Het is al heet sinds ik hier ben maar de afgelopen week was het wel heel erg warm want de temperatuur liep in de middag op tot boven de vijftig graden. Desondanks loop ik, meestal samen met nog een of meer collega’s, tussen de middag de anderhalve kilometer naar het kamp. Onze Irakese collega’s verklaren ons daarvoor compleet voor gek maar het is eigenlijk best te doen. Terug neem ik meestal de bus want twee keer door die hitte is wel wat teveel van het goeie.

De hitte zorgt ook voor andere problemen. Zo zijn de meeste deurkrukken en handgrepen die in de volle zon zitten bijna allemaal omwikkeld omdat je er anders simpelweg je handen aan kunt verbranden. Vanwege de renovatie in het IT-gebouw kunnen we geen gebruik maken van de binnentrap en moeten we gebruik maken van de ijzeren noodtrap buiten. Die zit ook de hele dag in de volle zon en de trapleuning is daarom ook omwikkeld met een soort van schuimplastic omhulsel. Het was de afgelopen dagen echter zo heet dat het plakband rond het omhulsel door de hitte half verbrand is zoals je op de foto kunt zien.

De sprinkhanenplaag lijkt over zijn hoogtepunt heen te zijn. Gistermiddag moesten we weer verhuizen naar een werkplek op de bovenverdieping omdat op de benedenverdieping weer werd gespoten met insecticide. Vanmorgen verwachtte ik dus weer een massaal slagveld maar dat viel mee, er lagen nog steeds heel wat sprinkhanenlijken maar lang niet meer zoveel als de afgelopen dagen.

Minder prettig zagen de toiletten eruit. Die blinken toch al niet uit in schoonheid maar vandaag stond je dankzij het spuitwerk tussen de dooie sprinkhanen en er lag ook een al dan niet dooie (dat weet je nooit zeker met die krengen) kakkerlak naast de wc-pot… 

Aan het begin van iedere shift vraag ik me wel eens af of ik weer in staat zal zijn om iedere dag een stukje te schrijven maar ik heb me daar alweer geen zorgen over hoeven maken tot nu toe. Het nieuws dient zich vrijwel iedere dag vanzelf aan en soms moet ik zelfs wel eens een nieuwtje bewaren tot een latere datum omdat ik meerdere onderwerpen heb voor dezelfde dag. Het nieuwtje van vandaag is in feite ook al een paar dagen oud maar toch wel het vermelden waard vind ik. Er zijn namelijk weer wat incidenten geweest met slangen.

Vorige week is er een slang ontdekt in de ruimte waar het draaihek staat waarmee voetgangers het kamp in en uit gaan. Ik kom daar zelf meerdere keren per dag doorheen op weg naar het fabrieksterrein en terug. Zelf heb ik de slang niet gezien maar het is natuurlijk geen prettige plek om potentieel gevaarlijke reptielen tegen te komen. Zoals ik al eens heb verteld, er zitten hier alleen maar hele vervelende slangen en er wordt dan ook geen risico genomen als er een wordt gevonden.

Dat gebeurd trouwens maar incidenteel op het terrein, maar dit is al wel het derde incident met een slang in drie maanden tijd want tijdens mijn vorige shift zat er een bij een van de barakken en tijdens mijn verlof heeft er een in het IT-gebouw gezeten, die mogelijk op de koelte van de airco’s is afgekomen.

De slang bij het draaihek is keurig afgevoerd en er is nu een val geplaatst bij de deur. Hopelijk is dat afdoende want ik heb een hekel aan slangen die niet achter glas zitten…

Sinds een paar dagen ben ik weer officiële sleuteldrager van de hoofdingang van het pand waar ik werk. Dat ben ik de eerste maanden toen ik hier was ook al geweest, samen met mijn toenmalige back-to-back, en de reden was omdat wij tweeën altijd als eerste ’s morgens begonnen en ook meestal zo’n beetje de laatsten waren die weggingen. Een maandje of wat geleden konden we onze sleutel inleveren want de hoofdingang was inmiddels aangesloten op het algemene beveiligingssysteem waardoor toegang simpel werd geregeld door middel van onze ID-cards. 

