Het is gelukt, Riet en ik zijn eindelijk in het trotse bezit van een Filipijns rijbewijs!
We hadden nu alle benodigde papieren en vanmorgen gingen we om een uur of half acht richting het LTO station in Las Piñas, de deelgemeente van Manila die grenst aan Muntinlupa. Omdat ik er eerder was geweest wist ik waar ik zijn moest en even voor achten waren we dan ook al ter plekke. Om acht uur zou de tent open gaan maar er waren al heel wat mensen, vrijwel allemaal Filipino’s, die zaten te wachten voor de loketten.
De LTO is zeg maar de rijksdienst voor het wegverkeer van de Filipijnen. Het LTO gebouw heeft aan de buitenkant twee zijden met allemaal loketten en daarvoor rijen met stoelen. Voor vrijwel alles moet je wachten tot je naam wordt afgeroepen en het is dus hoofdzakelijk wachten wat je doet. Het begint allemaal met het invullen van je aanvraagformulier, op te halen bij loket 1 oftewel het loket “Customer Service”.
We stonden daar nog niet of er kwam al iemand naar ons toe die ons wel zou helpen met het hele proces. Dat zijn op zich vrijwilligers, maar ze rekenen natuurlijk wel een bijdrage voor hun hulp. Riet en ik vonden dat een prima investering en maakten dus dankbaar gebruik van de aangeboden hulp. Op zich kun je zonder hulp je weg ook wel vinden maar deze mannen hebben toch wat mogelijkheden om alles wat sneller te laten verlopen. Waarschijnlijk komt dat ook door onze financiële bijdrage, dat weten we niet zeker maar feit is dat we hier en daar redelijk snel aan de beurt waren.
We kregen eerst de aanvraagformulieren in onze handen gedrukt, maar tijd om die in te vullen hadden we niet want we werden meteen meegetroond naar de medische keuring. Die was in een bijgebouw wat in Nederland te boek zou staan als noodgebouw of “keet”. Er moest eerst betaald worden voor de keuring en de bijbehorende drugstest en daarna moesten we plaats nemen totdat onze namen werden afgeroepen.
De keuring bestond uit een ogentest, die Riet niet eens hoefde te doen toen ze haar bril liet zien, en je lengte en je gewicht werden gemeten. Vervolgens kreeg je een pak papier waarmee je naar de drugstest moest in alweer een ander gebouwtje. Er moest in een potje worden gepiest met het gordijn open, want ze moeten kunnen zien dat je echt zelf piest en niet stiekem iemand anders zijn pies inlevert. Riet moest nog een keer terug want haar potje was in eerste instantie niet vol genoeg. Uiteraard kregen we het papiertje met de negatieve uitslag, er werden geen sporen van drugsgebruik gevonden. Nadat er een foto was gemaakt en vingerafdrukken van alle tien de vingers gingen we met een nog groter pak papier terug naar onze vriend.
Die nam alles van ons over en nadat we hem hadden betaald voor het “totaalpakket” (zeg maar de kosten van het rijbewijs plus de bijdrage voor verleende diensten) werd alles keurig voor ons afgeleverd bij loket 6. Wij konden gaan zitten bij loket 7 en wachten totdat onze namen werden afgeroepen. Er was inmiddels al wel ruim een uur om, en we moesten nog een kwartiertje wachten voordat we onze namen hoorden en ons bij loket 7 konden vervoegen. Daar werd een foto van ons gemaakt waarbij ik tot hilariteit van de man die ons had omgeroepen een flink eind door de knieën moest gaan om in beeld te komen.
Vervolgens konden we door naar loket 4 waar alweer een foto zou worden gemaakt. Daar moesten we weer een tijdje wachten voordat we aan de beurt waren, en ondertussen werd het rond het LTO gebouw steeds drukker. Opvallend was hoe gemoedelijk het er aan toe ging allemaal, ondanks de drukte en de lange wachttijden. Na de foto bij loket 4, waar de camera zodanig werd gekanteld dat ik deze keer niet door de knieën hoefde, konden we door naar het laatste loket, nummer 9, waar we de rijbewijzen uitgereikt zouden krijgen.
Daar moesten we weer een tijd wachten, totdat onze vriend ons riep. We hoefden niet verder te wachten want hij had onze rijbewijzen al opgehaald en zo kregen we ze, na twee uur en twintig minuten, in onze handen gedrukt. Dat lijkt voor Nederlandse begrippen erg lang, maar als ik het vergelijk met de wachttijden van collega’s die varieerden van drie tot vier en een half uur dan zijn wij waarschijnlijk nu recordhouders.
