Maandelijks archief: december 2019

Alter Bridge

Geplaatst op door december 11, 2019

Een band die ik al heel lang op mijn lijstje heb te staan van bands die ik nog een keer live wil zien was Alter Bridge. Goed beschouwd ben ik nog niet eens zo heel lang fan van deze band, ik denk eigenlijk pas een jaar of vijf, en dat terwijl ik toch al veel langer van hun bestaan afwist. Ik had eigenlijk gewoon nooit echt de moeite genomen om er eens goed naar te luisteren maar toen ik dat dan eindelijk eens deed was ik gelijk verkocht, de muziek van Alter Bridge behoort zeker de afgelopen drie jaar tot de door mij meest beluisterde.

Een paar weken geleden kwam het nieuws dat ze zouden optreden in de AFAS Live in Amsterdam. Een snel berichtje naar mijn jongste broer leverde meteen de reactie “Ik ga mee!” op, en ook mijn neef Bastian meldde zich aan om mee te gaan. Hij sloeg zelfs twee vliegen in één klap want hij wilde ook de band Shine Down die het voorprogramma zou vormen graag zien. De kaarten konden vlot worden geregeld en dat was maar goed ook want niet veel later was het concert uitverkocht.

Vandaag was het dan zover maar er diende zich vooraf een probleempje aan. Vanavond zou ook de Champions LEague wedstrijd Ajax-Valencia worden gespeeld in de Johan Cruyff Arena en die ligt, jawel, pal naast de AFAS Live. We verwachtten dus mogelijke problemen met parkeren want ik had weliswaar een plaats gereserveerd maar die was in de parkeergarage van de Arena en we hadden geen idee hoe dat zou gaan.

We besloten daarom bijtijds te vertrekken in de hoop de parkeerdrukte voor te zijn. Dat lukte prima, er was plek zat en we hadden dus ruim de tijd om voordat we naar AFAS Live zouden gaan nog even de plaatselijke Burger King met een bezoek te vereren en nog ergens een biertje te drinken. Het was uiteraard vanwege de naast de concertbezoekers ruimschoots aanwezige voetbalsupporters overal hartstikke druk maar we vonden in de overvolle Burger King toch snel een leeg tafeltje en ook in de kroeg naast AFAS Live was een biertje snel geregeld.

We wachtten in de kroeg totdat de lange rij voor de ingang van de hal vrijwel was opgelost en schoven toen aan om naar binnen te gaan. Daar konden we nog net het staartje meepikken van het eerste voorprogramma, de band The Rave Age, die mij niet kon bekoren met hun gedateerde tachtiger jaren rock. Ook Shine Down was niet mijn pakkie-an met een zanger die graag het publiek allerlei gymnastische oefeningen liet doen en een slecht geluid wat de muziek tot een brij maakte.

Achteraf heb ik ze misschien daarmee tekort gedaan want het geluid bleek bij Alter Bridge ook niet geweldig. De band zelf was goed op dreef en had het duidelijk prima naar hun zin, jammer alleen dus van het geluid wat alleen in de meer rustige nummers redelijk tot goed was.

Opvallend was dat zanger Myles Kennedy vrijwel het gehele optreden speelde op een zwarte, aftands uitziende, Fender Telecaster terwijl zowel hij als gitarist Mark Tremonti gesproken spelen op Paul Reed Smith gitaren.

Dit gezegd hebbende, zo’n ongelofelijke stem hebben en dan ook nog zo gitaar kunnen spelen, het zou verboden moeten worden…

Van de zon naar de regen

Geplaatst op door december 9, 2019

Mijn pogingen om nog een paar uur voor vertrek uit Dubai te slapen waren niet zo succesvol als ik had gehoopt. Ondanks de buitengewoon comfortabele hotelkamer sliep ik niet meer dan twee uur, vanaf een uur of half negen, maar om half elf was ik alweer klaarwakker. Omdat ik toch om één uur vannacht al opgehaald zou worden besloot ik er maar het beste van te maken en te proberen in het vliegtuig nog wat te slapen.

Op de luchthaven aangekomen deed ik eerst de gebruikelijke boodschap voor Riet (een slof Marlboro) waarna ik het vertrek afwachtte in de business lounge. Ik had pech want mijn vlucht zou vertrekken van gate C7 en daar is de business lounge een stuk minder dan in de gebouwen A en B. Voordeel was wel dat de gate zich pal naast de lounge bevond dus ik hoefde niet ver te lopen. Dat had ik trouwens toch al wel gedaan want vanaf het punt waar ik door de taxi werd afgezet tot aan de lounge was ongeveer twee kilometer…

