Een bijzondere cursist

De foto hiernaast is gemaakt tijdens de ochtendwandeling van het hotel naar het Shell gebouw waar we de cursus geven.

Eric en ik doen de cursus grotendeels op routine, maar toch blijft het iedere keer weer interessant doordat iedere klas toch weer anders is. Deze keer komen de cursisten uit verschillende disciplines en het is leuk om aan de hand van de vragen te kunnen constateren dat ze allemaal hun eigen kijk op het materiaal hebben.

We hebben een bijzondere cursist, iemand die tamelijk hoog in onze organisatie zit en die wel eens wilde weten wat we nu precies presenteren in de cursus. Tussen de sessies door praten we regelmatig met hem en we krijgen de indruk dat hij zich prima vermaakt en hij heeft al aangegeven dat wat hem betreft het cursusmateriaal zelfs voor een uitgebreider publiek beschikbaar moet komen dan voor onze huidige doelgroep. Dat zal wat aanpassing vergen en we hebben dan zeker meer docenten nodig, maar het klinkt op zich erg positief.

Tussen de middag word ik door mijn Indiase collega’s steevast meegetroond naar de kantine waar verscheidene buffetten zijn met uiteraard Indiaas eten. Wat ik iedere keer krijg is me vaak een raadsel, wat ik wel weet is dat het vrijwel allemaal erg lekker is. Erg pittig, dat wel soms, maar ik kan gelukkig wel een stootje hebben op dat gebied.

’s Avonds vermaak ik me nog steeds alleen in de lounge van het hotel, waar ik inmiddels beste maatjes ben met het bedienend personeel. Ze lopen allemaal hun bene uit hun lijf om me van alles te voorzien, maar dat zal ongetwijfeld komen doordat ik ze iedere keer een flinke tip geef (even nuanceren, flink voor Indiase begrippen…).

Eerste cursusdag

Ik heb vannacht tien uur aan een stuk geslapen en werd vanmorgen goed uitgerust wakker. Het ontbijt in het hotel was uitstekend, al heb ik op zich matig gegeten (veel fruit, papaja’s!). Ik had in de hal afgesproken met Eric en samen wandelden we naar het kantoorgebouw waar Shell India zit. Dat was een wandeling van een kwartier of zo, en Eric was er al eens eerder geweest dus die wist de weg.

Bij het inchecken bij de receptie (gek genoeg op de zesde verdieping) kwamen er al twee bekenden opdraven: mijn maat Ayaz en Rutvi, die ik kende van de cursus in Chennai en die mij had geholpen om cadeautjes te kopen voor Gijsje en Maas.

De cursus was in het naastgelegen gebouw waar we via een brug op de zesde verdieping naar toe gingen. Na wat zoeken vonden we de cursusruimte, op de zevende verdieping: mooi ruim en licht. We hadden wat problemen met het koppelen van onze laptops aan het grote scherm maar dat kon gelukkig worden opgelost (dankzij Rutvi) voordat de cursus daadwerkelijk begon. Nadat de dertien cursisten waren gearriveerd konden we van start. Eric en ik hadden de agenda zo ingedeeld dat we afwisselend sessies presenteerden en we hadden ook een gastdocent, een collega uit India die het team van docenten moet gaan versterken. Ik kende hem nog van mijn tijd in Irak, dus het was leuk om ook hem weer te zien. Ook onder de cursisten zaten trouwens een paar ouwe bekenden, veelal mensen waar ik regelmatig contact mee had gehad maar die ik nog nooit in levenden lijve had ontmoet.

Al met al verliep de eerste cursusdag soepel en zonder problemen, en op de foto zie je Eric bezig met een sessie. We hadden goeie interactie met ons publiek, goeie discussies en interessante vragen. Eric en ik wandelden samen terug naar het hotel maar bij aankomst daar zei hij meteen, “See you tomorrow”, daarmee aangevend dat hij geen interesse had in een gezamenlijk diner of een drankje. Niet bepaald gezellig, maar ik ken hem al heel lang en ik weet hoe hij is. Ik vermaakte me overigens prima in de lounge met alweer lekker eten en twee Kingfishers.

