Ik heb toch maar besloten om mijn fitness routine hier in het kamp wat aan te passen. De vorige shift ben ik erg fanatiek bezig geweest en achteraf heb ik voor mijn gevoel toen te weinig rust genomen, ik wordt tenslotte al een dagje ouder. In plaats van drie dagen sporten en dan een dag rust neem ik daarom nu minstens twee dagen rust in de week.

Uitgangspunt voor mijn sportactiviteiten blijft mijn hardlooptraining, die doe ik twee keer in de week op zaterdag en woensdag. Daarnaast doe ik minstens twee keer in de week krachttraining, en dan nog een dagje training voor de benen wat in feite een rustig dagje is. Eigenlijk wil ik die benentraining weer gaan vervangen door zwemmen, en gisteren was ik ook vast van plan om dat vandaag te gaan doen. Maar helaas, het weer is op dit moment toch niet van dien aard dat het uitnodigt om in een buitenbad te gaan zwemmen.

Het is namelijk de laatste twee dagen weer wat minder wat het weer betreft. Dat komt niet zozeer door de temperatuur, die is nog steeds overdag boven de dertig graden, maar door de bewolking en de harde wind. Met name die wind zorgt ervoor dat het niet zo aangenaam aanvoelt als zou moeten. Vandaar dus niet zwemmen vandaag maar toch maar naar de fitness-zaal.

En er is nog een reden waarom ik maar niet ga zwemmen. Ik heb de laatste paar dagen een onaangenaam gevoel aan de rechterkant van mijn gezicht wat af en toe zelfs pijnlijk is, met name bij het eten. Ik herken de symptomen omdat ik hier regelmatig last van heb: ik heb weer eens een bijholte-ontsteking. Voor het slapen gaan neem ik zelfs een pijnstiller omdat ik er anders wakker van wordt, maar het is te hopen dat ik er gauw van verlost ben want ik ben bijna door mijn pijnstillers heen.

Naar de kampdokter gaan zou natuurlijk kunnen maar dan moet het wel heel erg worden. Het vervelende van die kampdokter is dat je altijd te horen krijgt dat je op je kamer moet blijven zitten totdat je weer beter bent, en daar heb ik nou effe net geen zin in. Op dit moment ga ik ervan uit dat het vanzelf over gaat maar dan kan ik dus beter maar niet gaan zwemmen. Anders moet ik alsnog naar de dokter…

Gisteren was het ronduit een smerige dag kan ik rustig stellen. De oorzaak was heel simpel, vier van de vijf flares ten oosten van het fabrieksterrein branden op volle sterkte en produceerden een enorme hoeveelheid dikke zwarte rook die recht over het kamp werd geblazen door de wind. Samen met de nog steeds volop brandende burnpit vlak ten noorden van het kamp zorgde dit ervoor dat de lucht boven ons zowat helemaal zwart was.

Het spektakel deed denken aan de beelden van de Tweede Golfoorlog toen al die olieputten in brand waren gestoken. Hoe dan ook, het leverde de stank op van verbrande olie in het kamp en dat kan allemaal toch niet erg goed zijn voor het milieu en de gezondheid. Maar als er wordt gevraagd naar de luchtkwaliteit (dat doen we best wel af en toe) dan is het antwoord steevast dat het “binnen de gestelde normen valt”. Jaja…

Moeder Natuur had blijkbaar zelf ook besloten dat er nodig wat aan gedaan moest worden want vanmorgen werd ik net voor de wekker gewekt door het geluid van een enorme plensbui. Het was al weer vrijwel droog toen ik naar het restaurant liep voor het ontbijt maar de lucht rook gelijk een heel stuk frisser.

Alle smerigheid in de lucht was weggespoeld en omdat de wind weer was gedraaid (dat is hier soms net een jojo) kwam de rook ook niet meer over het kamp. Die rook was trouwens toch al een stuk minder en weer op normaal niveau, want zo erg gisteren heb ik het nog niet meegemaakt.

Dit alles gezegd hebbende, met mijn eigen gezondheid gaat het sinds vandaag juist beter want mijn bijholte-ontsteking is zo goed als verdwenen…

Je hebt wel eens van die dagen dat het gewoon niet meezit en vandaag was zo’n dag. We werden de hele dag geplaagd door een computer-netwerk wat om de haverklap op de meest vervelende momenten plat ging en dat maakte normaal werken bijna onmogelijk.

Ik maak dan wel gebruik van een laptop maar de gegevens waar ik mee werk staan verspreid op computers die ergens in Europa staan en mogelijk zelfs nog op een heel ander continent. Daar merken we normaal gesproken niks van als alles goed functioneert maar daarvoor hebben we wel een werkende netwerk-verbinding nodig. Mijn telefoon was aan het eind van de dag bijna helemaal leeg door het voortdurend zoeken naar het WiFi-netwerk wat uiteraard ook plat ging met de rest.

