Maandelijks archief: januari 2020

Reispapieren

Geplaatst op door februari 8, 2020

We begonnen ons al zorgen te maken want hoewel we aanstaande dinsdag al naar Curaçao hopen te vertrekken hadden we tot vandaag onze reispapieren nog niet ontvangen. Tijd dus voor een telefoontje naar onze reisagent vanmorgen, die ons verzekerde dat de papieren via de post onderweg waren maar dat ze ook online al beschikbaar waren waar we ze konden inzien en eventueel downloaden.

Dat klopte, maar er moest toch nog wel even wat nagecheckt worden. Er was een apart document voor de vliegtuigstoel voor Gijsje maar op die ticket stond een geboortedatum van 21 februari 1980. Grappig, want niet alleen klopt dat natuurlijk niet maar zo zou ze ook nog eens ouder zijn dan haar beide ouders. Het bleek bij navraag te kloppen want het was een fictieve geboortedatum die gebruikt werd om de stoel te kunnen reserveren. Een stoel reserveren voor een kleintje van twee jaar bleek namelijk anders niet mogelijk. Ook de foute voorletter “E” op Gijsje’s ticket bleek te kloppen, dat was gewoon de “E” van “Extra Stoel”.

We zijn gerustgesteld, we hoeven nu alleen nog maar te pakken en te wachten tot we worden opgehaald. Is het nog geen dinsdagochtend?

Eerste verlofdag

Geplaatst op door februari 8, 2020

Na bijna vier weken thuis werken is het bijna onwennig om de hele dag weer voor jezelf te hebben, maar vanaf vandaag is dat weer zo voor de komende drie en een halve week. Vandaag is mijn eerste verlofdag en ik heb alleen morgen en overmorgen nog een telefoongesprek met mijn nieuwe back-to-back om het werk aan hem over te dragen maar dat is het wat de afgelopen shift betreft.

Mijn nieuwe back-to-back is overigens al aangekomen in Irak vandaag, wat betekent dat inreizen weer is toegestaan en ik verwacht dan ook dat ik voor mijn komende shift weer gewoon naar Basrah zal kunnen afreizen. Dat is dus wel al over ruim drie weken in plaats van over vier weken want ik begin een paar dagen eerder. Ik stop dan uiteraard ook een paar dagen eerder om te compenseren.

Voor nu kunnen we gaan focussen op onze vakantie naar Curaçao want die begint volgende week dinsdag al!

Inreisverbod opgeheven

Geplaatst op door januari 27, 2020

Er waren geruchten dat de ban reizen naar Basrah het afgelopen weekend zou worden opgeheven. De situatie in Basrah is al een paar weken relatief stabiel, het is op een paar dagelijkse vreedzaam verlopende demonstraties na rustig en de luchthaven is geen moment buiten bedrijf geweest. Hoewel de situatie in het noorden en met name in Bagdad heel anders is was de verwachting afgelopen week toch dat er wel snel een besluit genomen zou worden om inreizen weer toe te staan.

Er gebeurde afgelopen vrijdag echter niets, de dagelijkse update vermeldde dat het inreisverbod nog steeds van kracht was. Er werd verondersteld dat het management het vrijdaggebed wilde afwachten want de boodschap van de imam’s kan de situatie van het ene moment op het andere doen omslaan. Toch was de boodschap ook zaterdag nog onveranderd en we begonnen met zijn allen te twijfelen of het nu niet nog veel langer zou gaan duren allemaal.

Dus het was toch nog een verrassing dat de dagelijkse update vandaag plotseling meldde dat voor iedereen behalve mensen met een beperkt paspoort (nationaliteiten die niet zonder visum Koeweit in mogen) en Amerikanen het reisverbod was opgeheven. Ik had net mijn maat Siva aan de telefoon toen het bericht kwam en een paar minuten later kwam bij hem het bericht al binnen dat hij verwacht wordt eind van de week af te reizen.

