven daarmee ook de laatste donkere wolken richting zee om plaats te maken voor een strakblauwe lucht, en als bonus vonden we ook nog eens een paar ligbedden met parasol die inmiddels vrij waren gekomen. De rest van de dag was perfect en het enige waar we op moesten letten was het regelmatig smeren met zonnebrand. Voor de rest werd zo’n beetje alles voor ons gedaan, onze zonnebrillen werden regelmatig voor ons opgepoetst, er stond altijd een karaf met ijskoud water en er kwamen voortdurend hapjes langs.

In de avond wandelden we weer over het strand naar Station 2 waar we gegeten hebben in een Steak restaurant (zuurkool bij mijn vlees!) en de rest van de avond werd gevuld met cocktails in een bar op het strand. We hebben wel eens mindere dagen gehad…

Snorkelen

img_5438a

Vanochtend hadden we pech met de strandbedden, na het ontbijt was er niet een meer vrij. We moesten dus in eerste instantie genoegen nemen met een paar ligbedden bij het zwembad, maar dat was eigenlijk niet zo erg want we waren toch al niet van plan om de hele dag aan het strand te gaan liggen. We hadden besloten om een ”Island Hopping” tripje te gaan maken.

Wanneer je over het strand loopt of door Station 2 krijg je voortdurend aanbiedingen om zo’n tripje te gaan maken dus er was keus zat. Merkwaardig genoeg zitten er in die aanbiedingen wel enorme prijsverschillen, variërend van 2000 Pesos voor z’n vieren tot 8000 Pesos. En het programma is vrijwel altijd hetzelfde, de tocht gaat rond het eiland met een bezoek aan een klein eiland met een grot en diverse plekken waar je kunt gaan snorkelen. We vonden zo’n tocht met een prijs ergens tussenin, maar wel met een grotere boot voor dezelfde prijs.

We waren net aan boord toen we hoorden dat de tocht kon niet rond het eiland gaan want aan de andere kant van Boracay waren door de straffe oostenwind de golven te hoog. Dat betekende dus dat ook het bezoek aan het eiland met de grot niet doorging en we ook naar andere en ongetwijfeld minder mooie plekken zouden gaan om te snorkelen. Nou ja, niks aan te doen en gelukkig viel het wat het snorkelen betreft mee, we gingen naar twee verschillende koraalriffen en die waren dik de moeite waard. En tijdens het varen langs de westkust van het eiland kregen we bij de noordelijke punt ook nog een vleugje mee van de hoge golven toen we op de wind kwamen en eerlijk is eerlijk, ze hadden niet overdreven, snorkelen was daar niet echt mogelijk geweest.

Aan het eind van de tocht werden we nog gedropt bij een restaurantje, eentje van het slag waarvan een ouwe maat van mij zou zeggen dat je je hond er nog uit zou schoppen, maar dat hoort erbij zullen we maar zeggen. Het was in ieder geval heerlijk op het water met een lekker fris windje en het tochtje was ondanks het ingekorte programma de moeite waard.

Alleen bleek ’s avond wel dat we door het snorkelen alle vier nogal verbrand waren op onze rug en schouders. Dat betekent dus extra smeren en morgen onder de parasol blijven…

Veel te kort…

boracay_2012_12_20_0430a

Onze laatste dag alweer op Boracay, maar gelukkig was onze vlucht pas om tien over half vijf in de middag dus we hadden lekker nog de hele ochtend om op het strand te liggen. Het was niet zo zonnig want er hing een hardnekkige wolk voor de zon die het de hele ochtend vertikte om op te schuiven, maar dat vonden we gezien onze verbrande ruggen voor deze keer niet eens erg.

Om twaalf uur checkten we uit in het hotel en daarna was het wachten op ons vervoer naar de luchthaven. We brachten de tijd door met lunchen en een spelletje kaarten, totdat we om twee uur met een busje van het hotel naar de boot werden gebracht voor de oversteek naar Caticlan. Aangekomen op de luchthaven daar werden we bij het inchecken aangenaam verrast want we konden hoogstwaarschijnlijk mee met een eerdere vlucht die al om vier uur zou vertrekken en dat zou inhouden dat we drie kwartier minder zouden hoeven te wachten. Dat lukte inderdaad want die vlucht zat maar voor een derde vol, en zo arriveerden we mede dankzij een voorspoedige vlucht die ook nog eens een kwartier korter duurde dan verwacht om vijf uur in plaats van zes uur op de luchthaven van Manila.