Niet een erg productieve dag dus, en het begon al slecht meteen bij het opstaan. Het was gisteravond namelijk weer eens in mijn rug geschoten en dat leverde een zeer pijnlijke avond en een onrustige nacht op. En vanochtend kon ik bijna mijn bed niet uitkomen en nadat dat eindelijk gelukt was ging alles moeizaam, van sokken aantrekken tot aan de wandeling naar het restaurant. Gelukkig ging de boel onder het lopen wat losser zitten zodat ik toch nog zonder al teveel problemen naar kantoor kon wandelen.

En ik had natuurlijk de bus kunnen nemen maar omdat bewegen juist een positieve uitwerking leek te hebben besloot ik om toch maar te gaan lopen. En nee dames en heren, dit ongemak trad niet op tijdens de fitness, het hardlopen of een andere (te) grote inspanning, integendeel zelfs! Ik had net een uitgebreide douche genomen en was op mijn gemak aan het wandelen naar het restaurant toen ik plotseling een pijnscheut in mijn onderrug voelde. Gelukkig zijn de meeste van mijn collega’s hier ook van die mannen op middelbare leeftijd dus ik kreeg al snel dozen vol Ibuprofen en warmte-pleisters aangeboden, waar ik overigens op een enkele Ibuprofen voor het slapen gaan nog geen gebruik van heb gemaakt.

Om de pechdag helemaal compleet te maken ging mijn dagelijkse telefoongesprek met Riet ook de mist in want in de avond leek het netwerk helemaal wel een jojo. Als we al een verbinding tot stand konden brengen dan gaf die het na een paar seconden al weer op, dus hebben we het maar opgegeven.

Morgen is er weer een dag en hopelijk een betere…

Vrijwel alles is al weer geregeld voor mijn volgende shift. Dat is deze keer niet alleen het vluchtenschema maar ook een kort verblijf van een dag in Dubai voor weer een bezoek aan het bedrijf wat een groot project doet voor ons bedrijf. Dat houdt in dat ik niet meteen na aankomst door vlieg naar Basrah maar pas twee dagen later. En daarvoor moet er ook een hotel geregeld worden in Dubai voor twee overnachtingen.

We hoeven dat allemaal zelf niet te regelen, er is een speciaal team wat dat voor ons doet in samenwerking met een groot Internationaal reisbureau. Voor wat betreft de vluchten krijgen we meestal twee alternatieven aangeboden en ik kies daaruit eigenlijk altijd hetzelfde vluchtschema dus daar ben ik meestal gauw mee klaar. Deze keer was dus een kleine aanpassing nodig maar ook dat was geen probleem.

Voor de hotelovernachting schijnen er wel apen en beren op de weg te zijn want ondanks dat mijn aanvraag al twee weken geleden is ingediend (met alle toestemmingen tot aan de Managing Director aan toe erbij) heb ik nog steeds geen uitsluitsel. De keus gaat vrijwel altijd tussen twee vlak bij het kantoor gelegen hotels dus ik heb geen idee wat het probleem is. Het zou wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat er een nieuw persoon is die dat tegenwoordig regelt, en dan is die nieuwe dus bepaald biet zo efficiënt als zijn of haar voorgangster…

Hoewel ikzelf nooit problemen heb gehad (afkloppen!) hoor je toch regelmatig dat mensen problemen ondervinden met de voor hun geboekte reizen. Een van mijn makkers is vanmiddag aangekomen in Basrah terwijl hij eigenlijk gisteren al had moeten aankomen. Blijkt dat ze zijn vluchten zo krap op elkaar hadden geboekt dat hij zijn vlucht naar Basrah miste. 

En iedereen die weleens heeft moeten overstappen op een luchthaven weet dat een uur nou niet bepaald erg veel tijd is om je volgende vlucht te halen. Toch, Riet?

Het was een prachtige ochtend vanmorgen vroeg, met de zon al een eindje boven de horizon en wat een strakblauwe lucht had kunnen zijn. Dat was het niet want er waren wolken; geen gewone wolken maar zwarte wolken van al het affakkelen in de omgeving. Normaal gesproken drijven die wolken weg op de wind of verwaaien, maar omdat er vanmorgen vrijwel geen wind was leverde dat een bizarre lucht op:

Ik moest vandaag nog even iets regelen, namelijk het wijzigen van mijn vliegtickets voor wat betreft de vluchten aan het einde van deze shift. Omdat Riet en ik een paar dagen in Dubai gaan doorbrengen moet ik de door het bedrijf voor mij geboekte vlucht van volgende week donderdag veranderen want we blijven tot de dinsdag daarop. Ik kan dat niet via het reisbureau van het bedrijf doen omdat er bijbetaald moet worden om die vlucht te veranderen, en dat doen ze niet. Dat soort dingen zijn voor eigen kosten en je moet het ook zelf regelen, wat op zich geen probleem is want dat wist ik vooraf.

