Paaseitjes

Sinds jaar en dag is het de gewoonte bij ons thuis dat er al ruim voor Pasen een schaal met chocolade paaseitjes op de tafel staat. Riet is daar jaren geleden mee begonnen, toen nog met een grote glazen vaas en de laatste jaren op een zilveren (echt of nep, dat weet ik eigenlijk niet) schaal. Zolang het nog geen pasen is wordt die voorraad steeds aangevuld en Riet zorgt er altijd voor dat er verschillende smaken aanwezig zijn.

Toen onze beide zoons nog thuis woonden gingen er heel wat van die eitjes doorheen en de voorraad moest dan ook regelmatig aangevuld worden. Tegenwoordig doen we veel langer met de voorraad, want hoewel Riet en ik er iedere dag wel een paar keer in snaaien minderde het aantal eitjes de laatste weken maar langzaam. Daardoor is er dit jaar bij mijn weten maar één keer een navulling geweest.

We deden dit jaar zelfs zo lang met de voorraad dat vandaag pas het laatste eitje van de schaal verdween, bijna drie en een halve week na Pasen…

Hek aan de overkant

Het uitzicht van de overkant van het kanaal is sinds vandaag nogal veranderd. De bouwplaats was er natuurlijk al een poosje maar sinds vandaag is er langs de waterkant een kamerbreed knalrood hek neergezet. Deze barrière loopt vanaf de rand van het parkje rechts tot vlakbij het punt waar het kanaal en de Vliet samenkomen.

Het leek mij in eerste instantie nogal overdreven want het kanaal zelf is breed genoeg om een behoorlijke begrenzing van het bouwterrein te vormen maar zoals Riet opmerkte, de bouw komt nu in een stadium waarin er bouwmaterialen worden aangevoerd en geslagen die voor veel mensen heel bruikbaar zijn. En jawel, we leven nu eenmaal in een tijd dat sommige lieden alles kunnen gebruiken en daarvoor zijn dergelijke maatregelen nu eenmaal nodig.

We zullen het dus een poosje met dit uitzicht moeten doen. Overigens, als je op de foto klikt dan krijg je die op groter formaat te zien.

Raam geverfd

Een klusje wat ik nog steeds had liggen was het verven van het keukenraam wat vorige maand is geplaatst. Het raam was afgewerkt met grondverf maar het moest nog wel worden afgelakt. Dat was tot nu toe nog vrijwel onmogelijk geweest vanwege het slechte weer en de aanhoudende koude temperaturen maar vandaag waagde ik het er toch maar op.

Alle benodigde spullen had ik gelukkig al een week of wat in huis. Verf in de juiste kleur had ik nog staan van het verven van de naast ons huis aangebouwde schuur dus ik hoefde, zoals nog steeds vereist is vanwege de Corona-maatregelen, geen winkel-afspraak te maken bij de Gamma. Schuurpapier had ik zelf niet meer maar dat kreeg ik van Martin, die ook zijn kwasten ter beschikking stelde (die waarschijnlijk toch al van mij waren). Last but not least, schilderstape werd geregeld door Robin die voor zichzelf een afspraak bij de Gamma had en dat dus mooi als extra boodschap voor mij kon meenemen.

Het schilderen viel niet mee, mede door de barre weersomstandigheden. Weliswaar scheen de zon en was het droog, maar er stond een strakke ijskoude wind uit het noordoosten en dus pal op het raam. Daarnaast was het maar een graad of zeven en dat is eigenlijk te koud om te verven. Als de temperatuur zo laag is wil de verf niet vloeien en dat zie je in het resultaat. Het ging me echter meer om het aanbrengen van een verflaag over de grondverf, en voor de rest was het God Zegene de greep.

Aan het begin van de avond bleek gelukkig bij inspectie dat het resultaat helemaal niet tegenviel, en daarmee is dit klusje geklaard. Dat wil zeggen, voor de helft, want de binnenkant moet nog worden gedaan. Daarvoor moet nog wel de verf worden aangeschaft want die kleur heb ik niet staan. Maakt niet uit, want ik ben toch niet van plan dit te gaan doen voordat de temperaturen weer een beetje op fatsoenlijk niveau zijn…

Ergernis van het heien

De hei-werkzaamheden aan de overkant gaan gestaag door maar tot onze grote ergernis gaat het erg langzaam.

