Nieuwjaarsdag in Irak

Terwijl Nederland massaal vuurwerk afstak, auto’s in brand stak en en passant probeerde om Scheveningen plat te branden lag ik al op één oor want in Irak was het ten tijde van middernacht in Nederland al twee uur ’s nachts. Toch kreeg ik toen ik vanmorgen mijn horloge omdeed toch onverwacht nog vuurwerk te zien, erg leuk!

In het kamp was het allemaal weer “business as usual” en op kantoor was het alweer een rustige dag want ook hier is Nieuwjaarsdag een vrije dag. Voor mij was de belangrijkste taak van de dag om te beginnen met het schrijven van notities voor mijn back-to-back Sachin zodat hij als hij hier arriveert weet wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen vier weken en wat er allemaal aan activiteiten open staat. Verder kon ik in de loop van de middag al inchecken voor mijn vluchten naar Dubai en vandaar naar Nederland, mijn boarding passen zijn geprint en dat geeft altijd een goed gevoel want dan komt vertrekdag heel dichtbij.

Vanavond ben ik na het avondeten nog even langsgelopen bij een van de rookplekken waar bij speciale gelegenheden een kampvuur wordt aangestoken waarbij er ook wordt gebarbecued. Het was er niet erg druk maar wel gezellig, en een mooie afsluiting van Nieuwjaarsdag “in den vreemde”…

Laatste werkdag

Mijn vier weken zitten er op, vandaag was mijn laatste officiële werkdag. Het was een dag waarop ik eigenlijk niet veel meer te doen had , anders dan de notities voor mijn back-to-back Sachin afmaken waar ik gisteren aan ben begonnen. Ik had nog wat willen doornemen met mijn beide teamleden maar die zijn vandaag allebei weer eens niet op komen dagen. Een van de twee is de hele week overigens niet gekomen, die heb ik maar vier dagen gezien tijdens de afgelopen vier weken…

Het was al stil aan het ontbijt vanmorgen want er was niemand meer van het vaste clubje waar we meestal mee ontbijten. Mijn maat Ian is afgelopen zaterdag al naar huis gegaan en mijn andere maat Haider is vandaag vertrokken en die heeft waarschijnlijk vanmorgen uitgeslapen. Nou is dat nooit echt een probleem want je kunt altijd wel ergens bij aanschuiven want er zijn altijd wel andere bekenden, maar van mij hoef je ’s morgens vroeg niet zo veel te zeggen en een keertje zonder gezelschap ontbijten vind ik dan ook geen probleem.

De belangrijkste activiteit vandaag was eigenlijk het in de gaten houden van de transportlijst om te zien of mijn naam vermeld stond bij het konvooi naar het vliegveld van morgenmiddag. Dat was zoals gewoonlijk geduld hebben want die lijst wordt pas om half vijf rondgestuurd, maar alles was in orde en dat betekent dat alles gereed is voor vertrek. Vanavond moest alleen mijn koffer nog worden gepakt, wat weer een makkie was omdat alles wat ik mee wil nemen met gemak in mijn rolkoffer past en ik dus geen extra rugzak hoef mee te slepen.

En ter afsluiting was het vandaag “Burger Night”, dus dat was weer hamburger met patat.

Vertrekdag begint met regen en onweer

Dat was effe schrikken vanmorgen toen ik wakker werd om vijf uur want ik hoorde regen op het dak kletteren. En slecht weer is geen goed nieuws als je moet vertrekken want de luchthaven van Basrah heeft geen voorzieningen voor vliegverkeer bij slecht weer en dan zouden vluchten weleens kunnen worden gecanceld. Ik hoopte dus maar dat het weerbericht wat ik gistermiddag had gezien gelijk zou krijgen en dat het rond het middaguur droog zou worden.

Daar zag het in eerste instantie niet naar uit. Toen ik naar het restaurant liep voor het ontbijt was de regen afgezwakt tot een mals buitje bij een overigens opvallend milde temperatuur, maar toen ik na het ontbijt weer naar buiten kwam stortregende het. Het was duidelijk, lopen naar kantoor was deze keer geen optie en ik nam dus de bus maar kon niet voorkomen dat ik tijdens de run van honderd meter naar de bushalte aardig nat regende. Aangekomen op kantoor las ik gauw het laatste weerbericht en dat zag er gelukkig gunstig uit, het zou al rond negen uur stoppen met regenen waarna de zon zou doorbreken. Het hield in feite om zeven uur al op met regenen, al bleef het in eerste instantie nog wel bewolkt.

Vroeg in de middag verdween ook de bewolking en tegen de tijd dat we aankwamen op de luchthaven van Basrah was de lucht strakblauw met alleen nog hier en daar wat wolkjes. Na het gebruikelijke spitsroeden lopen bij de security-checks was het inmiddels al bijna vertrektijd dus erg lang hoefde ik niet op de luchthaven rond te hangen. Dat was overigens maar goed ook want de business lounge bleek nog steeds gesloten…

De vlucht naar Dubai vertrok op tijd om kwart over vier en na een kleine anderhalf uur landden we op de luchthaven van Dubai waar het inmiddels donker was, mede door het tijdverschil want in Dubai is het een uur later dan in Basrah.

Met een taxi-limousine van Emirates werd ik naar het door Emirates beschikbare hotel gebracht waar ik kon verblijven tot mijn vervolgvlucht naar Amsterdam zou vertrekken. Dat was deze keer overigens niet het Le Meridien maar het ernaast gelegen Roda Al Bustan Hotel. Op de foto hierboven zie je overigens linksonder de luchthaven van Dubai toen we eroverheen vlogen en het hotel zou daar vlak boven helemaal links nog net zichtbaar moeten zijn. Niet dat ik het zie maar ik weet toevallig dat het daar ligt…

Vier hele weken thuis

Vanmorgen vertrok ik vanuit Dubai naar Amsterdam maar deze keer niet met de Emirates vlucht van acht uur in de ochtend. Er is namelijk sinds november een eerdere vlucht van Emirates, die vertrekt al om drie uur ’s nachts. En dat is voor mij een veel beter alternatief want dan ben ik normaal gesproken om zeven uur al op Schiphol en met een beetje mazzel kan ik dus al ’s morgens voor achten thuis zijn.

In de praktijk bleek dat nog te werken ook. Ik werd om even over enen uur ’s nachts opgehaald bij het hotel in Dubai en om even voor zevenen stond ik op Schiphol. Omdat ik alleen een rolkoffer bij me had als handbagage kon ik zo doorlopen naar de paspoortcontrole waar ik ook vlot doorheen was. Ik was zelfs zo snel dat mijn taxi van Emirates nog niet eens was gearriveerd. Gelukkig hoefde ik maar een paar minuten te wachten en zo was ik inderdaad nog voor zevenen thuis.

En daar trof ik het volgende tafereeltje aan:

Miserabel weer

Het verwachte winterweer is nog niet gekomen, er is nog geen sprake van vorst of sneeuw.De temperaturen zijn te hoog voor de tijd van het jaar en dat betekent dat het waterkoud is met een overdaad aan regen en wind. Niet echt prettig weer dus, en het is zelfs vanachter glas geen beeld waar je vrolijk van wordt.

Op zich maakte het niet zoveel uit want sinds ik terug ben in Rijnsburg ben ik vrijwel iedere dag bezig geweest in de nieuwe woning van Martin en Sandra waar ik schilderwerk doe. Alleen de binnenboel uiteraard want met dit weer is de buitenboel onbegonnen werk…

Toch nog sneeuw

De temperaturen zijn dan toch eindelijk gaan dalen naar winters niveau (nog niet echt koud, maar vooruit) en vandaag is zowaar de eerste sneeuw gevallen. Het begon net toen ik onderweg was naar mijn moeder in Katwijk en dat leverde een paar mooie plaatjes op van de Boulevard en het Andreasplein.

Heb ik in ieder geval mijn winterbanden niet voor niets onder mijn auto laten monteren twee weken geleden…

Orientatie

Hoewel het nog steeds een prima auto is waarmee ik dik tevreden ben begint onze Mitsubishi Outlander behoorlijk op leeftijd te raken. En hoewel ik nog geen kostbare mankementen heb gehad (afkloppen!) is het toch een auto die over een paar maandjes alweer elf jaar oud is. Daarbij is het nog een vrij dure auto ook want de wegenbelasting is door zijn gewicht en zware motor behoorlijk hoog en hij lust ook nog een best slokje (een op negen is zo’n beetje het gemiddelde). En dat terwijl de benzine steeds maar duurder wordt.

Ik denk al een tijdje over een nieuwe auto en daarbij zou die beslist zuiniger moeten zijn, liefst een hybride of helemaal elektrisch, en wat kleiner kan ook best nu we nog maar met zijn tweetjes zijn. Gisteren besloot ik spontaan dat alvast wat rondneuzen helemaal geen kwaad kan en vandaag ben ik maar eens langs een paar dealers gereden om te kijken wat er zoal te koop is.

Mijn oriëntatie omvat, om maar een paar namen te noemen, modellen van Mercedes, BMW, Volvo, uiteraard Mazda en Mitsubishi omdat ik daar nu eenmaal hele goeie ervaringen mee heb, en ook Toyota.

Veel modellen zijn op voorhand al afgevallen omdat ze niet verkrijgbaar zijn als hybride en ik daar toch wel op wil focussen. Een volledig elektrische auto heb ik al een beetje opgegeven omdat de keuze in het betaalbare segment heel erg klein is. Andere modellen zijn afgevallen omdat Riet en/of ik ze simpelweg niet mooi vinden.

Uiteindelijk ben ik vandaag bij twee dealers geweest en bij een ervan heb ik een afspraak gemaakt voor een proefrit met de meest serieuze kandidaat. Ik zeg nog even niet welke auto dat is…

Aan de wandel

Het schilderwerk in het nieuwe huis van Martin en Sandra is zo’n beetje klaar, tenminste het gedeelte wat ik op me had genomen. Er is echter nog zat te doen en daarnaast zijn Martin en Sandra ook nog gewoon aan het werk en moet er dus af en toe op Gijsje worden gepast.

Ook vandaag was Gijsje weer bij ons en zijn we met haar even met de auto en daarin de kinderwagen naar Katwijk gegaan om even met haar te pronken bij mijn moeder. Riet is er inmiddels al weer aan gewend omdat ze het regelmatig doet maar voor mij was het bijna dertig jaar geleden dat het ik achter een kinderwagen heb gelopen…

Terug naar Basrah

Mijn vier weken verlof zaten er vandaag weer op en vanavond ben ik weer vertrokken naar Basrah. Vandaag heb ik afscheid genomen van moeder en schoonmoeder en verder heb ik alleen nog een paar laatste boodschapjes gedaan, zoals stroopwafels waar iedereen in Irak ook gek op is inclusief alle buitenlanders.

Verder was het afwachten of het weer goed zou blijven want er was sneeuw voorspeld. Dat was nog wel even spannend want de vraag is altijd wat er in dat geval gaat gebeuren met het vliegverkeer, maar het bleef ondanks waarschuwingen en code oranje op wat natte sneeuw in de ochtend en een beetje regen in de middag na droog.

