Er lopen in het kamp en op het fabrieksterrein nogal wat katten los. Dat zijn allemaal wilde katten en ons wordt regelmatig verzocht om ze vooral niet te voeren. Dat is niet omdat we ze kwijt willen maar omdat ze anders wennen aan gevoerd te worden en dan verliezen hun nut want wat ze nu doen is het jagen op ongedierte. Zouden die katten er niet zijn dan hadden we waarschijnlijk een veel groter ratten- en muizen-probleem, om nog maar te zwijgen van kakkerlakken, schorpioenen en meer van dat moois. Het lijkt een beetje op de situatie die we hadden in onze wijk Ayalabang in Manila toen we daar woonden. Ook daar liepen heel veel wilde katten rond die gedoogd werden omdat ze het ongedierte op peil hielden.

Op het fabrieksterrein lopen ook de nodige wilde honden en daar zijn we minder blij mee. Met name als ze jonkies hebben willen die nog wel eens agressief zijn, met name tegen fietsers. Voor voetgangers zijn ze gelukkig wat minder gevaarlijk want die zien ze ruim op tijd aankomen en dan gaan ze toch liever zelf uit weg. En dat is maar goed ook want het is heel goed mogelijk dat al die honden hondsdolheid hebben en als je gebeten wordt betekent dat een langdurige en zeer vervelende behandeling waar heel veel injecties aan te pas komen. Voor de katten zijn de honden wel gevaarlijk. Mijn maat Ian zag dat een kat te grazen genomen werd door een hond. De kat had de hond blijkbaar niet zien aankomen en dat kwam het beest duur te staan want het overleefde de aanval niet.

Of de kat die ik vorige maand langs de weg zag liggen op weg naar kantoor ook door een hond te grazen genomen was weet ik niet maar het beest was wel morsdood en aan de vertrokken bek te zien was het geen prettig einde geweest. Ik verbaasde me er wel over dat het beest er aan het eind van mijn shift nog lag, en zo te zien onaangeraakt, want dat zou je met zoveel ongedierte hier toch niet verwachten. Ik was zelfs nog meer verbaasd toen ik vorige week terug kwam en het lijkje nog steeds op dezelfde plek lag in precies dezelfde houding, alleen nu behoorlijk uitgedroogd. Pas vanmorgen zag ik dat de overblijfselen weg waren, waarschijnlijk verwijderd door werkers die zo te zien gisteren in die hoek bezig waren geweest.

Twee weken geleden kreeg een van onze collega’s nog een flinke schrik toen hij zijn kamer binnen ging en er een flinke zwarte schorpioen bleek te zitten.

Hij waarschuwde de beveiliging die het beest ving met een grote plakstrip waarop het vast kwam te zitten en daarna makkelijk verwijderd kon worden. Op de foto kun je mooi zien hoe groot het kreng was.

Gelukkig was het voorval in een van de barakken aan de andere kant van het kamp, daar schijnt dit toch vaker voor te komen dan aan onze kant. En gelukkig is mijn kamer op de eerste verdieping…

De wind zit nog steeds in de verkeerde hoek en dat zorgde er in de loop van de middag voor dat de lucht boven ons eruitzag als de donkere luchten waar in Nederland veel regen uit valt. Mijn Nederlandse brein heeft daar nog steeds moeite mee want ik moet nog steeds de neiging onderdrukken om naar een paraplu te grijpen. Vanmorgen zag het er een stuk vriendelijker uit want toen was het windstil, wat een mooi beeld gaf van recht omhoog gaande fakkelwolken. En de fabriek lag er mooi bij in het ochtendlicht met de lichten nog aan:

In de loop van de middag stak het windje weer op en uit de verkeerde hoek dus, en dat zorgde weer voor een onaangename lucht in het kamp. Je ziet op de foto hieronder het kamp niet maar dat ligt dus links, waar de rook naar toe gaat:

