Vrijdagavondspits

Avondspits-2013-09-27

Het is de laatste weken weer bal op vrijdagmiddag. Iedere week als ik rond de klok van vijf uur wordt opgehaald door Lito dan staan we vijftig meter van het kantoor al vast. De afstand van ons huis naar kantoor is vrijwel op de kop af twee kilometer en met de auto dus amper tien minuten, oponthoud door stoplichten meegerekend, maar op vrijdagmiddag duurt dat aanzienlijk langer door de enorme file langs het hele stuk tot aan de ingang van de Village.

Commerce Avenue, de weg die langs het kantoor en de Village loopt, staat tegenwoordig weer iedere vrijdagmiddag muurvast. Dat verschilt nogal al eens per periode, maar het is me nog niet helemaal duidelijk waar het aan ligt. Er komen steeds meer grote gebouwen in Alabang, zowel woontorens als kantoren, en meer bewoners en meer werkgelegenheid kan natuurlijk de grotere drukte verklaren. Feit is dat ik er toen ik zelf nog reed wel eens meer dan drie kwartier over heb gedaan om thuis te komen, maar daar hoef ik nu niet bang meer voor te zijn dankzij Lito.

Hoewel hij nooit onvoorzichtig is weet Lito de auto in de verkeersdrukte altijd zo te manoeuvreren dat hij veel sneller opschiet dan ik ooit zou kunnen. Of durven is misschien meer van toepassing. Waar ik als Westerling nog wel eens twijfel om door te duwen heeft Lito dat probleem helemaal niet, die heeft het al gedaan terwijl ik nog nadenk of ik het wel zou doen. Zo stonden we vanmiddag opeens op de linkerrijbaan van Commerce net om de hoek bij het kantoor. Lito ging helemaal buitenom langs twee wachtende rijen die wilden invoegen en slipte door de file op Commerce in één keer naar de linkerbaan.

Die linkerbaan is overigens een twijfelgeval want die gaat bij het stoplicht tweehonderd meter verderop linksaf. Niet dat iemand zich daar ook maar aan houdt, maar als er voor het stoplicht een auto op die baan staat die echt linksaf moet en je wilt rechtdoor dan sta je dus mooi te wachten. Heeft Lito ook geen probleem mee, hij laat als we het stoplicht naderen ruimte over om heel snel naar de rijbaan ernaast door te schuiven, toeterende auto’s onverstoorbaar negerend, en gaat vervolgens over het kruispunt weer de linkerbaan op. En dat is weer wel handig omdat die baan even verderop de Village ingaat.

Ik heb het de eerste weken een beetje angstig zitten aankijken maar ik maak me alang niet meer druk. Lito weet prima wat hij doet en hij zorgt ervoor dat ik binnen redelijke tijd thuis ben. Ik weet altijd zeker dat als ik zelf had gereden ik nog steeds halverwege in de file zou staan…

Nederlands brood!

Er zijn niet zo heel veel dingen uit Nederland die we hier missen, en dat heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat vrijwel alles hier gewoon te krijgen is. En het weinige wat hier niet te krijgen is nemen we mee vanuit Nederland, zoals Senseo pads, hagelslag en frikadellen. Toch is er één ding wat we hier wel degelijk missen en dat is lekker Nederlands brood.

Met brood is het in heel Zuid-Oost Azië zo’n beetje hetzelfde, het is te eten maar daar is alles mee gezegd. Logisch misschien omdat het hier historisch gezien geen brood cultuur is, hier eten ze al eeuwenlang rijst als basisvoedsel. Brood is iets wat de Westerlingen meebrachten toen ze handel begonnen te drijven in dit deel van de wereld. En net zo logisch, toen de mensen hier ook brood begonnen te bakken pasten ze dat uiteraard aan de Aziatische smaak aan. Het resultaat is brood waar naar onze smaak veel te veel suiker in zit, veel te veel zout en veel te veel vet.

We hebben al heel veel soorten brood geprobeerd, En dat begon al toen we in Maleisië woonden. En eigenlijk hebben we behalve het stokbrood van bakkerij “Tous les Jours” nooit echt brood gevonden wat we lekker vinden. Het standaard brood wat we in huis hebben is hetzelfde fabrieksbrood wat we in Maleisië ook al hadden. Dat smaakt redelijk maar het is een beetje slap en als het een week ligt is het nog steeds zacht, dus dat zegt wel genoeg over de hoeveelheid vet en conserveringsmiddelen.

Maar er kwam de afgelopen week goed nieuws! Een vriendin van Riet vertelde haar dat er ergens in Makati een Hollandse bakkerswinkel is, en na enig speurwerk op het Internet vonden we het adres. Vandaag gingen we er naar toe om eens te kijken of het inderdaad is wat we ervan verwachten en we werden niet teleurgesteld. Het kostte wat moeite voor we de winkel vonden in een beetje een achteraf straatje, maar de zaak zelf zag er op zijn Hollands keurig uit. En het assortiment zag er zo mogelijk nog beter uit. Goed, een tijgerwitje hadden ze niet, dat is misschien wat teveel gevraagd (misschien mag dat hier ook niet van Greenpeace) maar er lag een ruime keus aan soorten brood die we anders alleen maar kunnen zien in de bakkerswinkels in Nederland.

dutch bread webpage 2 aWe gingen weg met een gesneden wit, een gesneden bruin, een paar ciabatta’s en een bananencake (het enige Oosterse tintje). Thuis gekomen bleek dat het met het brood van het “Dutch Bread Hauz” wel snor zit. Wat kan Hollands wit brood met hagelslag toch lekker zijn.

Zeker als je helemaal in Manila zit…

Gezellige zondag

Het Hollandse brood maakte gisteren onze dag goed, want verder was het weer helemaal niks. We waren net terug uit Makati rond het middaguur toen er een onweersbui losbarstte die tot in de avond voor hevige regen zorgde. We probeerden het aan het begin van de avond droog te kijken want we wilden uit eten maar dat werd dus niks. We hadden geen zin om zeiknat te worden, want behalve het hemelwater van boven hadden we ook nog rekening te houden met overstroomde straten, dus ons diner werd brood met frikadellen. Ook niet te versmaden maar we hadden toch liever even ergens wat gaan eten.

In de loop van de avond werd het eindelijk droog en voor het eerst sinds vijf weken scheen vanmorgen in het weekend bij het opstaan de zon. Het was ook gelijk weer ouderwets warm, en dat kwam goed uit want we waren vanmiddag uitgenodigd voor een barbecue bij een collega die hier pas met zijn vrouw is komen wonen. De zon scheen nog volop toen we naar het huis van Charlie en Ireen wandelden maar we zaten amper met een bord op schoot toen het alweer begon te regenen.

Maar eigenlijk maakte het ons op dat moment niet zoveel meer uit want we zaten droog en het was heel erg gezellig. Na de barbecue tafelden we langdurig na onder het luidkeels zingen van hits uit de vijftiger (Elvis!) en zestiger jaren.

En voor het geval dat jullie dat soms denken, dat ben ik niet op de foto maar Martin, met de “microfoon” en bijgestaan door Ally.

Laat in de avond wandelden we weer terug naar huis en jawel, het was ondertussen weer droog geworden! Benieuwd of dit nu eindelijk de langverwachte weersverbetering is…

NumbƷrs

numb3rs

We kijken ‘s avonds nog steeds als we TV kijken naar series op DVD. Riet is geen grote fan van films en verder is er eigenlijk weinig van onze gading. Het enige wat we kijken zijn de journaals, CNN, BBC en Al Jazeera, en verder geloven we het wel. Zenders hebben we zat, iets van honderd of zo, maar het meeste is voor ons niet te volgen. En de vraag is of we sommige dingen wel willen volgen want we hebben geloof ik wel een stuk of tien zenders met alleen maar Filipijnse televisie dominees. Die zijn hier bijna net zo populair als basketbal en dat wil wat zeggen.

We kijken dus alleen maar series, en Riet heeft er weer een meegebracht uit Nederland die we nog niet kenden maar die we allebei erg leuk vinden. De serie heet “Numbɜrs” en is in feite de zoveelste politie serie maar met een aardige twist. In deze serie, die zes seizoenen heeft gedraaid van 2005 tot en met 2010, worden de FBI agenten geholpen door een paar wiskundigen. Klonk vooraf dodelijk saai, maar de box met alle zes de seizoenen kostte maar iets van vijfendertig euro, dus Riet dacht waarom niet. En tegen de verwachting in vonden we de serie eigenlijk vanaf het begin al leuk en zitten we inmiddels ergens midden in seizoen drie.

We hebben ondertussen overigens ook allebei onze eigen series die we tussendoor volgen omdat we weten dat de ander er waarschijnlijk niks aan vindt. Zo heeft Riet zich de afgelopen weken vermaakt met “Downtown Abbey”, en ben ik bezig aan het vierde seizoen van “Battlestar Galactica” (de nieuwe serie overigens, niet die oubollige uit de jaren zeventig van de vorige eeuw). Daarnaast volg ik nog steeds “Dexter” (ik wacht op het volgende seizoen) en “Breaking Bad” (ben ergens middenin gestopt maar ga dat weer oppikken).

En als de nood aan de man komt heb ik nog tien seizoenen staan van de X-Files…

Twee jaar in Manila!

alabang_village_madrigal_gate

Vandaag is voor Riet en mij een gedenkwaardige dag want vandaag is het precies drie jaar geleden dat we in Kuala Lumpur aankwamen voor ons tweede buitenlandse avontuur na Sakhalin. We wonen vandaag dus op de kop af al weer drie jaar in het buitenland.

Zoals jullie weten is het alleen wat anders gelopen dan we toentertijd konden vermoeden want het laatste wat we op dat moment hadden verwacht was dat we al een jaar na aankomst in Maleisië naar de Filipijnen zouden verhuizen. We wisten al vrij snel na aankomst in Kuala Lumpur dat mijn werk zou gaan verkassen naar Manila dus we hebben ruim de tijd gehad om ons er op voor te bereiden, maar twee keer een internationale verhuizing in een jaar tijd is niet echt iets wat ik iedereen aan zou raden.

Maar goed, we wonen vandaag dus al weer twee jaar op de Filipijnen en hoewel het heel erg cliché klinkt, de tijd is echt omgevlogen! We vonden vrij snel onze draai hier en we hebben het nog steeds heel erg naar onze zin. Er zijn best wat dingetjes die een omschakeling van onze kant vereisten, maar inmiddels weten we (bijna) niet beter meer. Verbazen doen we ons nog regelmatig maar ons ergens over opwinden? Verspilde tijd, vraag maar aan de Filipino’s…

Op de foto van vandaag zie je de hoofdingang van onze woonwijk, Ayala Alabang Village. Hier door de poort, daarna meteen rechtsaf, na tweehonderd meter aan het einde van de weg linksaf, en dan alsmaar rechtuit totdat je aan de linkerkant ons huis ziet.

Quiz Night revisited

Fish_and_ChipsHet is al een hele poos komkommertijd voor wat betreft de Quiz Night in de Union Jack Tavern. Niet dat we geen zin meer hebben maar we krijgen simpelweg geen team meer bij elkaar en om met z’n tweeën te gaan zitten vinden we niks.

We hebben wel een paar mensen die mee willen doen maar die kunnen om de haverklap niet, of zeggen op het laatste moment af, en uiteraard zijn we zelf ook niet altijd op woensdag in de gelegenheid geweest. Een week of drie geleden zijn we er pas weer serieus gaan denken om de draad weer op te pikken.

Door afzeggingen kwam het er nog toch weer niet van maar vandaag was het gelukt om Pete en Christine mee te krijgen. We hadden trouwens toch al samen besloten om te gaan, we zouden dan kijken of we ons bij een ander team konden aansluiten en als dat niet zou lukken dan was er altijd nog de Fish & Chips. Nu hadden we niet alleen toch een team maar ook de Fish & Chips kwam er. En terwijl we die op zaten te eten kregen we zelfs nog meer versterking want Charlie, Ireen en Dan die we kenden van de barbecue van afgelopen zondag schoven ook bij ons aan.

Ondanks dat we nu met zijn zevenen waren moesten we het toch zwaar afleggen tegen vier andere teams want we eindigden als vijfde, en ook nog eens met maar een halve punt voorsprong op nummer zes. Logisch gezien het feit dat er een paar categoriën bij zaten waar we ten opzichte van de andere teams laag scoorden, maar soms vraag ik me wel eens af hoe andere teams sommige antwoorden wel weten. Er zat bijvoorbeeld een vraag bij waarbij we tien vlaggen te zien kregen en moesten raden bij welk land ze hoorden. Weten iemand van jullie soms hoe de vlag van Nauru eruit ziet? Ik wist niet eens dat dat een land is, maar het is blijkbaar een onafhankelijk eilandje in de Stille Oceaan.

In ieder geval was het gezellig, ondanks de stroomstoring halverwege de avond waardoor we opeens in het donker zaten en waardoor de Quiz bijna in het water viel…

Schandaal

schermafbeelding-2013-10-03-om-19.06.53

Het Malampaya project was vandaag in de kranten weer eens voorpagina nieuws, maar eigenlijk ging het niet om het project zelf maar om de aan de regering afgedragen winsten. Het Nationale Onderzoeks Bureau van de Filipijnen heeft namelijk in samenwerking met de Nationale Ombudsman (ja, die hebben ze hier ook) een enorm schandaal ontdekt in verband met de door Malampaya afgedragen winsten. Deze winsten gaan in een door de regering beheerd fonds waarvan de bedoeling is dat het geld besteed wordt aan energie-projecten, en er is een tijdje geleden aan het licht gekomen dat heel erg veel geld uit het fonds een heel andere bestemming heeft gekregen.

Allereerst besloot de toenmalige president Gloria Arroyo, waartegen overigens op dit moment onderzoeken lopen naar corruptie en fraude maar die op dit moment gewoon in de regering zit voor het district Pampanga, dat de interpretatie van de regels voor het besteden van het “Malampaya geld” wel wat ruimer mochten worden gezien, en er werd besloten geld te schenken aan agrarische projecten, en dat met name aan boeren die getroffen waren door de gevolgen van twee hevige tyfoons. Ze beroept zich op een oude wet uit de tijd van president Marcos (ook al niet bekend voor zijn reine geweten) die legitimeert dat het geld voor dit doel kon worden vrijgegeven.

Maar nauwelijks hadden hoge ambtenaren op het Ministerie van Landbouw er lucht van gekregen dat het geld vrijgegeven was of er werd besloten dat dit een prima gelegenheid bood om de eigen zakken eens flink te spekken. Arroyo zelf ontkent natuurlijk iedere verdere betrokkenheid, maar feit is dat het schandaal zich inmiddels heeft uitgebreid tot leden van het Hooggerechtshof. In de krant van vandaag stonden twintig namen van personen die beschuldigd worden van het misbruiken van het fonds, en een van de namen is een vrouw die een belangrijke post inneemt bij het Hooggerechtshof en die ook al beschuldigd wordt van andere fraude met regeringsgeld waar ik op 28 augustus al over heb geschreven.