Ik belde dus met Emirates en kreeg vervolgens te horen dat als ik op dezelfde vlucht overgeboekt wilde worden als die Riet had geboekt ik een flink bedrag moest bijbetalen. Veel meer dan ik had verwacht dus dat viel effe tegen. Veel keus had ik alleen niet want Riet’s tickets waren al geboekt en het was nou ook weer niet zoveel dat ik er de hele vakantie voor af wilde zeggen.

Het enige dat me dwars zit is dat de dame die me hielp nogal warrig overkwam (ze noemde bijvoorbeeld drie keer een verschillend bedrag) en volgens haar eigen zeggen het bedrag met de hand had moeten uitrekenen omdat het computersysteem niet goed werkte. Ik ben dus van plan om als ik in Dubai arriveer volgende week woensdag om toch nog maar even langs de Emirates-desk te lopen en het nog een na te vragen.

In ieder geval is nu alles geregeld voor een lekker weekje Dubai. Riet vroeg nog of ze nog warme kleren mee moest nemen. Neuh…

Om de een of andere reden komt bij de meeste mensen thuis als ze horen waar ik werk de vraag op of er nog meer Nederlanders werken hier. Mij interesseert dat hoegenaamd niks want ik vind het eigenlijk veel leuker om met collega’s om te gaan uit andere landen, maar inderdaad, er zijn er toch altijd wel een paar. En heel soms zit daar een ouwe bekende tussen, meestal iemand die ik ken van mijn werk uit Nederland maar soms is er ook een hele verrassende ontmoeting. Zo kwam ik op Sakhalin, toch vrijwel letterlijk aan het andere eind van de wereld vanuit Nederland bezien, een ouwe basketbalmaat uit Katwijk tegen die ik sinds de middelbare school niet meer had gezien. Ik bedoel, hoe groot is die kans, nietwaar?

Hier zitten in tegenstelling tot de eerdere projecten waarop ik heb gewerkt vrij veel Nederlanders. Daar zit deze keer geen enkele bekende tussen maar ik ken er inmiddels al wel heel wat want het is tenslotte ook weer niet zo’n grote gemeenschap in het kamp. En ik schuif ook regelmatig in het restaurant aan bij een groepje Nederlanders want er zitten een paar geschikte gasten tussen.

Opvallend veel van de Nederlanders komen trouwens uit het noordoosten van het land. Ze hebben vrijwel allemaal bij de NAM in Assen gewerkt en het verhaal is bekend, de situatie is daar niet echt rooskleurig voor wat de toekomst van het werk betreft. Nu definitief is besloten dat het winnen van het Groningse aardgas gaat stoppen is de vraag wat er met de NAM gaat gebeuren en of er nog wel een toekomst is. Het personeelsbestand is al aardig aan het inkrimpen en veel mensen die nu een kans zien om elders binnen Shell aan de slag te gaan grijpen die met beide handen aan.

En veel van die mensen zijn dus hier aan de bak gekomen, met als gevolg dat er hier genoeg gelegenheid is om effe lekker Nederlands te lullen. Er worden zelfs op sommige zaterdagavonden een speciale Nederlandse Avond georganiseerd bij een van de rookplekken, waarbij er uit het Moederland meegebrachte kaas en worst kan worden genuttigd. Ik ga daar trouwens zelden naar toe, het lijkt mij teveel op een typische Nederlandse verjaardag…

Een tijdje geleden heb ik verteld dat ons kantoorgebouwtje hoognodig toe is aan een paar renovaties, maar die werkzaamheden werden vrijwel meteen stopgezet nadat ze waren begonnen. Er schijnt een contractueel conflict te zijn met de aannemer en aangezien er in de tussentijd niks meer is gebeurd gaan we er maar vanuit dat dat nog steeds niet is opgelost.

Die renovatie zou ook een aantal problemen oplossen ten aanzien van dingen die hoognodig gerepareerd zouden moeten worden, maar dat gebeurt nu dus ook niet. Zo is er bijvoorbeeld een storing in het elektriciteitsnet wat ervoor zorgde dat onze handdroger bij de herentoiletten kortsluiting veroorzaakte. De oplossing die werd bedacht was even simpel als primitief: we halen gewoon de handdroger weg. Aangezien er geen handdoeken of zoiets voor in de plaats gekomen is kunnen we dus na het handen wassen onze handen nergens mee afdrogen.

