Na iets meer dan een maand geen bericht is er nu dan eindelijk weer iets te melden. De container met onze spullen uit de Filipijnen die een paar weken geleden aangekomen was in Nederland gaat morgen bij ons thuis afgeleverd worden. We mochten in principe alles drie maanden in opslag laten staan en dat kwam best uit want we hadden toch wel wat tijd nodig om de aankomst te organiseren. Er komt tenslotte bijna een volledige huisraad aan in een huis wat al van huisraad is voorzien en het probleem is dus met name ruimte.

Om dat ruimteprobleem op te lossen hebben we twee dingen gedaan. Allereerst hebben we wat meubilair wat we door onze op de Filipijnen aangeschafte meubels willen vervangen te koop gezet op het Internet. Daar hebben we wat reacties op gekregen en een paar kasten en de salontafel zijn inmiddels verkocht. Ook voor onze eettafel, het tv-kastje en de tv zelf is er ook een gegadigde maar dat is een Filipijnse collega die nu in Rijswijk werkt en die kan alles pas ontvangen als hij een appartement heeft gevonden. En dat betekent dat we die spullen tijdelijk uit de weg moeten zien te krijgen.

Om ruimte in ons huis te maken hebben we voor alle spullen die we niet kwijt willen of kunnen een opslagruimte gehuurd bij een bedrijf op een industrie-terrein net buiten Rijnsburg. Riet heeft dat eigenlijk anderhalve maand geleden geregeld maar we hebben de huur pas op 1 december laten ingaan omdat we er eerder toch weinig nut voor hadden.

Maar omdat morgen onze container arriveert zijn we vandaag en gisteren al begonnen met het verplaatsen van spullen naar de opslag. Dat waren in eerste instantie dozen met boeken, onze voorraad koffers die de laatste jaren flink is gegroeid en mijn gitaarkoffers. Allemaal dingen die flink wat ruimte innemen en die we toch eigenlijk maar heel weinig gebruiken.

Er is dus ruimte gecreëerd voor onze spullen, al weten we nu al dat veel van wat aankomt morgen direct door zal gaan naar de opslag. Sterker nog, we beginnen ons al af te vragen of de opslag wel ruimte genoeg zal hebben voor al die spullen…

Het begon eigenlijk afgelopen zomer toen we tijdens het familie-boottochtje de nieuwe huizen zagen aan de overkant van het Oegstgeesterkanaal. Hoewel we tot op dat moment eigenlijk niet echt aan verhuizen hadden gedacht begon er toch wat te kriebelen en Riet besloot om eens nader te gaan informeren. Het liep op niks uit want alle huizen die op dat moment werden gebouwd waren al onder optie en we lieten het er dus bij.

Eenmaal terug verhuisd naar Rijnsburg werd al snel duidelijk dat Riet toch de kriebels had gekregen. Opeens vond ze het benauwd in ons huis, een gevoel wat ikzelf al vanaf de eerste dag heb gehad omdat we in feite aan alle kanten zijn ingebouwd. Op zich is dat niets bijzonders in een doorsnee woonwijk maar wat we hadden gezien van de zomer, huizen langs het water met een vrij uitzicht en bovendien net wat groter als wat we nu hebben, had ons allebei op bepaalde gedachten gebracht.

Het eerste wat we deden was eens rondkijken naar soortgelijke nieuwbouw in de buurt, en daarbij kwamen we uit bij hetzelfde project in Rijnsburg en een ander in Valkenburg, maar helaas, overal was alles al onder optie. We keken nog even naar bestaande huizen maar konden niets vinden waar we heel erg enthousiast over waren. De enige optie leek een nieuw deel van het project langs het Oegstgeesterkanaal, genaamd “Waterviolier”, maar daarvoor was de inschrijving nog niet gestart.