Terug op mijn kamer belde ik zoals gewoonlijk even naar huis om even Riet’s stem te horen, en na nog een uurtje Netflix was het alweer bedtijd…

Aankomst in Bengaluru

We hadden onderweg van Amsterdam naar Dubai iets van de verloren tijd ingehaald want we kwamen maar een half uur te laat aan in Dubai. Het verblijf in de business lounge was zoals verwacht aangenaam en de vlucht naar Bengaluru vertrok zowaar wel op tijd. Deze vlucht duurde maar iets van drie en een half uur waardoor ik ’s morgens om negen uur lokale tijd aankwam in Bengaluru.

Ik had een merkwaardig incident bij de paspoortcontrole waar ik achteraf wel om kon lachen. Tijdens het invullen van de landingskaart in het vliegtuig bleek dat de pen die ik gebruikte lekte, en mijn vingers zaten dus onder de inkt. Met hulp van een stewardess kreeg ik het er grotendeels wel af maar toch waren mijn vingers nog zwart. Bij de paspoortcontrole wilden ze mijn vingerafdruk checken, en je raadt het al, dat ging dus niet. Het mannetje gebaarde maar dat ik de handzeep moest gebruiken die op de balie stond maar dat werkte uiteraard niet. Ik moest verscheidene vingers op de lezer leggen voordat mijn ringvinger eindelijk pakte, en zo mocht ik alsnog India in.

Bij de taxistandplaats stond een hele rij chauffeurs met bordjes van Emirates, maar mijn naam zag ik niet. Gelukkig liep er een supervisor rond die meteen mijn chauffeur belde en nijdig vroeg waarom hij niet op tijd was. Na tien minuten wachten, in een heerlijk warm zonnetje, kwam de auto alsnog voorrijden en werd ik naar mijn hotel gebracht. Dat was trouwens nog een hele rit, want het vliegveld ligt daar dus vijfenveertig kilometer vandaan…

In het hotel kreeg ik bij het inchecken de mogelijkheid om te upgraden naar het luxere deel van het hotel, wat iets meer kostte maar waar ik gelijk gebruik van maakte. Het eerste wat ik deed op mijn hotelkamer was een paar uur slapen want onderweg had ik vrijwel niet geslapen. Aan het eind van de middag nam ik contact op met mijn collega Eric die in hetzelfde hotel zat, maar hij had blijkbaar al plannen en gegeten had hij ook al. Ook voor een bezoek aan de bar beneden was hij niet te porren, dus deed ik dat maar in mijn eentje. Het eten was daar prima en na twee biertjes (lokale Kingfisher Premium) lag ik al heel vroeg op bed.

Vertrek naar Bengaluru

De afgelopen dagen heb ik de meeste werktijd besteed aan het voorbereiden van de cursus die ik ga geven in Bengaluru in India, maar ook aan het onderzoek wat ik moet gaan doen in Perth in Australië. Aangezien ik met die cursus inmiddels ruime ervaring mee heb ging het met name om wat details, maar de voorbereiding voor het onderzoek in Perth had heel wat meer voeten in aarde, al was het alleen maar omdat het allemaal op korte termijn geregeld was.

Alles is nu zo goed als klaar, en dat is maar goed ook want vandaag was mijn vertrekdag. Mijn eerste stop zal Dubai zijn, waar ik in de loop van de nacht moet overstappen op een vlucht naar Bengaluru. De taxi van Emirates was vanmiddag zoals gewoonlijk aan de vroege kant waardoor ik ruimschoots op tijd op Schiphol was. Het inchecken ging vlot en zonder problemen, maar daarna was er oponthoud bij de bagage-check. Niet hun schuld trouwens, we moesten daar tamelijk lang wachten om doorgelaten te worden maar de oorzaak daarvan lag in de lange wachtrijen voor de paspoortcontrole. Om het probleem daar niet te verergeren werden mensen groepsgewijs doorgelaten bij de bagage-check.

Het is me altijd weer een raadsel waarom bij zoveel mensen maar de helft van de poortjes open zijn bij de paspoortcontrole, er zal wel een reden achter zitten maar ik snap hem niet. Hoe dan ook, ik had gelukkig tijd genoeg om in de business lounge nog wat te eten en een bakkie te doen, voor de lange wandeling naar de vaste pier G9 voor de Emirates A380. Ik had me overigens niet hoeven haasten want het toestel vertrok weer eens te laat: op het moment dat we hadden moeten gaan boarden was, net als de vorige keren dat ik deze vlucht had, de schoonmaakploeg in het toestel nog volop bezig.

