Wat een gezellige drukte opeens bij ons thuis! Ans, Joelle, Martin en Sandra zijn er en dat brengt op slag een heleboel gezelligheid. Vanwege een uur vertraging landde het vliegtuig pas laat in de middag op de luchthaven NAIA waardoor het al bijna donker was toen ze aankwamen maar het werd ondanks dat het gezelschap moe was van de lange reis een hele gezellige eerste avond.

Maar het had nog wel wat voeten in aarde voor het zover was. Riet en ik zagen vanmorgen al dat het vliegtuig dik een uur te laat was vertrokken vanuit Dubai en de aankomsttijd in Manila schoof gedurende de dag steeds verder naar achteren. Gelukkig waren Riet en ik op tijd vertrokken van huis om ze op te halen want we verdaagden vlak voor de luchthaven in de gebruikelijk enorme file op de rotonde voor de ingang van het gebouw van Terminal 3.

In plaats van Lito reed ik deze keer zelf omdat er anders niet genoeg plek in de auto zou zijn voor ons zessen en alle bagage, want ook Riet wilde uiteraard ook mee deze keer. Met het zweet in de handen worstelde ik me gedurende drie wartier door het verkeersinfarct, want zo mag je de situatie op die rotonde toch wel noemen, maar gelukkig waren we nog ruim op tijd in de aankomsthal. Om daar vervolgens te constateren dat de aankomsttijd nog eens een kwartier later was dan de laatste keer dat we hadden gecheckt. Het wachten op de koffers duurde ook nog eens heel erg lang maar rond kwart voor zes kwamen ze dan eindelijk naar buiten.

Na de rondleiding door ons “a-sociale” huis (haha, dankjewel, Ans) en een bakkie in de tuin zijn we met z’n zessen naar het Alabang Town Center gelopen om wat te gaan eten. Op de foto zie je ons hele gezelschap gezellig aan tafel bij Italiaans restaurant “Italianni’s” waar we behalve lekker gegeten ook heerlijk bijgekletst hebben.

Dat ging daarna nog de rest van de avond door op het terras in onze tuin en het werd zelfs verrassend laat. Pas bij twaalven konden onze gasten hun ogen niet meer open houden…

Voor mij weer een gewone werkdag maar voor onze visite is de vakantie nog maar net begonnen. Na de zonnige dag in de tuin gisteren ging het gezelschap vandaag naar het winkelcentrum Greenhills aan de andere kant van de stad. Dat is de plek in Manila voor het kopen van nep-tassen, nep-horloges, nep-kleren, en eigenlijk alles wat maar nep te krijgen is.

Aan de hoeveelheid gekochte tassen te zien mag het bezoek wel succesvol genoemd worden. Er werden ook nog telefoon hoesjes en slippers gescoord, dus al met al was iedereen tevreden. Het enige probleem was eigenlijk de warmte in de markthallen van Greenhills omdat onze bezoekers daar nog niet aan gewend zijn, wat natuurlijk logisch is als je net uit een winters Nederland komt.

Het ritje naar Greenhills gaf ze ook de gelegenheid om wat van de stad te zien, en het was weer het verkeer wat de meeste indruk maakte. De weg naar Greenhills is de beruchte EDSA (Edmundo de los Santos Avenue) en dat moet haast wel een van de drukste straten van Zuid-Oost Azië zijn. Onze bezoekers keken met verbazing naar het chaotische verkeer maar grappig genoeg vertelde Riet dat het vrij rustig was, wat maar aangeeft hoe je perspectief verandert na hier een paar jaar gewoond te hebben.

We aten vanavond in de Union Jack Tavern en dat kon ieders goedkeuring ruimschoots wegdragen. En nou sta ik dankzij mijn nicht nog op een Selfie ook…

Nou, dat was weer geen al te soepel begin vandaag! Gisteravond hebben we onze koffertjes gepakt en alles klaar gezet voor ons vertrek. Onze vlucht met Philippine Airlines zou vanmiddag om half een vertrekken dus we konden vanmorgen uitslapen, dachten we.

Dat liep even anders, en weer typisch op z’n Filipijns. Ik ben zelf altijd vroeg wakker dus ik zat om kwart over zeven achter de pc om het nieuws door te nemen toen ik een mailtje zag van Philippine Airlines, onze vertrektijd was veranderd naar een uur later, dus om half twee. Dat betekende dat ik een berichtje moest sturen naar het hotel dat ze ons een uur later op de luchthaven van Caticlan konden verwachten.

Terwijl ik dat zat te tikken controleerde ik nog snel even of ik de nieuwe vertrektijd goed had gelezen en zag daar opeens elf uur staan! Ik dacht in eerste instantie verkeerd gekeken te hebben en rende naar boven om iedereen wakker te maken, want deze nieuwe tijd betekende anderhalf uur eerder weg en dat werd nog soortement van opschieten.

Na iedereen uit bed getrommeld te hebben liep ik weer naar beneden en zag in het mailtje nu opeens weer half twee staan! Ik dacht dat ik nu echt helemaal gek was geworden maar wat blijkt, ik had in twee minuten tijd drie opeenvolgende e-mailtjes gehad van Philippine Airlines: in de eerste stond een verkeerde aankomsttijd, de tweede had een verkeerde vertrektijd en de derde was het gecorrigeerde laatste bericht.

Goed, even onnodige paniek dus op de vroege ochtend maar verder ging alles goed. We vertrokken bijtijds van huis en aangekomen op de luchthaven was er nog een prettige verrassing want we konden worden overgeboekt op een eerdere vlucht die op het punt stond te vertrekken. Bij aankomst bij de gate bleek er toch nog een half uur vertraging maar desondanks lagen we om half vier ’s middags op het witte strand van Boracay.

Eigenlijk onnodig te zeggen dat we vandaag besloten het strand te vermijden en zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. Dat kon uitstekend aan de rand van een van de zwembaden waar we ons meteen na het ontbijt installeerden. De dag werd grotendeels door iedereen lezend doorgebracht (ja, zelfs door Joëlle!), af en toe onderbroken door een wandelingetje of een uitstapje (door de dames) om langs de winkeltjes en kraampjes te struinen.

Martin en ik wandelden voor de verandering eens in de richting van Station 3, gelegen aan de zuidkant van het eiland. Omdat we bij alle bezoeken aan Boracay tot nu toe een hotel hadden gehad bij Station 1, aan de noordkant van het strand, waren we eigenlijk nog nooit aan deze kant van het eiland geweest. En er bleken toch wel wat verschillen want aan dit stuk van het strand zaten ten opzichte van de andere kant van het strand veel hotels speciaal voor duikers.

Omdat Martin het tijd vond voor een hamburger gingen we voor het avondeten weer richting het centrum van Station 2 waar een restaurant zat waar we eerder in het voorbijgaan indrukwekkende hamburgers opgediend hadden zien worden. We werden niet teleurgesteld in de hamburgers, de rest van het eten was ook prima en ook het toetje, een grote bak met verschillende soorten ijs, banaan en slagroom, kon onze goedkeuring wel wegdragen.

Het slot van de avond was op een terrasje op het strand waar we de eerste avond ook waren geweest. Er was ook deze keer weer live muziek van twee jonge gasten met een gitaar en een soort van trommeldoos maar deze keer was er ook nog een verrassingsoptreden. Er liep een “dame” op de muziek te dansen in een klein wit broekje en een soort van truitje van gaas waarvan we al snel tot de conclusie kwamen dat dit een als vrouw verklede man was.