Totdat iemand ontdekte dat de beveiliging helemaal niet werkte want het systeem was wel geïnstalleerd maar nog niet actief omdat het nog niet was goedgekeurd door de beveiliging. Dat betekende dat de deur in feite gewoon open was en dat kan natuurlijk niet. Het bleek bovendien dat de deur niet zoals werd gedacht door de beveiliging ’s nachts werd afgesloten en dat betekende dat de sleutel opnieuw gebruikt moest gaan worden. Daarvoor moest iemand weer de sleuteldrager worden en de keus viel, begrijpelijk, weer op mij.

Omdat ik gistermiddag de wijk had genomen naar het kamp vanwege de takkenherrie van de renovatie had ik de sleutel aan iemand gegeven die wel was gebleven. Die persoon zou de sleutel ’s avonds dan aan mij teruggeven in het restaurant of anders onder mijn kamerdeur schuiven. Het werd het eerste want ik zag Akram in het restaurant, ik kreeg van hem keurig de sleutel terug en stopte die in mijn broekzak.

Vanmorgen wandelde ik naar kantoor en daar aangekomen ontdekte ik dat de sleutel niet in mijn rugzak zat. En dat klopte natuurlijk, die sleutel zat namelijk nog steeds in mijn broekzak. Alleen niet van de broek die ik aanhad maar in de zak van de korte broek die ik ’s avonds draag. Ik moest dus terug naar het kamp om de sleutel op te halen, en het is niet eens de eerste keer dat me dit overkomt. Gelukkig stond de pendelbus net op het punt van vertrekken en met mij als enige passagier ging het terug naar het kamp. Daar haalde ik snel de sleutel op in mijn kamer en ik was zelfs nog op tijd terug bij de stopplaats om met dezelfde bus als waarmee ik gekomen was terug te rijden naar het fabrieksterrein. Mijn eigenlijke werkdag begon dus dik een half uur later dan ik had gepland.

De rest van de dag heb ik vrijwel helemaal achter mijn bureau gezeten met mijn oortelefoons in en harde muziek op. Dat was de enige manier om geen last te hebben van het lawaai van de renovatie wat bij vlagen weer oorverdovend was. Oh ja, en die vervelende sprinkhanen zijn er ook nog steeds iedere morgen…

De sprinkhanenplaag duurt onverminderd voort. Nu al voor de derde ochtend lagen de ingang en de hal van het IT-gebouw bezaaid met dooie sprinkhanen, en het worden er niet minder maar juist steeds meer lijkt het wel. De oorzaak lijkt simpel, het gespoten vergif lijkt langzaamaan zijn effect te verliezen en dat is merkbaar omdat er tussen de lijken steeds meer zitten die nog leven.

Even iets heel anders, ik keek een dag of wat geleden eens op de site van LinkedIn. Voor degenen die dat niet kennen, dat is net zoiets als Facebook maar dan alleen gerelateerd aan je werk, zeg maar een soort professionele Facebook. Ik zag daar het bericht dat Brian Balsdon, een ouwe maat uit Kuala Lumpur waar ik een tijd mee heb samengewerkt op het Malampaya project in zowel Kuala Lumpur als Manila, inmiddels zeven jaar bij een ander bedrijf werkzaam is. Verscheidene mensen hadden op dat bericht al gereageerd met een felicitatie, net zoals dat op Facebook ook gebeurd. Maar mijn oog viel op het antwoord van een andere ouwe maat uit dezelfde tijd en die meldde tot mijn grote schrik en verdriet dat Brian overleden is, en ik hoorde bij navraag dat dat al vijf jaar geleden is.

Ik herinner me Brian als een joviale kerel, iets ouder dan ik, waarmee ik toen ik in Kuala Lumpur werkte regelmatig de rookplek opzocht (ik rookte toen nog) om een sigaretje weg te paffen. Hij was een groot liefhebber van James Bond en had daar een enorme verzameling memorabilia van. Mede daardoor was een andere niet alledaagse hobby ontstaan, het verzamelen van horloges. Wat ik niet wist namelijk is dat James Bond niet alleen in iedere film een bijzondere (gesponsorde) auto heeft maar ook altijd een speciaal gemaakt horloge draagt wat later in een beperkte oplage op de markt wordt gebracht.