Wat hebben ze hebben gedaan is het vervalsen van de lijst van begunstigde boeren. Ze hebben gezorgd dat ze direct of indirect op de lijst terecht kwamen, de lijst is vervolgens voorzien van naar wordt beweerd valse handtekeningen van een stuk of zeventig burgemeesters (die uiteraard helemaal van niks weten), en het eindresultaat is dat er 900 miljoen pesos (ruwweg ongeveer 15,5 miljoen Euro) uit het Malampaya fonds in de zakken van een paar hooggeplaatste grote graaiers is terecht gekomen. Ja, ze waren opeens allemaal boer geworden…

Kleine operatie

Het was vandaag een spannende dag voor Riet. Zoals jullie weten is er een aantal maanden geleden bij Riet een klein gezwel gevonden in haar borst waar we heel erg van zijn geschrokken. Gelukkig viel het mee, het was goedaardig en kon volgens de dokter geen kwaad, de keus was aan Riet zelf of ze het weg wilde laten halen of niet.

Wat de doorslag gaf bij Riet is dat het op alle volgende onderzoeken op de foto zou verschijnen en aangezien Riet vanaf nu zeker ieder jaar gecontroleerd moet worden kan dat vervelend zijn. Ieder keer zou er mogelijk weer een nader onderzoek volgen om toch maar zeker te stellen dat het nog steeds goedaardig is en Riet besloot dat het, mede ook voor haar eigen gemoedsrust, weggehaald moest worden.

Op zich is dat een eenvoudige procedure maar toch niet iets waar je met plezier naar uitkijkt en Riet was de afgelopen dagen dan ook knap zenuwachtig. Vanmorgen om negen uur werd ze geholpen in het St. Luke’s Ziekenhuis door dezelfde dokter die haar vorige onderzoek had gedaan. In feite was het wachten op die dokter geweest want die was hoogzwanger tijdens het vorige onderzoek en omdat Riet begrijpelijkerwijs liever geen andere dokter wilde moest ze wachten tot deze dokter na haar bevalling weer aan het werk ging. Deze week was dat zover, dinsdagmorgen ging Riet langs voor het vooronderzoek en het maken van de afspraak en vanmorgen kon ze dus al geholpen worden.

De kleine operatie is vlot en zonder problemen verlopen, Riet heeft geen pijn gehad en heeft tot nu toe gelukkig ook weinig last. Behalve dan van het ongemakkelijke strakke verband en het feit dat ze een hele dag niet mag douchen…

Coffee Bean

coffee_bean

Het was vandaag voor het eerst sinds we terug zijn uit Nederland, en dat is toch al weer heel wat weekjes geleden, een zaterdag zonder regen. De zin scheen vanmorgen vroeg al en dat bleef ook de hele dag zo. Een prima dag dus zou je zeggen, maar jammer genoeg konden we er niet zo heel erg van profiteren omdat Riet behoorlijk last had van haar operatie van gisteren. Doordat ze zoveel last had van pijn was het ook begrijpelijk dat ze weinig zin had om ergens naar toe te gaan en bleven we dus thuis. Ikzelf ben alleen even de deur uit geweest voor mijn bakkie koffie vanmorgen toen Riet nog op bed lag en ik heb wat boodschapjes gedaan, maar dat was het verder wel.

Mijn zaterdag- en zondagochtend “hangout” is de Coffee Bean en die zie je op de foto. Voor mij is dat een plek om even lekker bij te komen met een bakkie cappuccino en wat lekkers erbij, en dan even een half uurtje lezen. En dan lees ik meestal eerst via het Internet de Nederlandse kranten en als er weinig nieuws is lees ik ook nog even wat in een van de vele boeken die ik op mijn iPad heb staan. Liefst zit ik daarbij in een van de luie stoelen maar ik ben uiteraard niet de enige die er zo over denkt, dus vaak moet ik genoegen nemen met een plek aan een van de tafeltjes.

Ik geef al heel lang de voorkeur aan de Coffee Bean boven de Starbucks, wat niks met de koffie te maken heeft maar alleen met het feit dat het bij Starbucks altijd zo druk is dat je amper kunt zitten. Bij de Coffee Bean is het veel rustiger, al was het vanmorgen om onduidelijke redenen wel erg rustig. Ik was de enige klant…

Weer geboekt

Vanwege de blessure van Riet hebben we dit weekend niet echt veel gedaan maar wel hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om vluchten te regelen voor een kort verblijf in Nederland in december. Het is mij vorig jaar heel erg best bevallen om Kerst en Nieuwjaar te vieren met een temperatuur van dik boven de dertig graden, maar aangezien we geen bezoek verwachten en iedereen hier met vakantie gaat hadden we geen zin om met ons tweetjes hier te blijven. Riet kijkt erg uit naar de kou zei ze, ik kan niet zeggen dat ik dat enthousiasme deel en het zal met de Kerst ook wel geen barbecue in de tuin worden heb ik het idee.

Riet komt overigens over twee weken nog even tussendoor naar Nederland voor twee en een halve week. Ze had er al voor gekozen om met KLM te vliegen vóór haar eerste ervaring met Emirates van afgelopen augustus. Nu vraagt ze zich af waarom ze deze keer ook niet met Emirates vliegt en beschuldigt mij er nota bene van dat ik de KLM heb geregeld! Als ik me goed herinner zei ze zelf dat ze eerst nog een keertje met KLM wilde vliegen om te vergelijken, en misschien had KLM hun toestellen en de service wel verbeterd want dan ging ze voortaan weer met KLM.

Hoe het ook zij, de keuze wordt door KLM zelf wel heel erg makkelijk gemaakt want ten opzichte van bijvoorbeeld Emirates zijn hun tickets tegenwoordig niet minder dan dertig procent duurder. Tot vorig jaar was KLM veruit de goedkoopste optie om naar Nederland te vliegen maar dat is dus drastisch veranderd. Dat gaat ze heel wat klanten kosten, en het is waarschijnlijk nog niet eens de schuld van KLM zelf maar van hun zwaar verlies lijdende partner Air France dat de ticket prijzen zo gestegen zijn.

En dat is toch wel jammer want even afgezien van de rest was en is KLM nog steeds de snelste verbinding tussen Manila en Amsterdam. Bovendien hadden we nog steeds een hoopje dat KLM als enige weer direct op Amsterdam zou gaan vliegen, zonder tussenstop in Taipei. Ik ben nog wel zoveel Nederlander dat ik het heel vervelend vind dat onze vroegere nationale trots zo wegzakt, maar aan de andere kant ben ik ook nog genoeg Nederlander om niet buitensporig meer te gaan betalen als het ook een heel stuk goedkoper kan.

Vanavond ging het trouwens wel weer met Riet, ze voelde zich goed genoeg voor een wandeling naar restaurant “Appenzeller”. Uiteraard zat ze daar weer aan de snert, en ik had een boerenstoofpot, ook niet echt vervelend…

appenzeller0027s-farmer0027s-pot

Beroemde Filipino’s

Het belangrijkste exportartikel van de Filipijnen is Filipino’s. Nee, dat is geen grap, er schijnen iets van veertien miljoen Filipino’s buiten de Filipijnen werkzaam te zijn en je kunt rustig stellen dat dit land draaiende wordt gehouden met het geld wat deze mensen naar hun familie op de Filipijnen sturen.

Filipino’s vind je overal, hoofdzakelijk werkzaam in de verpleging, in hotels en in huishoudens, maar ook tegenwoordig in IT banen en als werkers in de industrie. Er zijn ook heel veel Filipino’s werkzaam in de muziekbusiness, in vrijwel iedere hotelbar in Zuid-Oost Azië staat een band van Filipino’s te spelen. Het zijn soms ook nog hele goeie muzikanten, maar beroemd, niet echt. Er vrijwel geen buiten de Filipijnen bekende zangers, zangeressen of bands, of het moet Freddy Aguilar zijn, de eendagsvlieg die in 1980 een wereldhit scoorde met het nummer “Anak”. Het probleem is dat ze allemaal liedjes van anderen naspelen en blijkbaar niet in staat zijn een eigen compositie te produceren.

De enige bekenden uit de muziekindustrie zijn Nicole Scherzinger en die gozer uit de Black Eyed Peas die zich “Appelflap” of zoiets noemt, maar die hebben allebei alleen een Filipijnse moeder en zijn dus geen “volbloed” Filipino’s. Hetzelfde geldt voor de acteurs Lou Diamond Philips, Rob Schneider, en de actrice Vanessa Hudgens. Miss World 2013 is wel weer een Filipina, dat wel natuurlijk, maar dat vind ik niet vreemd voor een land waar het stikt van de potentiële schoonheidskoninginnetjes.

Nee, echt internationaal bekende Filipino’s zijn er bijna niet. President Marcos en zijn vrouw Imelda vind ik niet echt tellen in dit verband want die zijn meer berucht dan beroemd. De enige die ik heb kunnen vinden is eigenlijk de bokser Manny Pacquaio. Die is met recht beroemd want die is wereldkampioen vedergewicht en halfweltergewicht geweest. Helaas heeft hij voor de “Dark Side” gekozen. Hij is namelijk in de politiek gegaan…

Manny Pacquiao

De rijksten

De verschillen tussen rijk en arm zijn op de Filipijnen heel erg groot en er is maar een hele kleine groep steenrijke mensen die vrijwel het hele land beheren. Toch zijn de verhalen van de allerrijksten net verhalen uit een jongensboek.

Zo is de allerrijkste ene Henry Sy met een vermogen van 218 miljard pesos oftewel dik 3,7 miljard euro. Hij is begonnen met een een kleine schoenenwinkel in Manila en breidde dat uit tot de grootste ontwikkelaar van overdekte winkelcentra. SM winkelcentra kom je dan ook overal tegen maar de zaken beperken zich allang niet meer tot grote warenhuizen, SM is ook bijvoorbeeld een van de grootste concertorganisatoren op de Filipijnen. Op dit moment wordt het bedrijf geleid door de oudste zoon die Hans heet (echt waar), een andere zoon is directeur van een ander groot bedrijf en dochter Teresita leidt de grootste bank van de Filipijnen.

Lucio Tan is een goeie tweede met een geschat kapitaal van 91 miljard pesos, altijd nog zo’n goeie anderhalf miljard euro. Deze man is een voormalige elektromonteur en eigenaar van de Fortune Tabacco sigarettenfabriek, de op een na grootste bierbrouwerij Asia Brewery en hij heeft ook nog eens de meeste aandelen van Philippine Airlines in handen. Op een groot deel van zijn vermogen is trouwens beslag gelegd door de “presidentiële commissie voor goed bestuur” die tot doel heeft het bestrijden van corruptie en fraude. Tan wordt er namelijk van verdacht dat hij nogal wat zijn vermogen op illegale wijze heeft verkregen ten tijde van de Marcos dictatuur.

Laat ik er nog eentje noemen, ik geloof de vierde op de ranglijst, en dat is Jaime Zobel de Ayala, met een vermogen van 61 miljard pesos, nog steeds meer dan een miljard euro. Hij is het hoofd van de Ayala familie, een invloedrijke en dus schatrijke familie die in heel veel projecten op de Filipijnen een vinger in de pap heeft. De wijk waarin wij wonen staat op grond van de familie Ayala en heet daarom dan ook Ayala Alabang Village.

In Nederland zijn we nog wel eens verontwaardigd als we weer eens in de krant lezen van zogenaamde graaiers. Dat soort mensen wordt hier helemaal niet scheef aangekeken, sterker nog, ze zijn hier allemaal zo als ze de kans krijgen. Wil ik ons Nederlanders over het algemeen toch nog wel enig fatsoen toedichten (naïef als ik ben waarschijnlijk), hier heeft geen mens dat. Zelfs Riet moet als ze voedsel gaat uitdelen nog drommels goed uitkijken want als er wat te snaaien valt is het weg.

Stelen heet het in Nederland, hier heet het overleven…

Tweeëndertig jaar..

a380_van_dubai_naar_schiphol-0002a

Vandaag is het op de kop af tweeëndertig jaar geleden dat Riet en ik zijn getrouwd. Het was weliswaar een beetje een bewolkte dag maar desondanks wat het weer betreft toch heel wat beter dan op onze trouwdag.

We zaten vanavond thuis, nadat we op de Quiz Night in de Union Jack weer eens op een teleurstellende vijfde plaats waren geëindigd (van de zes teams), met een afzakkertje nog even terug te denken aan de 9e oktober van 1981 en het viel ons allebei op hoe weinig of we eigenlijk nog weten van de dag zelf. De foto’s kunnen we hier niet bekijken want die staan in Nederland thuis ergens in een hoek stof te verzamelen, dus we moesten het van onze eigen herinneringen hebben.

En dat viel nog niet mee want van heel veel dingen weten we vrijwel niet meer hoe het gegaan is. Riet had het er op een gegeven moment over dat we op hetzelfde moment toen onze receptie hadden. Konden we ons geen van beiden meer iets van herinneren, net als van hoe we eigenlijk zijn thuis gekomen, al meen ik dat we zijn thuis gebracht door Vader Niek met de Super Saloon.

Er zijn wat fragmenten overgebleven, zoals de consternatie in de Lakenhal bij het filmen omdat er geen stopcontact gevonden kon worden, de stuntelende ambtenaar die moest invallen omdat allebei de gebruikelijke huwelijksvoltrekkers afwezig waren, Dominee Damsma die ondanks herhaaldelijke uitleg mij tijdens zijn preek van een totaal ander beroep voorzag dan ik eigenlijk had, en de band die tijdens de feestavond de pest in had omdat ze onderweg naar de bruiloft de motor van hun bus in de soep was gedraaid.

En dat was het wel zo’n beetje, de rest is vergeten (of verdrongen). Maar dat maakt eigenlijk niet zoveel uit, toch? Want het vervolg duurt dus nu al tweeëndertig jaar…

Weg-van-kantoor-dag

despicable-me-minion

Filipino’s houden wel van een feestje en ik heb dan ook nog nooit bij een Shell bedrijf gewerkt waar zoveel feesten worden georganiseerd. Mijn vorige baas Inter Access staat wat dat betreft overigens nog steeds dik bovenaan in de ranglijst, maar hier kunnen ze er ook wat van. Met name voor de Kerst hebben we al weer verscheidene feesten op de kalender staan, maar tussendoor hebben we ook regelmatig evenementen, de teambuilding dagen oftewel “Away Days” zoals ze bij Shell altijd worden genoemd.

