Het waren spannende weken voor niet alleen mijzelf maar ook voor de vele andere collega’s die net al ik vanwege de reorganisatie intern op een nieuwe baan moesten solliciteren. Nou ja, technisch gesproken moet ik natuurlijk solliciteren omdat mijn contract in Irak erop zit maar ik moet noodgedwongen in hetzelfde proces mee.

Omdat de reorganisatie een verlies van heel wat arbeidsplaatsen tot gevolg heeft is het aantal beschikbare banen veel minder dan het aantal gegadigden, zelfs als de vrijwillig vertrekkende collega’s niet worden meegerekend. Zelf heb ik op vijf banen gesolliciteerd (het maximale aantal per persoon) maar ik had ook mijn gedachten al laten gaan over de mogelijkheid dat ik geen baan meer zou krijgen. Mijn kennis en ervaring zouden geen beletsel vormen gezien de hoeveelheid werk in mijn vakgebied, maar mijn leeftijd des te meer. Ik had al ontdekt dat achter mijn naam in het systeem de aanduiding “65+” stond en dat deed me vermoeden dat ik wel eens (overigens wel met een royale vergoeding gezien mijn dienstjaren) met vervroegd pensioen zou kunnen gaan.

Ik heb er veel over nagedacht de laatste weken en ik had er in principe vrede mee. Ik heb nog weliswaar drie jaar tot mijn pensioen met 68 jaar, maar mijn formele AOW-leeftijd is 66 jaar en zeven maanden en dat is dus volgend jaar oktober. Kortom, de omstandigheden voor het scoren van een nieuwe job in het bedrijf leken niet optimaal maar het alternatief was inmiddels voor mij acceptabel, ik had me voorgenomen dat ik ermee kan leven.

Deze week zouden alle sollicitanten te horen krijgen of ze succesvol zijn geweest met een van hun sollicitaties en welke job dat was geworden. Gisteren kreeg ik via mijn email een uitnodiging voor een kort gesprek met een collega die ik nog ken van heel lang geleden, toen ik nog in Rotterdam was gestationeerd (dertig jaar geleden dus). We hadden elkaar nog incidenteel gesproken, de laatste keer toen ik in Manila werkte, maar verder hadden we weinig contact. De uitnodiging vermeldde echter dat het over de reorganisatie ging dus ik werd nieuwsgierig maar zonder specifieke verwachtingen.

Vanmorgen was het gesprek en tot mijn grote verbazing bood hij me een baan aan in zijn team. Ik was als eerste kandidaat geselecteerd voor een van de functies waarop ik had gesolliciteerd en hij vroeg of ik bereid was de functie te aanvaarden. En als extraatje deelde hij ook mee dat de functie voor mij gekoppeld zou zijn aan een promotie! Uiteraard accepteerde ik de functie meteen, en dat betekent dat ik voor de komende, of liever gezegd resterende jaren tot aan mijn pensioen een baan heb. Volgende week wordt het papierwerk geregeld en daarna is het nog even afwachten wanneer ik effectief in Rijswijk ga beginnen (in afwachting natuurlijk van de Corona-maatregelen).

Niet te geloven, vijfenzestig jaar en ik krijg gewoon weer een baan aangeboden. Mijn vroegtijdig pensioen is dus van de baan maar ik ben er blij mee. Riet ook want die had duidelijk nog wat moeite met het feit dat ik misschien binnenkort de hele dag thuis zou zijn…