Toen ik vanavond na het avondeten naar mijn kamer terug wandelde had ik een ijsje met de bijsmaak van verbrande diesel…

De afgelopen maanden heb ik iedere keer aan het eind van mijn shift een bezoek gebracht aan een of meerdere kantoren van contractors die werken aan een van onze nieuwbouwprojecten, een nieuwe gasfabriek. Ook deze keer ga ik dat weer doen en dat betekent dat ik een paar dagen eerder vertrek uit Basrah naar Dubai om vandaar na mijn bezoeken door te reizen naar Nederland. Dat is gunstig voor mij omdat ik dan na de laatste werkdag van mijn shift meteen van Dubai naar Amsterdam kan reizen, terwijl ik anders eerst nog van Basrah naar Dubai zou moeten vliegen en dan de dag erna pas door naar Amsterdam. Scheelt me dus een hele dag dat ik eerder thuis ben.

Daarvoor moet ik mijn reisplannen voor het einde van mijn shift aanpassen en dat heb ik de afgelopen twee dagen tussen de bedrijven door gedaan. Het was nogal een geregel want ik moest ook de reisplannen indienen voor mijn volgende shift, maar alles is inmiddels voor elkaar. Bij mijn plannen moest ik deze keer wel met een paar dingen rekening houden en een ervan was dat hopelijk mijn nieuwe back-to-back in november gaat beginnen. Om hem in te werken zijn we twee weken samen in KAZ, waarna hij naar huis gaat en ik mijn shift afmaak. Na mijn shift komt hij dan voor zijn eerste volle shift en wordt alles vanaf dat moment hopelijk weer normaal.

Zijn eerste bezoek aan KAZ begint met een paar introductiedagen in Dubai waarna hij dan op 6 november naar Basrah vliegt. Eigenlijk begint mijn shift een dag later, op de 7e, maar het leek me handig om een dag eerder te beginnen zodat we tegelijk aankomen. Hopelijk kunnen we dan ook afspreken om elkaar al op de luchthaven op de 6e november te ontmoeten zodat we daar alvast kennis kunnen maken om dan samen door te reizen naar Basrah.

Alles hangt er echter van af of hij op tijd zijn visum krijgt, maar ik heb op voorhand alvast mijn reisplannen er maar op afgestemd.

De zomer loopt ook hier in het zuiden van Irak op zijn eind, en dat is duidelijk merkbaar doordat de temperaturen zowel overdag als ’s nachts een stuk lager zijn dan tijdens mijn vorige shift. De middagtemperatuur is op dit moment een graad of vijfenveertig en hoewel dat nog steeds behoorlijk heet is is dat toch al een stuk lager dan de tweeënvijftig graden die we een paar weken geleden nog regelmatig hadden. Ook ’s nachts gaat de temperatuur omlaag en dat is ’s morgens vroeg al te merken want dan voelt het zelfs al fris aan. Hoewel, het is dan met vijfentwintig graden voor Nederlandse begrippen nog steeds heerlijk warm maar de wind zorgt ervoor dat het toch koeler aanvoelt.

Ook worden de dagen korter. ’s Morgens vroeg als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt is nog vrijwel donker, en zelfs daarna op weg naar het fabrieksterrein is de zon nog niet boven de horizon uitgekomen ook al is het dan al wel redelijk licht. Ook ’s avonds op de weg terug naar het kamp lopen we al in de eerste schemering want dan is de zon net onder. Tijdens mijn volgende shift in november zal het ongetwijfeld zowel ’s morgens als ’s avonds helemaal donker zijn tijdens de wandelingen naar kantoor en terug.