Brian was begonnen die James Bond horloges te verzamelen maar gaandeweg ook andere, veelal dure, merkhorloges van onder andere Hublot, Rolex, Patek Philippe, Audemars Piguet, Chopard en meer van dat moois. Zijn collectie besloeg op dat moment meer dan honderdvijftig van die dure merkhorloges en het was zelfs zo dat de juweliers uit Kuala Lumpur hem uitnodigden op gelegenheden waarbij merkhorloges in besloten kring te koop werden aangeboden of wanneer er een nieuw model werd uitgebracht. Ik heb door Brian iets van die tic meegekregen want ik ben ook geïnteresseerd geraakt in mooie horloges, alleen is mijn eigen verzameling nog maar heel klein (drie stuks, de Omega van Riet niet meegerekend).

Na Kuala Lumpur heb ik Brian nog een paar keer in Manila ontmoet nadat we daar naartoe waren verhuisd maar nadat hij bij het Malampaya -project was vertrokken heb ik hem niets meer van hem gehoord. Tot dit ontzettend trieste bericht op LinkedIn. Merkwaardig toch eigenlijk, je staat op een of meerdere sociale media sites, maar als je er niet meer bent en niemand je gegevens opruimt blijf je daar dus gewoon als het ware voortleven. En dan krijg je van die ongelukkige berichten zoals dit. Brian, rust zacht.

Nee, niet meteen schrikken, er is niks aan de hand, laat me het even uitleggen.

Zoals ik gisteren meldde is er op de benedenverdieping van het IT-gebouw gif gespoten tegen de insectenoverlast. Nou, dat heeft gewerkt! Vanmorgen toen ik als eerste aankwam bij het kantoor moest ik over de dooie sprinkhanen heen stappen om bij mijn kamer te komen. Het ergst was het bij de voordeur, zowel buiten als binnen lag het daar letterlijk bezaaid met sprinkhanen-lijken zoals je op deze foto’s kunt zien:

Dit was verder ook weer een dag met hindernissen, deze keer in de vorm van verschillende software-problemen. Gistermorgen zag ik dat ik een nieuwe versie geïnstalleerd had gekregen van Microsoft Office en het eerste resultaat was dat ik geen enkel Word document meer kon openen. Zoiets kan ik tegenwoordig zelf niet meer verhelpen (dat kan ik wel maar dat mag ik niet), ik moet daarvoor de Helpdesk bellen en een zeer vriendelijk Filipijns meisje hielp me door het probleem voor me op te lossen.

Het bleek echter tijdelijk want vanmorgen na het opnieuw opstarten van mijn laptop zag ik dat niet alleen mijn probleem met Word terug was maar dat ik er een heleboel andere problemen bij had gekregen. Zo kon ik bijvoorbeeld mezelf niet meer aanmelden bij online vergaderingen en dat is lastig aangezien dat zo’n beetje de enige manier is waarop er nog vergaderd wordt. Elke keer als ik de Helpdesk belde met een probleem dan dook er even later weer een nieuw probleem op.

Kortom, van echt werken is niet zoveel terecht gekomen vandaag als ik had gehoopt. Nou ja, morgen is er weer een dag.

De dag begon met goed nieuws. Allereerst heb ik weer een sleutel van de kamer waar ik samen met vijf Irakese collega’s zit dus ik kan weer gewoon op mijn eigen plek gaan zitten in de opgeknapte kamer. Ik zeg bewust opgeknapt in plaats van gerenoveerd want voor dat laatste had er voor mijn gevoel toch wel wat meer mogen gebeuren. Zoals het er nu naar uit ziet hebben ze alleen het plafond en de deur vernieuwd en de muren voorzien van nieuw stucwerk, en hebben ze rest zo gelaten. Zelfs de oude stopcontacten zijn blijven zitten, daar is gewoon omheen gewerkt. Maar goed, het ziet er wel een stuk frisser uit nu alles mooi wit is en de kamer lijkt ook veel lichter.

Het tweede goeie nieuws vertelde Mustafa, de ene helft van mijn team. Het nieuws was dat voor de andere helft, die er vrijwel nooit is en als hij er is vrijwel niets uitvoert, een andere functie is gevonden en hij gaat dus weg binnenkort. Ik ben blij toe want het is een aardige gozer maar ik had er absoluut niets aan. De vraag is nog wel of er een vervanger komt maar dat maakt me eigenlijk niet eens zo veel uit.

