Het is weer bijna tijd voor onze jaarlijkse keuring. Dat wil zeggen, eigenlijk voor mijn jaarlijkse keuring want voor mij is die verplicht, voor Riet deelname op vrijwillige basis. Voor Riet is een borstonderzoek een vast onderdeel van de keuring maar dat laat ze toch al ieder jaar doen nadat er twee jaar een knobbeltje is gevonden.
Gelukkig was het onschuldig maar Riet heeft het voor alle zekerheid toch weg heeft laten halen, en op aanraden van haar dokter laat ze zich nu jaarlijks onderzoeken. Dat kan mooi als onderdeel van de jaarlijkse keuring, alleen heeft Riet deze keer besloten het borstonderzoek niet in de kleine kliniek te laten doen waar we gekeurd worden maar in het St. Luke’s Ziekenhuis waar ze twee jaar geleden ook is behandeld. Gisteren is Riet naar het St. Luke’s geweest om een ultrasound en een mammogram te laten doen en vandaag gingen we terug om de uitslag daarvan met haar dokter te bespreken.
Riet was best wel zenuwachtig, wat te merken was toen we eerst langs de afdeling voor borstonderzoek moesten om daar de resultaten van het onderzoek op te halen. We moesten in de nogal drukke wachtkamer plaatsnemen om te wachten waarop Riet zich geërgerd afvroeg hoe lang het duurde om een envelop met uitslagen af te geven. Een kwartiertje dus, want dit zijn de Filipijnen en niks gaat hier nou eenmaal vlot.
Daarna moesten we met de uitslagen naar de dokter en daar waren we redelijk snel aan de beurt. Het was nog even schrikken toen de dokter de uitslagen voorlas want er stond een suggestie in om een vervolgonderzoek omdat iets op de foto te zien was maar niet duidelijk genoeg. De dokter bekeek de foto’s en vergeleek die met de foto’s van vorig jaar die Riet had meegenomen en gelukkig kwam ze tot de conclusie dat het vrijwel zeker niks was.
De dokter deed zelf voor alle zekerheid ook nog een controle maar vond gezien haar bevindingen een vervolgonderzoek niet nodig, Riet hoeft pas volgend jaar weer terug te komen. En ook dat is goed nieuws.
Het enige probleem daarbij is eigenlijk om droog over te komen, en daarmee bedoel ik natuurlijk zonder dat je drijfnat bent van het zweet. Ik was er dan ook vanmorgen helemaal niet rouwig om dat het bewolkt was in plaats van zonnig, maar desondanks was het toch zaak om een Aziatisch tempo te hanteren en niet de gebruikelijke zeven-mijls stappen waarmee ik in Nederland pleeg te wandelen.
De hele situatie is complex zoals op het kaartje te zien is. Midden in de Zuid-Chinese Zee liggen vele eilanden die door de verschillende omringende landen worden geclaimd en op veel van die eilanden rusten meervoudige claims. Dat de situatie nu pas dreigt te escaleren heeft uiteraard alles te maken met de vondsten van olie en gas en natuurlijk de rijke visgronden waar alle aangrenzende landen graag hun vingers op willen leggen.
En alweer was het een prachtige dag vandaag, en als ik zeg warm dan zou ik eigenlijk moeten zeggen heet want dat was het. Maar ook vandaag stond er toch weer een stevig windje wat maakte dat het aangenaam aanvoelde.
Maar het werd nog fraaier vandaag. Thuis gekomen van mijn werk vertelde Riet dat toen ze op de wc zat in de badkamer, ze vanaf de wastafel werd aangestaard door een grote kakkerlak. Uiteraard was Riet niet van plan om deze ongewenste indringer te voorzien van bed, bad en brood en ging snel op zoek naar attributen waarmee ze de illegaal van ons grondgebied kon verwijderen. Toen ze even later weer in de badkamer kwam was het kreng echter spoorloos verdwenen.
Maar het belangrijkste van alles: Riet wilde een zwart randje in de vloer langs de muur en ze wilde de vloer gelakt. En je weet, als Riet wat in haar kop heeft…
De vorige borrel in de bar van restaurant Outback was niet o’n success want toen Riet en ik daar aankwamen bleken we de enige twee te zijn. Op zich niet erg omdat je in Outback lekker kunt eten en zo konden we van de nood een deugd maken. Maar gezellig is anders en we hoopten dan ook dat er deze keer meer volk zou komen opdagen.
Na de onvermijdelijke toespraak (blablablabla…) begon dan eindelijk de receptie die gehouden werd in de enorme tuin van de gigantische villa die de ambstwoning is van de ambassadeur. Er waren minstens tweehonderd gasten aanwezig, uiteraard veel Nederlanders maar toch ook veel Filipino’s en genodigden uit andere landen.
