Maandelijks archief: mei 2019

Renovatie voortgang

Geplaatst op door september 15, 2019

De werkzaamheden voor de renovatie van ons gebouw lijken gestaag door te gaan maar het tempo ligt niet bepaald hoog. Op dit moment wordt de voorste helft van de benedenverdieping gedaan, waarna de andere helft (waar de kamer is waar ik zit) aangepakt. Die eerste helft had deze week al klaar moeten zijn maar dat is nog niet zo en het lijkt er nog niet op dat het op korte termijn zal worden afgerond. Volgende week is namelijk de viering van het einde van de Ramadan, Eid al-Fitr (of ook wel kortweg Eid, in het Nederlands het Suikerfeest), dan is vrijwel iedereen vrij, en er is nog behoorlijk wat te doen.

Nu is er de afgelopen weken vanwege de Ramadan korter gewerkt maar zelfs in die korte tijd zaten de manschappen erg veel tijd in de keuken van het gebouw en was het geluid van hamers en boormachines alleen te horen voor tien uur ’s morgens. Op zich komt het mij best uit als het niet zo hard gaat want dan kan ik met een beetje mazzel deze shift nog uitzingen zonder dat ik van werkplek hoef te verkassen, en het zou helemaal mooi zijn als het werk aan de benedenverdieping klaar zou zijn als ik na mijn volgende verlof weer terugkom.

Op dit moment lijkt het meeste werk buiten te gebeuren. Er is al wat stucwerk aan de muren gedaan en op dit moment zijn ze bezig om de dakrand (die de laatste maanden wel erg hard afbrokkelde) van nieuw pleisterwerk te voorzien. Ook daarbij ligt het tempo zo te zien niet erg hoog, maar het is dan ook geen lolletje om in de brandende zon te staan bij een temperatuur van rond de vijfenveertig graden denk ik zo…

 

Fietsen

Geplaatst op door september 15, 2019

Hoewel ik de anderhalve kilometer tussen het kamp en het IT-gebouw op het fabrieksterrein meestal te voet afleg (en een enkele keer per bus) zijn er ook heel wat die het op de fiets doen. Jawel, er staan heel wat fietsen in het kamp, vrijwel ieder woonblok heeft zijn eigen fietsenrek!

Ik dacht eigenlijk dat iedereen die een fiets had die of zelf had meegenomen of via een Irakese connectie hier had gekocht, maar dat blijkt niet het geval. Het is namelijk zo dat er een regeling schijnt te bestaan dat iedereen die een fiets wil hebben die via het bedrijf kan regelen, er bestaat een fietsen-budget waaruit dat wordt betaald. Dat wist ik dus niet, en heel veel collega’s ook niet, maar het verklaart waarom er de laatste tijd steeds meer fietsen komen.

En het verklaard ook nog iets anders, namelijk dat er heel wat fietsen in de fietsenrekken bij de woonblokken staan weg te roesten en zo te zien al heel lange tijd niet zijn gebruikt. Waarschijnlijk zijn dat dus via het bedrijf aangeschafte fietsen die de eigenaar gewoon heeft laten staan nadat hij of zij het bedrijf heeft verlaten. Het zijn overigens vrijwel allemaal wat wij in Nederland mountainbikes noemen, al of niet voorzien van wielen met dikke banden.

Dit hele fietsen-verhaal heb ik overigens niet van mezelf, ik heb het gehoord van een collega die hier een paar maanden geleden is komen werken en die dit allemaal heeft uitgezocht. Hij heeft bij het zien van die wegroestende fietsen contact opgenomen met de beveilging, en die hebben hem toestemming gegeven om de sloten open te knippen en de fietsen na ze opgeknapt te hebben aan andere collega’s aan te bieden. Tim (zo heet hij) heeft zelfs van thuis spullen meegenomen waarmee hij het onderhoud aan de fietsen doet, zodat ze weer fatsoenlijk schakelen en remmen en weer goed geolied zijn waar dat nodig is.

Er rijden al wat mensen rond op een door Tim compleet gereviseerde fiets, en op dit moment zijn er nog twee in de aanbieding…

Lopen of bussen…

Geplaatst op door september 15, 2019

Het is al lekker weer licht als ik ’s morgens om vijf uur opsta en ook ’s avonds blijft het alweer licht tot een uur of acht. Dat en de strak blauwe luchten doen wonderen voor mijn humeur, ik loop bij wijze van spreken al fluitend naar het ontbijt.