Om even voor zevenen stond de taxi-limousine van Emirates voor de deur en even later waren we op weg naar Schiphol. En ja hoor, halverwege Schiphol barstte er een gigantische sneeuwbui los waarvoor de taxi flink langzamer moest gaan rijden. Het was zelfs zo erg dat de taxi-chauffeur me bij aankomst wees waar ik eventueel een taxi terug kon regelen mocht mijn vlucht worden gecanceld.

Het viel gelukkig mee, al snel na aankomst hield het sneeuwen alweer op en hoewel alle geparkeerde vliegtuigen wit waren van de sneeuw zou in ieder geval mijn vlucht naar Dubai gewoon op tijd vertrekken. Dat laatste bleek dan wel weer tegen te vallen want vanwege de sneeuw was er toch nog wel vertraging. Het duurde meer dan een half uur na de geplande vertrektijd voordat het vliegtuig werd “afgeduwd” en daarna moest het nog van de sneeuw worden ontdaan (“de-icing”) wat ook nog eens een half uur duurde.

Al met al zaten we meer dan een uur te laat in de lucht, maar ik ben onderweg naar Dubai.

Aankomst in Irak

Vanmorgen landde vlucht EK150 ruim een uur te laat in Dubai, wat voor mij geen problemen opleverde omdat mijn vervolgvlucht naar Basrah pas om kwart voor twee ’s middags zou vertrekken.

Dat bleek niet het geval te zijn voor Greg, een voormalige collega uit Rijswijk die ik in de vertrekhal tegen het lijf liep. Hij was samen met zijn dochter met dezelfde vlucht als ik aangekomen op weg naar de bruiloft van zijn zoon in Australië, maar hij miste door de vertraging zijn vervolgvlucht en was net op weg naar de Emirates-balie om een andere vlucht te gaan boeken. Maar niet voordat we nog even snel hebben bijgepraat en een selfie hadden gemaakt voor de andere collega’s in Rijswijk…

De vlucht naar Basrah vertrok gewoon op tijd en mede vanwege een uur tijdsverschil met Dubai landden we om even over half drie op de luchthaven van Basrah. Daar hadden we toch nog wat oponthoud omdat het grondpersoneel de slurf niet aan het vliegtuig gekoppeld kreeg. Gelukkig was er al snel een andere oplossing, een trap bij een andere deur vanwaar we per bus naar de aankomsthal werden gereden (een meter of vijftig van het vliegtuig).

Ik was vrij snel buiten omdat de paspoortcontrole vlot ging en ik niet op een koffer hoefde te wachten. In de aankomsthal verzamelen dan de verschillende groepen zich van diverse bedrijven, en ik meldde me bij de mensen van BGC. Vanwege het oponthoud met de trap hoefde er ook niet lang op de bagage te worden gewacht en omdat er ook niemand een nieuw visum hoefde aan te vragen waren we al gauw compleet.

Met taxi’s ging het vervolgens naar de “Dustbowl”, het open terrein buiten de luchthaven waar ons PSD (Private Security Detail) op ons stond te wachten. We werden ingedeeld in drie bussen en na een vlotte rit, waarvan ik overigens het grootste deel heb geslapen (ik ga toch blijkbaar wennen aan dat geschud en gerammel), kwamen we aan in het KAZ kamp.

Na het ophalen van de sleutel bij de receptie stapte ik nog voor vijf uur mijn kamer binnen. Ik ben er weer, vier weken min een dag te gaan vanaf nu.

Visum vernieuwen

Weer ging er op mijn eerste echte werkdag weer wat mis. Stapte ik de vorige keer zonder mijn BGC Badge de deur uit waardoor ik geen enkel gebouw meer kon binnenkomen, deze keer kwam ik er toen ik al lang en breed op kantoor was achter dat ik deze keer mijn Shell Badge vergeten was. En die heeft hier maar één enkele functie, op die badge zit namelijk de chip waarmee ik mijn laptop moet activeren. Zonder die badge kan ik dus niet op mijn laptop inloggen en zonder laptop kan ik niet werken. Ik kon dus weer terug naar het kamp om die badge op te halen…

Geen lekker begin weer, maar er was vandaag ook nog een enorme meevaller. Ik moet namelijk binnenkort weer een nieuw visum want mijn huidige verloopt begin april, en zo’n aanvraag is een langdurig en vervelend proces. Het begint met het aanvraagformulier, wat ik in december heb ingediend, en dan is het wachten op een goedkeuringsbrief van het Iraakse ministerie. Die brief, waarmee het eigenlijk visum kan worden verkregen, zat zowaar in januari al in mijn mailbox en ik kan dus nu een nieuw visum aanvragen.

Normaal gesproken gebeurt dat bij aankomst op de luchthaven voordat het oude visum is verlopen, maar het goeie nieuws wat ik kreeg van ons visa-team is dat ik deze keer mijn visum kan aanvragen terwijl ik in het kamp verblijf, ik hoef dus het hele pijnlijke proces op de luchthaven deze keer niet te doen bij mijn volgende aankomst in maart. Sterker nog, ik ben vanmiddag alles al gaan inleveren (visum-brief in tweevoud, vijf pasfoto’s met witte achtergrond en mijn paspoort) en het proces is dus al in gang gezet.

Een extra meevaller was dat ik geen bloedtest hoef te ondergaan vanwege mijn (ahum) gevorderde leeftijd, wat betekent dat er niet gewacht hoef te worden op de uitslag daarvan. Ik kreeg dan ook tot mijn grote verrassing te horen dat mijn paspoort zondagmiddag al klaar ligt met het nieuwe visum…

Winterweer

Vooraf had ik eigenlijk een hoopje dat de winter in Irak al een beetje geweken zou zijn en dat de temperaturen hoger zouden zijn dan tijdens mijn laatste shift in december, maar dat viel tegen. Ik merkte het eigenlijk al de eerste avond, toen het weer flink afkoelde toen de zon eenmaal was ondergegaan. Gistermorgen tijdens de eerste wandeling naar kantoor had ik me gelukkig voorbereid met een vest en daarover nog eens mijn regenjack, en dat was niks te veel, sterker nog, ik had spijt dat ik mijn sjaal niet had omgedaan.

Het is misschien niet wat je zou verwachten maar het kan hier in de woestijn ook knap koud zijn, en dan met name ’s nachts. Als de zon eenmaal opkomt dan warmt het wel weer op tot een graad of achttien maar hoewel redelijk aangenaam is het dat nog steeds niet erg hoog. Tijdens de wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch hou ik dus voorlopig nog mijn vest aan want de straffe wind doet het nog koeler aanvoelen.

Wat ik ook had verwacht is dat de zon al wel op zou zijn ’s morgens vroeg als ik naar kantoor wandel maar ook dat is nog niet het geval. Pas na zessen begint het te gloren aan de horizon en dat betekent dat ik nog wel een tijdje in het donker loop ’s morgens. Daar staat dan wel weer tegenover dat het aan het einde van de werkdag nu nog wel licht is, al is het net aan.

Kortom, het is hier dus nog steeds winter, ook al is die anders dan de winter in Nederland…

Veranderingen

Als ik in het KAZ kamp aankom dan kijk ik altijd even rond om te kijken wat er zoal is veranderd, en meestal is dat vrijwel niks want wat zou er moeten veranderen. Het enige is dat er een nieuw betonnen platform is gebouwd voor een paar grote schotelantennes maar dat was drie maanden geleden al klaar en dat is dus niks nieuws.

De enige verandering is niet meteen zichtbaar, dat is de inrichting van de fitness-ruimte. We hebben natuurlijk al sinds een paar maanden een grotere fitness-ruimte maar er was blijkbaar ook de nodige nieuwe apparatuur besteld en die is nu geplaatst. Blij ben ik er niet mee want een paar van de apparaten van mijn persoonlijke fitness-rondje zijn verdwenen en vervangen door apparaten met totaal andere functies. Er is nu nog meer voor de echte spierbundels en dus minder voor de meer “gewone” fitnessers zoals ik.

Niet echt een verbetering voor mij dis, want ik ben niet van plan om nu ook maar te gaan gewichtheffen of aan rekken hangen om mezelf omhoog te sjorren. Ik moet dus een andere routine gaan verzinnen en ik denk dat ik maar meer ga zwemmen. Dat wil zeggen, als de temperaturen een beetje omhoog gaan want hoewel het zwembad verwarmd is lijkt het me op dit moment nog steeds een kouwe klus. Ik associeer zwemmen nog steeds met een verwarmd binnenbad of met tropische temperaturen…

Ook op het fabrieksterrein is er weinig veranderd maar dat is in feite slecht nieuws. De verbeteringen aan ons gebouw zijn nog niet eens begonnen en ik heb inmiddels gehoord dat de plannen daarvoor misschien wel helemaal worden afgeblazen. Het elektronische beveiligingssysteem wat twee maanden geleden is geïnstalleerd is om onduidelijke redenen weer uitgeschakeld, wat betekent dat ik de tent ’s morgens weer ouderwets met een sleutel moet openen. 

Ook het werk om de gevel, waar voortdurend stukken pleisterwerk afvallen, te restaureren is nog steeds niet gedaan. 

En dan is er natuurlijk het voetpad wat wordt aangelegd om ervoor te zorgen dat we niet meer op de weg zelf hoeven te lopen. Daar waren ze al aan begonnen toen ik hier voor het eerst kwam en het is nog steeds niet klaar. Wat ze precies gedaan hebben de afgelopen vier maanden weet ik niet maar het ziet er nog precies hetzelfde uit als toen ik vorige maand wegging…

Nieuw visum

De wind waait nog steeds uit het noorden en dat betekent dat het ’s morgens vroeg bitter koud is. Hoewel de werkelijke temperatuur een graad of zeven was de gevoelstemperatuur vanmorgen door de straffe wind een graad of vier. Het was dan ook voor het eerst dat ik de capuchon van mijn regenjack opzette om mijn oren te beschermen tegen de kou, en onderweg naar kantoor lopend bedacht ik me dat ik mijn moeder toch maar moest vragen om een extra ijsmuts te breien…

Ik kreeg vanmorgen het mailtje van het visum-team dat mijn paspoort gereed lag om op te halen, inclusief mijn nieuwe visum voor een jaar. Ik ben daar heel blij mee want het betekent dat ik weer een poos van dat hele gedoe verlost ben. Na het werk heb ik mijn paspoort opgehaald en zag tot mijn grote tevredenheid dat het nieuwe visum geldig is tot 3 februari volgend jaar. Dat lijkt misschien logisch gezien het feit dat het visum afgelopen zondag (3 februari) is uitgegeven, maar dat is niet altijd zo. 

Die brief om een visum aan te vragen waar ik het gisteren over had is drie maanden geldig, en dat betekent dat je binnen drie maanden bij aankomst in Irak op de luchthaven een visum moet aanvragen. Het visum wat je daar krijgt is echter alleen geldig om het land binnen te komen en is geldig vanaf de datum waarop die visum-brief is afgegeven. Dat betekent dat er al de nodige tijd versteken kan zijn van het jaar dat je visum geldig is. Mijn brief was vorig jaar gedateerd 4 april 2018, en op de luchthaven werd de ingangsdatum van mijn visum dus bepaald op 4 april 2019 terwijl het al 23 mei was, dat scheelde dus bijna twee maanden geldigheid. 