Onze chauffeur Lito stond ons daar al op te wachten en zo zaten we bij zessen al weer in Alabang Village in onze tuin, na vier geweldige dagen Boracay. Veel te kort vonden we alle vier, en Sandra wil dan ook zeker nog een keer terug zei ze…

Winkelen

We vroegen uiteraard aan onze gasten wat ze wilden doen vandaag en Sandra was heel resoluut: winkelen! Nou pest je daar mij niet mee maar Martin en Riet keken allebei met zo’n blik van ”Weet je niks anders?”. Maar het werd toch winkelen en we kozen uit de vele alternatieven voor Makati, in het centrum van de stad.

shopwise_dec2012Om een uur of half twaalf arriveerden we bij de ”Greenbelt”, een aantal winkelcentra gelegen rond een parkje en de plek in Manila waar je naar toe gaat voor alle dure merkartikelen. Nou zijn er ook nog winkels als Mango en Zara en daar waren Riet en Sandra geruime tijd zoet.

Martin en ik vermaakten ons ook best met rondkijken, en toen we in de ”Greenbelt” waren uitgekeken wandelden we naar het vlakbij gelegen winkelcentrum ”Glorietta”. Daar zijn de meer ”gewone” winkels en het was er een compleet gekkenhuis vanwege de Kerst. In dat winkelcentrum is ook het Hardrock Café van Manila en daar stopten we voor een consumptie (of twee).

We waren nog net voor de avondspits weer thuis, en na ons te hebben opgefrist namen we onze gasten mee voor een bezoek aan de Union Jack Tavern om wat te eten en nog wat te drinken. Als afsluiter gingen we nog even bij de supermarkt ”Shopwise” naar binnen want we moesten nog wat kleine boodschappen doen.

Al met al waren dat dus een heleboel winkels vandaag, maar toen we Sandra vroegen wat ze dan morgen wilde gaan doen zei ze, ”Winkelen!”…

The Voice

Onze visite had de finale gemist van het programma ”The Voice of Holland”, en met name Sandra vond dat eigenlijk best wel jammer. Voor Martin dus reden om snel van alles op te tuigen op de iMac van Riet om het mogelijk te maken het programma via het Internet te downloaden en het alsnog te bekijken. Daar was hij gisteren al een groot deel van de dag mee bezig geweest en gisteravond was dan ook alles klaar. Ik besloot ook mee te kijken want ik volg dat programma helemaal niet maar heb wel gemerkt dat de helft van het nieuws in de kranten aan je voorbij gaat als je hiervan niet op de hoogte bent.

We zaten dus voor de buis gisteravond maar wat bleek, Martin had in zijn enthousiasme niet goed gekeken en de Amerikaanse finale van het programma gedownload. We hebben toch maar even gekeken en volgden drie finalisten naar een tamelijk voorspelbare uitslag. Ik bedoel maar: een beetje sullige gozer met een licht Schots accent, een hippieachtig figuur in circuskleren en een aan alle Amerikaanse schoonheidsidealen voldoende langbenige schoonheid met een naam (”Cassadee”??) die doet vermoeden dat ze komt uit de regio waar het heel normaal is dat neven en nichten met elkaar trouwen. Wie zou dat nou winnen denk je? Die met de beste stem? Ja, vast…

Vandaag was het gelukt om de Nederlandse finale alsnog te downloaden en ik moet zeggen, ook hier was al snel duidelijk wie de winnaar zou worden. Hier ging de keuze tussen twee dames die zoveel mogelijk probeerden een politiesirene na te doen, een ietwat verlegen knulletje met een gitaar en natuurlijk de zelfs bij mij inmiddels (van naam) bekende Johannes. Allereerst even een opmerking mijnerzijds, die Johannes bleek niet alleen de smaakmaker door vooral zichzelf te blijven maar hij zong ook bij lange na niet zo slecht als in de kranten werd geschreven. Maar dat die ene politiesirene zou gaan winnen was al snel duidelijk, die werd zodanig gepusht dat dat vrijwel onvermijdelijk was.