Voor mij is het te laat, ik heb na vandaag nog maar drie dagen te gaan en die zal ik thuis moeten uitzitten. Het goeie nieuws voor mij is dus dat de situatie nu hopelijk weer terug gaat naar normaal en dat ik dan zonder problemen eind februari kan afreizen naar Basrah.

Deze shift definitief thuis

Geplaatst op door januari 23, 2020

De afgelopen dagen heb ik thuis gewerkt en dat bevalt niet echt goed. Het is een wereld van verschil om twaalf uur te moeten werken op de site, waar je contact hebt met je collega’s, af en toe een praatje maakt, regelmatig naar een ander gebouw wandelt en tussen de middag naar het kamp voor de lunch, of dat je thuis achter je computer zit, de hele dag zonder aanspraak en waar je geen pauzes neemt maar gewoon stug doorwerkt. Nee, thuis werken lijkt leuk maar ik vind het niks.

Het wachten was dan ook iedere dag op het nieuws uit Basrah om te zien of de situatie al was veranderd. Voor sommige collega’s was dat inderdaad het geval, de mensen die een kritische rol vervullen voor de continuïteit van de productie en de fabriek zijn amper een week na hun evacuatie al weer teruggeroepen en zijn inmiddels alweer meer dan een week aan het werk op de site. De rest, zoals ik, wacht nog steeds op verandering in de situatie en dat is tot nu toe nog niet gebeurd.

Het algemene nieuws is in feite dat het in de regio rond Basrah nog steeds relatief rustig is en dat er weliswaar dagelijkse protestdemonstraties zijn in de stad zelf maar die verlopen op enkele incidenten na redelijk vreedzaam. De luchthaven en de zeehaven van het nabijgelegen Umm Qasr zijn nog steeds probleemloos in vol bedrijf.

Desondanks heeft het management van ons bedrijf het besluit om iedereen te re-mobiliseren nog steeds niet genomen. Het specifieke nieuws van vandaag was dat de situatie nog steeds onveranderd is, er geldt vooralsnog een inreisverbod. Vandaag was de laatste dag van mijn derde werkweek en dat houdt in dat ik nog maar zeven werkdagen heb te gaan in deze shift. Het is regel dat mensen die minder dan zeven dagen te gaan hebben voor het einde van hun shift niet meer worden teruggehaald, en daar zit ik dus na vandaag ook bij.

Ik zal deze shift dus thuis moeten uitzitten, waar het de laatste dagen regelmatig knap mistig is…

Dream Theater

Geplaatst op door januari 23, 2020

Toen een maand of wat geleden de aankondiging kwam dat er een concert van Dream Theater zou zijn in het AFAS theater in Amsterdam had ik toch effe de pest in. De geplande datum was namelijk 11 januari en dan zou ik in Irak zijn en alweer niet in de gelegenheid om een concert te bezoeken waar ik graag naar toe had gewild. Mijn broer Alex en neef Bastian gingen wel en dat werd me via het Facebook Event (“Alex is going”) nog eens onder de neus gewreven.

Maar door de onverwachte evacuatie afgelopen week was ik opeens wel in Nederland op de 11e en het eerste wat ik mijn broer tekste, met het bericht van mijn vervroegde terugkeer, was de vraag of er nog kaarten waren. Ik moest nog even een slag om de arm houden in verband met een eventuele terugkeer naar Irak maar woensdag werd duidelijk dat dat zeker niet voor het weekend zou gebeuren en ging ik alsnog kijken of er nog kaarten beschikbaar waren. Dat was het geval en zo ging ik vandaag dus met broer en neef op weg naar AFAS.

