Een tijdje geleden werden we door Robin en Astrid geïntroduceerd in een fenomeen waar we tot dan toe nog nooit van hadden gehoord: Geocaching. Geocaching is een wereldwijd opgezette zoektocht waarbij je op basis van GPS coördinaten op zoek gaat naar “Geocaches”. Een Geocache is een verstopt object voorzien van een notitieboekje waarop je je naam en de datum kunt vermelden als je het object hebt gevonden. Deze Geocaches zijn over de hele wereld verstopt en er worden er dagelijks toegevoegd.

Voor deze deze zoektocht heb je in feite niet meer nodig dan je mobiele telefoon waarop een Geocache App is geïnstalleerd en een pen. Via de App kun je op een kaart zien waar in jouw nabijheid Geocaches zijn verstopt en die kun je dan gaan zoeken. Sommige Caches vormen een route die je lopend, op de fiets of zelfs per auto kunt volgen, je kunt ook je eigen route opzetten en helemaal zelf het tempo bepalen. En het mooiste is dat de Caches zijn verstopt op vaak mooie en interessante plekken waar je anders niet zo gauw zou komen.

Vorige week vroegen Robin en Astrid of ik zin had om een keer mee te gaan en die uitnodiging accepteerde ik graag want ik wilde het wel eens meemaken. Vanmiddag vertrokken we met zijn drieën naar Hoofddorp waar we de auto op een industrieterrein parkeerden om can daaruit onze speurtocht te beginnen. We vonden al snel de eerste Caches die respectievelijk verstopt waren bij een informatiezuil, in een vijvertje, onder een bruggetje, onder een bankje en achter een boom.

Die laatste had Astrid al gevonden maar ze liet mij ook zoeken om te kijken of ik hem kon vinden. Dat lukte, en vanaf dat moment had ik eigenlijk de smaak te pakken, ik vond daarna helemaal zelf twee Caches. De speurtocht voerde van het industrieterrein een woonwijk in, en al met al waren we zo’n twee en een half uur onderweg. Astrid had een rugzak vol met spullen bij zich die van pas konden komen, want sommige Caches laten zich niet zo makkelijk grijpen. Zo gebruikte Robin voor de Cache in de vijver een soort uitschuifbare aanwijsstok met een magneet aan het uiteinde, en we hadden af en toe een pincet nodig om de notitieboekjes (meestal niet meer dan kleine rolletje papier) uit de gevonden objecten te halen.

Die objecten variëren overigens van speciale houdertjes tot lege Smint doosjes en glazen potjes, maar we vonden onder andere ook een uitgeholde kurk en een lege wegwerpaansteker als Caches. De laatste, bij een rijtjeshuis in de woonwijk, was het leukst. Er moest een slot met drie cijfers worden geopend om de Cache te vinden en daarvoor moesten drie puzzels worden opgelost. Het eerste cijfer zat op een kokertje in een buis die we met water moesten vullen zodat het kokertje boven kwam drijven (de fles met water kwam uit de rugzak van Astrid), Het tweede cijfer stond op een knikker die uit een doos moest worden gegoocheld (heel veel draaien) en het laatste cijfer was onderdeel van het huisnummer.

Ik heb een hele leuke middag gehad en ik heb ’s avonds de App op mijn iPhone geïnstalleerd…