Mijn shift zit er nog niet helemaal op maar dit is al wel mijn laatste werkdag in KAZ, morgenvroeg vertrek ik per konvooi naar de luchthaven van Basrah. Ik vlieg naar Dubai, waar ik dan nog twee dagen zal doorbrengen op de kantoren van twee van onze contractors. Aanstaande donderdagochtend vlieg ik dan vanuit Dubai naar huis.

Vanmorgen was er de nodige opschudding op kantoor want er kwam een e-mail langs die waarschuwde dat er gisteravond een slang was gesignaleerd in het KAZ kamp. Mijn maat Yugen heeft een kamer in de achterste barak aan de andere kant van het kamp, en toen hij gisteravond wilde gaan joggen werd hij door een collega gewaarschuwd dat er een slang naast de achterdeur van de barak lag. Ze waarschuwden de beveiliging die de slang meteen heeft verwijderd, maar we zijn wel weer gewaarschuwd om alert te blijven want de slangen in deze buurt zijn zonder uitzondering uiterst giftig.

Het was gisteren trouwens ook weer een “zwarte dag”. Door diverse stroomstoringen was het productieproces van de fabriek verstoord waardoor er extra veel afvalstoffen verbrand moesten worden. Het resultaat was een zwarte lucht die ook nog eens over het terrein waaide want de wind was onze kant op en dat was te ruiken ook. Het levert wel mooie plaatjes op:

In de zomermaanden is het tussen de middag hier zodanig heet (tussen de 45 en de 50 graden) dat de wandelingen voor de lunch naar het kamp en terug naar kantoor een hachelijke onderneming is. De meeste mensen houden het dan ook voor gezien en nemen de bus, ik heb besloten dat ik naar het kamp wandel en dan terug de bus neem. Ik word daarvoor door met name de Irakezen voor gek verklaard, die zien het allemaal met grote verbazing aan. Met name de Nederlanders hier doen hetzelfde als ik en sommigen lopen zelfs terug ook, waardoor de Irakezen er inmiddels van overtuigd zijn dat Nederlanders compleet gestoord zijn.

Ieder busrit hier op het terrein gaat gepaard met een bijzonder ritueel. Als we namelijk het kamp verlaten dan moeten we ons met onze passen uitchecken bij een elektronisch checkpoint. Als we gaan lopen is dat bij het draaihek wat de uitgang van het kamp vormt voor voetgangers maar met de bus werkt het anders.

Voorin de bus staat naast de chauffeur een plastic afwasteiltje waar je als je de bus binnenkomt je pas in gooit. Als de bus dan bij de slagbomen aankomt dan is er tussen de eerste en de tweede slagboom een elektronisch checkpoint. De chauffeur parkeert ernaast, neemt het teiltje op schoot en haalt vervolgens alle passen een voor een door het open raam langs de scanner. Daarna wordt het teiltje doorgegeven naar achteren, haalt iedereen zijn pas eruit en als het teiltje leeg is wordt het weer doorgegeven naar voren en teruggezet op zijn plek naast de chauffeur.

Op de weg naar kantoor is er ruim de tijd voor die grabbelronde want tegen de tijd dat de bus bij de eerste stop is heeft iedereen allang zijn pas te pakken en staat het teiltje weer keurig op zijn plek. Tussen de middag op weg naar de lunch is dat lastiger want het restaurant is vlak achter de poort. Het komt dus regelmatig voor dat er achterin de bus nog druk gegrabbeld wordt terwijl de passagiers voorin al uitstappen om te gaan eten…

Mensen komen en mensen gaan op dit moment in een redelijk hoog tempo. Er zijn nogal veel mensen op dit moment aan het einde van hun maximum contract van vijf jaar en moeten dus vertrekken, maar er zijn ook mensen die weggaan om persoonlijke redenen zoals mijn maatje Aziz.

Zijn vertrek is morgen, en daarom hadden onze Irakese collega’s voor vandaag een afscheidsontbijt georganiseerd. Het tijdstip kwart over negen was voor ons expats een beetje ongunstig, want de meeste van ons hebben dan allang ons ontbijt achter de knopen, maar voor de gezelligheid waren we toch allemaal aanwezig. Het ging tenslotte meer om het afscheid van Aziz dan om het ontbijt zelf, maar alles zag er zo lekker uit dat de meeste van ons toch ook nog wel effe wat weg snaaiden.