Ik heb al de nodige van die teambuilding dagen gehad de afgelopen drie jaar en om eerlijk te zijn, ik heb het wel gezien. Het zijn namelijk vrijwel allemaal duplicaten van elkaar en het wordt zo langzamerhand allemaal erg voorspelbaar. Wat tot nu toe altijd de reden was om er toch naar uit te zien was de locatie. We hebben bijvoorbeeld teambuilding dagen gehad in een Golf Resort in de buurt van Batangas en de topper was vorig jaar in het splinternieuwe resort “Pico de Loro” aan de kust bij Batangas. Bij allebei de gelegenheden mochten de vrouwen ook mee en alleen al de omgeving maakte een heleboel goed.

Deze keer zijn de “Away Days” (want het zijn altijd minstens twee dagen) zonder echtgenoten en ook niet op een exotische locatie maar in het Acacia Hotel vlak achter ons kantoor, en de eerste dag was vandaag. Een prachtig hotel, daar niet van, maar als je door het raam kijkt en je ziet het kantoorgebouw staan dan heb je toch niet het idee dat je “Away” bent. Sterker nog, veel mensen kregen regelmatig telefoontjes om snel even naar kantoor over te wippen om iets op te lossen, en volgens mij is dat nou precies niet de bedoeling van die “Away Days”.

Steeds meer mensen, met name de buitenlanders, proberen onder die min of meer verplichte “Away Days” uit te komen met als reden wat ik al heb genoemd (we weten het zo langzamerhand wel) maar ook die vermaledijde spelletjes. Ik zei al, Filipino’s zijn gek op feestjes maar er moeten ook altijd idiote spelletjes worden gedaan, net als vroeger op een Kattekse Brulloft. En dan die strontvervelende verlotingen tussendoor, die overigens noodzakelijk zijn want er moet op een Filipijns feest wat te winnen zijn anders komt er geen mens.

Het zag er even naar uit dat ik er tussenuit kon knijpen aangezien ik geen officiële uitnodiging had gehad. Totdat ik gisteren dan toch de definitieve uitnodiging kreeg en zit ik er dus vandaag en morgen aan vast. Wat ik nog niet heb verteld is dat voor zo’n evenement iedereen ook altijd een poloshirt krijgt uitgereikt wat op de dag zelf moet worden gedragen. Dat lijkt heel leuk maar vrijwel altijd zijn die shirts in kleuren waar je normaal gesproken nog niet dood in gevonden wilt worden, zoals helgroen of donkerblauw met gele strepen. Deze keer kregen we er zelfs twee, een knalgele en een kleur blauw tussen lichtblauw en donkerblauw in.

De gele was voor vandaag en de groepsfoto ziet er dus ongeveer uit zoals de foto…

Feestavond

spex_away_day_0002a

De twee “Away Days” werden vanavond afgesloten met een feestavond in de Grand Ballroom van het Acacia Hotel. Er was gelegenheid geboden om in het hotel te overnachten en ondanks dat ons huis op vijf minuten rijden met de auto van het hotel ligt hadden Riet en ik besloten dat we toch lekker in het hotel zouden overnachten. Dan hoefden we ons niet druk te maken over wie er de BOB zou zijn en het was ook gezien de inmiddels barre weersomstandigheden wel prettig dat we niet meer ’s avonds laat hoefden te rijden. Gisteravond was er namelijk weer een tyfoon losgebarsten die zorgde gisteravond en vandaag voor een enorme hoeveelheid regen.

Het hoogtepunt van de feestavond waren dansoptredens van een groep Shell vrouwen en echtgenotes die al maandenlang aan het oefenen waren geweest voor deze avond. Hoewel Riet en ik allebei beslisten geen dansliefhebbers zijn was het toch erg leuk om te zien hoe het enthousiasme van de vrouwen werd vertaald in een paar mooie demonstraties, al hadden ze wel hulp gekregen van een aantal professionele dansers.

Verder werd met name het eerste deel van de avond geteisterd door verlotingen van prijzen en door het uitreiken van beloningen aan mensen die goed hun best hadden gedaan. Dat is iets wat hier op de Filipijnen helaas onvermijdelijk is want als er niks te winnen valt dan komen ze simpelweg niet. Hoe belangrijk dat is blijkt ook vaak als de laatste prijs is verloot want dan vertrekken er altijd heel wat Filipino’s. Voor ons expats is er weinig eer te behalen aan die verlotingen want behalve dat het altijd gepaard gaat met veel geschreeuw (met name van de onvermijdelijke presentators) is het een publiek geheim dat buitenlanders niet meeloten. Als er namelijk te veel prijzen, die overigens niet misselijk zijn want er worden iPads, fototoestellen en smartphones verloot, terecht zouden komen bij de toch al “schatrijke” buitenlanders zouden er beslist scheve ogen ontstaan.

De band van de avond was gelukkig heel erg goed en zorgde voor een prima sfeer om de avond in stijl te besluiten. En wij hoefden lekker de deur niet meer uit na afloop…

Tyfoon “Santi”

ATC_2013-10-12_0002a

Vrijdagavond barstte de tyfoon “Santi” in alle hevigheid los boven Manila, want het pad van de storm voerde vrijwel recht over centraal Luzon. Windvlagen, hevige regenval en gigantische bliksemflitsen waren het gevolg. Toen ik met een paar collega’s vrijdagavond op het dakterras van het Acacia Hotel stond zagen we in de richting van de Baai van Manila de bliksem verscheidene keren inslaan. Het was in de loop van de avond zelfs zo erg dat Riet, die me met de auto zou ophalen, heeft overwogen me te bellen om te vertellen dat ze het niet aandurfde.

Gelukkig werd het allemaal in de loop van de avond wat minder, al bleef het wel regenen. Ook vanmorgen regende het nog steeds en bij vlagen veranderde de gestage regenval in stortbuien. De gevolgen van al dat water waren ook zoals gewoonlijk weer desastreus voor sommige delen van het land, en met name centraal Luzon werd deze keer hard getroffen omdat daar het pad van de storm overheen voerde. In de kranten werd vanmorgen dan ook melding gemaakt van vele overstromingen maar ook waren er al eenentwintig slachtoffers te betreuren.

In de loop van de middag werd het gelukkig wat minder omdat de kern van “Santi” in de loop van de nacht Luzon was gepasseerd en inmiddels ten westen van de Filipijnen boven de Zuid-Chinese Zee lag. Morgen belooft gelukkig een mooie en rustige dag te worden maar of we er lang van kunnen genieten is maar zeer de vraag want ten oosten van de Filipijnen liggen achter elkaar al weer twee tyfoons die onze kant op komen. Zeker de eerste lijkt nog zwaarder te worden dan “Santi” en dat zal voor onze regio dus weer nodige overlast betekenen.

Het regenseizoen nadert zijn einde maar het venijn zit duidelijk in de staart…

Mazzel

abby_2013_10_13_0001a

Het is zoals verwacht een mooie dag geworden vandaag, een rustige zondag met weliswaar veel schapenwolken maar toch ook met veel zon en lekker warm. Volgens de berichten van gisteren zaten we vandaag tussen twee tyfoons in en de verwachtingen voor de komende dagen waren in eerste instantie niet best want de volgende tyfoon die in aantocht was, “Tino”, zou nog zwaarder zijn dan “Santi” die ons net is gepasseerd.

Ook “Tino” zou vrijwel recht over Luzon trekken, en dat klopt met de gebruikelijke trend gedurende het regenseizoen. Aan het begin is de route van de tyfoons vrijwel altijd over het zuiden van de Filipijnen maar in de loop van het regenseizoen wordt de route steeds meer noordelijk waarbij wij op Luzon dus aan het einde van het seizoen de pineut zijn.

Maar soms hebben we mazzel want omdat de tyfoons steeds verder afbuigen naar een noordelijke route gebeurt het ook wel eens dat ze zover afbuigen dat ze niet over Luzon komen maar oostelijk passeren en naar het noorden richting Japan trekken.

En dat is precies wat er vandaag is gebeurd met “Tino”, die op dit moment weliswaar in een zware cycloon is veranderd maar heeft besloten om recht naar het noorden te gaan in plaats van naar het westen over Luzon. Dat gaat ons een heleboel narigheid besparen, al zijn we daarmee niet van de tyfoons af want achter “Tino” is er al weer een nieuwe in ontwikkeling boven de Stille Oceaan. Maar het zal in ieder geval nog een paar dagen duren voordat die bij ons is, als die al besluit om onze kant op te komen.

Abby heeft een nieuw plekje gevonden om een dutje te doen, in de bijkeuken…

Onderwijs

Het is op de Filipijnen niet zo best gesteld met het onderwijs en het zit zelfs een beetje in een negatieve spiraal die in een land als dit erg moeilijk te doorbreken is. Goed onderwijs is een eerste vereiste om ieder willekeurig land naar een hoger niveau te brengen, en dat zou hier ook zo kunnen zijn maar zoals de zaken er nu voor staan zal het in de nabije toekomst eerder slechter worden dan beter.

Om te beginnen is goed onderwijs hier een kwestie van geld; de privé scholen zijn veel beter dan de publieke scholen maar de privé scholen kosten veel geld en alleen kinderen van welgestelde ouders gaan dus naar die scholen. Niet dat het een garantie is voor goedopgeleide leerlingen overigens, want het feit dat hun ouders geld hebben betekent voor de meeste van deze leerlingen en studenten dat hun kostje toch al gekocht is en heel veel gaan dus flierefluitend door het onderwijs heen.

Het schoolsysteem van de publieke scholen is gebaseerd om het Amerikaanse model, wat logisch is gezien het feit dat de Filipijnen tot vlak na de Tweede Wereldoorlog een Amerikaanse kolonie waren. Zo’n tachtig procent van de Filipino’s gaat naar de lagere school, en dat lijkt nog heel wat maar voor de meesten houdt het daarmee op. Nog maar achtenveertig procent van die groep gaat naar vervolgonderwijs en niet meer dan twintig procent daarvan gaat naar college of een universiteit. Het onderwijs zelf is slecht, boeken die worden gebruikt bevatten heel veel fouten en zelfs onbetrouwbare informatie. De regering doet aan het publieke onderwijs helemaal niets, er is geen enkele vorm van ondersteuning want er wordt van ouders verwacht dat die dat zelf regelen. En daarmee is het kringetje weer rond want de meeste ouders hebben geen geld om dat te doen.

Sterker nog, als het aan de ouders ligt gaan kinderen helemaal niet naar school maar gaan ze werken omdat ze dan bijdragen aan het inkomen van het gezin. Kinderen die om die reden niet naar school gaan krijgen dus nooit een goed betaalde baan, en de volgende generatie zal dan ook geconfronteerd worden met hetzelfde probleem. En zo wordt de situatie dus niet beter maar eerder slechter.

Het is voor ons Nederlanders bijna niet voor te stellen, maar het streven van vrijwel alle kinderen die naar het publieke onderwijs te gaan is om uiteindelijk een baan te krijgen in een winkel of bij McDonalds. Dat wordt hier door de gewone mensen gezien als zo’n beetje het hoogst haalbare na je schoolopleiding…

High Tea (door Riet)

High_Tea_2013_10_15_0013a

Vandaag was het dan zover, de High Tea voor de kinderen uit het “House of Light”, een soort mini-weeshuis. Er woont een “moeder” met meestal een stuk of zeven kinderen van verschillende leeftijd. Het is een onderdeel van de “Light House Church”, een soort Baptisten gemeente. Die huren een huis, en zoeken een moeder die voor de kinderen zorgt. Dit gebeurt op vrijwillige basis, alleen de huur wordt betaald en er is een vergoeding voor de rest van de rekeningen en eten. Dit is geen vetpot, dus helpen wij het “House of Light” met het kopen van rijst, toiletartikelen en dingen voor school. Op moment verblijven er vier kinderen in het huis. Ze wonen daar meestal al op vrij jongen leeftijd.

De oudste jongen, Hames, is twintig jaar oud en hij is klaar met zijn opleiding. Hij mag nog een half jaar blijven waarbij hij hulp krijgt bij het zoeken naar een baan, en zo kan hij een paar maanden sparen voor hij op zichzelf moet gaan wonen. Zijn beide ouders zitten in de gevangenis.

Lika, het kleinste meisje in de foto, is negentien; ze leert voor verpleegster en is ook bijna klaar. Zij en haar zus zijn als kind mishandeld en misbruikt. Haar vader heeft haar moeder zo erg mishandeld dat die hieraan is overleden, hij zit levenslang achter de tralies.

Marlene is zeventien en zit nog op de middelbare school. Haar moeder was twaalf toen ze Marlene kreeg en is hem een dag na de bevalling gesmeerd. Ze hebben haar moeder wel weer gevonden, ze is nu getrouwd en heeft een nieuw gezin. Marlene wil niet terug naar haar moeder omdat ze dan ergens een baan moet gaan zoeken in de huishouding en niet haar school kan afmaken.

De jongste is Marvin, ongeveer veertien jaar. Hij is als baby gevonden door mensen in een afvalcontainer langs de weg. Deze mensen hebben hem meegenomen en min of meer verzorgd, samen met buren. Hij woonde overal en nergens, als er eten over was kreeg hij het en anders had hij pech. Toen hij drie jaar oud was heeft de kerk hem van de straat geplukt en naar het “House of Light” gebracht.  Hoe oud hij precies is en waar hij vandaan komt weet niemand. Hij zit ook op de middelbare school, hij wil architect worden maar dan wel een rijke 🙂

Ik vind dit project zo leuk omdat het goed gaat. De kinderen zien een toekomst en die hebben ze ook. Ondanks een rotstart in hun leven hebben ze weer dromen en gaan ervoor. Vandaag dus een High Tea, met dingen die ze normaal niet kunnen betalen…

Aardbeving op Bohol

e-chocolate_hills_0085a

Gistermorgen rond kwart over acht werden de Filipijnen getroffen door een zeer zware aardbeving van 7.2 op de Schaal van Richter. Na de beving die ongeveer dertig seconden duurde waren er om de paar minuten hevige naschokken. Het episch centrum lag op het eiland Bohol op ongeveer zeshonderd kilometer ten zuiden van Manila en de aardebeving heeft dan ook ook zware schade aangericht op het eiland Bohol en het aangrenzende eiland Cebu.

In Manila was de aardbeving niet voelbaar dus we hoorden er pas van toen het nieuws het bekend maakte. Er is enorm veel schade aan gebouwen op Bohol en ook in Cebu City, een tamelijk grote havenstad, is er veel schade aan gebouwen. Op Bohol zijn zeker tien historische kerken zwaar beschadigd. Sommige zijn meer dan vierhonderd jaar oud, onder andere ook de Kerk van Baclayon die Riet en ik vorig jaar nog hebben bezocht en waarvan de toren is ingestort.