In Nederland scheen ook af en toe wel het zonnetje, maar buiten was het bepaald niet aangenaam met temperaturen die amper boven de dertien graden uitkwamen. En dat nog eens gecombineerd met een straffe wind uit het noorden of noordwesten die het nog kouder deed aanvoelen dan het al was. Nee, dan hier, de thermometer tikt hier iedere dag aan het begin van de middag de vijfenveertig graden aan en ’s nachts zakt die amper onder dertig. Het voelt overdag doordat het toch ook nog wel waait aan alsof je geföhnd wordt. Te warm? Volgende week gaat het kwik stijgen tot achtenveertig graden…

Het heeft wel gevolgen voor mijn wandelpatroon. In de ochtend wandel ik nog steeds naar kantoor en ook en ’s avonds terug naar het kamp, maar de heen-en-weer-wandeling tussen de middag is niet meer vanzelfsprekend. Heen naar het kamp doe ik nog wel maar voor de terugweg kies ik toch meestal voor de bus want het is eigenlijk te heet om die anderhalve kilometer twee keer kort op elkaar te wandelen. Toch laat ik me door twee Nederlandse maten nog wel eens overhalen om ook terug naar het kamp te wandelen. En als de bus ons dan onderweg passeert zie je ze denken: eigenwijze Hollanders…

Takkeherrie…

Geplaatst op door september 15, 2019

Vanmorgen zat ik in een “online” vergadering, met mijn koptelefoon op pratend met mensen die op verschillende kantoren elders (onder andere in Dubai) zaten. Lekker vlot ging het allemaal niet want bij tijd en wijle kon ik mezelf niet eens horen praten, laat staan de mensen aan de andere kant van de lijn verstaan. De geluidsoverlast werd niet veroorzaakt door de verbouwing, want de herrie daarvan viel op dat moment eigenlijk best wel mee en dat was ook de reden dat ik niet een rustiger plekje had opgezocht met mijn laptop en mijn koptelefoon.

Nee, het probleem was dat tijdens deze vergadering de kamer waar ik zit vol stroomde met Irakezen die allemaal luidkeels gesprekken begonnen met de andere aanwezigen in de kamer. Normaal zitten we met zijn zessen in deze kamer waarvan ik de enige “buitenlander” ben, en vandaag waren er twee niet eens aanwezig dus zo druk was het in eerste instantie niet. Dat veranderde toen er nog een man of zes, zeven de kamer binnenkwamen. Groot is de kamer niet dus stond de kamer in een mum van tijd vol. En zoals ik al eerder verteld heb, bij Irakezen is het zo dat een gesprek inhoudt dat iedereen tegelijk praat. Of schreeuwt eigenlijk, want om gehoord te worden gaan ze steeds luider praten. Het lijkt soms zelfs op slaande ruzie, al weet ik inmiddels dat dat niet zo is.

Wel is het zo dat ze echt totaal schijt hebben aan wie er verder aanwezig is en er eventueel last van zou kunnen hebben. Omdat dit een wekelijkse vergadering is en het geen enkele zin heeft om te vragen of het wat zachter kan heb ik besloten tot een andere aanpak. Deze vergadering wordt nu voortaan na twee uur ’s middags gehouden want dan zijn alle Irakezen opgerot naar huis…

Uitbreiding in het kamp

Geplaatst op door september 15, 2019

Iedere keer als ik na vier weken terug kom in KAZ kijk ik rond om te zien of er iets veranderd is, en deze keer was dat een rijtje nieuwe barakken tegenover ons blok. Die uitbreiding was nodig want er is al een tijdje een tekort aan woonruimte in het kamp. Er zijn namelijk altijd wel kamers nodig voor mensen die maar kort in het kamp verblijven, bijvoorbeeld bezoekers van andere kampen en vanuit Dubai.

Kamers blijven in principe niet leeg als de vaste bewoner er niet is. Mijn kamer was tot voor kort altijd bewoond, was als ik thuis was dan was het de kamer van mijn back-to-back, maar nu ik geen back-to-back meer heb staat mijn kamer dus om de vier weken vier weken leeg. Ongetwijfeld wordt mijn kamer gedurende mijn afwezigheid dan ook gebruikt, en dat kan want ik heb mijn eigen kasten op mijn kamer en het kamp wordt in principe op dezelfde manier gerund als een hotel.