Toch heeft zo’n ochtendwandeling in het eerste licht wel wat want ik word onderweg begeleid door een koor van vogeltjes, hoofdzakelijk mussen. En met name aangekomen bij de kantoorgebouwen achter de fabriek is het een gezang van jewelste want daar staan de meeste bomen en daar zitten dus ook de meeste vogels. Op de foto, gemaakt vlak bij het IT gebouw waar ik werk, zie je dat er rond de kantoorgebouwen veel groen is met de nodige bomen. Dat komt uiteraard omdat er hier bewatering is, wat beslist nodig is om iets groens te laten groeien hier en de vogels komen behalve op het groen dus ook op het water af.

Als je op de foto klikt krijg je de grote versie ervan te zien. In het midden zie je een stuk van dat voetpad wat maar niet af komt, rechts zie je het fabrieksterrein en de weg die naar het midden loopt is de weg terug naar het kamp.

Over wandelen gesproken, sinds twee dagen mis ik mijn vaste wandelmaat Ian. Die voelde zich al een paar dagen niet zo lekker en hij is dan ook even langs de kliniek in het kamp gelopen. De dokter vond het verstandig als hij een poosje rustig aan zou doen en daar vallen zelfs de dagelijkse wandelactiviteiten onder. Dat betekent voor mij een poosje geen wandelmaat meer tussen de middag en ’s avonds…

De lokale bevolking verwelkomde die bewolking want ze smachten volgens eigen zeggen naar regen. Het weerbericht geeft aan dat ze daar voorlopig niet op hoeven te rekenen, als de Weer App gelijk heeft dan zie ik deze shift geen regen want tot aan volgende week woensdag staat er alleen een zonnetje.

We hadden vandaag een ander bijzonder verschijnsel wat weliswaar niks met het weer te maken had maar wat wel degelijk invloed had op de temperatuur. De flares van het affakkelen van gas waren vandaag extreem groot en er werkten drie van de torens met die hoge intensiteit. De vlammen waren zo groot dat zelfs op ruim een kilometer afstand (zo ver staan ze ongeveer af van het terrein waar de kantoorgebouwen staan) hun warmte voelbaar was.

De foto is niet zo heel best maar laat wel een beetje zien hoe groot die flares vandaag waren. Alsof we hier bijverwarming nodig hebben…

We houden op dit moment met grotere aandacht dan normaal het nieuws in de gaten want het gaat nu niet alleen meer over Brexit maar ook over de onrust die op dit moment heerst in Irak. Ook in de Nederlandse kranten heeft daarover al het een en ander gestaan dus tijd om even een update vanuit KAZ te geven.

Allereerst, wij merken op dit moment nog helemaal niets omdat de hevige onlusten die op het nieuws te zien zijn geweest plaats vonden in de hoofdstad Bagdad, en dat is hier vierhonderd kilometer vandaan. Het gaat er daar behoorlijk heftig aan toe en er zijn ook slachtoffers gevallen want de oproerpolitie schiet met daar scherp. De betogingen zijn allemaal gericht tegen de enorme corruptie in dit land en ook tegen de werkloosheid die op dit moment iets van vijfentwintig procent is.

Vanmorgen lieten de rapporten van onze beveiliging voor het eerst zien dat de betogingen nu ook over lijken te slaan op Basrah. Gisteren is er (naast de gebruikelijke kleine dagelijkse betogingen van een paar man) een betoging in het centrum geweest van een paar honderd man die overigens vreedzaam verliep. De oproerpolitie had uit voorzorg een aantal wegen afgesloten maar hoefde niet in te grijpen.

Wij zijn uiteraard allemaal benieuwd of nu ook in Basrah de betogingen gaan toenemen, in aantal en in hevigheid. Vorig jaar zomer was de situatie in de stad vergelijkbaar met wat er nu in Bagdad gebeurd maar dit jaar was het tot nu toe rustig. Maar nu lijkt er dan toch ook in Basrah een einde te komen aan die relatief rustige periode. Er zijn geen aanwijzingen dat het de oliebedrijven (en dus ook ons bedrijf al zijn wij van het gas) gaat bereiken, maar we hebben al wel bericht gekregen dat onze beveiliging de situatie goed in de gaten houdt.