Het aantal dodelijke slachtoffers stond amper vier uur na de beving al op drieënnegentig maar is inmiddels al gestegen tot boven de honderd. Meer dan vierhonderdduizend families zijn getroffen doordat hun huis beschadigd is of helemaal onbewoonbaar. De economische schade wordt nu al geraamd op ongeveer vier miljard Pesos, dat is achtenzestig miljoen Euro.

Op de Filipijnen komen aardbevingen regelmatig voor, en ook Bohol is in het verleden al meerdere keren getroffen. Een van de zwaarste aardbevingen daar was in 1990 met zes slachtoffers en een schade van ruim zes miljoen Euro. De conclusie is dus dat gezien de schade aan de kerken dit veruit de zwaarste aardbeving moet zijn geweest van de afgelopen vierhonderd jaar. Om aan te geven hoe erg de aardbeving was, de kracht was gelijk aan tweeëndertig keer de atoombom op Hiroshima.

Een geluk bij een ongeluk is dat waarschijnlijk heel veel levens gespaard gebleven omdat het gisteren een vrije dag was op de Filipijnen, en veel kantoorgebouwen en scholen waren dus leeg. Op Bohol en Cebu is inmiddels de noodtoestand uitgeroepen.

Naschokken

De hevige aardbeving op Bohol eergisteren is gevolgd door ruim zestienhonderd naschokken in de regio Visayas en delen van Mindanao, zuidelijk van Bohol. Sommige van die naschokken hadden een kracht van bijna 5.5 op de Schaal van Richter en dat waren dus op zich van zichzelf ook behoorlijke zware bevingen. Er kunnen nog wekenlang naschokken volgen maar die zullen in aantal en kracht gelukkig snel afnemen.

Feit is wel dat het aantal slachtoffers van de aardbeving nog steeds oploopt en op dit moment al tegen de tweehonderd ligt. De verwachting is dat dat aantal nog gaat oplopen want er liggen nog steeds slachtoffers onder het puin en er zijn nog heel veel vermisten waarvan de hoop ze levend terug te vinden steeds kleiner wordt. In totaal zitten er op dit moment meer dan honderdzestigduizend mensen in opvangcentra en er is een grote behoefte aan water, voedsel en medicijnen in de getroffen gebieden.

bohol_earthquakePresident Aquino heeft meteen na de ramp een bezoek gebracht aan de getroffen gebieden en gelukkig begint de noodhulp op gang te komen, voornamelijk dankzij de grote bedrijven van de Filipijnen die vrijwel zonder uitzondering acties zijn gestart. Ook bij ons op kantoor zijn dozen geplaatst voor donatie van kleren en andere goederen die bruikbaar zijn, en er zijn al de nodige emails langs gekomen om geld te vragen voor de noodhulp.

Nou las ik ook in de kranten vandaag dat organisaties van de overheid de noodhulp ter plekke gaan opzetten en cynisch als ik ben vraag ik me dan ook af hoeveel van de hulp er uiteindelijk op de juiste plek terecht gaat komen. Zeker als het gaat om financiële steun ben ik toch bang dat er weer de nodige mensen grote delen van die hulp in hun eigen zakken zullen laten glijden.

Ik heb gisteren gezegd dat aardbevingen op de Filipijnen een heel gewoon verschijnsel zijn, en hoe gewoon blijkt uit de cijfers van de afgelopen maand. Die geven aan dat er verspreid over het hele land in die periode vijfenveertig aardbevingen zijn geweest met een kracht van tussen de vier en zes op de Schaal van Richter. Niet misselijk dus want dat zijn toch behoorlijk krachtige bevingen.

En een beetje verontrustend is ook wel dat alle mijn Filipijnse collega’s zich hardop af liepen te vragen hoe lang het nog gaat duren voordat Manila aan de beurt is…

Filipijns ontbijt

Breakfast_at_Acacia

Een natuurverschijnsel vanmorgen wat we een tijd al niet meer hebben gezien, een strakblauwe lucht van horizon tot horizon. En ook nog eens goed nieuws op de weerberichten dat de tyfoon die onderweg was naar de Filipijnen heeft besloten om richting het noorden te gaan. Dat betekent dat er van deze storm geen gevolgen voor de Filipijnen zijn te verwachten en dat we eindelijk weer eens een paar dagen met rustig en hopelijk zonnig weer tegemoet kunnen gaan zien.

Riet houdt overigens toch de route van de tyfoon in de gaten want die is er om een andere reden niet gerust op. Ze vertrekt namelijk zondagavond voor een bezoek van twee en een halve week aan Nederland, en aangezien ze deze keer met KLM vliegt betekent dat een tussenstop op Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Dat ligt ten noorden van de Filipijnen en zou dus mogelijk wel in de route van de tyfoon kunnen liggen die als de timing een beetje verkeerd is ook nog eens precies op zondagavond boven Taiwan zou kunnen zijn.

Het lijkt mee te vallen want de route van de tyfoon wordt volgens de laatste berichten steeds meer noordelijk, wat betekent dat ook Taiwan niet wordt genaderd. Bovendien is het tempo waarin de inmiddels tot een supertyfoon uitgegroeide storm beweegt te langzaam om aanstaande zondagnacht zelfs maar in de buurt van Taipei te komen. En dat is goed nieuws voor Riet’s reis want het zal niet de eerste keer zijn dat KLM zijn vlucht hier in Manila aan de grond houdt omdat het weer in Taipei te slecht is voor de tussenlanding.

Ik wilde vandaag toch een fotootje plaatsen en vond de foto van mijn ontbijt van afgelopen zaterdag in het Acacia. Riet gruwelt ervan als ik zoiets ga zitten eten ’s morgens vroeg, maar wat is hier nou mis mee? Zoet varkensvlees (Pork Tocino), pikante geroerbakte kip en sappig rundvlees. En rijst natuurlijk want zonder rijst is het geen maaltijd…

Chauffeurs…

voedselhulp_2013_09_11_0004a

De afgelopen week toen ik aan het verzinnen was wat ik voor stukje zou gaan schrijven voor mijn website realiseerde ik me dat ik eigenlijk nog niks heb geschreven over onze chauffeur Lito. En aangezien hij nu inmiddels al bijna een jaar bij ons in dienst is wordt het toch tijd om eens wat meer over onze chauffeur te vertellen en chauffeurs in het algemeen.

Het was in het begin heel erg wennen voor ons om niet zelf te rijden maar achterin te stappen om te worden gereden. Het lijkt heel decadent om een chauffeur in dienst te hebben maar dat is hier niet het geval, sterker nog, het wordt als merkwaardig beschouwd als je er geen een hebt. En Lito is niet alleen onze chauffeur, hij doet nog een heleboel andere klusjes, met name voor het vrijwilligerswerk van Riet. Hij helpt ontzettend graag mee en heeft soortement van de pest in als Riet een keer verstek laat gaan voor een bezoek aan de dumpsite. Hij haalt water voor de sites die ALIG van water voorziet en is ook niks te beroerd om dat zelf weg te brengen.

En naast alles waar hij al mee helpt is het natuurlijk voor Riet ook handig om een grote kerel bij je te hebben die Tagalog spreekt als dat nodig mocht zijn. Als Riet naar markten gaat voor goedkope groente voor de hulpacties dan loopt Lito mee. Hij waarschuwt haar om haar oorbellen af te doen en op te bergen en houdt in het algemeen een oogje in het zeil.En hij zorgt ervoor dat Riet niet teveel geld uitgeeft aan parkeergeld. Heel veel winkels geven je je parkeergeld terug als je een bepaald bedrag aan boodschappen hebt gedaan maar Riet is daar nogal laks mee omdat het meestal maar om twintig pesos gaat (dertig cent). Lito pakt meestal meteen de kassabon om alsnog het gratis parkeren te regelen.

We hebben het tot op heden dus prima getroffen met Lito, die ook nog eens een goeie bron is voor allerlei informatie. Heel vaak staan chauffeurs bij elkaar op de parkeerterreinen en we hebben ontdekt dat ze nog harder roddelen dan ouwe wijven. Lito weet dan ook altijd de laatste nieuwtjes. Is er weer eens een gangster gearresteerd die in de Village woonde? Lito weet zijn naam en adres en de auto waarin hij reed. Staat er een huis al lang leeg? Lito weet te vertellen omdat dat komt dat ze een belachelijk hoge huurprijs vragen, en hij weet nog hoeveel dat is ook. Nieuwe buren? Lito weet meestal al wie er komen wonen voordat de inkt op het contract droog is.

Overigens treft niet iedereen het zo met zijn chauffeur als wij, en we kennen ook al heel wat verhalen die als het jou niet overkomt nog best grappig zijn. Zo trof een collega van mij toen hij eerder dan verwacht thuis kwam zijn chauffeur in zijn zwembad aan, samen met diens hele familie. Een andere collega die eerder thuis kwam van een zakenreisje zag toen hij zijn flat binnenkwam nog net zijn chauffeur door het keukenraam springen. Die had de sleutel van de flat na laten maken en leefde gezellig in mijn collega’s flat als die niet thuis was…

Wij hebben na een jaar nog steeds geen reden tot klagen en dat hopen we zo te houden want ondanks dat hij een man is van weinig woorden mogen we onze Lito allebei graag.

Op de luchthaven…

op_weg_naar_naia-2013-10-20_007a

December is nog ver weg en Riet wilde tussendoor nog wel een keertje naar Nederland. Vanmiddag heb ik haar naar de luchthaven gebracht en volgens de berichten op de website van KLM is vlucht KL808 iets voor de geplande vertrektijd even na half acht vertrokken naar Taipei. Daar zal het vliegtuig rond kwart voor tien vanavond landen voor een tussenstop waarbij iedereen het vliegtuig even moet verlaten omdat er moet worden getankt en van bemanning gewisseld. Rond kwart over elf vertrekt het vliegtuig dan naar Nederland waar het als alles goed gaat morgenochtend om zes uur zal landen.

We hadden een klein beetje oponthoud onderweg maar bij lange niet erg genoeg om Riet te laat te laten komen, ik zette haar rond vijf uur af op de luchthaven. Dat lijkt erg vroeg, zeker als je je boarding pass al via het Internet hebt uitgeprint, maar dat zegt hier op NAIA niks. Waar overal in de wereld een zelf uitgeprinte boarding pass volkomen geldig is heb je er hier weinig aan. Je moet nog steeds bij de incheck balie je printje omwisselen voor wat ze hier een “echte boarding pass” noemen, zo’n op een accept giro lijkend ding.

De enige reden waarom dat moet is omdat je anders niet langs je eerste hindernis komt op weg naar de paspoortcontrole komt, het loket waar je je tien Euro luchthavenbelasting moet betalen. De ambtenaren in dat hokje weigeren namelijk nog steeds om een zelf geprinte boarding pass te accepteren om hun stempeltje op te zetten en alleen daarom moet je dus alsnog in de rij voor de incheck balie. Niet te geloven, anno 2013, maar hier werkt het dus nog zo.

De tweede hindernis voor de paspoortcontrole is een loket voor buitenlanders met een verblijfsvergunning. Als je net als wij namelijk zo’n ding hebt moet je uitreisbelasting betalen. De hoogte van het bedrag is zo vaak verschillend dat niemand echt begrijpt hoeveel je nu precies moet betalen maar het is per persoon tussen de veertig en de vijftig Euro. Dat is dus nog best een flink bedrag, alleen om het land uit te mogen.

Daarbij is overigens een bedrag van tien Euro inbegrepen voor een speciaal loket waar je een “voorkeursbehandeling” krijgt en je paspoort controle sneller afgehandeld zou moeten worden. Echt Filipijns is dan weer dat er maar één zo’n loket is en als er dus meerdere buitenlanders zijn dan sta je daar dus ook gewoon in de rij. Sneller afhandelen is sowieso volslagen onzin omdat je veel meer papieren hebt dan iemand die in de gewone rij staat en duurt het proces dus per definitie langer, ja toch?

Het grappige is dat je er niet voor kunt kiezen om die 500 pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan. En dat is ook echt Filipijns; of je er gebruik van maakt of niet, je moet altijd betalen en het is dus gewoon een typisch gevalletje van “Niet goed, geld weg”…

Email bom

Afgelopen zaterdagochtend toen ik zoals gewoonlijk aan mijn double shot cappuccino zat bij de Coffee Bean wilde ik ook zoals gewoonlijk mijn email even bekijken op mijn iPad. Bij het openen van de mailbox zag ik dat ik iets van tweehonderdvijftig ongelezen emails had! Nou kan ik tegenwoordig ook mijn werk email op mijn ipad ontvangen maar zelfs met dat erbij kom ik toch zeker op zaterdagochtend nooit ofte nimmer aan zo’n groot aantal, en het kon dus ook niet anders of er was iets mis.

En jawel, het bleek dat iemand bij Shell een email had verstuurd die per abuis bij zo’n beetje iedereen terecht was gekomen. Goed, dat is dan nog steeds maar één mailtje zul je zeggen en dat klopt ook, maar toen begonnen andere mensen die het mailtje ook gekregen hadden antwoord te geven. En ook die mailtjes kwamen bij iedereen terecht die het eerste mailtje had ontvangen, en daarmee begon het gelazer.

Veel mensen die het mailtje hadden ontvangen stuurden een berichtje terug dat het vast niet voor hen bedoeld was. En omdat die mailtjes ook weer bij iedereen terecht kwamen dachten andere mensen dat er antwoord werd gegeven met de optie “Antwoord aan iedereen” aan. Die reageerden daarop vervolgens met een mailtje met het verzoek om niet de optie “Antwoord aan iedereen” te gebruiken. En ook die mailtjes kwamen weer bij iedereen in zijn inbox terecht en het werd dus een ware lawine aan mailtjes, allemaal veroorzaakt door dat ene mailtje.

Ik heb zaterdagochtend mijn werkmail maar gewoon uitgeschakeld want de mailtjes kwamen sneller binnen dan ik ze kon weggooien, en ik dacht dat maandag, vandaag dus, op te lossen. Dat lukte ook vrij makkelijk, want er was aan de stroom emails inmiddels een einde gekomen. Het bleek uiteindelijk om een virus te gaan wat het eerste mailtje onderschepte en naar zowat iedereen doorstuurde, en vervolgens hetzelfde deed met alle emailtjes die als antwoord op dat eerste werden gestuurd. Een email bom heet zoiets en dit was al de tweede keer dat dit gebeurde binnen Shell in twee weken tijd.

En net voordat ik van kantoor wegging vanmiddag zag ik nog net de eerste mailtjes binnenkomen van wat zo te zien de volgende email bom is. Heb ik morgenochtend weer wat te doen…

Riet alweer terug

in_de_tuin_2013_10_20_0018a

Gistermorgen vroeg is Riet weer geland op Nederlandse bodem voor een bezoek van twee en een halve week. De reis was niet zo voorspoedig als gewoonlijk, ze had ruim een uur vertraging door een te laat vertrek uit Taipei en tegenwind boven Rusland (vast weer die Poetin!). Na aankomst was er net als bij ieder bezoek de standaard eerste dag, bakkie hier, bakkie daar en ’s avonds patatje eten met onze jongens en schoondochters.