De nieuwe barakken komen qua grootte overeen met de tot woonruimte omgebouwde containers waar onder andere de mensen van de beveiliging in zijn ondergebracht, maar ze zien er aan de buitenkant wel wat vrolijker uit. Zo hebben ze een fraaie voordeur en een behoorlijk raam. Desondanks ben ik blij dat ik gehuisvest ben in het woonblok erachter, met lekkere ruime kamers en een king-size bed…

Renovatie werkzaamheden

Geplaatst op door september 15, 2019

Gistermorgen werd ik onaangenaam verrast door de aanwezigheid van de werklui die bezig zijn met de renovatie van ons gebouw. Ik had ze niet verwacht in het weekend maar ik hoorde dat ze alleen op vrijdagochtend niet werken, en dat betekende dus dat ik gistermorgen onverwacht toch nog in de herrie zat. Tot zover het rustige weekend…

Vanmorgen was het helemaal raak want er werd geboord in de muur grenzend aan onze kamer, waarbij horen en zien je verging! Toen mijn Irakese collega’s binnenkwamen wilden ze natuurlijk allemaal een praatje met me beginnen maar dat was totaal onmogelijk. We konden elkaar absoluut niet verstaan en zelfs met schreeuwen was er niet boven het lawaai uit te komen.

We hebben wel allemaal een paar oordopjes gekregen en die zijn dus geen overbodige luxe. Zelf gebruik ik liever mijn noise-cancelling oordopjes want dan kan ik tegelijk nog naar muziek luisteren.

Handig is het natuurlijk niet want je merkt het niet als er iemand tegen je praat en je hoort ook de telefoon niet.

Maar het is wel lekker rustig en op het moment hoognodig want je zou zowat een gehoorbeschadiging oplopen van die takke-herrie.

De dag begon vanmorgen trouwens wel aardig, op weg naar het restaurant voor het ontbijt werd ik begroet door een van de katten die in het kamp rondstruinen.

Sleuteldrager

Geplaatst op door september 15, 2019

Werkdagen in Dubai zijn altijd een makkie omdat er normale kantooruren aangehouden worden, en deze keer was het nog makkelijker omdat vanwege Ramadan het kantoor vroeger sloot dan normaal. Gisteren ging de ochtend op aan de reis van Dubai naar Basrah en heb ik alleen de middag gewerkt, dus vandaag was mijn eerste volle werkdag van deze shift.

Wat gisteren al opviel was dat het een enorme puinhoop is op de begane grond van het kantoor. De uitgestelde verbouwing waar ik al eerder melding van heb gemaakt is tijdens mijn afwezigheid hervat en dat gaat de komende weken ongetwijfeld voor de nodige overlast zorgen.

 

 

 

 

 

 

Zowel de buitenkant van het gebouw als de binnenkant worden onder handen genomen. De buitenkant is nodig omdat het pleisterwerk van met name de dakranden losliet en flinke stukken naar beneden flikkerden. Binnen wordt er ook grondig gerenoveerd, te beginnen met de voorkant op de benedenverdieping. Ikzelf zit nog net in het gedeelte wat daarna pas aan de beurt is maar de meeste collega’s zijn elders in het gebouw ondergebracht dus het was beneden knap rustig vandaag.

Ik mis ook de doorloop want normaal gesproken loopt iedereen die boven zit langs mijn kamer en de meesten schieten wel even naar binnen voor een praatje, zeker als je net bent aangekomen. Maar omdat de voorkant nu verbouwd wordt komt iedereen door de nooduitgang binnen aan de andere kant van het gebouw en aangezien daarnaast de trap naar boven is komen ze niet meer bij mij langs. Gelukkig kwamen de meesten me toch nog wel even opzoeken voor een praatje, dus heel eenzaam was het niet 🙂

Ik ben een tijdlang degene geweest met de sleutels van het gebouw omdat ik altijd de eerste ben ’s morgens, maar daar was een maandje of wat geleden een eind aan gekomen omdat de voordeur beveiligd werd via het centrale pasjessysteem. Daardoor zat de deur automatisch op slot en kon iedereen met zijn pasje naar binnen komen, en daardoor was mijn sleutel overbodig geworden. Nu moet iedereen dus via de nooduitgang naar binnen en die gaat weer wel op slot. Ik ben dus vanaf vandaag weer de officiële sleuteldrager, totdat de verbouwing klaar is…

Terug in Basrah

Geplaatst op door september 15, 2019

Ik was best vroeg in de lobby van het hotel vanmorgen want ik stond al om kwart over vijf bij de balie en mijn taxi van Emirates zou om half zes voor de deur staan. Maar toen ik na de deur liep kwam een porter me al tegemoet om mijn rolkoffer aan te pakken want de taxi stond er al. Ik was dus ruim op tijd op de luchthaven van Dubai waar ik meteen kon doorlopen want ik had mijn boardingpass all.