We zitten hier in principe veilig en we maken ons dan ook niet echt druk over die demonstraties, maar wat wel verontrustend is dat het zou kunnen overslaan naar de luchthaven, net als vorig jaar. En verstoring van het vliegverkeer kan ik nou net effe niet gebruiken want aanstaande maandag is mijn vertrekdag. Duimen dus maar…

De afgelopen weken zijn weer omgevlogen en aanstaande maandag vertrek ik alweer uit Basrah naar Dubai. Vanmorgen kreeg ik dan ook het bekende bericht van luchtvaartmaatschappij Emirates dat ik gelegenheid had om online in te checken. Dat vind ik altijd prettig, dan kun je eventueel je stoel nog wijzigen en je kunt je Boarding Pass downloaden of uitprinten. In mijn geval is het uitprinten want op de luchthaven van Basrah worden nog geen elektronische Boarding Passes geaccepteerd, en bovendien moet je voordat je überhaupt het luchthaventerrein op mag minstens twee keer je Boarding Pass laten zien.

Dat is nu dus allemaal geregeld, maar ik houd nog steeds de dagelijkse rapporten van onze beveiliging goed in de gaten. Vooralsnog is het nog steeds rustig in Basrah, er waren gisteren vier kleine demonstraties met enkele tientallen demonstranten en dat is niets om je zorgen over te maken. Bovendien werd er melding gemaakt van grote aantallen oproerpolitie die overal aanwezig zijn, en mogelijk draagt dat ook bij aan de relatieve rust.

In de hoofdstad Bagdad was het gisteren nog steeds onrustig. Het dodental als gevolg van de demonstraties is inmiddels opgelopen tot bijna honderd waaronder ook zes politieagenten wat bewijst dat ook de demonstranten zich inmiddels wat geweld betreft niet onbetuigd laten. De meeste slachtoffers schijnen trouwens gevallen te zijn in andere steden dan Bagdad waar het vandaag volgens de laatste nieuwsberichten redelijk rustig is.

Tenslotte voor vandaag even een foto’tje gemaakt vanuit de bus, wachtend op vertrek naar het fabrieksterrein. Je ziet de een gedeelte van de rij barakken aan de noordkant van het KAZ kamp. Mijn kamer is hier overigens niet (die zit in een van de twee gebouwen met twee verdiepingen kamers, aan de andere kant van het kamp), maar ik heb tijdens mijn eerste verblijf hier een week een kamer gehad in de op een na achterste barak op de foto:

Het was bij het opstaan vanmorgen om kwart voor vijf nog donker en aan de frisse kant. Het is hier nu winter aan het worden, net als in Nederland, en hoewel de temperatuur overdag nog steeds oploopt tot boven de twintig graden zijn de nachten al kouder aan het worden en zakt het kwik tot rond de tien graden. Jas aan dus vanmorgen tijdens de wandeling naar het IT-gebouw, met daaroverheen een veiligheidsvest zodat ik in het donker beter te zien ben.

Tijdens de wandeling viel het me op dat het ondanks dat het de eerste werkdag van de week was ontzettend stil was overal. Normaal gesproken loopt er voor zessen altijd veel personeel op de wegen rond de fabriek omdat er om zes uur een ploegenwisseling plaatsvindt maar er was helemaal niemand. Het was echt ongewoon stil, en wat later bleek ook waarom. De hele stad Basrah was geblokkeerd door wegafzettingen van demonstranten en het resultaat daarvan was dat vandaag niemand van de lokale Irakezen naar het werk kon komen.