De frequentie waarmee Riet Nederland bezoekt ligt dit laatste halfjaar wel erg hoog, waarschijnlijk om de periode daarvoor goed te maken waarin ze de langste tijd ooit van huis is geweest. Allereerst was er het onverwachte bezoek in juni, daarna volgde onze vakantie in augustus, nu weer amper twee maanden later weer en als ze terugkomt is het nog maar vijf zes weken tot aan ons gezamenlijke bezoek in december.

Een bezoek aan Nederland betekent altijd boodschappen meenemen. Voor een van mijn collega’s (een Engelsman!) moet ze altijd Oldtimers drop meenemen en soms Javaanse Jongens shag, en voor onszelf altijd in ieder geval een paar pakken Senseo koffiebars. Deze keer hoeft dat laatste niet, tenminste voor mij niet, want door al die bezoeken van de afgelopen maanden zitten we redelijk ruim in onze voorraad.

De laatste keer dat we in Nederland waren hebben we zelfs een heel Senseo apparaat meegenomen want het leek er op dat de ouwe de geest had gegeven. We moesten het waterreservoir in een bepaalde stand vastzetten anders weigerde het apparaat dienst, en dat probleem werd steeds erger. Met een nieuw apparaat in de koffer gingen we terug naar Manila, waar bij aankomst bleek dat het ouwe apparaat het opeens weer goed deed. We snappen er nog steeds niks van, maar misschien had het apparaat gewoon wat rust nodig. In ieder geval zijn we nu ruim twee maanden verder en het ding doet het nog steeds.

Het is trouwens makkelijk meenemen, al die spullen, want we reizen eigenlijk altijd naar Nederland met vrijwel lege koffers. In de zomer nemen we zomerkleren mee en die nemen niet zoveel plaats in, en winterkleren hebben we hier helemaal niet dus als we in de winter naar huis gaan zijn onze koffers vrijwel helemaal leeg.

En de foto van vandaag: Riet op haar favoriete stekkie, vlak voor vertrek naar de luchthaven.

Zwarte Piet

Zwarte_Piet

Eerst met verbazing en de laatste dagen met ergernis heb ik de hele discussie in Nederland rond Zwarte Piet gevolgd. Stomverbaasd was ik toen ik vorige week hoorde dat een commissie van de Verenigde Naties zich over dit “probleem” ging buigen en vandaag las ik tot mijn verbijstering dat er een officiële brief naar de Nederlandse regering is gestuurd met de aanbeveling om ons hele Sinterklaas feest te verbieden!

Ongelofelijk dat een paar oproerkraaiers dit voor elkaar kunnen krijgen. Gelukkig zijn er heel veel reacties overal op het Internet te vinden en sommige posts op Facebook zijn ronduit hilarisch. Ik geloof dat Nederlanders nog nooit zo eensgezind zijn geweest, en terecht want wat die paar malloten nu aan het bewerkstelligen zijn is dat racisme juist wordt aangewakkerd. En dat een organisatie als de Verenigde Naties zich voor hun karretje laat spannen is helemaal niet te vatten. Zijn alle andere misstanden in de wereld soms opgelost in het afgelopen weekend? Dat heb ik dan even gemist.

Om eens na te gaan of wij Hollanders in dit Zwarte Piet verhaal nou zo bijzonder zijn heb ik eens rondgevraagd bij mijn Filipijnse vrienden wat die er van vinden. Nou moest ik natuurlijk eerst uitleggen wat Sinterklaas is en dat kostte al wat moeite, maar het concept was snel duidelijk aangezien ze hier dol zijn op de Kerstman en daarmee zijn er tenslotte heel wat overeenkomsten. Dus ik uitleggen, de Sint rijdt over de daken op zijn witte paard (dat vond niemand raar want de Kerstman vliegt tenslotte in een slee getrokken door rendieren door de lucht), en de cadeautjes worden naast de kachel afgeleverd. Alleen doet Sinterklaas dat niet zelf, in tegenstelling tot de Kerstman, maar hij laat dat doen door zijn helpers, de Zwarte Pieten. Oh, zei iedereen, daarom zijn ze natuurlijk zwart!

Kun je nagaan, mensen die nog nooit van Sinterklaas hadden gehoord en die het meteen door hebben. Bovendien ook nog eens mensen die zelf ook niet roomblank zijn maar een tint hebben tussen die van ons en Zwarte Piet in. Ondanks honderden jaren van koloniale onderdrukking Geen mens die begon over uitbuiting, slavernij of racisme, ze vonden het gewoon geweldig leuk. Het is toch een feest voor de kinderen? En eerlijk is eerlijk, een feest zonder verkleedpartij is voor een Filipino nauwelijks een feest, dus de uitdossing van Zwarte Piet werd goedkeurend bekeken. Sterker nog, er waren er een paar die waarschijnlijk ideeën hebben opgedaan voor hun volgende feest…

Wereldrecord borstvoeding geven

image001

Er stond in de Nederlandse kranten van de week een berichtje over een stel wat in Rijswijk uit een restaurant was gezet omdat de vrouw erop stond om midden in de zaak borstvoeding te gaan geven. Hoewel borstvoeding natuurlijk een hele normale zaak is ben ik persoonlijk van mening dat dit weer een typisch Nederlands gevalletje is van “Dat maak ik zelf wel uit”. Als je het mij vraagt is het gewoon provoceren, want waarom is het nou beslist nodig om borstvoeding te gaan geven midden in een vol restaurant, en waarom zou je überhaupt je baby meenemen als je een avondje uit eten gaat? Gewoon lekker Hollands dwars dus en het vrouwmens kan tevreden zijn, ze heeft haar “fifteen minutes of fame”.

Het moet wel puur toeval zijn maar stond er vandaag alweer een bericht in de kranten over borstvoeding, alleen ging het deze keer over de Filipijnen. Gaat het er in Nederland hoofdzakelijk om dat je niet overal in het openbaar zomaar je melkfabrieken tevoorschijn kunt halen, hier is het een iets ander verhaal want hier wordt borstvoeding veelal gezien als iets vies. Dat heeft weer eens te maken met het feit dat ze over het algemeen zeer zwaar Katholiek zijn en die vinden nou eenmaal alles wat maar enigszins met lichamelijke functies te maken heeft per definitie vies en daar wordt dus niet over gesproken.

Er rust op borstvoeding in het algemeen dan ook een groot taboe. Vandaag is er in Manila een actie geweest van honderden vrouwen om te proberen een wereldrecord borstvoeding geven te vestigen. De bedoeling was om te proberen op die manier een bijdrage te levereb aan het uit de taboe sfeer halen van borstvoeding en vrouwen aan te moedigen hun kinderen borstvoeding te geven. En nee, niet in openbare restaurants maar gewoon thuis.

Of het protest succesvol is weet ik niet want om aan te geven hoe groot het taboe wel niet is hier, ik kon in geen enkele Filipijnse krant iets vinden over deze actie…

Wegennet

skyway_2013-09-28_001a

Vandaag een interessant bericht in de Filipijnse kranten, de regering gaat een fors bedrag investeren in nieuwe snelwegen die de infrastructuur hier op Luzon moeten gaan verbeteren. In hoeverre de gewone mensen daarvan gaat profiteren is nog maar de vraag want het gaat om drie nieuwe tolwegen, maar er vanuit gaande dat de economie erdoor gestimuleerd gaat worden zou het voordelig moeten zijn voor de hele bevolking.

Het is hoognodig dat er eens wat aan de infrastructuur wordt gedaan want alle vervoer over land gaat over de weg. De Filipijnen hebben namelijk op een paar stukken rails hier op Luzon na, en in tegenstelling tot alle andere landen in Zuid-Oost Azië, geen spoorwegnet. Verder zijn op een paar redelijke snelwegen, de Expressways, na de wegen over het algemeen slecht onderhouden. In Manila zelf is het al niet best, wat mogelijk te maken heeft met de vele overstromingen die er zeker geen goed aan zullen doen, maar zelfs in onze “dure” wijk Alabang zijn de straten en wegen niet echt geweldig van kwaliteit.

Vandaar dat het altijd een verademing is om in Nederland auto te rijden. Daar zijn tenminste vlakke wegen zonder onverwachte kuilen in de weg, prima verlichting, geen linkerbanen die plotseling doodlopen op een blinde muur (in tunnels!), geen half afgemaakte herstelwerkzaamheden die (onverlicht!) soms dagen blijven liggen, geen wegwerkzaamheden op klaarlichte dag, en ik kan zo nog wel effe doorgaan.

Wat wel een feit is dat de toestand van de wegen en het chaotische verkeer je in voortdurende staat van alertheid houden als je auto rijdt. Je kunt je aandacht, zeker als het donker wordt, geen seconde laten verslappen. En een ander voordelig aspect is dat de gemiddelde snelheid door dit alles ook erg laag ligt. Snelheidsmaniakken komen hier zelfs op de snelwegen vrijwel niet voor, terwijl de pakkans voor snelheidsovertredingen hier toch veel en veel kleiner is dan bijvoorbeeld in Nederland. Maar dat is dus puur uit noodzaak, want je weet nooit wat het wegdek voor je in petto heeft.

Maar misschien gaat er nu dan toch iets verbeteren, en zoals gezegd, dat is hoognodig. Naast de drie nieuwe snelwegen schijnen er ook plannen te zijn om de Skyway, die nu onze wijk Alabang met het centrum van de stad verbindt, door te trekken dwars door de stad. Als dat gebeurt zal er eindelijk een goeie doorgaande route zijn want nu moet je te allen tijde dwars door de stad om van de ene naar de andere kant te komen. En dat is geen pretje als je op weg bent van zuid Luzon naar noord Luzon want je kunt op geen enkele manier om Manila heen.

Voorlopig moet alles eerst nog worden uitbesteed aan investeerders die er brood in moeten zien…

Opvallend alleen…

San_Mig_Halloween_Small

Nu Riet in Nederland zit moet ik me alleen zien te vermaken en daarom had ik van de week een paar Filipijnse collega’s uitgenodigd om vanavond mee te gaan naar de San Mig Pub, wat inmiddels de vaste vrijdagavond “hangout” van Riet en mij is. Filipijnen houden vrijwel allemaal van muziek en een avondje met een goeie live band zagen ze wel zitten, dus dat was geregeld. We gingen dus met z’n zessen vanavond naar de San Mig, die inmiddels al helemaal versierd bleek voor de komende Halloween.

Gelukkig kon ik dankzij het feit dat we regelmatige klanten zijn (mét een klantenkaart!) nog een tafel ritselen want de tent zat stampvol. Onze vaste serveerster, die natuurlijk gewend is om mij in gezelschap van Riet te zien, kwam meteen naar me toe en vroeg “Where is Ma’am?”. “Die is er vandoor gegaan,” zei ik, “Ze heeft me laten zitten”. De serveerster keek me aan die duidelijk aangaf dat ze er geen moer van geloofde en ze liep een beetje nijdig weg. Even later kwam ze weer terug en vroeg weer, “So, where is Ma’am?”. “Die is weggelopen, dat zei ik toch?” zei ik, waarna ik er grijnzend aan toevoegde, “Maar ze komt volgende week weer terug…”. Ik kreeg een grijns terug en een waarschuwend vingertje…

Vanavond zat ik in restaurant Outback voor de wekelijkse ribbetjes en jawel hoor, ik zat nog niet of de serveerster vroeg, “Where is Ma’am?”. Deze keer liet ik het er maar bij en zei dat ze in Nederland was en volgende week terug zou komen. Ze was nog niet weg of een andere serveerster komt langs, ziet me alleen zitten en vraagt meteen, “Where is Ma’am?”. Ook zij liep gerustgesteld door nadat ik had uitgelegd wat er aan de hand was. Maar ze had haar hielen nog niet gelicht of er kwam een ober het gebruikelijke brood brengen en zette twee bordjes neer. “Nee, één is genoeg,” zei ik, “Ik ben alleen vandaag”. Verbaasd keek hij me aan. “Ma’am not here?” vroeg hij. En ik weer uitleggen hoe het zit.

Riet, je kunt gerust zijn hoor. Iedereen mist je, en ze houden mij ook in de gaten…

Nederlands bezoek

Af en toe krijg ik wel eens een reactie op mijn website die niet van familie of vrienden is en zoals Harrie Jekkers dat zou zeggen, “dat vinnik gèhnâg”. Zo kreeg ik pas een mailtje van Dieuwke die mijn website had gevonden na wat speurwerk op het internet over het leven in Manila, want ze komt met haar man Klaas en hun kinderen vanuit Nederland hier wonen. We hebben wat emails uitgewisseld waarin ik wat hints en tips heb kunnen geven, die hopelijk goed van pas komen want ze komen ook hier in Ayala Alabang Village wonen.

atc_elvis_at_fridays_smallOp dit moment zijn Klaas en Dieuwke hier om een eerste indruk te krijgen van de Filipijnen en om alvast wat dingen te regelen. Een mooie gelegenheid natuurlijk om wat af te spreken en dat hebben we dan ook gedaan. Ik heb ze vanmorgen opgehaald bij hun hotel voor een bakkie bij ons thuis. Het werd heel erg gezellig, we hebben zitten kletsen over het leven op de Filipijnen in het algemeen en hier in Alabang in het bijzonder, en daar kun je wel een uurtje of wat mee vullen.

Het bezoek leverde mij vooraf overigens nog een klein probleem op. Ik wilde namelijk een pot ouderwetse opschenk koffie zetten (niet iedereen houdt tenslotte van Senseo) maar in het koffiezetapparaat bleek nog een filter te zitten van de laatste keer dat Riet het had gebruikt, en dat was zo te zien al een week of wat geleden. Overbodig te zeggen dat het nog aanwezige filterzakje zwaar beschimmeld was en ik moest dus eerst het apparaat chemisch reinigen voordat ik er weer fatsoenlijk koffie mee kon zetten.

Ik heb mijn gasten ’s middags ook nog even rondgeleid door het Alabang Town Center en daar kwamen we een bekende straatzanger tegen waarvan iedereen zegt dat die allang dood is maar die nog regelmatig wordt gesignaleerd…

Barangay verkiezingen

elections_2013_2013_10_28_0001

En vandaag hadden we alweer een vrije dag, deze keer vanwege verkiezingen van Barangay bestuurders, vergelijkbaar met de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen. Daar was over het algemeen niet zo heel veel van te merken behalve dan dat veel bewoners in onze wijk de afgelopen twee weken verkiezingsposters aan hun hek hadden hangen. De hele wijk is dus vergeven van de vriendelijk lachende gezichten die je vanaf de posters aanstaren.