Maar ik weet zeker dat Johannes het grote succesnummer gaat worden op de volgende Zwarte Cross, en wat de woorden van de winnares betreft ( ”Ik hoop jullie snel allemaal te zien” ), als het aan mij ligt niet…

Kerstdrukte

Er moesten vandaag nog een paar kleine inkopen worden gedaan en dat kan want de winkels zijn hier op ”de kostelijke zundag” gewoon de hele dag open. En vandaag kon je vanwege de Kerst zelfs in veel winkels terecht tot Middernacht!

Het was dan ook overal een drukte van belang en we waagden ons daarom ook maar niet te ver van huis. We gingen naar de Festival Mall waar bij aankomst de parkeerborden de weinig hoopvolle melding ”Full” lieten zien voor alle vier de parkeerterreinen. Maar we hadden Riet bij ons, en om de een of andere reden heeft die altijd het geluk dat er net ergens een auto wegrijdt, dus we waagden het erop. En ja hoor, we waren nog niet eens door het overdekte en meest gewilde gedeelte heen (want daar staat de auto uit de zon en dus redelijk koel) of we zagen een auto aanstalten maken om te vertrekken. Mazzel bij aankomst dus, en vervolgens stortten we ons in de drukte.

Festivall_Mall_Dec2012Martin verraste ons door zowaar drie nieuwe T-Shirts aan te schaffen en als je weet hoe kritisch die is bij aankoop van kleren dan weet je hoe bijzonder dat is. Verder deden we alleen maar de noodzakelijke aankopen want het was simpelweg te druk om ergens op je gemak rond te kijken.

Voor vanavond hadden we een bezoek aan het restaurant ”Appenzeller” gepland want Riet zit zich al meer dan een week te verheugen op gebraden konijn. Normaal gaan we altijd met de auto want eigenlijk is dit restaurant net te ver om te lopen, maar we besloten het er toch maar op te wagen want we hadden tenslotte geen haast. Na een fikse wandeling (niet zozeer vanwege de afstand maar meer vanwege de temperatuur) kwamen we ter plekke en wat denk je: dicht! Er was een besloten feest aan de gang en we moesten dus uitkijken naar een andere locatie. Nou zijn die er zat, maar de avondwandeling werd dus nog langer dan oorspronkelijk gepland. Riet had blijkbaar weer een vooruitziende blik gehad want voor de terugwandeling naar huis werden haar naaldhakken vervangen door slippertjes die ze in haar tas had meegenomen…

Drukke dag

intramuros_2012_12_24_046a

Voor vandaag hadden we een volle planning. Martin en Sandra zijn nu een week hier maar hadden nog weinig gezien van het echte Manila en daarom stond er voor vandaag een bezoek gepland aan Intramuros.

Intramuros is het oude Spaanse centrum van de stad en het is zoals de naam al zegt helemaal ommuurd. Binnen de muren liggen de oudste Spaanse kerken, daterend uit de tweede helft van de zestiende eeuw, en nog veel meer oude bezienswaardigheden zoals Fort Santiago. Dit fort is met name bekend als de gevangenis van de Filipijnse volksheld Jose Rizal die daar ook door de Spanjaarden is geëxecuteerd. We bezochten het fort en daarna maakten we een rit door Intramuros met een paard en wagen die ons langs alle andere bezienswaardigheden voerde zoals het voormalige hoofdkwartier van Generaal MacArthur onder wiens leiding de Filipijnen werden bevrijd van de Japanse bezetters en die dus ook mateloos populair is op de Filipijnen.

Helaas bleek mijn favoriete restaurant, wat helemaal in Spaans koloniale stijl is, gesloten maar wat gelukkig wel open was was het museum wat gevormd wordt door een origineel huis in dezelfde stijl. Het kostte wat moeite om souvenirs te vinden die Sandra leuk vond maar toen ze die gevonden had reden we (ook op verzoek van Sandra) naar de Mall of Asia, een van de grootste winkelcentra van Manila. Na daar twee uur rond gelopen te hebben zei Sandra dat ze wilde verhuizen naar een locatie naast de Mall…

De rit terug naar huis aan het eind van de middag voerde gedeeltelijk over EDSA en dat gaf onze gasten een goed beeld van de gebruikelijke verkeerschaos in de stad. Thuis gekomen besloten we onze allereerste Kerstavond buiten Nederland met een barbecue in de tuin.