Als we in het KAZ kamp aankomen moeten we zo snel mogelijk ons paspoort inleveren bij het visum-team om het om te laten zetten naar een Multi Entry Exit Visa (of kortweg MEEV), wat je ook toestaat het land weer te verlaten. En de geldigheid van dat MEEV is hetzelfde als van het visum wat je op de luchthaven krijgt en weer niet de ddatum van uitgifte. Dat bleek met mijn nieuwe visum dus niet het geval te zijn, deze keer hebben ze dus wel gewoon de datum aangehouden waarop het visum is uitgegeven en niet de datum van die brief want dat was ergens midden december geweest. Mijn nieuwe visum is dus wel een heel jaar geldig in tegenstelling tot mijn vorige.

Het is mogelijk om je MEEV één keer te laten verlengen, en omdat dat gedaan kon worden door het visum-team hier in het kamp was het deze keer een makkie. Volgend jaar ben ik weer de pineut want dan zal ik de hele procedure op de luchthaven weer moeten volgen. Maar dat zien we dan wel weer.

Sleutel kwijt…

Het leek vandaag een rustige dag te worden. Een van mijn Irakese medewerkers had me gisteren al laten weten dat hij vandaag niet zou komen en de andere stuurde vanmorgen een sms-je met dezelfde mededeling. Kon ik op mijn gemak eens het een en ander gaan afhandelen want er lag nogal wat administratief werk wat ik nog moest doen. Met name toen de rest van de wel aanwezige Irakezen om twee uur naar huis was gegaan kon ik lekker relaxed het nodige werk doen terwijl ik naar Greta Van Fleet luisterde op de koptelefoon.

Na het werk wandelde ik terug naar het kamp met de bedoeling snel om te kleden en een paar kilometer te gaan hardlopen in de sportzaal, maar dat liep wat vertraging op. Toen ik voor de deur stond kwam ik namelijk tot ontdekking dat ik mijn sleutel kwijt was. Al mijn zakken nagezocht, mijn rugzak doorgespit, niks te vinden en daar snapte ik op dat moment effe niks van.

Ik liep snel naar de receptie om een reserve-sleutel te vragen en die was er gelukkig, zij het dat het wel de enige nog was dus of ik er zuinig op wilde zijn en liefst de oorspronkelijke sleutel kon gaan zoeken. Nou vermoedde ik wel hoe ik mijn sleutel was kwijtgeraakt, waarschijnlijk was die bij mijn vertrek vanmorgen uit mijn zak gevallen in de gauw voor mijn kamer of anders in het restaurant waar ik mijn jas had uitgedaan. Ik had dus wel een hoopje dat iemand de sleutel zou vinden en naar de receptie brengen.

En jawel, toen ik mijn deur wilde opendoen met de sleutel bleek dat die helemaal niet op slot zat. En op het bureau in mijn kamer lag, inderdaad, mijn sleutel. Iemand had hem dus gevonden, hoogstwaarschijnlijk dus toch in de gang, en die op mijn bureau gelegd. Ik weet namelijk absoluut zeker dat ik wel degelijk mijn kamer op slot had gedaan, en als ik op mijn kamer ben zit de sleutel altijd in het slot en ligt nooit op mijn bureau.

Hoe dan ook, deze gaat in het rijtje van “vliegtuig gemist” en “pas vergeten”…

Quarantaine

Nee, er is behalve een kleine verkoudheid met mij niks aan de hand maar mocht dat toch zo zijn dan is er medische zorg beschikbaar in het KAZ kamp want er is een kleine kliniek met een eigen ambulance. Ik ben denk ik een van de weinige mensen in het kamp die de kliniek nog niet van binnen heeft gezien. Iedereen onder de zestig, en dat zullen toch wel de meesten zijn, moet iedere drie maanden bloed af laten nemen om getest te worden op HIV en andere enge ziektes en dat gebeurt uiteraard in de kliniek. Ik hoef dat dus niet, maar laten we het er maar op houden dat het een goed teken is dat ik de kliniek nog niet heb bezocht.

Er worden trouwens in geval van ziekte geen halve maatregelen genomen hier, met name als het gaat om iets wat eventueel besmettelijk kan zijn. En dat hoeft niet eens iets ernstigs te zijn. Het is al twee van mijn maten overkomen dat ze dagenlang op hun kamer in quarantaine hebben gezeten met een simpele ooginfectie. Ze hadden allebei toevallig onafhankelijk van elkaar dezelfde aandoening, een ooginfectie die weliswaar niet ernstig maar wel heel besmettelijk was.

Ze moesten van de dokter op hun kamer blijven en mochten er onder geen voorwaarde uit. Er werd een brief op de deur geplakt dat niemand zonder beschermende maatregelen hun kamer binnen mocht komen. Ze konden doorgeven wat ze wilden eten, dat werd dan gebracht maar op een stoel buiten de kamer neergezet waar ze het zelf moesten pakken. Ze kregen alleen plastic bestek, hun was werd apart gedaan en ook als hun beddengoed werd verschoond (door personeel met beschermende kleding, monddoekjes en handschoenen aan) werden de gebruikte lakens en slopen apart gewassen.

En dat allemaal om te voorkomen dat er hier een epidemie zou uitbreken, want als veel personeel daarom niet aan het werk kan dan kan zelfs zoiets als een oogontsteking een behoorlijke productieverstoring veroorzaken…

Cadeautjes

Het is al weer een paar maanden geleden dat het vijf-jarig bestaan van het bedrijf is gevierd maar er gingen toentertijd geruchten dat al het personeel een cadeau zou krijgen ter gelegenheid van dit jubileum. Er was zelfs sprake van een horloge, maar in hoeverre dat serieus was is niet duidelijk geworden, feit is wel dat er geen cadeau kwam en iedereen was het zowat al vergeten. Van uitstel komt tenslotte afstel, nietwaar.

Tot vandaag, want er werden alsnog cadeautjes uitgedeeld. Niet het verwachte horloge maar een tas met daarin de gebruikelijke saaie snuisterijen: een T-shirt, een baseball-pet, een notitieblok en een mok, en allemaal uiteraard voorzien van een bedrijfslogo met een aanduiding van het vijf-jarig jubileum. Blijkbaar was de fantasie met het niet doorgaan van het horloge meteen uitgeput en is er gekozen voor de makkelijkste weg, of misschien was het weer eens vanwege het beschikbare budget.

Hoe dan ook, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken zeggen ze, en het zijn spulletjes die altijd wel van pas komen. Het notitieblok is tenminste al geclaimd door Riet want die heeft er toevallig een nodig. Het T-shirt en de mok kan ik zelf wel gebruiken, dus als er nog iemand een boodschappentas of een pet nodig heeft…

PPE

Ik zal in de toekomst waarschijnlijk de nodige bezoekjes gaan afleggen aan andere sites en daarvoor heb ik PPE nodig. Deze afkorting staat voor Personal Protective Equipment en dat betekent zoveel als persoonlijke beschermende uitrusting. Dat houdt onder andere in een overall, een helm, een veiligheidsbril, speciale schoenen en meer van dat soort dingen. Vroeger heette dat gewoon werkkleding maar die term is nu niet meer toereikend omdat het niet alleen meer om kleding gaat maar ook om de eisen die eraan worden gesteld.

Ik moet dus het een en ander gaan bestellen van een lijst met alles wat er voor beschikbaar is en na goedkeuring de spullen gaan ophalen bij het centrale magazijn hier op het terrein. En dan maar hopen dat alles wat er nodig is ook voorradig is, en nog in mijn maat ook, want anders heb ik pech gehad en moet ik wachten tot de voorraad is aangevuld. Die maten zijn trouwens nogal een probleem want er zijn net als vroeger in het Nederlandse leger eigenlijk maar twee maten, “te groot” en “te klein”.

Zo had ik voor de maat van de overall XL aangekruist, en dat is eigenlijk voor mijn gevoel al een maat te groot, maar dat lijkt niet de juiste maat te zijn. Een collega die net zo lang is als ik heeft namelijk een 4XL, en dan met name voor de lengte. In de breedte past hij er wel twee keer in en ik zeker drie keer. Neem je een kleinere maat dan wordt niet alleen de omvang minder maar ook de lengte, dus dat gaat niet werken. Ik moet dus eerst maar eens verder rondvragen voordat ik ga bestellen.

De werkkleding is overigens heel populair bij het Irakese personeel, alleen raken ze het nogal vaak “kwijt”. Iedereen weet waar die “zoekgeraakte” kleding blijft want het is een publiek geheim dat je op iedere markt in Basrah die bedrijfskleding kunt kopen, en het is gewild ook vanwege de goeie kwaliteit. Er is zelfs op de luchthaven van Basrah grondpersoneel gesignaleerd wat rondloopt in overalls en jassen van de Basrah Gas Company…

Miserabele dag

Het was keurig voorspeld dus het was geen verrassing dat het gisteravond begon te regenen, eigenlijk net zo’n beetje toen ik na het avondeten het restaurant uitkwam. Vanmorgen regende het ook en zo te zien was er vannacht het nodige gevallen want het kamp stond zo ongeveer blank. Toen ik naar het restaurant liep voor mijn ontbijt viel het wel mee en ik dacht nog, als het niet erger wordt ga ik gewoon lopen naar kantoor want ik heb tenslotte niet voor niets een regenjack. Maar toen ik na het ontbijt naar buiten kwam viel het toch tegen, het was een stuk harder gaan regenen en ik maakte dus maar een sprintje naar de bus die op het punt van vertrekken stond.

Aangekomen op kantoor was ik zoals gewoonlijk de eerste en bij binnenkomst schakelde ik in de hal de verlichting aan. Ik deed hetzelfde in de kantoorruimte waar ik zit en begon met het opstarten van mijn laptop. Op dat moment hoorde ik een luide klik en alle elektrische apparaten en de verlichting sprongen uit, behalve mijn beeldscherm en mijn laptop. Blijkbaar was de hoofdschakelaar omgeslagen (beeldscherm en laptop zitten blijkbaar op een speciale groep) en dat had vast en zeker te maken met de regen.

Zoiets gebeurt hier vaak, de elektriciteit is nou eenmaal niet zo secuur en afgeschermd aangelegd als wij in Nederland gewend zijn en dat levert bij regen weleens problemen op.

Dat was in ons huis toen we in Manila woonden ook zo, bij fikse regen viel er van alles uit en op zich was dit dus geen ongewoon verschijnsel. Het bleek een schakelaar in de meterkast te zijn die ervoor zorgde dat de hoofdschakelaar uit was gesprongen, iets waar we achter kwamen door stomweg alle schakelaars een voor een te proberen.

Het bleef vandaag buiig, winderig, grijs en tamelijk koud, wat weer betreft met grote voorsprong de meest miserabele dag die ik tot nu toe hier heb meegemaakt.

Hoog bezoek

Gisteren kregen we allemaal een mailtje met daarin de mededeling dat we vandaag voor de lunch geen gebruik zouden kunnen maken van het restaurant in het kamp. Er zou namelijk “hoog bezoek” komen, wie werd niet vermeld, maar het restaurant zou voor ons niet toegankelijk zijn tussen de middag. Als alternatief was er gelegenheid om gisteravond bij het diner eten mee te nemen voor de lunch als je perse rijst, vlees en groente wilde hebben, en anders kon je vanmorgen van een buffet brood en beleg meenemen.

