Mijn shift van vier weken zat er gisteren weer op en vandaag is dus mijn eerste verlofdag. De overgang is zonder een dag of zelfs anderhalve dag reizen vanuit Irak eigenlijk behoorlijk saai, ik ben nog steeds gewoon thuis en het enige verschil is dat ik niet al vroeg naar mijn kamer hoef om daar zo’n beetje de rest van de dag te verblijven. Ook hoefde voor vandaag de wekker niet meer gezet te worden, al maakt dat de eerste dagen gewoonlijk geen verschil want dan ben ik toch vroeg op omdat ik dat ritme de afgelopen vier weken heb gehad.

Verlof betekent in deze tijd niet dat er helemaal geen contact is met het werk gedurende deze periode. Mijn back-to-back is al aardig ingewerkt maar hij heeft nog steeds regelmatig advies nodig en af en toe is er dus toch contact via WhatsApp of via Skype. En ik houd zelf de berichtgeving vanuit BGC in de gaten want in deze spannende tijden kunnen dingen plotseling veranderen. Waar ik uiteraard op hoop is dat er bericht komt dat we weer terug kunnen gaan naar Basrah maar eerlijk gezegd zit dat er de komende maanden nog niet in.

Maar er zijn meer redenen om contact met het werk te houden want er speelt nog veel meer. Zo zijn er maatregelen afgekondigd met betrekking tot ons salaris wat voor een deel bestaat uit vergoedingen voor het werken op locatie, en aangezien we al maanden thuis zitten met nog geen vooruitzicht op een snelle terugkeer staan die vergoedingen op de tocht. Jammer, maar het lag al in de lijn der verwachtingen en eigenlijk verbaast het ons allemaal dat het nog zo lang heeft geduurd voordat dit werd overwogen.

En verder is er natuurlijk nog de onstabiele economische en politieke situatie in Irak. Kortom, genoeg redenen om toch mijn werk-gerelateerde mail in de gaten te houden de komende vier weken…