We hebben iedere vrijdagochtend een vergadering van een uurtje met alle rotators (de mensen die zoals ik vier weken op vier weken af werken) van de IT afdeling. Dat is een klein koppeltje van hoofdzakelijk “buitenlanders”, wat ook nogal eens wisselt van samenstelling want het is natuurlijk maar net wie er aanwezig zijn. De staat van ons gebouw is in die vergadering een regelmatig terugkerend onderwerp, vooral omdat zelfs eenvoudige reparaties, als ze al gedaan worden, altijd een eeuwigheid moeten duren.

Vandaag meldde een collega dat er achter ons gebouw opeens een gat in de grond zit, recht boven een open riool. Dat heeft geleid tot een enorme toename van de hoeveelheid kakkerlakken (gelukkig buiten) en het is natuurlijk ook een potentieel gezondheidsrisico. Hier komt nogal veel cholera en dysenterie voor en een open riool naast de deur is daarvoor natuurlijk helemaal risico-verhogend. Het is al een aantal keren gemeld maar actie ondernemen, ho maar.

Er is overigens wel iets wat na maanden eindelijk wel is gerepareerd, en dat is het rookhok naast het gebouw. Het ding was helemaal scheef gezakt en er was al aangeraden om er niet meer in of vlak naast te gaan zitten vanwege het gevaar dat het ding opeens helemaal zou inzakken. Nu roken vrijwel alle Irakezen en het is altijd druk in de rookhokken, dus waarschijnlijk is er daarom toch actie is ondernomen. Ook hier werd weer gekozen voor een simpele en primitieve oplossing: nadat het frame was recht geduwd werden er een paar latten schuin tegenaan gespijkerd om de boel te ondersteunen.

Opgelost dus, maar toch rijst de vraag waarom zoiets simpels als dit tien maanden heeft moeten duren…

Je zou zo zeggen dat ik na bijna een jaar toch wel gewend zou moeten zijn aan het verschoven weekend, vrijdag en zaterdag in plaats van zaterdag en zondag, maar toch liep ik vandaag de hele dag rond met het gevoel dat het maandag was. Op zich is dat natuurlijk niet zo gek, het was tenslotte de eerste werkdag na het weekend, maar het was vandaag zo erg dat ik er voor mezelf van overtuigd was dat het maandag was. Ik werd er pas in de middag aan herinnerd dat het wel degelijk zondag was door een gesprek met mijn baas.

Mijn baas zit normaal gesproken in Dubai maar deze week zit hij voor de verandering eens in Irak. Vanmorgen kwam hij aan op de luchthaven van Basrah en daar heeft hij, samen met zijn medereizigers, drie uur lang moeten wachten omdat er iemand bij de groep zat die een nieuw visum nodig had. Een aangekomen groep moet altijd als geheel in het konvooi naar het kamp, dus er moest worden gewacht.

Nu is dat op zich niet vreemd, dat wachten op mensen die een nieuw visum krijgen komt natuurlijk vaker voor, maar deze keer was mijn baas nogal pissig want hij had dit niet verwacht op zondag. Op zondag komen namelijk alle mensen die in het weekend in Dubai verblijven over voor hun werkweek en omdat dat nogal een grote groep is is er (om zo min mogelijk oponthoud te hebben op het vliegveld) besloten geen mensen mee te laten komen die een nieuw visum nodig hebben. 

Toen mijn baas zei dat hij een lang oponthoud had gehad door iemand die een nieuw visum nodig had zei ik dat die mogelijkheid er altijd in zat op maandag. Maar het is zondag zei hij, dan doen ze toch geen visums? 

Oh ja, het is helemaal geen zondag, het is maandag. Goedemiddag…

Werkdagen in Dubai zijn altijd een makkie omdat er normale kantooruren aangehouden worden, en deze keer was het nog makkelijker omdat vanwege Ramadan het kantoor vroeger sloot dan normaal. Gisteren ging de ochtend op aan de reis van Dubai naar Basrah en heb ik alleen de middag gewerkt, dus vandaag was mijn eerste volle werkdag van deze shift.

Wat gisteren al opviel was dat het een enorme puinhoop is op de begane grond van het kantoor. De uitgestelde verbouwing waar ik al eerder melding van heb gemaakt is tijdens mijn afwezigheid hervat en dat gaat de komende weken ongetwijfeld voor de nodige overlast zorgen.

Zowel de buitenkant van het gebouw als de binnenkant worden onder handen genomen. De buitenkant is nodig omdat het pleisterwerk van met name de dakranden losliet en flinke stukken naar beneden flikkerden. Binnen wordt er ook grondig gerenoveerd, te beginnen met de voorkant op de benedenverdieping. Ikzelf zit nog net in het gedeelte wat daarna pas aan de beurt is maar de meeste collega’s zijn elders in het gebouw ondergebracht dus het was beneden knap rustig vandaag.