En we wensen uiteraard al onze vrienden en bekenden in Nederland hele fijne Kerstdagen vanuit een zonnig en warm Manila.

Eerste Kerst buiten Nederland

A-Kerstman_Boracay

Dit was de allereerste keer dat we Kerst niet in Nederland vierden, en als ik de berichten zo hoor dan hoeven we daar wat het weer betreft niet rouwig om te zijn. Het was daar blijkbaar geen witte Kerst maar een hele natte, en hoewel de kans op een witte Kerst hier ook beslist nul is was het in ieder geval het grootste deel van de dag zonnig en heet.

We maakten er een rustige dag van want ook hier is met Kerst heel erg veel gesloten. Riet zorgde voor een lekkere Nederlandse Kerstlunch (met varkenshaasjes) en aan het eind van de middag wandelden we met zijn vieren naar het huis van een van mijn collega’s die een Kerstborrel organiseerde. Dat werd zoals verwacht erg gezellig, Martin en Sandra hadden het er ook naar hun zin, en het werd dan ook tamelijk laat want we gingen pas om een uur of half elf pas weer naar huis.

Bij thuiskomst ging ik meteen op de pc kijken of mijn broer Alex online was via Skype want onze moeder zou bij hem zijn met Kerst. Dat lukte probleemloos en dankzij een goeie verbinding hebben we dus nog even gezellig met de familie in Nederland kunnen kletsen. En daarmee zit de Kerst er voor dit jaar voor ons op want hier op de Filipijnen is er geen Tweede Kerstdag…

Winkelen in Greenhills

greenhills_dec2012

Sandra kon haar lol weer niet op vandaag want we gingen naar een van de leukste winkelcentra in Manila, genaamd Greenhills. Dit winkelcentrum heeft niet alleen de gebruikelijke winkels met merkartikelen maar er is ook een enorme markthal met allemaal stalletjes die hetzelfde verkopen maar dan tegen veel lagere prijzen omdat alles er namaak is. Tassen, kleren, schoenen, horloges, alles ligt er voor een prikkie van de prijs van de echte en meestal is het namaak op het oog niet van echt te onderscheiden.

Waar Sandra naar op zoek was waren Converse All Stars, en liefst een paar rooie. We vonden ze in een van de vele stalletjes, en omdat Riet in hetzelfde stalletje nog een paar sportschoenen vond konden de dames afdingen tot negenhonderd pesos (minder dan vijftien euro) voor de twee paar. Martin ging op zoek naar een rugzak, hij vond op een gegeven moment een ”originele” Victorinix rugzak en ook voor nog geen vijftien euro. Sandra’s dag werd helemaal goed toen ze voor zowel haar iPhone als haar iPod een cover vond die samen omgerekend nog geen twee en een halve euro kostten.

Het enige probleem van Greenhills is dat het aan de andere kant van het centrum van Manila ligt en dat het dus vrijwel onvermijdelijk is om er via EDSA naar toe te rijden, de drukste verkeersweg van de stad. Op de heenweg deden we er dan ook ruim vijf kwartier over om er te komen, en om aan te geven wat voor verschil het kan maken of het druk is of rustig, op de terugweg viel het verkeer alles mee en deden we er netaan een half uur over om weer thuis te komen.

We maakten er een vroege avond van vanavond want voor morgen staat de tocht naar de vulkaan Mount Pinatubo op het programma en we worden daarvoor om vier uur in de ochtend opgepikt. Of het doorgaat is op dit moment de grote vraag want het is vanavond begonnen te regenen en er zijn al een paar fikse buien gevallen. Of de regen doorzet morgen is afhankelijk van de route van de tropische storm die op dit moment ten zuiden van ons dwars over de Filipijnen trekt. Als het regent gaat de tocht vrijwel zeker niet door, dus het wordt nog even spannend. Afwachten maar, meer kunnen we niet doen.

Voor de liefhebbers, ik heb een foto album geplaatst met de foto’s van onze trip naar Boracay. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.