Het gedeelte links van ons huis gezien waar de woningen komen is klaar en daar wordt op dit moment al een begin gemaakt met het storten van de funderingen. Rechts van ons aan de overkant, waar het appartementen-complex moet gaan verrijzen, wordt er nog steeds volop geheid maar het gaat zoals gezegd erg langzaam met veel onderbrekingen.

Het lijkt erop of de machine per dag een paar palen de grond in boort en er dan mee stopt. Soms gebeurt er een hele dag niks en dan gaat het de volgende dag weer verder met een paar palen.

Ik ben natuurlijk geen specialist, en het zal ongetwijfeld ook een volledig logische reden hebben, maar wij hebben zoiets van, schiet op en ram al die palen de grond in want dan zijn we af van dat lawaai. Dat gebeurt dus niet en als het in dit tempo doorgaat verwacht ik dat we nog minstens twee weken in de herrie zitten…

 

Een bekend schip

Vandaag kwam er een oude bekende voorbij varen in het Oegstgeester Kanaal. Zelf heb ik niks met deze boot maar het is een herinnering aan mijn schoonvader. Dit schip heet de “Zuydtwijck 2”, het is in 2006 in de vaart genomen en hoort bij een verpleeghuis in Leiden. Het schip is speciaal bestemd voor vaartochten met cliënten van het verpleeghuis en heeft daarom extra aanpassingen voor rolstoelen. Er is ruimte voor twaalf gasten en twee schippers, en dat is inclusief begeleiders. De voorzieningen aan boord zijn prima, er is een rolstoeltoegankelijk toilet, verwarming en airco. 

De aanschaf van het schip was mogelijk gemaakt door de stichting Vrienden van Zuydtwijck en de schippers zijn allemaal vrijwilligers die ervaring hebben met het varen van een boot. Een van die vrijwilligers was mijn schoonvader Niek van Nieuwkoop, en het varen op dat schip was zijn lust en zijn leven. Varen had in zijn leven altijd een belangrijke plaats ingenomen en hij heeft mij meer dan eens verteld dat hij het liefst naar zee was gegaan, maar het lot heeft anders voor hem beslist.

Hij was al vrijwilliger op de eerste “Zuydtwijck”, een ouder schip waar hij vele jaren de cliënten van het verpleeghuis op rondvoer, maar de “Zuydtwijck 2” was helemaal “zijn” schip want hij had bij het ontwerp zijn steentje bij mogen dragen met de ervaring die hij en de andere schippers hadden opgedaan met het oude schip. Vol trots liet hij me in 2005 dan ook de eerste tekeningen zien.

Vader Niek is in oktober 2015 overleden, maar tot zijn grote verdriet moest hij vanwege zijn gezondheid al eerder het varen met de “Zuydtwijck 2” opgeven. Het schip vaart nog steeds, het komt af en toe door het Oegstgeester Kanaal een houdt op die manier een mooi stukje herinnering aan mijn schoonvader levend.

Nieuwe lantaarnpalen

Op de foto zie je onderaan twee lantaarnpalen die aan het fietspad langs het kanaal staan. Je ziet recht in het midden een van de oude traditionele lantaarnpalen die inmiddels uitgeschakeld zijn omdat ze zijn vervangen door nieuwe exemplaren die op zonde-energie werken. De rechter lantaarnpaal is zo’n nieuw model wat behalve milieu-vriendelijk ook nog eens “vleermuis-vriendelijk” zou moeten zijn.