Ik mis ook de doorloop want normaal gesproken loopt iedereen die boven zit langs mijn kamer en de meesten schieten wel even naar binnen voor een praatje, zeker als je net bent aangekomen. Maar omdat de voorkant nu verbouwd wordt komt iedereen door de nooduitgang binnen aan de andere kant van het gebouw en aangezien daarnaast de trap naar boven is komen ze niet meer bij mij langs. Gelukkig kwamen de meesten me toch nog wel even opzoeken voor een praatje, dus heel eenzaam was het niet 🙂

Ik ben een tijdlang degene geweest met de sleutels van het gebouw omdat ik altijd de eerste ben ’s morgens, maar daar was een maandje of wat geleden een eind aan gekomen omdat de voordeur beveiligd werd via het centrale pasjessysteem. Daardoor zat de deur automatisch op slot en kon iedereen met zijn pasje naar binnen komen, en daardoor was mijn sleutel overbodig geworden. Nu moet iedereen dus via de nooduitgang naar binnen en die gaat weer wel op slot. Ik ben dus vanaf vandaag weer de officiële sleuteldrager, totdat de verbouwing klaar is…

Iedere keer als ik na vier weken terug kom in KAZ kijk ik rond om te zien of er iets veranderd is, en deze keer was dat een rijtje nieuwe barakken tegenover ons blok. Die uitbreiding was nodig want er is al een tijdje een tekort aan woonruimte in het kamp. Er zijn namelijk altijd wel kamers nodig voor mensen die maar kort in het kamp verblijven, bijvoorbeeld bezoekers van andere kampen en vanuit Dubai.

Kamers blijven in principe niet leeg als de vaste bewoner er niet is. Mijn kamer was tot voor kort altijd bewoond, was als ik thuis was dan was het de kamer van mijn back-to-back, maar nu ik geen back-to-back meer heb staat mijn kamer dus om de vier weken vier weken leeg. Ongetwijfeld wordt mijn kamer gedurende mijn afwezigheid dan ook gebruikt, en dat kan want ik heb mijn eigen kasten op mijn kamer en het kamp wordt in principe op dezelfde manier gerund als een hotel.

De nieuwe barakken komen qua grootte overeen met de tot woonruimte omgebouwde containers waar onder andere de mensen van de beveiliging in zijn ondergebracht, maar ze zien er aan de buitenkant wel wat vrolijker uit. Zo hebben ze een fraaie voordeur en een behoorlijk raam. Desondanks ben ik blij dat ik gehuisvest ben in het woonblok erachter, met lekkere ruime kamers en een king-size bed…

Het is al lekker weer licht als ik ’s morgens om vijf uur opsta en ook ’s avonds blijft het alweer licht tot een uur of acht. Dat en de strak blauwe luchten doen wonderen voor mijn humeur, ik loop bij wijze van spreken al fluitend naar het ontbijt.

In Nederland scheen ook af en toe wel het zonnetje, maar buiten was het bepaald niet aangenaam met temperaturen die amper boven de dertien graden uitkwamen. En dat nog eens gecombineerd met een straffe wind uit het noorden of noordwesten die het nog kouder deed aanvoelen dan het al was. Nee, dan hier, de thermometer tikt hier iedere dag aan het begin van de middag de vijfenveertig graden aan en ’s nachts zakt die amper onder dertig. Het voelt overdag doordat het toch ook nog wel waait aan alsof je geföhnd wordt. Te warm? Volgende week gaat het kwik stijgen tot achtenveertig graden…

Het heeft wel gevolgen voor mijn wandelpatroon. In de ochtend wandel ik nog steeds naar kantoor en ook en ’s avonds terug naar het kamp, maar de heen-en-weer-wandeling tussen de middag is niet meer vanzelfsprekend. Heen naar het kamp doe ik nog wel maar voor de terugweg kies ik toch meestal voor de bus want het is eigenlijk te heet om die anderhalve kilometer twee keer kort op elkaar te wandelen. Toch laat ik me door twee Nederlandse maten nog wel eens overhalen om ook terug naar het kamp te wandelen. En als de bus ons dan onderweg passeert zie je ze denken: eigenwijze Hollanders…

De werkzaamheden voor de renovatie van ons gebouw lijken gestaag door te gaan maar het tempo ligt niet bepaald hoog. Op dit moment wordt de voorste helft van de benedenverdieping gedaan, waarna de andere helft (waar de kamer is waar ik zit) aangepakt. Die eerste helft had deze week al klaar moeten zijn maar dat is nog niet zo en het lijkt er nog niet op dat het op korte termijn zal worden afgerond. Volgende week is namelijk de viering van het einde van de Ramadan, Eid al-Fitr (of ook wel kortweg Eid, in het Nederlands het Suikerfeest), dan is vrijwel iedereen vrij, en er is nog behoorlijk wat te doen.