Vlucht EK145 vertrok ruim een kwartier te vroeg vanaf Dubai en we hadden blijkbaar de wind mee want we arriveerden ruim vijftig minuten te vroeg op Schiphol. Daar was ik als een van de eerste Emirates passagiers bij de plek waar de taxi-chauffeurs normaal gesproken staan maar onze vroege aankomst had de taxi-service blijkbaar verrast want er stond zegge en schrijve één enkele chauffeur die twee bordjes omhoog hield en geen van de beide namen op de bordjes was die van mij…

Ik meldde me dus bij de balie achter de wachtende chauffeur waar ik zag dat er toch nog een passagier voor mij uit hetzelfde toestel was gekomen. De man hoorde net dat hij zeven minuten moest wachten want zijn chauffeur was er ook nog niet. “Dat meent U niet!” zei de man toen in behoorlijk bekakt Nederlands, en vervolgens vroeg hij op hoge toon waar hij een klacht kon indienen. Nadat duidelijk werd dat er toch niets anders opzat dan te wachten bleef de man briesend in de buurt van de balie staan. Ik gaf mijn naam door en kreeg excuses voor het ongemak. “Ach,” zei ik, “dat geeft niks. We zijn vijftig minuten te vroeg geland dus als ik nu tien minuten moet wachten ben ik nog steeds veertig minuten eerder thuis.

En dat was ik ook. Om even over achten in de ochtend werd ik keurig voor de deur afgezet en even later zat ik aan mijn eerste Hollandse bakkie koffie. Het weer in Nederland was wel ontzettend klote: regen en wind en nog koud ook, dat viel na de zon in Irak dan wel weer effe tegen…

Probleemloos vertrek

Geplaatst op door december 11, 2019

Zoals gewoonlijk als mijn vertrekdag de donderdag is vertrok mijn vlucht naar Dubai pas een het eind van de middag en dan kies ik er altijd voor om ’s ochtends gewoon naar kantoor te gaan, ondanks dat vandaag officieel mijn eerste vrije dag was. Het werd zelfs nog een behoorlijk drukke ochtend want behalve dat ik nog een presentatie moest doen had ik ook nog het nodige werk te doen voor mijn nieuwe back-to-back.

Omdat gisteren besloten is dat Surya ondanks het feit dat ik pas begin januari weer terug ben half december al gaat beginnen. Hij zit dus twee weken in KAZ zonder mij en ik moest dus van alles gaan regelen om te zorgen dat hij die twee weken een beetje goed doorkomt. Dat hield onder andere in dat ik collega’s moest inseinen om hem bij aankomst op te vangen en rond te leiden, maar ook wilde ik het een en ander aan werk voor hem op stapel zetten zodat hij zich alvast een beetje kan inwerken en vooral zichzelf ook een beetje nuttig bezig kan houden.

Na gedaan te hebben wat ik kon in de korte tijd die ik vanmorgen had ging ik, uiteraard na van iedereen afscheid te hebben genomen, terug naar het kamp om het laatste inpak- en opruimwerk te doen. Er was nog tijd voor de lunch voordat het om half een tijd werd om naar de gereedstaande bussen te gaan. Het konvooi vertrok om kwart voor een uit KAZ en via een flinke omweg, een route die ik volgens mij ook nog niet eerder had afgelegd, arriveerden we rond kwart over twee bij de luchthaven.

Alle rituelen met de vele security-checks gingen buitengewoon vlot, ook al omdat ik alleen handbagage had deze keer, en ik was dus ruim op tijd binnen. De resterende tijd voor vertrek bracht ik door in de tamelijk primitieve business lounge waar de WiFi werkt via een telefoontoestel wat als hotspot werkt; ga dus maar na hoe lekker snel dat werkt, vooropgesteld dat je verbinding kunt krijgen.

De vlucht was geen onverdeeld genoegen want ik zat op de rij voor een “bulkhead” en dat betekent dat ik een tv-scherm had wat ingeklapt zit in de armleuning van de stoel. Het vervelende daarvan is dat je dat bij opstijgen en landen moet inklappen terwijl je op een normale stoel gewoon door kunt gaan met kijken. Nu moest ik zelfs meer dan een half uur voor de landing mijn scherm al inklappen en zat ik dus tot aan de landing duimen te draaien…

Na anderhalf uur arriveerde het toestel in Dubai waar ik met een taxi van Emirates naar het door Emirates geregelde hotel Le Meridien werd gebracht om daar de paar uur door te brengen die ik moest wachten op mijn vlucht naar Amsterdam. Die zal vertrekken om tien voor half vier vannacht dus ik ga nu proberen nog een paar uur te slapen voordat ik weer wordt opgehaald om naar de luchthaven te worden teruggebracht.

Laatste werkdag

Geplaatst op door december 4, 2019

Yes! Gisteravond kwam het bericht dat ik mijn visum kan verlengen als ik in januari weer in het land ben en ik hoef dus niet door het langdurige proces op de luchthaven heen bij aankomst. Nu hoef ik als ik gearriveerd ben in KAZ alleen maar mijn paspoort in te leveren bij het visum-team en dan krijg ik het na twee dagen inclusief nieuwe visum weer terug.