Er is nogal wat te doen over die nieuwe lantaarnpalen want ze geven veel minder licht dan de oude en dat maakt het fietspad na zonsondergang een stuk donkerder. Veel bewoners hebben daar toch wel problemen mee, en ze hebben misschien wel een punt want soms geven die nieuwe palen, waarschijnlijk door een geringe opbrengst van de zonnecellen, nauwelijks licht. Maar ja, ze zijn dus milieu-vriendelijk en goed voor de vleermuizen, en die lichtopbrengst is blijkbaar van secundair belang…

De werkzaamheden aan de overkant beginnen een behoorlijk effect te krijgen op mijn werkdag. Mijn “kantoor” is aan de achterkant van ons huis op de tweede verdieping en ik heb dus in principe een mooi uitzicht over het kanaal en de bouwwerkzaamheden aan de overkant, maar nu de hei-werkzaamheden in volle gang zijn begint het lawaai toch wel een probleem te worden. Probeer maar eens aan een telefoon-conferentie deel te nemen als er recht aan de overkant twee hei-machines palen in de grond staan te rammen. Gelukkig is de overlast te overzien want hopelijk gaat dit niet langer dan nog een week of twee, drie duren.

Je ziet op de bovenstaande foto de beide hei-machines aan weerskanten van wat de toegangsweg naar de nieuwe wijk moet worden die recht tegenover ons huis komt te liggen. Dat betekent dat we vanuit onze woonkamer geen bebouwing recht aan de overkant zullen hebben. De hei-machine links is bezig voor de huizen die aan die kant van de weg gebouwd gaan worden, de hei-machine rechts werkt aan de fundering voor het appartementengebouw wat aan die kant van de weg zal komen en wat dus het uitzicht vanuit mijn werkkamer grotendeels zal gaan bepalen.

Eerste vaccinatie

Het is nog steeds ongewoon koud voor de tijd van het jaar en mooi zacht lenteweer zit er volgens de weerberichten op korte termijn niet in. Vanmorgen toen ik uit het raam keek zag ik zelfs dat er vannacht weer wat sneeuw was gevallen, en dat terwijl we al bijna halverwege april zijn. Nou ja, er is een oud-Hollands gezegde dat zegt, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”. Dat leek in deze tijden van opwarming van de aarde een achterhaald gezegde maar het blijkt dus nog wel degelijk op te kunnen gaan.

Ondanks dat het dus vrij koud is met temperaturen die ’s nachts nog steeds richting het vriespunt gaan en overdag niet boven de zeven of acht graden uit komen schijnt wel veelvuldig de zon. Op zich is dat voor ons weer geen goed nieuws want juist nu hebben we regen nodig voor onze nieuwe grasmat. Het ziet er dus naar uit dat we de komende tijd zullen moeten gaan sproeien in de tuin…

Verder was het vandaag een bijzondere dag voor mij want vanavond heb ik mijn eerste vaccinatie tegen het Corona-virus gehad. Daarvoor moest ik om drie minuten over acht vanavond in het vaccinatie-centrum zijn wat is gevestigd in een gebouw bij de Holiday Inn in Leiden.

Het was er vrij rustig, de formaliteiten vooraf werden snel en zonder veel poespas afgehandeld. Ik kon overal gelijk doorlopen en hoefde maar een paar minuten op mijn beurt te wachten. Na mijn vaccinatie met het Astra-Zeneca vaccin moest ik nog een kwartiertje wachten in een wachtruimte bij de uitgang om te zien of er nog bijverschijnselen op korte termijn zouden optreden, maar omdat dat niet het geval was kon ik na amper een half uur al weer naar huis.

Wat me opviel was dat hoewel alle vaccinatie-hokjes continue vol waren er vrijwel geen wachtenden waren. Ook nam het vaccineren van sommigen, als ik mezelf even als maatstaf neem (ik was met twee minuten klaar), best veel tijd in beslag voor het zetten van een spuitje. Anders gezegd, het ging er voor mijn gevoel nogal gezapig aan toe. Voor ieder vaccinatie-hok was er een rij van vijf of zes stoelen voor wachtenden (keurig met anderhalve meter tussenruimte) maar ik heb behalve de eerste stoel geen andere stoelen bezet gezien. Ik ben natuurlijkbaar een leek maar gezien de ernst van de hele Corona-situatie en de urgentie om te vaccineren zou je toch zeggen dat het tempo wel wat omhoog zou moeten kunnen.