Ik besloot voor optie twee te gaan en vanmorgen wandelde ik dus naar het kamp met behalve mijn gebruikelijke rugzak ook een plastic tas met daarin een doos van piepschuim, bevattende mijn lunch bestaande uit twee broodjes met beleg, een appel en een ei, een bekertje yoghurt en plastic bestek.

Behalve de overlast bezorgde dat “hoge bezoek” dus met al dat extra plastic en piepschuim ook nog eens voor een flinke aanslag op het milieu, maar dat terzijde.

Omdat ik nu dus mijn lunch gewoon achter mijn bureau heb opgegeten ben ik de hele dag het kantoor niet uit geweest en ik heb van het hele circus verder weinig meegekregen behalve wat ik later van collega’s hoorde. En een circus was het geweest blijkbaar.

Een paar van mijn collega’s die geen zin hadden om de hele dag op kantoor te zitten hadden hun lunchpakket naar hun kamer meegenomen, met de bedoeling tussen de middag naar het kamp te wandelen en dan op hun kamer hun lunch op te eten. Die kwamen van een kouwe kermis thuis want ze werden zelfs het kamp niet binnengelaten, bij het draaihek werden ze geweigerd door gewapende bewakers.

Het “hoge bezoek” bleek namelijk de Minister van Olie te zijn en hij had een groot gezelschap en de nodige militaire bewaking meegenomen. Het kamp stond dan ook vol met een grote hoeveelheid gepantserde Toyota Landcruisers en een aantal militaire voertuigen voorzien van grote mitrailleurs. Het hele gezelschap schijnt ook nog het fabrieksterrein op geweest te zijn voor een rondleiding door de fabriek.

De Minister is de man die loopt te wijzen, met links naast hem (met de rode stropdas) onze Managing Director.

En dan te bedenken dat onze Nederlandse Minister-President naar zijn werk gaat op de fiets, op zijn eentje…

Weer koud

De afgelopen dagen zat de wind in de zuidhoek, en zoals gezegd betekent dat aanvoer van vochtige lucht. We hebben dan ook de nodige regen gehad, met name ’s nachts, maar daar stond tegenover dat er minder wind was en de temperaturen waren een stuk aangenamer dan de dagen daarvoor. Overdag was het de laatste twee dagen wel droog maar omdat het overwegend bewolkt was hebben we de zon niet of nauwelijks gezien.

Gisteren was aan het eind van de middag al te zien dat de wind aan het draaien was. Dat is altijd makkelijk te constateren want we hoeven alleen maar te kijken naar de enorme fakkels op de hoge pijpen waarmee overtollige olieresten worden afgefakkeld. Vanmorgen werd meteen toen ik naar buiten kwam al duidelijk dat het weer een stuk kouder was. En dat was niet alleen vanwege de lage temperatuur maar ook doordat er weer meer wind stond.

De wandeling naar kantoor was daarom weer een kouwe klus, en zelfs tussen de middag was het vervelend fris door de stevige kouwe wind. En het ziet er niet naar uit dat dat veel gaat veranderen als ik het weerbericht voor de komende week bekijk. Alleen de donderdag geeft weer een bewolkte dag aan, en je ziet dan ook meteen dat die bewolking ervoor zorgt dat het ’s nachts een stuk minder hard afkoelt.

Aan het plaatje kunnen jullie mooi zien dat het hier in de woestijn dus ook niet het hele jaar bakoven-temperaturen zijn. Nou ja, in ieder geval is de zon weer terug…

Langer licht

Hoewel het verschil niet zo groot is als in Nederland zijn de dagen in de zomer ook merkbaar langer dan in de winter. Toen ik vorig jaar in mei voor het eerst aankwam was het al zomer, de dag was al aangebroken als ik naar kantoor ging en er was ook nog daglicht als ik naar het kamp terugging aan het eind van de middag. Vanaf mijn shift in december was dat niet meer het geval, het was zowel ’s morgens als ’s avonds al donker.

Op dit moment is het zo’n beetje net op het kantelpunt. Het is nog net donker als ik mijn wandeling naar kantoor begin en als ik aankom begint het net licht te worden, en ’s avonds is het nog net licht als ik terug wandel naar het kamp. De volgende twee foto’s laten dat mooi zien, de eerste is van ’s morgens vroeg:

De tweede foto is gemaakt op de terugweg naar het kamp op de hoek van de weg naar het kamp. Links de weg naar het kamp, rechts de weg naar het terrein waar de kantoorgebouwen zijn. Je ziet nog net de radiomast erbovenuit steken, ons kantoor ligt daar vlak naast:

Fitness na het werk

Sinds mijn vorige shift ben ik begonnen met een routine van drie dagen sporten en dan een dag rust, in plaats van twee dagen sporten en dan een dag rust. Dat ben ik enerzijds gaan doen omdat ik wat meer wilde sporten en anderzijds omdat ik hier per sessie korter sport dan wanneer ik thuis naar de fitness ga. Dat heeft simpelweg te maken met het feit dat ik eerst wil sporten en dan eten (andersom is nou eenmaal niet gezond) en dat het restaurant maar tot acht uur open is. En ja, als je dan om over zessen van je werk komt dan is de tijd beperkt, en het alternatief om dan maar eten te halen voor sluitingstijd en dat op je kamer op te kanen vind ik niet gezellig.

Er zijn mensen die ’s morgens extra vroeg opstaan om voor het werk te gaan sporten. Dat gaat me toch een stapje te ver, daar heb ik echt geen zin in. Ik zie regelmatig hardlopers buiten in het kamp als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt en op zich is het wel te begrijpen, op dat tijdstip is zelfs in de zomer de temperatuur het laagst en dus aangenamer voor de hardlopers. Ik loop liever binnen op de loopband, dan ben ik helemaal niet van het weer afhankelijk want daar is airco. En wat de zwemmers betreft, zeker deze tijd van het jaar laat ik het zwembad voor wat het is want ik associeer zwemmen met een overdekt verwarmd binnenbad of anders met een tropisch strand…

Op dit moment probeer ik in die drie dagen sporten af te wisselen door een avond hard te lopen, dan een dag cross-trainer en beenoefeningen met gewichten, en de derde dag doe ik krachtoefeningen voor het bovenlichaam. Wat betreft dat hardlopen, ik ben van de week begonnen met een trainingsschema van twaalf weken met als doel tien kilometer te kunnen hardlopen. Normaal gesproken loop ik tussen de vier en de zes kilometer maar ik wil een stapje hogerop.

Op de foto hieronder zie je het cardio-gedeelte van onze pas verbouwde fitness-ruimte:

Stormachtig

Het was vandaag een wel heel merkwaardige dag wat het weer betreft. De wind is de laatste dagen net een metronoom, de hoek waaruit die waait draait voortdurend tussen noord en zuid heen en weer. We hebben ook de afgelopen twee dagen weer wat regen gehad al was dat hoofdzakelijk ’s nachts en was het overdag beperkt tot een paar spetters (waar ikzelf overigens helemaal niets van heb gemerkt). Maar vandaag was het echt stormachtig, en dan bedoel ik zo’n harde wind dat je er tegenin kunt leunen, zeg maar zoals een echte Kattekse zuid-wester.

Als dit tijdens een droge periode was gebeurd dan was het waarschijnlijk een echte zandstorm geweest, maar deze keer viel dat mee omdat er nog regen was gevallen en het zand daardoor nog vochtig was. Het wandelen viel vanmorgen nog wel mee omdat de wind eigenlijk pas in de loop van de ochtend aantrok, maar tussen de middag werden we zowat de hekken in geblazen. Dat was overigens voor al het zwerfvuil op het fabrieksterrein wel het geval, dat werd echt tegen het hek aan de overkant van de weg langs de fabriek geblazen.

Die regen van de laatste weken heeft trouwens wel een aardig neveneffect, er beginnen zelfs in de woestijn spontaan dingen te groeien. We zien onderweg bij alle poten van het hek en onderaan de lantaarnpalen het onkruid opschieten en daar komen zelfs hier en daar bloemetjes aan. En dat geeft deze anders zo naargeestige omgeving tot een beetje een fleurig tintje.

Botsing

De verkeersveiligheid op het fabrieksterrein is regelmatig in de aandacht. Er is best veel verkeer op de wegen op en rond de fabriek: de pendelbussen, vrachtverkeer, mini-van’s voor personentransport en er karren ook nogal wat pickup’s van het bedrijf rond. Er geldt overal een maximum snelheid van twintig kilometer per uur en daar houdt iedereen zich toch wel aan want als blijkt dat je te hard hebt gereden zijn de consequenties niet mals en zeker niet als je bij een ongeval betrokken bent.

Pas geleden is er op de lange rechte weg langs de fabriek nog een van die mini-van’s tegen een lantaarnpaal gebotst. De paal lag half om en er was verder alleen materiële schade, maar de vraag was hoe het busje op een kaarsrechte weg zodanig opzij kon zwalken dat er een lantaarnpaal werd omgereden. En erger nog, er hadden ook best persoonlijke ongelukken kunnen gebeuren want die lantaarnpaal staat op de strook tussen de weg en het hek waarover personeel (ik ook) heen en weer naar het kamp lopen. De vermoedens zijn dat gebruik van een mobieltje weleens de oorzaak zou kunnen zijn en er is dan ook een onderzoek gaande.

Vanmiddag kwam een van mijn collega’s me roepen, er was een ongeluk gebeurd vlak voor de deur zei hij. Ik liep mee en inderdaad, twee pickup’s waren tegen elkaar gebotst op het kruispunt voor ons gebouw. Het was niet hard gegaan en er was alleen blikschade maar ook hier was de vraag, “Hoe krijg je het voor elkaar?”. Het is notabene weekend, het is juist vandaag hartstikke rustig, en dan toch nog kans zien om op elkaar te knallen. Het schijnt dat ze allebei toeterden en te laat tot de ontdekking kwamen dat geen van beide van plan was te stoppen…

Zoetigheid

We hebben sinds een paar weken een vrouwelijke collega op de kamer en dat merkte ik meteen toen ik terugkwam van mijn laatste verlof. De kamer ziet er netter uit, er is opgeruimd en staan op diverse plekken nu kleine bloempotjes met kunstplantjes. Zelfs onze Irakese baas vond blijkbaar dat hij nu niet kon achterblijven met al die orde en netheid en heeft de stapel prullaria op het kastje achter zich opgeruimd en in een lade van een kast gekiept. Het geeft het geheel toch wel een beter aanzien. 

En dat was eigenlijk wel nodig ook want zoals ik al eens heb verteld zitten we in een gebouw waar in Nederland nog geen daklozen zouden worden gehuisvest zonder eerst een beetje opknappen.

En we hebben goed nieuws gehad, een groot deel van de plannen die waren ingediend voor een hoognodige renovatie zijn goedgekeurd. Weliswaar wordt het veelal opknapwerk in plaats van de grondige renovatie waarop we hadden gehoopt maar we zijn met alles blij.