Ik had alleen een probleempje bij de securitycheck want mijn rolkoffer werd van de band gehaald voor een grondige inspectie. Dat verbaasde me op zich niet want op Schiphol was dat ook al gebeurd, maar wel onverwacht was dat een fles zonnebrandcrème en mijn spuitbus met scheerschuim werden geconfisqueerd terwijl die op Schiphol na gecontroleerd te zijn wel gewoon mee mochten. Ik had even niet gerekend op de verschillende normen die worden gehanteerd op verschillende luchthavens, en eerlijk is eerlijk, ik had dit kunnen vermijden als ik de rolkoffer had ingecheckt in plaats van mee te nemen als handbagage.

We vlogen onderweg zonder problemen over de grote Amerikaanse vloot die in opperste staat van paraatheid in de Perzische Golf ligt en we landden keurig op tijd. Ik was vlot door de paspoortcontrole en door de bagagecheck, waarna ik in de hal aanschoof bij een paar collega’s. We moesten vrij lang wachten voordat we in de taxi’s konden stappen die ons naar de bussen van ons konvooi naar KAZ brachten want er moest gewacht worden op een collega die met een andere vlucht aankwam.

De rit van de luchthaven naar het kamp was zoals gewoonlijk saai, het eentonige landschap heb je na een paar keer wel gezien en de route is vrijwel altijd hetzelfde. Ik slaag er tegenwoordig zelfs in om onderweg een dutje te doen, ondanks het gerammel en geschud op de verschrikkelijk slechte wegen. Tegen half twaalf arriveerden we in het KAZ kamp waar ik na het droppen van mijn bagage op mijn kamer meteen door kon naar de lunch.

Na de lunch wandelde ik naar het kantoor om de rest van de middag door te brengen met het afwerken van de binnengekomen e-mails. Het aantal viel op zich nog mee als je nagaat dat er vier weken niet naar is gekeken maar de hoeveelheid werk die eraan vast zit zal me de komende dagen flink bezig gaan houden heb ik al gezien…

En weer aan het werk…

Geplaatst op door september 15, 2019

Mijn vier vrije weken zaten er gisteren al weer op en ben ik vertrokken naar Dubai. Deze keer reisde ik niet gelijk door naar Basrah omdat ik vandaag (mijn eerste werkdag van deze shift) een dagje op het kantoor ben van een van onze contractors in Dubai.

Daarom ben ik gisteren niet zoals gebruikelijk met de avondvlucht van Emirates naar Dubai gevlogen maar met een vlucht eerder, in de middag. De bedoeling was om dan ’s avonds in mijn hotel te arriveren in Dubai, maar dat liep toch even anders. En dat begon al voor mijn vertrek toen ik merkte dat ik het gebruikelijke bericht om mijn vervoer naar Schiphol te bevestigen niet had ontvangen. Een telefoontje naar Emirates maakte duidelijk dat ons reisbureau vergeten was om dit te regelen en helaas was het te laat om daar nog iets aan te doen.

Riet bracht me daarom naar Schiphol en had daarmee meteen haar vuurdoop in onze nieuwe RAV4 want daar had ze nog niet in gereden. Op Schiphol ging alles vlot, ik kon door het raam vanuit de lounge zelfs het toestel van Emirates zien aankomen, maar het boarden begon zo laat dat we onze geplande vertrektijd misten. Iedereen zat al lang en breed in het vliegtuig maar er moest gewacht worden op toestemming van de luchtverkeersleiding om te mogen vertrekken. Die toestemming kwam pas na meer dan een uur en we vertrokken dus met een flinke vertraging.

Ook op de luchthaven in Dubai ging niet alles even vlot (zul je altijd zien als je al laat bent), zo bleek ook hier geen vervoer geregeld. Gelukkig kon daar ter plekke wel wat aan gedaan worden maar al met al was ik rond half twee in de nacht pas in mijn hotel. 