Ikzelf kon het niet laten om een ruitvormig plat brood te eten waar ik, na het opengescheurd te hebben, een soort van gehakt in had gestopt. Ja, zo gaat dat hier, alles gewoon met je handen, maar lekker was het wel! 

Wat het weer betreft hadden we een beetje een dipje. Waar de temperatuur gisteren nog opliep tot negenenveertig graden (de aangekondigde vijftig werd dus net niet gehaald) was het vandaag met vijfenveertig een stuk frisser. Dat kwam omdat er rond het middaguur plotseling bewolking kwam opzetten, die in de loop van de middag trouwens weer snel verdween. Er stond ook een tamelijk harde wind, we moesten zowat onze hoeden vasthouden…

Er is ten aanzien van de renovatie van ons kantoorgebouw goed nieuws en slecht nieuws te melden. En om maar te beginnen met het goeie nieuws, dat is grappig genoeg eigenlijk het slechte nieuws wat voor mij goed uitpakt.

Het slechte nieuws is dat fase een van de renovatie, de voorste helft van de begane grond, al ruim twee weken geleden klaar had moeten zijn. Dat is niet gebeurd door verschillende omstandigheden zoals te late aanvoer van materialen door leveranciers maar ook door de Ramadan en het daarop volgende Eid-feest. Zoals het er nu naar uitziet is dit eerste deel van de renovatie pas volgende week klaar en dat is voor mij in feite juist goed nieuws.

Ik zit namelijk in een kamer op de begane grond die als onderdeel van fase twee zals worden aangepakt. Was fase een eerder klaar geweest dan had ik dus een andere werkplek moeten zoeken voor het resterende gedeelte van mijn shift. Nu kan ik gewoon op mijn eigen plek blijven zitten en met een beetje mazzel is fase twee al afgerond als ik terugkom na mijn aanstaande verlofperiode. Of ik zoveel mazzel zal hebben… ik denk eigenlijk van niet maar dat zien we dan wel weer.

De werkzaamheden om de buitenkant van het gebouw op te knappen beginnen al op te schieten, het stucwerk is klaar en op dit moment worden de buitenmuren geverfd. In het ochtendzonnetje lijkt het op de foto een beetje gelig maar het is toch echt wit. Nou ja, gebroken wit…

De Engelse term die de kop van deze blog (kortweg ERW) vormt betekent letterlijk in het Nederlands “Explosieve Overblijfselen van Oorlog”. Het omvat alle overblijfselen uit oorlogen uit het verleden die niet opgeruimd zijn en die mogelijk ontploffingsgevaar opleveren. Ook in Nederland komt dat nog steeds voor want er worden nog steeds onontplofte bommen gevonden uit de Tweede Wereldoorlog, bij opgravingen of nieuwbouwprojecten. En zeker in onze woonplaats Katwijk weten we er alles van, want in vrijwel iedere familie zijn in vorige generaties in de visserij slachtoffers gevallen toen hun vissersschip op zee op een mijn liep uit de Eerste of Tweede Wereldoorlog.

Hier in Irak, waar sinds begin jaren tachtig van de vorige eeuw drie grote oorlogen zijn uitgevochten (de acht-jarige oorlog met Iran en twee Golfoorlogen), stikt het nog van de onontplofte bommen, granaten en mijnen. Ook in de woestijn waar wij zitten is nog steeds gevaar en we horen dan ook regelmatig van incidenten. Vaak kan zo’n gevonden explosief worden opgeruimd maar helaas vallen er nog steeds onschuldige slachtoffers en niet zelden gaat het daarbij om kinderen. Zo zijn er in de eerste vijf maanden van 2019 vierentwintig incidenten geweest met Explosive Remnants of War en bij die incidenten vielen twee doden en negen gewonden, de meeste daarvan kinderen.

Zo ontplofte er in de woestijn niet ver ten westen van hier een landmijn waarbij een jongetje het leven verloor en een andere zwaar werd gewond; ze waren tijdens het ongeval schapen aan het hoeden. En niet zelden gebeuren er tijdens het opruimen van ERW ongelukken, ook bij werkzaamheden van ons bedrijf. Er wordt ten noorden van hier gewerkt aan een nieuwe gasfabriek en bij het bouwrijp maken van de grond worden regelmatig explosieven gevonden; recentelijk is het drie keer gebeurt dat gevonden explosieven bij het opruimen ontploften, waarbij gelukkig geen slachtoffers zijn gevallen.