Het was een opvallend rustige dag met heel weinig verkeer. En eigenlijk was het overal rustig, ook in de winkelcentra waar ik naar toe moest vandaag om wat hoognodige boodschappen in te slaan. Wat wel overduidelijk merkbaar was waren de gebruikelijke maatregelen die altijd getroffen woorden bij verkiezingen, zoals het verbod op de verkoop van alcohol. In de winkelcentra waren dan ook de drankafdelingen leeggehaald of afgeschermd en drankwinkels waren verplicht gesloten.

Overigens was het volgens de kranten niet overal even rustig, de politie sprak zelfs van een opvallend hoog aantal geweldsincidenten. Zelfs lokale bestuursfuncties zijn zeer gewilde banen vanwege de vele “verdiensten” die eraan vast zitten, en ook de lokale politici schuwen geweld dan ook niet om hun plekje te behouden of er een te veroveren. Zo verklaarde een woordvoerder van de politie dat er bijna zeshonderd mensen gearresteerd zijn wegens overtreding van het vuurwapenverbod tijdens verkiezingsperioden, waarbij bijna vijfhonderd vuurwapens en vierduizend patronen zijn buitgemaakt. Behalve dat werden er ook nog eens zo’n tweehonderd messen en achtenzestig granaten geconfisqueerd.

Het geweld vind overigens grotendeels plaats in de provincies waar minder politie is en de macht van lokale politici groter. In de stad zelf, en zeker in onze wijk Alabang, valt het allemaal wel mee en bleef het dus bij de posters op de hekken…

Kattengejank

in_de_tuin_2013_10_20_0021a

Allebei onze katten zijn wijfjes en ze zijn allebei zoals dat zo mooi heet “geholpen”. Abby was dat net gedaan toen we haar kregen en Monster, die toen nog te jong was, volgde drie maanden later. We zouden ons in principe dus geen zorgen hoeven te maken over nageslacht en ook niet over eventuele omgang met de andere katten-sekse.

Nou hebben we de laatste tijd over dat laatste toch onze twijfels. Monster is regelmatig de hort op en Abby hebben we al een paar keer aangetroffen in een schreeuwgevecht met een andere kat. Monster loopt bovendien voortdurend langs de poten van vrijwel alle meubelstukken te wrijven, zo erg zelfs dat we al beginnen te vrezen voor de lak. En als klap op de vuurpijl hangen er ook nog eens voortdurend andere katten rond het huis.

Zelf heb ik het idee dat de meeste katten die we zien lopen ook wijfjes zijn, maar gisteren liep er een grijs met witte vlak langs de tuindeur alsof die wilde aangeven totaal niet bang voor mij te zijn om vervolgens achter in de tuin uitgebreid een struik te gaan staan te besproeien. Waarschijnlijk dus toch een kater op vrijersvoeten, en dat werd vanavond ook nog eens onderstreept doordat het kreng aan de overkant van ons huis keihard ging zitten krijsen.

Ik weet niet of het de tijd van het jaar is maar van mij mag het gauw afgelopen zijn. Heb ik geen dochters, krijg ik dit…

Een kwart eeuw oud

intramuros_2012_12_24_012a

Sommige dingen zijn tegenwoordig zo normaal dat je je amper de tijd kunt herinneren dat het nog niet bestond. Ik heb wel eens verbaasde blikken gehad van onze zoons toen ze een jaar of twaalf waren en ik ze vertelde dat wij thuis geen telefoon hadden toen ik net zo oud was. Hoezo, geen telefoon? En ook geen Internet, wat voor jonge mensen waarschijnlijk helemaal niet te bevatten is. En geen Internet, dat is toch echt nog niet zo lang geleden als je wel zou denken want ik schat dat heel veel mensen nog niet eens tien jaar een Internet aansluiting hebben.

Maar hoewel Internet dus eigenlijk iets is van de laatste jaren vierde het gisteren toch al zijn 34e verjaardag. Op 29 oktober 1969 werd er voor het eerst een elektronisch bericht verstuurd via Arpanet, de voorloper van het huidige Internet, en dat was dus zeg maar het eerste e-mailtje. Deze historische gebeurtenis vond plaats in een laboratorium op de Universiteit van Californië in Los Angeles, waar onderzoekers probeerden om verbinding te maken met een andere computer in het Stanford Research Institute, ook in Californië. De bedoeling was om de drie letters L-O-G te versturen, maar lukte maar gedeeltelijk want de Stanford computer crashte na ontvangst van de O.

Het lukte pas ruim een maand later om een stabiele verbinding tussen de twee computers te maken maar toch wordt de dag van dat eerste niet helemaal geslaagde experiment gezien als de geboortedatum van het Internet. De professor die toentertijd het onderzoek leidde voorspelde toen al dat het Internet zich over de hele wereld zou verspreiden en een steeds grotere invloed zou krijgen op ons dagelijks leven.

Vandaag was voor ons ook een mijlpaal want onze jongste zoon wordt vandaag een kwart eeuw oud. Martin, van harte gefeliciteerd met je 25e verjaardag!

Hellowien

Trick_or_Treat_2013_10_31_0008a

Het was vandaag weer Halloween, een feestdag waar we in Nederland niet zo lomp veel aan doen (al lijkt dat door de commercie ook steeds meer te worden gepromoot) maar waar ze hier op de Filipijnen gek op zijn. Ruim van tevoren worden huizen, winkels en restaurants al versierd met spinrag gemaakt van uitgeplozen watten, nepspinnen en nepvleermuizen, figuren van heksen en spoken en natuurlijk de van gezichten voorziene pompoenen.

Grappig is dat daarvoor de vaak al aanwezige Kerstversiering er even voor moet wijken want daar zijn ze weken geleden al mee begonnen. En toch heb ik het idee dat het dit jaar allemaal wat minder is dan vorig jaar. Ik merk dat aan de winkels en veel restaurants maar ook aan de huizen in de Village. Het lijkt alsof er minder huizen versierd zijn dan vorig jaar en ook minder uitbundig. Het kan zijn dat ik het mis heb want ik zie natuurlijk maar een klein deel van de Village, maar ik vind het wel opvallend.

Wat ook minder was vandaag was de chaos tijdens de “Trick or Treat” in de Village. Het was altijd de gewoonte om de Village tijdens Halloweenavond open te stellen voor kinderen van buitenaf om hier langs de deuren te gaan. Uiteraard zou dat een flinke buit aan snoep opleveren want hier wonen tenslotte alleen maar “rijke” mensen. Twee jaar geleden ging het echter helemaal mis omdat veel volwassenen uit de omliggende Barangay’s het woord “buit” heel anders opvatten. Het open stellen van de Village werd een soort van strooptocht waarbij huizen werden binnengedrongen, mensen werden geïntimideerd en stenen tegen ramen werden gegooid van mensen die niet reageerden op aanbellen.

Vandaar dat er vorig jaar veel strengere toegangseisen werden gesteld aan bezoekers van buitenaf en dit jaar werden die nog eens aangescherpt door alleen nog maar kinderen toe te laten van mensen die hier in de Village werken. Erg jammer voor de kinderen van buitenaf voor wie de jaarlijkse Hallloweenavond letterlijk een “Treat” was, maar ook hier is dus sprake van een kinderfeest wat verziekt wordt door volwassenen. Waar hebben we dat toch meer gehoord?

Araw ng mga Santo

all_saints_day_north-cemetery

Het was een kort werkweekje deze week want vandaag was na maandag alweer een vrije dag. Maar was maandag een min of meer toevallige vrije dag omdat er verkiezingen waren, vandaag was het de jaarlijkse “Araw ng mga Santo” oftewel “All Saints Day” oftewel in goed Nederlands “Allerheiligen”.

Ik heb twee jaar geleden al uitgebreid geschreven over de betekenis daarvan maar in de praktijk komt het er op neer dat vrijwel iedereen op familiebezoek gaat. Voor veel Filipino’s betekent dat dat ze de provincie intrekken en er een ware uittocht vanuit Manila plaatsvindt. Dat was gisteren al te merken want het was een gekkenhuis op de weg en niet alleen gedurende de spits maar eigenlijk de hele dag. Iedereen die nog geen vrij had genomen ging vroeg naar huis om te proberen de drukte voor te zijn. Tevergeefs voor zover te zien was vanuit ons kantoor want het was de hele dag door overal een enorme drukte.

Voor vandaag betekende het dat het overal bijzonder rustig was. Het gebeurt vrijwel nooit, zelfs met de Kerst niet, maar op “All Saints Day” zijn de winkels grotendeels gesloten en zelfs het aantal Jeepneys op de weg is opvallend laag. Veel collega’s hadden de gelegenheid genomen om de afgelopen drie dagen ook vrij te nemen want met de weekenden erbij was dat bijna anderhalve week vrij en een mooie gelegenheid om er een paar dagen tussenuit te gaan.

Een kijkje op Facebook liet dan ook veel berichten zien met foto’s met grijnzende gezichten, genomen in de tropische resorts door het hele land. Dat zat er voor mij niet in aangezien mijn wederhelft op dit moment in Nederland zit. Het werd voor mij dus een heel rustig dagje achter de computer, voor de televisie en met een boek waarvan Riet had gezegd dat ik dat beslist moest lezen.

Op de foto, die ik heb gepikt uit een van de kranten, zie je de toeloop van duizenden mensen op weg naar de grootste begraafplaats van Manila, de North Cemetery.

Araw ng mga Patay

ATC_zaterdagavond

De dag na “All Saints Day” is “Araw ng mga Patay” oftewel “All Souls Day”. En hoewel ik de afgelopen twee jaar in mijn dagelijkse logs wel melding heb gemaakt van deze dag zag ik dat ik eigenlijk nog niet heb verteld wat deze dag precies inhoudt. Dus bij deze, voor alle niet-Katholieken.

De Rooms-Katholieke Kerk hanteert de doctrine dat de zielen van gelovigen die tijdens het overlijden niet geschoond zijn van kleine zonden die een goeie relatie met God beschadigen niet meteen naar de Hemel kunnen maar een handje moeten worden geholpen. Dat kan doordat de achtergeblevenen voor deze zielen bidden tijdens de “Herdenking van alle Gelovige Overledenen”, oftewel in het Nederlands “Allerzielen”.

Aangezien de meeste Filipino’s streng Katholiek zijn en als gevolg daarvan dus vrijwel deze hele dag op de begraafplaatsen doorbrengen was het ook vandaag weer buitensporig rustig overal. Gelukkig waren de winkels weer gewoon open en kon ik dus normaal mijn boodschappen doen. Dat was hoognodig want ik zat zonder ijs en ik ben nou eenmaal diep ongelukkig als ik niet minstens één grootverpakking vanille-ijs in het vriesvak heb liggen.

Vanavond ben ik naar het Alabang Town Center gewandeld waar de Halloween versiering al weer opgeruimd is en de Kerstversiering inmiddels is aangebracht. Ik had een heerlijke steak in restaurant “Outback” waar uiteraard weer tot vervelens toe werd gevraagd waar of “Ma’am” in vredesnaam uithing…

Verjaardagsfeest

riet_verjaardagscadeau_2013

Vandaag vieren Riet en Martin hun verjaardag voor de familie. Martin is de 30e oktober jarig en Riet de 7e november dus dat kan ieder jaar altijd mooi gecombineerd gevierd worden op de zondag ertussen. Dit jaar ben ik er net als de afgelopen vier jaar uiteraard niet bij maar Riet heeft tot nu toe ieder jaar nog de gelegenheid genomen om terug te reizen naar Nederland en er dan toch in ieder geval met Martin’s verjaardag te zijn.

Voor dit jaar had ik van een afstandje een verrassing geregeld als verjaardagscadeau voor Riet. Het was me opgevallen dat we helemaal geen recente foto’s van onze beide zoons hebben, en over de laatste reportage gemaakt door de plaatselijke fotograaf wil ik het hier niet hebben want die was zo bedroevend van kwaliteit dat me nog steeds een paar hele lelijke woorden te binnen schieten als ik aan het resultaat denk en aan wat dat geintje heeft gekost.

Deze keer ben ik op zeker gegaan en heb ik onze schoondochter Chantal gevraagd om een mooie reportage van de jongens te maken. Ze timmert de laatste tijd aan de weg met haar eigen bedrijfje en ik had er na het zien van haar werk met andere reportages alle vertrouwen in. Het moest wel allemaal via email geregeld worden maar ik kon gelukkig wat wensen doorgeven en twee weken terug kon ik het resultaat al bewonderen. Het viel nog niet mee om de twee mooiste foto’s uit te zoeken maar het is gelukt, inclusief het regelen van de bijbehorende lijsten want ook daar zaten nogal wat haken en ogen aan.

Het belangrijkste was om alles geheim te houden voor Riet en ook dat is prima gelukt. Ik heb tenminste net een berichtje gekregen dat mijn verrassing in de smaak is gevallen…

Vrijgezellenvoer

Ik geef het eerlijk toe, als Riet er niet is dan ben ik nogal laks met eten. En nog niet eens dat ik me dan volstop met fastfood of zo, ik eet gewoon heel onregelmatig en meestal brood. Om nou alleen voor mezelf te gaan koken, daar heb ik dus geen zin, en om uit eten te gaan doe ik ook niet. Wat is er nou voor lol aan om ergens in je eentje aan een tafel te gaan zitten met een treurig biertje. Mijn schoonvader had daar vroeger al een mooie uitdrukking voor, je bent dan precies een onbestorven weduwnaar…

Ik leef dus een beetje een vrijgezellenbestaan wat eten betreft en doe gewoon makkelijk. Ik eet wat ik toevallig tegenkom, en dat is nou eenmaal meestal brood. En ik zorg dat er altijd een blik Smac (wat hier trouwens Spam heet) in huis is. Daar heeft Riet al een paar keer wat van gezegd, die vindt dat ik ook als ze er niet is “fatsoenlijk” moet eten, wat dat ook moge zijn. En daarom heb ik de afgelopen twee dagen een beetje geëxperimenteerd door toch maar wat “fatsoenlijks” klaar te maken, of tenminste dat was het idee.

