De vlucht van Amsterdam naar Dubai verliep voorspoedig, zij het dat mijn pogingen om flink wat te slapen bleven steken op hooguit twee uurtjes. De rest van de tijd keek ik zoals gewoonlijk films (Alita:Battle Angel en The Kid) maar ik had eigenlijk liever wat meer geslapen. Ik besloot daarom om bij aankomst in Dubai voor de verandering eens gebruik te maken van het hotel wat ik altijd krijg aangeboden van Emirates omdat de wachttijd tussen aankomst en vertrek naar Basrah meer dan zes uur bedraagt. We landden om even voor half zeven en de vlucht naar Basrah zou pas om vijf voor twee vertrekken.

Grappig genoeg doe ik dit traject nu al meer dan een jaar en ik heb het nooit nodig gevonden om van die hotel-optie op de heenreis gebruik te maken omdat ik wachten in de comfortabele lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai ook geen probleem vind. Bovendien moet je voor het hotel de luchthaven af en dat betekent door de paspoortcontrole, naar de Chauffeurs Service en dan met een taxi naar het hotel, en ook weer terug naar de luchthaven natuurlijk in omgekeerde volgorde. Kortom rompslomp, en omdat ik meestal met handbagage reis en thuis online al incheck haal ik op Schiphol meestal die vouchers voor het hotel niet eens op.

Deze keer had ik die grote reistas meegenomen die ik wilde inchecken bij de balie en daar kreeg ik dus automatisch mijn vouchers. Ik zei zelfs nog tegen het meisje achter de desk dat ik ze toch niet zou gebruiken en ze zei toen, “Wat zonde!”. En ik dacht toen al, “Ja, waarom gebruik ik ze eigenlijk niet?”. Na aankomst in Dubai bleek dat de rompslomp wel meeviel, ik zat al om zeven uur op mijn hotelkamer! En die hotelkamer was behoorlijk luxe en van alle gemakken voorzien. Er was zelfs een klein terras grenzend aan de tuin waar Riet haar rookpauzes had kunnen houden zittend in het zonnetje.

 

 

 

 

 

 

Ik kreeg zelfs nog een ontbijt aangeboden maar dat sloeg ik af, ik wilde proberen nog wat te gaan slapen. En dat lukte, ik werd na drie en een half uur wakker en ik was een stuk meer uitgerust dan na een verblijf in de lounge. Bovendien had ik nu de gelegenheid om op mijn gemak te douchen en nog wat journaals te kijken voordat ik een berichtje kreeg dat mijn auto al weer voor stond om me terug naar de luchthaven te brengen. Deze houden we er dus in!

De vlucht naar Basrah ging zonder problemen, er was totaal niets te merken van de commotie in de afgelopen weken in het gebied waar we overheen vlogen. Ook op de grond in Basrah was er niets te merken van enige onrust, maar wat wel opviel was dat het zicht erg wazig was. Er scheen al een paar dagen een harde wind te staan die het zand behoorlijk deed opwaaien, zo erg zelfs dat het tijdens de landing al te merken was. De foto hieronder laat het een beetje zien:

Om even voor half vijf reden we het KAZ kamp binnen. Morgen weer aan het werk in het gerenoveerde kantoor, ben benieuwd hoe het eruit ziet…