Het was dus een lekker rustig dagje op kantoor, maar er was ook wel een probleempje. De deur van de kamer waar ik normaal zit is altijd op slot en ik heb daar geen sleutel van op dit moment. Ik ben dus afhankelijk van iemand die de deur ’s morgens open doet en dat is meestal Mustafa uit mijn team, maar die was er vandaag dus niet net als de andere Irakezen die een sleutel hebben. Mijn baas, die vanmorgen arriveerde vanuit Dubai, heeft ook een sleutel gekregen die had hij vandaag niet bij zich. Het resultaat was dat we een plek moesten zoeken ergens anders in het gebouw en dat was gelukkig makkelijk omdat er plek zat was.

Een onverwacht rustig begin van de werkweek dus, net als blijkbaar vorige week zondag toen hetzelfde gebeurd is in Basrah. De blokkades zijn gelukkig beperkt tot de uitvalswegen van de stad zelf, er waren geen problemen op de wegen rond het vliegveld en er was dus niks aan de hand voor aankomende en vertrekkende collega’s.

Voor ons is het dagelijks leven in het kamp gewoon normaal en het werd dan ook een gewone werkdag met daarna even naar de sportzaal, avondeten in het restaurant, nog even een aflevering van “Outlander” kijken op Netflix en daarna vroeg naar bed. Morgen is er weer een dag…

Het wordt eentonig maar dit was dus de derde rustige dag op rij. Het werd vanmorgen al snel duidelijk dat er weer geen lokale Irakezen op het werk zouden verschijnen want de blokkades in de stad zijn er weer, of eigenlijk nog steeds. En er is opgeroepen via de sociale media om die blokkades in stand te houden tot en met donderdag en dat zou betekenen dat we deze werkweek dus waarschijnlijk vrijwel niemand zullen zien.

Voor mij is de routine van de middagwandeling naar de lunch weer veranderd van heen lopen en terug met de bus naar heen en weer lopen. De temperatuur is nu tussen de middag nog net boven de twintig graden, een heel verschil dus met de 40+ graden van de laatste keer dat ik hier was en dat betekent dat wandelen weer goed te doen is.

Op de foto zie je een deel van de gebruikelijke optocht naar het kamp. De rood-witte telecommunicatie-mast staat vrijwel naast het restaurant dus dan weet je waar we naar toe lopen. Op de foto is het trouwens niet zichtbaar want het ligt uiteraard binnen de muren van het kamp, waarvan je nog net een deel ziet links van de twee watertanks:

Dat de blokkades gevolgen zouden hebben voor de bevoorrading van winkels in de stad geldt natuurlijk net zo goed voor KAZ. Tot nu toe merken we het nog niet aan de voedselvoorziening maar belangrijker is natuurlijk de aanvoer van water. Daar is in ieder geval voor ons rekening mee gehouden want toen ik gisteravond het woonblok binnenliep lag er een enorme stapel pakken met flesjes water in de hal. Zo te zien was de hele boel lukraak naar binnen gegooid maar dat geeft niet, we hebben voorlopig genoeg water.

De situatie in Basrah bleek vanmorgen plotseling veranderd, het leger had op verscheidene plekken ingegrepen en de blokkades opgeruimd waardoor de stad en ook het nabij gelegen dorp Khor Al-Zubair weer bereikbaar waren. We zagen in de loop van de ochtend dan ook verscheidene Irakese collega’s binnendruppelen waaronder mijn Irakese manager Haider. Mijn beide teamleden kwamen niet opdagen, maar het bleek ook al snel dat de situatie in de stad toch nog niet helemaal veilig was. Verscheidene mensen kregen telefoontjes waarna ze snel weer naar huis vertrokken en degenen die gebleven waren kregen rond een uur of een te horen dat ze allemaal naar huis moesten gaan. Het was dus vanmiddag weer net zo rustig als de voorgaande dagen, of eigenlijk nog rustiger want alle commuters (de mensen die in Dubai wonen en doordeweeks overkomen) waren tussen de middag naar de luchthaven vertrokken om terug te gaan naar Dubai.