Maar goed, we komen als het goed is na middernacht aan in Dubai waar ik dan een uurtje of drie te besteden heb voordat de vlucht naar Bengaluru vertrekt. En dat is geen straf in de business lounge van Emirates…

Gijsje vijf jaar

Vandaag is Gijsje vijf jaar geworden, en uiteraard zijn Riet en ik langs geweest om dat te vieren. Eigenlijk was de viering aanstaande zaterdag gepland maar dan zou ik er niet bij kunnen zijn omdat ik zaterdagochtend al vertrek voor mijn trip naar Bengaluru in India. Het werd dus alsnog vandaag, wat op zich leuker was voor Gijsje zelf want nu kreeg ze haar cadeautje vandaag al en niet pas zaterdag.

We haalden Oma van den Kerkhoff op in Katwijk om ook haar Gijsje’s verjaardag mee te kunnen laten vieren. Het cadeau stond al heel lang op het verlanglijstje van Gijsje, een vulkaan met dinosaurussen die lava en stenen kan spugen.

Gijsje is de laatste tijd helemaal enthousiast over vulkanen in het algemeen en lava in het bijzonder, dus ze was er heel erg blij mee.

Voorbereidingen voor Australië

De toestemming is binnen voor de trip naar Perth, Australië, en dat betekent dat de voorbereidingen zijn begonnen. Het wordt een bezoek van een week waarin ik samen met een collegaatje uit India een onderzoek ga uitvoeren naar  de manier waarop bepaalde dingen met betrekking tot informatie en documentatie zijn opgezet. Het verzoek was om dit op korte termijn te gaan doen en het leek dus handig om geen aparte trip te organiseren maar het te combineren met het al geplande bezoek aan Bengaluru in India.

Besloten is om het de week daarna te doen, en dat betekent dat mijn reisplannen zodanig gewijzigd moesten worden dat ik in plaats van terug naar huis vanuit Bengaluru door reis naar Perth. Dat was nog wel even een gedoe met vliegtickets, en uiteindelijk bleek de meest voordelige optie te zijn om de hele reis met Emirates te doen. Dat betekende dan wel dat ik nu vanuit Bengaluru terug moet vliegen naar Dubai en dan van daar uit door reis naar Perth, wat de totale reis wel een uur of zeven langer maakt maar de extra kosten wegen ruimschoots op tegen veel duurdere alternatieven met andere maatschappijen.

Reizen met Emirates heeft nog een extra voordeel, ik kan overal voor de trip van vliegveld naar hotel en terug gebruik maken van de speciale limousine-service. Dat is op zich al weer een zorg minder want nu hoef ik geen taxi’s of ander transport te regelen. Onze Australische collega’s hebben wat aanbevelingen gedaan met betrekking tot geschikte hotels en daar hebben we er inmiddels een van geselecteerd, dus ook dat is nu geregeld.

Maar het belangrijkste wat ik ga regelen is een bezoek aan onze vrienden Pat en Howard die in Perth wonen. Het zal geweldig zijn om ze weer te zien na vier jaar, en dit onverwachte tripje is natuurlijk een uitgelezen mogelijkheid. Ik ga ze gelijk mailen!

Dream Theater in Tilburg

Het is pas een paar maanden geleden dat mijn broer Alex, neef Bastian en ikzelf een concert van Dream Theater hebben bijgewoond. Dat was in oktober afgelopen jaar, in het AFAS Theater in Amsterdam. Niet lang daarna werd er alweer een concert aangekondigd, deze keer in 013 in Tilburg. Meteen na de aankondiging verscheen er een bericht van de band op het Internet dat, hoewel het concert onderdeel was van dezelfde tour als van het concert in oktober, er andere nummers gespeeld zouden worden dan bij het eerste concert.

Voor ons maakte dat eigenlijk niet eens wat uit, een concert van Dream Theater is voor ons een no-brainer: als er een concert in Nederland is dan gaan we. Ik regelde de kaarten en vanmiddag haalde ik broer en neef op in Leidschendam om vandaar te vertrekken naar Tilburg. We waren mooi op tijd voor het speciale tarief in de naast 013 gelegen parkeergarage, en er was ook nog ruim de tijd om een hamburger te eten in een vlakbij gelegen hamburger-restaurant.

Het voorprogramma was een Zweedse band genaamd Arion. Voor deze band was dit blijkbaar hun eerste internationale toernee, wat duidelijk bleek door het feit dat hun podium-presentatie ruimschoots voorzien was van alle cliche’s die je bij deze muzieksoort maar kunt verzinnen. Niet sensationeel dus maar hun enthousiasme maakte veel goed.