Maar daar bleef het niet bij want aan het tafeltje naast ons zat een stel Russen waarvan er een duidelijk al de nodige drank op had. Nadat hij een ingediend verzoeknummer (“Hotel California”) gehonoreerd zag kwam bij hem de stemming er pas goed in en ging hij meedansen, tot grote hilariteit van de toeschouwers.

Zoals Martin opmerkte, we hadden wel eerder aangeschoten Russen gezien en ook travestieten, maar nog nooit in deze combinatie…

Na alle consternatie van gisteren was er vandaag gelukkig een mooie zondag om bij te komen. Het was schitterend weer en de familie heeft dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de ligstoelen in de tuin en de luchtbedden voor in het zwembad.

Nou zijn die luchtbedden nog wel een verhaal apart want toen we die vorige week tevoorschijn haalden bleken ze alle vier lek. Riet heeft plakspullen gehaald en haar best gedaan om de lekken te dichten maar dat is maar ten dele gelukt. Een opblaas-stoel kon zover worden gerepareerd dat die nog maar heel langzaam leegliep en dus redelijk bruikbaar was, maar de andere drijfstoel en de luchtbedden bleken een groter probleem.

Uiteindelijk was er niet veel meer te redden. Martin probeerde het ook nog een keer maar gisteren bleek dat ook diens reparatie werkzaamheden weinig hadden uitgehaald. Zelfs grof reparatiewerk met ducktape zette op zich weinig zoden aan de dijk maar toch kon daarmee de drijftijd nog zover worden gerekt dat in ieder geval de twee luchtbedden nog wel redelijk dienst konden doen.

Na het eten vanavond bij ons favoriete Italiaanse restaurant Italianni’s, lekker buiten op het terras, kwamen we op de terugweg langs Drafts, een bar met ook een mooi groot terras en een indrukwekkende lijst met buitenlandse bieren. Martin en ik besloten daar eens te kijken of de nieuwe lijst met Belgische bieren van de tap alleen maar voor de show was of dat de daarop aangegeven bieren ook echt beschikbaar waren.

We werden aangenaam verrast, en zo zat ik op tienduizend kilometer van België zomaar achter een Leffe Blond van het vat…

De vertrekdag van Martin en Sandra was bijna identiek aan hun vertrekdag meer dan twee jaar geleden, niets meer op het programma, lunchen in het restaurant op de 31e verdieping van het Vivere Hotel, en aan het eind van de middag naar de luchthaven NAIA. Maar daar hield de vergelijking ook gelijk mee op want ze gaan deze keer niet terug naar Nederland maar ze gaan nog anderhalve week naar Indonesië. Eerst gaan ze naar Bali en daarna ook nog even een dagje naar de hoofdstad Jakarta. Daarna komen ze eerst nog terug naar Manila en vandaar vliegen ze dan terug naar huis.

De titel van vandaag verwijst naar het vertrek van Martin en Sandra maar het had zomaar de titel kunnen zijn van de zoveelste klucht. En deze keer was dat dan “De Klucht van de Bode” geweest, want wat we vandaag meemaakten tart weer iedere beschrijving.

Gisteren schreef ik al dat er geen moer aan te doen was, Riet moest haar paspoort afstaan om er een nieuw visum in te laten stempelen en dan maar zien of ze het nog voor haar vertrek aanstaande vrijdag terugkrijgt. Om die kans zo groot mogelijk te maken had ik afgesproken dat een bode van het bureau wat de visum aanvraag afhandelt vanmorgen om zeven uur alles al op kantoor zou komen ophalen.

Ik was best verbaasd dat de goeie man er inderdaad om vijf over zeven was en ik gaf hem alle bescheiden: het paspoort, de kaart met persoonsgegevens en de getekende aanvraagformulieren. Dat is mooi goed gegaan dacht ik nog, maar wacht even. Om half tien ging de telefoon. Riet belde me op om te vertellen dat de bode blijkbaar ook nog bij een van haar vriendinnen langs was gegaan om paspoorten op te halen en daar was hij Riet’s kaart met persoonsgegevens verloren.

Gelukkig vond die vriendin de kaart en belde ze meteen Riet op, en die belde gelijk mij. Ik heb meteen contact opgenomen met het visum bureau om te vertellen wat er was gebeurd en ik heb daarbij heel keurig niet gezegd wat ik eigenlijk van ze dacht. Ze beloofden contact op te nemen met de bode die de kaart alsnog bij de vriendin van Riet zou ophalen.

Maar zoals gewoonlijk was dat weer te makkelijk want die vriendin was ondertussen op pad gegaan om haar nagels te laten doen en had de kaart meegenomen in haar tas. Snel werd geregeld dat de vriendin haar chauffeur naar ons huis zou sturen met de kaart zodat die bij ons kon worden opgehaald. Uiteraard gaf ik dat door maar er gebeurde vervolgens een uur lang niks.

Ondertussen stuurde Riet continue berichtjes van “Nog steeds niet opgehaald…” en mijn bloeddruk begon naar gevaarlijke hoogte te stijgen. Gelukkig kwam tegen half twaalf eindelijk het verlossende bericht, de kaart was opgehaald. Nu moeten we dus maar duimen en hopen dat het proces inderdaad gaat verlopen zoals ons is voorgespiegeld en dat het paspoort met het visum vrijdag terug is.

Het vertrek van Martin en Sandra ging gelukkig heel wat soepeler. Die zijn met hun rugzakken om half zes afgezet bij Terminal 2 voor hun vlucht met Philippine Airlines naar de luchthaven Denpasar op Bali waar ze als alles goed gaat rond middernacht plaatselijke tijd aankomen.

Jawel, jawel, jullie lezen het goed! Ondanks onze twijfels heeft het visum bureau gedaan wat ze beloofd hebben en zijn onze paspoorten vanavond bezorgd, met het nieuwe visum erin gestempeld. Mijn paspoort was wat minder belangrijk maar dat van Riet was van cruciaal belang om het land uit te kunnen morgen.

Onze ACR kaarten (de plastic kaartjes met persoonsgegevens zonder welke het visum in feite waardeloos is) hebben we nog niet maar om te voorkomen dat Riet daar morgenavond op de luchthaven problemen mee krijgt heeft het bureau een “waiver” geregeld, een officiële brief van de immigratiedienst die Riet voor deze keer dispensatie verleend. En dat betekent dus dat Riet morgenavond gewoon met Ans en Joëlle kan vertrekken naar Nederland.

Vanmorgen hebben de dames een bezoekje gebracht aan de “wet market”, een markt waar laten we maar zeggen de gewone Filipino’s hun boodschappen doen. Die markt is een kleurrijk gebeuren met groente, fruit, vlees, vis en alle snuisterijen die je maar kunt verzinnen. Met name het fruit is er van heel goeie kwaliteit en heel erg goedkoop, het vlees en de vis zijn een iets ander verhaal. Omdat alles de hele dag in de open lucht en in de zon ligt ruikt het er niet echt fris en Ans zag tot haar schrik toen ze omkeek dat er vlak achter haar net een kip werd geslacht.