Erg grappig is dat mijn nieuwe rijbewijs langer geldig is dan dat van Riet. Dat van haar is geldig tot haar verjaardag in 2014, het mijne ook tot mijn verjaardag maar in 2015. De logica hiervan? Dit zijn de Filipijnen, ja!
We kwamen vanmiddag om een uur of twee aan bij het splinternieuwe resort na een schitterende rit door de heuvels rond Batangas. Het resort is prachtig gelegen aan een baai tussen de heuvels.
De middag zouden we naar buiten gaan en daar vier groepsspellen doen, allemaal met een bepaalde bedoeling. Eerlijk gezegd heb ik een pesthekel aan die spelletjes want hoewel ze pretenderen nuttig te zijn voor het verbeteren van de onderlinge samenwerking geloof ik daar geen reet van, het is meer een “Spel zonder Grenzen” (iedereen die jonger is dan veertig vraagt maar aan zijn moeder wat dat is).
Vanmorgen was de tyfoon uitgeraasd maar het was nog steeds zwaar bewolkt en het regende af en toe. We waren zoals gewoonlijk vroeg op en zaten om een uur of acht al aan het ontbijt.
Na het invullen werden de katten meegenomen naar een kleine onderzoekskamer waar de jonge dokter Jazz ze aan een onderzoek onderwierp.
Helaas bleek toen we aankwamen dat wat ik al had verwacht inderdaad was gebeurd. Als er hier een nieuw restaurant wordt geopend dan storten de Filippino’s zich de eerste weken allemaal massaal naar binnen alsof het de Dolle Dagen van de Bijenkorf zijn.
We zochten wat afleiding door een kijkje te gaan nemen bij Fort Bonifacio, een hypermoderne wijk in Manila niet ver van Makati. De naam van deze wijk komt van een vroegere legerplaats op die plek, Fort Andres Bonifacio, gelegen in de stadswijk Taguig City. In 1995 is men begonnen met het ontwikkelen van dit gebied er is een moderne wijk ontstaan met heel veel hoogbouw. Na enig zoeken, omdat de routeplanner je nooit op de juiste plaats brengt als je geen exact adres hebt vonden we wat we zochten.
Een andere mogelijkheid leek de officiële website van de UEFA, want ook daar werd de wedstrijd aangeboden, zij het tegen betaling van negen euro per wedstrijd. Nou ben ik eigenlijk principieel tegen het sponsoren van deze voetbal maffia maar daar wilde ik me dan wel voor één keer overheen zetten. Klein probleem, deze mogelijkheid is niet beschikbaar voor de Filippijnen. Geen uitleg waarom niet, maar alweer een dood spoor dus.
Die laatste groep begeleidde ook een groep van danseressen die traditionele Filipijnse dansen opvoerde. Daarbij werd er zoals je van de Filipino’s kunt verwachten uitbundig met de nationale vlaggetjes gezwaaid.
Afgelopen zondag kwam er onverwacht een einde aan de zegereeks van de volksheld doordat uitdager Bradley door een verdeelde jury tot winnaar werd uitgeroepen.
Riet doet uiteraard ook mee aan de activiteiten, ze bezoekt trouw de koffieochtenden en gaat mee op de uitjes. Eén van die uitjes was gisteren, een bowlingmiddag in de Palms Country Club. Het was maar een klein clubje deze keer want er zijn nogal wat vaste klanten met vakantie. Maar ondanks dat was het gezellig volgens Riet, die zelfs het eerste spel wist te winnen. Ze merkte wel op dat dat hoofdzakelijk te wijten was aan de bekwaamheid van de tegenstanders en niet zozeer aan haar eigen geweldige spel.
Alleen kreeg ik vanmiddag toch trek in een lekker bakkie van Starbucks en dus ging ik met de auto naar de Festival Mall, het grote winkelcentrum vlak bij mijn werk, op vijf minuutjes met de auto van hier.
Onze katten zijn op dieet want zoals ik eerder had geschreven begint met name Abby behoorlijk aan de maat te worden. En hoewel het Monster niet echt aan te zien is was die ook al aardig aan het gewicht. Er zijn dus drastische maatregelen genomen, de bak met hardvoer wordt niet meer automatisch tot de nok toe gevuld en Estela heeft te verstaan gekregen dat er niet meer mag worden bijgevoederd met etensrestjes.
