Het is opvallend hoe snel ik me iedere keer als ik terugkeer in KAZ weer aanpas aan het normale dagelijkse ritme daar. Om even over half tien deed ik gisteravond het licht uit en vanmorgen werd ik uit mezelf wakker om vijf uur voordat de wekker afliep.

Rond de klok van zes uur kwam ik aan bij het inmiddels al gedeeltelijk gerenoveerde IT-gebouw. Afgelopen dinsdag had ik al een mailtje gezien waarin werd gemeld dat fase 2 was afgerond. Daarmee was de begane grond waar ik zit dus klaar en dat betekent dat ik mooi alle rompslomp van de verbouwing van het gedeelte waar ik zit heb gemist, want daar zijn ze aan begonnen twee dagen nadat ik was vertrokken. Het zag er in ieder geval redelijk opgefrist uit zoals blijkt uit de volgende vooraf en achteraf foto’s:

In principe had ik dus weer gewoon kunnen plaatsnemen achter mijn bureau in de nu gerenoveerde kamer, maar dat ging niet want de kamer zat op slot. Logisch, want er zit een nieuwe deur in met een nieuw slot, en de sleutel daarvan zal ongetwijfeld op dit moment in beheer zijn bij een van mijn Irakese collega’s. En die zijn er vandaag en morgen niet want het is weekend in Irak…

Ik moest dus noodgedwongen een andere werkplek zoeken voor de komende twee dagen, wat gelukkig makkelijk was omdat er ook weer vanwege het weekend zat lege bureaus waren. Maar daarmee was ik er nog niet want toen ik probeerde in te loggen op het netwerk lukte dat niet. Wat bleek, mijn laptop was om de een of andere reden “gedeactiveerd” tijdens mijn afwezigheid en dat kon niet meteen worden verholpen. Gelukkig kon ik via een niet helemaal legale noodoplossing toch nog verbinding maken en kon ik alsnog aan het werk.

En werk was er zat, er lag van vier weken werk op me te wachten. Ik had na de werkdag dan ook weinig puf meer om naar de Gym te gaan. Morgen weer…