Klaagde ik gisteren nog dat er geen water was, vandaag hebben we meer dan genoeg gehad want het heeft van de vroege middag tot laat in de avond gegoten van de regen. En er stond ook nog een stevige tamelijk koude wind, dus het leek wel alsof ik een voorproefje kreeg voor als ik weer thuis ben in Nederland.

En de dag begon nog wel zo mooi, met heerlijk zacht weer tijdens de ochtendwandeling waarbij ik me zelfs onderweg afvroeg waarom ik eigenlijk mijn vest had aangedaan. Ook tussen de middag leek er nog niks aan de hand al was het toen zonder vest toch wel wat aan de frisse kant, een teken dat het al koeler begon te worden en de lucht was ook al aan het betrekken. Terug wandelend naar kantoor na de lunch voelde ik al spetters onderweg, en ik zette zelfs nog een tandje bij om een eventuele bui voor te zijn. 

Dat lukte, maar om vier uur barstte het pas goed los. Het was toen al aardedonker buiten en de regen viel bij vlagen met bakken naar beneden. Ook toen het tijd was om terug te gaan naar het kamp goot het nog en de optie om zoals gewoonlijk terug te gaan lopen kwam niet eens meer ter sprake. Samen met een paar collega’s sprinten we tegen kwart voor zes naar het gebouw verderop vanwaar de bus altijd vertrekt, want hoewel er vlakbij ons gebouw ook wordt gestopt kun je daar nergens schuilen.

Zoals verwacht stond de bus bij het beginpunt al te wachten en we hadden nog net allemaal plaats, want uiteraard was de bus nu veel voller dan normaal. Zo vol zelfs dat er bij vertrek nog maar een enkele plaats onbezet was. Er waren onderweg nog drie haltes maar de vele mensen die allemaal vandaag de bus wilden nemen moesten dus al dan niet in de regen wachten op de volgende bus.

Heb je dan helemaal geen regenkleding meegenomen naar Irak, want je wist toch dat het er ook kon regenen? Jawel, ik heb voor noodgevallen en regen-poncho die makkelijk op te vouwen en mee te nemen is, maar ja, die lag dus in de kast in mijn kamer…