Tenslotte heb ik vandaag een eerste gesprek gehad met mijn nieuwe back-to-back. Aan het eind van mijn vorige shift had ik mijn voorkeur doorgegeven voor deze kandidaat en hij is het dus inderdaad geworden. Hij komt uit India en heet Surya, en hopelijk kan hij zo snel mogelijk beginnen. Het papierwerk, met als belangrijkste de aanvraag voor zijn visum, moet nog vrijwel allemaal geregeld worden dus er zal wel een maand of drie overheen gaan maar ik heb tenminste weer een back-to-back!

Slecht nieuws was er vandaag ook, en dat is dat een collega die in Dubai werkt en waar ik nauw mee samenwerk gaat vertrekken. Dat vind ik heel jammer want we konden het best met elkaar vinden en hij deed veel nuttig werk voor ons omdat hij nu eenmaal dicht bij de contractors zit en dus makkelijker informatie boven tafel kon krijgen dan wij vanuit Basrah. Jammer maar helaas, hopelijk komt er voor hem een vervanger van hetzelfde kaliber, dat zou tenminste voor ons goed uitkomen.

Het laatste nieuwtje was ook niet echt leuk, dat ging over mijn geplande bezoek aan Dubai en Sharjah aan het eind van mijn shift. De laatste dagen van mijn shift vallen namelijk samen met Eid-al-Adha, wat een belangrijk islamitisch feest is en dan is in deze regio alles gesloten. Een bezoek aan het bedrijf in Dubai lijkt uitgesloten maar misschien is er nog wat te regelen met het bedrijf in Sharjah, dat moet ik de komende dagen zien af te stemmen.

Voor vandaag maar even een paar foto’s genomen onderweg vanuit de bus van het vliegveld naar KAZ. Wel een beetje verkleurd door de stoffige busramen maar je krijgt toch een beetje een beeld van wat wij zoal zien onderweg:

Het is opvallend hoe snel ik me iedere keer als ik terugkeer in KAZ weer aanpas aan het normale dagelijkse ritme daar. Om even over half tien deed ik gisteravond het licht uit en vanmorgen werd ik uit mezelf wakker om vijf uur voordat de wekker afliep.

Rond de klok van zes uur kwam ik aan bij het inmiddels al gedeeltelijk gerenoveerde IT-gebouw. Afgelopen dinsdag had ik al een mailtje gezien waarin werd gemeld dat fase 2 was afgerond. Daarmee was de begane grond waar ik zit dus klaar en dat betekent dat ik mooi alle rompslomp van de verbouwing van het gedeelte waar ik zit heb gemist, want daar zijn ze aan begonnen twee dagen nadat ik was vertrokken. Het zag er in ieder geval redelijk opgefrist uit zoals blijkt uit de volgende vooraf en achteraf foto’s:

In principe had ik dus weer gewoon kunnen plaatsnemen achter mijn bureau in de nu gerenoveerde kamer, maar dat ging niet want de kamer zat op slot. Logisch, want er zit een nieuwe deur in met een nieuw slot, en de sleutel daarvan zal ongetwijfeld op dit moment in beheer zijn bij een van mijn Irakese collega’s. En die zijn er vandaag en morgen niet want het is weekend in Irak…

Ik moest dus noodgedwongen een andere werkplek zoeken voor de komende twee dagen, wat gelukkig makkelijk was omdat er ook weer vanwege het weekend zat lege bureaus waren. Maar daarmee was ik er nog niet want toen ik probeerde in te loggen op het netwerk lukte dat niet. Wat bleek, mijn laptop was om de een of andere reden “gedeactiveerd” tijdens mijn afwezigheid en dat kon niet meteen worden verholpen. Gelukkig kon ik via een niet helemaal legale noodoplossing toch nog verbinding maken en kon ik alsnog aan het werk.

En werk was er zat, er lag van vier weken werk op me te wachten. Ik had na de werkdag dan ook weinig puf meer om naar de Gym te gaan. Morgen weer…