Vanmorgen vroeg landde de Airbus A380 een half uur voor de geplande aankomsttijd op de luchthaven van Dubai. Die gewonnen tijd ging meteen weer verloren want er deed zich een fenomeen voor waarmee Riet en ik ook na terugkeer van Bonaire op Schiphol werden geconfronteerd, het toestel moest wachten want de gate was nog bezet door een ander toestel.

Desondanks liep ik om half negen al in vertrekhal A tussen de winkels waar ik wilde rondkijken voor het een en ander. Een stekker voor Engelse stopcontacten met twee USB poorten om gelijktijdig mijn iPad en mijn iPhone te kunnen opladen was snel gevonden, het andere item waar ik naar op zoek was ook (een Beats draadloze koptelefoon) maar deze bleek in Dubai duurder dan in Nederland. En zo Nederlands ben ik toch nog wel dat ik de aanschaf dan liever een paar weken uitstel dan dat ik teveel betaal…

Het was een lange zit in de lounge want de vlucht naar Basrah vertrok pas om kwart voor twee. Gelukkig kon ik in de comfortabele stoelen in de rokerslounge van de Emirates Business Lounge nog een dutje doen  van een uur want tijdens de zes uur durende vlucht naar Dubai had ik maar twee uurtjes kunnen slapen. Kijk, ik rook weliswaar niet maar in het rokersgedeelte staan gewoon de lekkerste stoelen…

Op weg naar de gate kwam ik mijn jonge Nederlandse collega Jeroen tegen dus tijdens het wachten voor het boarden konden we mooi even bijpraten over onze verlofperiode. De vlucht naar Basrah vertrok ook al keurig op tijd en na aankomst verliepen alle gebruikelijke rituelen zo vlot dat ik me na een klein half uurtje al in de aankomsthal kon melden bij het gebruikelijke ontvangstcomité.

Het duurde echter nog dik vijf kwartier voordat we de taxi’s mochten die ons naar ons konvooi net buiten de luchthaven brachten want Jeroen moest in de rij voor een nieuw visum. We hadden bij aankomst al gezien dat er deze keer meerdere vliegtuigen stonden, wat niet echt gebruikelijk is op de luchthaven van Basrah. De visumhal zat inderdaad vol met wachtenden en we waren er al bang voor dat het wel eens lang zou kunnen gaan duren en dat bleek inderdaad het geval.

Omdat iedereen nu eenmaal met hetzelfde konvooi mee moet zit er niks anders op dan te wachten, maar je raakt in gesprek met je andere collega’s die ook staan te wachten en dan verstrijkt de tijd zonder dat je er erg in hebt. De mannen van het konvooi zaten overigens op hete kolen toen we daar door de taxi’s werden afgezet want het was inmiddels al ver over vieren. Het zou dus niet meer lukken om ons voor donker in het kamp te krijgen aangezien de zon om tien voor vier onder zou gaan en de rit ruim een uur zou duren, en dat is iets wat ze liever proberen te voorkomen.

Het was inderdaad al bijna donker toen we bij het KAZ kamp aankwamen na een vlotte en probleemloze maar nogal hobbelige rit want we hadden duidelijk sneller gereden dan normaal. Rond kwart over vijf stapte ik mijn kamer in het kamp binnen, mijn volgende werkperiode is nu echt begonnen.