Beelden

Zoals we al vreesden gisteren heeft het vannacht de hele nacht geregend en toen we om half vier opstonden om opgehaald te worden voor onze trip naar Mount Pinatubo goot het nog steeds. Op het internet werd voor de regio de hele dag regen doorgegeven dus toen het busje om vier uur arriveerde overlegde ik met de chauffeur die zijn supervisor belde voor advies. Onze conclusie was dat het geen zin had om drie uur te gaan rijden om dan ter plekke te horen dat de tocht niet door kon gaan en we besloten daarom onze trip vandaag maar af te gelasten.

Later vandaag overlegde ik met de reisorganisatie en dat ging met het nodige gesteggel. Volgens hen had de tocht wel door kunnen gaan maar ze bleven het antwoord schuldig op de vraag hoe we dat hadden moeten weten want zowel gisteren als vanochtend waren ze niet bereikbaar geweest voor advies. Er werd dus overeengekomen dat we nu aanstaande zaterdag gaan en de verwachting is dat we dan wel goed weer hebben want de tropische storm zal in de loop van vannacht voorbij getrokken zijn.

img_0909aVandaag dus geen spannend verhaal over onze tocht naar Mount Pinatubo, maar ik wil het even hebben over iets anders. Ik vind het leuk om van ieder land waar ik kom een origineel souvenir mee te nemen, niet van die geprefabriceerde dingen die waarschijnlijk in China zijn gemaakt maar iets ”echts”. Riet houdt er helemaal niet van maar af en toe komen we toch iets tegen wat zelfs zij mooi vindt, zoals het handgemaakte houten beeldje wat we op Cuba hebben gekocht.

Ook in Maleisië hadden we bijna zo’n houten beeldje gekocht maar het duurde erg lang voordat we er een vonden die volgens Riet geen ”stomme kop” had, en toen we die vonden twijfelde ze weer zo lang dat we er uiteindelijk naast grepen.

Toen we afgelopen maandag in een souvenir shop in Intramuros waren zag ik een set van twee beelden van oorspronkelijke bewoners van de Filipijnen, allebei handgemaakt uit een enkel blok hout en ongeveer een halve meter hoog.

Ik was er meteen weg van en ik kon de set krijgen voor een vriendenprijsje, dus ik besloot ze te kopen. Thuis gekomen was de reactie van Riet ongeveer zoals verwacht: ”Mot ik dat mooi vinden?”…

Jack’s Full Pizza

union_jack_pizza_002

Voor Martin en Sandra zit de vakantie hier op de Filipijnen er al weer bijna op want aanstaande zondagavond vliegen ze al weer terug naar Nederland. Sandra wilde vandaag nog een laatste keer shoppen in een van de grote winkelcentra en daarvoor gingen we vanmorgen naar SM City North Edsa, gelegen aan de noordkant van de stad. En zoals de naam al zegt ligt het aan de beruchte EDSA Avenue en wel helemaal aan de andere kant van ons uit gezien.

We vertrokken om een uur of half tien in de hoop de ergste drukte voor te zijn en dat lukte heel redelijk. Het was na aankomst even zoeken naar de Starbucks en wat langer naar een broodjeszaak maar allebei werden uiteindelijk gevonden. Sandra vond ook wat ze zocht, een paar bruine leren Converse All Stars, en dat betekent na het paar neppers dat ze had gekocht in ”Greenhills” van de week haar tweede paar van deze schoenen. Net als vorig jaar in Kuala Lumpur zijn All Stars dus haar voornaamste souvenirs. Ook voor Martin was het shoppen succesvol want hij kocht zowaar één T-Shirt en daarmee komt het totaal samen met de drie die hij al eerder had gekocht op vier. Eigenlijk zelfs op vijf want bij een paar flessen Southern Comfort die hij heeft gekocht om mee terug te nemen zat ook een gratis T-Shirt.

Riet ging niet mee vandaag want die houdt helemaal niet van winkelen. Die heeft trouwens grote zorgen want er zijn op dit moment vrijwel geen sloffen sigaretten meer te koop! Op 2 januari gaan namelijk de prijzen van sigaretten hier omhoog en alle verkopers houden dus hun voorraad zoveel mogelijk vast om ze tegen de nieuwe prijs en de oude belasting te verkopen.