Vlakbij de hal zagen we een gestage stroom van oudere bezoekers, niet het soort wat naar Dream Theater gaat maar van het soort wat gearmd loopt met zijn vrouw die een fikse handtas draagt, en we vroegen ons af waar die naartoe gingen. Dream Theater was inderdaad niet de bestemming bleek bij nachecken via het internet, ze gingen naar André Rieu in de naastgelegen Ziggo Dome…

Na de inmiddels traditionele Burger King en een consumptie in de naastgelegen bar gingen we de AFAS zaal binnen. Er was geen voorprogramma en Dream Theater betrad klokslag acht uur het podium. De set voor de pauze werd deels gevuld met nummers van het door ons verfoeide album “Distance over Time” maar de nummers klonken live zo goed dat een her-evaluatie van dit album beslist op zijn plaats is. De set na de pauze bestond uit het spelen van het gehele album “Scenes from a Memory” naar aanleiding van het feit dat dit album twintig jaar geleden werd uitgebracht.

Het geheel was weer een genot voor het oor. De heren spelen nog steeds de sterren van de hemel en hun virtuositeit is bij vlagen onnavolgbaar. Smullen dus voor ons als liefhebbers van dit genre. Het enige minpunt was de zang, James LaBrie was duidelijk niet in vorm vanavond. Hij miste heel wat hoge noten en zong (ik kan er niks anders van maken) bij vlagen gewoon vals. Of dit de leeftijd is of een andere vorm van slijtage aan de stembanden kan ik niet beoordelen, ook al omdat kritieken van eerdere concerten in de US lovend waren over zijn zangkwaliteiten. Laten we het er maar op houden dat hij zijn avond niet had…

Ontroerend was het moment dat de band het podium even verliet en James Labrie vroeg om een halve minuut stilte in verband met het overlijden van Neil Peart. Het was dertig seconden lang werkelijk doodstil in de volgepakte zaal en daarna klonk een oorverdovend applaus ter ere van Neil. Indrukwekkend en voor velen, ook voor mij, toch een emotioneel moment.

En het was vandaag ook nog eens de vijftigste verjaardag van mijn jongste broer. Ik had hem vooraf een tekstberichtje gestuurd: “Gefeliciteerd, je feestje is vanavond in AFAS en ik heb een bandje geregeld”…

Onverwacht tragisch nieuws

Geplaatst op door januari 23, 2020

Vanavond laat bladerde ik nog even door mijn Twitter berichten en daar las ik opeens een bericht wat me totaal verbijsterde. Het bericht was geplaatst door Alex Lifeson en Geddy Lee van mijn favoriete band Rush, ze maakten het tragische nieuws bekend dat drummer Neil Peart afgelopen dinsdag op 67-jarige leeftijd is overleden aan een hersentumor.

Ik heb het bericht zeker drie keer moeten lezen voordat het volledig tot me doordrong: een van mijn absolute helden is er niet meer. En het klinkt misschien vreemd omdat het om iemand gaat die ik persoonlijk helemaal niet heb gekend maar dit is iemand die een enorme invloed op mijn leven heeft gehad. Het voelt alsof een goeie vriend is overleden.

Het zal ergens eind jaren zeventig geweest zijn toen mijn maat Rien me een plaat liet horen van een mij toen nog totaal onbekende band genaamd Rush. De muziek blies me figuurlijk gesproken van de sokken, dit was niet alleen muzikaal buitenaards voor mij maar ook de teksten, geschreven door drummer Neil Peart, waren niet zomaar de gebruikelijke rijmelarijen, dit leek wel literatuur! Het ging allemaal ergens over, van Science Fiction tot filosofische onderwerpen en het sprak me ook nog eens enorm aan.

Sinds dat moment is er denk ik nauwelijks een dag in mijn leven geweest dat ik geen muziek van Rush heb gedraaid en naar de inspirerende teksten van Neil Peart heb geluisterd. En hij inspireerde niet alleen met zijn teksten, hij bleek ook nog eens een fenomenale drummer die een hele nieuwe dimensie toevoegde aan het fenomeen rock-muziek, en talloze bekende drummers hebben in de loop der jaren aangegeven dat hij hun grote voorbeeld was.