Die rust gold niet voor de rest van het land waar het overal nog steeds onrustig is. Afgelopen nacht hebben betogers in de stad Najaf (net iets ten noorden van Basrah) het Iraanse Consulaat in brand gestoken. Behalve de corruptie en het gebrek aan fatsoenlijke infrastructuur is met name de invloed van Iran op de gang van zaken in Irak veel mensen een door in het oog en dat is vannacht voor de tweede keer geëscaleerd middels een aanval op een Iraans Consulaat.

Heel ander nieuws dan, over het verlengen van mijn visum wat halverwege januari afloopt. De aanvraag is halverwege september al ingestuurd maar ik had tot nu toe nog steeds niks gehoord en daarom heb ik gisteren een mailtje gestuurd naar de afdeling die de visumaanvragen afhandelt. Ik kreeg als antwoord dat de verschuldigde leges al zijn betaald en dat de goedkeuring voor mijn visumaanvraag dus ieder moment kan binnenkomen. Alleen stond erbij “in ieder geval voor eind december”, en daar word ik nou weer niet gerust van. Ik heb nog wel de tijd maar ik hoop toch wel te weten hoe of wat voordat ik op 1 januari weer naar Basrah moet afreizen.

Aan het eind van de middag tijdens de wandeling terug naar het kamp vertelde mijn maat Ian dat er voor morgen een verandering in het weer wordt verwacht. De voorspelling was regen en onweersbuien, en dat is in deze tijd van het jaar niet onverwacht, zeker gezien het feit dat de wind inmiddels uit het zuiden (en dus vanuit de richting van de Perzische Golf) waait. De voorspelling klopte wel maar kwam eerder uit dan verwacht, want toen ik na het avondeten uit het restaurant kwam regende het en het onweerde ook…

Het grote nieuws van vanmorgen van Irak was dat de Minister-President heeft aangegeven dat hij zal gaan aftreden. Dit bericht werd door eigenlijk iedereen in het land met gejuich begroet en er is eindelijk hoop dat de crisis-situatie zal worden opgelost. Er is echter ook de nodige scepsis want enerzijds zijn sommige eisen van de demonstranten simpelweg niet realistisch en anderzijds is het nog maar de vraag of de Minister-President echt gaat aftreden want hij heeft alleen maar de “intentie” uitgesproken.

Van al het internationale nieuws werd ik vandaag ook niet vrolijk. Gisteravond was er al het nieuws van de aanslag in Londen en vanmorgen hoorde ik dat er nu ook in Nederland, in het centrum van Den Haag nota bene, ook al een vent mensen met een mes had aangevallen. En dan vragen mensen wel eens aan mij of dat Irak nou niet gevaarlijk is…

Er was verder niet zoveel te melden dus plaats ik voor vandaag een paar foto’s die ik gistermiddag heb gemaakt tijdens de wandeling terug naar het kamp.

Deze foto heb ik gisteravond gemaakt terwijl we terug wandelden naar het KAZ kamp, waarvan je de lichten in verte ziet achter de fabriek. Het is om vijf uur ’s middags al donker hier en dat betekent dat tegen de tijd dat wij naar het kamp lopen de lichten van de fabriek allemaal in volle glorie branden en dat geeft het zowaar in deze tijd van het jaar iets feestelijks. Ik zei dan ook tegen mijn makkers dat het bijna een kerstsfeertje had en vandaar dus de foto.

Vandaag was weer alles normaal, ik had zelfs een volledig team want ze waren zowaar alle twee op komen dagen. Hoewel er berichten zijn dat de demonstraties nog steeds niet zijn afgelopen en zelfs gisteren weer wat in hevigheid waren toegenomen was toch iedereen gewoon op kantoor. Bij ons was dat al te merken maar in het gebouw waar de engineers zitten (ik had daar vanochtend om kwart over zeven al een vergadering) was het helemaal net een kippenhok.

