Het was eindelijk zover. De dag waar ik heel veel aan heb gedacht, eigenlijk al sinds ik op school leerde wat “AOW” en “pensioen” betekende, is vandaag aangebroken: mijn 65e verjaardag. Een dag die een mijlpaal had moeten zijn in mijn leven en die dat door de gewijzigde omstandigheden dus niet meer is. Want dit is niet meer de dag waarop mijn AOW ingaat, en ook niet mijn pensioen.

Door de gewijzigde wetgeving op dat punt is het bereiken van de 65-jarige leeftijd dus in feite helemaal geen mijlpaal meer, maar gek genoeg voelt het nog wel zo aan. Het is tenslotte pas van de laatste jaren dat dat is verandert, en omdat dit toch een dag is waar ik jarenlang naar heb uitgekeken, of tegenop heb gezien, voelt het toch wel degelijk als een bijzondere dag. Een dag die je groots zou moeten vieren…

Jammer genoeg zorgen de omstandigheden rond het Corona-virus ervoor dat we deze bijzondere verjaardag niet op een bijzondere manier kunnen vieren. Behalve twee aparte visites van onze zoons, een bezoek aan mijn moeder en een bezoek van vriendin Anja (hartstikke leuk!) was er weinig feestelijks van de dag te maken. In ieder geval niet wat we anders van plan waren geweest.

Gelukkig waren er wel de gelukwensen van de familie via WhatsApp, een paar kaarten en een pakketje met een verjaardagscadeautje, en dat maakte veel goed. En met alle cadeaus die ik heb gekregen vind ik dat ik toch wel goed ben bedacht.

En aan het eind van de dag was er nog een verrassing van Riet die speciaal voor mijn verjaardag Spaghetti Bolognese had gemaakt. Martin, Sandra en Gijsje bleven eten en dus werd het zo toch nog een beetje feestelijk.