En het houdt nog steeds niet op met goed nieuws want ik heb ook de vluchtwijzigingen gekregen waar ik om had gevraagd. Toen ik gisteren het voorstel kreeg met het vluchtschema voor januari zag ik dat ik de 1e januari, mijn vertrekdag, was geboekt op de vlucht van half drie ’s middags. Dat zou inhouden dat ik om half twaalf ’s morgens al zou worden opgehaald en de kans dat ik dan mijn kinderen nog zou zien om Gelukkig Nieuwjaar te wensen zou dan wel erg klein zijn. Ik heb dan ook gevraagd of ik niet op de vlucht van tien uur ’s avonds kon worden geboekt en vanmorgen kreeg ik bericht dat dat verzoek was gehonoreerd.

Er is ook nieuws van mijn nieuwe back-to-back, Surya heeft ook gisteren zijn visum-brief gekregen en kan dus eindelijk aan de slag. In overleg met mijn baas hebben we afgestemd wanneer hij zou kunnen beginnen maar we werden even later overruled door Personeelszaken want die hadden er toch een nadere mening over dan wij.

Wij wilden hem liever niet in KAZ laten aankomen als ik er niet ben maar er is nu toch besloten dat hij zo snel mogelijk moet komen en zijn begindatum is vastgesteld op 14 december. Dan komt hij na zijn introductie-dagen in Dubai op 18 december aan in Irak, en dan ben ik er dus niet maar dan moet hij maar door iemand anders worden opgevangen. Het goeie nieuws is dus dat als ik terugkom in januari dat ik eindelijk weer een back-to-back heb en ik niet alles meer alleen hoef te doen.

Voor mij zit deze shift er vandaag weer op, dit is mijn laatste officiële werkdag. Hoewel, morgenochtend ben ik nog tot een uur of half elf op kantoor voordat ik terugga naar het kamp voor een laatste lunch en vervolgens ga ik, zoals het nieuwe pad voor de nooduitgang achter ons gebouw zo mooi in groene verf aangeeft, “exit”…

Veel goed nieuws

Geplaatst op door december 11, 2019

Mijn eerste draai wasgoed hing gisteravond schoon aan de deurknop en vandaag heb ik de tweede zak klaargelegd voor afhandeling. Daarin zaten ook mijn laatste vuile sportkleren want gisteravond ben ik voor de laatste keer naar de sportzaal geweest deze shift. Dat doe ik hoofdzakelijk omdat ik geen was meer laat doen tot mijn vertrek en ik wil geen vuile sportkleren vier weken lang in mijn kast laten liggen.

Gisteravond was al duidelijk merkbaar dat de temperatuur iets omlaag was gegaan en vanmorgen was het ronduit fris omdat er een straffe wind uit het noordwesten stond. De wandeling naar kantoor was dan ook niet plezierig voor mensen zoals ik die een hekel hebben aan wind. Het bleef ook de rest van de dag aan de frisse kant en vanmiddag ben ik zelfs voor het eerst sinds de afgelopen winter weer eens met mijn jack aan naar de lunch gewandeld. Dit tot grote hilariteit van een paar makkers die uit warme landen komen en die gewoon nog met korte mouwen meeliepen. Ze snapten er niks van want ik was toch geboren in een land waar het normaal gesproken koud is, dus hoe kon ik het nu koud hebben…

Zoals verwacht piepten even voor half vijf zowel mijn iPhone als mijn iWatch, de berichtjes kwamen binnen dat het tijd was om mijn boardingpassen uit te printen. Helaas kan ik hier nog steeds niet volstaan met een elektronische boardingpass op mijn iPhone of iPad, hier moet je nog steeds een papieren exemplaar kunnen overleggen en dat betekent dus printen. 

Er was zelfs nog meer goed nieuws want ik kreeg ook nog de brief met de mededeling dat ik mijn visumverlenging kan worden geregeld. De enige vraag is nu nog of ik dat bij mijn volgende aankomst in Irak op de luchthaven moet doen (liever niet) of dat ik het kan doen na aankomst in het kamp (ja graag) want mijn visum verloopt pas op 13 januari terwijl ik al op 2 januari aankom. Dat wachten we nog even af maar mijn nieuwe visum is in ieder geval geregeld. En als klap op de vuurpijl kwam er tenslotte ook nog bericht van het reisbureau met het vluchtschema voor mijn volgende shift. Daar wil ik nog wel wat aan veranderd hebben maar hopelijk kan ook dat geregeld worden.