Op de foto hier rechts zie je een paar voorbeelden van hoe ons kantoor er van binnen uitziet.

Een vrouw op de afdeling heeft overigens nog meer voordelen want er worden nu met regelmaat Irakese lekkernijen rondgedeeld.

Ik weet nooit precies wat het is maar het is verschrikkelijk zoet en ontzettend lekker. Het schijnen allemaal Irakese specialiteiten te zijn en ik ben er allang achter dat de Irakezen enorme zoetekauwen zijn

Er wordt bij al die hapjes waarschuwend verteld dat het erg zoet is en waarschijnlijk niet zo goed voor je gezondheid maar dat moet voor een keertje maar niet uitmaken. Het is maar goed dat ik veel tijd in de sportzaal doorbreng…

“Single Digits”

Er was vanmorgen een discussie aan het ontbijt over het onderwerp “Single Digits”. Als je nog maar negen dagen te gaan hebt dan ben je uit de dubbele cijfers en zit je zoals wij dat noemen in de “Single Digits”, oftewel enkele cijfers. Alleen was vanmorgen de vraag: telt je vertrekdag nou ook nog mee in de telling of niet.

Het toeval wil dat ik volgende week woensdag samen met mijn maten Ian en Haider vertrek. Normaal zijn ze altijd een dag eerder dan ik maar omdat ik nu zelf een dag eerder vertrek vanwege een kort zakenbezoek in Dubai zit ik op hetzelfde aftel-schema. Haider en Ian waren het erover eens, vandaag gingen voor ons de “Single Digits” in. Ik was het daar niet mee eens want onze vlucht naar Dubai vertrekt pas om half vijf ’s middags, wat inhoudt dat we ’s morgens nog gewoon naar kantoor gaan en daarom telt voor mij de woensdag ook nog als werkdag mee.

Riet zou waarschijnlijk zeggen dat ik het weer eens van de pessimistische kant bekijk, en misschien heeft ze wel gelijk. Het maakt hoe dan ook op het moment dat ik dit schrijf niet meer uit want deze werkdag zit er inmiddels al op en dat betekent dat morgen de “Single Digits” gelden: ik mag officieel gaan aftellen…

Verder heb ik vanmiddag een gesprek gehad met onze grote baas, de baas van de baas van mijn baas oftewel het hoofd van de afdeling Financiën waartoe om de een of andere reden (historisch gegroeid schijnt) de IT afdeling ook behoort. Het gesprek was onderdeel van de serie gesprekken die de baas met al zijn medewerkers wil voeren over hoe het gaat met het werk en wat de verwachtingen zijn. Het werd al met al eigenlijk best een leuk gesprek, zeker toen hij opmerkte dat ik er in positieve zin niet uitzag als iemand die volgende maand 63 wordt…

Situatie in Basrah

Iedere dag krijgen we een mailtje van het beveiligingsteam met daarin een opsomming van de incidenten in en rond Basrah van de vorige dag. Dat lijstje bevat normaal gesproken vier tot zes items met de kanttekening dat “gewone” criminaliteit waarbij geen slachtoffers zijn gevallen (drugshandel, berovingen, aanrandingen, fraude, omkoping en bedreigingen) in een enkel item worden samengevat. De overige incidenten zijn zware criminaliteit waarbij wapens zijn gebruikt (en meestal slachtoffers zijn gevallen), stammenconflicten, ontvoeringen en demonstraties.

Met name die laatste categorie is voor ons van belang omdat er de afgelopen jaren verscheidene grote demonstraties zijn geweest die uit de hand dreigden te lopen en die ook effect hadden op ons als werknemers. Er werd soms gedemonstreerd rond het fabrieksterrein maar er zijn ook demonstraties geweest rond de luchthaven, die legden het vliegverkeer plat of ze waren zodanig bedreigend dat er geen mensen naar de luchthaven vervoerd konden worden. En met name dat laatste is natuurlijk heel erg vervelend als je na vier weken op het punt staat om naar huis te gaan.

Vandaar dat ik nu met iets meer dan een week te gaan het mailtje van de beveiliging aandachtiger lees dan normaal. Er is gelukkig tot op heden nog niks aan de hand, er zijn wel iedere dag demonstraties maar het gaat daarbij om kleine groepen mensen die demonstreren voor hogere lonen of vaste arbeidscontracten. Het is allemaal kleinschalig met groepen van hooguit honderd demonstranten, en alle demonstraties zijn in de stad zelf en dus niet echt verontrustend voor ons.

Het schijnt dat het op dit moment rustig is vanwege de tijd van het jaar. Als het straks heter gaat worden en de airco’s weer aangaan dan komen de problemen met het elektriciteitsnet weer aan het licht. Dan raken de gemoederen weer oververhit, steken alle andere problemen de kop weer op (want er is nog steeds niks opgelost) en de verwachting is dat het dan weer los gaat.

Maar goed, dat is pas over een maandje of wat, nu is het zoals gezegd redelijk rustig. Effe houden nog zo…

Buurtwinkeltje

Hoewel het vlak naast ons gebouw is gelegen ben ik er nog nooit binnen geweest: het “buurtwinkeltje” op het fabrieksterrein. Het schijnt een soort van supermarktje te zijn (maar dan wel heel klein) en tussen de middag is het ook een soort van snackbar. Ik zie dan tenminste altijd groepjes fabriekspersoneel voor het winkeltje staan en de shoarma schijnt heel best te eten te zijn. Misschien moet ik het toch maar eens proberen.

Het winkeltje zelf zou in Nederland na een bezoek van de Keuringsdienst van Waren zeker weten meteen gesloten worden, en waarschijnlijk zou de gemeente ook een bord “Onbewoonbaar verklaard” op de muur spijkeren. Het is eigenlijk niet meer dan een betonnen omhulsel met wat wrakke ramen en deuren, maar wat de kroon spant is het dak. Ik zag het laatst vanaf onze bovenverdieping, het lijkt erop alsof het bestaat uit ijzeren golfplaten die erop zijn gelegd en die op zijn plaats worden gehouden met stenen, zoals je op deze foto kunt zien:

Gewijzigde wandelroute

Vorige week veranderde er plotseling iets aan de wandelroute van het kamp naar het fabrieksterrein. Bij het verlaten van het kamp liepen we tot nu toe altijd over het parkeerterrein van de beveiligingsdienst waar de gepantserde bussen en jeeps staan waar achteraan een poort in het hek is. Achter het hek liepen we dan om het gebouw van de beveiliging heen waarna we aan de achterkant het gebouw binnen gingen. Daar is een gang met halverwege een beveiligd draaihek waar we met onze pas doorheen moeten. Aan de andere kant buiten begint dan het pad door een opening in de muur waardoor we het kamp verlaten.

Omdat er met name ’s morgens altijd veel activiteit is op het parkeerterrein, beveiligers die met wapenkisten lopen en auto’s en bussen die vertrekken, is besloten dat het veiliger is als wij wandelaars voortaan niet meer over dat terrein lopen. Er is een andere mogelijkheid gemaakt om achter het beveiligingsgebouw te komen, er is simpelweg een stuk uit de omheining gehaald en met een kleine omleiding kunnen we nu daarlangs in plaats van over het parkeerterrein.

Het was blijkbaar niet meteen voor iedereen duidelijk, daarom is er nu een officiële mededeling uitgegaan. En er is een bord geplaatst wat niks aan duidelijkheid te wensen overlaat…

Totale offday…

Vandaag was de eerste dag van de derde week van mijn hardloop-training en ik had er best wel zin in. De eerste twee weken gingen best soepel met per week afwisselend een duurloop van veertig minuten en een interval training. Afgelopen woensdagavond heb ik een intervaltraining gedaan van veertig minuten en die ging zo lekker dat ik in de laatste drie intervals zelfs nog kon versnellen. Voor vanavond stond er een run van vijfenveertig minuten op het programma met gematigd tempo, een makkie dacht ik dus maar het liep even anders want ik had echt een totale offday! 

Zoals altijd voelde ik mijn benen wel aan het begin, maar normaal gesproken gaat dat na een paar minuten vanzelf over als ik in mijn ritme kom. Dat lukte vandaag alleen totaal niet, het bleef moeizaam gaan en ik had nog niet eens tien minuten gelopen toen ik al dacht aan stoppen want mijn benen bleven als lood aanvoelen. Variatie in mijn tempo hielp ook niks, het ging gewoon voor geen meter. Toch ben ik nog op wilskracht (of eigenwijzigheid als je het zo wilt noemen) nog doorgegaan tot ik er na bijna een half uur vier kilometer op had zitten. Even dacht ik nog aan stug doorgaan maar het zat er vandaag gewoon niet in dus ben ik maar gestopt.

Ik heb bij het eten maar een flink toetje genomen als compensatie, ik vond dat ik dat wel verdiend had. En hier nog een paar foto’s die ik vanmorgen heb gemaakt tijdens de wandeling naar kantoor:

Dichte mist

Nog maar een paar werkdagen deze shift, en nog steeds vliegt de tijd. Dit in tegenstelling tot alle vorige keren toen de eerste weken weliswaar ook snel voorbij gingen maar de laatste week veel langzamer leek te gaan. Dat is dus nu niet het geval, nog maar een paar dagen te gaan en nog steeds zijn de dagen zo om. Het komt waarschijnlijk doordat ik het behoorlijk druk heb gehad deze shift, of misschien begin ik er gewoon aan te wennen.

Ik had al gezegd dat het onwaarschijnlijk is dat demonstraties roet in het eten gaan gooien bij mijn vertrek deze week maar er is nog iets anders om in de gaten te houden en dat is het weer. Daar werd ik vanmorgen weer aan herinnerd toen ik buiten kwam want er hing een dichte mist, zo dicht dat het zicht op sommige plekken minder dan vijftig meter was.

Mist kan heel vervelend zijn voor het vliegverkeer hier, net als regen en ander weer waarbij het zicht verminderd want het vliegveld van Basrah heeft geen apparatuur om vliegtuigen “blind” te kunnen laten landen. En het is al een paar keer gebeurd dat een binnenkomende vlucht moest omkeren daardoor.

Gelukkig viel het vandaag allemaal mee, de mist loste in de loop van de ochtend vanzelf op, en Iraakse collega’s die binnenkwamen waren zelfs verbaasd want in Basrah was het volkomen helder zeiden ze. Hoe dan ook, het weerbericht laat voorlopig zien dat er ook wat het weer betreft niks is om me zorgen over te maken. Zonnig, soms bewolkt, maar geen regen in de komende dagen.

Slecht nieuws…

Vanmorgen tijdens onze wekelijkse team-teleconferentie meldde mijn baas in Dubai dat hij slecht nieuws had, mijn back-to-back Sachin heeft ontslag genomen. Dat kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel want ik wist echt helemaal van niks. Niemand eigenlijk zo bleek, en wat de reden is weet ik op dit moment nog niet, maar wat ik wel weet is dat dit inderdaad slecht nieuws is.