Twee weken geleden verscheen het bericht op de website van het project dat de inschrijving ging openen en na de plannen voor het project nog eens te hebben bekeken besloten we in te schrijven. Riet zorgde ervoor dat ze meteen de eerste dag van de inschrijving op de stoep stond bij de makelaar en daarna was het afwachten.

We rekenden eigenlijk nergens op want we hadden ondertussen wel gemerkt dat het aantal inschrijvingen voor dergelijke projecten erg hoog is en de toewijzing van de beschikbare huizen gaat via een soort van loting. Maar het onverwachte gebeurde toch, want vandaag ging tegen het middaguur mijn telefoon. Een vriendelijke dame van Makelaardij De Leeuw feliciteerde me met het feit dat we een huis van het project “Waterviolier” hadden toegewezen gekregen, en dat niet alleen, het ons toegewezen huis was ook nog eens het huis wat we als eerste keuze hadden opgegeven!

We hebben een afspraak staan voor 22 december, dan gaan we langs bij de makelaar voor het eerste gesprek.

Het is allemaal wel heel mooi, een huis toegewezen krijgen in een mooi gelegen nieuwbouw project, maar het moet ook nog wel even financieel haalbaar zijn. We wilden er geen gras over laten groeien dus zelfs voordat we naar de makelaar gaan voor het eerste gesprek hadden we een afspraak gemaakt om onze financiële situatie te laten doorlichten. De afspraak was vanavond, met een hypotheek adviseur van Nationale Nederlanden want daar loopt onze huidige hypotheek en we dachten dat dat misschien wel wat voordeel zou kunnen opleveren.

Het werd een eenvoudig gesprek want al snel bleek dat het financieel voor ons geen enkel probleem zou zijn. Er werden verscheidene constructies doorgesproken en er werd door de adviseur alvast een voorstel gedaan wat voor ons het beste zou passen.

Er is weliswaar nog niks concreets afgesproken want we hebben tenslotte ons eerste gesprek met de makelaar nog niet eens gehad, maar we gaan nu wel met een goed gevoel naar de makelaar toe. Het hangt eigenlijk alleen nog af of het eisenpakket van Riet bespreekbaar is en wat die extra’s gaan kosten, maar als dat binnen ons plaatje past dan ligt ons besluit eigenlijk al vast, dan gaan we ervoor.

Het is vandaag al weer de laatste dag van het jaar 2015. Het was een jaar waarin er voor ons heel veel is gebeurd en ook heel veel is veranderd, en vandaar vandaag een terugblik op het jaar 2015.

In januari kregen we onze eerste bezoekers van dit jaar, Leo en Marco die we hadden ontmoet tijdens onze vakantie in China vorig jaar hadden de Filipijnen uitgekozen voor een vakantie en dat begon met een paar dagen Manila waarbij ze bij ons logeerden. Gedurende die paar dagen organiseerden ze de rest van hun verblijf op de Filipijnen, waarbij wij ze behulpzaam waren met het boeken van vluchten en hotels. NA twee weken rondgereisd te hebben brachten ze ook de laatste dagen van hun vakantie bij ons door.

In februari gebeurde dan eindelijk wat Riet al zo lang zo graag wilde. Haar zus Ans kwam voor ruim twee weken over, samen met haar dochter Joelle en onze zoon Martin en schoondochter Sandra. Het hoogtepunt van hun verblijf waren de paar dagen die we doorbrachten op het paradijselijke eiland Boracay, waarbij we deze keer verbleven in het Boracay Beach Resort & Spa. Zo moeilijk als het was om haar over te halen om te komen, zo moeilijk had Ans het toen ze weer naar huis moest en dat was voor ons het teken dat ze het heel erg naar zin heeft gehad. Riet reisde overigens met ze mee terug voor een bezoek van twee weekjes aan Nederland.