De muziek van Rush is voor mij mijn hele leven een soort van rode draad geweest en ik heb dan ook alle CD’s die de band heeft uitgebracht. Ik luister er nog steeds na meer dan veertig jaar vrijwel iedere dag naar en het enige wat ik betreur is het aantal Rush-concerten in Nederland wat ik door omstandigheden heb moeten missen (drie dus). Groot was mijn teleurstelling dan ook toen de band na de laatste tour door Noord-Amerika in 2015 bekend maakte dat ze gingen stoppen met touren.

Drummer Neil kondigde daarbij nog een heel ander bericht aan, hij beschouwde zichzelf zelfs als gepensioneerd. Hij kon het touren fysiek niet meer aan vanwege diverse lichamelijke ongemakken en hij wilde daarbij ook meer tijd met zijn familie doorbrengen. Ondanks dat hoopte iedere fan, en ik dus ook, dat er toch af en toe nog wat door de band gedaan zou worden, een studio album misschien of na een sabbatical zelfs toch nog een tour. Die hoop is nu dus definitief de grond ingeslagen, en het zal na vandaag nooit meer hetzelfde zijn.

Neil, dank voor alles, rust in vrede.

Koffer thuis afgeleverd

Geplaatst op door januari 16, 2020

Het ging achteraf niet zoals ik eergisteren had verwacht maar vanmorgen is mijn zoekgeraakte koffer dan toch eindelijk thuis afgeleverd. En dus niet gisteren al zoals ik eerder had verwacht…

Wat is er nou gebeurd, blijkbaar heeft mijn koffer op de luchthaven Charles de Gaulle in Parijs gisteren zijn vlucht naar Amsterdam “gemist”. Volgens de tracking gegevens van eergisteren had de koffer ’s morgens al om half tien op Schiphol moeten arriveren en verwachtte ik de aflevering in de loop van de middag. Toen er aan het eind van de middag nog steeds geen koffer was afgeleverd checkte ik de tracking gegevens nog maar eens en wat zag ik, de koffer zou pas ’s avonds om tien over half tien op Schiphol aankomen met een veel latere vlucht dan eerst was aangegeven.

De luchthaven Charles de Gaulle heeft blijkbaar een slechte reputatie met betrekking tot de bagage-afhandeling en dat blijkt nu dus ook in mijn geval. Afgelopen zondag waren er ook al de nodige passagiers van dezelfde vlucht waar ik mee was aangekomen die te horen kregen dat hun bagage nog in Parijs stond toen ze op Schiphol arriveerden. 

Nou ja, hoe het ook zei, mijn koffer is terecht en daar ben ik blij om want er zat weliswaar niets in wat niet vervangen had kunnen worden maar nu heb ik tenminste die rompslomp niet…

Koffer gevonden

Geplaatst op door oktober 13, 2021

Dat mijn koffer weg is leverde gelijk al problemen op want weliswaar zat mijn werk-laptop in mijn handbagage, de oplader zat in de koffer en was ik dus genoodzaakt om aan het eind van de ochtend even naar het kantoor in Rijswijk te rijden om daar bij de IT-afdeling een oplader te halen. En dat was de tweede keer al in twee maanden tijd want tijdens de eerste twee weken van mijn vorige rotatie (toen ik ook thuis heb gewerkt) bleek dat de plug van de oplader die ik bij me had kapot was en ook toen moest de IT-afdeling uitkomst bieden.

Omdat ook de koptelefoon die ik thuis altijd gebruik voor bellen met Skype ook in de koffer zat vroeg ik bij de IT-afdeling gelijk maar om een koptelefoon te leen. Ik kon dus in ieder geval vandaag weer aan het werk maar ondertussen probeerde ik wel om wat meer informatie te krijgen over mijn vermiste koffer. De dame van de Service Handler Service op Schiphol had aangegeven dat het probleem waarschijnlijk in Parijs lag maar daar was ik niet van overtuigd, ik vermoedde dat het toch in Dubai was misgegaan.