Dream Theater was zoals gewoonlijk weer buitengewoon goed; het is iedere keer weer ongelofelijk hoe technisch begaafd deze musici zijn en hoezeer ze perfectie benaderen. De enige dissonant is weer Zanger James Labrie die overduidelijk niet meer in staat is het niveau te halen van vroegere jaren, en de vraag is eigenlijk hoe lang de rest van de band dit nog kan aanhoren gezien het onwaarschijnlijk hoge niveau van de muziek. Helemaal hopeloos was het vanavond niet maar bij vlagen was te horen hoe moeizaam de zanger nog mee kan komen.

Ondanks de matige zang toch weer een avond met magistraal uitgevoerde complexe muziek. Niet voor iedereen ben ik bang maar voor ons drieën weer dik genieten. En we zullen het er blijkbaar voorlopig mee moeten doen want we kregen tussen de nummers door te horen dat een volgende Europese toernee nog wel even kan gaan duren…

Oman

Het verzoek om naar Perth te gaan is niet het enige onverwachte werk-nieuws van de afgelopen dagen. Sinds een paar dagen ben ik ook betrokken bij een groot project in Oman waar ik de komende tijd werk voor zal gaan doen en mogelijk houdt dat ook in dat ik af en toe naar Oman zal gaan reizen.

Dit begon twee weken geleden met een vraag uit de losse pols van mijn baas of ik geen zin had om voor anderhalf jaar naar Oman te gaan. Dat lijkt in eerste instantie een buitenkans en helemaal in mijn straatje, maar er zaten een paar randvoorwaarden aan vast die het voor mij onbespreekbaar maken. Ik moet namelijk omdat het een zogenaamde kortlopende opdracht is alleen daarnaar toe, dus zonder Riet, en de verblijfsvoorwaarden zijn ook heel anders dan wat we voor bijvoorbeeld de Filipijnen hadden (want dat was een langlopende opdracht). Kortom, teveel haken en ogen, nog afgezien van het feit dat ik die periode van anderhalf jaar misschien helemaal niet vol zou kunnen maken want 27 maart volgend jaar is nu eenmaal mijn pensioendatum.

Toch deed dat voor het werk op zich de deur niet dicht, ik ben wel gevraagd om een collega te gaan vervangen die naar een ander project vertrekt. De werkzaamheden worden vanuit Nederland uitgevoerd, met daarbij wel de mogelijkheid dat ik regelmatig naar Oman zal moeten reizen. Met dat laatste heb ik uiteraard geen problemen, te meer niet omdat ik al eerder een paar keer in Oman ben geweest in de jaren 2009 en 2010, en dat is toen best bevallen.

Voor wat het werk precies gaat inhouden, daarover moet ik nog een slag om de arm houden want de komende weken zal er een overdracht gaan plaatsvinden van mijn vertrekkende collega naar mij, maar dat zal wat tijd kosten gezien het feit dat ik de komende weken hoofdzakelijk bezig zal zijn met de training in Bangalore en de audit in Perth.

Druk, druk, druk… en dat op mijn ouwe dag!

Maas is ziek

Zoals gewoonlijk hadden we vandaag Maas om op te passen, maar het ging vandaag toch wat anders dan we gewend zijn. Ons mannetje is namelijk ziek, hij heeft lichte koorts en is duidelijk niet in zijn gewone vrolijke doen.

Hij was de hele dag hangerig, sliep veel, en was maar moeizaam tot een lachje te verleiden. En zo kennen we Maas eigenlijk helemaal niet, want normaal gesproken is hij vrolijk en druk. Hij heeft waarschijnlijk een griepje te pakken, net als zijn vader en moeder die ook al niet helemaal prut zijn. Gijsje is vooralsnog de enige die nog nergens last van heeft en die is dus vandaag ook gewoon naar school gegaan. 

Op de foto zit Maas bij opa maar er is wel duidelijk te zien aan de snotterige neus dat hij niet in goeie doen was vandaag. Hopelijk is hij gauw weer de oude want opa en oma vinden dit ook maar niks…

Koud weer

Het is opeens behoorlijk koud! De temperatuur komt op dit moment zelfs overdag amper boven nul en ’s nachts vriest het enkele graden. Mij zul je niet horen mopperen want met de komst van de vorst zijn de regen en de wind verdwenen en schijnt overdag de zon. Kou kun je je op kleden en van een zonnetje wordt iedereen nu eenmaal vrolijk. Het leverde ook nog eens een mooie aanblik op vanuit mijn werkkamer, zo’n mooie witte laag op alle platte daken en de ruiten van onze serre.