Vanavond moesten we weer een leuk tentje zoeken om een hapje te eten en dat werd deze keer Mexicaans bij restaurant Chili’s. En ook daar was alles weer heel erg lekker volgens onze visite, alleen werd er vandaag wel bewust van een toetje afgezien. Iets over “veel te veel gegeten de laatste twee weken”…

Technisch gesproken vertrokken de dames niet gisteren maar pas vandaag want vlucht EK335 van Emirates vertrok vannacht om vijf voor half een. De vlucht vertrok precies op tijd en verliep zoals gewoonlijk voorspoedig maar duurde wel ruim een half uur langer dan gepland. Om kwart voor elf vanmorgen (Filipijnse tijd) kreeg ik pas een berichtje binnen van Riet dat ze waren gearriveerd in Dubai.

Alles was dus ook goed gegaan bij het inchecken gisteravond met de ontheffingsbrief van Riet voor de Filipijnse paspoort controle, al moest er wel een mannetje bij worden gehaald want degene aan de balie snapte het weer eens niet. Zo is er gelukkig toch een happy end te melden van alle paspoort misère die we de afgelopen week hebben gehad.

Ook de reis van Dubai naar Amsterdam ging ook vlot na een aangenaam verblijf in de Business Lounge op de luchthaven van Dubai, alleen hadden ze ook op die vlucht enige vertraging. De vraag is of Ans en Joëlle dat deze keer erg hebben gevonden want zoals ik gisteren al meldde had Riet voor deze vlucht een upgrade voor ze geregeld naar Business Class.

Rond kwart voor negen vanavond (Filipijnse tijd dus weer) kwamen de berichtjes binnen dat ze op Schiphol waren gearriveerd waar het ontvangstcomité bestaande uit Vader en Moeder van Nieuwkoop en nichtjes Nicole en Madelon al klaar stond. Veel nieuws heb ik verder nog niet gehad maar dat komt morgen wel.

Voor mij was het dus een heel erg rustige dag. Het was vanmorgen heel erg stil en leeg en dat was echt even wennen na de gezellige drukte van de afgelopen weken. Ik heb wel mijn gebruikelijke bakkie koffie gedronken bij de Coffee Bean vanmorgen en wat boodschappen gedaan, en vanavond zoals gewoonlijk naar restaurant Outback, maar het is toch minder leuk op je eentje.

Aanstaande vrijdag komen Martin en Sandra nog een dagje terug naar Manila voordat ze naar Nederland terugreizen en dan zit het er voor wat betreft visite weer een paar weken op. De volgende bezoekers verwachten we in mei als Riet’s vriendin Pat en haar man Howard uit Australië weer even terugkomen naar Manila.

Ja, en verder lag de tuin er dus vandaag ondanks het mooie weer stilletjes bij…

Nu Riet in Nederland is moet ik er uiteraard zelf voor zorgen dat er wat te eten op tafel komt. Koken voor alleen mezelf doe ik niet dus meestal eet ik thuis gewoon brood en voor een warme maaltijd ga ik tussen de middag dan naar de vlak bij mijn werk gelegen Festival Mall. En als ik daar geen zin in heb maak ik thuis wat makkelijks voor op mijn brood.

Gisteren herinnerde ik me dat er nog twee Unox rookworsten in de voorraadkast lagen en besloot te dineren met een broodje worst. Helaas, dat ging niet door. Op de verpakking stond dat de uiterste verkoopdatum al ruim een jaar geleden was, en hoewel ik dat in eerste instantie negeerde zag de binnenkant er na het opwarmen niet echt appetijtelijk meer uit. In plaats van roze was het stopverf-kleurig met een lichtgroene zweem aan de randen. Het werd dus de vuilnisbak in plaats van mijn bord.

Nou is er altijd wat te eten in huis dus zo’n groot probleem was het niet maar ik had me toevallig zitten verheugen op een lekker sappige Unox worst, want die hebben ze hier niet. Er is wel worst, in zoveel soorten zelfs dat er in de supermarkt een heel schap mee gevuld is, maar die zijn allemaal geen Unox.

Vanmiddag ben ik toch maar naar de supermarkt gegaan om eens te kijken, want ik had nou eenmaal het idee van een lekker broodje worst in mijn hoofd en daar moest toch wat op te vinden zijn. Na uitvoerige inspectie van alle aanwezige worstverpakkingen kwam ik tot de conclusie dat alle worsten die ze hier verkopen recht zijn en dat de namen op de verpakkingen me helemaal niets zeggen. Ik kwam uiteindelijk uit op een verpakking waarop stond dat de worst gemaakt was van Angus rundvlees (“Angus Franks”).

Vanavond had ik dus toch eindelijk mijn broodje worst. Smakelijk, maar geen Unox…

Het was een beetje een vreemde dag vandaag wat het weer betreft want het was de hele dag zwaar bewolkt en er zijn de nodige buien gevallen. Geen hevige buien weliswaar die de straten schoon spoelden maar van die magere buitjes waarvan de straten netaan nat worden. En dat bleef ook zo in de loop van de avond.

Dit is de eerste regenachtige dag sinds begin januari. Er is weliswaar heel sporadisch en vooral ’s nachts een buitje gevallen maar een hele dag met bewolking en regen komt in deze tijd van het jaar niet veel voor. En dat zal de komende weken hoogstwaarschijnlijk ook zo blijven want de heetste maanden van het jaar zijn eigenlijk net pas aangebroken. Onze visite heeft de afgelopen twee weken dus heel erg geboft wat het weer betreft, droog, zonnig en niet al te heet.

Onze chauffeur Lito is vandaag langs een door onze verzekering aangegeven garage geweest om te laten kijken naar een kras op de achterbumper van onze auto. Die heb ik overigens zelf veroorzaakt na een kleine aanvaring met een bord bij een restaurant wat net buiten het zicht van mijn buitenspiegel zat. Met het oog op de verkoop van onze auto als we hier weggaan leek het ons handiger om die kras weg te laten werken, vooral omdat het ook nog eens door de verzekering gedekt blijkt te worden.

Het enige punt is ons eigen risico van omgerekend ongeveer zeventig euro, dus ik wilde even weten wat de totale reparatie zou gaan kosten. Het blijkt dat het overspuiten van de bumper, inclusief arbeidsloon, nog niet eens twee keer zo hoog is als ons eigen risico, dus met het oog op de verkoopwaarde van de auto zouden we de schade ook als de verzekering het niet zou dekken gewoon laten repareren.

Want eerlijk is eerlijk, de auto is verder smetteloos en dan is zo’n kras in de bumper een vervelend gezicht.

Het was om praktische redenen niet mogelijk gebleken voor Martin en Sandra om vanuit Indonesië direct terug naar huis te vliegen. De mogelijkheden waren er wel maar die vielen allemaal veel duurder uit dan het alternatief, en dat was terug vliegen vanuit Jakarta naar Manila en daarvandaan terug naar huis met Emirates.

Een aansluiting met een korte overstaptijd was er helaas niet, de vlucht uit Jakarta kwam vanmorgen om zes uur aan op de luchthaven van Manila en de vlucht van Emirates zou pas na middernacht vertrekken. Dat betekende dus dat ze nog een dagje in Manila zouden doorbrengen, en dat deden ze uiteraard bij mij thuis.