En ik kreeg daar aan het eind van de middag gelijk in, via de online tracer site van KLM zag ik dat de koffer inmiddels onderweg is vanuit Dubai naar Parijs met dezelfde vlucht als die ik gistermorgen had. Ook de vlucht van Parijs naar Amsterdam is dezelfde en dat zou moeten betekenen dat mijn koffer morgenochtend om half tien op Schiphol arriveert. Ik hoop dan ook dat ik hem morgen thuis afgeleverd krijg.

En dan is het dus toch misgegaan bij de overstap in Dubai. Het reisbureau had dus hoogstwaarschijnlijk gelijk, ik had de koffer daar van de band moeten halen om hem opnieuw in te checken bij de Air France balie. Dat doorlabelen naar Amsterdam waarvan ze tijdens de incheck in Basra zeiden dat het geen enkel probleem was heeft dus toch niet gewerkt. Had ik maar mijn eigen gevoel gevolgd, maar van achteren kijk je een koe in zijn kont…

Het was overigens een mooie avond vandaag, kijk maar op deze foto:

Air France

Geplaatst op door oktober 13, 2021

Om half twee vanmorgen vertrok vlucht AF655 van Air France vanuit Dubai naar Parijs. Dit was mijn eerste ervaring met Air France en ik geef toe dat ik niet helemaal onbevooroordeeld aan boord ging want ik had al de nodige negatieve verhalen over deze maatschappij gehoord, met name over de service aan boord. Mijn wantrouwen bleek volledig onnodig want de service was perfect. Goed, de vliegtuigen waren oud maar de stewards en stewardessen waren allemaal heel vriendelijk en behulpzaam, het eten was geweldig en ook al heb ik alleen water en een klein glaasje champagne op de wijnlijst leek wel die van een exclusieve wijnkelder.

De voertaal was wel Frans, ik werd tenminste meestal in het Frans aangesproken maar ik moet toegeven dat ze daar waarschijnlijk mee doorgingen omdat ik in het Frans antwoordde. Hoewel ik al jaren geen Frans meer had gesproken kwam het toch redelijk makkelijk allemaal weer terug en ik bleek me heel aardig te kunnen redden. Tijdens de vlucht viel ik al snel in slaap, waarschijnlijk ook omdat ik de nacht ervoor weinig had geslapen, en ik moest zelfs wakker gemaakt worden voor het ontbijt.

Het toestel landde ruim een half uur te vroeg op de luchthaven Charles de Gaulle waar ik samen met mijn collega Piet op zoek ging naar de terminal vanwaar vlucht AF1340 om even na achten zou vertrekken naar Amsterdam. We vonden het zonder problemen op de enorm grote luchthaven (waar ik nog niet eerder was geweest) en we hadden zelfs nog tijd om even een bakkie te doen in de business lounge van Air France en wat bij de winkeltjes rond te kijken.

Vlak voor het vertrek kreeg ik van Riet een berichtje dat we twintig minuten voor de geplande tijd op Schiphol werden verwacht maar ik stuurde snel een berichtje terug dat dat me sterk leek omdat we op dat moment al ruim een kwartier te laat waren voor het vertrek. Uiteindelijk kwamen we precies op de geplande tijd van half tien op Schiphol aan waar Riet dus al een half uur stond te wachten.

En de wachtperiode werd een lange. Allereerst waren we op de Polderbaan geland en dat betekende sowieso al bijna een kwartier taxiën naar de gate. Bij de bagageband aangekomen (er was uiteraard geen paspoort controle omdat de vlucht binnen de EU was) stond er de mededeling dat we twintig minuten op onze bagage moesten wachten. En toen na een half uur het bericht verscheen dat alle bagage van vlucht AF1340 was gelost had ik nog steeds mijn koffer niet…

Er zat niets anders op dan maar aangifte te gaan doen bij de KLM Service Handler dat mijn koffer niet was aangekomen. En al die tijd stond Riet te wachten, maar gelukkig had ze door de ramen gezien wat er aan de hand was dus ze wist waar ik bleef. Ruim een uur later dan gepland konden we dan eindelijk terug naar Rijnsburg.