Sachin en ik zijn om en om vier weken “on seat”, en dat betekent dat we deze functie met z’n tweeën het hele jaar rond zonder onderbreking twaalf uur per dag vervullen. Nu wordt die continuïteit onderbroken want Sachin houdt er na zijn komende shift die aanstaande donderdag begint mee op. En dat betekent dat ik er daarna voorlopig alleen voor sta want een opvolger zal niet zo makkelijk te vinden zijn op korte termijn, als er al iemand gevonden kan worden met de juiste ervaring in dit toch wel specialistische werk.

Ik was al bijna klaar met het schrijven van mijn verslag voor Sachin waar hij aanstaande donderdag mee aan de slag kan maar dat krijgt nu natuurlijk een heel andere context. Dingen die we samen aan het plannen waren voor de langere termijn moeten nu worden herzien om te kijken of ze nog realiseerbaar zijn, of dat ik de planning moet gaan aanpassen. En wat er gaat gebeuren na Sachin’s vertrek weet ik natuurlijk nog niet aangezien het nieuws ook bij mijn baas pas net bekend is. Het houdt voorlopig voor de komende maanden waarschijnlijk in dat er in de vier weken dat ik thuis ben niemand hier zal zitten. Wat dat betekent voor het werk en het team is nu nog onduidelijk, feit is dat onze Irakese teamleden weinig zullen kunnen uitvoeren als Sachin of ik er niet zijn.

Het is gelukkig allemaal niet van invloed op mijn terugkeer naar huis deze week, en ook de vier weken erna zijn ingevuld omdat Sachin die shift nog doet, maar ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren als ik terug kom eind maart. Dat wordt afwachten, ik hoor het tegen die tijd wel.

Op de valreep

Vandaag is mijn laatste volle werkdag, morgen vertrek ik naar verwachting pas aan het begin van de middag uit het kamp en morgenochtend ben ik daarom ook nog op kantoor. De laatste loodjes van deze shift dus, maar ik kan nog net op de valreep weer een enorme klucht meemaken.

Afgelopen zondag is een aannemer begonnen op de eerste verdieping van ons gebouw met de aangekondigde renovatie. Daarvoor moesten verscheidene kamers leeggemaakt worden en nadat iedereen ergens anders een plekje had gevonden werden de betreffende kamers helemaal leeggehaald. Bij het slepen met het meubilair sneuvelde er overigens nogal het een en ander waaronder een paar ruiten. Alles werd aan het eind van de gang hoog opgestapeld tegen de muur en het werk ging beginnen.

Voor de mensen die uit hun kamer moesten was onze enige vergaderzaal gereserveerd zodat ze daar voorlopig kunnen zitten, maar toen ze er binnenkwamen was er ondanks nadrukkelijke navraag vooraf en diverse toezeggingen geen computerapparatuur aanwezig om mee te werken. Het kostte wat tijd om dat allemaal geïnstalleerd te krijgen, maar toen dat eenmaal gebeurd was kon er nog niet worden gewerkt want… er was niks aangesloten, er waren geen verlengsnoeren! Ook dat werd opgelost maar de mensen moesten wel zelf het gebouw door op zoek naar verlengsnoeren.

Eindelijk geregeld zou je zeggen, maar niet dus. Gisteren kwam er iemand tot de ontdekking dat er iets mis was met het contract voor de aannemer en het werk moest worden stilgelegd. De werknemers van de aannemer sleepten vervolgens alle meubilair terug in de kamers, maar deden dat willekeurig zodat overal verkeerd meubilair kwam te staan.

De mensen uit de vergaderzaal zijn vandaag weer terug naar hun werkplekken en de vergaderzaal zelf is weer leeggehaald. En de verbouwing? Nou, er zijn twee verschillende geruchten, het ene over uitstel en het andere over afstel…

Nog even iets anders, ik kreeg vandaag van iemand een plastic zakje met vruchten die ik nog nooit had gezien. Ze zijn ongeveer net zo groot als een cherrytomaat en ze smaken licht zurig, als een kruising tussen een appel en een peer. Ik dacht, Riet heeft jaren in een groothandel in groente en fruit gewerkt, die weet het vast wel maar ze wist het ook niet. Een speurtocht op het Internet leverde op dat het waarschijnlijk om de Iraakse Palmvrucht gaat maar zeker weten doe ik dat niet. Dus wie het weet mag het zeggen.

Nog meer slecht nieuws

De vlucht naar Dubai vertrok pas om tien voor half vijf en het konvooi zou daarom om kwart voor een pas vertrekken vanuit het KAZ kamp. Ik ging dus ’s morgens gewoon op de normale tijd voor de laatste keer deze shift naar kantoor. Veel was er niet meer te doen maar ik slaagde er toch in om de tijd nog redelijk zinvol in te vullen, met als laatste activiteit een telefonische meeting met het bedrijf Exterran om tien uur.

De bedoeling was om na die meeting, die tot elf uur was gepland, terug te gaan naar het kamp om nog wat laatste spullen in te pakken en daarna nog gauw even te lunchen in het restaurant. Maar dat liep anders want mijn baas Amit die ook in de meeting zat vroeg me na afloop om nog even aan de lijn te blijven want hij moest me nog even spreken. Ik dacht dat dat zou gaan over het ontslag nemen van Sachin maar het was iets anders, Amit vertelde me dat er nog meer slecht nieuws was en dat ik het niet zou geloven, maar hij had ook ontslag genomen want hij heeft een andere baan binnen Shell gevonden.

Dit kon er ook nog wel bij, en ik moet zelfs toegeven dat dit minder onverwacht was dan het nieuws van Sachin want Amit heeft er bijna vier jaar opzitten bij BGC en de vraag is dan altijd of je nog een jaar wordt verlengd of dat je een andere nieuwe kans moet pakken als die zich voordoet. Hij heeft dus gekozen voor het laatste en vertrekt waarschijnlijk in juni. Dat wordt dus een nieuwe maat en een nieuwe baas voor mij…

Over de reis naar Dubai kan ik verder kort zijn, die was voorspoedig en om even over achten zat ik in het Radisson Blu hotel in Media City in Dubai.

Echte laatste werkdag

Vandaag zou normaal gesproken mijn eerste verlofdag zijn maar vanwege het bezoek aan het kantoor van onze contractor Wood is dit dus een extra werkdag. En het was vergeleken met mijn normale werkdagen in KAZ een makkie want het begon al met uitslapen. Ik hoefde pas om negen uur aanwezig te zijn op het kantoor van Wood in de Arenco Tower, en dat was nog geen vijf minuten lopen vanaf het hotel wat je hierboven links op de foto ziet. Het was eigenlijk niet meer dan de straat voor het hotel oversteken en nog een klein stukje doorlopen naar het Arenco Tower gebouw.

De werkdag was in feite een werkbespreking met mijn tegenhanger bij Wood over de overdracht van gegevens van Wood naar BGC en nog wat zaken die nog niet waren afgehandeld. We konden alle agendapunten naar tevredenheid afhandelen en waren dan ook om een uur of vier klaar. Na afloop ging ik met David, de IM Lead van Wood nog wat drinken in de bar van mijn hotel en daarna begon het lange wachten want ik zou pas om tien voor een ’s nachts worden opgehaald.

Ik bracht de tijd door met onder andere twee Rocky films die ik nog niet had gezien, maar ik probeerde ook nog wat te slapen. Dat lukte voor geen meter want ik had de nacht ervoor prima en lang geslapen en dan val je ’s avonds om zeven uur niet zomaar in slaap.

Nou ben ik gelukkig ondertussen wel gewend om lang te wachten, ik moet tenslotte op de heenreis naar Basrah ook ieder keer zes uur doorbrengen in de lounge op het vliegveld van Dubai dus ik kom altijd de tijd wel door.

Thuis

Ik zat nog maar net beneden in de lobby van het hotel na het uitchecken toen ik al een auto van Emirates voor de deur zag stoppen. En jawel, het was mijn vervoer naar de luchthaven, tien minuten te vroeg maar wat mij betreft mooi op tijd. Omdat ik mijn boarding pass al had gedownload op mijn iPhone en dus ook op mijn iWatch kon ik op de luchthaven overal vlot doorlopen.

Het baarden begon op tijd en alle passagiers zaten ruim op tijd aan boord van het toestel, maar onze vertrektijd van tien voor half vier ’s nachts werd toch wat later. Ook nadat we naar de startbaan waren getaxied hadden we nog flink wat oponthoud doordat we moesten wachten op toestellen die voor ons mochten starten, en dat betekende allemaal bij elkaar dat we ruim een uur te laat opstegen vanaf de luchthaven van Dubai.

Het eerste wat ik deed aan boord van het toestel was de film afkijken waar ik tijdens de vlucht van Basrah naar Dubai was begonnen. De film “Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald” duurde echter te lang voor die vlucht dus ik keek de laatste drie kwartier af aan het begin van de vlucht naar Amsterdam. Na de film ben ik gaan slapen en dat lukte zowaar aardig, ik sliep ruim drie uur en werd eigenlijk gewekt doordat de passagier naast mijn tien mijn been schopte toen hij probeerde over me heen te stappen op weg naar het toilet. Uiteraard kon ik daarna de slaap niet meer vatten en besloot ik om nog maar een film te kijken.

Dat werd “First Man”, de film over Neil Armstrong en de eerste maanlanding die veel herinneringen terugbracht van toen ik als dertienjarige samen met mijn vader die reis naar de maan live op onze zwart-wit tv volgde in 1969. Het ontbijt wat tegen het eind van de film werd geserveerd was meer dan welkom want mijn maag knorde ondertussen van de honger. Ik had namelijk sinds de lunch gistermiddag eigenlijk niet meer genuttigd dan een flinke teil Hoegaarden in de hotelbar en een half bakje pinda’s daarbij.

Na de landing op Schiphol kon ik snel doorlopen want ik had alleen maar handbagage, en na de douane kwam net mijn chauffeur van Emirates aanlopen. Door het oponthoud aan het begin van de vlucht werd ik, ondanks dat op Schiphol alles zo vlot ging, ruim een uur later dan de vorige keer thuis afgezet.

Je kunt het ook anders bekijken, want ondanks dat ik een dag langer heb gewerkt ben ik toch met precies dezelfde vlucht naar huis terug gevlogen als wanneer ik zoals gewoonlijk op donderdag vanuit Basrah was vertrokken. Om dezelfde tijd thuis en toch voor de volgende shift een extra vrije dag verdiend, mooi toch?

Hondenweer

Het was de afgelopen dagen hondenweer. Waarom het zo heet weet ik niet want ik zou eerlijk gezegd nog geen hond buiten laten. Het was koud met regen en harde wind, en het ergste is nog dat het volgens de weersvoorspellingen ook de rest van de week en de hele komende week nog zo zal blijven.

Iedere morgen als ik beneden kom zie ik zo ongeveer dit beeld:

Op deze manier vallen onze plannen om nog een weekendje weg te gaan wel in duigen want met dit weer is dat geen doen. En het grappige is dat ik de laatste twee weken van mijn rotatie iedere dag te horen kreeg wat een prachtig weer het in Nederland was. Tuindeuren die open stonden, lekker buiten zitten, zonnetje en hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. En dat hoorde ik tot op mijn vertrekdag aan toe dus stel je mijn verbazing voor toen ik op Schiphol aankwam.

