Mijn vader, mijn jongste broer Alex en ikzelf waren er in 2010 bij toen onze club Quick Boys zich niet wist te plaatsen voor de nieuwe Topklasse waar de beste clubs uit het amateurvoetbal in zouden gaan spelen. Uitgerekend dat seizoen werd een van de slechtste resultaten in de clubgeschiedenis gehaald en waar de promotie naar de Topklasse werd verwacht bleef onze club maar net boven de rode streep. Voort het eerst speelde Quick Boys niet meer op het hoogste niveau.

De jaren daarop wilde het steeds maar niet lukken om verschillende redenen, maar nu was er dan eindelijk een kans om via de achterdeur (de nacompetitie) toch te promoveren naar de Tweede Divisie. Dan moest er alleen wel gewonnen worden van VVSB uit Noordwijkerhout. Ik had de wedstrijd achteraf live kunnen volgen via Omroep West maar omdat dat lastig uitkwam volgde ik zoals gewoonlijk het verloop via Twitter.

“Goeie eerste helft” kreeg ik door van mijn broer Alex die wel bij de wedstrijd aanwezig was, maar het was wel nog steeds 0-0. En dat bleef het ook tot het einde dus er was een verlenging nodig. Ik had het ondertussen niet meer, tot daar opeens het bericht kwam van de goal, de 1-0 voorsprong stond op het bord. Aan de veertien minuten die volgden leek geen einde te komen, kwamen er tot overmaat van ramp nog drie minuten extra bij, maar bij het eindsignaal was er dan toch de winst.

En dat betekent dan eindelijk…