En zo ben ik na vier dagen al weer thuis…

Evacuatie

Geplaatst op door januari 7, 2020

Vannacht om half twee kwam het bericht binnen dat mijn tickets gereed lagen voor vertrek. Ik was geboekt op de vlucht van FlyDubai uit Basra om tien voor vier ’s middags, vervolgens naar Parijs met Air France om half twee ’s nachts en vandaar ’s morgens door naar Amsterdam, weer met Air France. Niet mijn gebruikelijke route dus met Emirates direct naar Amsterdam vanuit Dubai maar we hadden deze keer geen keuze, we moesten het doen met het schema wat we kregen.

Ik kon in ieder geval vanmorgen nog naar kantoor want mijn vervoer naar de luchthaven van Basrah vertrok pas om twaalf uur, genoeg tijd zelfs dus nog om gauw nog even te lunchen in het restaurant. De rit naar de luchthaven was weer een omweg en al met al duurde het deze keer meer dan anderhalf uur voor we er waren. Bij de ingang van de luchthaven stonden verscheidene pantserwagens met geschut en de controles waren zoals verwacht nog strenger dan normaal.

Bij het inchecken was er een onverwachte meevaller. In mijn reispapieren stond dat ik in Dubai mijn rolkoffer van de bagageband moest halen om opnieuw in te checken bij de balie van Air France, dit vanwege het feit dat aankomst en vertrek in Dubai op verschillende terminals was. Bij het inchecken vroeg de jongedame achter de balie of mijn bagage doorgelabeld moest worden zodat het direct naar Amsterdam zou gaan. Ik vroeg nog voor alle zekerheid of dat wel kon maar het was geen probleem zei ze. Dat scheelt weer want dan hoef ik tussen de vluchten door niet met die koffer te zeulen.

Aangekomen in Dubai werden we met een bus naar de terminal gereden waar buitenlandse maatschappijen aankomen en vertrekken. Niet de gebruikelijke terminal dus van Emirates en ik kon dus deze keer ook geen gebruik maken van de mooie Emirates lounges. Desondanks werd het toch nog gezellig want ik was samen met een hele groep Nederlanders, een paar Engelsen en een paar Canadezen waarvan enkele op dezelfde de vlucht naar Amsterdam zaten als ik en de rest op de KLM-vlucht die ongeveer op dezelfde tijd vertrok.

Het is een hele zit tot vannacht half twee maar het eten is goed, er is genoeg te drinken en het is gezellig, dus we houden het wel uit…

Totaal onverwacht bericht

Geplaatst op door oktober 13, 2021

Het plan was dat ik de komende week een overdracht zou doen aan Surya en hem zoveel mogelijk zou vertellen over hoe we in ons team werken en uitleggen hoe de applicaties waar hij niet bekend mee was werken. We begonnen daar vanmorgen dan ook meteen mee maar niet nadat we eerst een gezellig gesprek hadden gehad over onszelf, waar we wonen, over onze families, gewoon wat persoonlijke dingen om elkaar wat beter te leren kennen.

Ondertussen kwamen ook mijn collega’s binnendruppelen, handen werden geschud en nieuwtjes uitgewisseld. Ik had ondertussen op het nieuws wel gezien dat de Amerikanen in Irak een actie hadden uitgevoerd waarbij een aantal belangrijke personen waaronder een Iraanse generaal waren omgekomen, maar ik had er verder nog niet bij stil gestaan, zoals de meeste van ons niet. Totdat een van mijn collega’s om een uur of half elf onze kamer binnenkwam met de vraag of we de laatste emails al hadden gezien.

Nou waren Surya en ik bezig met de overdracht dus nee, we hadden al een uurtje onze mailbox niet meer gecheckt. Er bleek een bericht in te staan van onze Managing Director waarin werd gemeld dat de situatie in Irak dusdanig dreigde te escaleren dat besloten was om iedereen behalve een aantal noodzakelijke mensen onmiddellijk te gaan evacueren. Stomverbaasd las ik het bericht, het zag er dus naar uit dat ik al weer kon vertrekken en ik was er nog geen dag!