Ja, dat was pas sinds die dag werd mij verteld. Jaja… 

Winterbanden, zomerbanden

Het weer mag dan slecht zijn en de temperaturen laag, het is in ieder geval alweer te warm voor winterbanden onder de auto. Aangezien het er halverwege februari al op leek dat de kans op sneeuw en ijs verkeken was voor de rest van de winter had ik daarom alvast maar weer een afspraak gemaakt bij de garage om de winterbanden onder de Outlander weer te laten vervangen door zomerbanden.

Meestal is het maken van zo’n afspraak op korte termijn nog niet zo makkelijk, het kan soms wel weken duren voordat ze bij de garage een gaatje hebben om dat te doen. Maar dat viel deze keer heel erg mee, ik kon al binnen drie weken terecht en dat was dus vandaag. De hele ingreep duurt meestal nog geen halfuurtje en ik kan dus normaal gesproken altijd wachten tot de auto weer klaar is.

Deze ingreep was ook de laatste keer voor de Outlander want ik ga stoppen met winterbanden. Het is al met al toch wel een prijzig grapje want behalve de aanschaf betaal ik ook een jaarlijks bedrag voor de montage en de opslag, en als je gaat kijken hoeveel dagen het in Nederland nou echt nut heeft om met winterbanden te rijden dan is het de vraag of het eigenlijk wel zin heeft.

Ik meldde dus mijn abonnement voor montage en opslag dus af bij de garage, wat natuurlijk wel betekende dat ik de winterbanden nu zelf mee moest nemen. Gelukkig kan ik ze thuis in de schuur makkelijk kwijt en als het niet lukt om ze te verkopen (via Marktplaats of zo) dan gaan ze met de Outlander mee als ik die inruil.

Eerlijk gezegd was ik toch al niet zo’n fan van die winterbanden want ze zijn de standaard 17-inch maat. En ik vind de dikke 18-inch banden die de rest van het jaar onder de Outlander zitten veel stoerder staan…

Nieuwbouw aan de overkant

Aan de overkant van het Oegstgeesterkanaal waaraan wij wonen verrijst op dit moment een hele nieuwe wijk van de gemeente Rijnsburg, op dit moment bekend onder de naam De Horn. De werkzaamheden daaraan waren al begonnen toen wij twee jaar geleden naar de Bankijkerweg verhuisden maar de wijk is sinds die tijd flink uitgebreid.

Wij zien de voortgang van de werkzaamheden uiteraard wanneer we naar de overkant kijken en we zien de bebouwing ook langzaam dichterbij komen. Op dit moment is er recht aan de overkant van ons huis nog geen bebouwing maar wel is het bosje wat er stond de afgelopen maand compleet verwijderd en dat zou kunnen aangeven dat er met dat stuk grond ook plannen zijn. Het zou wel gek zijn als er daar geen huizen gebouwd zouden worden, al is dat welk jammer van ons uitzicht. 

Of het veel uitmaakt is overigens de vraag want zelfs als er recht tegenover ons huis gebouwd zou gaan worden dan komen die huizen nog steeds een flink stuk van ons huis af te staan want er ligt tenslotte een vrij breed kanaal tussen. Waar we ons meer druk over maken zijn de geruchten over eventuele hoogbouw en een mogelijke fietsbrug, maar zolang er nog niks officieel bekend is hoeven we ons daar niet druk over te maken, nietwaar. 

Nieuw tuinstel

We hebben in onze tuin drie terrassen, een voor het huis, een tweede voor de schuur en nog een derde bij het hek langs het fietspad aan het kanaal. Op dat laatste terras hadden we tijdelijk een bank neergezet die niet zo lekker zat omdat het eigenlijk helemaal geen bank is maar een bed. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat dit bed op de tweede verdieping van ons huis zou komen te staan als logeerbed maar omdat het een gelijmde constructie was en dus niet uit elkaar gehaald kon worden kon het de trap niet op.

Zo kreeg het bed een functie als bank in de tuin en het moet gezegd, we hebben er de afgelopen twee zomers veel plezier van gehad. Toch wilden we wat anders en liefst iets wat wat comfortabeler zat want het bed was uiteraard te breed op lekker op te zitten. We dachten daarbij aan een hoekbank van steigerhout of zoiets en we waren al een tijdje bezig om op het internet rond te kijken voor zoiets.

Riet vond afgelopen maandag dat er maar eens spijkers met koppen geslagen moesten worden en stelde voor om de volgende dag een enorm centrum voor tuinmeubelen in Amersfoort te gaan bezoeken. De rit naar Kees Smit Tuinmeubelen was de moeite waard want het was echt enorm groot. Helemaal onderin het gebouw een eigen parkeergarage en daarboven drie uitgestrekte verdiepingen met tuinmeubelen.

Er stond zoveel moois dat we al vrijwel meteen van plan veranderden: geen steigerhouten hoekbank voor het terras bij het kanaal maar een mooi tuinstel voor het terras bij het huis. Het tuinstel wat daar stond (wat we hadden gekocht op de Filipijnen) kon dan mooi verhuizen naar het terras langs het kanaal. Toen die beslissing eenmaal was genomen veranderden we nog een paar keer van tuinstel want we zagen er eigenlijk veel te veel die we mooi vonden.

Het werd tenslotte toch een houten tuinstel met bijbehorende kussens, wat weliswaar in de aanbieding was maar uiteindelijk toch een stuk duurder uitviel dan wat ik in mijn hoofd had. Nou ja, mooi was het wel en het gaat als het goed is jaren mee. En nog mooier, het kon al binnen drie werkdagen bezorgd worden, en dat was vandaag:

Jarig op vertrekdag

Vandaag was mijn drieënzestigste verjaardag maar tegelijk ook de dag waarop ik weer naar Basrah vertrok voor mijn volgende shift van vier weken. Mijn koffer stond al grotendeels gepakt en zoals gewoonlijk ging er niet veel mee. Het belangrijkst waren spullen voor het aanvullen van mijn dagelijkse benodigdheden zoals scheerzeep, deodorant en tandpasta, en uiteraard een flink voorraad stroopwafels en deze keer ook een zak chocolade paaseitjes.

De bevestiging voor mijn taxi naar Schiphol kwam al in de ochtend dus dat was geregeld, maar merkwaardig genoeg kreeg ik ’s middags nog een bevestigingsbericht, voor een taxi in Dubai. Die had ik zelf niet geregeld maar waarschijnlijk gingen ze er bij de luchtvaartmaatschappij Emirates vanuit dat ik tijdens mijn tussenstop in Dubai gebruik zou maken van het aangeboden hotel. Dan zou ik uiteraard transport nodig hebben, alleen was ik niet van plan om gebruik te maken van het hotel en gewoon in de business lounge op mijn volgende vlucht te wachten. Via een korte chat met de luchtvaartmaatschappij kon die taxi-reservering gelukkig snel worden gecanceld.

Mijn taxi naar Schiphol stond zoals gewoonlijk op tijd voor de deur. Het enige verschil met vorige keren was dat ik deze keer niet een opgewekte chauffeur had maar een beetje een sjagerijn. Zoals gewoonlijk ging alles op Schiphol weer erg vlot, het vliegtuig vertrok op tijd en zo ben ik dus weer onderweg naar Irak.

Terug in KAZ

Het was regenachtig bij aankomst in Dubai. Er was ’s nachts ook de nodige regen gevallen en dat had wat problemen opgeleverd voor het vliegverkeer waardoor ons toestel niet meteen kon landen maar eerst nog een half uurtje moest rondcirkelen voordat de landing kon worden ingezet. Dat kwam mij overigens best uit want ik zat een film te kijken die ik nu mooi kon afkijken, en bovendien betekende het een half uur korter wachten op de luchthaven op mijn volgende vlucht.

Het is in Dubai op de heenweg altijd een lange zit van zes uur, en ondanks dat dat deze keer een half uurtje korter was door de vertraging was het nog steeds een lange zit. Gelukkig maakt de business lounge het wachten wat aangenamer, maar desondanks was ik blij toen het eindelijk kwart voor een was en ik op weg kon gaan naar de gate.

De vlucht naar Basrah vertrok om kwart voor twee en ondanks dat ik deze vlucht inmiddels al de nodige keren heb gemaakt was er toch een aangename verrassing. Of het nu een heel nieuw toestel was weet ik niet maar de inrichting was wel helemaal nieuw, en nog een stuk comfortabeler dan het voordien al was: een stoel die nog meer verstel-mogelijkheden had, een groter beeldscherm en zelfs een kleine minibar!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We landden stipt op tijd om tien over half drie op de luchthaven van Basrah. Ook daar ging alles bijzonder vlot, niet zozeer omdat er efficiënter wordt gewerkt maar omdat niemand van het groepje waar ik bij moest aansluiten een nieuw visum nodig had. Zo’n visum-afhandeling duurt al gauw een uur en de hele rest van de groep moet daarop wachten omdat je als groep met de bus van de luchthaven vertrekt naar het KAZ kamp. 

Om even over half vijf arriveerde ik in het kamp waar niets was veranderd ten opzichte van de laatste keer dat ik hier was, vier weken geleden. Het enige was dat op mij kamer nu alle kasten waar mijn maat Sachin zijn spullen in bewaarde nu leeg geruimd waren terwijl ze normaal gesproken uiteraard op slot zitten.

Na ik alle de spullen uit mijn koffer opgeborgen had en de kamer weer had ingericht met mijn spulletjes voelde ik me toch wel behoorlijk gammel. Ik had weliswaar op de vlucht van Amsterdam naar Dubai een uur of vier geslapen (erg veel voor mijn doen) maar dat is natuurlijk geen gewone nachtrust. Nadat ik gauw nog wat ben gaan eten in het restaurant heb ik alleen nog even snel naar huis gebeld en daarna ben ik vrij snel gaan slapen.

En al zijn mijn vier weken vandaag al officieel begonnen, morgen begint het echte werk pas weer…

Zonnig en warm!

In Nederland ben ik de afgelopen vier weken bepaald niet verwend wat het weer betreft, en daarom was het vanmorgen vroeg een bijzonder aangename verrassing om te kunnen constateren dat het ten eerste al licht was toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt en ten tweede dat de temperatuur al ruim boven de tien graden was. En er stond bovendien nog eens weinig wind dus het voelde meteen al prettig aan.

Toen ik na het ontbijt naar kantoor liep had ik nog wel mijn jas aangedaan voor alle zekerheid maar daar had ik halverwege al spijt van. Het was dan misschien nog wel niet warm genoeg (voor mij tenminste) om alleen aan een overhemd te lopen maar mijn wind en waterdichte jack was in ieder geval veel te warm. Bovendien was de zon inmiddels al op dus het werd onderweg ook nog eens snel warmer. Het kantoorgebouw lag bij aankomst dan ook al lekker te bakken in het volle zonlicht:

Tussen de middag was de wandeling naar het kamp voor de lunch helemaal een verademing na de laatste weken want het was inmiddels tegen de dertig graden. Wel jammer dat het als de zon aan het begin van de avond ondergaat nog steeds snel afkoelt, al blijft de temperatuur nu wel hangen op een graad of veertien ’s nachts.