Nu is er de afgelopen weken vanwege de Ramadan korter gewerkt maar zelfs in die korte tijd zaten de manschappen erg veel tijd in de keuken van het gebouw en was het geluid van hamers en boormachines alleen te horen voor tien uur ’s morgens. Op zich komt het mij best uit als het niet zo hard gaat want dan kan ik met een beetje mazzel deze shift nog uitzingen zonder dat ik van werkplek hoef te verkassen, en het zou helemaal mooi zijn als het werk aan de benedenverdieping klaar zou zijn als ik na mijn volgende verlof weer terugkom.

Op dit moment lijkt het meeste werk buiten te gebeuren. Er is al wat stucwerk aan de muren gedaan en op dit moment zijn ze bezig om de dakrand (die de laatste maanden wel erg hard afbrokkelde) van nieuw pleisterwerk te voorzien. Ook daarbij ligt het tempo zo te zien niet erg hoog, maar het is dan ook geen lolletje om in de brandende zon te staan bij een temperatuur van rond de vijfenveertig graden denk ik zo…

Gisteren was de laatste dag van de Ramadan en dat betekent dat vandaag Eid al-Fitr oftewel het Suikerfeest wordt gevierd. Alle moslim-collega’s zijn vandaag vrij en de meesten zullen de rest van de week ook niet op het werk verschijnen. Dat betekent voor de rest van ons dus een relaxed weekje voordat aanstaande zondag na het weekend de normale werkroutine weer gaat beginnen.

Overigens hebben de meeste Iraakse collega’s gisteren al een voorschot genomen op de viering van Eid zoals het ook kortweg wordt genoemd. Ondanks dat ze allemaal “Tot morgen” zeiden toen ze op zondag naar huis gingen verscheen er maar een enkeling op het werk gisteren. In de kamer waar ik zit kwamen er drie van de vijf sowieso niet opdagen en van de andere twee ging er een al om tien uur naar huis.

Verrassend genoeg was degene die overbleef die gozer uit mijn team die de afgelopen drie shifts nauwelijks is komen opdagen. Tot mijn verbazing was hij vorige week ook al drie van de vijf dagen aanwezig en nu dus ook twee dagen achter elkaar.

Ik vraag me dan ook af of er met hem gesproken is over zijn gebrek aan inzet en aanwezigheid, of dat hem misschien is duidelijk gemaakt dat hij alleen in aanmerking komt voor een andere positie als zijn mentaliteit verbetert. Hoe dan ook, ik heb geen idee wat ik met hem aan moet want zijn basiskennis van ons vak en zijn gebrekkige Engels maken hem voor mij tot een soortement van probleemgeval.

De komende dagen is het in ieder geval rustig op kantoor, en ik wens hierbij al mijn vrienden die moslim zijn Eid Mubarak.

Even een update over de stand van zaken rond de vervanger van Sachin, mijn back-to-back die inmiddels al weer twee en een halve maand geleden is vertrokken.

Het zag er naar uit dat we vrij snel een vervanger hadden gevonden en aan het eind van mijn vorige shift was het proces in gang gezet om hem aan boord te krijgen. Ik verwachtte wel dat het nog wel een maandje of wat zou duren voordat hij hier daadwerkelijk aan het werk zou kunnen gaan. Ik rekende op een maand of vier zonder back-to-back voordat alles rond zou zijn, maar er kwam tijdens mijn afgelopen verlofperiode een kink in de kabel. Het bleek dat we geen toestemming kregen om de geselecteerde persoon de baan te geven omdat hij niet honderd procent gekwalificeerd was en dat is een vereiste.

Dat zadelde ons met twee joekels van problemen op, ten eerste dat we nieuwe kandidaten moesten gaan zoeken en ten tweede dat het nu waarschijnlijk nog veel langer gaat duren voordat mijn toekomstige back-to-back aan het werk kan gaan. Allereerst moest er weer een nieuwe sollicitatieprocedure worden gestart en dat is gelukkig tijdens mijn afwezigheid al gedaan. En er was gelukkig al snel resultaat ook want er meldden zich twee interne en een externe kandidaat. Daarbij kreeg ik ook nog eens bericht van een ouwe collega die inmiddels weg is bij Shell maar ook in de baan is geinteresseerd.