Al snel volgden er meer berichten, allemaal ter voorbereiding op een snel vertrek. Een ervan meldde dat we onze mail in de gaten moesten houden want de mensen van de reis-afdeling zouden de hele nacht doorwerken en het was mogelijk dat we tot de eerste groep evacués zouden behoren die morgenochtend om zeven uur al zal vertrekken…

We organiseerden onderling snel een spoedoverleg en een aantal collega’s waren duidelijk dolblij dat ze naar huis mochten. Ikzelf helemaal niet, ik was er net en ik wilde aan het werk. Bovendien vond ik het wel erg haastig om meteen te besluiten om iedereen naar huis te sturen zonder dat er daadwerkelijk al wat aan de hand was. Maar goed, ik kan begrijpen dat ons management, wat tenslotte verantwoordelijk is voor ons welzijn, geen enkel risico wil nemen. Het is dus duidelijk, ik ga een van de volgende dagen weer naar huis, misschien zelfs morgen al.

Surya en ik zagen ons genoodzaakt onze plannen te herzien en we probeerden in ieder geval vandaag de tijd zoveel mogelijk nuttig te besteden. De geplande overdracht van een week gaat in ieder geval de mist in en vanavond heb ik mijn koffer alweer gepakt om eventueel morgenvroeg al te kunnen vertrekken.

Vanmiddag viel ons al op dat de lucht helemaal zwart was van de dikke rook van de flares, en tot onze verrassing zagen we dat alle vijf de flares brandden, iets wat ik nog niet eerder heb gezien. Het leverde vroeg in de avond toen het donker was een hele rode gloed op aan de oostelijke hemel. Terwijl we terug wandelden naar het kamp zagen we dat alle flares in de omgeving brandden en dat leverde een indrukwekkend beeld op. Totdat we hoorden dat dat mogelijk gedaan was om een soort van rookgordijn over het gebied te leggen zodat het vanuit de lucht minder makkelijk zichtbaar was. Ik weet niet of dat waar is maar het lijkt er dan toch op dat het menens begint te worden…

Kennismaking met nieuwe back-to-back

Geplaatst op door oktober 13, 2021

Alles ging goed tijdens de reis, de enige tegenvaller was dat ik in Dubai toch geen hotelkamer kreeg om te wachten op mijn volgende vlucht. Ik moet nog uitzoeken waarom niet want in mijn reisgegevens die ik had gekregen van het reisbureau stond het wel degelijk vermeld en zelfs bevestigd. Ik  moest nu de wachttijd doorbrengen in de Business Lounge van Emirates, op zich geen straf maar ik had graag nog een dutje gedaan in een echt bed. Toch maar even navragen wat er is misgegaan bij ons boekingsteam, maar goed, dat is van later zorg.

Het gebruikelijke oponthoud op de luchthaven van Basrah was deze keer weer minimaal (gaat goed de laatste tijd), mede omdat de douaniers met elkaar zaten te kletsen en totaal geen oog hadden voor de koffers die door de scanner kwamen, en al snel waren we met het konvooi op weg naar KAZ. We namen ook deze keer weer een afwijkende route en dat was dusdanig ver om dat we ondanks dat alles mee had gezeten op de luchthaven toch pas om kwart voor vijf ter plekke.