Gisteren heb ik pasta gemaakt, maar omdat ik geen zin had om een pasta-saus klaar te gaan maken voor één bord pasta had ik een pak kant en klare saus gekocht. En ik dacht nog in de supermarkt, laat ik nou niet de Filipijnse versie nemen want die zal wel mierzoet zijn. Nou, wat ik van de saus had verwacht weet ik eigenlijk niet maar toch wel dat er iets substantieels in zou zitten. Doperwtjes of worteltjes of zo, en misschien zelfs wel iets van een stukje vlees maar nee hoor, het was niks anders dan een tomatensaus die, jawel, mierzoet was. De pasta was op zich lekker maar pasta met die rare tomaten saus is dus echt niet te nassen, daar kon zelfs de Parmezaanse kaas geen verbetering in brengen.

ravioli_uit_blikVandaag was ik weer eigenwijs, ik vond een blikje kant en klare ravioli in de kast wat ik ooit eens had meegenomen met het idee om het te eten als Riet weer eens naar Nederland was. En hardleers als ik ben dacht ik proberen maar, en weer bleek het een miskleun van jewelste. Het wanproduct was nog van Hero ook, dus ik had er toch wel enige verwachting van. Maar helaas, de inhoud van het blik bleek hoofdzakelijk te bestaan uit een mierzoete tomatensaus die bovendien ook nog eens overduidelijk veel te zout was. In de saus zwommen dan weliswaar de kussentjes ravioli maar die smaakten eigenlijk nergens naar, of het moest die overheerlijke tomatensaus zijn.

Voor straf heb ik alles opgegeten, minus zo veel mogelijk tomatensaus. Dat zal me leren…

Supertyfoon in aantocht!

Het was wat het weer betreft geen beste dag vandaag want het was de hele dag bewolkt en met name vanmorgen viel er flink wat regen. Dit hebben we allemaal te danken aan “Wilma”, een tyfoon die twee dagen geleden boven Visayas, de centrale regio van de Filipijnen, was aangekomen en volgens de voorspellingen binnen een dag voorbij zou zijn getrokken. “Wilma” had het echter blijkbaar erg naar haar zin boven Visayas want pas in de loop van vanmiddag werd er een beetje vaart achter gezet en vertrok ze in westelijke richting.

Maar de rampspoed is nog niet voorbij want op dit moment is het hele land in rep en roer voor wat waarschijnlijk de zwaarste storm van het seizoen gaat worden. Er is namelijk een supertyfoon in ontwikkeling boven de Stille Oceaan die als de computermodellen gelijk hebben (en ze zeggen allemaal hetzelfde) dan zal deze supertyfoon de komende dagen over de Filipijnen trekken.

Supertyfoon_YolandaEen lokale naam heeft het kreng nog niet, die krijgt hij pas als hij binnen de invloedssfeer van de Filipijnen komt, maar de algemene naam is “Haiyan”. “Haiyan” is een Chinese benaming voor een soort zeemeeuw die boven open zee leeft en alleen aan land komt om te broeden. De verwachting is dat “Haiyan” komende vrijdagmiddag zal arriveren en de kans dat Manila getroffen gaat worden is groot.

Omdat we de laatste weken al niet gespaard zijn bereidt iedereen zich op dit moment dan ook voor op overstromingen en buiten de stad op aardverschuivingen en modderstromen. Hopelijk besluit “Haiyan” niet om een sprintje in te zetten om eerder aan te komen want het is de bedoeling dat de KLM-vlucht van Riet donderdagavond hier landt rond half negen.

Als de voorspellingen kloppen is ze dan gelukkig ruim op tijd binnen voordat de ellende begint…

Nieuws over “Yolanda”

uitzicht_vanaf_asb

Het is nog steeds het nieuws van de dag dus vandaag maar even een update over de stand van zaken rond de in aantocht zijnde supertyfoon. De lokale naam is trouwens net bekend geworden, “Haiyan” heet vanaf vandaag “Yolanda”.

Het wordt steeds duidelijker dat de voorspellingen uit lijken te komen en dat de Filipijnen getroffen gaan worden is nu vrijwel zeker. Donderdagnacht, dus hopelijk pas als Riet weer thuis is, zal de wind gaan toenemen en zal de eerste regen gaan vallen vanuit het oosten. In de loop van vrijdag zal het erger worden als de supertyfoon in westelijke richting recht over het land trekt.

Erg triest is dat de regio die het zwaarst getroffen zal gaan worden dezelfde regio is die nog geen maand geleden hard werd getroffen door een zware aardbeving. Manila zal waarschijnlijk net voor het ergste gespaard blijven maar er worden toch nog windstoten verwacht van tussen de tachtig en honderdtwintig kilometer per uur die naar verwacht wordt veel schade gaan aanrichten. Daarnaast wordt er in Manila gerekend op neerslag van tussen de honderd en tweehonderd millimeter.

Terwijl hier het hele land zich schrap zet voor wat gaat komen vertrekt Riet vanavond weer uit Nederland, waar het volgens de berichten ook geen best weer is. Het ziet er dus naar uit dat ze als ze hier aankomt er alleen voor wat betreft de temperatuur op vooruit gaat.

Voorlopig ziet het er trouwens helemaal nog niet uit alsof we zwaar weer gaan krijgen, het was vandaag zelfs een erg mooie dag. En dat gold vanavond ook voor de Quiz Night want we hebben gewonnen!

Unox rookworst!

aankomst_riet

Het was vandaag wat je noemt een mooie dag met rustig weer en veel zon. Heel af en toe viel er een spatje regen maar dat was letterlijk niet meer dan een spatje, en er was verder helemaal niets dat erop wees dat er een supertyfoon in aantocht is.

We waren er aan het begin van de week niet helemaal gerust op of alles wel goed zou gaan met de terugreis van Riet gezien de weersverwachtingen maar eergisteren bleek gelukkig al dat de supertyfoon pas in de loop van morgen onze regio zal bereiken en dus vandaag geen roet in het eten zou gooien voor KLM vlucht 807.

Niet dat er sprake zou zijn van enig gevaar, want zelfs als de supertyfoon de Filipijnen bereikt terwijl het vliegtuig onderweg is dan is de standaard procedure om na de tussenlanding in Taipei niet verder te vliegen. Maar dat zou dan wel betekenen dat de passagiers daar zouden moeten blijven totdat het veilig is om naar Manila te vliegen, en dat geeft zowel vertraging als rompslomp. Zover is het gelukkig niet gekomen want er was vandaag zoals dat heel toepasselijk heet nog geen vuiltje aan de lucht.

De enige met problemen was ik zelf, want Riet zou tegen half acht in de avond landen en er was vanavond een buitengewoon drukke avondspits. Ik kwam dan ook vlak bij de luchthaven in een file te zitten en kwam pas op de luchthaven aan toen het vliegtuig al was geland. Gelukkig duurt het dan nog even voordat Riet daadwerkelijk buiten staat dus uiteindelijk was ik nog net op tijd. De terugrit naar huis ging gelukkig wel heel vlot en uiteindelijk was Riet (van landing tot voordeur) met een uur thuis en dat moet haast wel een record zijn.

Thuis gekomen kon Riet tot haar groot genoegen lekker buiten op het terras zitten. Voor mij was er een bijzondere verrassing want er zaten twee Unox rookworsten in haar koffer, waarvan ik er meteen één soldaat heb gemaakt op een paar sneetjes brood…

Dag van de storm

img_1423

De afgelopen nacht had het al het flink geregend maar vanmorgen was het ondanks dat het zwaar bewolkt was nog steeds redelijk rustig weer. De weerberichten vertelden echter dat de situatie niet veranderd was en dat supertyfoon “Yolanda” vandaag de Filipijnen zou bereiken. De eilanden in het oosten zouden het eerst getroffen worden en hoewel onze regio niet direct op de route van de storm zou liggen was de verwachting dat wij de effecten in de loop van de middag zouden gaan merken.

In de loop van de ochtend begonnen er zware buien te vallen en tijdens de lunch op het werk kregen we te horen dat iedereen vriendelijk doch dringend verzocht werd voor twee uur vanmiddag het kantoor te verlaten en naar huis te gaan.

Gek genoeg werd het toen ik eenmaal thuis was weer droog en aangezien er ook geen wind was leek het verdacht rustig. Riet had echter al de hele dag de tv aanstaan op de Filipijnse nieuwszender ACN en die vertelde een heel ander verhaal. De eerste berichten kwamen binnen van Samar en Leythe, de eilanden die in het oosten het eerst getroffen waren en de berichten meldden zware verwoestingen.

De supertyfoon had in tegenstelling tot wat normaal altijd gebeurt bij het aan land komen nog aan kracht gewonnen in plaats van zwakker te worden en raasde nu met hoge snelheid richting het westen over het midden van de Filipijnen. Er waren windsnelheden gemeten van een onvoorstelbare 380 kilometer per uur. Ter vergelijking, de allerzwaarste stormen in Nederland ooit hadden windsnelheden van maximaal 150 kilometer per uur, om een beetje een idee te krijgen van de kracht van deze supertyfoon die nu al bestempeld wordt als mogelijk de zwaarste storm ooit geregistreerd.

Omdat al een paar dagen bekend was wat er te verwachten viel waren miljoenen mensen geëvacueerd of gevlucht en bleef het aantal slachtoffers vooralsnog beperkt tot drie, al zijn dat officiële cijfers die ongetwijfeld zullen gaan veranderen. De verwoestingen schijnen enorm te zijn maar berichten uit het getroffen gebied werden steeds schaarser doordat vrijwel alle communicatie was uitgevallen.Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat alle telefoonlijnen bovengronds lopen.

Voor ons begon het tegen vieren weer zwaar te regenen en om een uur of zes trok ook de wind aan. Geen echte storm maar wel harde wind, en de verwachting is dat dat de hele nacht zo zal blijven. Wel werd het toen het harder ging waaien droog en dat was goed nieuws in verband met mogelijke overstromingen.

In de loop van de avond kregen we te maken met stroomstoringen, eerst korte van een paar minuten maar ze werden steeds langer. Om kwart voor negen viel overal de stroom uit en zaten we in eerste instantie in het stikdonker, maar gelukkig hebben we noodverlichting en Riet had al lang geleden een voorraad kaarsen in huis gehaald voor voorvallen zoals dit.

Het duurde tot over elven voordat de stroom weer terug kwam, maar dat was het enige ongemak wat wij tot nu toe van de supertyfoon hebben ondervonden. Op dit moment is de supertyfoon al aan het voorbij trekken en de verwachting is dat de storm morgenochtend rond acht uur de Filipijnen achter zich heeft gelaten. Zondag is Vietnam aan de beurt…

De dag erna

verwoesting_na_yolanda

Vannacht is de supertyfoon gepasseerd en dat ging in Manila gepaard met heel veel wind. De hele nacht werden we voortdurend wakker door het geluid van de gierende wind door de kieren van de ramen maar verder hadden we gelukkig geen problemen. In de ochtend waaide het nog steeds maar de lucht klaarde al op. Wel vielen er in de loop van de dag nog een paar korte felle buien maar tussendoor scheen de zon alweer en in de loop van de middag werd het alles weer rustig.

De gevolgen van de storm beperkten zich in de Village tot herhaaldelijke stroomuitvallen en vanmorgen zag je hier en daar reparatieploegen bezig met het repareren van gebroken telefoonkabels. Verder lag alles bezaaid met afgewaaide bladeren en takken maar daar is het gelukkig bij gebleven. Behalve een enkele omgewaaide schutting op een bouwplaats heb ik geen grote schade gezien.

Dat kan niet gezegd worden voor het midden van het land waar de supertyfoon recht overheen is gekomen. Nu de verbindingen met de getroffen gebieden langzaamaan weer hersteld worden komen de berichten door van de desastreuze gevolgen van de storm. Op het eiland Leyte is de hoofdstad Tacloban, een stad met meer dan tweehonderdduizend inwoners op zeshonderd kilometer ten zuidoosten van Manila, voor tachtig procent verwoest. Het officiële dodental loopt daar inmiddels op naar de duizend en op luchtfoto’s is te zien dat er nog steeds lichamen in de straten liggen. De stad werd overspoeld door golven met een hoogte van drie tot vijf meter en de foto’s laten onvoorstelbare verwoestingen zien.

Ook in de andere getroffen gebieden zijn de gevolgen catastrofaal, maar wat voornamelijk opvalt in de berichtgeving is de manier waarop de Filipino’s de gevolgen van de ramp ondergaan. Hoewel deze ramp één grote menselijke tragedie is door het verlies van levens en bezittingen zie je vooral berusting. Natuurlijk, er zijn tranen maar er is geen geschreeuw, geen verontwaardiging, geen uitingen van woede door een gevoel van machteloosheid, er is alleen maar gelatenheid. Je ziet op de beelden dat de mensen meteen na het passeren van de storm al beginnen met het helpen van de slachtoffers en met het opruimen van de puinhopen. Het algemene gevoel is dat er iets onvermijdelijks is gebeurd, iets waar niemand iets aan kan doen en voor deze mensen het allerbelangrijkst, het is “de hand van God” en daar kunnen mensen toch niets aan veranderen.

De waardigheid waarmee de mensen, zelfs de allerarmsten, deze en andere rampen telkens weer ondergaan verbaast me nog steeds en ik voel een diep respect hiervoor. De mensen pakken hun leven weer op en gaan weer verder. Gebeurd is gebeurd, daar staan de mensen in Zuid-Oost Azië nooit te lang bij stil, de doden worden geëerd en begraven maar dan gaat het leven weer verder. Niemand wordt vergeten maar ze zwelgen niet in hun verdriet, er moet aangepakt worden. We hebben dat al eerder gezien in Vietnam en in Cambodja, en nu ook hier weer op de Filipijnen.

De eerste lokale hulpacties zijn inmiddels al gestart en het is te hopen dat de internationale gemeenschap dit arme land, wat dit jaar wel extreem zwaar is getroffen, niet links laat liggen.

Tijdelijk rust

haiyan_kids

We hebben de afgelopen twee dagen heel erg veel emailtjes, sms-jes en Whatsapp berichten gekregen van familie, vrienden en bekenden die zich allemaal afvroegen hoe of het met ons was na de supertyfoon “Yolanda”. Gelukkig hebben we iedereen gerust kunnen stellen, er is bij ons niets ernstigs gebeurd en we maken het best. En uiteraard waren we blij met al die blijken van belangstelling, het deed ons goed dat zoveel mensen bij het zien van de rampzalige beelden op de Nederlandse tv ook aan ons dachten.

Niet alleen met ons gaat het goed maar ook de rest van de gemeenschap hier in Alabang heeft de draad weer opgepikt alsof er niets is gebeurd, en er is natuurlijk hier ook eigenlijk weinig gebeurd. De meeste rommel, bestaande uit afgewaaide bladeren en takken, is inmiddels vrijwel overal opgeruimd en vandaag was het in Alabang al weer “business as usual”. Wel blijft de ramp het gesprek van de dag, want heel veel mensen hebben familie of vrienden in de getroffen gebieden wonen en weten nog niet altijd of alles goed met ze is.