Er gaan nu volgende week sollicitatiegesprekken plaatsvinden met in ieder geval de eerste drie kandidaten en dan moeten we maar zien wat daaruit voorkomt. Er schijnt een voorkeur te zijn voor een interne kandidaat maar als de keus inderdaad op een van hen valt dan zou het wel eens tegen het eind van het jaar kunnen lopen voordat hij hier kan beginnen. Intern is er altijd een overgangsperiode en er moet het nodige aan papierwerk worden afgehandeld, en pas als dat allemaal is afgerond kan de visumaanvraag de deur uit. En dat duurt ook al gauw twee tot drie maanden…

De Engelse term die de kop van deze blog (kortweg ERW) vormt betekent letterlijk in het Nederlands “Explosieve Overblijfselen van Oorlog”. Het omvat alle overblijfselen uit oorlogen uit het verleden die niet opgeruimd zijn en die mogelijk ontploffingsgevaar opleveren. Ook in Nederland komt dat nog steeds voor want er worden nog steeds onontplofte bommen gevonden uit de Tweede Wereldoorlog, bij opgravingen of nieuwbouwprojecten. En zeker in onze woonplaats Katwijk weten we er alles van, want in vrijwel iedere familie zijn in vorige generaties in de visserij slachtoffers gevallen toen hun vissersschip op zee op een mijn liep uit de Eerste of Tweede Wereldoorlog.

Hier in Irak, waar sinds begin jaren tachtig van de vorige eeuw drie grote oorlogen zijn uitgevochten (de acht-jarige oorlog met Iran en twee Golfoorlogen), stikt het nog van de onontplofte bommen, granaten en mijnen. Ook in de woestijn waar wij zitten is nog steeds gevaar en we horen dan ook regelmatig van incidenten. Vaak kan zo’n gevonden explosief worden opgeruimd maar helaas vallen er nog steeds onschuldige slachtoffers en niet zelden gaat het daarbij om kinderen. Zo zijn er in de eerste vijf maanden van 2019 vierentwintig incidenten geweest met Explosive Remnants of War en bij die incidenten vielen twee doden en negen gewonden, de meeste daarvan kinderen.

Zo ontplofte er in de woestijn niet ver ten westen van hier een landmijn waarbij een jongetje het leven verloor en een andere zwaar werd gewond; ze waren tijdens het ongeval schapen aan het hoeden. En niet zelden gebeuren er tijdens het opruimen van ERW ongelukken, ook bij werkzaamheden van ons bedrijf. Er wordt ten noorden van hier gewerkt aan een nieuwe gasfabriek en bij het bouwrijp maken van de grond worden regelmatig explosieven gevonden; recentelijk is het drie keer gebeurt dat gevonden explosieven bij het opruimen ontploften, waarbij gelukkig geen slachtoffers zijn gevallen.

Om iedereen gerust te stellen, het terrein van KAZ is al jaren geleden helemaal vrij gemaakt van ERW…

Er is ten aanzien van de renovatie van ons kantoorgebouw goed nieuws en slecht nieuws te melden. En om maar te beginnen met het goeie nieuws, dat is grappig genoeg eigenlijk het slechte nieuws wat voor mij goed uitpakt.

Het slechte nieuws is dat fase een van de renovatie, de voorste helft van de begane grond, al ruim twee weken geleden klaar had moeten zijn. Dat is niet gebeurd door verschillende omstandigheden zoals te late aanvoer van materialen door leveranciers maar ook door de Ramadan en het daarop volgende Eid-feest. Zoals het er nu naar uitziet is dit eerste deel van de renovatie pas volgende week klaar en dat is voor mij in feite juist goed nieuws.

Ik zit namelijk in een kamer op de begane grond die als onderdeel van fase twee zals worden aangepakt. Was fase een eerder klaar geweest dan had ik dus een andere werkplek moeten zoeken voor het resterende gedeelte van mijn shift. Nu kan ik gewoon op mijn eigen plek blijven zitten en met een beetje mazzel is fase twee al afgerond als ik terugkom na mijn aanstaande verlofperiode. Of ik zoveel mazzel zal hebben… ik denk eigenlijk van niet maar dat zien we dan wel weer.

De werkzaamheden om de buitenkant van het gebouw op te knappen beginnen al op te schieten, het stucwerk is klaar en op dit moment worden de buitenmuren geverfd. In het ochtendzonnetje lijkt het op de foto een beetje gelig maar het is toch echt wit. Nou ja, gebroken wit…

Mensen komen en mensen gaan op dit moment in een redelijk hoog tempo. Er zijn nogal veel mensen op dit moment aan het einde van hun maximum contract van vijf jaar en moeten dus vertrekken, maar er zijn ook mensen die weggaan om persoonlijke redenen zoals mijn maatje Aziz.