Of de vorstperiode lang gaat duren is nog maar de vraag, feit is wel dat er op het kanaal ’s morgens al hier en daar plekken met een ijslaag te zien zijn. Jammer genoeg verdwijnen die overdag grotendeels, wat betekent dat we nog de nodige vorstdagen nodig zullen hebben voor we kunnen schaatsen. in ieder geval liggen mijn schaatsen geslepen in de schuur klaar voor het geval het zover mocht komen.

Erg waarschijnlijk is dat niet want er wordt voor volgende week al weer ander weer voorspeld met hogere temperaturen, waarbij al is aangegeven dat de regen en de wind weer terug zullen komen. Een echte winter zit er dus, ondanks deze korte vorstperiode, vooralsnog niet in…

Nieuws over Perth

De meeting gisteren om een eventueel bezoek aan Perth te bespreken moest worden uitgesteld tot vandaag, maar nadat die meeting alsnog is gehouden is er meer duidelijkheid. Zoals ik al dacht gaat een bezoek aan Perth op heel korte termijn niet lukken, al heeft dat eigenlijk niks te maken met mijn eigen visum en reisplannen. De moeilijkheid zit hem in het feit dat ik die audit samen met een collega uit India moet gaan doen en voor haar is het verkrijgen van een visum lastiger en tijdrovender dan voor mij.

De gemaakte afspraak is nu dat we gaan kijken of het mogelijk is om de audit te doen in de week nadat ik in Bangalore de training heb gegeven. Het plan is om dan vanuit Bangalore door te vliegen naar Perth, en dat is natuurlijk een veel efficiënter en waarschijnlijk ook veel goedkoper alternatief dan mij heen en weer te laten reizen. Het team in Australië moet nog wel goedkeuring geven aan de plannen, maar hopelijk horen we dat voor het eind van deze week.

Op dit moment lijkt het licht op groen te staan maar de acties voor de voorbereiding staan nog even op hold totdat er definitief toestemming vanuit Australië is.

Verrassingsfeestje voor Niels

Neef Niels werkt al sinds jaar en dag als chef-kok in de horeca, en na jaren in restaurants in de omgeving (de laatste tijd voornamelijk in Katwijk) te hebben gewerkt heeft hij recent een prachtige aanbieding gekregen om een bestaand restaurant in Rijnsburg nieuw leven in te blazen. Dit restaurant aan het Noordeinde stond de laatste jaren bekend als het “Eetcafé” maar het is inmiddels al een tijdje gesloten. Het pand is opgekocht door een Rijnsburgse onroerend goed “magnaat” die het restaurant helemaal wil verbouwen om het vervolgens te verhuren aan iemand die het restaurant moet gaan runnen, en daarvoor heeft hij neef Niels gevraagd.

Riet en ik zijn al een keertje met Niels binnen geweest om eens rond te kijken en om te horen van de verbouwingsplannen, en inmiddels is die verbouwing al in volle gang. Het is de bedoeling dat het nieuwe restaurant met daaraan gekoppeld een sport-café begin maart open gaan.

Hoewel het dus nog niet klaar is zijn er stukken van het oude restaurant waaraan weinig hoeft te gebeuren omdat die in de nieuwe plannen passen, en dat zijn met name de oude eetzaal en het overdekte buitengedeelte daarachter. Deze twee ruimtes kwamen gisteravond prima van pas want zijn moeder en zus hadden voor Neils een surprise-party georganiseerd voor zijn verjaardag. De hele familie en de nodige vrienden waren uitgenodigd en dus hadden we gisteravond met zijn allen een feestje in de nieuwe horeca-gelegenheid.

We konden gelijk een kijkje nemen hoe het er inmiddels voor staat met de verbouwing en dat zag er in principe goed uit. En gezellig werd het ook, wat hopelijk voor Niels een voorproefje is van wat er komen gaat als de zaak eenmaal open is.

Onverwacht verzoek

Vanmiddag om kwart voor vier kreeg ik een werk-bericht met daarin wel een heel onverwacht en bijzonder verzoek. De vraag was of ik een audit wilde uitvoeren op een groot project, wat op zich niet zo’n bijzonder verzoek was maar de locatie waar ik dat zou moeten gaan doen was dat wel. Het onderzoek zou namelijk moeten gaan plaatsvinden in Perth in Australië. En dat was nog niet alles, de bijkomende vraag was ook of ik het komende weekend al zou kunnen vertrekken!