Om iedereen gerust te stellen, het terrein van KAZ is al jaren geleden helemaal vrij gemaakt van ERW…

Even een update over de stand van zaken rond de vervanger van Sachin, mijn back-to-back die inmiddels al weer twee en een halve maand geleden is vertrokken.

Het zag er naar uit dat we vrij snel een vervanger hadden gevonden en aan het eind van mijn vorige shift was het proces in gang gezet om hem aan boord te krijgen. Ik verwachtte wel dat het nog wel een maandje of wat zou duren voordat hij hier daadwerkelijk aan het werk zou kunnen gaan. Ik rekende op een maand of vier zonder back-to-back voordat alles rond zou zijn, maar er kwam tijdens mijn afgelopen verlofperiode een kink in de kabel. Het bleek dat we geen toestemming kregen om de geselecteerde persoon de baan te geven omdat hij niet honderd procent gekwalificeerd was en dat is een vereiste.

Dat zadelde ons met twee joekels van problemen op, ten eerste dat we nieuwe kandidaten moesten gaan zoeken en ten tweede dat het nu waarschijnlijk nog veel langer gaat duren voordat mijn toekomstige back-to-back aan het werk kan gaan. Allereerst moest er weer een nieuwe sollicitatieprocedure worden gestart en dat is gelukkig tijdens mijn afwezigheid al gedaan. En er was gelukkig al snel resultaat ook want er meldden zich twee interne en een externe kandidaat. Daarbij kreeg ik ook nog eens bericht van een ouwe collega die inmiddels weg is bij Shell maar ook in de baan is geinteresseerd.

Er gaan nu volgende week sollicitatiegesprekken plaatsvinden met in ieder geval de eerste drie kandidaten en dan moeten we maar zien wat daaruit voorkomt. Er schijnt een voorkeur te zijn voor een interne kandidaat maar als de keus inderdaad op een van hen valt dan zou het wel eens tegen het eind van het jaar kunnen lopen voordat hij hier kan beginnen. Intern is er altijd een overgangsperiode en er moet het nodige aan papierwerk worden afgehandeld, en pas als dat allemaal is afgerond kan de visumaanvraag de deur uit. En dat duurt ook al gauw twee tot drie maanden…

Gisteren was de laatste dag van de Ramadan en dat betekent dat vandaag Eid al-Fitr oftewel het Suikerfeest wordt gevierd. Alle moslim-collega’s zijn vandaag vrij en de meesten zullen de rest van de week ook niet op het werk verschijnen. Dat betekent voor de rest van ons dus een relaxed weekje voordat aanstaande zondag na het weekend de normale werkroutine weer gaat beginnen.

Overigens hebben de meeste Iraakse collega’s gisteren al een voorschot genomen op de viering van Eid zoals het ook kortweg wordt genoemd. Ondanks dat ze allemaal “Tot morgen” zeiden toen ze op zondag naar huis gingen verscheen er maar een enkeling op het werk gisteren. In de kamer waar ik zit kwamen er drie van de vijf sowieso niet opdagen en van de andere twee ging er een al om tien uur naar huis.

Verrassend genoeg was degene die overbleef die gozer uit mijn team die de afgelopen drie shifts nauwelijks is komen opdagen. Tot mijn verbazing was hij vorige week ook al drie van de vijf dagen aanwezig en nu dus ook twee dagen achter elkaar.

Ik vraag me dan ook af of er met hem gesproken is over zijn gebrek aan inzet en aanwezigheid, of dat hem misschien is duidelijk gemaakt dat hij alleen in aanmerking komt voor een andere positie als zijn mentaliteit verbetert. Hoe dan ook, ik heb geen idee wat ik met hem aan moet want zijn basiskennis van ons vak en zijn gebrekkige Engels maken hem voor mij tot een soortement van probleemgeval.

De komende dagen is het in ieder geval rustig op kantoor, en ik wens hierbij al mijn vrienden die moslim zijn Eid Mubarak.