Vanavond kwam onze hulp in de huishouding Estela terug nadat we haar vrijdagochtend vervroegd naar huis hadden gestuurd. Estela komt oorspronkelijk van Leyte, het eiland wat het zwaarst is getroffen door de storm. Ze komt zelfs uit dezelfde provincie als waar de zeer zwaar getroffen stad Tacloban ligt en we vroegen dan ook meteen of alles goed was met haar familie. Het goede nieuws was dat ze allemaal in orde zijn maar het huis van Estela’s zuster is gedeeltelijk verwoest, het dak is er compleet vanaf.

Ondertussen loopt het geschatte aantal slachtoffers nog steeds op tot in de tienduizenden en er zijn ruim vier miljoen mensen direct getroffen door de gevolgen van de supertyfoon. Er is een enorm tekort aan voedsel, onderdak en drinkwater, terwijl de reddingswerkzaamheden nog steeds bemoeilijkt worden doordat veel gebieden nog steeds niet of heel slecht bereikbaar zijn. En waar men natuurlijk heel erg bang voor is is dat er ziektes gaan uitbreken, want veel weerstand hebben de meeste van die arme mensen toch al niet.

En het is bijna niet te geloven, maar de rust van vandaag was maar tijdelijk. De volgende tyfoon, nummer zesentwintig van dit seizoen, is al weer in aantocht en gaat overmorgen Mindanao in het zuiden bereiken.

Onderhoud aan het huis

The_Day_After_Yolanda_2013_11_09_0016a

Op 4 november was het op de kop af twee jaar geleden dat we in onze huidige woning zijn getrokken en aangezien we een huurcontract hadden voor twee jaar moest het contract worden verlengd, tenzij we natuurlijk de voorkeur zouden geven aan een ander huis. Maar omdat wij hier prima zitten en heel erg naar ons zin hebben we de onderhandelingen in gang gezet om het huurcontract te verlengen.

Gelukkig hoeven we die onderhandelingen niet zelf te doen, daar krijgen we hulp voor van een bedrijf wat onder andere daarvoor is ingehuurd door Shell Philippines. Dat bedrijf had gelijk aangegeven dat dit een mooi moment was om een eisen en wensen pakket te gaan samenstellen, want de eigenaars zijn over het algemeen erg toeschietelijk als het er om gaat een huurder te behouden en zeker als het een Expat is die voor Shell Philippines werkt want die zijn goed van betalen.

We zijn dus rond gegaan in het huis en hebben een hele lijst opgesteld met dingen die we graag gerepareerd of aangepast willen hebben. Geen grote dingen, maar bijvoorbeeld de kapotte afvoer van het bad, slecht sluitende kastdeurtjes en loszittende wandtegels in onze badkamer zijn dingen die we graag gerepareerd willen zien. Daarnaast zijn er nog wat kleine dingetjes die gewoon te maken hebben met achterstallig onderhoud. Alles is keurig op een lijstje gezet wat naar Meneer Santiago, onze huisbaas, is gestuurd.

Meneer Santiago heeft er geen gras over laten groeien. Na zelf op inspectie te zijn geweest heeft hij hulptroepen onze kant op gestuurd die al onze wensen, en zou te zien zelfs nog wat meer, moeten gaan inwilligen. Wij vinden het prima want zoals gezegd hebben wij helemaal geen zin in een verhuizing, maar wij hebben dan ook geen reden tot klagen. Dat in tegenstelling tot heel wat collega’s die vanwege langdurige klachten na het verlopen van hun huurcontract besloten te gaan verkassen.

Pas nog is een collega van mij verhuisd vanwege langdurige problemen met de elektriciteit en hij was dat zo zat dat hij besloot een ander huis te zoeken. Er staan hier zat huizen te huur en een ander huis vinden is dan ook helemaal geen probleem, en dat weten de huisbazen ook en vandaar dus de toeschietelijkheid als je nog wat wensen hebt.

Vandaag is er bij ons in ieder geval al een groep schilders bezig geweest om ons hek te verven. Dat stond niet eens op ons lijstje, dus dat is mooi meegenomen al is Riet geloof ik niet helemaal te spreken over de kleur. Ja, want daar hadden we dan blijkbaar geen inspraak in, dat dan wel weer.

En na het zien van al die prachtige foto’s van mijn schoondochter op Facebook moet ik toch zelf ook maar weer eens wat moois laten zien. Vandaar vandaag een mooi plaatje (al zeg ik het zelf) van onze kleine Monster…

Eerste ALIG hulp

alig_hulp_2013_11_12_0010a

De vrouwen van ALIG zijn vrijwel meteen na de catastrofe veroorzaakt door supertyfoon “Yolanda” in actie gekomen om hulpacties te starten. Dat begon met goederen die de afgelopen dagen waren ingezameld door de Brent Internationaal School en die waren afgeleverd bij een van Riet’s ALIG vriendinnen thuis. Er was inmiddels al zoveel binnengekomen dat vanmorgen de eerste vrachtwagen geladen kon worden om spullen weg te brengen naar een gereed liggend schip.

Het schip was uit Noorwegen gekomen met hulpgoederen voor het eiland Bohol wat vorige maand nog door een zeer zware aardbeving was getroffen. Het schip was eigenlijk al onderweg terug naar huis maar heeft nu van de Noorse eigenaar te horen gekregen dat het hier zo lang als nodig is mag blijven om hulpgoederen te brengen naar de getroffen gebieden.

Nadat de vrachtwagen weg was bleven de goederen binnen stromen en er kwamen dankzij een posting op Facebook ook nog wat financiële giften binnen, alles bij elkaar zo’n honderddertigduizend pesos. De vrouwen besloten om dat geld meteen te gebruiken om van alles in te kopen en zo vandaag nog een vrachtwagen naar het schip te sturen. Er werd voor honderdduizend pesos aan goederen ingeslagen, maar toen was er een klein probleem want de vrachtwagen was pas vanavond weer beschikbaar. Geen probleem voor de vrouwen die meteen besloten met eigen auto’s de goederen naar het schip te gaan brengen.

Op zo’n moment is het een mazzeltje dat hier vrijwel iedereen over een onbeschoft grote auto beschikt, en zo vertrokken negen afgeladen SUV’s naar de Manila Harbour. Daar aangekomen moest er worden aangesloten in de rij want er waren nog veel meer auto’s die hulpgoederen kwamen afleveren bij het Noorse schip, maar na een uur kon alles dan toch worden overgeladen. Dat moest gebeuren door vele handen want het schip beschikte niet over een kraan. Gelukkig was er een grote groep cadetten van de Filipijnse Marine die zich voor dit werk als vrijwilliger hadden aangemeld.

Ik moest door dit alles vanmiddag wel zelf vervoer van kantoor naar huis regelen want Riet kwam pas over zessen terug na een zware maar heel goed bestede dag. Maar dat goede werk gaat uiteraard voor, en ik ben weer heel trots op Riet en de andere vrouwen van ALIG.

Het houdt maar niet op…

Image: Typhoon survivors rush to get a chance to board a C-130 military transport plane in Tacloban city

De hulpverlening voor de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda” is inmiddels op gang gekomen maar er is blijkbaar toch nog niet genoeg leed in dit arme land. Gisteren trok er alweer een tyfoon over het land, weliswaar lang niet zo krachtig als de supertyfoon maar toch nog krachtig genoeg om een tropische storm te worden genoemd.

Deze storm heeft een koers die zuidelijker ligt dan de supertyfoon maar veroorzaakt genoeg overlast in de getroffen gebieden om de hulpverlening, die op dit moment hoofdzakelijk moet komen via schepen, vliegtuigen en helicopters, te bemoeilijken. Stormen krijgen altijd een naam die begint met een letter van het alfabet, te beginnen bij “A”, en deze tropische storm heeft de naam “Zoraida” gekregen. De letter “Z” geeft dus aan dat we geen letters meer hebben voor een volgende tyfoon…

En of het allemaal nog niet genoeg is, je gelooft het echt niet, is het eiland Bohol gistermiddag weer getroffen door een aardbeving van 4.5 op de schaal van Richter. Dit eiland was behalve door de supertyfoon afgelopen vrijdag vorige maand ook al getroffen door een zeer zware aardbeving. Dit was volgens de deskundigen nog een naschok van die aardbeving van vorige maand, maar vooruit, dit kan er ook nog wel bij!

Ik weet niet wat er overal nog van de ramp te zien is op de journaals maar de beelden die wij nog ieder uur zien op de lokale nieuwszenders zijn hartverscheurend. Mensen die volkomen van hulp zijn verstoken omdat ze onbereikbaar zijn en die helemaal niets meer hebben, geen huis, geen voedsel, geen drinkwater en geen medicijnen.

Op het vliegveld van Tacloban bivakkeren duizenden mensen die hopen voedsel te kunnen bemachtigen van de eerste vliegtuigen die daar aankomen en dat heeft al voor grote problemen gezorgd omdat de uitgehongerde mensen de vliegtuigen willen bestormen. En dat is natuurlijk niet zo gek als je sinds afgelopen donderdag niks meer te eten hebt gehad, zoals de meesten.

Gelukkig komt overal in de wereld massale hulpverlening op gang, en dat is heel hard nodig. En ik hoop dat iedereen die dit leest ook wat wil bijdragen. Als je wilt weten wat je kunt doen stuur dan een mailtje naar Riet, haar email adres is rietvannieuwkoop@hotmail.com.

Kerst parties opgeschort

Zoals ik al eerder heb verteld, Kerst is groot feest hier op de Filipijnen en dat begint eigenlijk al begin september met de eerste versieringen in met name de winkels. Inmiddels kun je vrijwel geen winkel of restaurant meer binnengaan zonder Kerstversiering en de onvermijdelijke Kerstliedjes.

De weken voor de Kerst zijn er ook altijd talloze Christmas Parties, en die vinden meestal plaats in de periode tussen eind november en half december omdat veel mensen rond de Kerstdagen op vakantie gaan. Wij hadden er al drie gepland staan en de eerste zou zijn op de 29e november, de Kerstviering van ons Malampaya project team.

Dit zou voor mij een bijzondere belevenis worden want onze grote baas had gevraagd of er niet met een paar mensen een band gevormd kon worden om een paar nummers te spelen op het feest. Ik ben gevraagd als lead gitarist en ik ben dus al een paar weken met een aantal collega’s (allemaal Filipino’s trouwens, ik ben de enige “buitenlander” in de band) druk aan het oefenen om een repertoire van zo’n acht tot tien nummers in te studeren.

We hadden na een wat moeizaam begin eigenlijk net een beetje het idee dat er wat moois ging ontstaan toen vorige week de supertyfoon “Yolanda” dit arme land in diepe ellende stortte. Volkomen terecht ontstond er al gauw een discussie of al die geplande Christmas Parties eigenlijk gezien de omstandigheden wel door moesten gaan en of het geld niet beter besteed zou kunnen worden om de slachtoffers van de natuurramp te helpen.

In eerste instantie werd besloten om het aantal feesten te reduceren tot één en in afgeslankte vorm, maar gistermiddag werd alsnog besloten om alle feesten af te blazen en al het geld te doneren aan de slachtofferhulp. Hier sta ik uiteraard volkomen achter, al vond ik het persoonlijk wel jammer dat we nu het optreden niet konden doen waar we zo hard voor gewerkt hadden.

Gelukkig hoorden we vanochtend dat er in de eerste week van december toch nog een klein feestje gegeven gaat worden en wij mogen daar alsnog ons optredentje doen. Zin in!

Schilderwerk

hek_geverfd_02a

Een paar dagen geleden vertelde ik al dat er een groep schilders was begonnen in ons huis en daar wil ik even wat over kwijt. Mijn Katwijkse opa was namelijk huisschilder en ik ben dan ook niet helemaal onbekend met wat doorgaat voor degelijk schilderwerk. Althans in Nederland.

Mijn opa is op een heel erg korte carrière als visser na zijn hele leven schilder geweest, en hij heeft ook zijn hele leven voor dezelfde baas gewerkt. Mijn opa was niet alleen een vakman maar ook nog eens trots op zijn vak. Hij was een man die moeilijk stil kon zitten en ook als hij thuis was dan deed hij regelmatig een schilderklusje. In het schuurtje achter het huis had hij een indrukwekkende verzameling met “ressies” die hij gebruikte om een nieuw kleurtje te mengen om vervolgens tot afgrijzen van mijn oma de deuren in huis weer eens te gaan verven.

Maar niet zelden zat hij dan, terwijl de verf nog aan het uitharden was en het huis vol zat met kinderen en kleinkinderen die een bakkie kwamen doen, met een frons naar de deuren te kijken en wij wisten dan al wat er ging komen. Hij zat dan met zijn vingers op de tafel te trommelen en merkte vervolgens resoluut op, “Neen hoor, te bont. Veuls te bont”. Dan zat hij ongeduldig te wachten tot iedereen op zou zouten want dan kon hij het overnieuw gaan doen, met een ander mengkleurtje uiteraard.

Maar hoe vaak hij de deuren ook over schilderde, het ging altijd zorgvuldig. Als de onderlaag niet zo best meer was dan werd er eerst geschuurd, dan nog eens opgeschuurd, en dan ging er eerst een laag grondverf op. Die werd als hij droog was lichtjes opgeschuurd voor nog een laag grondverf, en dan pas ging de eerste toplaag er overheen. Die werd ook nog eens lichtjes opgeschuurd voor de uiteindelijke toplaag en dan pas was het goed. Dat proces werd niet aan getornd want het is de enige manier om de goeie solide verflaag te krijgen, en onze vroegere buurman Cock die ook schilder is doet het twee generaties na mijn opa nog steeds zo.

Nee, dan hier. Mijn opa zou zich omdraaien in zijn graf als hij het wist en in staat zijn om in een vliegtuig te springen om het over te doen. Ze schuren namelijk niks, ze vegen het te verven oppervlak zonder enige voorbehandeling met een doek een beetje schoon en beginnen er dan lustig overheen te kwasten. Het resultaat ziet er misschien aardig uit voor de leek maar als je wat van schilderen afweet dan weet je wel beter. De toplaag is heel kwetsbaar want de ondergrond is niet goed voorbehandeld.

Maar zo gaat dat hier, als het er op het oog maar goed uit ziet. De schilders zijn als je het mij vraagt ook geen professionals aan het resultaat te zien maar hoogstwaarschijnlijk van de straat geplukte vrijwilligers of werkeloze bekenden die een centje bij verdienen.

Riet heeft trouwens andere problemen met het schilderwerk, want met name het hek is geschilderd in een totaal andere kleur dan het was en Riet vindt de nieuwe kleur helemaal niks. Zelf vind ik het eigenlijk wat de kleur betreft wel meevallen, maar wie ben ik. Op de foto zie je het geschilderde hek en de inzet laat de oude kleur zien die overigens helemaal dof en kaal was geworden.

Maar mijn opa zou het pas geschilderde hek misprijzend aankijken en ik weet ook wat hij zou zeggen: “Te bont, veuls te bont”….