De situatie in Irak is nog steeds onverminderd ernstig. Het Corona-virus waart ook daar nog steeds rond en de strenge regels daar gelden nog steeds, en er is nog steeds niemand die de door de regering gepresenteerde cijfers over besmettingen en slachtoffers geloofd. Overigens kan het best zijn dat die cijfers officieel beter kloppen dan iedereen denkt want hoeveel mensen er besmet zijn is nauwelijks bekend omdat er weinig wordt getest en van de overledenen is vaak niet duidelijk of de doodsoorzaak nu echt Corona is.

Voor alle resterende expats is er voorlopig nog geen zicht op een terugkeer naar Irak. Sterker nog, er is al aangekondigd dat er vrijwel zeker voor volgend jaar Oktober niemand gaat terugkeren naar Irak, behalve een kleine  selecte groep die cruciale functies vervullen voor het draaiend houden van de fabrieken. En die mensen zijn ook niet echt blij want terugkeer naar KAZ betekent minstens een week quarantaine in je kamer en als je weer naar je werkplek mag dan valt daar ook niet veel te beleven want er is niemand. Vrijwel alle faciliteiten, zoals het zwembad en de sportzaal, zijn gesloten dus het enige wat je daar hebt is werk en Netflix….

Wel is er inmiddels geregeld dat de lokale Irakezen mondjesmaat en in kleine groepjes terug mogen keren naar kantoor. Er wordt een schema opgesteld om iedereen te laten roteren en de afgelopen week zijn de eerste mensen weer gesignaleerd op kantoor.

Ik ontving deze foto van de kamer waar ik normaal gesproken ook zit, je ziet links mijn collega (en eigenlijk chef maar dat is alleen in naam) Safaa, in het midden zit mijn Irakese baas Haider met de opgestoken duim en rechts onze collega Eman.