Omdat ze zo vroeg aankwamen moest ik natuurlijk ook vroeg op om een beetje bijtijds op de luchthaven te zijn om ze op te pikken. Ik regelde met Lito weer dat ik hem aan de rand van Alabang zou oppikken waar hij zoals gewoonlijk het stuur zou overnemen. Ik verwachtte de nodige problemen met de ochtendspits maar dat viel allemaal heel erg mee. Toen Sandra een berichtje stuurde om aan te geven waar ze stonden te wachten kon ik gelijk een berichtje terug sturen met de melding dat we er al bijna waren.

Ook terug ging vlot ondanks een opstopping meteen na vertrek vanaf de luchthaven maar verder waren er geen problemen. Al met al waren we uit en thuis binnen een uur, en dat moet een record zijn. Nou ja, met “thuis” bedoel ik eigenlijk terug in Alabang want ik werd door Lito gewoon bij mijn werk afgezet waarna hij Sandra en Martin naar ons huis bracht. Daar konden ze de nodige slaap inhalen want daar was niet veel van gekomen vannacht, en uiteraard konden ze nog de rest van de tijd lekker in de tuin van de zon genieten.

Ik nam vanmiddag wat eerder vrij zodat we met zijn drieën nog een bakkie konden gaan doen bij de Coffee Bean en uiteraard was er een afscheidsdiner, uiteraard op Martin’s verzoek bij restaurant Outback. Na thuis nog wat gedronken te hebben op ons terras laadden we tegen kwart voor negen de bagage in de auto waarna Lito ons naar Terminal 3 van de luchthaven bracht.

En alweer viel het verkeer ontzettend mee. Waar we vorige week nog in een gigantische opstopping terecht kwamen vlak voor Terminal 3 was het nu hartstikke rustig en stroomde alles vlot door. Om tien over negen stonden we dan ook bij de vertrekhal waar ik afscheid nam van Martin en Sandra. Morgenmiddag landen ze als alles goed gaat rond een uur of kwart voor een op Schiphol.

Het was toch nog wel weer even gezellig om die twee nog even hier te hebben, ook al was het maar voor een paar uurtjes.

We hebben wel wat afgelachen tijdens het bezoek van Martin, Sandra, Ans en Joëlle. Met name Sandra en Joëlle bleken namelijk soortement van panisch voor het ongedierte wat hier nu eenmaal rondloopt. We hebben niet eens zoveel kakkerlakken gezien (en als we ze zagen probeerden we dat stil te houden) maar het was bijna onvermijdelijk dat er onderweg naar en terug lopend van het Alabang Town Center af en toe een paar ons pad kruisten.

In de stoepen zitten hier en daar grote losse tegels die eigenlijk deksels zijn naar de riolen en als je daar ’s avonds in het donker op gaat staan dan springt er nog al eens het een en ander onder vandaan. Dankzij een van die tegels waar we ze voor vergeten waren te waarschuwen weten we nu hoe hoog Sandra en Joëlle kunnen springen. Onze welgemeende opmerkingen dat die krengen banger voor ons zijn en juist weg proberen te rennen haalden weinig uit de volgende dagen.

De gekko’s waren een ander verhaal. Niet dat ze die nu zo nodig van dichtbij wilden zien maar Joëlle wilde ze toch wel graag een keertje op de foto. Genomen van een afstandje, dat wel natuurlijk. Op zich is dat normaal gesproken geen probleem want er zitten er op het dak boven ons terras altijd wel een paar, maar de schuwe beestjes vonden het blijkbaar veel te druk op het terras met al die mensen en lieten zich niet zien. Het lukte uiteindelijk wel om een paar fotootjes te maken want we zagen uiteindelijk toch nog twee gekkootjes onder het dak, aan de andere kant van het terras waar het minder licht was.

Nu ik alleen thuis ben en weinig buiten zit ’s avonds komen er meer gekko’s tevoorschijn, en dat merk ik aan de katten. Die jagen genadeloos op die beestjes en vanmorgen lagen er verscheidene dooie gekko’s op het terras. Het enige smakelijke aan die beestjes is blijkbaar de staart want die is er altijd af, de rest ziet er min of meer onaangetast uit. Het gaat onze weldoorvoede kastengeesten duidelijk meer om de jacht en om het spel dan om het voedsel. Voor de gekko’s maakt dat overigens geen verschil, die leggen het loodje.

Ook nog een beetje pech vandaag, de subwoofer van mijn geluidssysteem heeft het begeven, die produceerde bij de minste of geringste hoeveelheid basgeluid een rammelend bijgeluid alsof hij zwaar werd overbelast. Nou is goed geluid voor mij van essentieel belang aangezien ik altijd muziek aan heb als ik achter de pc zit en je kunt dan ook rustig stellen dat het systeem wat ik had zijn geld ruimschoots heeft opgebracht en zeker zijn tijd heeft uitgediend.

Maar vandaag was het dan toch tijd voor wat nieuws…

Riet heeft het eind vorig jaar al moeten laten doen maar het is voor mij ook inmiddels tijd om mijn rijbewijs te laten vernieuwen. Om volkomen onduidelijke redenen werden onze rijbewijzen toen we ze hebben aangevraagd geldig tot onze eerstvolgende verjaardag twee jaar na de afgiftedatum.

Daardoor was mijn rijbewijs dus een paar maanden langer geldig dan dat van Riet ondanks dat we ze op hetzelfde moment hebben aangevraagd en gekregen. De logica hiervan ontgaat mij helemaal moet ik eerlijk zeggen, maar goed, we zijn op de Filipijnen…

Vandaag moest ik dus naar een LTO (Land Transport Office) voor het vernieuwen van mijn rijbewijs. Gelukkig zijn er speciaal daarvoor tegenwoordig kleine LTO vestigingen in alle grote winkelcentra, dus ik ging vanmorgen tegen achten in gezelschap van Lito naar het kantoor bij het Alabang Town Center. Lito’s hulp bleek trouwens onontbeerlijk want het was zoals alles waar de overheid bij betrokken is weer een rondgang langs vele loketten. Ook vandaag was ik er alles bij elkaar weer zo’n anderhalf uur mee zoet.

Lito graaide bij binnenkomst meteen een kaart met een handgeschreven volgnummer uit een bak die ik beslist over het hoofd zou hebben gezien. Vele anderen trouwens ook bleek want ik had ondanks de drukte nummer veertien en dat zag er dus gunstig uit. Binnen kreeg ik bij Loket 1 een formulier wat ik moest invullen (met onder andere de namen van mijn vader en moeder), waarna Lito me naar buiten sleepte naar een hokje waar ik toen ik eenmaal aan de beurt was tweehonderd pesos moest betalen.

Dat bleek voor de “medische keuring” te zijn in een klein kantoor (meer een keet) naast het LTO waar ik moest wachten tot nummer veertien werd afgeroepen. Die keuring stelde overigens geen reet voor, ik werd gewogen en de dokter vroeg me bij het zien van mijn nationaliteit welke taal ik sprak, Duits of Vlaams.

Hij had nog nooit van “Dutch” gehoord, vroeg of ik alleen een leesbril had en constateerde daarna dat ik “low maintenance” was (wat blijkbaar betekent geen zichtbare medische problemen).

Hij kraste wat op het formulier en dat was dat, ik kon weer terug naar Loket 1. Via Loket 1 werd ik doorgestuurd naar Loket 6 voor het maken van mijn foto door een computercamera en het zetten van een digitale handtekening.