De Filipijnen waren behalve de Verenigde Staten het enige land wat de elektrische stoel gebruikte voor executies, wat op zich niet gek is aangezien de Amerikanen die zelf hier hadden ingevoerd tijdens hun bewind. Tot de eerste opschorting in 1987 was het vuurpeloton de gebruikelijke methode en na de her-invoering in 1993 werd de enige methode de dodelijke injectie.
Ook onze katten proberen verkoeling te zoeken en Abby heeft een heel merkwaardig plekje gevonden waar ze met name ’s morgens ligt, op onze slaapkamer onder mijn nachtkastje.
Voor de Filipijnen werd het gevecht een enorme teleurstelling want Manny, oftewel “Pacman” zoals zijn koosnaam hier luidt, bleek uiteindelijk toch tekort te komen om die blaaskaak van een Mayweather eens lekker op zijn nummer te zetten. Op de social networks vlogen al snel berichten rond over de “oneerlijke” of zelfs “omgekochte” jury (de wedstrijd moest op punten beslist worden) maar eerlijk is eerlijk, als je de statistieken ziet dan heeft Manny terecht verloren.
De afgelopen twee weken heb ik regelmatig aan die uitspraak gedacht want we schijnen hier met dezelfde soort weer-deskundigen te maken te hebben. Er wordt al twee weken regen voorspeld en er is nog steeds geen druppel gevallen,.
De Safety Day stond vandaag in het teken van persoonlijke veiligheid ook buiten het werk en de veiligheid op de weg. De bijeenkomst werd gehouden in het Acacia Hotel vlak achter ons kantoor, in de Grand Ballroom zaal waar ik nog mooie herinneringen aan heb omdat we met onze band daar anderhalf jaar geleden voor het eerst hebben opgetreden.
En er waren uiteraard ook prijzen, ook dat is op de Filipijnen zo’n beetje een must voor een bijeenkomst zoals deze. Hoe dan ook, de bijeenkomst duurde de hele ochtend en daarna was er, tot mijn groot genoegen en ook naar goed Filipijns gebruik, een uitgebreide lunch in het hotel.
Gisteren vertelde ik dat er een hele bulk aan banen op de interne vacature-bank zou worden geplaatst en toen ik vanmorgen keek was dat inderdaad het geval. Maar wat alle pessimistische berichten vooraf al hadden voorspeld bleek helaas ook waar te zijn, het aantal beschikbare banen is schrikbarend klein en er zijn over de hele linie vrijwel geen buitenland-banen meer beschikbaar.
De brand woedde zeven uur lang en verwoestte het fabrieksgebouw totaal, het dak en de vloer van de eerste verdieping waren ingestort. Reddingswerkers die na het blussen het gebouw binnengingen konden niets anders meer doen dan de verkoolde resten van de slachtoffers bergen.
Als Filipino’s op flip-flops lopen dan lopen ze vrijwel altijd te sloffen, het soort sloffen waar mijn vader zo’n hekel aan had. Ik weet nog goed dat wij als kind als we dat deden steevast te horen kregen, “Til je voeten op!”. De goeie man zou hier waarschijnlijk horendol zijn geworden want sloffen en slenteren is hier zo’n beetje de standaard manier van voortbewegen.
Van de week liepen we op weg naar het Alabang Town Center langs een boom waar zo’n krekel zat en die was blijkbaar helemaal niet bang voor ons want in plaats van op te houden siste die vrolijk verder.
De broodtrommel was vanmorgen leeg. Geen ongewoon verschijnsel hier maar ook geen probleem want in dat geval haal ik tussen de middag een lekker broodje bij de Subway.
Gisteravond was er bij thuiskomst nog een onprettige verrassing, het water van ons zwembad was knalgroen! Riet vertelde me een wazig verhaal wat ze weer van onze chauffeur Lito had geoord, dat de zwembadman teveel chloor had gebruikt. Ja me grootje, dit was gewoon alg, en de oorzaak was zonder twijfel dat de zwembadman de chemicaliën die alg moeten bestrijden niet had gebruikt.
Het werd heel erg gezellig en er was door iedereen zoveel eten en drinken meegebracht dat we de geplande barbecue maar lieten schieten. Desondanks mogen we het dankzij de inspanningen van Riet rustig een heel geslaagd feest noemen!
De chauffeur verblikte of verbloosde niet toen hij hoorde waar we zijn moesten (iets verder dan de overkant van het kruispunt) en zette gewoon de meter aan. Hij reed ons keurig achterom het gebouw waar we in de parkeergarage droog uitstapten en hij was nog heel content ook met de honderd pesos (vijf euro) die hij kreeg voor een ritje waarvoor veertig pesos op de meter stond.
