Vanmorgen landde vlucht EK150 ruim een uur te laat in Dubai, wat voor mij geen problemen opleverde omdat mijn vervolgvlucht naar Basrah pas om kwart voor twee ’s middags zou vertrekken.

Dat bleek niet het geval te zijn voor Greg, een voormalige collega uit Rijswijk die ik in de vertrekhal tegen het lijf liep. Hij was samen met zijn dochter met dezelfde vlucht als ik aangekomen op weg naar de bruiloft van zijn zoon in Australië, maar hij miste door de vertraging zijn vervolgvlucht en was net op weg naar de Emirates-balie om een andere vlucht te gaan boeken. Maar niet voordat we nog even snel hebben bijgepraat en een selfie hadden gemaakt voor de andere collega’s in Rijswijk…

De vlucht naar Basrah vertrok gewoon op tijd en mede vanwege een uur tijdsverschil met Dubai landden we om even over half drie op de luchthaven van Basrah. Daar hadden we toch nog wat oponthoud omdat het grondpersoneel de slurf niet aan het vliegtuig gekoppeld kreeg. Gelukkig was er al snel een andere oplossing, een trap bij een andere deur vanwaar we per bus naar de aankomsthal werden gereden (een meter of vijftig van het vliegtuig).

Ik was vrij snel buiten omdat de paspoortcontrole vlot ging en ik niet op een koffer hoefde te wachten. In de aankomsthal verzamelen dan de verschillende groepen zich van diverse bedrijven, en ik meldde me bij de mensen van BGC. Vanwege het oponthoud met de trap hoefde er ook niet lang op de bagage te worden gewacht en omdat er ook niemand een nieuw visum hoefde aan te vragen waren we al gauw compleet.

Met taxi’s ging het vervolgens naar de “Dustbowl”, het open terrein buiten de luchthaven waar ons PSD (Private Security Detail) op ons stond te wachten. We werden ingedeeld in drie bussen en na een vlotte rit, waarvan ik overigens het grootste deel heb geslapen (ik ga toch blijkbaar wennen aan dat geschud en gerammel), kwamen we aan in het KAZ kamp.

Na het ophalen van de sleutel bij de receptie stapte ik nog voor vijf uur mijn kamer binnen. Ik ben er weer, vier weken min een dag te gaan vanaf nu.