Vanavond hebben we weer gegeten bij de Union Jack Tavern, want Martin en ik hadden daar nog een uitdaging uitstaan. Ze hebben daar een pizza die ”Jack’s Full Pizza” heet en in feite niks anders is dan een compleet English Breakfast op een pizza. Die wilden we vorige week al bestellen; om de een of andere reden ging dat toen niet, maar vandaag is het gelukt. Nou ja, het bestellen, het opeten bleek zelfs met z’n tweeën een probleem want we kregen het niet helemaal voor elkaar. Maar we hebben in ieder geval alvast een bodempje voor onze tocht naar Mount Pinatubo morgen!

Naar Mount Pinatubo

mount_pinatubo_2012_12_29_103a

Gelukkig kon ik de trip naar de vulkaan Mount Pinatubo die afgelopen donderdag niet door kon gaan vanwege het slechte weer verschuiven naar vandaag. Het weer zag er gisteren al een stuk beter uit dus de vooruitzichten voor vandaag waren goed. Het betekende wel extra vroeg op want op een zaterdag is er altijd meer verkeersdrukte en onze chauffeur stuurde daarom vooraf een berichtje dat we al om half vier in de ochtend zouden worden opgehaald in plaats van vier uur.

De rit naar het startpunt van de tocht naar de vulkaan duurt een uur of drie, en we probeerden zo goed en zo kwaad als het ging onderweg nog wat te slapen in het busje. Dat lukte zowaar redelijk en na een vlotte rit waren we om een uur of half zes al ter plekke. De tocht begint in een klein dorpje in een lange straat die helemaal vol stond met wachtende jeeps, want per dag maken gemiddeld driehonderd mensen de tocht naar de vulkaan en omdat het zaterdag was en vakantieseizoen werden er zelfs nog meer mensen verwacht.

We vertrokken per jeep naar het startpunt van de hike, de voettocht naar de krater, een ritje van twaalf kilometer over de bedding die is uitgesleten door modderstromen vanuit de vulkaan. Het is een ruig ritje wat gaat over as en stenen en door verscheidene snelstromende bergbeken. De laatste zeven kilometer van de tocht moet te voet worden afgelegd met een gids, en ook dat betekent veelal klauteren over stenen en rotsen en het oversteken van snelstromende beekjes. Bij een van de laatste oversteken slipte mijn voet van een gladde steen in het water en dat leverde (hoofdzakelijk vanwege het feit dat ik mijn camera probeerde te redden) in een natte broekspijp op en een linkerbeen met wat flinke schaafwonden.

Het was aan de ene kant een beetje jammer dat het redelijk bewolkt was en af en toe knap winderig, maar aan de andere kant was dit waarschijnlijk voordeliger ten opzichte van zo’n tocht in de volle zon. Na ruim twee uur kwamen we na een laatste stevige klim aan op de top van de krater en daar maakte het fantastische uitzicht de tocht meer dan waard. Martin, Sandra en ik daalden af naar het zandstrandje in de krater waar Martin en Sandra nog even hebben gezwommen in het kratermeer. De klim vanaf dat strandje via de stenen trap terug naar boven bleek overigens het zwaarste deel van de hele tocht, waarbij gezegd moet worden dat we natuurlijk al zeven zware kilometers in de benen hadden.

De tocht terug voert over hetzelfde pad en dat betekende dus weer zeven kilometer afwisselend wandelen en klauteren. De terugtocht ging een stuk sneller dan de tocht op weg naar de krater, waarschijnlijk omdat we nu ons eigen tempo konden lopen en niet voortdurend andere groepen tegenkwamen wat lastig is op de smalle paden. We moesten met een andere jeep terug want bij degene die ons heen had gebracht werd bij onze terugkomst net een wiel verwisseld. Terug in het dorpje genoten we nog van een Filipijnse lunch die we helaas onvoldoende eer aan konden doen: de zes volle schalen met kip, rijst, groente en noodles waren simpelweg veel te veel voor ons viertjes.

Bij tweeën stapten we weer in het busje voor de terugreis en dat ging heel vlot totdat we Manila binnen reden. Zoals was te verwachten op zaterdagmiddag stond het verkeer muurvast en dat had waarschijnlijk voor een groot deel te maken met het feit dat het inmiddels flink was begonnen te regenen. Onze chauffeur besloot tot een alternatieve route dwars door de stad die erg leuk was vanuit toeristisch oogpunt maar die nauwelijks tijdwinst op bleek te leveren. Uiteindelijk waren we pas om half zes in de middag weer thuis.