Zondagmiddag wandeling

Het lukte vanmiddag zowaar om Riet over te halen om een eind te gaan wandelen, want hoewel het eigenlijk best nog wel koud was met een straffe wind uit het noordwesten scheen de zon volop en was het verder een prachtige dag.

We wandelden langs het kanaal richting dorp en gingen over de brug meteen linksaf het pad aan de andere kant van het kanaal op. Even verderop ligt een nieuw bruggetje naar het recent aangelegde parkje en vandaar liepen we door de nog relatief nieuwe wijk “De Horn”. Aan de andere kant van de wijk vervolgden we onze wandeling langs de dijk richting Oegstgeest waar we de volgende brug over het kanaal overstaken en vandaar terug wandelden richting ons huis.

Vanaf het pad konden we de werkzaamheden aan de overkant bekijken, want de landtong tussen de Vliet en het Oegstgeester Kanaal die tot voor kort nog helemaal begroeid was is nu een bouwterrein. Op die punt komen een paar luxe villa’s te staan en de hei-werkzaamheden daarvoor zijn inmiddels in volle gang, zoals we iedere werkdag luidruchtig horen. Op de foto zie je die landtong, met links de monding van de Vliet die Rijnsburg in loopt en rechts het Oegstgeester Kanaal waarlangs even verderop ons huis ligt, ruwweg recht tegenover de achterste hei-machine.

Nieuw gras

Het gras in onze tuin was al een paar jaar een bron van ergernis. Het is door een tuinbedrijf nieuw aangelegd in april van 2017 nadat we hier zijn komen wonen maar het is eigenlijk al vanaf het begin mis gegaan.

Nadat het was aangelegd moest het iedere dag flink besproeid worden, zoals gewoonlijk met nieuw gelegde grasrollen, want dan kan het gras gaan wortelen. Maar toevallig waren we net een dag na het leggen van de nieuwe grasmat een weekendje weg en bovendien werd het dat weekend ook nog eens bloedje-heet. Toen we na het weekend weer thuis kwamen zagen we dat de grasrollen helemaal waren uitgedroogd, ze waren aan de randen opgekruld en hele stukken waren al helemaal geel. Uiteraard zijn we gelijk aan het sproeien gegaan maar het kwaad was al geschied.

De jaren daarna kwam het gras mogelijk als gevolg van deze slechte start moeizaam op, met de nodige kale plekken wat we probeerden optie lossen door het zaaien van graszaad. Dat mislukte niet alleen maar het zaad bracht ook nog eens veel onkruid met zich mee, en bovendien bleken we nu opgescheept te zitten met verschillende soorten gras. Vorig jaar kwam de doodsteek voor ons grasveldje toen wij (en trouwens ook de meeste van onze buren) geconfronteerd werden met emelten, de larven van langpootmuggen, die onder het gras zich tegoed deden aan de wortels met als gevolg hele kale plekken.

We besloten dan ook dat we in het voorjaar nieuw gras zouden laten aanleggen en twee weken geleden heeft Riet daarvoor een advertentie geplaatst op zo’n website waar je klussen kunt aanbieden en bedrijven daarop kunnen reageren. Een bedrijf uit Noordwijkerhout reageerde en een jonge tuinman kwam polshoogte nemen. Hij bevestigde wat wij eigenlijk al wisten, dat de grasmat niet meer te redden was en dat opnieuw gras leggen de enige oplossing was.

We gingen akkoord met de offerte en nadat gisteren de vader van de tuinman ook nog eens was komen kijken om afspraken te maken werd er vanmorgen om zeven uur al begonnen met de werkzaamheden. Eerst vier en later zes man groeven de tuin leeg, voerden het uitgegraven gras en de grond af met twee busjes met aanhanger en legden daarna een nieuwe grasmat aan. Het hele karwei was om half elf vanmorgen geklaard en we hebben nu weer een grasmat van stadion-kwaliteit.

Voor hoelang dat zo blijft is maar de vraag want we hebben dat maar gedeeltelijk zelf in de hand. We gaan de komende dagen overvloedig sproeien zodat het gras goed kan wortelen, maar tijdens het afgraven vonden de tuinmannen toch nog emelten. Weliswaar waren ze zo te zien dood maar of ze ze allemaal gevonden hebben weten we natuurlijk niet. We zullen moeten afwachten en ondertussen onze best doen om het gras zo mooi mogelijk te houden.

