Vandaag was mijn eerste officiële werkdag van deze shift na een extra lange verlofperiode van vier en een halve week. Die extra verlofdagen had ik omdat mijn vorige verlof drie dagen korter was dan normaal omdat ik een paar dagen wilde overlappen met mijn nieuwe back-to-back Surya en daar kwam nog een dag extra bij omdat ik deze shift een dag later begonnen ben dan tot nu toe.

Mijn shifts starten tot nu toe altijd op een donderdag maar dat was hoofdzakelijk omdat dat voor mijn vorige back-to-back goed uitkwam en het mij niet zoveel uitmaakte. De donderdag had wel het nadeel dat mijn vertrekdag dan dus ook op een donderdag was en dat is op de luchthaven nou net de drukste dag van de week omdat alle commuters (de mensen die in Dubai wonen en alleen doordeweeks in Irak zijn) dan voor het weekend naar huis vertrekken. En een nog groter nadeel voor mij was dat er op donderdag alleen een late middagvlucht naar Dubai was en ik pas de volgende ochtend vroeg kon doorreizen naar Nederland. Op de vrijdag zijn allebei die nadelen er niet, met als belangrijkste voor mij dat ik een vlucht in de ochtend kan nemen naar Dubai en ’s middags al kan doorreizen naar Nederland, waardoor ik dezelfde dag nog thuis ben.

Vervelend om weer aan het werk te gaan vind ik het niet want mijn verlof was door de maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus toch behoorlijk saai. Grotendeels thuis en af en toe een tochtje op de fiets, dat was het wel zo’n beetje, en verder veel lezen, Netflixen en af en toe werken in de tuin. Veel gezellige bezoekjes aan mijn moeder en af en toe visite van onze zoons (Martin gelukkig altijd met onze kleindochter Gijsje), dat wel, maar vanwege het verplichte afstand houden is dat toch niet wat je gewend bent.

En nu dus weer achtentwintig dagen aaneengesloten als een kluizenaar op mijn kamer, van ’s ochtends zeven tot ’s avonds zeven. Maar je bent tenminste wel bezig…