Zijn vertrek is morgen, en daarom hadden onze Irakese collega’s voor vandaag een afscheidsontbijt georganiseerd. Het tijdstip kwart over negen was voor ons expats een beetje ongunstig, want de meeste van ons hebben dan allang ons ontbijt achter de knopen, maar voor de gezelligheid waren we toch allemaal aanwezig. Het ging tenslotte meer om het afscheid van Aziz dan om het ontbijt zelf, maar alles zag er zo lekker uit dat de meeste van ons toch ook nog wel effe wat weg snaaiden.

Ikzelf kon het niet laten om een ruitvormig plat brood te eten waar ik, na het opengescheurd te hebben, een soort van gehakt in had gestopt. Ja, zo gaat dat hier, alles gewoon met je handen, maar lekker was het wel! 

Wat het weer betreft hadden we een beetje een dipje. Waar de temperatuur gisteren nog opliep tot negenenveertig graden (de aangekondigde vijftig werd dus net niet gehaald) was het vandaag met vijfenveertig een stuk frisser. Dat kwam omdat er rond het middaguur plotseling bewolking kwam opzetten, die in de loop van de middag trouwens weer snel verdween. Er stond ook een tamelijk harde wind, we moesten zowat onze hoeden vasthouden…

In de zomermaanden is het tussen de middag hier zodanig heet (tussen de 45 en de 50 graden) dat de wandelingen voor de lunch naar het kamp en terug naar kantoor een hachelijke onderneming is. De meeste mensen houden het dan ook voor gezien en nemen de bus, ik heb besloten dat ik naar het kamp wandel en dan terug de bus neem. Ik word daarvoor door met name de Irakezen voor gek verklaard, die zien het allemaal met grote verbazing aan. Met name de Nederlanders hier doen hetzelfde als ik en sommigen lopen zelfs terug ook, waardoor de Irakezen er inmiddels van overtuigd zijn dat Nederlanders compleet gestoord zijn.

Ieder busrit hier op het terrein gaat gepaard met een bijzonder ritueel. Als we namelijk het kamp verlaten dan moeten we ons met onze passen uitchecken bij een elektronisch checkpoint. Als we gaan lopen is dat bij het draaihek wat de uitgang van het kamp vormt voor voetgangers maar met de bus werkt het anders.

Voorin de bus staat naast de chauffeur een plastic afwasteiltje waar je als je de bus binnenkomt je pas in gooit. Als de bus dan bij de slagbomen aankomt dan is er tussen de eerste en de tweede slagboom een elektronisch checkpoint. De chauffeur parkeert ernaast, neemt het teiltje op schoot en haalt vervolgens alle passen een voor een door het open raam langs de scanner. Daarna wordt het teiltje doorgegeven naar achteren, haalt iedereen zijn pas eruit en als het teiltje leeg is wordt het weer doorgegeven naar voren en teruggezet op zijn plek naast de chauffeur.

Op de weg naar kantoor is er ruim de tijd voor die grabbelronde want tegen de tijd dat de bus bij de eerste stop is heeft iedereen allang zijn pas te pakken en staat het teiltje weer keurig op zijn plek. Tussen de middag op weg naar de lunch is dat lastiger want het restaurant is vlak achter de poort. Het komt dus regelmatig voor dat er achterin de bus nog druk gegrabbeld wordt terwijl de passagiers voorin al uitstappen om te gaan eten…

Mijn shift zit er nog niet helemaal op maar dit is al wel mijn laatste werkdag in KAZ, morgenvroeg vertrek ik per konvooi naar de luchthaven van Basrah. Ik vlieg naar Dubai, waar ik dan nog twee dagen zal doorbrengen op de kantoren van twee van onze contractors. Aanstaande donderdagochtend vlieg ik dan vanuit Dubai naar huis.

Vanmorgen was er de nodige opschudding op kantoor want er kwam een e-mail langs die waarschuwde dat er gisteravond een slang was gesignaleerd in het KAZ kamp. Mijn maat Yugen heeft een kamer in de achterste barak aan de andere kant van het kamp, en toen hij gisteravond wilde gaan joggen werd hij door een collega gewaarschuwd dat er een slang naast de achterdeur van de barak lag. Ze waarschuwden de beveiliging die de slang meteen heeft verwijderd, maar we zijn wel weer gewaarschuwd om alert te blijven want de slangen in deze buurt zijn zonder uitzondering uiterst giftig.

Het was gisteren trouwens ook weer een “zwarte dag”. Door diverse stroomstoringen was het productieproces van de fabriek verstoord waardoor er extra veel afvalstoffen verbrand moesten worden. Het resultaat was een zwarte lucht die ook nog eens over het terrein waaide want de wind was onze kant op en dat was te ruiken ook. Het levert wel mooie plaatjes op: