De situatie is onveranderd na het incident met het IED (Improvised Explosive Device oftewel een geïmproviseerd explosief), het is rustig in het kamp maar er zijn nog steeds geen transporten behalve van en naar de luchthaven tot nader order. In feite is het gewoon “business as usual”.

Het wordt de komende week wat het werk betreft in ieder geval erg rustig want de “locals” (onze Irakese collega’s) hebben vanaf vandaag tot en met volgend weekend vrij want volgende week vieren ze Eid al-Adha. Ik heb vandaag dan ook al afscheid genomen van mijn Irakese kamergenoten want die zie ik deze shift niet meer.

Vandaag is officieel mijn laatste week alweer ingegaan en ik ben dus al voorzichtig begonnen met aftellen. Dat mag, want ik zit al twee dagen in “single digits”, minder dan tien dagen te gaan, wat iedereen als een mijlpaal beschouwd.

Het was vandaag ook weer een wasdag, al hoef ik daar zelf weinig aan te doen. Ik verzamel mijn vuile was, stop dat in de daarvoor bestemde waszak en gooi die als ik ’s morgens weg ga op de gang tegen mijn kamerdeur. Die zak wordt dan opgehaald, de was die erin zit wordt gedaan  en als ik terug bij mijn kamer kom hangt de zak met de schone was aan mijn deurknop. Het enige probleem is eigenlijk dat de meeste was meestal alleen is opgevouwen en alleen overhemden provisorisch worden gestreken. 

Ja, dat betekent inderdaad dat je er zelfs met schone kleren toch een beetje sjofel bijloopt, maar ja, iedereen heeft hetzelfde probleem dus het valt eigenlijk niet eens meer op…