Wij hebben tenminste nog kamers in ons gebouw waar we met hooguit zes mensen tegelijk zitten, in het gebouw van de engineers hebben ze van die open kantoorruimtes. Een ouwe maat van mij noemde die zogenaamde “kantoortuinen” niet voor niets “kantoor toendra’s” want je zit daar met een heleboel in dit geval erg luidruchtige mensen op elkaar gepakt en het is dus een herrie als een oordeel als de lokale Irakezen er ook allemaal zijn. Ik moest even wat vragen aan een van mijn maten, een Nederlander, en die schudde vertwijfeld zijn hoofd toen ik zei dat het een pokkeherrie was. “Gaat zo de hele dag door,” zei hij, “en dan verwachten ze nog dat je je ergens op concentreert”…

Ook voor wat betreft de huishoudelijke dienst is alles weer normaal. Het restaurant functioneert weer als vanouds (dat deed het eigenlijk toch al op de plastic-bordjes kwestie na) en de kamers worden weer schoongemaakt. De wasgoed-service was eigenlijk het enige wat zonder problemen bleef functioneren en hoewel er gezegd was dat de was misschien wat later terug bezorgd zou kunnen worden bleek dat in de praktijk erg mee te vallen.

Op dit moment komt een goeie wasservice me goed uit want ik moet nog twee draaien laten doen voor mijn aanstaande vertrek. Vandaag heb ik de waszak, gevuld met mijn overhemden en polo’s, voor de deur gelegd en morgen laat ik de rest van mijn was doen. Dan is vrijwel alles weer lekker schoon in de kast voordat ik op huis aan ga…

Yes! Gisteravond kwam het bericht dat ik mijn visum kan verlengen als ik in januari weer in het land ben en ik hoef dus niet door het langdurige proces op de luchthaven heen bij aankomst. Nu hoef ik als ik gearriveerd ben in KAZ alleen maar mijn paspoort in te leveren bij het visum-team en dan krijg ik het na twee dagen inclusief nieuwe visum weer terug.

En het houdt nog steeds niet op met goed nieuws want ik heb ook de vluchtwijzigingen gekregen waar ik om had gevraagd. Toen ik gisteren het voorstel kreeg met het vluchtschema voor januari zag ik dat ik de 1e januari, mijn vertrekdag, was geboekt op de vlucht van half drie ’s middags. Dat zou inhouden dat ik om half twaalf ’s morgens al zou worden opgehaald en de kans dat ik dan mijn kinderen nog zou zien om Gelukkig Nieuwjaar te wensen zou dan wel erg klein zijn. Ik heb dan ook gevraagd of ik niet op de vlucht van tien uur ’s avonds kon worden geboekt en vanmorgen kreeg ik bericht dat dat verzoek was gehonoreerd.

Er is ook nieuws van mijn nieuwe back-to-back, Surya heeft ook gisteren zijn visum-brief gekregen en kan dus eindelijk aan de slag. In overleg met mijn baas hebben we afgestemd wanneer hij zou kunnen beginnen maar we werden even later overruled door Personeelszaken want die hadden er toch een nadere mening over dan wij.

Wij wilden hem liever niet in KAZ laten aankomen als ik er niet ben maar er is nu toch besloten dat hij zo snel mogelijk moet komen en zijn begindatum is vastgesteld op 14 december. Dan komt hij na zijn introductie-dagen in Dubai op 18 december aan in Irak, en dan ben ik er dus niet maar dan moet hij maar door iemand anders worden opgevangen. Het goeie nieuws is dus dat als ik terugkom in januari dat ik eindelijk weer een back-to-back heb en ik niet alles meer alleen hoef te doen.

Voor mij zit deze shift er vandaag weer op, dit is mijn laatste officiële werkdag. Hoewel, morgenochtend ben ik nog tot een uur of half elf op kantoor voordat ik terugga naar het kamp voor een laatste lunch en vervolgens ga ik, zoals het nieuwe pad voor de nooduitgang achter ons gebouw zo mooi in groene verf aangeeft, “exit”…