Het weer was in de eerste week dat ik thuis was niet om over naar huis te schrijven maar opeens veranderde het en kregen we te maken met de tweede hittegolf deze zomer. De temperaturen gingen weer naar boven de dertig graden en iedereen begon weer te zuchten dat het ’s nachts veel te warm was om te slapen.
Het was dus ideaal weer om in de tuin te zitten op het terras bij het kanaal om daar in de schaduw van de platanen de bootjes voorbij te zien varen.
Afgelopen week kwam Martin spontaan met het idee om met z’n drieën (hijzelf, Robin en ik) naar de Europa League wedstrijd van Feyenoord tegen Hapoel Beer Sheva uit Israël te gaan. Deze wedstrijd was de eerste van twee wedstrijden waarin beide ploegen onder elkaar moesten gaan uitmaken wie er door zou gaan naar de poulefase van de Europa League. Dat zou niet alleen sportief gezien een succes zijn maar het zou ook nog eens heel lucratief zijn, want door naar de poulefase betekent heel veel extra inkomsten en zoiets kan Feyenoord goed gebruiken.
Een belangrijk duel dus ondanks de niet zo heel erg aansprekende tegenstander, dus we besloten te gaan en Martin regelde kaarten. Omdat Martin vandaag van thuis uit had gewerkt gingen wij tweeën per trein naar Den Haag waar Robin ons opwachtte op station Hollands Spoor. We haalden daar in de nabij gelegen parkeergarage Robin’s auto op (hij werkt daar vlakbij) en vervolgens gingen we op weg naar Rotterdam Zuid.
Nadat we in eerste instantie de juiste afslag nog misten vonden we toch vrij snel de parkeergarage waar Martin een plek had gereserveerd. Het was vandaar maar een paar minuten lopen naar de kuip, en onderweg pikten we nog gauw even een patatje op want we hadden nog niet gegeten. Het was overigens niet de bedoeling om patat te eten maar het idee om in de buurt van de kuip wat te gaan eten bleek niet zo goed want (en dat hadden we kunnen verwachten) overal stonden lange rijen.
We zaten op de lage tribunes vlak achter het doel aan de zuidkant van het stadion, dus recht tegenover vak S. Dat leverde tijdens de wedstrijd een paar keer een leuke interactie op want er werd regelmatig vanuit vak S gebruld, “Komen wij uit Rotterdam!” waarop dan van onze kant werd geantwoord met “Ken je dat niet hore dan!”.
De wedstrijd zelf verliep voor ons ook prima. Feyenoord had gedurende vrijwel de gehele wedstrijd een overwicht wat voor rust resulteerde in een treffer van Sam Larsson (een intikker na een schot van Steven Berghuis op de paal) en na rust in twee treffers van Leroy Fer. Een prima avond dus waarbij ook het weer nog eens meezat, het was zonnig met een lekker temperatuurtje. Wat wil je nog meer…
Maandag is meestal de dag waarop Riet op onze kleindochter Gijsje past en als ik thuis ben dan pas ik uiteraard mee op. Het is ontzettend leuk om je kleindochter een dagje in huis te hebben en al hoor ik wel eens van andere “oppas-grootouders” dat ze na zo’n dag “afgedraaid” zijn, ik heb daar totaal geen last van en Riet zo te zien ook niet.
Uiteraard vraagt zo’n peuter veel aandacht, en ja, dan ontkom je er niet aan om niet alleen veel voor te lezen maar ook heel veel hetzelfde. Vanmorgen was Gijsje bijvoorbeeld net aan een uur binnen toen ik al minstens negen keer het boek van Bumba met haar had doorgenomen.
Wie Bumba is? Dat wist ik tot voor kort ook niet maar er zijn behalve boekjes ook veel filmpjes van op Youtube, en alle kleine kinderen zijn er gek op…
Het kan niet alle dagen maar vandaag was er een Emirates-vlucht naar Amsterdam die al om half vijf ’s morgens vertrekt. Ik heb me op die vlucht laten boeken, wat dan wel betekende dat ik vanmorgen om kwart voor twee al klaar moest staan bij het hotel voor mijn taxi maar ik was dan ook om half elf vanmorgen al thuis.
De reis verliep voorspoedig zonder noemenswaardigheden, of het moest zijn dat de vlucht deze keer niet met de zeer comfortabele Airbus A380 werd uitgevoerd maar met een tamelijk oude Boeing 777. In de A380 zit je in de business class op het bovenste dek in je eigen kubusje, en dat is toch wat comfortabeler dan de stoelen naast elkaar in de 777. Eigenlijk is dit gewoon gezeik, dat weet ik ook wel, want in feite praat ik hier over het verschil tussen erg luxe en heel erg luxe.
Aangekomen in Nederland viel het weer me niet mee. Alweer was het totaal anders dan de berichtgeving vanuit Nederland vorige week toen het blijkbaar wel goed weer was. Dat is me nu al een paar keer overkomen, dat ik in Irak alleen maar hoor hoe mooi het weer in Nederland is, om vervolgens bij terugkomst te worden geconfronteerd met typisch Nederlands weer. Ook nu was het bij aankomst op Schiphol weer regenachtig en winderig en niet al te warm, en de vooruitzichten voor de komende weken zijn niet echt goed. Lekker dan…
Zoals ik al had verwacht werd dat uitslapen niks vanmorgen. Ik was gisteravond tot bij elven opgebleven maar vanwege het tijdsverschil van een uur met Basrah was het voor mij eigenlijk pas tien uur en dus nog steeds heel vroeg. Niet gek natuurlijk aangezien ik de afgelopen vier weken ononderbroken iedere avond om half tien het licht al uitdeed. Ik was vanmorgen dan ook om zes uur op, wat naar Basrah-tijd vertaald vijf uur is en dus mijn gewone tijd van opstaan. Ik hoefde me alleen niet te haasten naar het restaurant voor het ontbijt vandaag want ik werd pas rond half negen op het kantoor waar ik moest zijn verwacht en dat gebouw is vijf minuten lopen vanaf het hotel.
Er was bij het ontbijt in het hotel overigens wel een verrassing want ik was om half acht de enige, het hele restaurant was leeg! Dat ben ik niet gewend want normaal gesproken is het er altijd hartstikke druk om die tijd, maar vanwege de Eid-viering was het hotel vrijwel leeg hoorde ik. Heel veel kantoren in Dubai zijn de hele week gesloten en aangezien het Radisson Blu een echt zaken-hotel is wat het niet zozeer van de toeristen moet hebben was het dus ongewoon rustig.
De werkdag verliep prima en was zeker nuttig, iets wat mijn gastheren ook vonden want ze stelden voor dat ik de komende maanden niet alleen aan het einde van mijn shift maar ook aan het begin zou komen voor besprekingen. Op zich een prima plan lijkt mij maar dat moet ik natuurlijk wel even met mijn bazen overleggen. Het uitzicht vanaf mijn werkplek was werkelijk schitterend, maar hoe mooi ook, ik ben halverwege de middag uitgeweken naar de dichtstbijzijnde Costa Coffee om daar nog wat te werken want de WiFi in het kantoorgebouw was niet vooruit te branden.
Aan het eind van de dag had ik afgesproken met twee collega’s om nog even wat te drinken in de bar van het Radisson Blu hotel. Een van de twee is mijn collega Paul die gestationeerd is in het kantoor van onze contracteer, maar helaas heeft hij besloten om zijn contract te beëindigen. Hij werkt op contractbasis en is niet tevreden over de voorwaarden in zijn contract. Heel jammer voor mij want ik kon het prima met Paul vinden en ik zal zijn inbreng als “onze oren en ogen in Dubai” zeker gaan missen. Hij wordt wel weer vervangen maar de vraag is dan altijd of er met de nieuwe persoon ook zo’n klik is.
Teruglopend naar mijn hotelkamer zag ik door het raam het verlichte kantoorgebouw waar ik vandaag heb gewerkt, en dat vond ik mooi genoeg voor een fotootje. Ik heb nog lekker een paar uurtjes geslapen op mijn hotelkamer. want ik word vannacht om twee uur opgehaald door een limousine van de Emirates chauffeur service. Ik ga zo nog even douchen en dan is het wachten tot de auto arriveert.
Mijn laatste werkdag in KAZ begon met slecht nieuws. Onze contactpersoon bij het bedrijf in Sharjah waar ik morgen naar toe zou gaan stuurde een mailtje met de mededeling dat ze de meeting willen verzetten naar de 28e want vanwege de Eid al-Adha viering zijn veel mensen er niet. Ik was daar flink pissig over want dat had ik juist nog gevraagd toen we deze meeting regelden en toen was het nog geen probleem. Had je dat niet eerder kunnen bedenken zou je zeggen, nietwaar.
Gelukkig heb ik een plan B en dat is in plaats van naar Sharjah naar het bedrijf wat in Dubai zit. Daar had ik eigenlijk toch al naar toe gewild maar vanwege de Eid al-Adha viering had ik maar één dag beschikbaar deze week en heb ik dus moeten kiezen tussen de twee bedrijven. Ze waren gelukkig blij dat ik nu alsnog kon komen en het was dus snel geregeld. En dat was maar goed ook want ik had mijn vluchten al gewijzigd en een hotel geregeld in Dubai.
Omdat ons konvooi pas om kwart voor een zou vertrekken ben ik vanmorgen nog gewoon een paar uurtjes naar kantoor geweest, ondanks dat vandaag eigenlijk mijn eerste officiële vrije dag is. Rond kwart over tien ben ik op mijn gemak terug gewandeld naar het kamp om de laatste dingen in te pakken, mijn spullen in mijn kasten te bergen en mijn kamer leeg te ruimen zodat die gedurende mijn afwezigheid gebruikt kan worden. Ik had ook nog mooi de tijd om te lunchen voor vertrek en om even over half een zat ik, met kogelvrij vest aan, in de bus. De foto hieronder is door het raam van de bus gemaakt, de voorste auto is het escorte van ons konvooi van vier bussen.
Zoals ik al had verwacht waren de veiligheidsmaatregelen op de luchthaven nog draconischer dan ze normaal al zijn, dankzij dat incident met die bermbom. Nu moesten echt bij iedere check de laptops en iPads uit de koffers en er is een extra controle bijgekomen. Nu controleren ze op het moment dat je de slurf ingaat nog gauw even je visum, en dat is dus checkpunt nummer negen, als je de gewone paspoortcontrole meerekent. Ja, effe snel het vliegtuig in is er hier niet bij…
De reis zelf verliep zoals gewoonlijk zonder vertraging en zonder problemen, en bij half acht was ik in het Radisson Blu hotel in Dubai Media City. Morgen kan ik uitslapen, ik hoef pas om zeven uur op. Wat een luxe!
Er worden hier en daar op het terrein waar de kantoorgebouwen staan pogingen ondernomen om toch nog wat te laten groeien of het aanwezige groen er redelijk bij te laten staan. Daarvoor zijn er sproei-installaties aangelegd die overigens allemaal lekken als een gieter en maar spaarzaam aanstaan.
Bij een van de plekken waar we iedere dag langs lopen en waar geprobeerd wordt iets van gras te laten groeien ontstaat regelmatig door het sproeien plasjes water, wat veroorzaakt wordt door de keiharde grond waardoor het water maar langzaam wegzakt. Als we er ’s middags op weg naar huis langs komen dan zien we steevast een heleboel vogeltjes zitten bij het water. Ik probeer al weken om er een keer een foto van te maken maar telkens als we vlakbij genoeg komen dan vliegt het hele stel op. Gisteren is het zowaar een keer gelukt om een groepje op de foto te krijgen wat deze keer niet bij het water zit (er lagen geen plassen) maar in de schaduw van een van de weinige bomen.
Voor vandaag was er maar een ding belangrijk en dat was om de mail in de gaten te houden rond half drie ’s middags. Dan wordt het schema van de konvooien voor morgen rondgestuurd met de namen van iedereen die meegaat, en het is natuurlijk wel de bedoeling dat mijn naam vermeld staat bij een van de konvooien die naar de luchthaven gaan.
Dat bleek weer het geval (het gaat door een nieuw systeem tegenwoordig bijna nooit meer mis), het konvooi met mijn naam erbij vertrekt om kwart voor een. Ik hoef dus nu alleen nog maar vanavond mijn reistas in te pakken en morgen te zorgen dat ik op tijd bij de bus ben.
Het was vanmiddag al weer zover, tijd om in te checken voor mijn vlucht vanuit Basrah naar Dubai. Die vertrekt woensdagmiddag om vijf voor half vijf en dat betekent dat ik vanaf vanmiddag half vijf online kon inchecken. Ik maak daar altijd gebruik van omdat ik dan eventueel nog van stoel kan wijzigen als ik dat zou willen (soms wel, soms niet) en ik kan dan eventueel mijn boarding pass alvast printen.
Normaal gesproken doe ik dat vrijwel nooit meer, ik doe alles elektronisch. Dat betekent dat ik een link naar mijn boarding pass laat sturen via e-mail zodat ik die wanneer nodig kan uitprinten maar dat doe ik alleen als dat echt nodig is. Ik laat mijn boarding pass meestal in elektronisch formaat opsturen zodat ik hem op mijn telefoon kan opslaan. En omdat mijn iWatch is gekoppeld aan mijn iPhone heb ik de QR code van mijn boarding pass zelfs op mijn horloge zodat ik op de meeste luchthavens alleen maar mijn horloge onder de scanner hoef te houden, of anders kan ik gewoon de boarding pass op mijn telefoon laten zien.
Hier werkt dat allemaal niet. Je wordt onderweg naar de luchthaven verscheidene keren gecontroleerd waarbij je je paspoort en ticket of boarding pass moet laten zien en elektronische versies op iPad of iPhone worden veelal niet geaccepteerd. En aangezien het laatste wat je wilt is gelazer met je papieren op weg naar de luchthaven neem ik net als iedereen geen enkel risico en print gewoon alles uit. Daarnaast zorg ik altijd dat ik alle reisdocumenten ook nog eens op mijn iPad heb staan zodat ik in geval van nood altijd wat heb om op terug te vallen.
Dat laatste heb ik overigens nog nooit nodig gehad en ik ga er vanuit dat dat ook nu niet het geval is. Hoe dan ook, de voorbereidingen voor mijn vertrek zijn begonnen!
Eid al-Adha, in Nederland het Offerfeest genoemd, is het tweede eid-feest in de islam en is de viering om te gedenken dat de profeet Ibrahim bereid was zijn zoon te offeren voor God. Dit verhaal is hetzelfde verhaal als in de Christelijke Bijbel, met als verschil dat in de Koran de naam van de zoon niet wordt genoemd terwijl in de Bijbel Abrahams zoon Isaak wordt genoemd wordt. Het verhaal komt veelal overeen.
De islam kent in feite twee grote feesten, Eid al-Adha geldt als het grote feest terwijl Eid al-Fitr (in Nederland het Suikerfeest) het kleine feest wordt genoemd. Het feest van Eid al-Adha duurt vier dagen en valt op de 10e dag van de Hadj-maand, de maand waarin de Pelgrimstocht naar Mekka dient te worden gemaakt,
Op de eerste dag is er een extra gezamenlijk gebed, waarna er een preek is in de moskee waarbij iedereen zich in zijn mooiste, zo mogelijk nieuwe kleren moet steken. Het feest moet moslims eraan herinneren dat ze zo nodig alles moeten opofferen voor God naar het voorbeeld van Ibrahim (Abraham dus).
Wij hebben de komende week een hele rustige werkweek want onze Irakese collega’s zijn allemaal de hele week vrij om Eid al-Adha te vieren. Gisteravond vonden we in het restaurant op de tafels een brief met de mededeling dta er deze week geen huishoudelijke diensten zullen zijn. Dat betekent dat de kamers niet worden schoongemaakt, er geen handdoeken worden verschoond en geen bedden opgemaakt. Gelukkig gaat de wasservice wel gewoon door en dat komt best uit want ik heb nog een zak klaar staan voor morgen…
Het serieuze aftellen is nu overigens ook begonnen want ik heb nog maar drie dagen te gaan, vandaag meegerekend. Nou ja, ik ga waarschijnlijk woensdagochtend ook nog wel even langs kantoor maar dat is maar een paar uurtjes want ik verwacht dat we net na het middaguur naar de luchthaven vertrekken.
De situatie is onveranderd na het incident met het IED (Improvised Explosive Device oftewel een geïmproviseerd explosief), het is rustig in het kamp maar er zijn nog steeds geen transporten behalve van en naar de luchthaven tot nader order. In feite is het gewoon “business as usual”.
Het wordt de komende week wat het werk betreft in ieder geval erg rustig want de “locals” (onze Irakese collega’s) hebben vanaf vandaag tot en met volgend weekend vrij want volgende week vieren ze Eid al-Adha. Ik heb vandaag dan ook al afscheid genomen van mijn Irakese kamergenoten want die zie ik deze shift niet meer.
Vandaag is officieel mijn laatste week alweer ingegaan en ik ben dus al voorzichtig begonnen met aftellen. Dat mag, want ik zit al twee dagen in “single digits”, minder dan tien dagen te gaan, wat iedereen als een mijlpaal beschouwd.
Het was vandaag ook weer een wasdag, al hoef ik daar zelf weinig aan te doen. Ik verzamel mijn vuile was, stop dat in de daarvoor bestemde waszak en gooi die als ik ’s morgens weg ga op de gang tegen mijn kamerdeur. Die zak wordt dan opgehaald, de was die erin zit wordt gedaan en als ik terug bij mijn kamer kom hangt de zak met de schone was aan mijn deurknop. Het enige probleem is eigenlijk dat de meeste was meestal alleen is opgevouwen en alleen overhemden provisorisch worden gestreken.
Ja, dat betekent inderdaad dat je er zelfs met schone kleren toch een beetje sjofel bijloopt, maar ja, iedereen heeft hetzelfde probleem dus het valt eigenlijk niet eens meer op…
Er was vanmorgen voor het eerst deze shift bewolking te zien. Tot nu toe was er iedere morgen een stralend zonnetje te zien maar vandaag dus niet, al duurde het maar een uurtje na zonsopgang voordat de zon al weer volop scheen. De bewolking was min of meer onverwacht omdat normaal gesproken de wind daarvoor eerst naar het zuiden draait en er vochtige lucht deze kant op komt, maar de wind zit al sinds ik hier aankwam stevig in de noord-hoek en dat was vandaag niet anders.
Het was ook figuurlijk gesproken een beetje een somber begin van de dag want er is gistermiddag een tamelijk ernstig incident geweest. We hoorden er gisteravond om kwart over negen pas van via een e-mailtje van onze beveiliging en hoewel er niet werd vermeld wat er nou precies gebeurd was werd er wel gemeld dat voorlopig alle transporten werden stilgelegd. Zelfs transporten naar de luchthaven werden in ieder geval in de ochtend opgeschort, hangende een onderzoek. Iedereen was vanmorgen uiteraard stik-nieuwsgierig naar wat er nou precies gebeurd was maar we werden maar spaarzaam op de hoogte gehouden dus dat bleef lang onbekend. Wel kregen we halverwege de ochtend te horen dat de transporten van en naar de luchthaven werden hervat (wat goed nieuws was voor degenen die ’s middags zouden vertrekken) maar alle andere transporten nog niet.
Toevallig had ik aan het eind van de middag een HEAT opfriscursus. Dat heeft niks te maken met de hitte hier want HEAT staat voor Hostile Environment Assessment Training, oftewel een training over hoe je je moet gedragen in een vijandige omgeving. Tijdens deze training hoorden we pas wat er nou werkelijk gebeurd was. Het bleek dat er een aanslag met een bermbom was geweest op een transport wat net mensen had afgezet op de luchthaven en op de terugweg was. Het was geen transport van ons maar wel van een internationaal bedrijf. De getroffen auto was aan de zijkant waar de bom was ontploft helemaal geperforeerd maar er was niets door de bepantsering (dezelfde die in de auto’s van onze transporten zit) heen gekomen en er was dan ook niemand gewond geraakt. De bom was ook niet krachtig maar meer bedoeld om schrik aan te jagen, dat vermoeden ze tenminste.
Het onderzoek naar het waarom is nog een grote vraag. Het kan een terroristische aanslag zijn maar evengoed een aanslag door een concurrerend bedrijf, want dat komt hier ook voor. Hoe dan ook, voorlopig gaan in ieder geval de transporten van en naar de luchthaven nog gewoon door en dat is voor ons hier in het kamp het belangrijkste…
Het viel vanmorgen toen ik bij het IT-gebouw arriveerde meteen op, de hoeveelheid dooie sprinkhanen voor de deur en in de hal was enorm afgenomen. Lagen er gisteren nog grote hoeveelheden lijken bij de deur en in de hal, vandaag waren dat er nog maar een paar, hooguit enkele tientallen. Hopelijk is dit het teken dat de sprinkhanenplaag over is, want dan kunnen we ons klaar gaan maken voor de volgende plaag die zich de komende weken ongetwijfeld gaat aandienen: vliegen…
We hebben op dit moment een groter probleem en dat is de watervoorziening. Omdat het kraanwater hier nu eenmaal niet te drinken is wordt er normaal gesproken regelmatig water geleverd in de vorm van verpakkingen met plastic flesjes en van die grote 25-liter flessen. De geleverde voorraad wordt simpelweg in de hal neergezet achter de voordeur en dan is het graaien om een voorraadje te bemachtigen. Ben je te laat dan grijp je mis dus we proberen altijd om voor onze kamer een voorraadje aan te leggen zodat we een paar dagen vooruit kunnen, en dan is het hopen dat we het redden tot aan de volgende levering.