Vanavond was er nog wel een vervelend geintje: aangekomen bij gebouw 116 waar mijn kamer is kon ik er niet in want mijn pas werd geweigerd. Vreemd, want mijn pas had verder overal de hele dag gewerkt. Er zat niks anders op dan mijn pas even te laten resetten bij de beveiliging, maar daar aangekomen moest ik op mijn beurt wachten. Het kantoortje zat al vol met collega’s, allemaal uit gebouw 116. Er kon dus blijkbaar niemand in en moesten alle passen gereset worden… 

Terug in de routine

De weersvoorspelling gaf regen aan maar dat zegt op zich niet zo veel hier. Vanmorgen was het weliswaar droog maar wel zwaar bewolkt, sterker nog, het leken wel Hollandse luchten! Dat bleef ook het grootste gedeelte van de dag zo, veel zon hebben we niet gezien maar gelukkig was de temperatuur nog wel redelijk.

Ik ben me langzaamaan weer aan het inwerken, iets wat aan het begin van iedere shift onvermijdelijk is na een afwezigheid van vier weken. Het is ook iedere keer weer een verrassing wie ik allemaal ga tegenkomen op kantoor want niet iedereen heeft zo’n regelmatige shift als ik. Deze keer was de verrassing mijn collega Dami die hier al sinds juli vorig jaar werkt maar die ik nog nooit had gezien, simpelweg omdat hij altijd vertrekt als ik aankom en omgekeerd. Deze keer is hij hier een week langer dan normaal, leuk dus om eindelijk eens kennis te kunnen maken.

Minder leuk is het verhaal van Izehan, een collega die oorspronkelijk uit Maleisië komt maar die tegenwoordig in Christchurch in Nieuw-Zeeland woont. Inderdaad, de plaats waar twee weken geleden die verschrikkelijke aanslagen plaatsvonden, en een van de moskeeën die werden getroffen was de moskee die Izehan normaal gesproken bezoekt. Hij is dan ook meteen naar huis vertrokken want er waren familie en vrienden door de aanslag getroffen. Zo komt iets wat heel ver weg lijkt toch nog dichtbij…

Plensbui

Net als gisteren liet de zon het vandaag afweten en was het zwaar bewolkt, en bovendien stond er ook de hele dag nog een stevige wind. Er was ook regen voorspeld maar toen ik de deur uitging op weg naar het ontbijt had ik toch de gok genomen om mijn vest aan te doen in plaats van mijn regenjack. Dat bleek al na een paar stappen een foute beslissing want de eerste spetters vielen al. Het bleef echter bij af en toe een spetter dus ik besloot eerst te gaan ontbijten en daarna op weg naar kantoor langs mijn kamer te lopen om het vest toch maar voor het regenjack te verwisselen.

Toen ik een kwartiertje later het restaurant uit wilde lopen zag ik bij de deur mijn maat Paul staan en die was wat je noemt verzopen nat. Hij had weliswaar een regenjack aan maar het water droop letterlijk van hem af. Op het moment dat ik hem zag staan was hij bezig met tissues zijn broek droog te deppen en hij zei dat het niet echt aan te raden was naar buiten te gaan. Verbaasd zag ik door het raam van de deur dat de straten, die net nog vrijwel droog waren, nu compleet overspoeld werden!

We hoefden gelukkig niet lang te wachten totdat het minder werd want al na amper twee minuten hield de regen net zo plotseling op als het blijkbaar begonnen was. Ik ging toch maar even mijn vest verwisselen voor mijn regenjack maar dat bleek achteraf onnodig want de rest van de dag is er geen druppel regen meer gevallen. En de enige last die ik heb gehad van die gigantische plensbui waren de enorme plassen onderweg naar kantoor.

 

 

 

 

 

 

Paul kwam ik tijdens de lunch weer tegen. Hij had zich van top tot teen moeten verschonen…

Burnpit

Vanaf de dag dat ik hier aankwam zat de wind in de zuid-oost hoek en dat is niet altijd even voordelig want dat betekent dat de rook die geproduceerd wordt door de flares ten oosten van de fabriek over het kamp komt. Gelukkig brandden de flares als ze al brandden op een laag pitje en viel de stankoverlast mee.

In het noorden buiten het kamp was de afgelopen dagen ook dikke zwarte rook zichtbaar, niet van flares maar van een zogenaamde burnpit. Dat zijn reservoirs op de grond, soms niet meer dan gegraven gaten, waar restvloeistof van in dit geval de oliewinning wordt verzameld en als er genoeg in de put zit wordt het aangestoken. Dat is een spectaculair gezicht want je ziet dan wat er uitziet als een fikse brand op de grond. Omdat het hier gaat om vervuilde restvloeistof uit de oliewinning levert het behalve een pracht van een fik ook heel veel dikke zwarte rook op zoals je op de foto hierboven kunt zien die afgelopen zaterdag is gemaakt.

We hadden er in het kamp overigens geen last van want al die rook ging in westelijke richting en dus van het kamp af in plaats van er naar toe. Het moet overigens nogal een flinke sloot restvloeistoffen zijn want tot op vandaag brandt die burnpit nog steeds, en dat is dus al ruim vijf dagen continue. Op de foto hieronder van vanmorgen zie je hoe de rook een lange dikke zwarte sliert vormt als er weinig wind is en het dus niet verwaait:

Rustdag

Vandaag was de eerste dag dit jaar dat ik buiten liep en het warm had. De wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch en terug was gewoon een feestje, de zon scheen volop, er stond bijna geen wind en de temperatuur was een graad of zesentwintig. Het was zo’n dag waarbij we in Nederland zouden zeggen, “Heerlijk!”.

Het was voor mij ook nog eens een rustdag, niet van werk uiteraard maar van het sporten. Ik ben zaterdag weer begonnen met de routine van drie dagen sporten en dan een dag rust. De afgelopen drie dagen heb ik een dag hardlooptraining gedaan (een intensieve interval-training van 48 minuten), een dag krachttraining voor het bovenlichaam en een dag training voor de benen.

Die hardlooptrainingen hebben me trouwens wel duidelijk gemaakt wat een geweldige prestatie onze schoondochter Chantal heeft geleverd door een tien-kilometer wedstrijd te lopen in 57 minuten! mijn doel is voorlopig om een tien kilometer te gaan lopen in een uur. Ik ben nu in week 7 van mijn trainingsprogramma van twaalf weken en ik heb er nog steeds niet veel vertrouwen in…

Sollicitanten

De vervanging van mijn maat Sachin is inmiddels in volle gang. Gelukkig kon de vacature intern vrij snel geplaatst worden omdat het gaat om een vacature die is vrijgekomen door een vrijwillig vertrek en de eerste kandidaten zijn inmiddels al geselecteerd. Ik heb vandaag een gesprek gehad met mijn baas over de drie kandidaten die door hem naar voren zijn geschoven.

Over de eerste kon ik kort zijn, dat was iemand die aanbevolen was door collega’s hier maar wiens cv veel te licht is om zelfstandig dit werk te kunnen doen. De idiote opmerking “Hij pikt dingen snel op” geeft voor mij alleen maar aan dat sommige collega’s geen idee hebben van het werk wat wij doen, ze waren blijkbaar in de veronderstelling dat je vijftien jaar aan ervaring wel even over kon brengen in een week of twee. Geen optie dus.

Met de tweede kandidaat heb ik gisteren al zelf een gesprek gehad want hij had mij zelf benaderd hiervoor. Hij komt uit de Filipijnen en ik heb me dan ook afgevraagd of ik hem zou moeten kennen maar dat is volgens mij toch niet het geval. Hoe dan ook, het was een prettig gesprek en ik denk dat dit wel een kanshebber is. Het hangt alleen nog af van het officiële sollicitatiegesprek wat ergens volgende week moet gaan plaatsvinden.

Als deze kandidaat het toch niet wordt hebben we een probleem want de andere serieuze kandidaat meldde zich vandaag af om medische redenen. Hij schijnt net een knie-operatie te hebben ondergaan waarbij nog meer problemen zijn ontdekt die een tweede operatie noodzakelijk maken en daarna is nog een paar maanden intensieve fysiotherapie nodig. Geen kans op dat deze persoon door de medische keuring komt en dat is heel jammer want ik schatte zijn kansen op basis van de informatie die ik heb hoog in.

Ook had ik vandaag nog een sollicitatiegesprek met een Irakees die naar voren is geschoven als een potentiële kandidaat voor de functie van mijn baas. Dat is dan niet op korte termijn maar op langere termijn, dit gesprek was bedoeld om te kijken of de persoon geschikt zou zijn als toekomstige kandidaat voor die functie. Het werd een lastig gesprek omdat de persoon op vrijwel geen enkele vraag een direct antwoord gaf en tijdens zijn antwoorden ook nog eens van de hak op de tak sprong. Begrijpelijk dat ze op den duur dit bedrijf willen gaan runnen met Irakezen maar dan moeten ze toch eens gaan begrijpen dat er geen alternatief is voor kennis en ervaring. Diepe zucht…

Zomer!

Toen ik vanmorgen buiten kwam en naar de lucht keek was mijn eerste reactie “We krijgen regen”. Dat was natuurlijk ingegeven door mijn Nederlandse instinct wat onmiddellijk reageerde op de donkere wolken boven het kamp. Het waren alleen geen donkere wolken maar de rook van het affakkelen die voor de verandering eens recht over het kamp kwam. Dat gebeurt gelukkig niet zo heel vaak want die rook is niet alleen een smerig gezicht, het stinkt dan ook nog eens naar de verbrande olie.

De wind mag dan in de verkeerde hoek zitten, dat betekent niet dat het weer er minder om wordt. Integendeel, vandaag was de eerste dag van dit jaar waarbij de temperatuur overdag boven de dertig graden kwam en daarmee was dit de eerste geen-jas-en-geen-vest-dag. Stom genoeg had ik vanmorgen toch mijn vest nog maar aangetrokken (je weet maar nooit) maar dat bleek totaal overbodig. De meeste collega’s liepen al in shirts met korte mouwen en mijn vest blijft vanaf vandaag dan ook thuis.

We hadden gistermiddag op kantoor nog een vervelend akkefietje. Een van de schoonmakers, een nog redelijk jonge kerel, kreeg een flauwte in de keuken van het gebouw en ging finaal van zijn stokje. Mijn baas, die als eerste van ons doorhad dat er iets mis was, was als eerste ter plekke en constateerde dat het slachtoffer geen adem meer haalde. Hij wist met fluiten en schreeuwen onze aandacht te trekken. Iemand belde meteen het alarmnummer en na een paar minuten was de Eerste-Hulp ter plekke.

Ondertussen was het slachtoffer uit zichzelf weer enigszins bij kennis gekomen en het bleek uiteindelijk dus gelukkig mee te vallen. Het bleek dat hij de laatste tijd regelmatig van dit soort aanvallen had, en dat verklaarde dus waarom zijn collega’s er een beetje laconiek bij stonden. We stonden ook nog eens perplex toen de eerste EHBO-er die te hulp schoot het slachtoffer meteen flinke klappen in zijn gezicht begon te geven onder het roepen van (in het Arabisch uiteraard) “Word wakker! Word wakker!”. We weten nu dus dat als wij van ons stokje gaan dat we in ieder geval wakker worden met rooi konen…