Twee dagen geleden ben ik begonnen aan mijn shift en ook deze zal ik weer helemaal van thuis uit moeten doen. De berichten uit Irak zijn onverdeeld ongunstig, het aantal besmettingen neemt daar nog steeds snel toe waardoor de regering zich nog steeds gedwongen ziet internationaal vliegverkeer te verbieden en een straatverbod te handhaven voor het grootste gedeelte van de dag en nacht. Het probleem zit hem simpelweg in het feit dat de Irakezen de media nu eenmaal wantrouwen (en terecht) en veel mensen geloven dan ook niet dat het probleem zo groot is of dat er überhaupt een probleem is. En die categorie mensen blijft dus gewoon handen schudden, omhelzen en kussen, en aangezien dat in Irak niet alleen aan familie en vrienden is voorbehouden verspreidt het virus zich moeiteloos en snel.

Gelukkig kan ik het grootste gedeelte van mijn werk nog steeds vanuit thuis doen maar het ontbreken van het directe contact met collega’s maakt het wel steeds moeilijker op het persoonlijke vlak. Effe lekker een praatje met een bakkie koffie en face-to-face gesprekken om even te “klankborden” is er niet bij en dat begin ik zo langzamerhand toch wel erg te missen.

Verder is het in Nederland op dit moment prachtig weer en dan valt twaalf uur per dag op een kamer zitten niet mee, ook al is die nog zo comfortabel. Zeker niet als je uit het raam alle buren in de tuin ziet zitten en de vele bootjes voorbij ziet varen…