Onwillekeurig vraag je je dan af waarom alles hier niet zo geavanceerd gaat als dat, maar goed. Ik mocht vervolgens gaan zitten in de druk bezette wachtruimte voor de loketten en wachten tot mijn naam werd afgeroepen.

Dat afroepen was nogal een toestand want de wachtruimte zat behoorlijk vol met mensen en er liepen voortdurend mensen in en uit, en al met al was het dus nogal rumoerig terwijl het afroepen vanachter het glas van de loketten gebeurde zonder enige vorm van versterking. Ik kreeg dus zowat kramp in mijn oorspieren van het ingespannen luisteren of mijn naam werd afgeroepen.

Mijn naam is sowieso altijd al een probleem omdat ze er meestal weinig van snappen. Ik moest dus alert zijn op “Mister Willem”, “Mister Van”, “Mister Vanden” en variaties daarop, maar het viel mee. Het wachten duurde tamelijk lang maar uiteindelijk hoorde ik “Mister Van Den” afroepen met daarna twijfelend een poging om “Kerkhoff” uit te spreken. Ik mocht de verschuldigde leges gaan betalen bij Loket 5, waarna ik weer mocht gaan zitten in afwachting van de volgende afroep van mijn naam. Die kwam gelukkig wat vlotter en bij Loket 4 kreeg ik een briefje wat als tijdelijk rijbewijs geldt totdat de kaart met het echte rijbewijs is geprint. Dat schijnt iets van negentig dagen te duren.

Op de tweede foto zie je niet het LTO kantoor waar ik ben geweest maar de loketten zien er precies hetzelfde uit, alleen zijn ze precies andersom genummerd. Logica en eenduidigheid zijn hier vrij zeldzaam hier op de Filipijnen…

De afgelopen dagen begonnen met een schitterende zonsopkomst precies op het moment dat ik opstond. Er is geen spoor van de verwachte tyfoon Betty, en dat klopt ook wel want volgens de laatste weerberichten is die de afgelopen dagen afgenomen tot eerst een tropische depressie en vandaag zelfs tot niet meer dan een lage-druk gebied. Er zal dus hooguit wat regen vallen en de verwachting is dat dat beperkt blijft tot de oostkust van Luzon.

Prachtig weer dus de afgelopen dagen en warm, dat was ook te merken vanmiddag in de sportschool. Sterker nog, ik had er zelfs zoveel last van dat ik mijn training voortijdig heb afgebroken en naar huis ben gegaan.

Wat is het geval, ze hebben op de sportschool alle grote posters die voor de ramen zaten en nog iets van het zonlicht tegenhielden weggehaald en de temperaturen binnen zijn als gevolg daarvan te vergelijken met een sauna. Het schijnt de bedoeling te zijn om de ramen wit te kalken om zo het zonlicht te weren en de temperatuur binnen beter onder controle te houden maar dat is nog steeds niet gedaan.

Ik had na mijn warming-up en drie oefeningen al een hele fles water leeg en dat is uitzonderlijk voor mijn doen. Ik had er ook last van dat ik tussen de middag niet veel had gegeten, iets waar ik normaal wel tegen kan maar deze keer vanwege de uitzonderlijke warmte dus niet. Ik voelde me tijdens mijn vierde oefening steeds beroerder worden en ben maar niet meer verder gegaan.

Niks ernstigs overigens, na een goed maal thuis kon ik er weer tegen. Maar het was zo wel een korte training vandaag, en hopelijk gaan ze op de sportschool gauw aan de slag met die witkalk.

Nog een aardig bericht wat ook de Nederlandse kranten weer heeft gehaald. Er zijn problemen met de optredens in Manila van de populaire boyband One Direction in maart, want de heren moeten van de Filipijnse immigratiedienst een drugtest afleggen voordat ze het land in mogen. Twee leden zijn namelijk gefilmd terwijl ze een jointje rookten en die moeten nu per persoon een waarborgsom betalen van tweehonderdduizend pesos (exclusief administratiekosten). Die waarborgsom wordt ingehouden als ze betrapt worden op drugsgebruik of op enigerlei wijze het gebruik van drugs aanmoedigen, want dan zouden ze een slechte invloed hebben op de Filipijnse jeugd.

Slechte invloed, jaja! Meisjes van twaalf en dertien jaar mogen hier wel zwanger gemaakt worden want dat is veel minder erg dan een jointje roken…

Er was gisteren zowaar nog goed nieuws al is het nieuws op zich niet zo relevant meer. Ik kreeg halverwege de middag een mailtje van het bureau wat onze visa regelt dat het de Immigratie-dienst eindelijk heeft behaagd om onze ACR kaarten af te leveren en die werden dan ook keurig door een beide nog dezelfde middag naar kantoor gebracht waar ik ze in ontvangst kon nemen.

Dit betekent dat Riet en ik nu weer helemaal legaal in dit land verblijven met alle papieren en toebehoren in orde. Maar jullie hebben toch jullie visa al gekregen zul je misschien zeggen maar dat is maar de helft van het verhaal. Riet en ik hebben de status van “Special non-immigrant” wat betekent dat we hier tijdelijk wonen met een werkvergunning, en daarvoor is een speciaal visum nodig wat naast het stempel in je paspoort samengaat met een zogenaamde ACR kaart.

Voluit heeft het ding ACR I-Card en dat staat voor “Alien Certificate of Registration Identity Card” en het is een identiteitsbewijs op credit card formaat wat je te allen tijde bij je moet hebben. Het visum stempel is in feite alleen om het land in en uit te kunnen reizen, je ACR I-Card is dus eigenlijk je verblijfsvergunning en dus in feite veel belangrijker.

Vandaar dus al het gedoe voor het vertrek van Riet, ze had haar visum stempel wel in haar paspoort maar bij de paspoortcontrole moet je ook altijd de bijbehorende ACR I-Card kunnen laten zien. Om haar reis naar Nederland mogelijk te maken heeft ze daarom een tijdelijke ontheffing gekregen omdat haar kaart nog niet afgeleverd was. Het is dus maar goed dat die ontheffingsbrief is geregeld want als we op die kaart hadden gewacht dan was ze mooi in de problemen gekomen. Die kaart zou binnen twee dagen geleverd worden maar dat is uiteindelijk dus twee weken geworden.

De machine die die kaarten maakt zal wel weer kapot zijn geweest. Of de man die de machine bedient had zijn chicken adobo nog niet op. Of, en dat is veel waarschijnlijker, de ambtenaar die de uitgifte regelt constateerde dat er geen “additionele financiële compensatie” was verstrekt voor onze kaarten en heeft de aanvraag daarom waarschijnlijk twee weken onderop de stapel gelegd.

En nog iets waar ik echt geen moer van begrijp, de aanvragen voor Riet en mij zijn gelijktijdig de deur uit gegaan en tegelijk in behandeling genomen. Onze nieuwe ACR I-Cards hebben dan ook allebei dezelfde uitgiftedatum, maat toch is die van mij geldig tot 24 februari volgend jaar en die van Riet maar tot 21 februari. Een klein verschil weliswaar maar het is weer een mooi staaltje van Filipijnse ambtelijke willekeur.

