In de zomermaanden is het tussen de middag hier zodanig heet (tussen de 45 en de 50 graden) dat de wandelingen voor de lunch naar het kamp en terug naar kantoor een hachelijke onderneming is. De meeste mensen houden het dan ook voor gezien en nemen de bus, ik heb besloten dat ik naar het kamp wandel en dan terug de bus neem. Ik word daarvoor door met name de Irakezen voor gek verklaard, die zien het allemaal met grote verbazing aan. Met name de Nederlanders hier doen hetzelfde als ik en sommigen lopen zelfs terug ook, waardoor de Irakezen er inmiddels van overtuigd zijn dat Nederlanders compleet gestoord zijn.

Ieder busrit hier op het terrein gaat gepaard met een bijzonder ritueel. Als we namelijk het kamp verlaten dan moeten we ons met onze passen uitchecken bij een elektronisch checkpoint. Als we gaan lopen is dat bij het draaihek wat de uitgang van het kamp vormt voor voetgangers maar met de bus werkt het anders.

Voorin de bus staat naast de chauffeur een plastic afwasteiltje waar je als je de bus binnenkomt je pas in gooit. Als de bus dan bij de slagbomen aankomt dan is er tussen de eerste en de tweede slagboom een elektronisch checkpoint. De chauffeur parkeert ernaast, neemt het teiltje op schoot en haalt vervolgens alle passen een voor een door het open raam langs de scanner. Daarna wordt het teiltje doorgegeven naar achteren, haalt iedereen zijn pas eruit en als het teiltje leeg is wordt het weer doorgegeven naar voren en teruggezet op zijn plek naast de chauffeur.

Op de weg naar kantoor is er ruim de tijd voor die grabbelronde want tegen de tijd dat de bus bij de eerste stop is heeft iedereen allang zijn pas te pakken en staat het teiltje weer keurig op zijn plek. Tussen de middag op weg naar de lunch is dat lastiger want het restaurant is vlak achter de poort. Het komt dus regelmatig voor dat er achterin de bus nog druk gegrabbeld wordt terwijl de passagiers voorin al uitstappen om te gaan eten…