Vandaag was mijn eerste dag op kantoor maar in feite was dit al mijn tweede werkdag van deze shift want de dag van aankomst in Irak is de eigenlijke eerste werkdag. En deze dag begon niet goed want ik maakte al meteen een flinke blunder.

Na een redelijk goede nachtrust en zonder dat de wekker hoefde af te lopen stond ik vanmorgen op maar zoals altijd op de eerste werkdag was het weer even zoeken naar het vaste ritme. Ik had al een beetje geprobeerd daarop vooruit te lopen door gisteravond mijn tas al in te pakken maar desondanks vergat ik toen ik de deur uitliep om te gaan ontbijten het allerbelangrijkste: mijn BGC pas.

We hebben allemaal al op onze eerste dag dit belangrijke attribuut gekregen en dat is ook noodzakelijk, want niet alleen moet deze pas te allen tijde overal en altijd op het terrein zichtbaar gedragen worden zodat je herkenbaar bent als werknemer, de pas is ook nodig om vrijwel alle deuren open te maken. En ik kwam er pas achter dat mijn pas nog op mijn kamer lag toen ik de deur van het gebouw uitstapte. En terug naar binnen kon niet, want inderdaad, die deur is beveiligd en heb je dus je pas nodig om binnen te komen…

Nu kun je twee dingen doen in zo’n geval, hopen dat er net een collega in of uit gaat die de deur voor je open kan doen, of je loopt naar de receptie en vraagt hulp. Ik deed het laatste want er was niemand in zicht en ik had geen zin te gaan staan wachten. Bij de receptie kreeg ik van de receptionist zijn pas te leen en drie minuten later kon ik die al weer terug geven met mijn eigen pas weer om mijn nek.

De rest van de dag verliep gelukkig zonder problemen en het was goed om al mijn collega’s weer te zien. Dat wil zeggen, alle expat-collega’s want de Irakese collega’s waren er uiteraard niet. De vrijdag is hier namelijk de eerste dag van het weekend…