Onderweg verbaasde ik me weer eens over het merkwaardige wegenstelsel in Irak. Het gebeurde regelmatig dat we op een snelweg uitkwamen maar daar was dan totaal geen invoegstrook, je moet gewoon gelijk de weg op. En de snelweg oversteken om in plaats van rechtsaf linksaf te gaan was nergens een probleem: je wacht tot je kunt oversteken en rijdt dan in de middenberm (toch allemaal zand) mee met de stroom aan de andere kant totdat je kunt invoegen…

Aangekomen in KAZ was het eerste wat ik deed mijn paspoort afgeven voor mijn nieuwe visum, waarbij ik te horen kreeg dat ik het waarschijnlijk zondag al weer terugkrijg. Daarna haalde ik mijn kamersleutel op en op mijn kamer aangekomen richtte ik alles weer in zoals ik dat gewend ben. Veel hoef ik daar niet voor te doen, het meeste omvat badkamerspulletjes en wat kleinigheden op mijn kamer zoals de standaard met oplader op het nachtkastje voor mijn iPhone.

Ik had vanuit Dubai al een mailtje gestuurd naar mijn nieuwe back-to-back Surya om af te spreken samen te gaan eten in het restaurant om zeven uur. Een paar minuten daarvoor stapte ik mijn kamer uit en op hetzelfde moment ging er verderop in de gang nog een kamerdeur open. Inderdaad, Surya, we herkenden elkaar meteen en maakten dus al kennis op de gang.

Behalve de kennismaking met Surya was er in het restaurant ook het weerzien met vele makkers en het werd dus gezellig maar niet te laat, ik lag om even over negenen al op bed…

Nieuwjaarsdag 2020

Geplaatst op door oktober 13, 2021

Vandaag was niet alleen de eerste dag van het nieuwe jaar 2020 maar ook de dag waarop ik ben vertrokken voor mijn eerste shift in het nieuwe jaar. Ik heb erg uitgekeken naar deze shift de laatste weken want ik ga eindelijk kennis maken met mijn nieuwe back-to-back Surya die al op de 18e december in Basra is aangekomen.

Maar eerst waren er natuurlijk de gebruikelijke Nieuwjaarsverplichtingen, en daarvoor had Riet de hele familie bij ons thuis uitgenodigd. Ik kon er gelukkig bij zijn omdat ik heb kunnen regelen dat mijn reisschema werd aangepast. Ik was namelijk in eerste instantie geboekt op de vlucht naar Dubai van drie uur ‘s middags en dat hield in dat ik al om half twaalf had moeten vertrekken. Gelukkig kon ik dat wijzigen in de vlucht van tien uur ‘s avonds wat uiteraard een stuk beter uitkwam.

De taxi van de Emirates Chauffeur Service was zoals gewoonlijk op tijd, maar toen de chauffeur hoorde dat ik voor Shell werkte lulde hij me onderweg de oren van mijn kop over alle belangrijke Shell-mensen die hij regelmatig vervoerde en die hem dus volgens hem als een persoonlijke vriend beschouwden. Ik was blij dat ik eruit mocht toen we op Schiphol aankwamen.

Daar was het bespottelijk druk voor de Nieuwjaarsavond, tenminste dat vond ik. Lange rijen voor de balies en nog langere voor de paspoortcontrole wat veroorzaakt werd doordat er maar vier poortjes open waren. Gelukkig zag ik op tijd dat er meer poortjes geopend gingen worden en kon ik dus snel daar aansluiten waardoor ik toch nog redelijk snel binnen was. Daarna was het wachten in de lounge met een bakkie koffie tot het boarden zou beginnen.

Wat ik nooit begrijp is waarom aangekondigd wordt dat het boarden op een bepaalde tijd gaat beginnen, waarna dat vervolgens veel en veel later pas echt gebeurd. Ik zag een kwartier na de aangekondigde boardingtijd de schoonmaakploeg het vliegtuig pas verlaten, veel te laat dus. Daarna moesten we zonder opgaaf van redenen nog een half uur wachten voordat we eindelijk aan boord mochten. En als dat nou een keertje gebeurt, maar het is gewoon iedere keer raak Verander toch gewoon dat tijdstip eens een keer dat je je bij de gate moet melden. Of geef die schoonmaakploegen eens een keer een schop want die zijn iedere keer te laat.

Maar goed, ik ben weer onderweg naar Dubai…