Vandaag werd de werkdag gevuld met besprekingen en het werd ook een korte werkdag want rond vier uur ging iedereen vanwege de Ramadan naar huis. Ik wandelde naar een ander gebouw waar een Costa koffieshop zat en daar heb ik nog wat nuttig werk proberen te doen via mijn iPad.

Het was heerlijk weer in Dubai, en het was leuk om weer eens paraplu’s te zien die gebruikt worden tegen de zon in plaats van tegen de regen (iets wat in Zuid-Oost Azië waar we gewoond hebben ook een heel normaal straatbeeld is).

Grappig was om te zien hoe het restaurantgedeelte in het gebouw was afgeschermd met verplaatsbare schermen. Dit wordt gedaan om Moslims te ontzien want het is Ramadan. Je vraagt je dan alleen wel af wat het voor nut heeft de ingang af te schermen terwijl de restaurant-ruimte aan twee zijden glazen wanden heeft die uitzicht geven op het omliggende park…

Morgen wordt het vroeg op want ik ben geboekt op de ochtendvlucht naar Basrah en die vertrekt al om vijf voor acht. Dat betekent dat ik als alles goed gaat rond half zes wordt opgehaald bij het hotel.

Maar daar heb ik wel vertrouwen in want ik heb het deze keer zelf geregeld…

Hehe, eindelijk!

Geplaatst op door september 15, 2019

Nou, het was vandaag dan eindelijk zover, om een uur of drie kwam het verlossende telefoontje dat onze nieuwe RAV4 klaar stond voor aflevering bij de dealer. Onze verkoper bood zelfs spontaan aan om me op te komen halen, Riet kon niet mee want er moest iemand op Gijsje blijven passen die vanmiddag bij ons was.

Bij aankomst in de showroom van de dealer kreeg ik als eerste een uitleg van de monteur die het alarmsysteem had aangelegd hoe het werkt. Daarna volgde het officiële gedeelte met de tenaamstelling, de verzekering en de betaling. Daarna kreeg ik de sleutels en de papieren overhandigd en daarmee zijn Riet en ik nu dus officieel eigenaar van een splinternieuwe Toyota RAV4 Business Edition AWD.

En dit is hem:

Teleurstelling bij de garage

Geplaatst op door september 15, 2019

Vandaag had de dag moeten zijn dat onze nieuwe auto zou worden geleverd, en vol verwachting meldden Riet en ik ons dan ook vanmiddag om twee uur bij Toyota dealer Louwman.

Het eerste wat geregeld moest worden was het inleveren van onze Mitsubishi Outlander na een probleemloos dienstverband van bijna elf jaar. Na het ontvangen van het vrijwaringsbewijs konden we overgaan tot het afhandelen van de activiteiten voor de nieuwe RAV4, te beginnen met het ondertekenen van de verzekeringspapieren.

Dat leek geen probleem want ik had het uittreksel met de voorwaarden al doorgelezen, maar toen de uitgebreide polisvoorwaarden op tafel kwamen zagen we onze verkoper opeens knalrood worden. Wat bleek, op een van de pagina’s stond iets over de vereiste beveiliging en daar stond een vakje aangekruist bij, jawel, klasse 3. Hij belde snel naar de verzekering om duidelijkheid te krijgen en kreeg te horen dat het geen vergissing was: gezien de cataloguswaarde van onze nieuwe RAV4 was een beveiligingssysteem van klasse 3 ook voor deze verzekering vereist.

Ja, dat was even schrikken want nu kon de levering in ieder geval vandaag dus niet doorgaan, en de vraag was hoe nu verder. Er was maar één oplossing en dat was alsnog dan maar dat beveiligingssysteem te laten inbouwen. De nog steeds verbouwereerde verkoper sloeg meteen aan het bellen want zo’n systeem moet door een gecertificeerde specialist worden ingebouwd. Gelukkig kon hij een afspraak regelen voor aanstaande maandag en als alles goed gaat wordt dat dus de nieuwe leverdatum (fingers crossed).