We gingen nog wel uit eten, want het was tenslotte de laatste avond van Martin en Sandra, maar erg laat werd het niet: we lagen allemaal voor half elf bekaf en met zere benen in bed…

Martin en Sandra vertrekken

martin_en_sandra_vertrekken-copyHet zit er voor Martin en Sandra al weer op, ze vertrekken vanavond weer terug naar Nederland na veertien dagen bij ons in Manila te zijn geweest.

Er waren geen plannen meer voor vandaag maar dat maakte niet uit want het was gelukkig weer schitterend weer en ze hebben dus nog gauw even aan hun teint gewerkt in de tuin. Het enige wat we nog wel even hebben gedaan is ze meenemen voor de lunch op een bijzondere plek, het restaurant gelegen op de eenendertigste verdieping van het Vivere Hotel.

Vanwege het mooie weer was het uitzicht schitterend en het eten was ook nog eens erg goed. Riet en ik hadden dat al verwacht want ik heb vrijwel alle keren dat ik in Manila was voordat we er naar toe verhuisden in het Vivere Hotel gelogeerd en toen Riet en ik aankwamen in Manila verbleven we in eerste instantie ook in dit hotel.

Aan het eind van de middag kwamen Martin en Sandra met tegenzin uit het zonnetje om zich voor de reis te verkleden en de laatste dingen in te pakken. Tegen vijven was het tijd om naar de luchthaven te vertrekken waar we aankwamen na een opvallend vlotte rit, het was echt ongewoon rustig onderweg en ook op de luchthaven zelf.

Alle faciliteiten waren vlot afgerond hoorde ik net via een berichtje op mijn telefoon en het wachten is dus op het vertrek om tien voor negen vanavond. Als alles goed gaat zullen ze morgenochtend om zeven uur op Schiphol landen.

We namen dus weer afscheid van onze visite. Het zal de komende dag wel erg stil in huis zijn en we zullen de gezelligheid zeker nog een tijdje missen.

Oudejaarsavond in Manila

oudejaarsavond_2013_01_01_017a

We zijn weer met zijn tweetjes na het vertrek van Martin en Sandra gisteravond, en vandaag was ook nog eens onze allereerste jaarwisseling buiten Nederland. Oudejaarsavond is natuurlijk geen avond om samen op de bank te gaan zitten voor de televisie dus Riet had met een paar vriendinnen afgesproken dat we bij ons de jaarwisseling zouden gaan vieren.

Daarvoor moesten we eerst maar weer eens boodschappen gaan doen en dat viel niet mee. Het was in alle supermarkten een drukte van belang was doordat blijkbaar iedereen nog gauw even aan het inslaan was voor oudejaarsavond. Daarnaast liet de bevoorrading door de feestdagen blijkbaar te wensen over dus we moesten met ons boodschappenlijstje meerdere supermarkten en winkels af om te krijgen wat we wilden hebben. Uiteindelijk is alles gelukt en hadden we vanmiddag een uitpuilende koelkast en de Hollandse gehaktballetjes stonden te pruttelen op het gasfornuis.

We hadden een heel gezellige avond met onze vrienden Scott en Nonnie en hun dochter en Pete en Christine. Het werd dan ook behoorlijk laat, Pete en Christine gingen pas over drieën naar huis. De vuurwerkoverlast die voorspeld was viel heel erg mee, maar dat komt denk ik omdat we in Nederland heel wat gewend zijn. Net als daar begon hier in de loop van de dag het geknal al, maar vergeleken met Nederland was het erg rustig. In de loop van de avond nam het natuurlijk toe en zagen we het vertrouwde beeld met heel veel vuurpijlen, maar na het hoogtepunt op het tijdstip van de jaarwisseling nam het al snel af. Tegen enen was het op een enkele verdwaalde verre knal of pijl zelfs al afgelopen.

We zitten alleen nog steeds met een volle koelkast want ondanks ons verzoek vooral niets mee te nemen heeft onze visite zoals hier de gewoonte is zoveel meegenomen dat we het op geen stukken na hebben opgekregen. Iemand nog een stuk taart of een glas champagne?