Cynisch? Ik? Nee hoor, ik woon hier gewoon al drie en een half jaar en ik weet allang hoe het werkt…

Ik dacht er gisteren nog net op tijd aan, de voetbalwedstrijd van Feyenoord tegen PSV. Ik verwachtte namelijk dat die wedstrijd door Fox Sport live uitgezonden zou worden en met een beetje mazzel zou ik dat dan hier in Manila gewoon op tv kunnen zien.

Want waar je in Nederland een decoder voor nodig hebt waar je fors voor moet betalen kunnen we hier iedere zondag avond op tv gewoon live Eredivisie voetbal zien. Goed, de beeldkwaliteit is niet bepaald HD maar het is alleszins redelijk. En jawel, voor gisteravond (in Nederland natuurlijk gistermiddag) stond bij Fox Sport Feyenoord-PSV op het programma.

De wedstrijd begon in Nederland om half drie en dat is hier dus half tien in de avond, ik ging er maar weer eens goed voor zitten. En ik werd niet teleurgesteld want het was een spannende wedstrijd met nog een heel best resultaat ook want Feyenoord won, zij het wel op het nippertje, met 2-1.

Vandaag las ik in de kranten dat het volgens alle voetbalgeleerden meer spannend dan goed was geweest en men was niet te spreken over het niveau. Ik weet niet welke wedstrijd zij dan gezien hebben maar ik vond dat er weinig te klagen was, of het moest zijn dat Feyenoord na de totaal onverwachte tegengoal van PSV de kluts kwijtraakte maar op inzet toch de punten in huis wist te houden. “Zeikers hou je altijd” zei mijn moeder wel eens en ze heeft gelijk want ik heb me best vermaakt en ik denk niet dat ik de enige was.

Aan het andere eind van de wereld zien hoe Feyenoord met 2-1 van PSV wint, dat noem ik nou “More fun in the Philippines”…

Gistermiddag om half twaalf werd Riet opgehaald door een taxi van luchtvaartmaatschappij Emirates en naar Schiphol gebracht waar haar een teleurstelling wachtte. Ze wilde gewoontegetrouw voor vertrek nog een keertje brood met kroketten eten maar wat bleek, Café Amsterdam is er niet meer! De vertrekhal van Schiphol wordt op dit moment grondig verbouwd en het café is blijkbaar als gevolg daarvan of helemaal verdwenen of verplaatst, maar Riet kon het in ieder geval niet meer vinden.

Gelukkig maakte de vlucht naar Dubai veel goed want ze had zich met haar gespaarde Emirates airmiles laten upgraden van Business Class naar First Class. Om even aan te geven hoe decadent dat is, voor het opstijgen krijg je een glas champagne. Dat is in de “gewone” Business Class ook maar daar komen ze na de start niet ook nog eens langs met nog meer champagne (“Dom Perignon”, wat dacht je) en kaviaar…

Ook vanaf Dubai naar Manila verliep alles soepel zij het dat het instappen in Dubai altijd nogal chaotisch is omdat het vliegtuig voor het grootste deel vol zit met Filipino’s. Als het boarden begint wordt er altijd omgeroepen dat mensen met een handicap of kleine kinderen het eerst naar voren kunnen komen, maar dan volgt altijd meteen een vloedgolf van Filipino’s die zich zowat naar de ingang van de gate verdringen. Daar worden diegenen die niet kwalificeren en geen Business Class reizen bijna altijd teruggewezen om op hun beurt te wachten maar ze gaan dan niet weg, ze blijven allemaal staan en blokkeren zo de ingang van de gate voor andere passagiers.

In het vliegtuig volgen ook altijd nog meer chaotische taferelen want Filipino’s hebben altijd veel te veel en veel te grote handbagage bij zich. Je zou zeggen dat ze dat toch moeten inleveren maar ze verpakken alles heel slim in plastic tassen van de tax-free shops, want wat je daar koopt mag altijd als handbagage mee. Gelijk een tip dus voor iedereen die hier a-sociaal genoeg voor is.

Vlucht EK332 arriveerde in Manila minder dan een half uur te laat, maar de vertraging was al aangekondigd op de website van Emirates dus Lito en ik waren precies op tijd. Het toestel was zelfs al geland toen ik de aankomsthal binnenkwam, maar desondanks moest ik nog dik een half uur wachten dankzij de trage bagage afhandeling voordat Riet naar buiten kwam.

Onder het wachten bedacht ik me dat het al weer bijna vijf weken geleden was dat ik op precies dezelfde plek op Ans, Joëlle, Martin en Sandra stond te wachten en ik zeg het nog maar eens, wat vliegt de tijd!

Maar vooruit, Riet is dus weer thuis. Ongetwijfeld tot genoegen van onze kat Abby want die zat vanmorgen op de lege plek op het bed echt te kijken van, “Nou, laat dat mens nou maar weer terugkomen, het heeft nou lang genoeg geduurd”…

Nou, dat was niet echt een goed begin van mijn verjaardag. De dag was namelijk amper twee minuten oud en ik was in een diepe slaap toen er opeens een wekker af ging. Ik had het kunnen weten, Riet is weer thuis en die heeft natuurlijk zoals gewoonlijk zonder te kijken het alarm van haar wekker geactiveerd, en jawel hoor, twee minuten na middernacht stond dat ding oorverdovend te loeien.

Wij hebben van die wekkers die beginnen met een zacht piepje maar naarmate het langer duurt voordat het alarm wordt uitgeschakeld wordt die piep steeds luider. En aangezien ik nog half slapend geen flauw idee had wat er aan de hand was stond het ding op luchtalarm sterkte voordat ik er bij was en eindelijk het knopje had gevonden. En natuurlijk was ik daarna klaarwakker en duurde het een tijdje voordat ik weer in slaap kon komen.

En dat was niet het enige ongemak van de dag want op het werk klonk tegen tienen opeens ook een luid alarm, met de oproep om zo snel mogelijk het gebouw te verlaten in verband met het afgaan van het brandalarm. Niet via de lift uiteraard maar met de trap, en zoals ik gisteren al opmerkte zitten wij op de zeventiende verdieping dus dat is een aardig eindje naar beneden. Het ging gelukkig ook deze keer weer om een oefening.

Op mijn werk werd ik verder nog verrast door een taart en een cadeautje van de twee meiden in mijn team. Erg leuk, al zal ik met het cadeautje nog wel even terug moeten. Ze hadden namelijk een leuk shirt voor me gekocht maar maatje “M”. Dat gaat hem niet worden natuurlijk, maar ze hadden het blijkbaar al een beetje voorzien en aangegeven dat ik eventueel kon gaan ruilen als de maat niet goed was.

Verder verliep mijn verjaardag tamelijk rustig. We verdaagden ’s avonds in restaurant Outback omdat de dames van “Outpost” daar een vrijdagavondborrel hadden georganiseerd. Riet had daarover weinig informatie gekregen en toen we binnenkomen bleek waarom, het was gezellig druk maar niemand van “Outpost”. nou ja, geen probleem want nu konden we daar in ieder geval met z’n tweetjes lekker een hapje eten.

Zelfs op je pc wordt je door Google op een speciale en persoonlijke manier aan je verjaardag herinnerd! Was me nog nooit eerder opgevallen maar wel leuk.