De laatste weken zijn er twee grote problemen met de waterlevering. Ten eerste wordt er minder vaak geleverd en ten tweede hebben we een grote groep bouwvakkers in het gebouw die ook uit dezelfde voorraad mee moeten delen. Het gebeurd dan ook regelmatig dat de voorraad drinkwater in het gebouw op is en er nog geen zicht is op een nieuwe levering. En als dat in het weekend gebeurd is dat helemaal vervelend want dan is het wachten tot zondag.
Nu hebben we wel een noodoplossing, want in onze kamers in het kamp worden we wel heel goed bevoorraad. Ik heb bijvoorbeeld op dit moment zo’n zeven pakken met flesjes staan, in totaal zo’n tachtig stuks van een halve liter per stuk. Er zijn al collega’s geweest die dan maar zo’n pak meezeulen van het kamp naar kantoor want veel meer keus hebben we niet. Het is in dit klimaat bittere noodzaak om zeker drie liter water per dag te drinken en we maken ons dan ook al zorgen over volgende week want dan is het de viering van Eid al-Adha. Dan zijn alle Irakezen vrij, wat waarschijnlijk ook betekent dat er geen waterleveranties zullen gaan plaatsvinden, en we raken al weer aardig los…
Hopelijk krijgen we nog een leverantie voordat ze allemaal aan hun stutten trekken, en zo niet dan wordt het sjouwen vanaf het kamp…
Het is nog steeds (zelfs na meer dan een jaar) bijna onmogelijk om zonder er eerst even over na te denken te zeggen wat voor dag het is. Dat komt natuurlijk doordat we alle dagen werken en daardoor af en toe de draad kwijt raken, maar niet minder verwarrend is na al die tijd nog steeds het verschoven weekend. Aangezien het weekend hier op vrijdag en zaterdag valt is zondag de eerste werkdag van de week voor de locals. Maar voor mij voelt het als een maandag in plaats van een zondag, en ik ben daarin echt niet de enige, vrijwel al mijn expat collega’s hebben hetzelfde.
We houden dan ook de dagen op een heel andere manier bij die voor ons veel gemakkelijker is, en dat is aan de hand van de specialiteit van de dag in het restaurant. De twee dagen die er voor mij uitspringen zijn de woensdag, “Hamburger Night”, en de vrijdag, “Steak Night”. De hamburger met patat op woensdag vervangt voor mij de “patatdag” thuis die altijd op vrijdagavond is. De biefstukken op vrijdagavond zijn ook beslist de moeite waard en deze twee avonden zijn dan ook de avonden waar het de rest van de week om draait.
Op zondag hebben we “Roast Beef Night” maar ik sla de rosbief altijd over ook al ziet die er altijd erg lekker uit. Maandag is het “Chicken Donor Night”, dan hebben we shoarma maar dan van kip (ook heel erg smakelijk) en dinsdag is het “Mexican Night” met chili con carne en taco’s. Die laatste twee sla ik trouwens ook altijd over, de chili con carne heb ik een keer geprobeerd maar die is zo heet dat je helemaal niks meer proeft en de taco’s moet je zelf in elkaar flansen, dat vind ik teveel gedoe.
Hebben we nog over de donderdag en de zaterdag, dat zijn respectievelijk “Pizza Night” en “Italian Night”. Italiaans betekent natuurlijk pasta (heerlijke spaghetti bolognese) maar eigenlijk is pizza natuurlijk ook Italiaans dus je zou kunnen zeggen dat we twee keer Italiaans hebben in een week. Ik heb trouwens zo lang als ik hier ben nog geen enkele keer pizza op bedenk ik opeens…
Maar goed, we volgen de dagen hier dus eigenlijk aan de hand van het dagelijkse menu. Niet logisch misschien maar wel zo makkelijk want het is tenminste consistent.