 

 

 

 

 

 

 

Nog meer sneeuw

De winterse buien van gisteren hadden niet tot gevolg dat de sneeuw bleef liggen maar omdat de temperatuur vannacht tot het vriespunt zakte was het vanmorgen vanwege de vannacht gevallen sneeuw en hagel toch redelijk wit. De tuin zag er vanmorgen zo uit:

In de loop van de dag verdween de sneeuw maar het lijkt erop dat het vooralsnog winterweer blijft in plaats van lenteweer. Het is in ieder geval bitter koud…

Aprilletje zoet…

Er is een oud-Hollands gezegde, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”, en dat dit inderdaad af en toe het geval is bleek dit Paasweekend. Het weerbericht had al winters weer voorspeld voor de Paasdagen en dat hebben we gekregen ook. Gisteravond begon het te sneeuwen, niet hard maar wel genoeg om vanmorgen wakker te worden in een redelijk witte wereld.

Omdat de temperaturen weliswaar erg laag waren voor de tijd van het jaar maar nog wel boven nul bleef de sneeuw niet liggen maar in de loop van de dag bleven er winterse buien vallen met sneeuw en hagel. Voor de komende dagen wordt er geen weersverbetering verwacht dus het lijkt erop dat de lente vooralsnog op zich laat wachten…

Eindelijk vaccinatie..

Hoewel het vaccinatie-programma tegen COVID-19 al loopt vanaf januari en ik met mijn leeftijd van boven de zestig geacht wordt in de risico-groep te zitten had ik nog steeds geen uitnodiging voor een vaccinatie gehad. Begin februari was aangekondigd dat mijn leeftijds-categorie voor eind maart een uitnodiging zou krijgen en net toen ik de hoop daarop had opgegeven viel een paar dagen geleden mijn uitnodiging in de bus. Ik heb uiteraard gelijk een afspraak gemaakt en op maandag 12 april kan ik terecht voor mijn eerste shot met het Astra-Zenica vaccin. Een  tweede vaccinatie volgt nadat ik de eerste heb gehad, daar moet ik blijkbaar zelf weer een nieuwe afspraak voor maken.

Eindelijk zit er dus schot in want in tegenstelling tot heel wat andere mensen (als ik de kranten moet geloven) zit ik met smart te wachten op mijn vaccinaties. Ik heb wel degelijk vertrouwen in de wetenschap en ga ervan uit dat ik na de vaccinaties goed beschermd ben tegen het Corona-virus en wat minstens zo belangrijk is, ik kan dan ook als het goed is anderen niet meer besmetten.

Ik heb vanwege sommige exotische bestemmingen waar ik de afgelopen twintig jaar naar toe gereisd ben al heel wat inentingen gehad en ik verbaas me dan ook heel erg over de weerstand van sommige mensen tegen de COVID-19 vaccins. Ook de plotselinge weerstand van de afgelopen dagen tegen met name het Astra-Zenica vaccin om een paar geïsoleerde gevallen van (vermeende!) ernstige bijverschijnselen en het besluit om dan maar grotendeels te stoppen met dit vaccin verbazen me enorm.

Het risico van het Corona-virus is aantoonbaar vele malen groter dan het risico op ernstige bijverschijnselen van het vaccin en er is zelfs al een potentiële doelgroep bekend van mensen die meer risico lopen. Desondanks schijnen mensen meer vertrouwen te hebben in onheilsprofeten en zelfbenoemde “deskundigen” die van alles roepen zonder dat er wetenschappelijke gronden zijn voor hun beweringen.

Gelukkig gaat het vaccineren met Astra-Zenica voor mijn leeftijds-groep van zestig-plussers vooralsnog gewoon door en kan ik op 12 april mijn eerste vaccinatie gaan halen. Na alle vaccinaties die ik al heb gehad tegen onder andere Gele Koorts, alle denkbare Hepatitissen en Hondsdolheid maak ik me niet echt meer zorgen…