Hoewel het hier officieel zomer is, of zoals ze het hier liever noemen “het hete seizoen” vind ik het persoonlijk allemaal nogal meevallen. Goed, de temperaturen overdag stijgen tot boven de dertig graden maar ik vind het nou niet zo heet dat ik loop te zweten en te puffen. Het is weliswaar behoorlijk warm in de zon maar er staat al weken een stevig windje waarvan ik vind dat het voor de nodige afkoeling zorgt

De Filipino’s zijn het niet met mij eens, iedereen om mij heen klaagt iedereen steen en been over “de hitte” en het straatbeeld wordt gedomineerd door dames met paraplu’s tegen de felle zon. Nou zeg ik altijd dat het mij niet warm genoeg kan zijn, maar dat zeg ik alleen omdat het mij hier niet gauw te warm is. En ik weet waarover ik praat want ik heb een paar jaar geleden een keer een scheepswerf in Abu Dhabi bezocht waar het op het heetst van de dag boven de vijftig graden werd, en dat noem ik echt heet.

Hier vind ik op dit moment de temperatuur heel erg aangenaam, en om eerlijk te zijn hoeft die wind van mij helemaal niet. In vorige jaren was er ook wel wind maar dat was hoofdzakelijk in januari en februari en daarna was het over, maar dit jaar is dat blijkbaar niet het geval. En zoals je weet heb ik een pesthekel aan wind, nog meer dan aan regen, dus van mij hoeft die wind niet al zorgt het voor wat verkoeling.

Vannacht is in Nederland de zomertijd ingegaan en dat betekent dat het tijdsverschil tussen Nederland en de Filipijnen weer een poosje zes uur is in plaats van zeven uur. Daar merken we niet zo heel veel van, alleen op het werk is het gunstig omdat we nu een uur eerder contact kunnen maken met mensen in Europa en dat kan wel eens handig zijn.

Hier doen ze niet aan zomertijd. De Filipino’s reageren meestal verbaasd, “Zomertijd? Wat is dat?”…

Toen ik hier vier en een half jaar geleden voor het eerst kwam was ons kantoor behalve aan de voorkant omringt door grasvelden. Daar is in de loop van die paar jaar behoorlijk verandering in gekomen, je kunt wel zeggen dat ze hier op dit moment bouwen tegen de klippen op.

Een groot deel van het grasveld was twee jaar geleden al veranderd in een terrein waarop een grote tent staat voor evenementen met daarachter een parkeerterrein. Even verderop zijn twee grote gebouwen verrezen waarin de kantoren en garages zijn gevestigd van Toyota en Ford, en op dit moment worden er vlak achter ons gebouw twee grote gebouwen neergezet. Die twee gebouwen worden ook al kantoren en afhankelijk van hoe hoog die worden zullen ze het uitzicht aan de achterkant van ons gebouw flink gaan verpesten want ze staan er vlak tegenaan.

Er worden ook nog eens her en der in Alabang grote appartementencomplexen gebouwd en ik kan geen winkelcentrum meer inlopen zonder een paar keer een folder onder mijn neus te krijgen van een van die complexen. Wat ik me echter afvraag is wie er daar nou allemaal in zouden moeten gaan wonen.

Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn om van Alabang en groot zakencentrum te maken en eerlijk gezegd is alles daarvoor wel aanwezig. Er is voldoende ruimte, en het ligt weliswaar ver van het centrum van de stad af maar de verbindingswegen naar het centrum en belangrijker nog naar de luchthaven zijn perfect.

Er wordt dus flink geïnvesteerd in dit deel van de stad, al heb ik wel het idee dat het over een jaartje of wat wel gedaan zal zijn met de relatieve rust die er nu nog heerst. Voor ons maakt dat niet uit want ik ga ervan uit dat wij tegen die tijd allang weg zijn.

Het is Witte Donderdag vandaag (“Maundy Thursday” op z’n Engels) en dat is niet alleen een vrije dag voor ons maar voor vrijwel iedereen. Daardoor komt het hele openbare leven zo’n beetje tot stilstand, veel winkels en restaurants zijn vandaag dicht en dat is een zeldzaamheid in een land waar zelfs op Kerstdag winkels en restaurants vaak gewoon open zijn.

In de Village was met name vanmorgen goed te merken dat veel personeel vandaag vrij had. Normaal is het vanaf zes uur ’s ochtends al druk in de Village van binnenkomend personeel maar vanmorgen was het doodstil op straat, geen personeel wat lopend op weg was naar hun werkplek en het gebruikelijke geknetter van de motorfietsjes ontbrak volledig. Wettelijk is iedereen overigens verplicht om zijn personeel dubbel te betalen als ze vandaag en morgen moeten werken.

Ook wij zitten dit lange weekend zonder personeel, tot groot genoegen van Riet die het wel lekker vindt dat ze een paar dagen ongestoord haar eigen gang kan gaan in haar eigen huis. Dat kostte in het geval van Estela trouwens nog wel wat moeite want die was veel liever hier gebleven. Riet stuurde haar echter gisteren vriendelijk maar resoluut naar huis met de mededeling dat ze Holy Week moest gaan vieren met haar familie, iets waar Estela uiteindelijk schoorvoetend gehoor aan gaf.

Vandaag wordt het nieuws zoals we al hadden verwacht gedomineerd door berichten op de naderende tyfoon en het begint toch wel serieus te worden. Zodanig zelfs dat er vandaag om het uur updates in het nieuws worden doorgegeven over de status.

In de loop van de dag bleek gelukkig dat de kracht van de storm al aardig aan het afnemen is al wordt er nog steeds windsnelheden verwacht van 175 kilometer per uur en waarschijnlijk heel veel regen.

De storm ligt nog steeds op ramkoers met Luzon en zal volgens de voorspellingen in de loop van zaterdag onze regio bereiken. Hoe lang het dan duurt voordat de storm voorbij is getrokken is niet bekend, wel dat de huidige verplaatsingssnelheid van het stormfront iets van twintig kilometer per uur is. Er zijn al de nodige waarschuwingen uitgegaan maar voornamelijk nog voor de scheepvaart en de bewoonde gebieden aan de oostkust.

Vandaag was er in ieder geval nog helemaal niks te merken van “Chedeng”, zoals de plaatselijke naam van de storm inmiddels luidt. Het was zelfs een bijzonder mooie dag om in de tuin te zitten…

Na Goede Vrijdag vandaag dus Zwarte Zaterdag, en de dag werd overduidelijk door iedereen gebruikt om boodschappen te doen, iets wat nodig was omdat de winkels de afgelopen twee dagen voor het overgrote deel dicht waren geweest. Het was dan ook een drukte van belang in het Alabang Town Center en hoewel wij ook wel wat kleine dingetjes nodig hadden besloot ik vanmorgen na een blik op de rijen voor de kassa’s om die maar een andere keer in te slaan.

Wat wel nodig was was brood maar dat viel nog niet mee. De twee bakkerswinkels waar ik normaal gesproken naar toe ga waren allebei vanmorgen nog zo goed als leeg en ik moest uitwijken naar een bakkerszaakje bij een van de grote supermarkten om een beetje fatsoenlijk brood te scoren. Riet had een simpele verklaring voor het feit dat de andere twee winkels nog zo goed als leeg waren, volgens haar gingen ze pas bakken op het moment dat de winkels open gingen en dat was vanmorgen om elf uur. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk gelijk…

Wat de aankomende tyfoon betreft, daar was lange tijd nog steeds niets van te merken, de dag begon met zon maar er sloop in de loop van de middag bewolking binnen en aan het eind van de middag was het helemaal bewolkt. Daar viel overigens nog steeds geen regen uit en afkoelen deed het ook niet, sterker nog, de temperaturen liepen nog een beetje op. Alle waarschuwingen voor wat betreft de storm zijn voor onze regio ingetrokken en het ziet er naar uit dat we zelfs geen regen gaan krijgen.