Er werd me voordat ik weer afreisde naar Irak regelmatig gevraagd of de situatie hier wel veilig was. Die vraag kwam natuurlijk voort uit de toenemende spanning tussen de Verenigde Staten en Iran, want het laatste is tenslotte een buurland van Irak. Sterker nog, de grens met Iran is maar een kilometer of twintig van Basrah verwijderd en dat is dus heel erg dichtbij.
Eerlijk is eerlijk, ondanks dat het hier gewoon rustig is (er zijn zelfs geen grote zomerse demonstraties in de stad die vorig jaar om deze tijd voor veel onrust zorgden) kijken we allemaal toch met argusogen naar het nieuws om de nieuwste ontwikkelingen in de gaten te houden. Feit is dat de onrust zich op dit moment concentreert rond de Straat van Hormuz, maar dat is hier anderhalf uur vliegen vandaan. Het ligt zelfs een heel stuk dichter bij Dubai dan hier, maar desondanks is er wel de vrees dat een eventuele escalatie van het huidige conflict ook gevolgen zal hebben voor deze regio.
Irak zit in feite tussen twee vuren want het heeft op dit moment eigenlijk maar twee bondgenoten en dat zijn nou net de twee landen die lijnrecht tegenover elkaar staan, de Verenigde Staten en Iran. Het is voor Irak dan ook onmogelijk om bij een conflict een partij te kiezen en heeft daarom ook al aangeboden om te bemiddelen, iets wat door beide partijen is afgewezen. Een bijkomend probleem is dat het zuiden van het land, deze regio dus, hoofdzakelijk bevolkt is met Sjiieten, net als Iran, en die hebben dan ook sterke Iraanse sympathieën. Zelfs onze Irakese collega’s vertelden dat deze lieden niet ongevaarlijk zijn.
Vanmorgen liep ik onderweg naar kantoor op met mijn maat Haider, die ondanks het feit dat hij een Sjiiet is uit het hoofdzakelijk Soennitische Bagdad komt. We hadden een heel openhartig gesprek over de situatie hier en met name over wat hij beschouwd als ongewenst religieus fanatisme van bepaalde Iran-sympathisanten in en rond Basrah. Het is zelfs zo erg dat hij weigerde om zijn gezin van Bagdad naar Basrah te laten verhuizen, ondanks dat hij hier werkt, omdat hij niet wil dat zijn kinderen erdoor worden beïnvloed.
Maar goed, op dit moment is de situatie nog steeds rustig en we zullen wel zien of dat zo blijft. Business as usual, dus…
Zoals ik al had verteld neem ik ’s middags na de lunch vrijwel altijd de bus terug naar het fabrieksterrein omdat met de huidige temperaturen (het was vandaag weer 51 graden) twee keer dat stuk lopen een beetje teveel van het goeie is. Niet eens omdat ik het niet vol zou houden maar omdat ik geen zin heb om de hele middag met een nat overhemd achter mijn bureau te zitten. Komt nog bij dat in de kamer waar ik zit de aanwezige Irakezen de gewoonte hebben om de airco op temperaturen onder de twintig graden te zetten en het dus af en toe gewoon koud binnen is…
Na de lunch loop ik dus naar de bushalte die je op de foto hebt kunnen zien bij de blog van 30 juli. Daar staat de enige overdekte rook- en hangplek van het kamp en daar stonden tot voor kort dezelfde houten banken als op de overige plekken, maar zoals je op de foto hiernaast kunt zien zijn de banken vervangen door twee meer comfortabele tuinstellen.
Hoewel je daar uit de zon zit is het er deze tijd van het jaar bloedgeslagen heet maar het is wel de meest ideale plek om de bus te zien aankomen. En dat kun je weer zien op de onderstaande foto waar de bus net aankomt bij de halte naast het restaurant om een volgende lading lunchers te laten uitstappen.
Er lijkt vooralsnog nog steeds geen eind te komen aan de sprinkhanenplaag. Vanmorgen bij het kantoorgebouw was het zelfs weer een stuk erger dan gisteren, niet alleen de hele hal lag nu vol maar ook in onze kamer (toch een meter of tien van de voordeur) lag een aanzienlijk aantal lijken. En vanavond had ik er voor de tweede keer een in mijn badkamer. Niet dat ze gevaarlijk zijn of zo maar ik wil geen rondhopsende sprinkhanen in mijn kamer als ik lig te slapen. Helaas voor de indringer, maar dan had-ie maar buiten moeten blijven…
Vanmorgen op weg naar het restaurant zag ik dat blijkbaar gisteren de houten banken die overal buiten staan bij de rook- en hangplekken opeens wit zijn. Het werd blijkbaar tijd voor een verfje en ik moet zeggen, het ziet er opeens een stuk frisser uit zo.