Ik viel bijna van mijn stoel toen ik dit verzoek las, want zo’n vraag krijg je natuurlijk niet iedere dag. Ik was uiteraard opgewonden vanwege het verzoek op zich maar ook omdat het in Perth is, waar onze vrienden Pat en Howard wonen. Riet en ik zijn al sinds begin 2020 een vakantie in Australië aan het plannen maar het is er met name door de Corona-crisis nog niet van gekomen. We zijn juist gaan kijken of er voor eind dit jaar iets kan worden geregeld, en dat komt opeens dit op mijn pad.

Op zich zitten er wel wat haken en ogen aan dit verzoek. Zo is een vertrek het komende weekend mogelijk niet haalbaar want ik moet wel een visum hebben voor vertrek, en ook de reis zelf moet op zo’n korte termijn nog wel geregeld kunnen worden. En ik zit ook nog eens met die cursus in Bangalore die sowieso moet kunnen doorgaan want de uitnodigingen daarvoor zijn de deur al uit. Er konden vandaag dus nog geen spijkers met koppen worden geslagen maar aanstaande maandag is er een voorbespreking en dan gaan we kijken wat er mogelijk is.

Want uiteraard heb ik wel gelijk volmondig ja gezegd of de vraag of ik het wil doen…

Kwaad daglicht…

Vroeger kon je vol trots melden dat je voor een grote multi-national werkte, en zeker als dat Shell was. De Koninklijke Shell, zoals het tot voor kort nog heette, was de trots van de Nederlandse economie en stond altijd steevast bovenaan het lijstje waarop de meest begeerde werkgevers werden vermeld. Dat is de laatste jaren heel anders geworden, sterker nog, je moet zelfs voorzichtig zijn want als mensen erachter komen dat je voor Shell werkt dan krijg je al snel de wind van voren.

Het milieu, de stikstof-uitstoot, denken alleen maar aan geld, betalen geen belasting, van alles wordt je voor de voeten gegooid en heel vaak door mensen die duidelijk geen kennis van zaken hebben maar al hun informatie van het internet plukken. Jammer genoeg is een rationele discussie vaak niet mogelijk en daarom houd ik meestal maar gewoon mijn mond. En die situatie is er sinds vandaag niet beter op geworden want vandaag is de jaarwinst van Shell bekend gemaakt.

Het blijkt dat die winst een recordhoogte heeft, en uiteraard ligt een belangrijke oorzaak daarvan in de oorlog in Oekraïne en de daaruit voortvloeiende boycot van energie uit Rusland. Er was dus simpelweg veel meer vraag bij bedrijven als Shell en vanwege de schaarste waren ook de prijzen veel hoger. Maar met name die veel grotere vraag heeft de winstcijfers flink beïnvloed.

Maar meteen na aankondiging van de winstcijfers begon het al in de media: schandalige winsten over de ruggen van eerzame burgers, niks wordt teruggegeven en belasting wordt er ook al niet betaald. Vreemd genoeg zijn de grootste schreeuwers diezelfde personen die vorig jaar juichend “Opgeruimd staat netjes!” stonden te brullen toen Shell besloot uit Nederland te vertrekken en volledig Engels te worden. Want ja, uiteraard wordt er wel belasting betaald over die grote winst, alleen niet in Nederland want Shell is geen Nederlands bedrijf meer…

Ach, het heeft geen enkele zin om er verder woorden over vuil te maken wat mij betreft. Het gaat toch alleen maar om misplaatste emotie en niet om de vraag hoe de economie nou eenmaal werkt. De Rijnsburgse bloemenhandel heeft in de Corona-tijd enorm geprofiteerd van het feit dat mensen de deur niet uit mochten en daarom elkaar maar bloemen stuurden. Daar is door een crisis dus ook enorm veel geld verdient, maar gek genoeg heb ik daar niemand over gehoord…

Mooie avond

Niks bijzonders vandaag, alleen dat het een mooi en rustige dag was en dat bleek vanavond ook wel. Ik kon het dan ook niet laten om een foto te maken van de invallende avond.

Opmerkelijk aan de foto is dat aan de overkant nog een paar huizen te zien zijn waar nog steeds de Kerstverlichting hangt…