Het project waarvoor ik werkte zou dit jaar vrijwel op tijd opgeleverd zou worden en dus werd de einddatum voor mijn contract volgens verwachting definitief werd vastgesteld op eind augustus. Concreet betekende dat voor mij dat ik kon beginnen met solliciteren naar een nieuwe baan, waarbij al snel duidelijk werd dat wat die baan ook zou worden mijn nieuwe werklocatie in ieder geval in Nederland zou zijn.

Vanaf april konden we dus al voorzichtig beginnen met het plannen van onze terugkeer naar Nederland. In het kader van die voorbereiding gingen Riet en ik in juni naar Nederland om daar het nodige te regelen. Terwijl we daar waren kreeg ik een heel goed bericht en dat was dat ik op een van de banen waarop ik had gesolliciteerd was aangenomen en dat betekende dat ik bij terugkeer in Nederland gelijk in mijn nieuwe baan in Rijswijk zou kunnen beginnen.

Terug in Manila begon nu het zenuwslopende proces van alle voorbereidingen voor de verhuizing. Met name het gedoe rond het intrekken van onze visa en het op tijd terug krijgen van onze paspoorten zorgde weer voor de nodige spanning, maar het meest gecompliceerd was toch wel het oversturen van onze beide katten Abby en Monster naar Nederland. Uiteindelijk ging ook dat goed en arriveerden ze twee weken voor onze aankomst al in hun nieuwe huis.

Tussen de bedrijven door besloten Riet en ik om nog een laatste keer naar Boracay te gaan, mede omdat we dit jaar niet aan een “gewone” vakantie zouden toekomen maar ook omdat we hier met alle drukte wel aan toe waren. We verbleven voor deze laatste keer weer in het inmiddels vertrouwde Discovery Shores en we hadden ook deze keer weer een suite gereserveerd met een dakterras met jacuzzi. Het afscheid was moeilijk want we zullen er aan moeten wennen dat binnenkort een weekendje Boracay niet meer tot de mogelijkheden behoort…

Op 22 augustus begon onze eigen verhuizing met het inpakken en verzenden van al onze spullen door het verhuisbedrijf Asian Tigers. Met het begin van onze verhuizing was ook het moment gekomen waarop we afscheid moesten nemen van onze maid Estela en onze chauffeur Lito, waarbij vooral het afscheid van Estela met de nodige emoties gepaard ging.

De laatste paar dagen voor ons vertrek verbleven Riet en ik in het Acacia Hotel in Alabang, en op 26 augustus was dan onze laatste dag op de Filipijnen aangebroken. We namen afscheid van iedereen en laat in de avond vertrokken we vanaf de luchthaven NAIA naar Nederland na vier fantastische jaren in een land waar we ondanks alles van waren gaan houden.

Terug in Nederland vervielen we eigenlijk al meteen weer in de vertrouwde dagelijkse routine en het was al snel of we niet weg waren geweest. Alhoewel, we hadden niet alleen de herinneringen aan de vijf mooie jaren dat we weg waren geweest maar als tastbare herinnering liepen er nu twee Filipijnse katten rond in Rijnsburg. Die het overigens niet zo goed konden vinden met onze Nederlandse kat Paula, een conflict wat in ieder geval in dit jaar niet vredelievend kon worden opgelost.

Midden oktober werden we toch nog onverwacht opgeschrikt door het overlijden van Vader Nic. Hij liet een enorme leegte na die de rest van het jaar voelbaar bleef en waarschijnlijk nog wel geruime tijd daarna. Met name met verjaardagen en de feestdagen aan het eind van het jaar was het gemis voelbaar.

Tenslotte was daar aan het eind van het jaar dan het onverwachte bericht dat we waren ingeloot voor een bouwproject net buiten Rijnsburg en de mogelijkheid kregen om een nieuw huis te kopen. Een mogelijkheid die we met beide handen hebben aangegrepen en dat betekent dat mogelijk volgend jaar al de volgende verhuizing op stapel staat. Deze keer gaan we alleen niet zo heel ver weg…