Wel konden we de nieuwe auto alvast even zien want hij stond natuurlijk al wel klaar voor aflevering in de showroom. Hij was afgedekt met een zeil zodat het wel een onthulling leek, maar toen de auto tevoorschijn kwam bleek hij nog mooier te zijn dan we hadden gehoopt. De combinatie van de wijnrode kleur met de zwarte velgen en de chromen accenten hadden we natuurlijk zo uitgezocht maar in het echt zag het er helemaal supermooi uit.

We konden alvast even binnen kijken en alvast wat bijzonderheden bekijken en proberen, en dat alles maakte het eigenlijk nog vervelender dat we nu nog drie dagen moeten wachten…

Verzekeringsperikelen

Geplaatst op door september 15, 2019

Om ervoor te zorgen dat onze nieuwe auto aanstaande vrijdag geleverd kon worden moest er natuurlijk wel even het een en ander geregeld worden ten aanzien van de verzekering. Ik dacht dat dat simpel een kwestie was van het bellen van de verzekeringsagent waar onze Outlander is verzekerd en dan die verzekering om te laten zetten naar de nieuwe auto.

Helaas, dat was iets te simpel gedacht in dit geval. Het leek in eerste instantie inderdaad simpel maar toen de gegevens van de nieuwe auto doorgenomen werden stelde de verzekeringsagent naar aanleiding van de cataloguswaarde de vraag of de RAV4 een klasse 3 beveiligingssysteem had. En dat wist ik niet, maar er werd me wel duidelijk gemaakt dat dat een vereiste was voor auto’s boven een bepaalde prijsklasse, anders kon de auto niet vol verzekerd worden inclusief diefstal.

Ik regelde een voorlopige dekking onder de voorwaarde dat ik dat van die beveiligingseis zou navragen bij de dealer. En wat bleek, de RAV4 heeft standaard geen klasse 3 beveiliging en het inbouwen daarvan zou rond de duizend euro kosten. Maar de dealer bood me wel een alternatief, een verzekering bij Toyota zelf die maar weinig duurder was maar met betere voorwaarden en geen eis voor een klasse 3 beveiligingssysteem.

Dat leek me een prima optie dus ik belde mijn oude verzekering op met de mededeling dat ik toch had besloten om voor een andere optie te kiezen. Daarmee zou de verzekering voor de RAV4 geregeld moeten zijn en is alles voor de levering aanstaande vrijdag rond.

Nieuws over de nieuwe auto

Geplaatst op door september 15, 2019

In januari heb ik de stap gezet om onze trouwe maar inmiddels toch wel ouwe Mitsubishi Outlander te gaan vervangen. Niet dat er ook maar iets aan de auto mankeert, maar hij heeft inmiddels de respectabele leeftijd van elf jaar en dan is het toch te verwachten dat het niet al te lang meer gaat duren voordat de eerste probleempjes (en dus kostenposten) gaan opdoemen.

Het idee was eigenlijk al ontstaan in oktober vorig jaar toen ik de aankondiging en de eerste foto’s zag van de nieuwe Toyota RAV4, model 2019. Ik stuurde mijn zoons meteen een berichtje met een van de foto’s en de aankondiging dat dit hem zou gaan worden. Toen het idee in januari daadwerkelijk werd omgezet in actie besloot ik toch om eerste maar eens verder rond te kijken wat er nog voor alternatieven voor handen waren.

Desondanks was het eerste bezoek in januari toch naar de Toyota garage want toen stond het nieuwe model in de showroom. Daarna werd een vergelijking gemaakt met andere auto’s van vele merken, maar wat de doorslag gaf was dat de RAV4 een stekkerloze hybride is oftewel een gedeeltelijk elektrische auto die zelf zijn accu oplaadt onder het rijden. De Toyota dealer gaf ook nog eens een mooie prijs voor onze trouwe Outlander en toen was het alleen nog een kwestie van het juiste model en verdere accessoires.

De levertijd van het door mij gekozen model (Business Edition met AWD) was wel een paar maanden maar daar kon ik wel mee leven. En omdat de richtdatum was aangegeven als eind mei ben ik vandaag maar eens langs Garage Louwman gegaan om te vragen of er al iets meer duidelijkheid was over de leverdatum. En wat bleek, de auto komt volgende week aan bij de garage maar moet dan nog wel rijklaar gemaakt worden. Omdat ik de 22e alweer naar Irak vertrek is gekeken of het mogelijk was om de auto voor die datum te leveren en vanmiddag kwam het verlossende telefoontje: het wordt vrijdagmiddag de 17e om twee uur ’s middags.