Ook op de foto hieronder zie je witte banken staan bij de rookplek voor het administratiegebouw (deze foto is overigens genomen voor de deur van het restaurant). Het gebouw zelf is de typische stijl van alle gebouwen in het kamp, ze zien er vrijwel allemaal zo uit: zandkleurig, kleine ramen en stalen deuren die voorzien zijn van beveiliging. Ik kom niet zo vaak in het Administratiegebouw en dat is een goed teken want het betekent dat administratief alles tenminste op rolletjes loopt. De enige keren dat ik er dit jaar binnen ben geweest was om mijn paspoort op te halen nadat ik een nieuw visum had gekregen en twee keer voor het ophalen van een nieuwe Oil Field Pass.
Ik moet wel even vermelden dat het er binnen een stuk gezelliger uitziet dan zo van buiten…
Laat ik eens beschrijven hoe een gewone werkdag eraan toegaat voor mij hier, en daarmee beschrijf ik meteen alle dagen hier in het kamp behalve de dag dat ik aankom en de dag dat ik vertrek.
De wekker loopt om vijf uur af en na het gebruikelijke ochtendritueel wandel ik een kwartier later naar het restaurant voor het ontbijt. De keuze is heel erg uitgebreid maar ik probeer toch zoveel mogelijk de gezondere dingen te eten, wat meestal neerkomt op cornflakes of yoghurt, met veel fruit en een groot glas sinaasappelsap. Voor de variatie neem ik daar weleens een sneetje toast met jam, worstjes of een ei bij, of ik neem twee sneetjes toast met een omelet maar dat is dan wel in plaats van.
Na het ontbijt wandel ik naar kantoor, een wandeling van vijftien tot twintig minuten, afhankelijk van met wie ik meeloop. Ik ben meestal al voor zessen bij het IT-gebouw en ik ben daar altijd als eerste, vandaar ook dat ik de sleutel heb. Ik ben daar al dik anderhalf uur aan het werk voordat tegen half acht de eerste “locals” binnen komen druppelen. Mustafa uit mijn team is meestal de eerste die binnenkomt en me steevast begroet met een handdruk en “Goodmorning, Mister Willem” (dat “Mister” krijg ik er maar niet uit).
Rond half twaalf verzamelen we met de paar collega’s die naar het kamp wandelen voor de lunch. In het restaurant schuiven we dan aan dezelfde tafel als de andere collega’s die de bus hebben genomen en dus al aan de maaltijd zitten. Na de lunch pak ik altijd de bus terug naar kantoor. De Irakese collega’s hebben geen lunch maar dat komt omdat ze om twee uur al huiswaarts gaan. Ze zeggen allemaal altijd “See you tomorrow” als ze weggaan maar je moet de volgende dag altijd maar afwachten wie er komen opdagen.
Zelf werk ik door tot een uur of kwart voor zes, dan is het verzamelen om terug te wandelen naar het kamp. Daar aangekomen kleed ik me meestal om om naar de sportzaal te gaan. Dat doe ik drie dagen achter elkaar en de vierde dag houd ik rust. Na het sporten is het douchen en dan snel naar het restaurant voor het avondeten. Meestal spreek ik wel met een paar maten af en het wordt dan ook meestal wel gezellig. Afhankelijk van hoe gezellig blijf ik zitten tot ergens tussen half acht en kwart voor acht, wat meestal wel de uiterste tijd is dat we opbreken want iedereen ligt altijd vroeg op bed.
Op mijn kamer bel ik iedere dag via Facetime even met Riet want ik wil altijd even met mijn meisje praten, al is het maar voor een paar minuten. Het wordt vrijwel altijd minstens een minuut of tien want er is altijd wel wat te vertellen, ook al bellen we iedere dag.
Voordat het licht uitgaat zit ik altijd nog even met de laptop en dat doe ik op mijn bed. Ik heb daar tijdens mijn laatste verlof zelfs een handig klaptafeltje gekocht en daar heb ik deze shift al heel wat plezier van gehad. En om uiterlijk half tien gaat het licht uit want morgen loopt om vijf uur de wekker weer af…