Vandaag had Riet geen zin om te koken en dat leek ons een mooie gelegenheid om eens te kijken of we nu een tafeltje konden bemachtigen. En jawel, het was nog steeds druk maar er waren verscheidene tafeltjes vrij en konden we dus aanschuiven.
Uiteraard blijf ik via het internet wel op de hoogte, en dankzij daarop geplaatste beelden kan ik zelfs de samenvattingen van de wedstrijden iedere week zien. En daar moest ik het tot nu toe altijd mee doen, want doordat we altijd rond de Kerst en in juli naar Nederland gingen voor onze vakanties had ik geen mogelijkheid om wedstrijden te bezoeken omdat juist in die maanden het voetbal nu eenmaal stil ligt vanwege de winter- en zomerstops. Dat gaat dit jaar veranderen want we gaan niet in juli maar in augustus pas met vakantie naar Nederland.
Nou eten we hier ook niet altijd even lekker maar dan betaal je met zijn tweeën alles bij elkaar nog geen vijfentwintig piek dus de schade is te overzien.
Een auto moet geregistreerd worden bij een LTO, een Land Transportation Office, waar we ook naar toe moesten om ons rijbewijs te regelen. Eerst moet er echter een emissie test gedaan worden bij een officieel keuringsstation. Blijkbaar zijn er dus grenzen aan de toelaatbaarheid van de hoeveelheid uitlaatgassen in dit land maar je vraagt je toch ernstig af wat die grenzen dan wel zijn als je de Jeepney’s ziet rijden…
Vandaag was de crematie van Tante Bep en die konden we uiteraard niet bijwonen. Toch hadden we de mogelijkheid om de afscheidsplechtigheid mee te maken, dankzij het Internet.
Ze komen met iets nieuws om het te vervangen, een nieuwe service genaamd “iCloud”, en al weet je niks van Apple dan heb je er misschien toch al van gehoord want het was blijkbaar zulk groot nieuws dat alle kranten zich er al tegenaan bemoeid hebben.
Voordat we die middag boodschappen gingen doen reden we toch nog even langs, en jawel, de kliniek was open. Ik meldde het voorval van die ochtend en vroeg om een nieuwe afspraak. Voor welke van de twee katten ook al weer, voor Abby? Nee, voor Monster, staat dat dan niet ergens opgetekend? Nee dus. We maakten een nieuwe afspraak voor, jawel, donderdag, want het kan dus toch op andere dagen dan zaterdag.
Nadat we door de citadel waren gewandeld en het herdenkingsmuseum voor Rizal hadden bezocht gingen we op zoek naar een restaurant voor de lunch.
Toen Riet vanmorgen haar vriendin er nog eens over belde bleek dat de plannen deze keer niet alleen echt serieus zijn, sterker nog, alles was al geregeld voor de eerste les morgen.
We hadden vandaag weer eens een Teambuilding Dag op het werk, en dat was deze keer voor een heel goeie reden. Ons project zat de laatste weken in een beslissende fase, want hoewel Shell als een van de joint venture partners al besloten had dat de investering definitief door zou gaan had een van onze partners, Chevron, langer nodig om tot een beslissing te komen. Alle voorwerk was gedaan, er waren zelfs al vergevorderde besprekingen geweest met diverse contractors, maar om definitief knopen door te kunnen hakken moesten we ook de goedkeuring van Chevron hebben. Het gaat tenslotte om een totaalbedrag van een miljard dollar.
We vlogen met een Airbus van AirPhil Express naar de luchthaven van Tagbilaran waar we iets later dan gepland aankwamen vanwege de „drukte” op Tagbilaran.
We werden toen we buiten kwamen keurig opgewacht door een jongeman van het Amorita Resort die ons naar het al klaar staande busje bracht. De rit naar het buureilandje Panglao, verbonden met Bohol via een brug, duurde nog meer dan een half uur en zo waren we uiteindelijk pas rond een uur of vier op onze hotelkamer.
Na de lunch tijdens de terugrit begon de lucht dreigend te worden, en net toen we aankwamen bij de kerk van het dorpje Baclayon begon het te stortregenen. Gelukkig deerde ons dat in eerste instantie niet omdat we de kerk en het bijbehorende museum gingen bekijken. Het stortregende echter nog steeds toen we weer verder gingen. Bij de volgende stop was dat ook nog geen probleem omdat dat de onvermijdelijke souvenier winkels waren maar onze laatste stop, een bezoek aan een monument, moesten we overslaan.