Toen we vanavond onze gebruikelijke gang maakten naar restaurant Outback namen we daarom na een blik op de bewolkte lucht niet eens een paraplu mee. Onderweg naar het restaurant liepen we door het Alabang Town Center en kwamen we langs een drankwinkel. En kijk eens wat we daar zagen staan…

Gisteren dacht ik dat we weer een nieuwe klucht gingen beleven maar dat viel tegen. Of juist mee moet ik zeggen, want hoewel ik verwachtte een stukje te kunnen schrijven met als titel “De Klucht van het Shirt” werd het deze keer zowaar geen klucht.

Wat was het geval, ik had van de twee meiden in mijn team een Wrangler shirt gekregen voor mijn verjaardag. Hartstikke lief, en veel te gek natuurlijk want voor die meiden is dat een duur cadeau, maar er was een klein probleempje met de maat. Ze hadden de grootste maat genomen die er was maar zoals zo vaak hier is dat voor ons Nederlanders nog steeds te klein. Gelukkig hadden ze er al rekening mee gehouden en ik kreeg dan ook de bon zodat ik het shirt kon gaan ruilen.

En alweer, in Nederland is zoiets normaal gesproken geen punt maar ik verwachtte hier de nodige rompslomp. Gistermiddag waren Riet en ik in de Festaival Mall voor boodschappen en we konden dus gelijk van de gelegenheid gebruik maken om even langs het warenhuis Robinson’s om het shirt te ruilen. “Geen probleem,” kregen we te horen bij de Customer Service balie en iemand belde daarvandaan naar de afdeling Herenkleding met het verzoek om iemand te sturen.

Na twee keer te horen gekregen te hebben “For a while, Sir” (dat wil zeggen een ogenblik geduld alstublieft, maar we weten inmiddels dat dat kan variëren van een paar minuten tot nooit) was er nog steeds niermand en dat was ook wat we hadden verwacht. Maar de zaak werd voor de verandering eens niet op zijn beloop gelaten, de jongeman van Customer Service ging op onderzoek uit en kwam inderdaad een minuutje later met een verkoper terug.

Die nam ons mee naar de afdeling van de shirts en na enig zoeken vond hij een shirt in een grotere maat, met een iets andere kleur en honderd pesos duurder maar dat vond ik geen probleem. Het shirt paste, en de verkoper vroeg of ik nog meer aankopen te doen had want ik had nog honderd pesos over. Nee, zei ik, ik moet nog honderd pesos betalen. Nee, zei hij, ik had nog honderd pesos tegoed maar dat werd niet in geld uitgekeerd, ik moest er iets bij kopen. Ik wist zeker na het zien van beide prijskaartjes dat ik moest bijbetalen maar ik besloot het zo te laten en zei dat ik die honderd pesos liet zitten.

Dat snapte die verkoper volgens mij niet echt en hij vergeleek voor de vierde keer de prijskaartjes. Eindelijk viel het kwartje (wat valt er tegenwoordig eigenlijk nu er geen kwartjes meer zijn?) en hij concludeerde toch dat ik honderd pesos moest bijbetalen. Wat ik uiteraard deed bij de kassa en zo had ik uiteindelijk onverwacht snel binnen een half uur het shirt geruild.

Volgens Riet was had dat overigens helemaal niks te maken met een plotselinge vlaag van efficiëntie, volgens haar hebben we gewoon ons verwachtingspatroon bijgesteld…

Het is ieder jaar hetzelfde, in deze tijd van het jaar heeft ons zwembad extra aandacht nodig want er gaat van alles mis. Ja, luxe problemen inderdaad, want het is nog steeds erg lekker om een zwembad in de tuin te hebben om je effe op te frissen wanneer je dat maar wilt. Maar dan moet het water wel aan bepaalde voorwaarden voldoen.

Allereerst moet het water schoon zijn en het valt in deze tijd van het jaar niet mee om dat zo te houden.Het waait nogal en dat betekent altijd vallende bladeren, en dat maakt er gauw een zootje van in het zwembadwater.

Daarnaast is het op dit moment erg warm en dat betekent algengroei. Afgelopen zondag was het water meer groen dan blauw door de alg, iets waar de zwembadman op dit moment zijn handen mee vol heeft.En dan is het waterniveau ook op dit moment nogal een probleem.

Gedurende de regentijd is een zwembad hier zelf-vullend, de stevige buien die regelmatig vallen zorgen ervoor dat het water altijd op het maximale niveau staat of hooguit iets daaronder maar op dit moment heeft het al meer dan twee maanden amper geregend en daalt het water tot onder het minimum niveau.

Dat minimum wordt overigens bepaald door de opening van het pompsysteem, het waterniveau in het zwembad mag niet lager staan dan die opening want anders kunnen we de pomp niet gebruiken en kan het water niet gefilterd worden, met als gevolg dat het nog vuiler wordt.

We hadden de afgelopen week expres niet bijgevuld omdat we op flink wat regen hadden geregend veroorzaakt door de aankomende storm maar die storm kwam niet. Er viel dus amper regen van betekenis en vandaag hebben we dus de tuinslang maar in het water gehangen. Dat zal een aardige waterrekening worden voor deze maand, maar je moet wat over hebben voor een zwembad in je tuin…

Ik kon een grijns niet onderdrukken vanochtend toen ik voordat ik naar mijn werk ging nog gauw even door het Nederlandse nieuws bladerde op de pc. Eén bericht sprong er meteen uit, en hoewel niet eens onverwacht was het voor mij heel goed nieuws.

Als trouwe Feyenoord supporter herinner ik me maar al te goed het tijdperk van K2, het spitsenduo Dirk Kuyt en Salomon Kalou. Het gouden duo zorgde voor heel wat prachtige doelpunten en jammer genoeg alleen niet genoeg overwinningen voor een kampioenschap maar dat lag beslist niet aan hen. Het zat er natuurlijk dik in dat de beide spitsen niet te behouden waren voor de club waarmee het toen zeker in financieel opzicht helemaal niet goed ging.

Het verhaal is bekend, Dirk ging voor een vorstelijk bedrag naar Liverpool en had daarna een bloeiende carrière die afgelopen zomer nog een hoogtepunt kende door zijn onverwacht sterke optreden in het Nederlands elftal tijdens het laatste Wereldkampioenschap.

Dirk maakte toen duidelijk beslist nog niet uitgerangeerd te zijn en een aanwinst voor ieder team waarin hij speelt. En daarom was het heel goed nieuws dat hij besloten heeft om terug te keren naar Feyenoord. Hij zal uiteraard niet helemaal in zijn eentje succes af kunnen dwingen maar aan Dirk zal het zeker niet liggen.

Quick Boys 7 zal nog even geduld moeten hebben, ik ben het helemaal eens met de foto in het AD van vanmorgen…