Niet slecht, zoveel goed nieuws op één dag…

Vuile was

Geplaatst op door december 2, 2019

Deze foto heb ik gisteravond gemaakt terwijl we terug wandelden naar het KAZ kamp, waarvan je de lichten in verte ziet achter de fabriek. Het is om vijf uur ’s middags al donker hier en dat betekent dat tegen de tijd dat wij naar het kamp lopen de lichten van de fabriek allemaal in volle glorie branden en dat geeft het zowaar in deze tijd van het jaar iets feestelijks. Ik zei dan ook tegen mijn makkers dat het bijna een kerstsfeertje had en vandaar dus de foto.

Vandaag was weer alles normaal, ik had zelfs een volledig team want ze waren zowaar alle twee op komen dagen. Hoewel er berichten zijn dat de demonstraties nog steeds niet zijn afgelopen en zelfs gisteren weer wat in hevigheid waren toegenomen was toch iedereen gewoon op kantoor. Bij ons was dat al te merken maar in het gebouw waar de engineers zitten (ik had daar vanochtend om kwart over zeven al een vergadering) was het helemaal net een kippenhok.

Wij hebben tenminste nog kamers in ons gebouw waar we met hooguit zes mensen tegelijk zitten, in het gebouw van de engineers hebben ze van die open kantoorruimtes. Een ouwe maat van mij noemde die zogenaamde “kantoortuinen” niet voor niets “kantoor toendra’s” want je zit daar met een heleboel in dit geval erg luidruchtige mensen op elkaar gepakt en het is dus een herrie als een oordeel als de lokale Irakezen er ook allemaal zijn. Ik moest even wat vragen aan een van mijn maten, een Nederlander, en die schudde vertwijfeld zijn hoofd toen ik zei dat het een pokkeherrie was. “Gaat zo de hele dag door,” zei hij, “en dan verwachten ze nog dat je je ergens op concentreert”…

Ook voor wat betreft de huishoudelijke dienst is alles weer normaal. Het restaurant functioneert weer als vanouds (dat deed het eigenlijk toch al op de plastic-bordjes kwestie na) en de kamers worden weer schoongemaakt. De wasgoed-service was eigenlijk het enige wat zonder problemen bleef functioneren en hoewel er gezegd was dat de was misschien wat later terug bezorgd zou kunnen worden bleek dat in de praktijk erg mee te vallen.

Op dit moment komt een goeie wasservice me goed uit want ik moet nog twee draaien laten doen voor mijn aanstaande vertrek. Vandaag heb ik de waszak, gevuld met mijn overhemden en polo’s, voor de deur gelegd en morgen laat ik de rest van mijn was doen. Dan is vrijwel alles weer lekker schoon in de kast voordat ik op huis aan ga…

Terug naar normaal

Geplaatst op door december 1, 2019

De grote vraag gisteren was of vandaag onze Irakese collega’s weer gewoon naar het werk zouden komen. De recente gebeurtenissen, met name het aftreden van de regering, leken erop te wijzen dat de demonstranten hun belangrijkste eis ingewilligd zagen worden en dat zou moeten betekenen dat de demonstraties in ieder geval in hevigheid zouden moeten afnemen.

Vanmorgen bleek dat voor wat Basrah betreft het geval, de meeste blokkades waren opgeheven en rond acht uur verschenen de meeste van onze collega’s na een volle week afwezigheid weer op het werk. In mijn geval kwam de helft van mijn team opdagen, en dat was Mustafa. Ik kreeg nu eindelijk ook eens uit de eerste hand te horen hoe het was geweest in de stad in de afgelopen dagen. Het was allemaal op zich wel meegevallen, het is in de stad zelf eigenlijk redelijk rustig geweest. Alleen waren de uitvalswegen vrijwel allemaal geblokkeerd en kon er dus niemand in of uit.

Het is dus weer gedaan met de rust op kantoor want eerlijk is eerlijk, als onze Irakese collega’s aanwezig zijn dan is dat duidelijk te merken. Met name als ze ’s morgens binnenkomen vergaat horen en zien je soms want iedereen wordt tamelijk rumoerig begroet door iedereen en dat luidruchtige gaat tijdens het daaropvolgende gezamenlijke ontbijt nog even door. Maar aan de andere kant, het brengt wel weer leven in de brouwerij en dat is toch ook wel weer leuk.

Ik had nog een leuk onderonsje met een van mijn Irakese collega’s die me vroeg waar ik eigenlijk vandaan kwam. “Ah, Holland!”, zei hij toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. Ik kan het dan nooit nalaten om uit te leggen dat dat eigenlijk niet hetzelfde is. “Maar,” zei ik, “ik ben niet beledigd want ik kom toevallig uit het gedeelte van Nederland wat Holland is, dus ik vind het prima als je dat zegt”. Gierend van de lach liep hij weg en even later hoorde ik hem zijn collega’s uitleggen hoe dat nou zit met “Nederland” en “Holland”…